71. Teraz nie mów... nie traćmy czasu!

 Dedykacja: Dla Natalii K. - przepraszam, że nie odpisałam na maila - urwanie głowy 🙈




💞💞💞

- To będzie ostatni stół – Ginny uśmiechnęła się do Roberta i Samuela, którzy pomagali jej przeprowadzić sprzątanie na basenie.

Cieszyła się, że impreza się skończyła i że pomimo wypadku Luny, wszystko się udało. Goście wyszli zadowoleni, a mała solenizantka szalała tak bardzo, aż padła i jej dziadek musiał ją zanieść na rękach do kominka.

Drobnym cieniem na tym wieczorze położyło się to, że Hermiona najwyraźniej znów pokłóciła się z Draconem, ale znając ich, Ginny była pewna, że szybko się pogodzą i już wkrótce znów będę gruchać do siebie, jak dwa gołąbeczki.
Doprawdy… Dorośli ludzi, a czasem zachowywali się jak dzieci.

Służba powynosiła wszystkie zbędne meble, a Ginny pomogła im pozdejmować dekoracje i pozbierać śmieci. Na koniec zdecydowała się przebrać w bikini i wejść do basenu, by wyłowić z dna wszystko, co dziś tam wpadło – dzieciaki były dość nieostrożne i tam również nieco naśmieciły. Ruda za pomocą różdżki przywołała wszystko, co spostrzegła. Szybko się z tym uporała i postanowiła popływać.

Zanurkowała głęboko, po czym wypłynęła na powierzchnie, czując się fantastycznie, taka wolna, lekka… Pływanie to naprawdę była dla niej ogromna przyjemność.

- Wyglądasz jak jakiś delfin… Chociaż nie wiem czy są rude delfiny? – usłyszała typowo ślizgoński chichot.

- Na pewno są za to czarne diabły! Ale nie wiem czy patrzę akurat na najgorszego czy tylko na najbardziej denerwującego – odpowiedziała uśmiechając się wrednie.

- Denerwuje cię skarbie? Opowiedz mi więcej! – poprosił Blaise, siadając na brzegu i wsuwając nogi do wody.

- No cóż… Jesteś irytująco pewny siebie, uszczypliwy i niesprawiedliwie uroczy – wymieniała, szczerząc się do niego.

- O tak! Jeszcze, jeszcze! Tak cudownie słuchać jak mnie komplementujesz! – zaśmiewał się Zabb.

- Bywasz też ślizgońsko wredny, dominujący i słodko głupkowaty – Ginny świetnie się bawiła, wymieniając te wszystkie jego cechy.

- Głupkowaty? Nie pomyliłaś mnie ze swoim ex? – zaburczał.

Ginny roześmiała się szczerze. Sama nie wiedziała dlaczego, ale lubiła gdy Zabini tak słodko się naburmuszał. Wyglądał wtedy, jak mały chłopiec.

- A ty jesteś przekorna, zadziorna i bardzo wścibska! – ripostował.

- Dokładnie taka jestem! –  nonszalancko wzruszyła ramionami.

Blaise skoczył do wody i podpłynął do niej, a ona patrzyła na niego uważnie, mimowolnie czując, jak napięcie w niej wzrasta.

- Jesteś też piękna, seksowna i niesamowicie kusząca… - wyszeptał, gdy znalazł się przy niej i położył jej ręce na talii.

- Naprawdę tak uważasz? – upewniła się, patrząc mu prosto w oczy.

- Naprawdę… Nie mogę przestać się na ciebie gapić… ani przestać o tobie myśleć… - przyznał, pochylając się i całując miękko jej usta.

- A kto każe ci przestawać? – zapytała, obejmując go za szyję i przyciągając bliżej siebie.

- Przyzwoitość… - westchnął, opierając swoje czoło o jej.

- Myślę, że nie powinna być dziś naszym priorytetem – zaśmiała się prosto w jego usta.

- Salazarze! Marzyłem o tym, że to powiesz! – jęknął, gdy pod wodą oplotła go swoją nogą.

- Czas przestać mówić… – wymruczała, nim wpiła się w jego wargi.

(18+)

Zabini złapał ją mocno za kark, a drugą rękę przeniósł na jej pośladki. Wiedział, że nie powinien tego robić, póki nie będzie miał pewności, co do wyjścia na prostą ze swoim życiem, nie mógł jednak się powstrzymać. Możliwość skosztowania tej cudownej kobiety w możliwe najbardziej intymny sposób, był dla niego marzeniem największym z możliwych i nie był już w stanie opierać się temu dłużej…

- Wspaniale całujesz – westchnęła, gdy wreszcie oderwali się od siebie.

- Wspaniale, że mogę całować ciebie – uśmiechnął się tuż przy jej ustach, nim pocałował ją znowu.

- Poczekaj… - Ginny oderwała się od niego i odetchnęła cicho.

- O tym, że tak powiesz, to akurat nie marzyłem – Blaise zrobił smutną minę, ale posłusznie odsunął się od niej nieco.

- Tu nie chodzi o to, że nie chcę – przyznała od razu. – Tylko o to, że… Mówiłam poważnie, wtedy przy śniadaniu…

- Skarbie, ty codziennie bardzo dużo mówisz przy śniadaniu – wytknął jej z czułym uśmiechem.

- Nie wygłupiaj się teraz! – poprosiła niecierpliwie.

- Już jestem poważny. I chcę byś wiedziała, że nie musisz się martwić. To nie egzamin, Ruda… - wyszeptał, po czym znów musnął jej usta swoimi.

- A jeśli ci się nie spodoba? – Ginny lekko zadrżała na tę myśl.

- Kobieto! Ja tu już płonę, a ty się boisz, że mi się nie spodoba? Już mi się cholernie podoba! Ale nie musimy się śpieszyć… - Blaise wtulił głowę w jej szyję, całując ją w ramię.

- Och… chyba jednak musimy – szepnęła, przesuwając dłonią po jego torsie i zatrzymując się na materiale kąpielówek.

Słyszała, jak wypuścił krótki, gwałtowny oddech w jej skórę i wiedziała, że on naprawdę jej pożądał. Postanowiła, że pozwoli się ponieść emocjom i odda mu się całą sobą, tak jak od dawna tego pragnęła.

Powoli wsunęła dłoń pod jego szorty i teraz to ona odetchnęła chrapliwie, gdy poczuła jaki jest wielki i twardy.

- To właśnie ze mną robisz, ty mała wiedźmo – Blaise uniósł głowę i pocałował ją namiętnie, a Ginny złapała jego męskość w swoją dłoń i zaczęła pieścić.

- Chodź kochanie… Zabiorę cię na górę – Zabini chciał ją odwrócić tak, by zbliżyli się do brzegu, ale Gin w tym czasie wskoczyła na jego biodra, oplatając go mocno nogami.

- Nigdy nie robiłam tego w basenie – wyszeptała mu w usta.

- Cholera… Smok nas za to zabije… - wymruczał, trzymając ją mocno za pośladki i wpijając się wargami w jej szyję.

Ginny jęknęła i odchyliła głowę, a Blaise zintensyfikował swoje pocałunku, pragnąc pokazać jej całym sobą, jak bardzo jej chce.

Sami nie wiedzieli jak to się stało, że nagle Ginny stała przyciśnięta do ściany basenu, a Diabeł rozwiązywał jej górę od kostiumu. Ledwo się z tym uporał, a już zamknął usta wokół jej sutka, ssąc go, liżąc i pieszcząc na wiele sposobów. Łapała krótkie oddechy, lekko zamroczona tym, jak bardzo było jej gorąco. Jej ciało od dawna nie doświadczało takich doznań – obezwładniającej żądzy i głodu na coś, co zapewne Blaise Zabini potrafił jej dać… I to nie raz.

- Masz cudowne cycki – wyszeptał, odrywając się od jej piersi i znów zawłaszczając sobie jej usta.

- Nie chcę długiej gry wstępnej! – wyznała bez ogródek, po czym zsunęła z niego szorty.

- Jestem tak wyposzczony i napalony, że trochę boje się kompromitacji – zaśmiał się jej do ucha.

- Pociesz się, że nie tylko ty… - wydyszała, czując jak Blaise wsuwa kciuki pod dół jej kostiumu.

- Ruda… Nie chcę byś potem żałowała… - sapnął, ale mimo swoich słów, rozebrał ją z ostatniego skrawka materiału i włożył jej dłoń pomiędzy nogi, po raz pierwszy dotykając jej gorącej kobiecości.

- Proszę… - jęknęła, odginając się w jego ramionach.

Zabini nie powstrzymywał się dłużej, tylko mocno złapał ją za biodra i uniósł. Kilka sekund później był już głęboko w niej.
Ginny zajęczała mu do ucha, jednocześnie wbijając palce w jego barki.

- Marzyłem o tym... Kurwa! Tak długo o tym marzyłem... – wyszeptał w jej usta, po czym całował ją z czułością.

- O Godryku… ja też! – Ginny oplotła jego szyję swoimi ramionami i zamknęła oczy, czując, jak zaczyna się w niej poruszać. Jej świadomość krzyczała do niej, by przypomnieć jej fakt, że mężczyzna, który był teraz w niej, nie był jej mężem… Nie był Harrym.
To było dla niej takie nowe... Pochłaniające. Bo to Zabb był teraz wszystkim, czego chciała. I już wiedziała, że chyba właśnie drugi raz w swoim życiu się zakochała. Coś jej jednak mówiło, że teraz to uczucie będzie jeszcze silniejsze… I trwalsze. 



💞💞💞


- Żeby dzieci chciały tak grzecznie łykać lekarstwa, to świat byłby o wile milszym miejscem – zaśmiał się Theodore, gdy Luna z podziękowaniem oddała mu pustą fiolkę, w zamian zabierając od niego szklankę wody do popicia.

- Gdy byłam dzieckiem, uciekałam przed braniem lekarstw na drzewo. Mama musiała ściągać mnie stamtąd zaklęciem – wspominała z delikatnym uśmiechem.

- To nic! Ja kiedyś uciekłem kominkiem do Malfoyów! Ojciec prawie pomordował skrzaty domowe, gdy nie mogli mnie nigdzie znaleźć – roześmiał się Theodore, przysuwając sobie krzesło.

- I co zrobili, jak już cię znaleźli? – spytała Luna, opierając się wygodnie o wezgłowie dużego łoża, w jednej z kolejnych gościnnych sypialni Malfoyów.

- Nic, bo odprowadziła mnie Narcyza, a mój ojciec bardzo ją lubił. Ona zawsze umiała go ułagodzić. Miała bardzo dobry wpływ na wiele osób. Bardzo nam pomagała po śmierci mojej mamy – Theo uśmiechnął się do swoich wspomnień.

- Tak było do czasu, aż twój tata poznał twoją macochę? – spytała.

- Tak. Widziałem, że dziś z tobą rozmawiała. Nie przejmuj się nią, bywa naprawdę niesamowicie irytująca…

- Ależ nie! Opowiadała tylko, jak bardzo cię kocha i jak jej przykro, że masz teraz trochę problemów – wyjaśniła z uśmiechem.

- Salazarze… Dobrze, że jeszcze nie wyjęła ze starego kufra mojego ulubionego misia, by mnie nim pocieszyć – zażartował.

- Czemu nie? Nie wierzysz w moc misiów? Wszystkie moje przedszkolaki mają swoje misie na pocieszenie – zaśmiała się.

- Super… Właśnie porównałaś mnie… Ile ma najstarsza grupa? Pięć lat? – Theo też nie krył rozbawienia.

- Pięć to ma Zabini, ty śmiało możesz  przypisać sobie tak z osiem – zapewniła, starając się zabrzmieć poważnie.

- Ciekawe na ile oceniasz Dracona? – dopytywał.

- Gdzieś pomiędzy wami, ale ma Hermionę, a ona to akurat jest bardzo dorosła – Luna zachichotała. – Byłam w prawdziwym szoku, gdy zobaczyłam, że zaręczyła się z Malfoyem, a w jeszcze większym, gdy okazało się, jak szybko biorą ślub. Byłam przekonana, że to jakiś podstęp… - Luna z niedowierzaniem pokręciła głową.

- Tak, wiele osób tym zszokowali – przyznał.

- Ale ciebie zapewne nie, prawda? – Luna popatrzyła na niego uważnie. – Wiedziałeś, że się ze sobą spotykali już sześć lat temu?

- Tylko ja wtedy wiedziałem.

- Byłam naprawdę fatalną przyjaciółką, że nic nie zauważyłam – Luna z niedowierzaniem pokręciła głową.

- Myśl o nich razem, była tak nierealna, że wiele osób by po prostu nie uwierzyło. A oni nie chcieli, by ktoś wiedział. Nawet ja dowiedziałem się przypadkiem.

- To musiał być szok – Luna uśmiechnęła się do niego.

- Nie zaprzeczam. Ale też bardzo się ucieszyłem. Draco tego wyraźnie potrzebował. Po wojnie było z nim dość kiepsko.

- Ze wszystkimi tak było – Luna westchnęła. – Mój tata nie wyzdrowiał po tym, aż do końca…

- Przykro mi… - Theo spojrzał jej w oczy. – I z powodu tego, że byłem wtedy takim dzieciakiem…

Luna uśmiechnęła się do niego lekko. Patrzyli na siebie bez słowa, ale ta cisza nie był krępująca.

Nagle rozległo się głośne pukanie do drzwi.



💞💞💞

                Procenty lekko szumiały jej w głowie, ale było to tak fantastyczne uczucie, że nieustannie chciało jej się śmiać. Leżeli na podłodze przed kominkiem, wciąż nago, a szampana pili prosto z butelki, nie kłopocząc się nawet przywoływaniem kieliszków.

- Powinniśmy pójść do sypialni – wymruczała w jego szyję.

- Jeszcze nie masz dość? Mnie trzy orgazmy praktycznie spetryfikowały. Mam tylko tyle siły, by unieść butelkę – zaśmiał się i pociągnął sporego łyka.

- Mówię o tym, że nie powinniśmy spać na podłodze w bibliotece – Hermiona ziewnęła i przejęła od niego szampana.

- Dlaczego nie? W naszym domu możemy spać gdzie zechcemy – powiedział, gładząc dłonią jej plecy.

- W sumie racja – zachichotała i oddała alkohol Draconowi.

Odłożył butelkę i zamknął w dłoni jej pierś, masując ją delikatnie.

- Przecież mówisz nie masz siły – upomniała go.

- Na to żeby cię obmacywać mam ją zawsze – zapewnił, pochylając się by ją pocałować.
Ich języki splotły się ze sobą, smakując nawzajem szampanem.

- Mówiłam ci już, że jesteś niewyżyty? – spytała z rozbawieniem.

- Tak często mi to powtarzasz, że przestałem się tym przejmować – zaśmiał się cicho.

- To muszę mówić ci to inaczej.

- Musisz mi mówić, że mnie kochasz – Draco znów ją pocałował.

Uśmiechnęła się przy jego ustach, szczęśliwa i pełna nadziei, że wszystko się dobrze skończy.

- A co jeśli też ci się to znudzi, jak będę to za często powtarzała?

- To nie znudzi mi się nigdy! – zapewnił, tuląc ją do siebie z czułością.

- Chciałabym w to uwierzyć – wyszeptała.

- Dlaczego miałabyś nie wierzyć…? Nigdy cię nie okłamałem – przypomniał.

Hermiona uniosła się na łokciach i spojrzała mu w oczy.

- Dlaczego kupiłeś dom moich rodziców?

- Bo wiedziałem, że go kochałaś i że chciałabyś żeby jeszcze kiedyś w nim zamieszkali – przyznał cicho.

- Naprawdę dwa lata temu myślałeś o tym, czego ja bym chciała? – wyszeptała.

- Myślałem o tym codziennie – odpowiedział, po czym również się uniósł i pocałował ją krótko.

- To dlatego masz klinikę we Francji? Przez nich…?

- Hermiona, pamiętasz co ci obiecałem sześć lat temu? – spytał poważnie. 

Zamyśliła się na chwilę.

                To był naprawdę parszywy dzień, ale nic nie mogła na to poradzić. Była nieszczęśliwa, choć przecież miała przy sobie cudownego mężczyznę, który zabrał ją dziś na obiad do wspaniałej restauracji, by poprawić jej humor.  Później poszli do księgarni, gdzie próbował jej kupić każdą jedną książkę, na jaką padł jej wzrok. Następnie byli w lodziarni, gdzie zjadła naprawdę ogromny deser. Draco wymyślił dziś mnóstwo rozrywek i opowiadał jej bez przerwy wszelkie zabawne historie z życia ślizgonów, które im się przydarzyły przez te lata w szkole. Po powrocie do domu, przygotował jej kąpiel w wielkiej wannie i przyniósł jej tam szampana, po czym dołączył do niej i dopilnował, by miała dwa orgazmy. A ona po tak wspaniałym dniu i tak siedziała teraz na tarasie i ukradkiem ocierała łzy. Nie chciała by je widział, bo wiedziała, że go to zasmuci. Nic nie mogła jednak zrobić. Poczucie winy zżerało ją od środka, a myśl o tym, co bezpowrotnie utraciła, była gorzka niczym najgorszy eliksir.
Usłyszała, jak wychodzi na zewnątrz i szybko otarła twarz.

- Hermiona, nie musisz ukrywać tego, że płaczesz – powiedział, podchodząc do niej i przyklękając obok jej ratanowego fotela.
- Wiem… Nie chcę byś pomyślał, że jestem niewdzięczna, albo coś… Po prostu nie mogę nie myśleć o tym, że dziś są urodziny mojego taty, a ja nawet nie mogę złożyć mu życzeń. On… Nawet nie wie, że ma dziś urodziny, bo zmieniłam im daty w dokumentach – załkała.
Draco podniósł ją szybko i nim się spostrzegła, to on zajmował teraz fotel, a ona siedziała mu na kolanach i moczyła łzami jego koszulę.
- Przysięgam, że choćbym miał przeszukać cały świat i wypróbować każde jedno zaklęcie, to sprawię, że twoi rodzice odzyskają pamięć i wrócą do ciebie – wyszeptał jej do ucha.
- Draco… - uniosła głowę, by go pocałować.
- Przysięgam na naszą miłość – powiedział pewnie, po czym pocałował ją, delikatnie ścierając kciukami łzy z jej policzków.

Uwierzyła mu wtedy… Bo wiedziała, że Draco Malfoy zawsze dążył do raz obranego celu. Nie sądziła jednak, że postanowił dotrzymać tej obietnicy, pomimo ich rozstania. Był naprawdę taki wspaniały…

- Myślisz, że istnieje możliwość, że to się uda? – spytała wtulając się w niego i oddychając głęboko.

- Nie chcę zapeszać, ani robić ci nadziei, skarbie… ale mamy pierwsze obiecujące wyniki. Jeśli testy nadal będą przynosiły takie rezultaty, jest szansa, że gdzieś za pół roku, będziemy mogli spróbować… – mówił, głaszcząc jej włosy.

- Naprawdę? – Hermiona znów oderwała się od niego, by móc spojrzeć mu w oczy.

- Tak. Twoi rodzice są obserwowani przez prywatnych detektywów. Wychodzi na to, że trochę ci też skłamałem, mówiąc, że kazałem ich sprawdzić, gdy tam pojechaliśmy. Od początku… to znaczy w rok po naszym rozstaniu, kazałem ich namierzyć i mieć ciągle na oku.

- Jesteś niesamowity – westchnęła, nim go pocałowała.

- Chciałem dotrzymać danego ci słowa. Przecież ci obiecałem…

- Dlaczego przez te sześć lat, ani razu się ze mną nie spotkałeś? – spytała z bólem.

- Pewnie z tych samych powodów, z jakich ty nie spotkałaś się ze mną. Ale był taki moment, że chciałem… Kazałem nawet zdobyć twój adres – przyznał.

- Serio? Kiedy? – Hermiona była tym bardzo zainteresowana.

- Kiedy ogłosiłaś swoje zaręczyny – przyznał.

- O Godryku! Naprawdę?

- Tak. Zdecydowałem jednak, że tego nie zrobię… Nie chciałem zepsuć twojego szczęścia.

Hermiona uśmiechnęła się smutno.

- Po zaręczynach przepłakałam całą noc. Na palcu miałam pierścionek z rubinem od Georga, a w dłoni trzymałam ten od ciebie. Wiele razy chciałam ci go odesłać, ale nigdy nie mogłam się na to zdobyć – wyszeptała.

Draco uśmiechnął się lekko pod nosem. Było mu miło, że przez te lata, nie tylko on o niej myślał i pamiętał. Cieszył się, że i ona nie wyrzuciła go tak do końca ze swojego serca. Teraz już wiedział, że decyzja o ich zejściu się była najwłaściwszą w jego życiu. Dostał od losu drugą szansę na szczęście u boku kobiety, którą kochał. I Merlin mu świadkiem, nie zmarnuje jej…

- Ja nigdy nie mogłem wyrzucić obrączek…

- Te, które mamy teraz są nowe, prawda?

- Tak. Tamte są w depozycie… Ale jeśli chcesz, możemy je zamienić – zaproponował.

- Nie trzeba, zresztą żeby zdjąć te musielibyśmy odprawić wspólnie skomplikowane czasy – zaśmiała się. – Ten Zabb to naprawdę ma pomysły…

- Cały on. To wszystko to tak naprawdę też był jego pomysł…

- Domyśliłam się, że nie twój. Zapłaciliście Edgecombe, by powiedziała mi o romansie? – zapytała.

- Tak, ale tylko dlatego, że Blaise zapewnił mnie, że to cię nie zrani. Nie chciałem, byś cierpiała…

- Bardziej cierpiałam na myśl, że będę blisko ciebie, a ty będziesz w tym czasie z jakąś inną – westchnęła.

- Nie potrafiłbym tego zrobić.

- Ale chciałeś – wytknęła mu.

- To przez to, jak okrutnie cię pragnąłem od pierwszego kroku, jaki zrobiłaś po latach w moim gabinecie. Merlinie… Ten tydzień to były prawdziwe tortury. Chciałem się na ciebie rzucić za każdym jednym razem, gdy cię widziałem. Specjalnie upiłem się u Nottów, by się nie skompromitować błaganiem cię o seks. Gdybym cię nie unikał przez te wszystkie lata, to nie wiem jak bym zareagował na twój widok…

- Też cię unikałam. Tak naprawdę przez ten czas widziałam cię tylko raz… z daleka – wyjawiła.  

- Kiedy? – zapytał z ciekawością.

- Na pogrzebie twojej mamy… Stałam na samym końcu, w pelerynie z kapturem, byś mnie nie rozpoznał.

- Promyczku! – Draco uścisnął ją mocno, wzruszony tym, że tam wtedy była.

- Nie płakałeś, ale widziałam jak cierpisz… Tak bardzo chciałam podejść i jakoś cię pocieszyć – zadrżała na samo wspomnienie tego.

- Gdybyś wtedy do mnie podeszła, to bym się popłakał. Nikt nie umiał wtedy mnie na to otworzyć i wszystko tłumiłem w sobie. Cały ten ból, rozpacz… Twój widok jak nic by mnie rozłożył na łopatki.

- Bardzo mi przykro, że jej teraz z nami nie ma… Myślę, że by nas zaakceptowała.

- Ona wiedziała. Nie wiem czy to Nott jej się wygadał, czy jakoś sama się domyśliła, ale wiedziała o ślubie i rozstaniu. Nie poruszała tego tematu, ale wiedziała.

- Myślę, że to twój ojciec jej to powiedział – wyszeptała.

- Mój ojciec? Skąd ten pomysł?

Hermiona westchnęła i postanowiła, że czas mu wyjawić prawdę. Powiedzieć dokładnie, dlaczego od niego wtedy odeszła.
Już otwierała usta, by to zrobić, gdy ktoś pociągnął za klamkę od biblioteki.
Obydwoje szybko zerwali się z podłogi, rozglądając za ubraniami, a Hermiona w duchu podziękowała samej sobie, że pamiętała o przekręceniu klucza w zamku, gdy przyszła go tu przepraszać. 

Rozległo się donośne pukanie do drzwi.

- Draco, jesteś tam? Mamy kłopoty! – zawołał Theodore.

- Już wychodzimy! – zapewnił Malfoy, naciągając na tyłek spodnie.

Hermiona zaklęła cicho. Draco podarł jej sukienkę, a ona zostawiła różdżkę na górze, gdy do niego przyszła. Poza czerwonymi stringami, nie miała co na siebie założyć.

- Weź moją różdżkę – podał jej swój magiczny atrybut, szybko zapinając koszulę.

Hermiona wytransmutowała krótkie spodenki z jednego ze skrawków sukienki, a drugi zmieniła w bluzkę na szelkach. Przeszkadzał jej trochę brak stanika, ale nie miała wyboru. Musieli się pośpieszyć.



💞💞💞
  

Oddała blondynowi różdżkę i razem ruszyli do drzwi.
Gdy znaleźli się w salonie, okazało się, że stoi w nim Stebbins wraz z Macmillanem i dwoma innymi aurorami.
Theodore stojący bliżej kominka właśnie przeglądał jakieś papiery.

- A ty tu czego znowu? – warknął Draco na widok aurora.

- Przyszliśmy z nakazem aresztowania – powiedział spokojnie Ernie.

- Co?! – wrzasnęła Hermiona. – Co to za kolejna bzdura, do cholery?!

- Niestety… Mamy mocne dowody, więc sprawa odbędzie się przez Wizengamotem.

- Jakie znowu dowody? Na co? – Draco wyglądał na bliskiego wybuchu.

- Na znęcanie się fizyczne i psychiczne, szantaż, wymuszenie, zastraszanie oraz na zmuszenie do przyjęcia eliksiru aborcyjnego.

- O Merlinie… Macmillan, czyś ty zwariował? Komu niby Draco miałby robić takie rzeczy? – krzyczała.

- Malfoy nikomu. Przyszliśmy tu…

- Co tu się wyrabia? A ty tu czego znów aurorzyno? -  Z korytarza prowadzącego do baseny, wyszli właśnie Ginny i Blaise, trzymający się za ręce.

- Blaise Marlonie Armandzie Zabini, w związku z postawieniem ci zarzutu znęcania się ze szczególnym okrucieństwem nad twoją żoną Dafne Aurorą Greengrass, zostaniesz siłą doprowadzony do aresztu, do czasu, aż sprawa zostanie rozpatrzona przez Wizengamot.

- Co…? – Ginny była w kompletnym szoku.

- Chyba kpisz, Macmillan! Nie macie prawa, bez przesłuchania…

- Mamy. Takie są teraz procedury biura aurorów – Ernie uśmiechnął się wrednie.

- Jak to teraz? Dość tego! Jauncey zaraz to załatwi! – warczał Draco.

- Edgar Jauncey jest na zwolnieniu lekarskim. Przydarzył mu się przykry wypadek. Ja jestem tymczasowo sprawującym funkcję szefa biura aurorów i zapewnia, że wszystko odbywa się zgodnie z na nowo obowiązująca procedurą. Panowie, skujcie Zabiniego – nakazał swoim kolegom Ernie.

Aurorzy ruszyli w stronę wyraźnie zaskoczonego obrotem sprawy Blaise’a. Ginny puściła jego dłoń, po czym przegalopowała przez pokój niczym wściekły buchorożec i nim ktoś zdążył zareagować zamachnęła się i przyłożyła Macmillanowi w twarz.

- Ty szmaciarzu! A ja cię gościłam w swoim domu na kolacyjkach, pieprzony sługusie tej bliznowatej łajzy! Zawsze wiedziałam, że tak jesteś mu tak wierny, że tylko dupy mu jeszcze nie nadstawiasz, ale kto tam was wie… - syczała, najwyraźniej chcąc uderzyć Macmillana jeszcze raz, ale Draco szybko doskoczył do niej i objął ją w pół.

W tym samym czasie aurorzy skuli Zabba za plecami kajdankami.

- Tylko przez wzgląd na Harryego nie aresztuję cię teraz, Weasley! – Ernie wyglądał na wyprowadzonego z równowagi.

- Aresztuj mnie! Aresztuj ty niedorobiony krypotgeju! Miej tę odwagę! – darła się Ginny.

- Gorzko mi za to zapłacisz Macmillan! Zniszczę cię, przysięgam – obiecał mu poważnym tonem Draco.

- Wiesz, że grożenie aurorom jest karalne, Malfoy? – syknął Ernie.

- Nie jesteś aurorem, tylko podłą świnią Ernie. Sprzedałeś się gorzej niż Peter Pettigrew – Hermiona z niedowierzaniem pokręciła głową. – Jak możesz patrzeć na siebie w lustrze?

- Zamknij się Granger! Sama się sprzedałaś jemu! – Macmillan wskazał na Dracona, który wciąż trzymał Ginny.

- Spokojnie – odezwał się Blaise. – Mogę posiedzieć w areszcie do poniedziałku, ale jak z niego wyjdę, zapewniam cię Macmillan, że lepiej dla ciebie, żebyś wyjechał z kraju.

- Też mi grozisz? Mało ci jeszcze zarzutów? – warczał Ernie.

- Tylko cię informuje. Możesz to samo przekazać Potterowi – Zabini o dziwo był bardzo opanowany.

- Wyciągnę cię Blaise,  tak szybko jak się da – obiecał Theodore.

- Wiem o tym Nottie, nie przejmujcie się, to nic… Herm, zajmij się Rudą, dobrze? – Blaise spojrzał na nią.

- Zawsze Diable. Trzymaj się. Załatwimy to – obiecała mu ze łzami w oczach.

- A ty nie zrób żadnej głupoty – Blaise popatrzył na Ginny poważnie.

- Postaram się, ale niczego nie obiecuję – wyszeptała cicho i w jej oczach też zabłysnęły łzy.

- Dość tego! Wychodzimy! – zarządził Macmillan.

Ginny poczuła, jak łzy spływają jej po twarzy. Nie mogła uwierzyć, że ledwo kwadrans po tym, jak kochała się z nim szaleńczo, teraz zabierają go od niej i to zapewne znów za sprawą jakiejś intrygi Pottera… No i najwyraźniej Greengrass.
Nawet się nie zorientowała, kiedy szlochała w koszulę Dracona, a Hermiona obejmowała ich oboje, szepcząc jej do ucha uspokajające słowa.
Miała szczerą nadzieję, że nie okłamywała jej teraz, gdy mówiła, że wszystko jeszcze będzie dobrze…



💞💞💞

Na weekend dla Was 😊
Kolejna publikacja to znów będzie OPC-ROS - bowiem, chce się uporać z tym opowiadaniem, póki wena pozwala. 
WOW coś tam się rusza, ale opornie - dam znać, jeśli będę gotowa na publikację reszty rozdziałów 😊
Pozdrowienia!

Venetiia.