Dwa Światy - Rozdział pierwszy

Rozdział pierwszy

Jak na październik pogoda była całkiem przyjemna. Świeciło słońce, nie było wiatru, a trawa wciąż jeszcze nie straciła swej zielonej barwy. Idealny dzień na trening.

Harry Potter, który ponownie został kapitanem drużyny, zaplanował całą taktykę gry i teraz ze znaną sobie determinacją dążył do celu, czyli do zdobycia przez Gryffindor Pucharu Quidditcha. Skład drużyny pozostał bez zmian, choć panująca w niej atmosfera nie była najlepsza. Harry po rozstaniu z Ginny trochę zmienił swoje postępowanie. Stał się bardziej śmiały i wymagający. Idealnie wpasował się w schemat bohatera–zbawcy narodu, dlatego też wymagał od drużyny rzeczy niemal niemożliwych, co spotykało się z niezbyt zadowolonymi minami jego zawodników.

Smuga szkarłatu świsnęła nad głową Hermiony, która z irytacją zmrużyła oczy. Nie znosiła tej głupiej gry, ale wiedziała, że jeśli nie przyszłaby na trening, dwójka jej najlepszych przyjaciół byłaby zawiedziona. Pomimo wszystkiego, co udało im się przeżyć i pomimo rozstania z Ronem nadal pozostawali przyjaciółmi, a Hermiona robiła wszystko, by przyjaźń ta przetrwała wszystkie upadki i kryzysy. Na trening zaś przychodziła również ze względu na Ginny, która bardzo źle znosiła nowe oblicze swojego byłego chłopaka. Najmądrzejsza Gryfonka westchnęła ciężko i od niechcenia pomachała do Rona, który krążył nad pętlami, gotowy do obrony. Starała się znosić cierpliwie piski i wrzaski Lavender Brown oraz długie monologi Parvati Patil dotyczące akcji na boisku. Z dużo większą przyjemnością pogrążyłaby się teraz w książce o transmutacji, która była jej ulubioną dziedziną magii. Wciąż rozmyślała nad tym, czy nie powiązać z nią swojej przyszłości.

– Czy on nie jest cudowny? – spytała Lav, wzdychając głośno. Hermiona zacisnęła zęby. Co prawda nie była już z Ronem, ale i tak trochę przeszkadzało jej, że koleżanka z jej roku znów planuje poderwać rudzielca.

– Cudowny! I tak mu do twarzy w zielonym! – zapewniła gorliwie Parvati. Herm podniosła brew w geście zdziwienia i spojrzała na dziewczyny.

– Kiedyś się do mnie odezwał! Serio...! To była taka romantyczna chwila... – Lav najwyraźniej pogrążyła się w sferze marzeń, ale głośne chrząknięcie koleżanki przywróciło ją do świadomości.

– Lavi, on do ciebie powiedział "cześć, Lefender". Chyba nie o taką rozmowę ci chodziło, co? - Blondynka wyraźnie zirytowała się przytykiem swej najlepszej przyjaciółki.

– O kim wy mówicie? – wtrąciła się wreszcie Hermiona, gdy jej nieskromnej postaci inteligencja wydedukowała, że nie chodzi tu o Rona.

– Jak to o kim? O boskim Smoku! – zawołały obie.

– Smoku? – zdziwiła się Hermiona, a jej wzrok powiódł w kierunku wejścia na stadion. – Aaa, o tym Smoku – wypluła jak najgorszą obelgę, patrząc na platynowe włosy Malfoy'a, który z wrodzoną dumą i pychą wmaszerował na środek stadionu, wiodąc za sobą swą drużynę w zielonych szatach. Mimo porażki swojego pana, szanowny książę Slytherinu nadal pozostawał zadufanym w sobie bucem, jak zwykła zwać go w myślach Miona.

– Wspaniały, prawda? – zapytała ją Lavender. Hermiona w odpowiedzi tylko prychnęła z pogardą. Nie miała zamiaru zachwycać się Malfoyem, chociaż robiła to prawie cała żeńska część szkoły. Był przystojny, to fakt, ale przy tym zepsuty i pusty.

– Zdecydowanie ładna buzia nie zastępuje wszystkiego! – przekonywała samą siebie Herm, choć obiektywnie musiała przyznać, że wredny Ślizgon był tak przystojny, że trudno było znaleźć dla niego konkurencję w tej szkole. Patrzyła, jak Harry i reszta drużyny lądują przy drużynie domu węża i rozpoczynają rozmowę. Jak zwykle Slytherin na złość swoim odwiecznym wrogom, planuje przeprowadzić trening w tym samym czasie. Od drugiej klasy niewiele się na tym polu zmieniło. Mimo że Malfoy oficjalnie pogodził się z Potterem, co przypieczętowano męskim uściskiem dłoni, tak dla Hermiony i Rona, nadal był wredny i nieuprzejmy, co akurat nikogo nie dziwiło, bo zdaniem Herm Draco był typem gada, który nigdy nie zrzuci do końca swej skóry. Aktualnie natomiast nie podobała jej się mina Rona. Z minuty na minutę jego twarz przybierała coraz bardziej czerwony kolor, co, jak wszyscy wiedzieli, oznaczało, iż wybuch złości był blisko. Zerwała się ze swojego miejsca i szybko zbiegła na dół. Ona jedyna była w stanie pohamować mordercze instynkty Weasley'a.

– Jest i nasza droga, kochana szlamcia! Wielkie Trio znów w komplecie! – zawył na jej widok Draco, a na jego ustach wykwitł cyniczny uśmiech. Hermiona rzuciła mu pogardliwe spojrzenie i podeszła do Rona.

– O co chodzi? – spytała rudego.

– Te szumowiny chcą też teraz trenować! – oburzył się Ron.

– Uspokój się. Na pewno dojdziemy do porozumienia – odezwał się Harry.

– Nie wiem jak ty, Potter, ale ja nie widzę problemu w przeprowadzeniu wspólnego treningu. Będziemy mogli ocenić poziom naszych drużyn. Nie gramy pierwszych meczów razem, więc kwestie taktyki i tak ulegną zmianie – zachęcał Malfoy, a jego platynowe włosy lśniły w słońcu. Hermiona oczyma wyobraźni widziała, jak Lav i Pat wzdychają na ten widok z trybun.

– To chyba nie najlepszy pomysł, Harry – zwróciła się do przyjaciela brązowowłosa. Ron był naprawdę wściekły, a poza tym miała wrażenie, że Malfoy coś kombinuje.

– Aa, tak, uwaga wszyscy! Królowa szlamu będzie teraz prawiła nam swoje mądrości! – zawołał blondyn i zaśmiał się, w czym zawtórowała mu jego drużyna. Ron już chciał sięgnąć po różdżkę, ale Hermiona unieruchomiła jego nadgarstek.

– Lepiej być królową szlamu niż królem tchórzofretek – odcięła się z równie kpiącym uśmieszkiem, na co drużyna Gryfonów parsknęła śmiechem.

– Coś ty powiedziała?! – Malfoy, wyraźnie wściekły, ruszył w jej stronę, ale jeden z ścigających nazwiskiem Zabini złapał go za ramię.

– Daj spokój, Smoku – powiedział łagodnie i ku zdziwieniu wszystkich uśmiechnął się do Hermiony przepraszająco. Malfoy zmrużył niebezpiecznie oczy i skupił wzrok na dziewczynie. Jego spojrzenie wyraźnie dało jej do zrozumienia, że to jeszcze nie koniec. Odwrócił się jednak w stronę Harry'ego i powiedział:

– To jak, Pottuś, gramy, czy ty i twoje tchórzliwe Gryfki pasujecie? - Na wzmiankę o tchórzostwie w drużynie domu lwa aż zawrzało. Hermiona westchnęła zrezygnowana, gdyż już wiedziała, jaka będzie decyzja. Nie minęła nawet minuta, a czternastu zawodników wzbiło się w powietrze.

Nieoficjalny mecz Gryfoni kontra Ślizgoni właśnie się rozpoczął.

Gryfonka o brązowych włosach wróciła na trybuny do swoich koleżanek, które aż piszczały z uciechy, patrząc, jak Malfoy szybuje na swej najnowszej miotle. Niestety, wyglądał naprawdę imponująco.

– Tak ci zazdroszczę! – zawołała Lavi, gdy tylko Hermiona zajęła miejsce.

– Czego? – spytała ją zdziwiona.

– No tego, że rozmawiałaś z Malfoy'em! Też bym tak chciała... – rozmarzyła się znów blondynka. Herm zamrugała z niedowierzaniem. Czasem zastanawiała się, czy wszystko z nią w porządku, bo chyba nigdy nie byłaby w stanie tak ekscytować się tak jakimś facetem, jak robiła to Lav.

– Jakbyś nie zauważyła, to się z nim przegadywałam – poinformowała chłodno.

– No tak, ale on przynajmniej zna twoje właściwe imię. – Parvati wyszczerzyła się w uśmiechu, dając mentalnego pstryczka w nos swojej przyjaciółce. Lavender chyba jednak się tym nie przejęła, bowiem zajęta była kontemplowaniem cudownych łydek Dracona. Hermiona mimowolnie zachichotała. Może Pat i Lav nie były zbyt rozgarnięte, a w ich głowach nie było wiele poza chłopcami, ciuchami i kosmetykami, ale i tak je lubiła. Czasem miło było przebywać w towarzystwie ludzi, którzy nie mają w planach zbawiania świata.

Obserwowała grę z zacięta miną, nie mogąc się pozbyć wrażenia, że zdarzy się coś złego. Na razie wyglądało na to, że wszyscy grają fair, a drużyna lwa radzi sobie naprawdę dobrze. Po kilku minutach zauważyła jednak ku swemu przerażeniu, że Malfoy zatrzymał się niedaleko Rona i coś do niego mówi. Rudy był już cały czerwony, a jego ręce zaciskały się na trzonku miotły coraz mocniej. Widać było, że on i Ślizgon o coś się przegadują, jednak po chwili blondyn wybuchnął śmiechem i odleciał w górę, by móc wypatrywać znicza i jednocześnie śledzić postępy swojej drużyny. Hermiona odetchnęła z ulgą, gdy Draco zostawił Rona w spokoju. Ta ulga nie trwała jednak długo, gdyż Weasley zdenerwowany do granic swych możliwości ruszył za Ślizgonem. W mgnieniu oka podleciał do niego, ale niestety nie zdążył zahamować i wpadł na obróconego do niego plecami blondyna. Niespodziewający się ataku chłopak został dość mocno poturbowany i...

Krzyk Lavender rozdarł błonia, gdy nieprzytomny szukający Slytherinu zaczął spadać w dół. W ułamku sekundy Hermiona oceniła sytuację. Jeśli on spadnie na murawę, zostanie z niego tylko zielona plama. Wyjęła swoją różdżkę i machnęła nią szybko. Ciało chłopaka zwolniło, ale i tak dość mocno gruchnęło o ziemię. Wszyscy obecni na stadionie zamarli...