[WOW] Rozdział 45 - "Na samym początku"

 Dedykacja: Dla tych, którzy na to cierpliwie czekali! 💕😊



◈◈◈

I jeszcze tylko 5! 

◈◈◈

                Naprawdę bardzo lubiła swój taras. Widok z niego dawał jej swoistego rodzaju poczucie wolności. Przestrzeń, szeroka perspektywa, bliskość natury i prawdziwej magii.
Była czarownicą. Ta myśl od zawsze wywoływała w niej mały szok. Po latach oczywiście przywykła, ale wiele razy zastanawiała się, jak to się stało, że trafiło właśnie na nią?
Lubiła myśleć, że jest poniekąd takim samym wybrańcem, jak Harry. To ją nawet nieco bawiło.

Wiedziała, że dzisiejszy dzień będzie trudny. Czuła to każdą komórką swojego ciała.
I choć wiedziała, że Draco ją wspierał i… kochał, to nie mogła nie wyczuć, jak niechętny był jej pomysłowi na to, by przywrócić Theo wszystkie wspomnienia.
Ale ona niestety nie miała innego wyboru, jeśli chciała poznać prawdę.

Nie planowała z premedytacją nikogo skrzywdzić. A przynajmniej nie nikogo niewinnego.
To nie leżało w jej charakterze.
To ona była tą, która zawsze niosła pomoc. Wspierała. Pomagała.
Wiedziała, że Nott, najpewniej bardzo mocno przeżyje, to co się stanie.
Podejrzewała, nic gorszego nie mogło go spotkać, niż świadomość, że dziewczyna, którą kochał nie żyje. A jeśli wiedział też o dziecku…

Westchnęła ciężko. Sama nie wiedziała, czy życie w nieświadomości mogłoby być dla niego lepsze? Domyślała się, że on wciąż się zastanawiał, co tak właściwie się stało, że niczego nie pamiętał.
Jak i dlaczego do tego doszło. Być może tego w ogólnie nie rozumiał.
Do tego ciągle miewał te skutki uboczne w postaci migreny i ogólnego rozbicia…

Najbardziej jednak martwiło ją co innego. Miała nadzieję, że ta sytuacja nie wpłynie na jej relacje z Draconem...
Było im razem tak dobrze. Draco zakradał się do jej dormitorium każdej nocy, a potem kochali się długo i namiętnie, szepcząc sobie wyznania miłości i oddania, a później zasypiali spełnieni i szczęśliwi w swoich ramionach.
Już nie bała się tego, że ktoś się o nich dowie. Póki byli pewni siebie i swoich uczuć, nic więcej jej nie interesowało.

Jednak nie mogła zapomnieć o tym, że Nott był najlepszym kumplem Malfoya.
Jeśli się załamie, albo z rozpaczy popadnie w jakiegoś rodzaju uzależnienie, to Draco może mieć o to do niej pretensje.

Zapaliła papierosa i zaciągnęła się z przyjemnością.
Przysięgła Ginny, że odkryje prawdę.
Nic. Zupełnie nic, nie mogło ją przed tym powstrzymać. Nawet miłość do Malfoya. Nawet to, że on ją odwzajemniał. Nawet to, że być może mogła go przez to stracić.

Wiedziała, że Ginny najpewniej chciałaby, by postawiła swoje szczęście ponad prawdę. Niestety nie była w stanie tego zrobić.
Wyjaśnienie śmierci rudowłosej przyjaciółki przez długi czas było dla niej jedynym celem życia. Nie mogła z tego teraz zrezygnować. Nie mogła się poddać, gdy była tak blisko rozwiązania.

Zgasiła peta i zaklęciem oczyściła popielniczkę, po czym rzuciła na siebie zaklęcie odświeżające oddech i wróciła do swojego salonu.
Spojrzała na stolik.
Wszystko było gotowe. Eliksir usypiający, oraz ten wzmacniający, który poda Theodorowi, jak będzie już po wszystkim. Jeszcze raz stary składzik Severusa na coś się jej przydał.
Spojrzała na zegarek. Jeszcze kilka minut…


◈◈◈


- Panno Granger, ślizgoni przyszli odbyć swój szlaban – poinformowała ją z wyraźnym zadowoleniem Violeta.

- Doskonale. Wpuść ich proszę – zawołała w stronę schodów.

                Po chwili do jej salonu weszli Draco i Theo. Nott uśmiechnął się szeroko na powitanie, ale Draco od razu wydał jej się dziwnie spięty.
To miłe, że martwił się o przyjaciela. Pokazywało go to z naprawdę pozytywnej strony, a Hermiona uwielbiała takie w nim odkrywać.

- Cześć. Fajnie, że jesteście – zaczęła, starając się wysilić na swobodny ton.
- Niezłe komnaty, Granger! Chyba jednak opłacało się trochę zakuwać po nocach dla takiego lokum – stwierdził z uśmiechem Theo.
- To prawda – zgodziła się.
- Smoku, nie krzyw się. Dziś wcale nie przyszedłeś tu odrabiać szlabanu! – dociął mu Theo.
- No przynajmniej raz – odburknął Draco.
- Usiądźcie – zaprosiła, wskazując im kanapę.
- Jaka gościnność! – zażartował Nott, po czym klapnął wygodnie i jeszcze raz rozejrzał się dookoła.

Draco nie usiadł, tylko badawczo popatrzył na Hermionę.
Widziała, że jest zaniepokojony i mało rozmowny. Chciałaby móc mu obiecać, że wszystko dobrze się skończy, ale nie potrafiła tego zrobić. Sama nie wiedziała co będzie.


- Masz dla mnie te smocze łuski? – zagadnął wesoło Theo.
- Jasne, ale mam też dla ciebie pewną propozycję…

Hermiona podeszła bliżej, przywołała sobie krzesło i usiadła dokładnie naprzeciwko Notta.
- Zaczynam się lekko spinać – zażartował, patrząc z niepewnym uśmiechem na Dracona.
- Niepotrzebnie – zapewniła go.
- No to zamieniam się w słuch, Granger…
- Jesteś doskonale świadom tego, że ktoś wyczyścił ci pamięć, prawda? – zagadnęła.
- Ja… - Theo znów spojrzał na Dracona.
- To nie Malfoy mi o tym powiedział, tylko Parvati. To oczywiste, że nie mogłeś tego przed nią ukryć, skoro została twoją opiekunką…
- Tak, wydaje mi się, że to właśnie się stało. Pamiętam tylko pobłysk białego światła – krótki. A potem był już tylko ból głowy. Ten ból do dziś wraca.
- Ten, kto ci to zrobił, musiał być nienajlepszy w czarowaniu, że masz tyle skutków ubocznych – uznała.
- To był pewnie jakiś zbiegły śmierciożerca. Choć nie mam pojęcia, dlaczego wybrał sobie akurat mnie – Theo wzruszył ramionami, wyraźnie p;rzygnębiony.
- Też mnie to interesuje – wtrąciła od razu Hermiona.
- To ma związek z tą twoją propozycją? – zrozumiał Nott.
- Tak. Mogę ci zagwarantować, że nic z twoich wspomnień, dotyczących ciebie lub twojej rodziny, nie zostanie wykorzystane przez nowe Ministerstwo Magii.
- Z moich wspomnień? To je można jakoś odzyskać? – Theodore usiadł wyprostowany i rozluźnił nieco swój krawat.
- Można. Wystarczy zaklęcie. Jest skomplikowane, ale rzucałam je już i potrafię to zrobić… - tłumaczyła.
- Serio? – Nott spojrzał na nią szeroko otwartymi oczami.
- Musisz być jednak pewien, że tego chcesz – wtrącił się Draco, patrząc na kumpla, chyba tylko po to, by specjalnie unikać spojrzenia Hermiony.

W ostatniej chwili ugryzła się w język, chcąc kazać mu się zamknąć. Nott nie miał tu nic do gadki. Ona przywróci mu te wspomnienia, czy tego chciał, czy też nie!

- Ja… Chcę! Nie ma nocy, bym nie budził się z jakiś dziwnych snów, których znaczenia nie rozumiem – mówił naprawdę rozemocjonowany.
- Żeby było ci łatwiej, to wcześniej cię uśpię – Hermiona podniosła jedną fiolkę z eliksirem.
- To tak można? – zdziwił się Theo.
- Tak. Zaśniesz, a gdy się obudzisz, będziesz wszystko pamiętał – wyjaśniła spokojnie.
- Nie masz pojęcia Granger, jak się cieszę, że na to wpadłaś! Wreszcie się dowiem! – Theodore uśmiechnął się sam do siebie, po czym odebrał od niej fiolkę i wychylił jednym, szybkim haustem.
Po dziesięciu sekundach opadł na kanapę, kompletnie uśpiony.

- Hermiona… - Draco spojrzał na nią niepewnie.
- Muszę to zrobić, wiesz o tym – powiedziała, wstając i do niego podchodząc.
- Martwię się – przyznał szczerze, obejmując ją w talii i przyciągając do siebie.
- Ja też… Ale nie mogę się teraz wycofać. Złożyłam przysięgę – wyszeptała tuż przy jego ustach.
Pocałował ją z uczuciem, po czym odsunął się.
- Zrób to – powiedział krótko.

Hermiona kiwnęła głową i podeszła do śpiącego Theo. Wyjęła swoją różdżkę i wycelowała nią w ślizgona.
Raz. Dwa. Trzy. – rzuciła zaklęcie niewerbalne.

Theo podskoczył lekko i rozchylił usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Dalej spał.

- Udało się? – spytał Draco.
- Zaraz sprawdzę – zdecydowała Hermiona.
- Jak?
- Legilimencją.
- Zadziała kiedy jest nieprzytomny? – zdziwił się Malfoy.
- Wtedy działa najmocniej – odpowiedziała spokojnie Hermiona i znów uniosła różdżkę.
I znów na trzy…

◈◈◈

            Zamrugała, rozglądając się dookoła. Gdzie się znajdowała? Chciała trafić na pierwszy moment, gdy Theo zwrócił uwagę na Ginny w ten szczególny sposób.
Okazało się, że stała teraz na dworcu, tuż przed wejściem do pociągu. Zaraz obok stał Blaise Zabini.
Draco jeszcze w krótkich włosach, właśnie przeszedł obok nich, elegancki i poważny, jak na arystokratę przestało.

- Pakujcie się do środka, bo ten psychol Amycus z przyjemnością przetrzepie wam tyłki! – sarknął, po czym sam zwinnie wskoczył do pociągu, trzepocząc swą czarną peleryną.

Pansy Parkinson zaśmiała się głupiutko, po czym sama też szybko weszła do pociągu zaraz za Malfoyem, najpewniej chcąc się upewnić, że usiądą razem.  

- Idziesz stary? – Theo wyłonił się zza pleców Zabiniego.
- Już, zaraz… - mruknął Blaise, wyraźnie się za czymś rozglądając.

Nagle z daleka, Hermiona zobaczyła coś, co sprawiło, że serce mocniej jej zabiło.
Arthur Weasley szybko prowadził przed sobą Ginny, a zaraz za nią szła Luna i Neville.
Rozglądał się przy tym nerwowo na boki, jaki obawiając się, że ktoś ich obserwuje.
Nie pomylił się.
Zabini nie odrywał oczu od Ginny…

- A wiec, to na to czekałeś! – zaśmiał się Nott. – Jeszcze ci nie przeszło? – zapytał, z niedowierzaniem kręcąc głową.
- Nie wiem o czym mówisz! – warknął Zabini, po czym odwrócił się i szybko ruszył w stronę pociągu.

Theo obejrzał się przez ramię, akurat w momencie, gdy Ginny również na niego spojrzała. Uśmiechnął się złośliwie, a ona od razu spiorunowała go wzrokiem.
Znów pokręcił głową, po czym poszedł w ślady kumpli.

Dookoła Hermiony utworzyła się biała mgła. To oznaczało, że pierwsze wspomnienie się skończyło. Skoncentrowała się więc na tym, by dotrzeć do kolejnego.

Wielka sala była pełna uczniów w szklonych szatach, wszędzie panował głośny gwar rozmów. Hermiona zorientowała się, że musiała to być pora śniadania.

Theodre znów siedział obok Blaisea.
Hermiona rozejrzała się po stole Slytherinu. Draco grzebał niemrawo swoim widelcem w talerzu, w ogóle nie słuchając szczebioczącej do niego Pansy. Wyglądał jakby nie przespał poprzedniej nocy. Poczuła nagłą ochotę, by podejść do niego, odgarnąć mu kilka blond kosmyków z czoła i pocieszyć jakoś… Wiedziała, że to niemożliwe. Dlatego odwróciła się i szybko skupiła na pozostałych ślizgonach.

- Zabb, znów się tam gapisz! – wyśmiał go Nott.
Hermiona spojrzała na Zabiniego i stwierdziła, że Theodore naprawdę miał rację, bowiem wzrok ślizgona raz po raz uciekał w kierunku stołu Gryffindoru.

Ginny akurat stała. Jedną rękę trzymała opartą na biodrze, odrzucając z ramienia pełnym gracji gestem, kaskadę swoich piękny, rudych, prostych włosów. Mówiła coś z przejęciem w stronę Demelzy Robins, a jej malinowe usta od czasu do czasu okazywały w uśmiechu bielutkie ząbki.

Hermiona dopiero po chwili stwierdziła, że nie tylko Blaise się tak gapił, ale Nott teraz również, to robił. Na jego ustach wykwit delikatny uśmieszek. Hermiona mogła się założyć, że na nim ten widok też zrobił wrażenie…

- Co ja poradzę, że nie mogę przestać – Blaise zacisnął dłoń w pięść i uderzył nią w blat.
- Miłość nie wybiera – zaśmiał się Theo, klepiąc go w ramię.
- Żebyś się kiedyś nie zdziwił – sarknął Zabini.
- Mnie to nie grozi! Wolę poczekać na decyzję starych, bez robienia sobie złudnych nadziei – Theodore z uśmiechem sięgnął po tost, patrząc jak Blaise chowa twarz w dłoniach.
Gdy tylko to zrobił, Nott nieomal od razu znów spojrzał na Ginny.
O dziwno tym razem, jego uśmiech szybko zgasł.

Mgła i już po chwili pojawiło się kolejne wspomnienie.

Theodore siedział na kanapie przy kominku w salonie wspólnym Slytherinu i popijał whisky, wpatrując się w ogień. Kamienne przejście się rozsunęło, a zaraz potem do salonu praktycznie wbiegł Zabini. Na jednym z jego policzków widniało wyraźne zadrapanie.

- Widzę, że nadzorowanie szlabanu gryffonek dobrze ci poszło – zakpił Theo na jego widok.
- Ona jest nienormalna! Chciałem tylko pomóc jej zejść z drabiny! – wściekał się Blaise, wyjmując z kieszeni spodni chusteczkę i przytykając ją do twarzy.
- Mam w dormitorium dobrą maść, nie będzie śladu – pocieszył go Nott.
- Posłuchaj! Jutro pójdziesz na szlaban ze mną! – powiedział Zabini, siadając obok kumpla.
- O nie, bardzo dziękuję! Lavender Brown chyba na mnie poluje. Widać przeszło jej już z Malfoyem… - Theo uśmiechnął się z wyższością.
- Pójdziesz tam i pomożesz mi ją obserwować… Muszę ją rozgryźć! – wściekał się Blaise.
- Rozgryźć? To nie fasolka wszystkich smaków… Nic nie wskórasz gapieniem się na nią – tłumaczył mu spokojnie Nott.
- No właśnie! Dlatego czas działać. Ja przestanę się gapić, a ty zaczniesz – Zabini uśmiechnął się nieco demonicznie.
- Niby dlaczego miałbym to robić? – Nott dziwnie się spiął.
- Bo cię o to proszę! Musisz mi pomóc! Chcę znaleźć klucz do tej ognistej kocicy! – nalegał.
- To wyślij sowę do Pottera. Była z nim w zeszłym roku – poradził mu Theo, drwiąco.
- Słuchaj no Nott! Uratowałem ci tyłek przed wywaleniem ze szkoły w zeszłym roku, prawda? – Zabini posłał mu ostre spojrzenie.
- Ach! No to mów od razu, że to ma być ta przysługa, którą wciąż ci wiszę. W takim razie chętnie. Mogę się gapić na Weasley ile zechcesz! – burknął, kończąc swój napój i głośno odstawiając szklaneczkę na stolik obok.
- Masz się dowiedzieć co lubi, gdzie chodzi, z kim się przyjaźni… - precyzował Zabini.
- Mam ją szpiegować, czy tak? – Theo posłał mu uważne spojrzenie.
- Tak… I mówić mi o wszystkim. Na mnie warczy ilekroć widzi, że choć krótko na nią popatrzyłem. Jeśli będziesz dyskretny, to nie zauważy, a ty dowiesz się więcej – tłumaczył Blaise.
- Dobrze, zrobię to. Ale jak sam mówisz, za tamtą przysługę. Potem będziemy kwita! – Theodore wyciągnął do niego dłoń.
- Zgoda! – Blaise wstał i ją uścisnął.

Nim pojawiła się kolejna fala białej mgły, Hermiona poczuła, że musi na chwilę opuścić wspomnienia Theo…
Musiała zaczerpnąć głębszego oddechu.
Czyli miała już pewność – Blaise naprawdę mocno interesował się jej przyjaciółką.
A dla Theo… była tylko zadaniem. Misją szpiegowską na zlecenie kumpla…
Ale czy na pewno?
Musiała dowiedzieć się więcej.

◈◈◈


Hej!

Nadal nie jestem zadowolona, ale po konsultacjach stwierdzono, że rozdział daję radę - więc jest. Kolejny, to dalszy ciąg wspomnień Theo - jest na co czekać, bo mam nadzieję - dużo się wyjaśni. 
Nie wiem kiedy będzie, ale oby o wiele szybciej! 👍😊

Buziaki i... Mam nadzieję, że do zobaczenia już po drugiej stronie 3 mln wyświetleń bloga! 

Wasza V.