83. Teraz nie mów... wyjaśnijmy to sobie!

 Dedykacja: Dla Igi - dziękuję Ci za to, że zawsze jesteś chętna do pomocy! 😊💜

💞💞💞

                Hermiona i Draco od razu podeszli do stolika, na który w tej chwili wszyscy się gapili. Ron był przemoczony, a Pansy stała tuż nad nim, chyba rozważając czy na dokładkę nie rozbić mu na głowie szklanego dzbanka.

- Co ty wyprawiasz, Panss? – zapytał Draco, łapiąc przyjaciółkę za ramię.

- To wariatka! Psychicznie chora! – wydarł się Ron, wstając ze swojego miejsca.

- Ja jestem wariatką? Ty mały, rudy szczurze! Powiedziałeś przy wszystkich, że kiepsko gram w Qudditcha! – krzyczała Pansy, machając dzbankiem niebezpiecznie blisko twarzy Rona.

- To ty powiedziałaś, że gdyby moja drużyna postawiła na obronie skonfudowanego Ghula, to broniłby lepiej niż ja! – zawołał Ron.

- Bo to prawda! – Pansy roześmiała się cynicznie.

- Dość tego! Oboje na zewnątrz! – zarządziła Hermiona, szybko rzucając zaklęcie suszące na Rona.

- Nigdzie z nim nie idę… - wypluła z pogarda Parkinson.

- Wychodzimy! Już! – Hermiona spojrzała ostro na Rona, a Draco wyrwał dzbanek z rąk przyjaciółki, odstawił go i pociągnął Pansy za sobą do wyjścia.

 
💞💞💞

Stanęli pod klubem, a Hermiona zaplotła ręce na piersi i zgromiła tę dziwną parę swoim wzrokiem.

- Mogę wiedzieć, czy wy obydwoje jesteście normalni? – zapytała cierpko.

- Hej! Ja nic nie zrobiłem! To ona mnie oblała tym śmierdzącym piwskiem! – krzyczał Ron.

- Zasłużyłeś na to Weasley! Powinnam wziąć różdżkę i przekląć twoją dupę…

- Dość tego! – wtrącił się Draco. – Obydwoje jesteście psychicznie zaburzeni! Na oczach wszystkich walczycie jak dwa wściekłe wilki, a zapewne za kwadrans pójdziecie razem do domu, by się wesoło pieprzyć!

Pansy i Ron zdrętwieli oboje, patrząc na Draco w wyraźnym szoku.

- Powiedziałaś mu? – wkurzył się Ron.

- Wal się! To ty na pewno powiedziałeś Granger, a ona powtórzyła to jemu, głupi kretynie!

- Serio, Pansy? – zaśmiał się Malfoy. – To ty powiedziałaś o tym Astorii! Chyba nie sądziłaś, że dotrzyma tajemnicy?

- Brawo Parkinson! Pogratulować rozwagi! – sarkał Ron, teatralnie klaszcząc w dłonie.

- A ty nie rób z siebie świętego, bo też się wydałeś Nevillowi! – wytknęła mu Hermiona.

- Plotkujesz o nas z Longobottomem? Pojebało cię? – spytała z niedowierzaniem Pansy.

- Dość! – przerwała im Hermiona. – Dla waszej informacji – wszyscy już doskonale wiedzą, że się ze sobą rżniecie i że wam się to bardzo podoba! Ten cyrk musi się skończyć! Jesteście dorośli i takie zachowanie jest niedopuszczalne! Przedszkolaki Luny mają więcej rozumu od was! – wygarnęła im bez ogródek.

Ron i Pansy spojrzeli na siebie krótko.

- Idźcie do domu i o tym pogadajcie, albo znów się zabawiajcie, wszystko jedno! Ale nigdy więcej na naszych imprezach nie róbcie z siebie takiego przedstawienia, bo osobiście dopilnuję byście się na nich więcej nie pokazywali! – dodał wściekle Draco.

- W porządku. Przepraszam Hermiono… - Ron podszedł i niezgrabnie objął przyjaciółkę.

- Za dwa tygodnie są moje urodziny. Chcę żebyście obydwoje tam byli i odpowiednio się zachowywali – poprosiła, oddając jego uścisk.

- Zobaczymy co da się zrobić, Granger – Pansy pozwoliła Hermionie cmoknąć się w policzek, po czym sama ucałowała Malfoya.

- Chodź Parkinson, oni mają rację. Powinniśmy pogadać – Ron wyciągnął dłoń do kobiety i popatrzył na nią wyczekująco.

- Dobrze, Weasley, ale jeden fałszywy ruch lub nieodpowiednie słowo, a przeklnę twoje jaja – zagroziła.

- Zgoda – Ron uśmiechnął się pod nosem, po czym ujął dłoń czarownicy i prawie od razu oboje zniknęli.

- Zakład, że będą się pieprzyć, zamiast rozmawiać? – zaśmiał się Draco, obejmując żonę ramieniem.

- Nie robię zakładów, w których można tylko przegrać – zaśmiała się Hermiona, dobrze wiedząc, że Draco miał rację. Ta dwójka miała przed sobą naprawdę długą drogę do jakiegoś sensownego porozumienia.

- Co robimy z resztą? – zapytał Draco, ciężko wzdychając.

- Idź poszukać Zabba, bo gdzieś uciekł, a ja skonfrontuje się z Nevillem. Potem przyjdzie kolej na Ginny – zdecydowała.

 
💞💞💞

Neville nadal siedział w loży i dość ponuro patrzył na to, jak Steven Bletchley rozmawia z Astorią Greengrass. Hermiona widząc minę przyjaciela, uśmiechnęła się delikatnie. Dobrze! Coś się tam działo… Nev chyba był nieco zazdrosny.

- Hej – usiadła obok niego w loży i szybko machnęła różdżką, by rzucić na nich zaklęcie wyciszające.

- Cześć Hermiono. Świetna impreza – Neville uśmiechnął się do niej ciepło.

- Cieszę się, że przyszedłeś. Co słychać? – zagadała.

- U mnie w porządku, ale Ron raczej miał kiepski wieczór – zachichotał Longbottom.

- Nie sądzę. Właśnie zabrał Pansy do swojego domu – Hermiona uśmiechnęła się triumfująco.

- Serio? Nigdy nie zrozumiem tej dwójki – przyznał z rozbawieniem, sięgając po swojej whisky.

- Skoro jesteśmy przy temacie dwójek… Jak tam sprawy z Astorią? – zapytała cicho.

Neville parsknął w swojego drinka.

- Jakie sprawy? Jesteśmy tylko znajomymi i to raczej dalekimi – sarknął, patrząc kątem oka na śliczną brunetkę, ubraną dziś w bordową, krótką sukienkę.

- I jak pracowaliście razem w dniu jej kary w twoich ogrodach, to nic się nie wydarzyło? – Hermiona przyjrzała mu się uważnie.

Neville niepewnie wzruszył ramionami.

- Nic poważnego…

- Ale jednak coś! – ucieszyła się Hermiona.

- Doskonale wiesz, że to nie jest kobieta dla mnie – zaznaczył.

- Dlaczego? Czego jej brakuje? Jest śliczna, nie głupia i dość zaradna życiowo. No i dawno wyzbyła się ślizgońskich zwyczajów czystej krwi – wymieniała Hermiona.

- Już o tym rozmawialiśmy, Hermiono. Jest za ładna, za bogata i za próżna, jak dla kogoś kto zdobywa pieniądze na życie, przerzucając sterty nawozu – zaśmiał się z goryczą.

- Nie umniejszaj się, Neville. Twoja firma to potężne imperium i dobrze wiem, że jesteś teraz dzięki niej bogaty. Fakt, że nie lubisz się z tym obnosić i że nadal sam ciężko pracujesz, pokazuje tylko jak bardzo wartościowym jesteś człowiekiem – Hermiona z uczuciem uścisnęła jego dłoń.

- Tak, ale…

- Jeśli chcesz w swoim życiu takiej kobiety, jak Astoria Greengrass, to bez problemu możesz ją zdobyć. Nie wmawiaj sobie, że jest inaczej – poprosiła.

Neville zachichotał pod nosem.

- Bez szans… Spójrz tylko na tego młokosa, który się do niej ślini. To jest facet dla niej. Jej liga – westchnął ponuro.

- Chyba mi nie powiesz, że poddasz się bez walki? Gdzie ten odważny Neville Longbottom, który urżnął głowę wielkiego węża? – dopytywała.

- Hermiona… Nie męcz mnie. Nie mam ochoty wpakować się w coś, co może przynieść mi tylko cierpienie – narzekał, kończąc swojego drinka.

- Proszę cię! To chociaż z nią zatańcz – Hermiona zrobiła swoje słodkie oczy, licząc, że to na niego zadziała.

Neville wywrócił oczami i odetchnął głęboko.

- Dobrze, ale tylko dlatego, że wiem, że jeśli się nie zgodzę, to zaraz wyciągniesz kartę: „A kto ci pomagał przez tyle lat na eliksirach?”.

- Racja! – roześmiała się Hermiona. – Gdyby nie ja, to być może nawet byś się kiedyś wysadził razem, z którymś ze swoich kociołków!

- Jędza! – Nev delikatnie szarpnął za jeden z jej loków. – Przez ciebie jeszcze zacznę współczuć Malfoyowi!

- Nie musisz. On już przywyknął do tego cierpienia i nieźle sobie ze mną radzi – Hermiona mrugnęła do przyjaciela i wstała. – Idź i poproś Greengrass do tańca! – nakazała, zdejmując zaklęcie wyciszające.

- Zgoda, ale jeśli mi odmówi, będziesz musiała mi wysłać jutro whisky na pocieszenie – Neville wstał i poprawił swoją szarą marynarkę.

- Masz u mnie całą skrzynkę, a jeśli wam wyjdzie, to dwie skrzynki najlepszego szampana na wasze wesele – Hermiona poklepała go po ramieniu, po czym odeszła z zadowoleniem. Jeden problem z głowy.

 

💞💞💞

                Luna podeszła do baru, stając specjalnie obok Padmy i Theodora.

- Złożyliście już zamówienie? – zapytała z wymuszonym uśmiechem.

Theodore spojrzał na nią kątem oka, starając się powstrzymać przed powiedzeniem jej czegoś kąśliwego. Nie po to uciekł przed nią z ich loży, by przyszła tu za nim. Całe szczęście, że nie przyciągnęła za sobą tego głupiego Amerykanina.

- Jeszcze nie. Straszny tu dziś ruch – odpowiedziała Padma, niby mimochodem opierając dłoń na ramieniu Theodora.

- W takim razie, poczekam z wami – Luna znów zmusiła się do uśmiechu.

- Nie musisz – odezwał się Nott, patrząc jej w oczy. – Powiedź czego ci trzeba, a my to zamówimy. Nie powinnaś zostawiać swojego… gościa samego.

Zdziwił się trochę, gdy blondynka spokojnie wytrzymała jego spojrzenie, po czym zrobiła krok w jego stronę.

- To miłe, że tak się o niego martwisz, Theodorze… Podziękowałam ci już za to, że dałeś mu rekomendacje na nasze spotkanie? To musiała być dla ciebie prawdziwa przyjemność, że mogłeś mu pomóc spróbować mnie oczarować – wypowiedziała to wszystko, ani na chwilę nie przerywając ich kontaktu wzrokowego.

Padma widząc, że obydwoje kompletnie przestali zwracać na nią uwagę, szybko się wycofała, najwyraźniej nie chcąc byś świadkiem tej konfrontacji.

Theo mimowolnie wzdrygnął się od chłodu w głosie Luny. Nie znał jej z takiej strony i poczuł, że wcale mu się nie podobało, gdy mówiła do niego z taką goryczą…

- Skoro przyjechał tu dla ciebie, z drugiego końca świata, szkoda by było, gdyby coś wam nie wyszło – odpowiedział, wiedząc, że nie udało mu się ukryć zazdrości w swoim tonie.

- Prawda? Szkoda by było, gdyby zabrał mnie do naprawdę paskudnej restauracji i kupił mi kwiaty w najgorszej magicznej kwiaciarni jaka istnieje… Jak dobrze, że go przed tym powstrzymałeś! Fantastyczny z ciebie przyjaciel! – ironizowała.

- Tak, też się niezmiernie cieszę! Wspaniale, że wasze spotkanie było tak cholernie udane! – warczał Theo, nawet nie orientując się w tym, że pochyla się coraz bliżej blondynki.

- Wspaniale – powtórzyła cierpko Luna. – Naprawdę wspaniale, że są jeszcze mężczyźni, którzy mają odwagę zaprosić kobietę do restauracji, gdy mają na to ochotę! I pomyśleć, że to mnie Hermiona nazywa psem ogrodnika!

Theo przez chwilę wyglądał, jakby właśnie go uderzyła. Już otwierał usta, ale naprawdę nie wiedział, co ma jej na to odpowiedzieć. Jednak nagle złapał się za kieszeń marynarki. Luna dopiero po kilku sekundach zorientowała się, że to dlatego, że właśnie zadzwonił jego AurumTel.

- To z domu – wyjaśnił szybko. – Tak, Robercie? Co się dzieje?

Luna z niepokojem patrzyła na to, jak twarz Theo tężeje w napięciu.

- W porządku. Od razu wezwij magomedyka, a ja zaraz tam będę – Theo szybko się rozłączył.

- Coś się stało? – Luna złapała go za przed ramię, widząc, że chce od niej odejść bez wyjaśnienia.

- Junior ma wysoką gorączkę. Przeprosisz ode mnie Hermionę i Draco? Muszę natychmiast wracać do domu – Theodore nie krył swojego zdenerwowania.

- Idę z tobą! – zdecydowała od razu, mocniej zaciskając swoje palce na jego ręce.

Theo zamarł, patrząc na nią w lekkim szoku.

- Nie trzeba. Poradzę sobie, a ty masz…

- Nie powstrzymasz mnie! Pójdę tylko po swoją torebkę i zaraz tam będę! – W oczach blondynki błysnęły łzy determinacji, po czym prawie biegiem ruszyła do ich stolika.

Theodore postanowił poczekać na nią na zewnątrz. Był szczerze zdzwiony tym, że chciała porzucić swoją randkę, na rzecz zobaczenia co się dzieje z jego synem. To było niesamowite…! Co prawda, bał się trochę, że ona robiła to tylko ze względu na małego. Niemniej cieszył się, że tak zdecydowała. Chciał ją mieć blisko. Zawsze tego chciał…

 

💞💞💞

Zabini stał w jednym z bardziej przyciemnionych miejsc przy barze. Wiedział, że nie widać go tutaj z ich loży, za to on miał całkiem niezły widok na tył głowy Ginny. Ostatnie dni były dla niego prawdziwą katastrofą, jeśli patrząc na to, co sam czuł. Brak pewności, co do jego sytuacji z Rudą, spędzał mu sen z powiek. Jedzenie nie miało smaku, a ciągłe upijanie się, prowadziło do tylko coraz gorszego samopoczucia. Musiał się wziąć w garść, inaczej nie miał pojęcia, jak dalej przetrwa…

- Co tam, stary? – Draco klepnął go przyjacielsko w ramię.

- Kiepsko.

- Doskonale widzisz, że u Ginny podobnie. Dlaczego sobie to nawzajem fundujecie? – zapytał blondyn.

Blaise westchnął i sięgnął po swoją szklaneczkę dobrej ognistej whisky.

- A co mam twoim zdaniem zrobić? Powiedziała mi, że potrzebuje czasu. Jeśli zacznę się jej narzucać, to może to przynieść tylko odwrotny efekt…

- Diable! Od kiedy ty odpuszczasz temat, gdy ci na czymś zależy?

- Od kiedy zależy mi tak bardzo, że boje się to spieprzyć! – zawołał Zabb.

- Poproś ją chociaż do tańca. Jeśli nadal będzie chciała trzymać dystans, to wtedy się nie zgodzi, a ty chociaż będziesz wiedział na czym stoisz. A jeśli się zgodzi, to znaczy, że ją też boli to, jak teraz wygląda wasza relacja.

- Sam nie wiem… To chyba nienajlepszy pomysł – rozważał Blaise.

- Proszę cię! Hermiona jest na skraju cierpliwości. Wiesz, że wciąż myśli o wypadku swojego ojca, a ja naprawdę już nie wiem, jak mam poprawić jej humor.

- Ruda mi odmówi – sapnął Zabini.

- Spróbuj! No dalej! – Draco zachęcająco klepnął go w plecy.

Blaise odetchnął głęboko, skończył drinka na odwagę i ruszył w stronę loży. Na parkiecie minął wtulonych w siebie Longbottoma i Greengrass. Oczy obydwojga błyszczały, gdy wgapiali się w siebie z uwielbieniem. Gdy dochodził do ich stolika, Luna właśnie pośpiesznie żegnała Thomasa Howarda, zaraz później praktycznie biegnąc w stronę wyjścia.

- Coś się stało? – zapytał Hermiony, która też właśnie odchodziła od stołu.

- Junior jest chory. Luna i Theodore wracając do domu, by się nim zająć – wyjaśniła pokrótce.

- Lovegood porzuca randkę, by zająć się dzieckiem Theo? – zapytał.

Hermiona uśmiechnęła się delikatnie pod nosem.

- Cóż… Każdy ma swoje priorytety, prawda? – Hermiona obejrzała się przez ramię w stronę Ginny.

- Tak, to prawda – odpowiedział Blaise, również patrząc na Rudą.

Nagle Hermiona pochyliła się do niego i położyła dłoń na jego ramieniu.

- Może to już najwyższy czas, byśmy opowiedzieli jej co się wtedy wydarzyło? Jeśli ma wam wyjść, ona musi znać całą prawdę, Blaise – wyszeptała.

- Tak, też już o tym myślałem… Kiedy?

- W poniedziałek? Chyba będzie dobrze – zaproponowała Hermiona, choć sama drżała ze strachu na samą myśl o tym, co może się stać, gdy Ginny pozna całą prawdę o wydarzeniach z przeszłości.  

- Zgoda. Dzięki Herm… Wiem, że nie będzie ci łatwo.

- Tobie też nie, ale zrobię wszystko, by wam razem wyszło! Jesteście dla siebie stworzeni, Zabb. Jesteście swoim przeznaczeniem – Hermiona uściskała go krótko, po czym odeszła, by poszukać Dracona.

Blaise wziął kolejny, głęboki oddech i podszedł do Ginny.

- Masz może ochotę zatańczyć? – zapytał, wyciągając swoją dłoń w jej stronę i czując się trochę, jak uczniak na balu bożonarodzeniowym w Hogwarcie.

Ginny rzuciła mu krótkie spojrzenie, po czym ku jego zdziwieniu, złapała go za dłoń i podniosła się ze swojego miejsca.

- Myślałam, że już nigdy nie zapytasz – wyszeptała, zbliżając się do niego.

- Nie mogłem się powstrzymać. Chciałem skorzystać z okazji, by móc cię chociaż przez chwilę potrzymać w ramionach – Blaise uśmiechnął się do niej z uczuciem.

- Więc trzymaj – powiedziała Ginny, gdy znaleźli się na parkiecie, a Blaise objął ją i przyciągnął blisko siebie.

- Tak mi przykro… Naprawdę nie chciałem, byś przeze mnie cierpiała, skarbie… - wyszeptał jej do ucha.

- Sama sobie to robię i wiem o tym. Jednak muszę to wszystko przemyśleć i poukładać – wymruczała, kładąc mu głowę na ramieniu.

- Rozumiem to. Naprawdę dam ci tyle czasu, ile potrzebujesz – zapewnił, oddychając płytko.

- Wiem. Przepraszam, że cię przeklęłam. Najwyraźniej odbiło mi z zazdrości – Ginny uniosła głowę i uśmiechnęła się do niego.

- Gdybym to ja zastał cię sam na sam z Potterem, zabiłbym go, zanim zdążyłbym przemyśleć konsekwencje – przyznał Blaise.

- Będziesz ze mną we wtorek? Nie chcę by Anthony cię zastąpił… - Ginny popatrzyła mu prosto w oczy.

- Oczywiście, że tam będę. Jako twój prawnik… i jako przyjaciel… - Blaise uśmiechnął się do niej, czując całym sobą, że kocha tę śliczną kobietę tak bardzo, że to prawie odbiera mu zmysły.

- Dziękuję – Ginny znów wtuliła się w niego.

- Wiesz, że nie masz za co – wyszeptał w jej włosy, kołysząc ją w swoich ramionach. Bał się, co będzie z nimi dalej, ale wiedział dobrze, że tym razem nie pozwoli jej odejść od siebie bez walki.

 

 💞💞💞

- To tylko przeziębienie. Nic poważnego. Kilka eliksirów i państwa syn jutro będzie zdrowy – wyjaśniał magomedyk, nieopatrznie biorąc Lunę za matkę Juniora.

W sumie nie było się czemu dziwić. Blondynka dosłownie wpadła do sypialni małego i prawie od razu znalazła się tuż przy nim, a Junior jęknął i z ulgą wtulił się w nią całym sobą, proszą cicho, by go nie zostawiła, bo źle się czuje.

Theo musiał kilka razy odchrząknąć, by poluzować uścisk w gardle, na widok tego, jak Lovegood prawie płacze nad jego małym synkiem, obiecując mu, że zrobi wszystko, by wkrótce poczuł się on lepiej.

- Rozumiem, dziękuję panu bardzo za tak późne przybycie – Theodore wyszedł, by odprowadzić magomedyka do drzwi, gdzie czekał kamerdyner.

- Nie ma za co. Rachunek prześlę panu sową – Magomedyk uśmiechnął się do Theodora.

- Oczywiście. Robert odprowadzi pana do kominka. Życzę dobrej nocy…

- I wzajemnie. Dobranoc pani Nott – Magomedyk pomachał do Luny, po czym odwrócił się i wyszedł.

- Dobranoc – odpowiedziała cicho, bo Theo Junior dopiero co zamknął oczy.

- Potrzeba ci czegoś synku? – zapytał, gdy Bob i uzdrowiciel zamknęli za sobą drzwi.

- Żeby ciocia Luna ze mną została – wyszeptał mały.

- Zostanę kochanie, ile będziesz chciał – obiecała, głaszcząc go po włosach z czułością.

- Pójdę zajrzeć do Tilly i porozmawiać z Robertem i zaraz wracam – zapewnił ją Theo.

- Jasne, będę tu przez cały czas – obiecała, układając się wygodnie w niewielkim łóżku Juniora.

- W porządku – odpowiedział cicho, po czym wyszedł.

💞💞💞

Gdy tylko znalazł się na korytarzu oparł się o ścianę i ukrył twarz w dłoniach. Salazarze! Prawie dostał zawału, gdy Bob powiedział mu, że Junior jest chory. Miał wyrzuty sumienia, że zostawia dzieci ze służbą Dracona, nim wyszedł dziś wieczorem na otwarcie księgarni, niemniej nie chciał zawieźć przyjaciół. Na samą myśl o tym, że będzie musiał samotnie wychować tę dwójkę cudownych szkrabów, coś boleśnie zaciskało mu się w piersi. One potrzebowały matki. Kogoś odpowiedzialnego i kochającego je bezwarunkowo. Nie mógł uwierzyć, że Tammy za nimi nie tęskniła… Przecież nigdy nie mógł jej zarzucić, że źle się nimi zajmowała. Dlaczego tak łatwo z nich zrezygnowała?

Świadomość tego, że Luna przywiązała się do jego dzieci była słodka i jednocześnie niepokojąco przerażająca. Bo jeśli im nie wyjdzie, a ona odejdzie z ich życia, po raz drugi stracą kogoś, kogo pokochają swoimi dziecięcymi serduszkami. I to będzie tylko i wyłącznie jego wina…

Echa jej słów, w których zarzucała mu wprost, że nie miał nawet odwagi na to, by zaprosić ją do restauracji, a zamiast tego próbował zepsuć jej randkę z Amerykaninem, wciąż pobrzmiewały w jego podświadomości. Oczywiście, że miała rację! Po raz drugi zachowywał się względem niej, jak tchórz. W Hogwarcie odważył się tylko na napisanie listu, nie robiąc nic – nawet nie dając jej małych sygnałów, że mógłby być nią zainteresowany. Teraz było podobnie… Potrzebował kilku tygodni, by móc z nią normalnie porozmawiać, ale nadal nie miał odwagi zaprosić ją chociaż na zwykłą kawę. Tłumaczył to sobie tym, że jego życie było teraz rozpieprzone, nie miał jeszcze rozwodu, a jego żona i jej rodzina zdążyli już narobić Lunie sporo przykrości. Jednak, jeśli nie zdecyduje się na coś, ona wkrótce znów może odejść, z Thomasem Howardem, Adrianem Puceyem lub jeszcze innym głupim dupkiem, który się nawinie. To była jego jedyna szansa… Ostatnia. Nie mógł tego drugi raz zepsuć.

Zerknął do Tilly, która słodko spała, nieświadoma zamieszania, które spowodował jej brat, oraz pogadał trochę ze służbą, która zapewniła, że radzili sobie z sytuacją, ale nie chcieli bez jego wiedzy podawać małemu żadnych eliksirów. Poszedł się przebrać do swojej sypialni i stwierdził, że najwyższy czas wrócić do pokoju syna i zmienić Lunę przy jego boku. Nie chciał jej wyganiać, ale spanie z mały na wąskim łóżku, zapewne nie było dla niej wygodne. A już na pewno nie w obcisłej, czarnej sukience, którą miała dziś na sobie i która sprawiła, że na jej widok w księgarni, natychmiast zrobiło mu się gorąco.

💞💞💞

Zdziwił się trochę, że najwyraźniej Lovegood nie spała, bowiem uniosła głowę, ledwo Theo wszedł do pokoju.

- Gorączka wyraźnie spadła – wyszeptała z słyszalną ulgą w głosie.

- To dobrze. Przyszedłem przy nim posiedzieć…- powiedział cicho.

- Obiecałam mu, że zostanę – odparła z twardą nutą.

- Nie wyganiam cię, ale może chciałabyś się przebrać, albo czegoś napić? – zaproponował.

Luna powoli zsunęła Juniora ze swojego ramienia i ostrożnie wstała.

- Skocze tylko na chwilę do domu, by założyć coś wygodniejszego i zaraz wracam – zapewniła.

Theodore odprowadził ją do drzwi pokoju.

- Prześpij się trochę. Junior pewnie i tak szybko nie wstanie, po takiej dawce eliksirów.

- Nie. Wrócę za góra pół godziny – Luna nawet na niego nie spojrzała.

Nott zawahał się przez chwilę, nim złapał ją za dłoń.

- Posłuchaj… Bardzo ci dziękuję, za to co robisz dla moich dzieci. I… przepraszam za swoje zachowanie.

Lovegood uniosła głowę i spojrzała mu prosto w oczy.

- Nie. Nie przepraszaj. Masz prawo postępować, tak jak czujesz. Nie powinnam była… - głos jej się lekko załamał.

- To co powiedziałaś, to była szczera prawda…- Theo uśmiechnął się smutno, delikatnie przesuwając kciukiem po górnej części jej dłoni.

- Theodorze… - Luna uniosła głowę, patrząc mu prosto w oczy.

Doskonale wiedział, że to jest ta chwila… Jego szansa. Pochylił się i zetknął ich usta. Salazarze! Słodki dreszcz przeszył jego ciało, od samego tylko delikatnego kontaktu. Tak wiele razy o tym marzył…

A gdy Luna uniosła dłoń, wplotła palce w jego włosy i oddała pocałunek, jednocześnie pogłębiając go i dodając namiętności, Theodore Nott wiedział już na pewno, że przenigdy w życiu nie pozwoli jej już odejść.

 

💞💞💞

Obudził się z uczuciem, że jest mu niezwykle błogo. Jego ciało, choć nieco obolałe, jakby nadwyrężył wczoraj mięsnie przy znacznym wysiłku, było też przyjemnie zrelaksowane. Kwiatowy zapach pieścił jego zmysły, a ciepła, idealnie gładka struktura pod palcami jego dłoni, kusiła by dogłębnie ją zbadał.

Pomruk zadowolenia wyrwał mu się z gardła, gdy zorientował się, że właśnie dotyka jędrnej i idealnie dużej piersi. A więc tak… Skończył wczorajszą noc w łóżku z kobietą. Z piękną, bardzo namiętną kobietą. Tak długo sobie tego odmawiał, choć przecież musiał przyznać, że często o tym myślał. Wspaniale było móc wreszcie tego doświadczyć. Uśmiechnął się pod nosem, lekko wtulając się w jej miękkie włosy.

- Dzień dobry… - wyszeptała, sięgając do tyłu, by pogładzić jego włosy.

- Cześć. Dobrze spałaś? – zapytał, ciesząc się tym, jak prężyła się pod wpływem tego, co jego dłoń wyprawiała z jej piersią.

- Nie narzekam – zaśmiała się i przycisnęła nieco mocniej swoje nagie pośladki w jego biodra.

- Mała, niegrzeczna kusicielka – wymruczał jej do ucha, całując ją w kark.

- Lubię aktywne poranki – wyznała, mając nadzieję, że zrozumie aluzję.

Nie musiała długo czekać. Szybko uniósł w górę jej nogę i zagłębił się palcami w jej gorące, choć nieco obolałe po nocnych figlach wnętrze.

- Taka mokra dla mnie? – zaśmiał się, wyraźnie zadowolony.

- Nigdy bym nie uwierzyła, gdyby ktoś powiedział mi, że Gryfoni są tacy dobrzy w łóżku – pojękiwała, ciesząc się tym, jak idealnie jego kciuk gładził jej łechtaczkę.

- A ja, że Ślizgonki są tak bardzo namiętnie. Zawsze myślałem, że większość z was to zimne królowe lodu…

- Sprawdź, jak bardzo jestem zimna dla ciebie…– zachęciła, kręcą biodrami.

- Z przyjemnością Astorio – przyznał, łapiąc ją mocno za udo i zatapiając się w jej idealnym żarze i ciesząc się, gdy krzyknęła z rozkoszy.

Nim na dobre, pogrążył się w kolejnej rundzie cudownej namiętności, pomyślał przelotnie o tym, że dwie skrzynki najlepszego szampana z piwnicy Malfoyów, to wcale nie tak najgorszy pomysł.

💞💞💞

Hej, hej! 😊

Jest i zaplanowany na dziś rozdział TNMŻ. 

Od 01.05 do 07.05 nastąpi maraton publikacji (od prologu do epilogu dzień po dniu) mojego nowego - mini opowiadania dramione, pod tytułem "Sfera". Będzie to opowiadanie kryminalne, z wątkiem prowadzonego śledztwa oraz z małą dawką humoru 😋
Mam nadzieję, że przypadnie Wam do gustu!

W tygodniu z maratonem, nie będzie publikacji innych opowiadań, ale wrócą zaraz później (09.05 normalnie pojawi się niedzielny rozdział "Przyrzeczonej"). 

To na tyle z ważnych informacji. W razie pytań zapraszam do kontaktu: venetiia.noks@gmai.com lub poprzez moje konto na facebooku. 

Widzimy się w piątek, przy kolejnym rozdziale ROS. 😜

Buziaki!

Venetiia N.