~Rozdział 16~(Sny Wybranych)

   Przetarła zmęczone oczy i westchnęła cicho. Która to już strona? Ponad pięćsetna. I nadal nic, nawet punktu zaczepienia. Od pięciu dni, prawie bez przerwy wertowała wszelakie księgi zaklęć w poszukiwaniu odpowiedzi, jednak Voldemort był czarodziejem tak okrutnym i nieprzewidywalnym, że wciąż nie miała pojęcia, czym mógł on przekląć Narcyzę Malfoy. Napiła się zimnej kawy i znów przerzuciła stronę. Tyle dobrze, że kuracja, jaką zaleciła pacjentce, zaczęła przynosić efekty w postaci poprawy funkcji życiowych. Co prawda Narcyza, wciąż pozostawała w śpiączce, ale przynajmniej polepszył się jej stan ogólny, głębiej oddychała, a jej skóra nie miała już tak chorobliwie bladego koloru. Jednak to wszystko będzie na nic, jeśli Hermiona wkrótce nie znajdzie rozwiązania. Wplotła palce we włosy i na chwilę zamknęła oczy. Musiała coś wymyślić i to możliwie najszybciej.

   – Śpisz, Granger?
Przestraszona, podskoczyła na swoim krześle. Przywykła już do tego, że Malfoy wchodził do jej gabinetu bez pukania i bezczelnie wypijał jej zapasy ukochanej kawy, tłumacząc to tym, że ta z bufetu jest ohydna. Jednak tym razem naprawdę udało mu się ją zaskoczyć.
   – Nie śpię, tylko myślę – burknęła, zbierając porozrzucane papiery ze swojego biurka.
Szybko się z tym uporała i sięgnęła po różdżkę, by podgrzać kawę. Wiedziała, że Draco nie pogardzi nawet taką odgrzewaną.
   – Ja też. Cały czas przypominam sobie tamten dzień. – Zajął krzesło po przeciwnej stronie biurka i sięgnął po pusty kubek, w oczekiwaniu, aż Hermiona go napełni.
   – Liczba zaklęć, jakich Voldemort używał na swoich przeciwnikach była tak wielka, że możemy spodziewać się dosłownie wszystkiego – westchnęła zrezygnowana.
   – Ten chory psychol znał chyba wszystkie czarnomagiczne klątwy, jakie kiedykolwiek wymyślono, więc nawet ktoś tak inteligentny jak ty Granger, nie jest w stanie go przejrzeć.
Hermiona zaśmiała się lekko.
   – Musisz być już bardzo zmęczony, skoro głośno stwierdzasz, że jestem inteligentna.
Draco również parsknął krótkim śmiechem,
   – To na pewno przez twoje włosy. Wyglądają dziś tak strasznie, że z przerażenia nie wiem już co mówię.
Zignorowała jego kąśliwą uwagę i dolała sobie kawy.
   – Jadłeś coś? – zapytała, czując jak żołądek skręca jej się z głodu.
   – Lidia przyniosła mi jakieś kanapki.
Hermiona niedbale sięgnęła po jedną z kartek, na których robiła notatki. Ze wszystkich sił starała się nie pokazać, że informacja o tym, że ta irytująca baba znów tu była, w ogóle do niej dotarła. Od kilku dni, non stop natykała się na to wymalowane czupiradło.  Przy każdym takim spotkaniu Lidia, z nadmierną słodyczą w głosie pytała ją bezczelnie, jak się dziś miewa jej ukochana, przyszła teściowa. Idiotka!
   –  Na nic nie mam ochoty. Wszystko smakuje, jak papier. – Draco wyglądał, jakby mówił sam do siebie.

   – Skąd wiesz, jak smakuje papier? - zapytała, chcąc odsunąć od siebie myśli o pannie Airbrick.
Draco uśmiechnął się kwaśno.
   – Cóż... kiedyś założyłem się z Zabinim, że wyślę słodki, anonimowy liścik miłosny do jednej dziewczyny ze szkoły. Niestety ten kretyn zaczarował go tak, że na karteczce znalazł się mój podpis. To było na eliksirach, a Snape wszedł już do klasy. Nie mogłem go zniszczyć zaklęciem, bo mógłby to zauważyć, więc go zjadłem, zanim Diabeł zdążyłby go wysłać.
Hermiona zaczęła się głośno śmiać, próbując to sobie wyobrazić. Draco w tym czasie dopił kawę i wstał.
   – Ten liścik miał być do ciebie, Granger. – Przez chwilę napawał się jej szczerym zdziwieniem, po czym uśmiechnął się złośliwie. – To oczywiście był  żart. Podpisałem go nazwiskiem Longbottoma. Miałem nadzieję, że Weasley się dowie, wścieknie się na niego i pobiją się o ciebie na oczach całej klasy.
Hermiona zrezygnowana pokręciła głową, ale znów się uśmiechnęła. Malfoy i te jego pomysły...
   – Teraz mi się przypomniało, po co właściwie do ciebie przyszedłem.
   – A nie po to, by wypić mi kawę? – zażartowała.
   – To też, ale głównie chodziło o to, że przypomniał mi się pewien szczegół. Nie wiem czy to ważne, ale mówiłaś, żeby ci powiedzieć jeśli wydarzyło się wtedy coś nietypowego.
Draco z powrotem usiadł na krześle.
   – Już ci mówiłam, że wszystko może mieć znaczenie.
   – Czarny Pan mnie torturował, nim matka stanęła w mojej obronie. Wszędzie dookoła było pełno mojej krwi.
Hermiona wzdrygnęła się lekko. Tego akurat nie chciała sobie wyobrażać.
   – Pamiętam, jak przez mgłę, ale jednak... On chyba zamoczył końcówkę różdżki w mojej krwi, zanim przeklął mamę. – Draco wyraźnie próbował przywołać jeszcze coś z tamtych wspomnień.
Hermiona  natychmiast wyprostowała się na krześle. To już było coś. Jakiś trop. Pamiętała przecież, że czytała rozdział o czarnomagicznych klątwach, wymagających użycia krwi. W której to było księdze?
   – Dobrze, że mi o tym powiedziałeś. Zaraz sprawdzę, czy to mogło mieć jakiś związek... – Mówiła z prędkością karabinu maszynowego.
Draco ponownie wstał i skierował się do drzwi. Zatrzymał się jednak, stając plecami do niej, z dłonią na klamce.
   – Mam nadzieję, Granger, że to coś da, bo powoli zaczynam tracić nadzieję. – Powiedział to i wyszedł z gabinetu.

☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★

   Hermiona z miejsca zapomniała o głodzie i zmęczeniu. Błyskawicznie przerzucała strony, starając się odnaleźć interesujący ją fragment. Wreszcie natrafiła, na to czego szukała. Klątwa Risumortem. Czy to możliwe? Czym prędzej przeczytała działanie czaru i aż zaparło jej oddech. To było tak bardzo okrutne i złe, że wręcz idealnie pasowało do metod Voldemorta. Zerwała się ze swojego miejsca i szybko pobiegła do sali Narcyzy Malfoy. Jeśli miała rację, to istniała szansa, że będzie mogła jej pomóc.

   Draco siedział przy łóżku matki z niepokojem patrząc na to, jak asystentka Granger ją badała. Z miny uzdrowicielki wnioskował, że jej stan znów się pogorszył. Stojący po drugiej stronie łóżka Lucjusz,  również wyglądał na zmartwionego.
Nagle drzwi się otworzyły, a do sali wbiegła zdyszana Hermiona.
   – Szczęście! – wypaliła, ledwo łapiąc oddech.
   – Szczęście, że co? – zdziwił się Lucjusz.
   – Tak klątwa! – Hermiona położyła rękę na piersi, próbując się uspokoić.
   – Możesz mówić jaśnie? – poprosił, zniecierpliwiony Draco.
   – Kiedy pani Malfoy czuje się najgorzej? – zapytała, nieco opanowując wreszcie oddech.
Draco i Lucjusz spojrzeli na siebie niepewnie.
   – Zwykle pogarsza jej się w piątkowe wieczory, w soboty jest największy kryzys, a poprawa następuje około niedzielnego popołudnia.
   – Malfoy, lubisz weekendy prawda? – Zwróciła się do Draco.
   – Pewnie, że tak, chyba jak każdy człowiek. – sarknął.
   – A kiedy miało miejsce ostatnie poważne pogorszenie? – Hermiona zaczęła przerzucać swoje notatki w poszukiwaniu odpowiedzi.
   – W marcu – wtrącił szybko Lucjusz.
   – Czy to nie było wtedy, gdy Draco dostał ostatni awans? – zawołała podekscytowana.
Mężczyźni znów spojrzeli na siebie.
   – Dokładnie tego samego dnia... – odpowiedział jej Malfoy senior.
   – Tak! – Hermiona podskoczyła w miejscu z radości. Znalazła odpowiedź!
Szybko jednak się uspokoiła, gdy zrozumiała co to oznaczało. Jak ma to teraz powiedzieć Draco? Jak przekazać mu prawdę, tak by go nie zranić?
   – Wiesz co dolega mojej matce? – Draco zerwał się ze swojego miejsca i w trzech krokach znalazł się przy niej.
Hermiona powstrzymała go ruchem ręki, bowiem blondyn wyglądał, jakby chciał ją porwać w ramiona i mocno uściskać. Nie powinien tego robić.
Rozległo się kilka piskliwych dźwięków, a Leona nadal stojąca przy łóżku Narcyzy, ponownie rzuciła na nią zaklęcie diagnozujące.
   – Parametry znów się pogarszają. – Zwróciła się do Hermiony.
Granger potakująco kiwnęła głową, teraz miała już pewność. Voldemort naprawdę był chorym psychopatą używając akurat takiego czaru.
   – Słyszeliście o klątwie Risumortem? – zapytała spokojnie.
   – Ris... co? – zdziwił się Draco.
Hermiona spojrzała na Lucjusza i zobaczyła, że mężczyzna jeszcze bardziej zbladł i z przestrachem spojrzał na syna.
   – Draco, posłuchaj... – Hermiona starała się mówić spokojnie – Risumortem, to klątwa, która w pewien sposób łączy ze sobą dwójkę czarodziei – tłumaczyła.
   – Chcesz mi powiedzieć, że matka jest z kimś w jakiś sposób połączona?
Hermiona powoli skinęła głową.
   – Chodzi o mnie? – Draco wyglądał na zdruzgotanego tą wiadomością.
Położyła mu dłoń na ramieniu, chcąc mu dodać trochę otuchy.
   – To nie twoja wina, to...
   – Jak to działa? – przerwał jej.
Spojrzała przelotnie na Lucjusza, który delikatnie skinął jej głową. Draco musiał znać prawdę.
   – Zasada odwrotności. – Zaczęła niezgrabnie.
   – Jaka zasada? – dopytywał Draco.
   – Klątwa ciągle jest aktywna, codziennie krąży w żyłach twojej mamy razem z krwią, powodując, że jest taka słabowita. Jednak najmocniej uderza w nią, gdy ty jesteś zadowolony, radosny czy szczęśliwy.
Draco patrzył na nią, w głębokim szoku. Wiedziała, że ta wiadomość będzie dla niego druzgocąca.
   – Gdy jesteś smutny czy przygnębiony, wtedy jej stan się poprawia... – Chciała mu to dokładnie wyjaśnić, jednak brakowało jej słów. To było zbyt okrutne.
   – Chcesz mi powiedzieć, że mama jest w tak fatalnym stanie, przez to, że ja dobrze bawiłem się na wakacjach?
   – To nie twoja wina! – Powtórzyła z mocą.
   – Synu... – Lucjusz widać, też chciał jakoś go pocieszyć, ale Draco rzucił mu spojrzenie Hipogryfa mordercy.
   – Mamy możliwość, by przerwać to połączenie. – wtrąciła Hermiona.
   – Naprawdę? – na twarzy młodszego Malfoya wymalowała się prawdziwa ulga. – To ją wyleczy?
Skrzywiła się lekko i wzięła głęboki oddech.
   – To, że przerwiemy połączenie pomiędzy wami, nie oznacza, że twoja mama wyzdrowieje. Klątwa nie zniknie.
   – Nie ma żadnej nadziei? – zapytał cicho Lucjusz.
Hermiona zamyśliła się chwilę.
   – Leono idź proszę do dyrektora Chivasa i przekaż mu co odkryliśmy.
Jej asystentka posłusznie skinęła głową i bez zbędnych pytań opuściła salę, a Lucjusz i Draco, spojrzeli na nią z oczekiwaniem.
   – Jest szansa. Prawdopodobnie istnieje eliksir, który potrafi zablokować działanie klątwy tylko w jednej części ciała, na przykład w dłoni. Nie wyleczy to całkowicie pani Malfoy, jednak znacząco przedłuży jej życie. Jest tylko pewien problem. Stworzyć go potrafił zaledwie jeden mistrz eliksirów.
   – Kto? Zapłacimy każdą cenę! – zawołał Draco.
   – Severus Snape. – odpowiedziała.
   – Co?! Przecież on nie żyje od przeszło dziesięciu lat! – krzyknął młodszy Malfoy.
Hermiona uniosła lekko brew i spojrzała na wciąż milczącego Lucjusza. Draco również odwrócił się w stronę ojca.
   – Nie wiem gdzie jest. On bardzo chroni swoją prywatność. – mruknął Lucjusz.
   – To Snape nie został zamordowany?! – Draco był kompletnie zaskoczony.
   – Radziłabym zacząć od Amazonii. To tam ma dostęp do najrzadszych składników, a od kilku lat to właśnie w Ameryce Południowej pojawiło się najwięcej nowych odkryć z dziedziny eliksirów.
   – A ty skąd wiesz, że Snape żyje? – dopytywał Draco.
   – Dedukcja. Jego ciało zniknęło, a żaden ze schwytanych Śmierciożerców nie potwierdził tej wersji ze spaleniem go na rozkaz Voldemorta. Zresztą nie było tam żadnych śladów ognia. Razem z ciałem, z jego gabinetu zniknęły wszystkie jego opracowania i notatki.
   – Odnajdę go, choćby na końcu świata. – Poprzysiągł Lucjusz.
   – A my jeszcze dziś podamy pani Malfoy eliksir, który zamknie jej powiązanie ze krwią Draco. – zapewniła go Hermiona.
   – Wyruszam od razu. – Lucjusz podszedł do łóżka żony i delikatnie pocałował ją w czoło.
   – Powinienem pojechać z tobą.
   – Nie, ktoś musi przy niej zostać. – Lucjusz jeszcze raz spojrzał na Narcyzę i ruszył do drzwi.
Ku zdziwieniu Hermiony, Draco wcale nie spierał się z ojcem.
   – Informuj mnie, jak się sprawy mają. – Poprosił Draco.
Lucjusz kiwnął głową i bez słowa wyszedł z sali.
   – Pójdę przygotować ten eliksir. Podamy go dziś wieczorem. Powinieneś odpocząć, bo pewnie będziesz chciał przy tym być. – Uśmiechnęła się pocieszająco i chciała już iść, gdy nagle poczuła jego dłoń na swoim łokciu. Draco odwrócił ją twarzą do siebie i spojrzał jej głęboko w oczy.
   – Wiedziałem, że to rozwiążesz.
   – To moja praca... – wyjąkała, usiłując uspokoić bicie swego serca. Jego bliskość była dla niej oszałamiająca.
   – Dziękuję Gran... Hermiono. Jestem teraz twoim dłużnikiem. – powiedział, wciąż patrząc jej w oczy, a ona wiedziała, że tym razem wcale z niej nie kpił.
   – Nie ma o czym mówić. – Speszona, pierwsza odwróciła wzrok i złapała za klamkę.
Draco puścił jej łokieć i zrobił krok w tył.
   – Jeszcze o tym porozmawiamy. – uśmiechnął się lekko, widząc jak Granger ucieka z sali, wyraźnie zawstydzona.
Szybko jednak jego uśmiech zgasł. Przypomniał sobie, że jego radość mogła zaszkodzić matce. Byłby w stanie rzucić na siebie klątwę wiecznego smutku, byle mieć pewność, że ona z tego wyjdzie. Nic na świecie się teraz dla niego nie liczyło tak bardzo, jak zdrowie jego mamy.

☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★

Witajcie Kochani!

Jak zapewne widzicie deficyty czasowe nadal występują, ale mam nadzieję w miarę szybko się z nimi uporać. Rozdział jest niezabetowany - Przepraszam za to Wszystkich, ale nawet nie miała kiedy napisać do bety. Wiem jednak, że prędzej czy później go poprawi i w wersji PDF na pewno odnajdziecie go już bez błędów :)
Kolejna publikacja - "W otoczeniu wroga", mam nadzieję, że będzie możliwie najszybciej. "Prawdziwa Twarz" idzie mi najgorzej, ale to ze względu na specyfikę rozdziału. Mam nadzieję, że nie macie jeszcze dość "Snów". Ze względu na to, że to opowiadanie jest prawie ukończone (wprowadzam teraz tylko drobne zmiany), te rozdziały będą pojawiały się zawsze wtedy, gdy na inne nie znajdę czasu. Zapewniam Was (chyba po raz setny), że ukończę wszystkie zaczęte opowiadania, proszę tylko o trochę cierpliwości :)
Pozdrowionka,

Wasza V.