94. Teraz nie mów... cuda i wsparcie!

 Dedykacja: Dla Wszystkich czytelniczek, które usilnie pytały: "A  kiedy kolejne TNMŻ...!" 😋

Specjalna dedykacja dla Polci91 - Więcej opowiem pod rozdziałem 😜

Podziękowania dla Neski za nasze dyskusje i motywację 💚

Za pomoc w pracy nad tekstem dziękuję serdecznie kochanej Rosalie 💖

💞💞💞

Siedział na skraju łóżka, z palcami wplecionymi we włosy. Frustracja parzyła go od środka, pochłaniając wszelkie myśli o tym, co jeszcze powinien teraz zrobić. Prawie płakał, gdy po dwunastu godzinach czuwania przy łóżeczku synka, opiekunowie z magicznego żłobka prawie błagali go, by poszedł wreszcie do domu wykąpać się i coś zjeść. Opierał się długo, ale Blaise wrócił po kilku godzinach odpoczynku w hotelu, by go zastąpić. Przekonał go do odejścia, dopiero, gdy obiecał mu, nie opuszczać boku Tobbiego nawet na wyjście do toalety.

Wrócił do wynajętego pokoju i pochłonął jakiś gulasz, który serwowała dziś hotelowa restauracja. Wykąpał się i usiadł z fiolką eliksiru nasennego w dłoni. Wiedział, że pomimo zmęczenia bez tego dziś nie zaśnie. To i tak nie miało sensu. Dopiero jutro rano o dziewiątej, po ponownym otwarciu biur MACUSY, mógł udać się tam po odpowiednie dokumenty… Tak przynajmniej przekazał mu Blaise.

Pukanie do drzwi wybiło go z głębokich myśli. Westchnął, wsunął eliksir do kieszeni swojego białego szlafroka i podszedł otworzyć, spodziewając się kogoś z pracowników hotelu z jakąś sprawą do niego.

Zamarł na chwilę, a serce zabiło mu mocniej.

- Dzień dobry – Luna uśmiechnęła się promiennie. – Czy zamawiał pan może coś specjalnego do swojego pokoju?

Odetchnął głęboko nim porwał ją w swoje ramiona i praktycznie wcisnął ją w siebie. Tak bardzo za nią tęsknił!

- Kochanie… - wyszeptał w jej włosy. – Jak dobrze, że tu jesteś!

Luna gładziła go delikatnie po plecach, szepcząc, że ona również się cieszy, że znów go widzi.  

Theo wreszcie wciągnął ją do pokoju i kopniakiem zamknął za nimi drzwi, nim porwał jej usta do cudownego pocałunku. Wlał w niego całą swoją tęsknotę, rozpacz i podziękowanie za to, że przyjechała tu specjalnie dla niego. Była prawdziwym oparciem i wiedział, że zawsze mógł na nią liczyć.

- Jak się trzymasz? – Luna delikatnie pogłaskała go po policzku, gdy wreszcie się od siebie oderwali.

- Bywało lepiej – Theo uśmiechnął się ponuro, prowadząc ją w stronę swojego lóżka. Potrzebował teraz jej bliskości i ukojenia, jakie niosło ze sobą ciepło jej ramion.

- Blaise nie wyjaśnił mi zbyt wiele, ale kazał przyjechać prosto do hotelu i zostać tu z tobą, aż do rana. Mamy zaraz po otwarciu pójść do tutejszych władz…

- Nie wiem, co on dokładnie planuje, ale musimy mu zaufać – Theodore westchnął ciężko. – Chcę już tylko zabrać Tobbiego do domu.

- Wiem – Luna splotła ich palce razem. – Załatwimy to, obiecuję. – Pocieszała go z tym samym, uśmiechem, który tak w niej uwielbiał.

- Nie mogę uwierzyć, że naprawdę tu jesteś – Theodore uśmiechnął się do niej, przyciągając ją do kolejnego pocałunku.

Ich związek wciąż był świeży, a oni nie wyszli poza trzymanie się za ręce, przytulanie i kilka sesji namiętnego całowania. Dziś jednak Nott liczył na więcej, oczywiście tylko pod warunkiem, że jego dziewczyna była na to gotowa. Potrzebował jej bliskości.

(Scena 18+)

Miała na sobie idealnie przylegające jeansy i ciasną, czarną koszulkę z dekoltem w szpic. Jej cudownie długie, blond włosy były swobodnie rozpuszczone, a usta smakowały malinami lub słodką gumą balonową – nie był pewien.

- Theo… - Luna jęknęła, gdy przeniósł pocałunki na gładką skórę jej szyi, pieszcząc ją z zapamiętaniem.

- Tak bardzo cię potrzebuję… - wyznał, czując jak jego podniecenie zaczyna narastać. Pod szlafrokiem miał na sobie tylko cienką parę bokserek.

Zarówno w przeszłości, jak i w ostatnich tygodniach, wielokrotnie wyobrażał sobie, jakby to było mieć Lunę Lovegood w swoim łóżku. Wiedział jednak, że wyobrażenia nie będą miały nic wspólnego z prawdą. To oczywiście było nieskończenie lepsze.  

Luna wsunęła się na jego kolana, tuląc się do niego, gdy pieścił pocałunkami jej dekolt, a jego dłoń zamknęła się na jednej z jej piersi. Przez lata był tylko z Tammy, a ich seks nigdy nie był zły, ale teraz czuł się, jakby miał dotknąć chmur. Luna była niesamowita, a fakt, że należała teraz do niego – tak jak on należał do niej – był nieomal mistycznym doznaniem.

Powoli, niespiesznie składając pocałunki na każdym kawałku jej odkrytej skóry, zdjął z niej bluzkę. Przeczesywała palcami jego włosy, gdy pieścił ustami wzgórki jej piękny piersi, ukrytych w czarnym, koronkowym staniku.

- Tak wiele razy o tym myślałem – przyznał, sięgając za jej plecy, by pozbyć się górnej części jej bielizny.

- Naprawdę? – wydyszała, poruszając lekko biodrami na jego kolanach i sprawiając, że jego penis robił się coraz twardszy.

- Jesteś taka piękna – Theo przytulił ją mocno do siebie, zamykając usta na jednym z jej sutków.

Jej jęki wprawiały go prawie w gorączkę, dlatego szybko odwrócił ją tak, by znalazła się plecami na jego łóżku, nim wspiął się na nią, rozkoszując się jej bliskością, zapachem, dotykiem jej nagiej skóry na jego skórze.

- Theo… - Jego imię w jej ustach brzmiało niczym najsłodsza melodia, która przecinała go na wskroś.

- Aniele… - wydyszał, sięgając w dół, by rozpiąć jej jeansy.

Luna szybko pomogła mu się z nich wyswobodzić, przy okazji rozwiązując jego szlafrok i zrzucając go z jego ramion.
Znów zawładnął jej słodkimi ustami, czując jak każdy jeden ich pocałunek pcha go do tego, czego pragnął całym sobą.

Palcami delikatnie zbadał czarną koronkę jej majtek – była tak niesamowicie seksowna, że bał się, że jego krawędź nadejdzie zbyt szybko, jeśli się nie opanuje. To dlatego postanowił najpierw zadbać o swoją czarownicę.

Luna była cudowna. Taka spontaniczna i nieskrępowana w swoich reakcjach, gdy wiła się pod nim, w czasie gdy zaczął pieścić ustami jej płaski brzuch, a później przeniósł się niżej, delikatnie zdejmując z niej majtki.

Smakowała tak słodko, że byłby w stanie przysiąc, że nie próbował niczego bardziej słodszego w całym swoim życiu. Kochał ją. Uświadomienie sobie, że właśnie dane mu będzie uprawiać seks z kobietą, którą kochał – i która naprawdę kochała jego, prawie doprowadziła go do łez szczęścia. To było wszystko, o czymkolwiek mógł tylko marzyć.

Gdy dzięki sprawnym ruchom jego placów i języka, Luna osiągnęła spełnienie, oparł się na ramionach i patrzył z góry, jak jego piękna wiedźma szczytuje. Była niesamowita.

- Theo… Proszę… - Szeptała, gdy z powrotem wspinał się po jej ciele, znacząc jej ciało gorącymi pocałunkami.

Gdy znalazł się idealnie pomiędzy jej rozłożonymi udami, wiedział, że chciałby trafiać tam już zawsze. To było lepiej niż doskonałe.

- Otwórz oczy, kochanie. Spójrz na mnie – poprosił, w chwili gdy był już na skraju tego, by wsunąć się w jej obłędnie gorące wnętrze.

Zrobiła to, o co poprosił.

Wszedł w nią szybkim ruchem, jęcząc głośno. Nie zagłuszyło to jednak jej krzyku. I nie sprawiło, że nie zrozumiał, co właśnie się stało.

Spojrzał na nią w szoku. Luna miała mocno zaciśnięte powieki i wyraz bólu na twarzy. Jej paznokcie mocno wbijały się w jego barki. Nie mógł uwierzyć…

- Luna… - wyszeptał, składając miękkie pocałunki na jej twarzy. – Dlaczego nic nie powiedziałaś?

Luna rozchyliła powieki, choć jej piękne, niebieskie oczy, zaszły łzami.

- Nie chciałam, byś się hamował – wyznała. – Proszę… Chciałam tego z tobą, tylko z tobą. Nie przestawaj – poprosiła, szarpiąc lekko biodrami, by go przekonać.

- Cii… - wyszeptał, całując ją po szyi. – Zrobimy to powoli.

Krok po kroku, dbając o to by sprawić jej jak najmniej bólu, kochał się z nią, aż jej pożądanie i rozkosz powróciły. Wiedział, że będzie jej trudno drugi raz do końca się zrelaksować, ale czuł, że cieszyła się z każdej chwili bycia razem.

Ten jej pierwszy raz – i jego z nią był wyjątkowy i Theodore wiedział, że nie zapomni tego do końca swojego życia.
 

💞💞💞

Wszystko dookoła stało się zamazane, a instynkt podpowiedział jej, że musi walczyć lub uciekać. Był biały dzień, środek niewielkiego, ale zaludnionego miasteczka. Wiedziała, że wynajęty przez Ferson zbir, nie miał zamiaru zrobić jej krzywdy tutaj, więc zapewne planował gdzieś się z nią teleportować. Szarpnęła z całej siły ręką, ale mężczyzna mocno ją trzymał, więc zrobiła to, co w pierwszej chwili przyszło jej na myśl – z całej siły kopnęła go w kolano, drugą dłonią próbując sięgnąć, by wydrapać mu oczy.

Mężczyzna warknął, ale jej nie puścił. Nagle jednak krzyknął, jakby coś go użądliło go w dłoń i odskoczył od niej. Hermiona odwróciła się i rzuciła do ucieczki, próbując jednocześnie sięgnąć do ukrytej w dekolcie jej bluzki różdżki. Poczuła jednak, jak grube palce zakleszczają się na jej kostce, po czym mocno upadła, czując jak uderza kolanami o wybrukowany chodnik. Poczuła olbrzymi ból w prawie łydce i od razu wiedziała, że to było ostrze noża.

- Zabiję cię suko! – Krzyknął napastnik. Szarpnęła się, czując na sobie jego ręce, sięgające coraz wyżej.

Usłyszała jeszcze jakieś zamieszanie. Ktoś przebiegał. Ciężar nagle zniknął z jej nóg i coś głucho łupnęło.

- Hermiona? Hermiona! – Ktoś był przy niej, próbując przewrócić ją na plecy. Gdy to się udało, gdzieś nad nią zamajaczyły blond włosy i dziwnie znajoma twarz, nie wiedziała jednak kto to jest.

- Dziecko… - szepnęła, próbując złapać się za brzuch. Jej maleństwo było w niebezpieczeństwie.

- Aurorzy i uzdrowiciele już tu jadą! – usłyszała drugi głos, równie brzmiący na znajomy.

- Trzymaj się, zaraz ci pomogą! – Blondwłosa istota uścisnęła mocno jej dłoń, a Hermiona resztkami świadomości pomyślała o tym, że ma ona dziwny akcent.

- Moje dziecko… – wyjęczała cicho, nim otoczyła ją gęsta ciemność.


💞💞💞

Bolała ją głowa i bardzo chciało jej się pić. Otaczała ją cisza, a przynajmniej tak jej się wydawało,  nim usłyszała gdzieś obok ciężki oddech.

Czyżby ktoś płakał?

Ona… Jej dłoń chyba była mokra. Czuła to. Wiedziała, że musiało stać się coś złego. To na pewno nie były łzy szczęścia. Chciała coś powiedzieć. Odezwać się i jakoś pocieszyć tę płaczącą osobę, ale nie wiedziała jak. Ciemność pod powiekami wydawała jej się nieprzenikniona, a ból głowy pulsował raz mocniej, raz słabiej – ale nieustannie.

Wspomnienia zaczęły nawracać powoli. Brzydka blizna na policzku. Ból w nadgarstku. Błysk słońca odbity na ostrzu srebrnego noża.

- Nie! – chciała krzyknąć, ale jedyne co opuściło jej usta to głuchy jęk.

- Promyczku? – drżący głos, mocniejszy uścisk na jej wilgotnej dłoni.

- Draco… - Ze wszystkich sił usiłowała otworzyć oczy, ale wydawało jej się to teraz zadaniem nie do wykonania.

- Spokojnie. Nie wysilaj się – szeptał, gładząc delikatnie jej loki. – Uzdrowiciele dali ci eliksiry nasenne, po których dojście do siebie będzie wymagało trochę czasu – mówił z napięciem.

- Nasze dziecko… - wykrztusiła.

- Odpoczywaj kochanie – Hermiona poczuła, jego miękkie usta na swoim czole, ale coś mówiło jej, że nic nie jest w porządku. Z jej gardła wyrwał się gorzki szloch.

Nie. Nie mogła przez to drugi raz przechodzić. Nie, nie, nie!

Ciemność wróciła i zabrała ją ze sobą ponownie. Pozwoliła na to, czując, że nie jest pewna, czy w ogóle chce się jeszcze obudzić.

 
💞💞💞

Jej skóra była gładka i tak miękka, że nie mógł się powstrzymać od głaskania jej swoimi palcami. Leżała w jego ramionach, senna i zrelaksowana, a on wciąż próbował sobie poukładać w głowie to wszystko, co stało się ich wspólnym udziałem.

- Jak? Tak długo…? – nie mógł jej o to nie zapytać.

Luna uniosła się lekko i złożyła mały pocałunek na jego odsłoniętej klacie.

- Czekałam na kogoś wyjątkowego – wyszeptała. – Wiesz, że nie uwierzyłam w to, co napisałeś mi w swoim liście…

Theodore mimowolnie się spiął. Od kiedy byli razem, jeszcze ani razu nie poruszyli pomiędzy sobą tej sprawy z listem.

- Ale czytając go, obiecałam sobie, że kiedyś spotkam kogoś, kto będzie tak myślał o mnie naprawdę. I dlatego czekałam.

- Jesteś naprawdę niesamowitą kobietą – wyszeptał, całując ją w skroń.

Uśmiechnęła się i mocniej wtuliła w jego ramiona. Widać było, że wyraźnie uwielbiała tę bliskość i poczucie bezpieczeństwa, które teraz ze sobą dzielili.

Niestety tę sielankową chwilę przerwał dźwięk dzwoniącego AurumTela.

Theodore westchnął ponuro, nim odsunął od siebie swoją dziewczynę, by móc wstać i przejść do krzesła, gdzie w kieszeni jego przerzuconych przez oparcie spodni, wciąż brzęczał dźwięk połączenia.

- Co tam Zabb? – spytał, starając się stanąć tak, by przyjaciel nie mógł przypadkiem dostrzec wciąż leżącej w łóżku Luny.

- Dzwonili do mnie ze szpitala – oznajmił mu od razu Blaise.

- Czy coś się stało? – spytał Theo, czując zimny dreszcz na plecach.

- To Tammy… - Blaise skrzywił się lekko. – Wdała się jakaś dodatkowa infekcja… Zdaniem uzdrowicieli to kwestia godzin, chyba, że wcześniej podpiszesz dokumenty… Nie ma już żadnej nadziei, Theo. 

Nott opadł na krzesło, przytłoczony i wplótł palce we włosy w geście frustracji. Nie miał pojęcia, co miał teraz począć.

- Powinienem tam pojechać od razu, prawda?– spytał przyjaciela.

Blaise milczał przez kilka sekund.

- Jeśli jesteś już w stanie podjąć tę decyzję…

Theodore wypuścił mocno powietrze, czując jak myśli wirują mu w głowie. W najczarniejszych koszmarach, nie wyobrażał sobie, że stanie kiedyś przed taką sytuacją.

- Dobra Zabb, dzięki – Theodore postanowił zakończyć połączenie.

Nie chciał być tym, który zdecyduje o losie Tammy. To prawda, że przez wiele lat byli dla siebie oparciem i dobrze się sprawdzali we wspólnej roli rodziców, ale nigdy nie był dla niej najważniejszym człowiekiem na świecie, więc nie czuł, że ma prawo o czymkolwiek z nią związanym zdecydować.

Drobna dłoń oparła się na jego ramieniu, gładząc je delikatnie. Odwrócił się i spojrzał na nią. Luna owinięta jedynie w białe prześcieradło, z włosami cudownie rozmierzwionymi po ich łóżkowych igraszkach, patrzyła na niego ze współczuciem… i miłością. Wiedział, że cokolwiek będzie się działo dalej, miał teraz w swoim życiu kogoś wyjątkowego, kto pomoże mu to unieść.

Sięgnął po jej rękę i złożył pocałunek na jej wierzchu.

- To jest…

- Wiem – Luna pochyliła się i oplotła go swoimi ramionami. – Wiem, że to trudne. I choć nie poznałam Tammy za dobrze, to nie dało się nie zauważyć, że ona ci ufała. Wierzyła w ciebie – szeptała w jego włosy, gdy tulił się do niej, niczym mały chłopiec, poszukujący pocieszenia.

- Tak – przyznał. To była prawda. – Wiem na pewno, że ona nie chciałaby umierać w ten sposób…

- W takim wypadku, wiesz co musisz zrobić – Luna delikatnie pogładziła go po policzku. – Jeśli chcesz, pójdę tam z tobą i zostanę na dole, w poczekalni…

- Nie. Powinnaś się trochę przespać – Theodore wstał i złożył na czole swojej dziewczyny czuły pocałunek. – Muszę załatwić to sam.

- W porządku – Luna najwyraźniej nie zamierzała się z nim spierać. – Gdybym mogła coś dla ciebie zrobić…

- Robisz więcej, niż kiedykolwiek mógłbym oczekiwać – Theo ujął delikatnie jej podbródek i złożył na jej ustach czuły, czysty pocałunek.

Kochał tę kobietę i był wdzięczny swoim szczęśliwym gwiazdom, za to, że jednak jakimś cudem sprowadziły ją do jego życia. Dookoła panował chaos, a to wszystko było zagmatwane i bolesne, ale ona była jego ostoją i dzięki niej, wiedział, że w końcu kiedyś do jego życia, powróci jasność.

 
💞💞💞

Tym razem najpierw otworzyła oczy, a dopiero później wydała z siebie jęk. Draco drzemał na krześle obok, choć przez cały czas ich dłonie były ze sobą splecione. Nawet we śnie jego rysy były napięte.

Za oknem panowała gęsta ciemność, a w jej sali szpitalnej paliła się tylko jedna, niewielka kula światła, umieszczona pod sufitem. Musiała spać przez wiele godzin. Spróbowała się poruszyć i uwolnić swoją dłoń z uścisku Draco, by móc pójść skorzystać z łazienki, ale ledwo się poruszyła, a on już się wybudził, patrząc na nią z niepokojem.

- Hej… - powitała go, z delikatnym uśmiechem.

- Cześć promyczku – Draco zdobył się na wyraźnie wymuszony uśmiech.

- Jak długo tu siedzisz? – zapytała, czując suchość w gardle, która powodowała u niej chrypkę.

- Kilka godzin – odpowiedział zdawkowo. – Zaraz podam ci wody.

Draco wstał i przeszedł do stojącego nieopodal stoliczka, na której czekał już dzban wody i dwie szklanki. Napełnił jedną i podszedł do niej, by pomóc jej się napić.

- Muszę skorzystać z łazienki – poinformowała, gdy skończyła pić.

- Oczywiście – Draco odstawił szklankę, po czym od razu znalazł się przy niej i z łatwością wziął ją na ręce.

- Mogę chodzić – burknęła, podciągając szpitalną koszulę, która uniosła się, odsłaniając jej nagie udo.

- A ja bez problemu mogę cię nosić – Draco cmoknął ją w policzek, zanosząc ją prosto do łazienki.

Gdy skończyła, znów wziął ją na ręce i odniósł do łóżka.

Hermiona ułożyła się na boku i popatrzyła na męża, który z ciężkim oddechem zajął z powrotem swoje krzesło.

- Teraz powiesz mi co się stało? – poprosiła cicho.

Draco przeczesał włosy palcami w wyrazie głębokiej frustracji.

- Zaatakowano cię na środku ulicy, w biały dzień – wyszeptał z wyraźnym bólem.

- Pamiętam. Ten… On… Chyba chciał mnie gdzieś zabrać?

- Aurorzy sądzą, że taki mógł być jego plan.

- Draco…

- Nie mogę – jego głos się załamał. – Nie mogę uwierzyć, że to się stało. Powinienem był zabić tę głupią dziwkę zaraz po tej historii z udawaną ciążą – Blondyn ukrył twarz w dłoniach, wyglądając na głęboko załamanego.

Hermiona poczuła łzy napływające jej do oczu. Wiedziała.

- Dziecko… Ono…

- Skarbie – Draco mocno złapał ją za dłoń i pochylił się bliżej.

Gorzki szloch wyrwał się z jej gardła, a świat znów pociemniał. Nic już niemiało nigdy być w pełni kolorowe, skoro przyszło jej drugi raz tego doświadczyć.

Kolejnym co poczuła, było to, że Draco położył się przy niej, mocno tuląc ją do siebie i szeptając słowa pociechy.

- Czy…?

- Badanie wykazało, że serce nie bije – wyszeptał, przyciskając jej głowę do swojej piersi i nie zwracając uwagi na to, że jej łzy moczą jego koszulę.

- Ale na pierwszej wizycie już było słychać, że tak… - Kolejny szloch nie pozwolił mówić jej dalej.

- Wiem kochanie. Tak bardzo, bardzo mi przykro – Draco przytulał ją mocno, samemu drżąc od emocji. Ich dziecko… Zadaniem uzdrowicieli, upadek i stres, spowodowały obumarcie płodu.

- Nie mogę! – szlochała głośno. – Nie mogę drugi raz przez to przechodzić! Nie mogę! – krzyczała.

Draco nic nie mówił, tylko trzymał ją blisko, pragnąć tylko tego, by mógł jakoś zabrać od niej ten ból, choć jego też był ogromny. Żałował całym sobą, że pozwolił, by Linda Ferson opuściła areszt i ponownie spróbowała skrzywdzić najważniejszą osobę w jego życiu. Nienawidził się teraz za to, że do tego dopuścił.

Płakała bez przerwy przez ponad dwie godziny, aż za oknem powoli zaczął wstawać świt. Później popadła w katatonie. Zacisnęła mocno powieki, wtulając się w ramiona męża i nie odzywała się, choć Draco opowiedział jej wszystko co się wydarzyło.

Wynajęty przez Ferson bandyta, miał za zadanie ją porwać. Nie wiadomo, co miało być dalej, bowiem zarówno on, jak i Linda nabrali wody w usta, nie chcąc składać żadnych zeznań. Najętemu mordercy, nie udało się zrealizować planu, bowiem nie spodziewał się, że Hermiona zacznie się bronić, a poza tym miała niesamowite szczęście.

Eva Charmall i Anthony Goldstein, których kilka tygodni temu umówiła na pierwszą randkę, polubili się na tyle, że Tonny postanowił właśnie tego dnia zabrać ją na lunch do Hogsmeade, by przy okazji pokazać jej Hogwart. To oni jako pierwsi zauważyli wysokiego draba, który ewidentnie szedł na spotkanie Hermiony, a później stanął jej na drodze i zaczął się z nią szarpać. Natychmiast zareagowali, przeklinając mężczyznę. Rana, którą zadał Hermionie w łydkę była niegroźna i uzdrowiciele od razu ją wyleczyli – podobnie zresztą, jak zmiażdżony nadgarstek, poranione kolana i rozcięcie na czole. Była tylko jedna rzecz, której żadne zaklęcia nie mogły już naprawić…

- Rano uzdrowiciele dają ci specjalny eliksir i zostaniemy tu jeszcze przez kilka godzin – wyjaśniał jej dalej Draco. – Poprosiłem wszystkich, by przyszli do ciebie, dopiero jak będziesz już w domu, choć Ginny naprawdę nie chciała mnie słuchać…

Hermiona milczała dalej. Bała się, że w chwili, gdy otworzy usta, ból który odczuwała, po prostu ją rozerwie. Marzyła o dziecku od chwili, gdy utraciła swoje pierwsze. Teraz, gdy to marzenie miało się spełnić, ta strata mogłaby ją zabić. A może nawet powinna?

- To przez Nisi Lussero – wyszeptała.

- Co? – Draco uniósł lekko głowę, by popatrzeć jej w twarz.

- To zaklęcie o godnym potomku – Hermiona znów zacisnęła mocno powieki. – Ono sprawia, że nigdy nie będę w stanie dać ci dziecka. Nie jestem tego godna.

- To tak nie działa, promyczku – zapewnił. – Zaklęcie uniemożliwia tylko zajście w ciążę, a nam się to udało już dwa razy. I uda się po raz kolejny. Obiecuję ci – Draco znów przytulił ją mocno do siebie, składając na jej skroni drobne pocałunki.

- Nie – Hermiona znów zaczęła szlochać. – Powinieneś mnie zostawić. Ja nie jestem… Sam widzisz… Nie mogę nawet dać ci dziecka!

- Hermiona… Nie rób sobie tego, myśląc o tym w ten sposób. Żaden z tych dwóch razy nie był twoją winą. To był splot niefortunnych wypadków. I jeśli już, to moja wina, bo nie zadbałem o ciebie jak należało…

- Jak mam dalej po tym żyć? – spytała z bólem. – Nie mogę! Nie po raz drugi! – znów krzyczała i na nowo zaczęła histerycznie płakać, sądząc, że ten ból musi ją wreszcie zabić, bo jego ogrom był nie do zniesienia.

Milczeli przez kilka długich minut. Wreszcie jednak Draco odsunął się lekko i pogładził ją po policzku.

- Gdy ode mnie odeszłaś, wtedy w Monako – zaczął mówić. – Myślałem, że każdy kolejny oddech mnie zabije.

Stała przed nim, trzymając w drżących dłoniach swoją torebkę. Siedział w łóżku i nie wierzył, że mówiła, to co wydawało mu się, że słyszy.

- To się nie mogło udać – Hermiona nawet na niego nie patrzyła.

- O czym ty mówisz promyczku? – spytał, czując jak w jego klatce piersiowej rozprzestrzenia się uczucie dławiącego niepokoju.

- To wszystko – Hermiona nerwowo potargała swoje loki. – Mieliśmy rację, mówiąc, że odbiło nam z miłości, ale sam widzisz… Szaleństwo nie jest dobrą drogą w życiu.

- Co się stało, że teraz zaczęłaś o tym myśleć? – Draco wyskoczył z łóżka, czując strach, panikę, wściekłość – wszystko na raz.

- Nie myśleliśmy racjonalnie – Hermiona nerwowo splotła palce. – Jesteśmy za młodzi na małżeństwo i na to, by zmierzyć się z konsekwencjami. Myślę, że to z powodu traumy po wojnie…

- Nie mówisz tego poważnie – Draco chciał podejść do niej, by złapać ją za ramiona, potrząsnąć nią i błagać, by odwołała te straszne słowa.

- Przemyślałam to sobie – uniosła głowę i na krótko spojrzała mu w oczy, nim znów uciekła wzrokiem. – Jestem pewna, że to właściwa decyzja. Unieważnienie będzie bardziej rozsądne.

- Teraz zebrało ci się na rozsądek? – syczał, wściekle, niczego nie rozumiejąc.

- Lepiej teraz, niż gdyby było za późno.

- Za późno? Zapomniałaś, że jesteśmy już małżeństwem? – Draco chciał coś kopnąć, rozbić, zniszczyć.

- Dlatego dobrze, że teraz załatwimy unieważnienie, niż później musielibyśmy przechodzić rozwód. To byłby duży skandal… A tak, nikt się nie dowie – wyszeptała. – Nie stworzy to żadnych problemów.

- Hermiono… - Miał to pytanie na końcu języka. Chciał ją zapytać, czy doszła do wniosku, że jednak go nie kocha i dlatego chce odejść. Bał się jednak odpowiedzi.

- Proszę cię, byś tego nie utrudniał. Zadzwoniłam do recepcji i powiedzieli mi, gdzie jest najbliższa kancelaria prawna. Otwiera się za pół godziny. Złóżmy dokumenty i miejmy to z głowy – Hermiona odwróciła się do niego plecami, podchodząc do okna.

Nie mógł uwierzyć, że ledwo kilka godzin temu, stała z nim przed ołtarzem, przysięgając mu dozgonną miłość, a później kochała się z nim w wannie pełnej szampana, szepcząc, że jest dla niej wszystkim. Co się stało? Dlaczego z nich rezygnowała?

- Widzę, że wszystko przemyślałaś – powiedział, podchodząc do szafy, by sięgnąć po ubrania. Chciał ją zatrzymać, chciał błagać… Ale patrząc na to, jak stała się odległa i zimna, wiedział, że nie może. Nigdy nie mógł. Ona była wszystkim, na co nigdy nie zasłużył i jeśli już go nie chciała, musiał pozwolić jej odejść.

- Tak – oznajmiła pewnie. – Załatwmy to szybko i zapomnijmy o wszystkim.

Zakładając na siebie koszulę i zapinając ją drżącymi palcami, już wtedy wiedział, że nigdy nie będzie w stanie o niej zapomnieć. Bo nie można zapomnieć o miłości swojego życia.

- Powiedziałam ci już dlaczego odeszłam – głos Hermiony wyrwał go z jego rozmyślań.

- Tak, teraz to wiem – Draco delikatnie odgarnął kilka włosów z jej twarzy. – Ale wtedy byłem pewien, że życie bez ciebie nie ma żadnego celu i sensu.

Hermiona otworzyła oczy i spojrzała na niego. Zrozumienie powoli wypełniało powoli jej piękne źrenice.

- Blaise… Powiedział mi kiedyś, że nasze rozstanie prawie cię wtedy zabiło – powiedziała cicho.

- Tak – przyznał szczerze. – Chciałem, by tak się stało.

- Draco…

- Życie bez ciebie było dla mnie nic warte, promyczku. – Złapał delikatnie za jeden z jej loczków i przeplótł go pomiędzy placami. – Nie chciałem żyć w świecie, w którym ciebie nie było obok mnie.

- Smoku! – Hermiona złapała go za szyję, mocno przyciągając do siebie.

- Upiłem się i wsiadłem na motocykl – kontynuował swoją opowieść, szepcząc wprost do jej ucha.

Z gardła Hermiony wyrwał się cichy jęk, a zaraz później znów zaczęła cicho płakać.

- Zdaniem uzdrowicieli, to był cud, że udało mi się przeżyć.

- Tak mi przykro – Hermiona mocniej wtuliła się w niego. – Nie chciałam, by to cię spotkało. Odeszłam, by cię chronić, przysięgam.

- Nie mogłaś mnie obronić, przede mną samym – Draco pocałował ją w czoło. – Pół roku nie miałem władzy w nogach.

- Och! Draco… - Hermiona zacisnęła w pięściach koszulę na jego plecach, przyciskając się do niego całą sobą.

- Wiem, że to zły moment, by ci to opowiadać… Ale chcę tylko byś wiedziała, że wiem co to ból, który chce cię zabić. I wiem, że gdyby wtedy mu się udało, dziś nie miałbym tego wszystkiego. Ciebie. Nas. Wspólnej przeszłości, która wciąż jest przed nami – mówił z mocą. – Spotkała nas tragedia, ale pozbieramy się z niej i będziemy szczęśliwi. Przysięgam na moje życie. Dam ci szczęście promyczku. Wynagrodzę ci każdą krzywdę. Tylko się nie poddawaj… Nie zostawiaj mnie znowu, bo wtedy na pewno tego nie przeżyję. Jesteś dla mnie wszystkim. Kocham cię ponad własne życie.

- Ja ciebie też – wyszeptała, wtulając się w zagłębienie jego szyi. – Nad życie.

Leżeli w ciszy, słuchając swoich oddechów i rytmu bicia serc, które choć były popękane, to wciąż biły dla siebie. I to nie mogło się zmienić, bo ich wzajemna miłość pozwoliłaby im to przetrwać. Razem mogli wszystko.

 
💞💞💞

Sammy płakała. Bardzo. Rolf stał tuż obok i usiłował jakoś ją pocieszyć, ale strata, której miała doświadczyć stała się ostateczna.

Dłoń mu drżała, gdy składał podpis pod dokumentami, ale wewnątrz siebie czuł, że to właściwa decyzja. Uzdrowiciele zapewnili go, że żaden ratunek nie będzie możliwy. Infekcja pożerała ciało Tammy, tylko przedłużając to, co i tak nieuniknione. Wiedział, że ona by tego nie chciała.

- Czy twoi rodzice, przyjdą się pożegnać? – zapytał byłej szwagierki.

- Nie. Ojciec wyjechał, a mama nie chce nikogo widzieć – odpowiedziała Sam, przyjmując od Rolfa chusteczkę, by otrzeć łzy.

- Ja… - Theodore nie wiedział, co powiedzieć. Przez krótką chwilę zastanawiał się, czy powinien przywieźć tu dzieci, by mogły się również pożegnać, ale myśl, że ostatnim obrazem matki jaki zapamiętają, będzie ta wychudzona, blada postać, niknąca w białej, szpitalnej pościeli, wprawiała go w gorycz. Nie mógł im tego zrobić. Powinny zapamiętać Tammy jako uśmiechniętą i pełną życia.

Sammy podeszła, by ucałować siostrę i wyszeptać słowa pożegnania, po czym pozwoliła, by Rolf zabrał ją z sali, zostawiając Theodora samego z Tam.

- Nigdy nie chciałem, by to tak się skończyło – powiedział, biorąc żonę za rękę. – Wiesz o tym, prawda?

Nie mogła mu odpowiedzieć, ale nagle poczuł w sobie wewnętrzny spokój. To było, jak magia.

- Zadbam o dzieci, najlepiej jak będę mógł i wychowam ich na porządnych czarodziejów, z których mogłabyś być dumna. Obiecuję – zapewnił, czując łzy szczypiące go pod powiekami. – A gdy przyjdzie odpowiedni czas, przywiozę je tutaj, do ciebie. By mogły oddać hołd kobiecie, która sprowadziła je na świat i kochała je, każdego dnia.

Nie wiedział czy to gra światła, czy halucynacja, ale miał wrażenie, że kąciki ust Tammy, uniosły się ku górze.

- I ja również będę szczęśliwy. Masz na to moje słowo – Theo pochylił się i złożył na czole żony pocałunek. – Żegnaj Tam-Tam. Wiedz, że zawsze na swój sposób cię kochałem i na zawsze masz miejsce w moim sercu.

Otarł spływającą po policzku łzę i odwrócił się w stronę czekających w progu uzdrowicieli. To był koniec. Nic już nie można było zrobić. Nie można było temu zapobiec, ani tak bardzo cofnąć czasu, by to mogło się nie wydarzyć. Teraz jedyne co mógł zrobić – to pójść dalej. I dotrzymać słowa, które dał Tammy tego dnia.

💞💞💞


Uzdrowiciele patrzyli na nią ze współczuciem, plotąc coś o tym, że wciąż jest młoda i kolejna ciąża nie powinna stanowić problemu. Draco przez cały ten czas trzymał ją za rękę z uwagą słuchając o tym, że tak wczesne poronienie, nie powinno wywoływać długotrwałych konsekwencji i że za mniej-więcej trzy miesiące, będą mogli zacząć starać się na nowo o dziecko…

Hermiona miała wrażenie, że słowa wirują dookoła niej, ale nie słyszy ich wyraźnie. Wciąż nie mogła uwierzyć, że to ich spotkało.

- Czy przed podaniem eliksiru, przeprowadzicie badanie jeszcze raz? – zapytał Draco.

Dwóch uzdrowicieli – mężczyzna w średnim wieku i kobieta, wyglądająca na krótko po ukończeniu magomedycznego przeszkolenia, wymownie spojrzeli na siebie.

- Obecna tu pani uzdrowiciel Cleany, zbadała wczoraj pana żonę bardzo dokładnie, więc nie ma potrzeby…

- Powtórzcie badanie, nim wypiję eliksir – poprosiła Hermiona. – Chcę mieć absolutną pewność.

- Rozumiemy pani rozpacz pani Malfoy, ale sprawdzałam to wczoraj osobiście dwa razy – młoda uzdrowicielka wyglądała na nieco urażoną.

- Proszę zrobić to, co żona powiedziała – Wyraz twarzy Dracona był twardy i bezkompromisowy.

- Jak państwo sobie życzą – młoda magomedyczka wyraźnie niezadowolona, skierowała swoją różdżkę na brzuch Hermiony i rzuciła zaklęcie.

W sali zapadła głucha cisza, gdy brzuch Hermiony na chwilę rozświetlił się złotą poświatą. Przełknęła łzy i uścisnęła mocniej dłoń Draco. Ta cisza ją zabijała, ale nagle przerwał ją magomedyk.

- Dlaczego rzucasz Deprehendere? – zapytał ze zdziwniem. – To wczesny etap ciąży i może prawidłowo nie zadziała. Wtedy najlepiej jest użyć Ostende Infantem – zasugerował cicho mężczyzna.

- Mój mentor uczuł mnie, że Ostende to nie jest sprawdzona metoda i ciążę zawsze potwierdza się Depehendere! -  oburzyła się młodsza uzdrowicielka.

Jej kolega spojrzał na nią krótko, po czym sam skierował różdżkę na brzuch Hermiony i rzucił zaklęcie. Przez sekundę znów rozległa się tylko cisza, ale zaraz potem usłyszeli miarowe pukanie. Jeden dźwięk po drugim w równym rytmie.

Szloch wyrwał się z jej gardła, gdy Draco zamykał ją w swoich ramionach, składając pocałunki na całej włosach, czole, całej twarzy.

To był cud.  Ich prawdziwy cud. Gdy po kilku minutach się uspokoili, Draco spojrzał z ukosa na wciąż wyglądających na zszokowanych uzdrowicieli.

- Czy ja dobrze rozumiem, że próbowaliście usunąć ciążę mojej żony, choć najwyraźniej dziecku nic nie jest? – warknął wściekle.

- To… Nie… My… - młoda uzdrowicielka była blada jak śmierć.

- Wezwiemy jeszcze uzdrowiciel Dailwys, bo i niedługo powinna zacząć dyżur. To ona badała panią Malfoy jako pierwsza, potwierdzając ciążę – poinformował mężczyzna.

- Nie wierzę… Smoku! - Hermiona szlochała w ramię męża, szczęśliwa jak chyba jeszcze nigdy w całym swoim życiu.

- Już dobrze. Już wszystko jest dobrze, promyczku – Draco położył dłoń na jej brzuchu. – Wszystko już zawsze będzie dobrze, obiecuję – zapewniał, wyraźnie poruszony.

Hermiona nie mogła uwierzyć, że to wszystko się wydarzyło. Cud, który od razu przywrócił w niej siłę do życia. Draco miał rację – teraz już wszystko będzie dobrze.

💞💞💞


Auror Chloe patrzyła na nich podejrzliwie, przeglądając dokumenty. Theodore nie miał pojęcia, skąd Zabini je wytrzasnął, ale faktem było, że niejaka Luna Nott, była w nich wymieniona, jako matka Tobbiasa Notta.

Spojrzał kątem oka na swoją dziewczynę, która wyglądała na poważną i zupełnie nie wzruszoną.

- Dlaczego dziecko trafiło do mugolskiego sierocińca? – Chloe wciąż wyglądała na nieprzekonaną.

- Już pani tłumaczyłam – oznajmiła spokojnie Luna. – Miałam wypadek, będąc w Stanach w odwiedzinach u rodziny. Mugolskie służby nie potrafiły skontaktować się z nikim z rodziny i dlatego, zabrano Tobiasa, w czasie gdy ja byłam w szpitalu na badaniach. Gdyby nie nasz przyjaciel – Thomas Howard, który jest znajomym pana wicekongresmena, mielibyśmy wielki problem z odnalezieniem naszego syna – Luna mocniej uścisnęła dłoń Theodora.

- Rozumiem, ale…

- Czy dokumenty są w porządku? – wtrącił się Blaise, przyjmując postawę bezkompromisowego prawnika.

- Chyba tak… - Aurorka znów spojrzała na nie, marszcząc brwi w zamyśleniu.

- W takim razie proszę natychmiast zaprowadzić mnie do mojego syna, albo poinformuję pani przełożonych, jak bardzo mi to pani utrudniała! – Luna nagle przybrała złowrogi ton. – Ma pani dzieci?

- Ja… Nie… - Chloe zaczerwieniła się ogniście.

- Nie ma pani pojęcia, co przeżywam, wiedząc że mój synek jest tak blisko, a ja nie mogę go przytulić! – w oczach Luny błysnęły łzy, a Theodore poczuł, że nie może wyjść z podziwu. Coś mu jednak mówiło, że nie było to tylko odgrywanie sceny. Luna naprawdę chciała już zobaczyć Tobiasa i zabrać go wraz z nimi bezpiecznie do domu.

Widok determinacji na twarzy Luny, chyba zadziałał, bowiem agentka nakazała swojemu koledze – Samowi czy Simonowi, by dał znać opiekunom, by przyprowadzili dziecko.

Theodore nie mógł oderwać wzroku od tego, jak jego syn uśmiechnął się na widok Luny, która wyciągała do niego ramiona. To naprawdę wyglądało tak, jak gdyby również ją rozpoznał, choć widzieli się tylko raz i Luna nigdy się nim sama nie zajmowała.

- Muszą państwo jeszcze udać się do głównej siedziby i podpisać kilka dokumentów – nakazała Chloe, mimo wszystko wyglądającą na dziwnie zmiękczoną widokiem tego, jak Luna i Theo, tulili do siebie syna.

- Oczywiście, pójdziemy tam od razu – zapewnił Blaise, poganiając przyjaciół w stronę wyjścia.

- Mogą państwo jeszcze… - Chloe coś mówiła, ale Zabini prawie biegiem wyciągną Lunę i Theo za drzwi.

- Szybko, zanim się zorientują! Mam świstoklik – Blaise pociągnął ich w pierwszy zaułek.

- Trzymajcie się mocno! – Nakazał Theo, opiekuńczo przyciskając Lunę i Tobiasa do siebie.

Nie interesowały ich rzeczy zostawione w hotelu, ani nic innego. Musieli jak najszybciej wracać do kraju, by mieć pewność, że nikt nie spróbuje odebrać im Tobbiego. To było teraz najważniejsze. Wreszcie mogli być razem – a ich problemy, wreszcie mogły się ostatecznie zakończyć.

 
💞💞💞

Areszt aurorów był miejscem szarym i ponurym – dokładnie tak, jak można się było tego spodziewać. Linda Ferson była oburzona i długo wykrzykiwała całe tyrady pretensji o to, że została znów aresztowana, głośno twierdząc, że nie miała absolutnie nic wspólnego z napadem na głupią żonę Dracona, ani z mężczyzną, który go dokonał.

Miała nadzieję, że barman z brudnego pubu na Alei Śmiertelnego Nokturnu, naprawdę nie byłby w stanie jej rozpoznać.

Była osadzona na samym końcu korytarza, na szczęście w pojedynczej celi, ale i tak chciała stąd jak najszybciej wyjść. Słowa aurorów, że za zorganizowanie zamachu na życie tej całej Granger, może spędzić i dwadzieścia lat w więzieniu, nie robiły na niej wrażenia. Upewniła się, by nie mieli na nią żadnych dowodów.

Wreszcie usłyszała zbliżające się kroki. Wstała z niewygodnej pryczy, spodziewając się, że za kratami zobaczy swojego adwokata, który wreszcie pofatygował tu swój leniwy tyłek.

Zamarła jednak, widząc przed sobą tę znajomą twarz i sylwetkę.

- Ty… - wyszeptała, przejęta.

- A kogo się spodziewałaś, Ferson? – zapytał z drapieżnym uśmiechem.

Linda skrzywiła się do niego.

- Tygodniami próbowałam się z tobą skontaktować, nawet usiłowałam się zabić, by zwrócić twoją uwagę, a ty przychodzisz dopiero, gdy padają te śmieszne oskarżenia, że zrobiłam coś twojej głupiej żonce? – wypluła z jadem.

Draco spojrzał na nią zimno, lekko zaciskając szczękę.

- Oszukałaś ją, że jesteś ze mną w ciąży, osobiście podpaliłaś jej księgarnię, próbowałaś zepsuć nasze zaręczyny i wynajęłaś płatnego zabójcę, by ją skrzywdził – wymieniał po kolei.

- Nie masz dowodów… - Linda uśmiechnęła się cwanie.

- Znasz mnie – Draco podszedł bliżej. – Wiesz, że jestem osobą, która nie wybacza gdy krzywdzi się jego najbliższych.

- Serio? – zakpiła. – Aż tak dbasz, o tę małą szlam… - Nie dokończyła, bowiem Draco nagle doskoczył do krat i sięgając dłonią, złapał ją mocno za gardło.

Linda sapnęła, usiłując zdjąć z szyi jego silne palce, spazmatycznie łapiąc przy tym powietrze.

- Mógłbym cię zabić i przysięgam, że ani przez sekundę bym tego nie pożałował – wycedził przez zęby.

- Pomocy! – zaskrzeczała piskliwie Ferson, licząc na to, że ktoś z aurorów czy strażników ją usłyszy.

Draco odepchnął ją gwałtownie, tak mocno, że aż upadła na kolana.

- Zapłacisz mi… Za to… - dyszała chrapliwie.

- Naprawdę myślisz, że pozwolę ci jeszcze w jakiś sposób skrzywdzić moją rodzinę? – Draco spojrzał na nią z niesmakiem. – Powinienem cię zgładzić i jestem pewien, że świat byłby mi wdzięczny, za pozbycie się z niego takiej trucizny, jak ty Ferson – Draco spokojnie wyjął z rękawa marynarki różdżkę.

Linda z przerażeniem patrzyła, jak nią w nią celuje.

- Pomocy! Pomocy! – usiłowała wykrzyczeć z zaciśniętego gardła.

- Nikt nie przyjdzie, choćbyś nie wiadomo, jak głośno krzyczała – zapewnił ją spokojnie. – Zadbałem o to.

- Nie rób tego! Jeśli się zorientują, pójdziesz do więzienia! – pisnęła.

- Zrobiłbym to z największą rozkoszą… Ale Hermiona jest w ciąży – Draco uśmiechnął się złośliwie do Ferson. – A nie mam zamiaru przez kogoś tak mało wartego jak ty sprawić, by moje dziecko miało ojca mordercę.

Linda zacisnęła usta, wyraźnie wściekła i zrozpaczona.

- Jednak jak mówiłem – nie zamierzam ci pozwolić ponownie zbliżyć się do mojej rodziny.

- I niby co zrobisz? – zaszydziła. – Kiedyś stąd wreszcie wyjdę! Nawet jeśli mnie skażą!

- Owszem… Ale jakkolwiek dalej potoczy się twoje marne życie, mnie już w nim nie będzie – Draco wycelował w nią różdżką.

- Draco… Co…? Nie! – krzyknęła.

- Obliviate.

 

 💞💞💞

Oto i przedostatni rozdział 😋
Jak widzicie - prawie wszystkie problemy już rozwiązane. Przed nami jeszcze tylko finałowy rozdział 95 oraz Epilog. 

Opowiadanie jak zapowiedziałam już na samym początku - było raczej z tych słodkich  - przez całą historię, nie rozdzielałam specjalnie naszych dramionków i raczyłam ich bardziej dramatami innych, niż ich własnymi. Końcówka miała być o wiele bardziej wstrząsająca - w pierwszych moich założeniach, miała wiązać się z ciężkim rozwodem, później biłam się z przemyśleniami na temat trwałego kalectwa... Ale ostatecznie postanowiłam nie psuć tego całego słodkiego wydźwięku.
Wszyszło z tego dramione odpowiednie na dłuuugi, niestresujący relaks - i fajnie jeśli będzie tak odbierane :)

Po wspólnej dyskusji Polcia91 uznała, że logicznym jest, by Luna jednak była w tym rozdziale nadal dziewicą - według tych argumentów, które Luna podała w tekście 😁. Tak więc to wszystko sprawka Polci - w razie zażaleń - to ona je przyjmuje na siebie 😜

Miałam nadzieję skończyć opowiadanie do końca stycznia i powoli zapowiada się, że jednak się wyrobie 😍. 

Powtarzam również - publikacja "Przyrzeczonej" w stałym terminie - jest niezagrożona 😊

Wielkie uściski dla mojej ELSZ 💖

Wasza V.