Przyrzeczona - Rozdział I

Dedykacja: Dla Pandy - za to, że znosi mnie z uśmiechem nawet w mój najgorszy dzień 😆💗

Bety wersji wstępnej: Iga 
Beta wersji końcowej: Neska 

Dziękuję Dziewczyny! 

💍💍💍

 

01 września 1998

            Deszcz zacinał w szybę, w dziwnie spójnym rytmie, z miarowym stukotem kół pociągu. Zbliżała się jesień - pora mgieł i chłodu. Wszystko wydawało się bardziej szare i ponure. Świat był skąpany w marazmie i dławiącym poczuciu niepewności. Iskierki nadziei były coraz rzadsze, a wiara w to, że to wszystko szybko się skończy umarła ledwo trzy miesiące temu.
Strach – o przyszłość, o jutro, o teraz. Czy widywała inne emocje? Od dawna nie.

Kiedyś te podróże były pełne śmiechu, przekomarzania i emocjonujących historii – resztek słońca, skradzionych z wakacji. Wzajemnie dzielili się swoimi opowieściami o przygodach, planach na nadchodzący rok, zgadywaniem, kto wygra w tym razem Puchar Domów, a kto Puchar Quidditcha. Wszędzie było słychać świst papierków po czekoladowych żabach i wybuchy radości, gdy ktoś natrafił na fasolkę o smaku kociej karmy.
Dziś tego nie było.
Rozmowy prowadzono szeptem. Spojrzenia były podejrzliwe. Niepewność. Nikt nie był do końca zorientowany, kto z kim trzyma i komu można naprawdę zaufać, a ogólna sytuacja była napięta do granic możliwości. 

            Westchnęła i potarła skroń. Za dziesięć minut miała spotkanie prefektów. Spotkanie, na które ze wszystkich sił nie chciała iść. Wiedziała jednak, że nie ma wyjścia. Plakietka Prefekt Naczelnej, przypięta do jej szkolnej szaty, ciążyła jej niczym kamień u szyi. Jednak Zakon nie mógł sobie pozwolić, by ktoś inny otrzymał tę funkcję. Nie, kiedy wojna wciąż trwała, a równowaga sił była taka niepewna.

Starcie w maju Harry’ego i Voldemorta, nie przyniosło ostatecznego rezultatu. Czarny Pan uciekł z pola walki, a Harry został poważnie ranny. Ekspresowo powołano nowe ministerstwo, które uznało szumnie, że Voldemort jednak nie żyje i wszystko jest w porządku, a wojna się skończyła. Nikt, tak do końca nie wiedział, czy to głupota czarodziejów, którzy stali teraz na czele władzy, czy też nadal Voldemort pociągał tam za wszystkie sznurki.

 Zakon Feniksa szybko przegrupował siły i postanowił wzmocnić swoje działania, domyślając się, że inwigilacja przeszła na kolejny poziom – i choć ministrem został Gawin Robards, dawny szef Biura Aurorów, to nie mogli zaufać w bezstronność nowego ministerstwa. Wystarczyło wspomnieć, że wszystkich domniemanych śmierciożerców uniewinniono, motywując ich działalność na rzecz Voldemorta, stosowaniem na nich klątwy Imperius. Mówiło się, że wszyscy poplecznicy Czarnego Pana zeznali tak pod Veritaserum. Hermiona podejrzewała, że ktoś musiał uwarzyć im skuteczne antidotum na eliksir prawdy. Osobiście stawiała, że był to sam Severus Snape – wciąż obecny dyrektor Hogwartu. On, a także Draco Malfoy, zeznali jednogłośnie, że Albus Dumbledore, sam spadł z Wieży Astronomicznej przed dwoma laty… Tylko Harry znał prawdę, ale Zakon nie mógł dopuścić go do zeznań, w obawie, że gdy stawi się w ministerstwie stanie mu się jakaś krzywda. Z tego samego powodu, mimo nakazu nowego Wizengamotu o konieczności ukończenia edukacji przez wszystkich uczniów Hogwartu, którzy nie uzyskali wyniku z owutemów, Harry z nimi nie wracał. Hogwart nie był już dla niego bezpiecznym miejscem…

            Propaganda głosiła, że wszelkie problemy zostały zażegnane. Wojna się skończyła, a nowe ministerstwo pracowało nad szeregiem korzystnych ustaw, które miały odnowić i umocnić czarodziejski świat. Jednak Hermiona nie łudziła się, że tak się stanie. Dookoła nich szykowało się coś wielkiego i gorszego niż majowe starcie na polach Hogwartu, które odbiło się na wszystkich ogromną traumą.  Nigdy nie byli bliżej śmierci niż owego deszczowego dnia. Dzielnie starali się ruszyć na przód, ale strata Freda, braci Creveey czy Moody’ego nadal bardzo bolała, a koszmary nie odpuszczały. Hermiona ze wszystkich sił usiłowała wspierać Rona i Ginny, choć sama w głębi siebie ukrywała swój ból, strach i tęsknotę za rodzicami. Minął ponad rok… Doskonale wiedziała, że jeśli nie odnajdzie ich w przeciągu trzech lat od rzucenia czaru, nie odzyska ich już nigdy. A nikt nie potrafił jej powiedzieć , kiedy ta wojna mogła się skończyć. Bała się pomyśleć, co będzie działo się dalej.

Mimowolnie potarła swoje lewe przedramię. Napis „szlama” wyryty jej przez Bellatrix wciąż słabo się goił. Żadne zaklęcie nie potrafiło usunąć tej blizny i powoli zaczęła podejrzewać, że zostanie z nią ona już na zawsze.

- Hermiona, pora iść – odezwała się Ginny, wybijając ją z głębokiego zamyślenia.

- Już? – zdziwiła się tym, jak szybko minął jej czas.

- Już. Idziesz Luna? – zapytała przyjaciółki.

- Pewnie. Miło będzie znów zobaczyć wszystkich innych prefektów – Luna uśmiechnęła się wesoło.

Hermiona postanowiła tego nie skomentować. Wcale nie uważała, by oglądanie osób pokroju Pansy Parkinson, mogło być choć bliskie czemuś miłemu. Wzięła głęboki oddech… Tak naprawdę wcale nie chciała tam iść. Ani trochę. Nie po tym wszystkim. Nie po tym, jak każdej nocy budziła się z poczuciem, że coś mrowi ją gdzieś głęboko pod skórą. Prawie co noc, miała ten sam sen. Oczy w kolorze lodu. Bez emocji, jakby były praktycznie martwe. Lecz mimo wszystko, te same oczy przeszywały ją na wskroś, dosłownie docierając do dna jej duszy.
Wzdrygnęła się i znów potarła przedramię. Chciałaby móc się jakoś od tego uwolnić, ale była już bliska uzależnieniu od eliksiru Słodkiego Snu. Nie mogła tak dłużej…

- Wejdziemy po drodze po Rona, bo na pewno zapomniał, że też ma tam być – westchnęła Ginny, gdy wyszły z przedziału.

Hermiona uniosła lekko kąciki ust. Mogła się założyć, że to prawda. Ron zapewne odsypiał całonocną pogawędkę z Harrym. Chłopcy byli mocno niezadowoleni z tego, że muszą się rozstać, ale nie mieli wyboru. Ściema z groszopryszczką nie udałaby się po raz drugi, a gdyby obydwaj nie pojawili się w szkole, na pewno wzbudziłby to spore poruszenie i wiele nowych teorii spiskowych. Zakon zdecydował, że ona i Ron muszą pójść na ostatni rok do Hogwartu i spróbować dowiedzieć się jak najwięcej od dzieci domniemanych śmierciożerców. Zadanie praktycznie niemożliwe do wykonania, ale i tak musieli spróbować.

- Jeśli ten gad się do mnie odezwie, to przysięgam, że go zabiję! – burknął Ron, gdy wyszedł ze swojego przedziału i złapał Hermionę za dłoń.

- Nie zaczynaj z nim Ron – poprosiła, w duchu już wiedząc, że to na nic. Ron był od zawsze w gorącej wodzie kąpany i nie było szans, by się powstrzymał, gdy Malfoy znów rzuci w niego jakimś złośliwym komentarzem.

- To lepiej niech on nie zaczyna ze mną! – warknął Weasley, ciągnąc ją za sobą w stronę przedziału prefektów.

Hermiona starała się zdusić w sobie irracjonalny lęk przed wejściem tam i ponownym zetknięciem się z lodowatym spojrzeniem Malfoya. Nie miała pojęcia, dlaczego od spotkania z nim w jego rodzinnym dworze, tak często jej się śnił. To było kompletnie bez sensu i z każdą nocą coraz bardziej zaczynało ją przerażać. Szukała odpowiedzi w kilku dostępnych księgach, ale poza jakimiś bzdurami o łączeniu dusz, nie znalazła niczego, co mogłoby to wyjaśnić.

W swoich snach widziała Malfoya, stojącego w oddali i spokojnie patrzącego, jak jego własna ciotka ją torturuje – dokładnie tak jak wtedy. Jego wzrok był pusty, ale dopiero w tamtej chwili dotarło do niej, że kolor jego oczu jest naprawdę niezwykły. W swoich snach, wyraźnie widziała, że w jego spojrzeniu nie ma nienawiści, choć przecież naprawdę musiała tam wtedy być – jakżeby inaczej?
W jej sennych wizjach, jego oczy ziały nicością, jakby Malfoy stał odgrodzony od niej szybą i nie widział, co naprawdę się dzieje tuż przed nim. A później zawsze było tak samo – to właśnie ta chwila, zawsze wprawiała ją w największy szok. Gdzieś w środku jej umysłu rozlegał się jego cichy, przepełniony bólem głos:

- Wytrzymaj Hermiono… To zaraz się skończy… Wytrzymaj kochanie…

Budziła się drżąca i spocona, wciąż słysząc ten szept w głębi swojej głowy. To było przerażające i kompletnie dla niej niezrozumiałe.

Zimny dreszcz przeszył ją na samo wspomnienie. Szybko wzięła głębszy oddech. Wojna chyba powoli zaczynała mieszać jej zmysły. Przecież Malfoy w życiu nawet nie wypowiedział jej imienia, bez skąpania go w całej swojej pogardzie. Skąd miałaby wiedzieć, jak brzmi jego głos w taki czuły, opiekuńczy sposób? To był tylko i wyłącznie wytwór jej fantazji, którego poniekąd zaczynała się coraz mocniej obawiać. Nie miała pojęcia skąd to się brało…?

- Hermiona, czy wszystko ok? Jesteś strasznie blada – zauważyła z niepokojem Ginny.

- A jak ma nie być, jak zaraz znajdzie się w jednym przedziale z czterema śmierciożercami? – wypluł z nienawiścią Ron.

- Przestań! Nie ma żadnych dowodów, że ktokolwiek ze starszych Ślizgonów ma Mroczny Znak – przypomniała mu Hermiona.

- Na pewno wszyscy je mają, wstrętne szumowiny! – upierał się Weasley.

- Dobra Ron, wystarczy. Prawie jesteśmy – Ginny rozsunęła drzwi, specjalnie powiększonego przedziału, a Hermiona mimowolnie ścisnęła dłoń Rona.

💍💍💍

            Większość prefektów już tam była. Ernie Macmillan, drugi Prefekt Naczelny, powitał ją szerokim uśmiechem. Obecnie w przedziale znajdowało się sześcioro prefektów z każdego domu, bowiem dekretem ministerstwa nieprzeprowadzenie egzaminów końcowych, spowodowało, że wszyscy uczniowie musieli jeszcze raz powtórzyć zeszły rok, by móc uzyskać dyplom ukończenia szkoły. Skutkiem tego było to, że do Hogwartu udawała się rekordowa liczba pierwszorocznych. Zapowiadało się, że prefekci będą mieli o wiele więcej roboty niż zwykle.

Hermiona uśmiechnęła się do siedzących razem Krukonów i pomachała do Hanny i Marie – prefektów Hufflepuffu. Ślizgoni już też byli w przedziale. Odwróciła głowę w ich stronę, a platynowe włosy przyciągnęły jej wzrok, niczym za pomocą zaklęcia. Na szczęście Malfoy był właśnie mocno zaangażowany w czytanie najnowszego wydania „Proroka” i chyba nawet nie zarejestrował, że ktoś nowy wszedł do przedziału. Siedział nonszalancko rozparty na dwóch siedzeniach, trzymając nogi na niewielkiej półce pod oknem. Pansy Parkinson gładziła go po ramieniu, najwyraźniej próbując zwrócić na siebie jego uwagę, ale on zdawał się nawet nie uznawać jej obecności.
Hermiona kątem oka zauważyła, jak Ron wściekle zaciska szczęki, patrząc na swojego zaprzysięgłego wroga. Fakt, że Malfoy nie powitał go - jak zawsze - jakąś obelgą, szydząc z jego biedy czy statusu zdrajców krwi jego rodziny, zdawał się mu w dziwny sposób uwłaczać. Tak jakby to, że Ślizgon go zignorował, było dla niego gorsze, niż gdyby właśnie się zajadle kłócili.

- Czy wszyscy już są? Na wszelki wypadek może zaczniemy od odczytania listy obecności– zaproponował Ernie.

- Usiądź Ron – poprosiła Hermiona, stając obok Macmillana na środku przedziału.

- Wolę stać obok ciebie skarbie – odpowiedział szybko Weasley, wciąż nie spuszczając Malfoya z oczu.

Rozległ się szelest gazety, gdy Draco złożył ją i powoli uniósł głowę. Hermiona prawie podskoczyła w miejscu, gdy te oczy w kolorze srebrzystego lodu spoczęły prosto na niej. Godryku! To było gorsze niż w każdym jednym śnie. Sama nie wiedziała, czy właśnie zrobiło jej się potwornie zimno, czy wręcz przeciwnie – niesamowicie gorąco. W każdym razie, na pewno było to cholernie niekomfortowe, dlatego szybko odwróciła głowę i spojrzała na listę, którą trzymał Ernie.

- Na co się gapisz, fretko? – zasyczał wściekle Ron.

- Ron, przestań! – poprosiła go Ginny, czekając nerwowo na reakcję Malfoya.

- Moje gratulację, Weasley. Widzę, że twoje skomlenie wreszcie przyniosło jakieś efekty – zaśmiał się cicho blondyn, a Hermiona ledwo zignorowała dreszcze, które ją przeszyły, gdy usłyszała jego głos na żywo, a nie tylko w jednym ze swoich przedziwnych snów.

- Wal się, Malfoy! – warknął Ron, mocniej ściskają dłoń Hermiony.

- Chciałbyś móc też to robić, prawda? To stąd ta frustracja? Granger zapewne trzyma cię na krótkiej smyczy w tych sprawach, prawda łasico? – szydził blondyn.

- Dość tego! – przerwała Hermiona. – To nie twoja sprawa Malfoy, a ty Ron przestań wdawać się z nim w dyskusje! – pouczyła, starając się zapanować nad drżeniem głosu, gdy wymówiła nazwisko Ślizgona.

- Naprawdę króciutka ta smycz – zanucił Malfoy, a Ślizgoni zgodnie ryknęli śmiechem.

- Hermiona ma rację, koniec zbędnych dyskusji. Odczytam teraz listę obecności, a później przejdziemy do omówienia najważniejszych spraw – zarządził Ernie, a Hermiona poczuła przypływ wdzięczności.

Naprawdę, nie chciała wdawać się w pierwszą awanturę z Malfoyem, już w czasie podróży do szkoły. Wcale nie miała zamiaru próbować się do niego zbliżyć, by zdobyć jakieś informacje o ciemnej stronie. Naprawdę nie potrzebowali wybuchu nowej wojny ze Ślizgonami, bo to zapewne nie przyniosłoby niczego właściwego…

- Hermiono, jesteś? – usłyszała głos Erniego.

W przedziale wybuchło kilka chichotów, głównie ze strony uczniów z domu węża. Znów tak się zamyśliła, że nie usłyszała, gdy Macmillan wyczytał jej nazwisko.

- Jestem Ernie, przepraszam – Hermiona zmusiła się do bladego uśmiechu i znów mimowolnie spojrzała szybko w stronę Malfoya.

Zdziwiła się, widząc, że blondyn spokojnie patrzy przez uciekający za oknem krajobraz, w ogóle nie zainteresowany tym co się dookoła niego dzieje. Jego wzrok znów wydawał jej się taki martwy… Blizna w jej przedramieniu zamrowiła, jakby ktoś właśnie polał ją lodowatą wodą.

- Skoro wszyscy są, to zaczniemy od omówienia… - wypowiedź Erniego przerwało nagłe, mocne szarpnięcie pociągu. Światła zamigotały, a za szybą pojawiła się gęsta mgła.

- Co się dzieje?! – krzyknął ktoś.

- Wyjmować różdżki i za mną! Połowa z was za Erniem na tył pociągu, a my do przodu! Po dwóch prefektów do przedziałów pierwszorocznych! – zawołała z determinacją Hermiona.

Rozległ się tupot stóp, kilka zduszonych okrzyków i nawoływań. Hermiona wyszarpała różdżkę z rękawa i pierwsza wypadła na korytarz, nie oglądając się na Rona. Musiała ochronić najmłodszych uczniów, przed czymkolwiek, co im zagrażało. Wiedziała, że inni prefekci biegną tuż za nią. Nagle jedna z lamp nad jej głową rozpadła się na kawałki i zapadła nieprzenikniona ciemność. Zasłoniła głowę przed spadającym szkłem i spojrzała na okno, akurat w momencie, gdy szron zaczął osiadać na szybach.

- Dementorzy… - wyszeptała z rozpacza. Natychmiast zaczęła szukać w swojej głowie jakiegoś szczęśliwego wspomnienia, ale nim zdążyła machnąć różdżką, poczuła, jak gorący promień zaklęcia uderza ją w sam środek pleców. Natychmiast straciła przytomność. 

 

💍💍💍

            Przebudziła się, czując jak przyjemne ciepło pada na jej twarz. Leżała na kanapie… albo raczej na siedzeniach w jednym z przedziałów. Dookoła panowała kompletna cisza. Poczuła, że jest czymś całkowicie zakryta. Coś opatulało całą jej postać, przypominając ciężarem pelerynę niewidkę Harry’ego. Zamrugała lekko i zauważyła, że srebrzysta wydra podskakuje tuż przy niej w wesołym tańcu. Jej patronus, strzegący ją niczym strażnik. Kiedy ona zdążyła go wyczarować?

Dementorzy… W pociągu byli dementorzy! A ona najpewniej została spetryfikowana. Próbowała otworzyć usta i krzyknąć, ale nie mogła tego zrobić. Co tu się u diabła działo?
Szarpnęło nią lekko i dopiero po chwili uświadomiła sobie, że pociąg znów ruszył. Usłyszała, że drzwi przedziału się otwierają. Panika ścięła jej krew i gdyby tylko mogła, zapewne krzyczałaby teraz ze wszystkich sił. Nie potrafiła unieść głowy, by móc zobaczyć kto wszedł do środka. Zauważyła tylko buty – czarne, idealnie wypastowane, męskie buty. Srebrzysta wydra rozpłynęła się nagle w powietrzu, jak gdyby rozwiał ją podmuch wiatru. 

- Wszystko jest w porządku. Już ich nie ma. A teraz zaśnij raz jeszcze, skarbie… – szept był ledwo słyszalny i na pewno nie była wstanie rozpoznać do kogo należał.

Gdy jej powieki opadały - ostatkiem świadomości - poczuła dotyk czegoś ciepłego na swojej twarzy, za wyjątkiem jednego chłodniejszego miejsca, które musnęło delikatnie jej kość policzkową. Zaraz później znów pogrążyła się w gęstej ciemności.

 💍💍💍

            Obudziła się, słysząc, że ktoś głośno woła jej imię. Zamrugała i gwałtownie usiadła. Pociąg jechał dalej. Potarła kark i lekko poklepała się po policzkach. Co jej się u licha stało? I dlaczego czuła teraz w ustach intensywny smak mlecznej czekolady?

- Hermiona! – szybko rozpoznała, że to Ron jej szukał.

Wstała i nieco chwiejnie wyszła z przedziału na korytarz.

- Na wielkiego Gryffindora! Hermiona! Jak dobrze, że nic ci nie jest! – Ron wpadł na nią z siłą rozszalałego hipogryfa, wciskając ją w drzwi przedziału.

- Ron! Co się stało? Czy to byli dementorzy? – wypytywała rozemocjonowana.

- Tak, aż czterech! Zbuntowani dementorzy, którzy zostali wyrzuceni z Azkabanu. Aurorzy przybyli na czas, by pomóc nam ich odpędzić. Co się z tobą działo? Gdy zgasły światła, nagle zniknęłaś mi z oczu, choć chwilę wcześniej biegłaś tuż przede mną!

- Ja… Chyba zemdlałam w jednym z przedziałów – powiedziała, czując całą sobą, że to nieprawda. Mimo wszystko, coś podpowiadało jej, że nie powinna mówić Ronowi o tym, że ktoś ją prawdopodobnie spetryfikował i ukrył pod peleryną niewidką.

- Byłem przerażony, że dementorzy cię dopadli! – Ron oparł swoje czoło o jej i odetchnął z ulgą.

- Wszystko jest w porządku. Ja… Wyczarowałam patronusa zanim zemdlałam. – Gdy mu o tym powiedziała, uświadomiła sobie, że nie jest pewna, czy to prawda. Czy zdążyła rzucić zaklęcie nim zemdlała? Jednak wyraźnie pamiętała, że strzegła jej srebrna wydra, a mało prawdopodobne, by ktoś znajomy miał taką samą postać cielesnego patronusa, jak ona.

- Wróćmy do przedziału prefektów. Ernie i Ginny rozdają wszystkim uczniom czekoladę. Na szczęście Luna pomyślała o tym, by wziąć kilka tabliczek ze sobą.

- Nikomu nic się nie stało? – upewniła się Hermiona.

- Pierwszoroczni się mocno przestraszyli, ale nikomu nic nie jest – Ron uśmiechnął się do niej ciepło, a Hermiona wzięła krótki oddech, nim odwzajemniła jego uśmiech.

Musiała koniecznie odkryć, co tak właściwie ją spotkało w czasie tej podróży. Poczuła się naprawdę dziwnie ze świadomością, że ktoś prawdopodobnie próbował ją ochronić przed atakiem i wcale nie był to nikt z jej przyjaciół. Musiała to koniecznie rozgryźć i to najlepiej szybko.

Gdy wrócili do przedziału prefektów, wszyscy kończyli częstować się czekoladą i raportowali przed Erniem, jak się mają inni uczniowie.

- Hermiona! Jak dobrze, że nic ci nie jest! – Ginny rzuciła jej się na szyję, przytulając ją mocno do siebie.

- W porządku, ja tylko… - Hermiona zaczerwieniła się lekko. Jak miała przyznać przy tych wszystkich ludziach, że zemdlała? Albo jeszcze gorzej - że pozwoliła się komuś przekląć.

- Musimy jeszcze raz sprawdzić wszystkie przedziały i upewnić się, że nikomu nic się nie stało, nim dojedziemy do szkoły – zdecydował Macmillan.

- Jasne! Zacznijmy od razu – zaproponowała szybko Hermiona, szczęśliwa, że nikt nie dociekał, co się z nią właściwie działo.

- Dobrze, że Harry nauczył wielu z nas, jak rzucać patronusa – odezwała się Luna.

- Prawda? Śmierciożercy tego nie potrafią. Gdyby nas tu nie było, to wszyscy najpewniej zostaliby pocałowani – Ron uśmiechnął się złośliwie do Malfoya, który ani razu nie spojrzał w ich stronę, od kiedy razem z Hermioną pojawili się w przedziale.

Teraz jednak uniósł głowę i uśmiechnął się złośliwie, wstając ze swojego miejsca.

- Stawiałbym na to, że lepiej pocałować dementora, niż ciebie Weasley. I zapewne przyjemniej byłoby spotkać szyszmorę, niż dotknąć Granger – uśmiechnął się wrednie, przechodząc obok nich.

- Licz się ze słowami, śmieciu! – warczał wściekle Ron.

- Znów ta stara śpiewka, łasico? Mam nadzieję, że wymyślisz coś lepszego, przed końcem semestru, bo inaczej będzie strasznie nudno! – Malfoy uniósł brwi w pogardliwym geście.

- Nie zaczynaj ze mną! – Ron poczerwieniał na twarzy ze złości.

- Wieprzlej, wieprzlej… Naprawdę myślisz, że traciłbym na ciebie czas? Mam o wiele lepsze rzeczy do roboty – Draco wyminął ich i wyszedł z przedziału, jednak nagle odwrócił się przez ramię i spojrzał prosto na Hermionę. – A ty Granger, zjedz jeszcze trochę czekolady, bo jesteś blada niczym Jęcząca Marta – przeczesał swoje jasne włosy palcami i zachichotał, po czym odwrócił się i odszedł z dumnie uniesioną głową.

Hermiona otworzyła usta nie mając pojęcia co powinna powiedzieć. Szybko jednak w jej głowie pojawiło się oczywiste pytanie - skąd on mógł wiedzieć, czy jadła dzisiaj czekoladę? Przecież nie poczęstowała się nią w przedziale przy innych. Nagle przed oczami zobaczyła palce blondyna, przeczesujące jego włosy. Malfoy nosił sygnet rodowy, na serdecznym palcu lewej dłoni. Delikatny dotyk chłodniejszego fragmentu na jej policzku…

Potrząsnęła gwałtownie głową. Nie. To było niemożliwe. Malfoy by jej nie dotknął, a już na pewno nie próbowałby jej ochronić. To było totalnie poza jakimkolwiek racjonalnym wyjaśnieniem. Zapewne założył, że tak jak wszyscy, zdarzyła już zjeść czekoladę, by pozbyć się przejmującego uczucia smutku. To na pewno nie był on.

 

💍💍💍

Oto nowy dzień - oby był dobry! 😜

Krótkie info wyjaśniające: w tej historii wszystko jest zgodne z kanonem książek, do momentu, jak Potter budzi się po tym, jak Voldemort zabił w nim Horkruksa (po scenie z Dumbledorem na peronie). Dalej kanon się zmienia - w tej wersji Voldemort przeżył, podobnie jak jego wąż. Zakon odkrywa, że jest jeszcze jeden horkruks do odnalezienia, no i jeszcze jedna Bitwa Ostateczna do rozegrania. 

Data prologu jest późniejsza niż I rozdziału - to w pełni zamierzone i zgodne z chronologią opowiadania. 

Moją wizją Draco w tym opowiadaniu jest Lucky Blue Smith i to jego będą prezentowały dołączone gify - mam nadzieję, że Was to nie zniechęci, ale właśnie jego widzę, gdy piszę o Draco w tej wersji. 

Zgodnie z umową kolejny rozdział za tydzień w niedzielę, ale wcześniej Neska obiecała Wam jakiś spoiler - więc warto zaglądać 😋

Miłej Niedzieli dla Wszystkich!

Wasza V.