93. Teraz nie mów... nieszczęścia i szczęścia!

 Dedykacja dla Neski i Polci91 - bo nieustannie prosiły bym nie zapomniała o TNMŻ...! 😆

Za pomoc w pracy nad tekstem dziękuję Rosalie 💚

💞💞💞

Oddział zamknięty imienia Janusa Thickeya, znajdował się na czwartym piętrze szpitala Świętego Munga i wchodził w skład oddziałów urazów pozazaklęciowych.  Od czasów powojennych do stałego oddziału dla osób leczonych z długotrwałych urazów jak np. rodzice Nevilla, dodano jeszcze jedną – mniejszą salę. Oddział dla osób uzależnionych od alkoholu i innych środków Bartolomeo Ogdena.

Hermiona załatwiła to tak dyskretnie, jak tylko mogła, zważywszy na prasę zawsze węszącą dookoła poczynań Wybrańca – nawet jeśli w ostatnich miesiącach dość znacząco upadł w oczach opinii publicznej z powodu utraty pracy i głośnego rozwodu.

Uzdrowiciele wstępnie ustalili, że Harry powinien pozostać na oddziale dwa do trzech miesięcy, by poradzić sobie ze swoimi problemami. Hermiona miała szczerą nadzieję, że pomoże to przyjacielowi wyjść z jego problemów. Naprawdę nie chciała, by Harry skończył na samym dnie – lub co gorsza, po prostu umarł.

Gdy po zostawieniu Pottera w dobrych rękach, uznała, że skoro jest już na miejscu, to nie zaszkodzi jej zobaczyć się z magomedykiem. Jej objawy były dość jednoznaczne: niechęć do kawy, ciągłe zmęczenie, lekkie zawroty głowy i oczywiście opóźniona miesiączka. Mogła sama rzucić zaklęcie lub zrobić mugolski test, ale skoro już była w okolicy…

Pożałowała swojej decyzji w momencie, gdy tylko weszła na oddział prowadzenia magicznej ciąży. Nie tylko bowiem wszystkie siedzące tam i czekające w kolejce czarownice spojrzały na nią, od razu rozpoznając kogo widzą, ale również siedziała tam jedna z nich – której Hermiona naprawdę nie miała ochoty spotkać.

Jednak wypełniła już formularze. Mogła usiąść i poczekać, bez zwracania specjalnie uwagi na Mariettę Edgecombe, która sztyletowała ją wzrokiem.

Usiadła na wolnym, plastikowym krzesełku i westchnęła cicho. Nie było sensu uciekać czy przekładać wizyty. Musiała jakoś to znieść.

Po chwili jednak okazało się, że to wcale nie było takie proste. Marietta przez chwilę widocznie się wahała, jednak wreszcie podniosła się z krzesła i podeszła, by usiąść na wolnym miejscu obok Hermiony.

- Co tu robisz? – zapytała, patrząc na nią z ukosa.

- Przyszłam na badanie, tak jak ty – odpowiedziała Hermiona, ledwo powstrzymując się przed dodaniem na końcu zdania słowa: idiotko.

- To poczekalnia dla kobiet, które są w ciąży lub przyszły na test ciążowy – oznajmiła Edgecombe.

Hermiona spojrzała na nią i uniosła brew. Naprawdę zdziwiła się teraz, że Marietta z takim intelektem została kiedyś krukonką.

- Ty… Nie widywałaś się ostatnio z Georgiem, prawda?  To nie.. z nim? – Edgecombe przygryzła nerwowo wargę.

- Czyżbyś się bała, że narzeczony cię zdradza? – Hermiona starała się opanować złośliwy uśmiech.

- Dużo ostatnio pracuje – burknęła pod nosem Marietta.

- Znam to – Hermiona jednak się uśmiechnęła. – Też dużo pracował, zanim okazało się…

Kobieta gwałtownie wciągnęła powietrze i wyraźnie pobladła.

Hermiona zdusiła dalszy komentarz. Marietta była w ciąży, nie powinna jej denerwować. Nie miała pojęcia, czy George już mógł zdradzać swoją narzeczoną. Nie sądziła jednak, by tak było. Jeśli można było powiedzieć coś o jej byłym narzeczonym, to z zasady w jej opinii był człowiekiem, który uczył się na błędach. Miała nadzieję, że naprawdę nie zamierzał w żaden sposób skrzywdzić Marietty i dziecka, rozbijając ich rodzinę, nim się naprawdę zdołała stworzyć.

- Kiedy ślub? – zapytała mimochodem.

- Za dwa tygodnie.

- Molly musi szaleć z niecierpliwości – Hermiona przypomniała sobie, jak jej niedoszła teściowa zachowywała się przed ślubem Ginny i Harry’ego, a później w czasie planowania wesela jej i Georga.

- Nie bardzo – Marietta skrzywiła się pod nosem. – Ona mnie nienawidzi. Obwinia mnie za to, że robiłam wasz związek.

- To… To nie było do końca tak – przyznała Hermiona. – Nie sądzę, by to się udało, nawet jeśli George, nie zadałby się z tobą.

- Serio? – Marietta wyglądała na zaskoczoną.

Hermiona westchnęła cicho. Cóż, to była prawda. Może odsuwała od siebie wtedy te myśli, ale naprawdę kochała Draco przez cały ten czas. Jej małżeństwo z Georgiem nigdy by się nie udało, choć być może długo próbowałaby się okłamywać, że jest inaczej.

- Nie mam do ciebie żalu – przyznała. – Już nie. Mam tylko nadzieję, że ty i George się dogadacie i będziecie szczęśliwi.

Marietta prychnęła.

- Nie wierzę, że szczerze nam tego życzysz!

- I nie musisz – Hermiona zdobyła się na niewielki uśmiech. – Ale tak jest. Życzę by wasze dziecko urodziło się zdrowe i było wychowywane w pełnej i szczęśliwej rodzinie.

Marietta otworzyła usta, najwyraźniej chcąc coś powiedzieć, ale ten moment wybrała sobie pielęgniarka, by pojawić się na korytarzu i oznajmić:

- Pani Granger – Malfoy, teraz pani kolej. Uzdrowiciel Dailwys już czeka.

Hermiona wstała i wygładziła sukienkę.

- Granger…

Odwróciła się w stronę Edgecombe.

- Tak?

- Ja… Dziękuję… I przepraszam. Za wszystko.

- Ja też – Hermiona posłała jej blady uśmiech. – Trzymaj się Marietto.

Kobieta skinęła jej głową w odpowiedzi, a Hermiona wchodząc do gabinetu uświadomiła sobie, że o dziwo po tej rozmowie czuje się jakoś lżej. Miała wrażenie, że kolejny etap jej życia został zamknięty i to było naprawdę dobre uczucie.

 

💞💞💞

Miał ochotę rwać włosy z głowy. Trzy dni. Trzy pieprzone dni, rozbijali się o machinę amerykańskiej biurokracji, która pomimo z pozoru doskonałego działania, nie mogła znaleźć rozwiązania jego problemów.

Wciąż nie wiedział, dokąd zabrano Tobiasa. Jego maleńki synek, którego nie widział od wielu tygodni i za którym tak strasznie tęsknił, był gdzieś sam. Bez mamy, bez taty, bez rodzeństwa, które na niego czekało… A on mógł tylko składać kolejne podania i formularze, odpowiadać na setki bezsensownych pytań, a na koniec usłyszeć, że na wszystko potrzeba czasu.

On nie miał czasu! Chciał jak najszybciej odzyskać syna i wrócić do domu, gdzie tęskniła za nim pozostała dwójka maluchów, oraz jego dziewczyna, która sumiennie pomagała jego rodzicom się nimi opiekować.

- Zjedz coś – Blaise podsunął mu kanapkę z ministerialnej stołówki, ale Theodore spojrzał na nią, jak na truciznę. Na samą myśl żołądek boleśnie mu się skręcił. Nie mógł jeść, nie mógł spać, nie mógł istnieć w zgodzie z samym sobą, dopóki nie dowie się, co się działo z Tobiasem.

- Starałem się to ignorować, wiesz? – zwrócił się do Zabiniego, odbierając od niego kanapkę i celując nią prosto do kosza. – To uczucie pustki i wyrwy w sercu, po tym jak ona zabrała ode mnie Tobiasa i uciekła do tego mugola. Cieszyłem się, że mam Tilly i Juniora. Była też nowa praca, no a później Luna… Ale to zawsze we mnie było. Biologicznym czy nie, Tobby jest moim synem i muszę go odzyskać.

- Nikt z nas nie wątpił, że tak jest – zapewnił go Blaise. – Myślę, że wszyscy cicho liczyliśmy na to, że Tammy wreszcie się otrząśnie i jakoś dojdziecie do porozumienia.

- Tak, też szczerze mówiąc gdzieś po cichu na to liczyłem – Theodore znów przeczesał włosy palcami. – A teraz sam nie wiem, co robić. Ona… Nie chciałem, by… - głos mu się nieco załamał.

Blaise położył dłoń na ramieniu kumpla i uścisnął je mocno.

- Wiem stary, wiem.

- Cześć – obaj mężczyźni w tym samym czasie unieśli głowy i spojrzeli na kogoś, kogo w ogóle się nie spodziewali tu spotkać.

- Cześć Howard, co tu robisz? – Blaise podszedł, by uściskać dłoń mężczyzny.

- Cóż… - Thomas lekko się uśmiechnął. – Wspomniałem kiedyś w mojej korespondencji z pewną śliczną blondynką…

Theodore natychmiast się zjeżył i podniósł z krzesła, ale Thomas uniósł dłoń w uspokajającym geście.

- Wspomniałem Lunie, że miałem przyjemność chodzić kiedyś do jednej szkoły z wiceprzewodniczącym kongresu. Przypomniała sobie o tym i zadzwoniła dziś rano na mój AurumTel.

- Luna do ciebie zadzwoniła? – spytał z niedowierzaniem Theodore.

- Tak. Wiem, że jesteście teraz razem, ale i tak nie mogłem odmówić jej pomocy – Thomas zachichotał pod nosem. – Jest naprawdę urocza…

- Naprawdę możesz nam pomóc? – zapytał Blaise, nie chcąc pozwolić, by Theo jakoś zepsuł tę szansę z powodu swojej zazdrości o Lovegood.

- Spróbuję – obiecał Thomas, patrząc Theo w oczy.

- Ja… Będę dozgonnie wdzięczny – wykrztusił wreszcie Nott.

- Jeśli obiecasz uszczęśliwić, tę wyjątkową kobietę, to nie będzie potrzebna żadna wdzięczność – zapewnił go Howard, po czym ruszył w stronę gabinetu starego przyjaciela.

Blaise i Theo spojrzeli na siebie. Powoli zaczęła świtać im jakaś nadzieja, że uda się to załatwić. Nie mogli wrócić do domu bez Tobiasa – niezależnie od tego, jak długo miałoby to potrwać.

 
💞💞💞

Hermiona starała się nie denerwować. Wiedziała, że pomysł był spontaniczny i dość niekonwencjonalny, ale poczuła, że musi zrobić coś więcej, niż tylko mu powiedzieć. Draco był ostatnio przemęczony, bowiem przez nieobecność Zabiniego i Notta w firmie, miał sporo więcej obowiązków.

Załatwienie wszystkiego zajęło jej dwa dni – dzięki Merlinie za Kinsgleya, który tym razem był skłonny pomóc – nie będąc akurat przypadkiem na żadnym dziwnym konkursie ujeżdżania morskich stworzeń. Nie zaszkodziło, że Hermiona do swojej prośby dostarczyła ciasto z melasą od Adelajdy, które to Minister Magii pokochał na zabój… Zresztą chyba podobnie jak ich kucharkę, patrząc na ilość wazonów z kwiatami, jakie w ostatnich tygodniach zdobiły jej kuchnię.

Denerwowała się. To miejsce… Tyle wspomnień… Nawet sukienka w podobnym kolorze. Miała tylko nadzieję, że Draco nie będzie za bardzo zmęczony po cały dniu szarpania się w swojej korporacji, by móc do niej dołączyć.

Przygryzła wargę i wstała, nerwowo poprawiając sukienkę, gdy usłyszała kroki na schodach.

- Kochanie? – jego głos był nieco napięty.

- Cześć – przywitała się z uśmiechem, gdy wreszcie pojawił się na tarasie – na tym samym tarasie latarni morskiej, na której ponad kilka lat temu jej się oświadczył.

- Co za miła niespodzianka, po ciężkim dniu – Draco podszedł do niej z uśmiechem, biorąc ją w ramiona i całując słodko. – Miło, że pomyślałaś byśmy spędzili czas poza domem.

- Ginny i Luna sama zaofiarowały, że zajmą się dzieciakami, a my powinniśmy trochę odetchnąć po tych ostatnich tygodniach ciągłego napięcia – Hermiona wzięła męża za rękę i poprowadziła go do jego krzesła.

Nim jednak Draco usiadł, przyciągnął ją do siebie i mocno objął.

- Tęskniłem za tobą w pracy – wymruczał, niczym zadowolony kot, składając kilka czułych pocałunków na jej szyi.

- Ja za tobą też – zapewniła go, starając się nie drżeć. Emocje powoli brały w niej górę.

- Usiądźmy. Sama gotowałaś, czy jedzenie jest zamówione? – zagadnął zajmując swoje miejsce.

- Adelajda mi pomogła – przyznała. – Ale na przystawkę mam dla ciebie coś, co sama zrobiłam – Hermiona posłała mu niepewny uśmiech, czekając aż podniesie srebrną pokrywę, pod którą umieściła swój prezent.

- Zobaczmy więc – Draco uśmiechnął się do żony, nim zerknął pod nakrycie.

Zmarszczył lekko brwi, patrząc niepewnie na małe, srebrne pudełko.

- Prezent? Czyżbym był, aż tak grzeczny? – zapytał z szelmowskim uśmieszkiem.

- Sam zobacz – Hermiona nerwowo splotła palce, patrząc na niego uważnie.

Draco otworzył pudełko i wyjął z niego podłużną, plastikową plakietkę. Spojrzał na nią uważnie, po czum rzucił jej szybkie spojrzenie, nim znów skupił swój wzrok na dokumencie.

- Dowód osobisty… Hermiony Malfoy? – zapytał, dziwnie ochryple. – Dajesz mi w prezencie pełne przyjęcie mojego nazwiska?

Hermiona uśmiechnęła się do niego i sięgnęła po drugą paczkę, która dotychczas była zamocowana za pomocą zaklęcia pod blatem stołu.

- Pamiętasz naszą umowę? – wstała i podeszła do męża, by wręczyć mu kolejny podarunek.

Draco jeszcze raz spojrzał na jej nowy dokument.

- Miałaś zacząć nosić wyłącznie moje nazwisko od chwili… - głos zamarł mu w gardle.

- Tak – Łzy błysnęły w jej oczach, gdy patrzyła jak odkłada dowód i otwiera kolejne pudełko, zawierające parę małych, wełnianych bucików.

- O Salazarze – jęknął, łapiąc ją za dłoń i wciągając na swoje kolana. – Hermiono… - wyszeptał w jej włosy, wyraźnie wzruszony, a jego duża dłoń, od razu oparła się na jej brzuchu.

- To dopiero szósty tydzień – wyznała. – Ale uzdrowiciele wszystko potwierdzili.

Draco położył palce pod jej podbródkiem i przyciągnął ją do mocnego pocałunku.

- Kocham cię najbardziej na świecie – wyszeptał w jej usta. – I nie potrafię sobie przypomnieć, bym był kiedyś szczęśliwszy niż teraz, właśnie w tej chwili, mój promyczku.

- Ja też cię kocham – zapewniła z czułością. – I również jestem szczęśliwa.

- Więc zaczynamy pierwszy etap – Draco uśmiechnął się cwanie.

- Czego?

- Stworzenia siedmiu smoków z Wiltshire.

Hermiona zachichotała, obejmując go mocno za szyję. Spełniło się ich marzenie. Mieli zostać rodzicami. Mieli być prawdziwą, pełną rodziną. Malfoyami. Już na zawsze.

 
💞💞💞

Theodore starał się czegoś nie rozbić, albo nie rzucić jakiejś paskudnej klątwy. To miejsce – to okropne, ponure miejsce było tak straszne, że aż cierpła mu skóra. Jak można było oddać tam maleńkie, bezbronne dziecko? Niby wiedział, że według mugolskiego prawa, jego synowi nie mogła stać się tam żadna krzywda, ale i tak był przerażony i zniesmaczony, że Tobby musiał tam być.

Dwóch amerykańskich odpowiedników aurorów, towarzyszyło jemu i Zabowi do sierocińca, w którym został umieszczony Tobias – według tego, co agentom MACUSY udało się ustalić, po interwencji Thomasa Howarda u jego przyjaciela ze szkolnej ławy.

Byli to kobieta po czterdziestce imiennie Chloe i młokos, prosto po szkoleniu o imieniu Sam lub Sim – Theo nie potrzebował tego dokładnie wiedzieć.

Widział, jak Blaise podąża za nim, jak cień, by mieć pewność, że nie zrobi niczego głupiego, choć to on był zawsze znany ze swojego opanowania.

Musiał przyznać, że agenci działali sprawnie – kilka zaklęć rozpraszających, kilka monitorujących na personelu, dokumentach i już po kwadransie mogli wejść do sali, gdzie według wszelkiego prawdopodobieństwa był Tobias.

Gdy Theodore wreszcie mógł podejść do starego, lekko odrapanego łóżeczka, prawie się rozpłakał. Jego syn wyraźnie urósł przez te kilka tygodni, ale mimo to, gdy stanął nad nim, Tobias się uśmiechnął – a jego oczy błysnęły, jakby go rozpoznał.

- Syneczku… - Theodore wyjął malucha z łóżeczka, tuląc go do siebie. Nigdy nie mógłby kochać go mniej, niż w chwili, gdy w szpitalu, tuż po jego urodzeniu wziął go na ręce.

- Jest pan pewien, że to pański syn, panie Nott – zapytał Sam czy Sim.

- Absolutnie – potwierdził, biorąc drżący oddech ulgi. Nareszcie!

- Wspaniale, w takim razie zabierzemy go do naszego ośrodka – Chloe próbowała zabrać Tobbiego z rąk Theodora.

- Co? – zapytał Zabini, nim Nott zdążył otworzyć usta.

- Taki mamy rozkaz. Mamy odzyskać małego czarodzieja i dostarczyć go do magicznego ośrodka dla sierot, aż państwo skończą załatwiać jego dokumenty – poinformowała agentka, na szczęście rezygnując z próby odebrania Theodorowi syna.

- To jakieś bzdury! – wściekł się Theo. Wiedział, że nie odda im już Tobiasa, chyba że po jego trupie.

- Według prawa dziecko zostanie oddane jak przyjdą po nie obydwoje rodziców, jeśli obydwoje są czarodziejami – zdefiniował młodszy agent.

- Kpicie ze mnie? – warknął Theodore. – Przecież mówiliśmy, że jego matka…

- Mieszka w Anglii – przerwał mu szybko Blaise. – Ale to nie problem. Ściągniemy ją tu świstoklikiem.

- Dobrze. Zapraszam za mną. Myślę, że przez kilka godzin będzie mógł pan być w pobliżu syna. Personel ośrodka zapewne się zgodzi – Chloe zdobyła się na cierpki uśmiech, ruszając do wyjścia.

- Ich biurokracja jest tak popieprzona, że sami tego nie ogarniają – mruknął Blaise, gdy wychodzili z sierocińca. – Nie ma sensu się z tym szarpać. Mam plan.

- Oby dobry – Theo rzucił mu spojrzenie z ukosa.

- Będziemy się tym martwić, jeśli nie zadziała – Blaise uśmiechnął się do przyjaciela, licząc, że już wkrótce obaj wraz z synem Theo, będą mogli wrócić do domu.

 
💞💞💞

- Ciocia Ginny będzie cię kochać. I rozpieszczać. I nauczy cię jakie są najlepsze drużyny Quidditcha, tylko nie słuchaj swojego taty i wujka Zabba, gdy będą mówili, że to nie Harpie z Holyhead… – Ginny od trzech kwadransów gruchała do brzucha Hermiony, stanowczo zabraniając jej układania książek na półkach i każąc jej zajmować się wypisywaniem cennika.

- To będzie straszne – Hermiona roześmiała się do przyjaciółki. Chciała poczekać, aż Blaise, Theo i Luna, która wyjechała do nich wczoraj wieczorem, będą w domu, by ogłosić szczęśliwą wiadomość, ale Ginny czekała na nią i Draco, gdy wrócili z romantycznej kolacji, a Malfoy nie mógł się doczekać, by nie podzielić się z całym światem radosną nowiną o tym, że wkrótce zostanie ojcem.

Ginny płakała z radości, a Hermiona przyjęła to z ulgą. Cieszyła się, że Ruda nie poczuła się przy niej nieswojo z powodu tego, że sama niedawno straciła dziecko.

- Przyznasz wreszcie, że Draco się popłakał, jak się dowiedział? – nalegała Ginny.

- Nie mogę – Hermiona zachichotała. – Zamordowałby mnie za to!

- Proszę cię Herm… Muszę wiedzieć! Blaise mi nie daruje, jeśli mu tego nie opowiem – Ginny uśmiechnęła się złośliwie.

- Lepiej ty powiedz, jak poszła ci rozmowa z mamą. Ledwo o tym wspomniałaś.

- Dobrze. Chciała byśmy przyszli z Zabinim na ślub Georga i tej dziwki… - Ginny skrzywiła się z niesmakiem.

- Powinniście to zrobić.

- Mowy nie ma! To już nie jest mój brat, po tym wszystkim, co odwalił, a jej nie mogę znieść!

- Ona jest w ciąży Ginny i wychodzi za mąż, ze świadomością, że twój brat jej nie kocha. Spotkałam ją w św. Mungu i z miejsca spytała mnie, czy mogę być z nim w ciąży. Jest nieszczęśliwa i niepewna.

- To nie mój problem! – zirytowała się Ruda.

Hermiona wstała i położyła dłoń na ramieniu przyjaciółki.

- George to mimo wszystko twój brat, a ty powinnaś zrobić wszystko, by rodzina zaakceptowała Zabiniego, gdy już się pobierzecie. Nawet nie wiesz, jakie masz szczęście, że wciąż ich masz – Hermiona uśmiechnęła się smutno.

- Herm… - Ginny ujęła jej dłoń i uśmiechnęła ją mocno. – Jeszcze kiedyś się doczekasz! Firma Dracona znajdzie przeciwzaklęcie…

- Postanowiłam go poprosić, by przestał szukać – Hermiona puściła rękę Ginny, po czym przeszła do frontu księgarni i wyjrzała przez duże okno na pochmurne dziś uliczki Hogsmeade.

- Naprawdę? Jesteś gotowa odpuścić? Po tylu latach? – w głosie Ginny było słychać niedowierzanie.

- Draco mówił, że mają już pierwsze całkiem udane próby w innych przypadkach – Hermiona westchnęła ciężko. – Jednak jeśli na moich rodzicach, by się to nie udało, to znów złamałoby mi serce. Nie chcę się tak czuć. Nie teraz, gdy znów mam prawdziwą, własną rodzinę. – Położyła dłoń na swoim wciąż płaskim brzuchu i uśmiechnęła się czule. To było właśnie to – jej przyszłość, konieczność ruszenia dalej.

- Rozumiem – szepnęła Ginny.

- Cieszysz się na wielkie otwarcie? – Hermiona postanowiła zmienić temat i rozejrzeć się, po prawie gotowej w całości nowej księgarni Ginny.

- Bardzo! Nie mogę się już doczekać pierwszych klientów! – Ruda, aż iskrzyła od entuzjazmu. – Mam nadzieję, że rotacja wieczorków poetyckich pomiędzy naszymi księgarniami, nikogo nie zniechęci.

- Na pewno nie – zapewniła ją Hermiona. – Zwłaszcza, że Adelajda nadal obiecała szykować nam przekąski.

- A twój pomocnik przyniesie je zawsze tam, gdzie będzie Susan. Nadal smali do niej cholewki – Ginny zachichotała.

- Olaf jest bardzo ambitny. Pracuje u nas, by zebrać pieniądze na rozkręcenie własnego interesu. Susan nie powinna go unikać – Hermiona uśmiechnęła się pod nosem. Uwielbiała to, jak wiele zakochanych par miała obecnie dookoła siebie. Za nic, by tego nie zmieniła.

- W każdym razie, przemyślałam to sobie. Ja i Blaise weźmiemy ślub, jak nasza chrześnica będzie już na tyle duża, by mogła wziąć udział w weselu.

- Chrześnica? – zapytała ze zdziwieniem Hermiona.

- Mała panna Malfoy – Ginny wskazała na brzuch przyjaciółki.

- Skąd pomysł, że to będzie dziewczynka? – spytała z rozbawieniem.

- Bo marzy mi się malutka dziewczynka, którą mogłabym ubierać w piękne sukienki! – Ginny miała tęskny wyraz twarzy. – Chciałabym, by miała loki, ale kolor włosów Malfoya, za to może mieć twoje oczy…

- Dziękujemy bardzo ciociu Ginny, wystarczy tych wizji – skarciła ją Hermiona, mimo wszystko nie tracąc uśmiechu. – A co Blaise na to, że będziesz chciała czekać tak długo?

- Nic mu do tego – Ginny głośno otrzepała ręce z kurzu. – To mój ślub, a on ma się tam tylko pojawić, dobrze wyglądać i wypaść lepiej niż ten pijak Potter.

- Jestem pewna, że wypadnie lepiej – Hermiona powiedziała to z przekonaniem. Blaise nigdy nie zawiódłby swojej panny młodej, tak jak zrobił to Harry – upijając się na własnym weselu z dawnymi przyjaciółmi z Gryffindoru, prawie do nieprzytomności.

- W porządku. Jeszcze dwa kwadranse i możemy przenieść się do domu – zdecydowała Ginny.

- W takim wypadku przejdę się do tutejszej apteki, by sprawdzić czy mają w niej witaminy dla kobiet w ciąży. W tej obok Esów na Pokątnej, akurat czekali dziś na nową dostawę.

- Dobrze, tylko uważaj! Draco by mnie zabił, gdybym cię nie dopilnowała – Ginny posłała jej przekorny uśmiech. – Obiecałam mu, że teraz często będę miała na ciebie oko.

Hermiona z dezaprobatą pokręciła głową.

- On się nigdy nie poprawi, naprawdę – stwierdziła, zabierając zza lady swoją torebkę i kierując się do wyjścia.

Szkocki początek jesieni był dość chłodny, dlatego wyjęła z torby ciepły szalik i owinęła nim szyję. Naprawdę nie zamierzała zmarznąć.

Była jakieś pięćdziesiąt metrów od wejścia do apteki, gdy na jej drodze stanął wysoki, barczysty mężczyzna. Miał rozmierzwione, czarne włosy i brzydką szramę na policzku. Hermiona z miejsca stwierdziła, że to jakiś włóczęga, który najpewniej chce prosić o kilka sykli, by kupić jakiś mocniejszy trunek na rozgrzanie.

- Czy panna Granger? – zapytał zachrypniętym głosem, a mimo tego, że nie stał specjalnie blisko. Jego oddech nieprzyjemnie czuć było nikotyną.

- Tak w zasadzie to Malfoy, ale tak – odpowiedziała, czując dziwny dreszcz niepokoju. Asekuracyjnie postanowiła sięgnąć po różdżkę.

- W takim wypadku… Mam coś dla ciebie – mężczyzna mocno złapał ją za nadgarstek, sprawiając, że nie była w stanie wyjąć różdżki. – Z pozdrowieniami od Lindy Ferson – warknął, a w jego drugiej dłoni, nagle błysnął srebrny nóż.

 

💞💞💞

Witajcie po długiej przerwie od TNMŻ...! 😁

Dużo ostatnio myślałam o tej historii i o tym, że poniekąd podzieliła losy "W otoczeniu wroga", gdzie też końcówka jakoś mnie zablokowała i ciężko było mi ruszyć dalej. W przypadku WOW pomogło postanowienie, że nie będę tego rozwlekała na siłę i tak powstał epilog. Postanowiłam, że tutaj zrobię to samo. Chciałam, by opowiadanie przekroczyło 100 rozdziałów, ale musiałabym przeciągnąć tę fabułę do nierozsądnych ilości, a nie o to przecież w tym chodzi. Zatem rozdziałów będzie 95 - zamykamy wszystkie wątki, kończymy dramy i podążamy prosto do epilogu 😉.
Mam nadzieję, że uda się to osiągnąć już w najbliższych tygodniach, tak więc wpadajcie - zaglądajcie, bo sama nie wiem kiedy wpadnie ciąg dalszy 😋
PS. Oczywiście publikacja TNMŻ nie ma żadnego wpływu na publikację "Przyrzeczonej", która będzie odbywała się zgodnie z planem. 

Dostałam ostatnio zapytanie, czy planuje jakiś prezent dla czytelników tej historii, którzy sumiennie komentowali. W pierwszej chwili nawet nie miałam pomysłu, co by to mogłoby być, ale... W końcu wpadłam na jeden 😛 Tak więc ogłaszam, że będzie drobny prezent z uniwersum TNMŻ tylko dla komentujących 😉 Mam już wstępną listę osób, które na pewno go dostaną, a z resztą będę się kontaktować już po opublikowaniu epilogu. 

Wielkie buziaki! 

Venetiia