3 miliony wyświetleń - 30 moich ulubionych scen!

 KOCHANI! 💜💛💚💙💗💓

Cudowny dzień nadszedł - moje wymarzone 3 mln wyświetleń właśnie się dopełniło. 

Dziękuję Wam z całego Serca - za każde jedno, pojedyncze i każde kolejne - jeśli zechcecie mnie ponownie odwiedzić. 

Obiecuję nie przestawać pisać tak długo jak wena, czas, zdrowie i Wasze zainteresowanie mi na to pozwolą! 💋

Na 3 mln - zrobiłam sobie wycieczkę po wspomnieniach i wybrałam swoje 30 ulubionych scen z moich prac. 

Napiszcie mi proszę w komentarzach o Waszych ulubionych wspomnieniach - na pewno z łezką w oku się z nimi zapoznam. 

Proponuję Wam też małą zabawę - napiszcie numer ulubionej sceny - jeden jedyny - z tych, które dodałam, a ta która zdobędzie największy poklask zostanie przeze mnie napisana od nowa i dodana jako taka mini-miniaturka 

DZIĘKUJĘ WAM 3 MLN RAZY! 

KOCHAM! 

WASZA ODDANA WAM 💗
VENETIIA NOKS. 


💝💝💝

1. Dwa Światy – scena lotu na miotle

– Hej, Miona, przelecimy się? – zaproponował Blaise, wskazując jej swoją miotłę.

– Nie, dzięki – burknęła cicho. Nienawidziła latania na miotle, ale akurat o tym Ślizgoni nie muszą wiedzieć.

– Tchórzysz, Granger? – zaśmiał się Malfoy. Hermiona mimowolnie zacisnęła zęby. Nikt nie miał prawa zarzucić jej tchórzostwa! Gryfoni nigdy nie tchórzyli!

– Po prostu nie mam ochoty na latanie, Malfoy – wycedziła przez zaciśnięte zęby. Rozbawienie chłopaka naprawdę ją irytowało.

– Skoro to nie jest przejaw tchórzostwa, to dalej, Granger, udowodnij mi, że się nie boisz
i przeleć się ze mną na miotle. - Hermiona, aż zachłysnęła się powietrzem. Wsiąść na jedną miotłę z Draco Malfoyem? Za nic w świecie! Jeszcze jej życie miłe! Miała zamiar powiedzieć, że owszem poleci, ale z Diabłem, w końcu to on pierwszy jej to zaproponował, ale niestety odezwała się Parvati.

– Och, ja też chętnie polecę! – Rzuciła przy tym tak wymowne spojrzenie Zabiniemu, że musiałby być kompletnym idiotą, by nie zajarzyć, o co jej chodzi.

– No to wskakuj mała! – zachęcił ją Blaise, lądując na chwilę na trybunach, by zabrać pasażerkę.

– Ja też chcę! – oznajmiła Lavender tonem obrażonego dziecka. Herm odetchnęła z ulgą, Malfoy teraz zabierze Lav, a ona w tym czasie ucieknie do swojego bezpiecznego dormitorium, z dala od Ślizgonów i ich mioteł.

– Nie ma problemu, Brown, już załatwiam Ci transport. Theodore! – zawołał blondyn. Jak na komendę pojawił się przy nim szczupły i wysoki ścigający Slytherinu. Nott również był uważany za jednego z przystojniaków z domu węża, więc Lavender była zawiedziona tylko trochę, gdy chłopak pomagał jej wsiąść na swoją miotłę.

– No dalej, Granger, nie mamy na to całego wieczoru – zachęcił ją Draco, wykorzystując jej własne słowa, których użyła wczoraj w bibliotece.

– Skąd mam wiedzieć, Malfoy, że to nie jest jakiś podstęp mający pozbawić mnie życia? – zapytała, starając się by głos jej nie zadrżał. Blondyn roześmiał się szczerze.

– Będziesz musiała mi zaufać.– Hermiona prychnęła oburzona.

– Zaufać tobie? Nie dziękuję, wolę nie!

– Daj spokój, Granger, nie zabiję cię na oczach mojej drużyny i nie jestem Weasleyem, by próbować kogoś uśmiercić zrzucając go z miotły. – Hermiona nerwowo przygryzła wargę. Naprawdę nie miała ochoty wsiadać na miotłę Ślizgona... Ale przecież nie mogła okazać się tchórzem. Blondyn wypominałby jej to do końca szkoły, a nie daj Merlinie później trafi na niego w trakcie pracy w ministerstwie... O Godryku! W co ona się wpakowała?!

– No chodź, Granger, nie pogryzę cię. – Draco wylądował i czekał, aż Herm siądzie na miotle.

– Zabini mówił wczoraj co innego – mruknęła cicho, podchodząc do niego powoli, jakby obawiając się, że ją zaatakuje. Gdzieś w oddali usłyszała pisk Parvati, z którą Blaise latał z zawrotną prędkością. Dziewczyna nerwowo przełknęła ślinę, a serce biło jej jakby zaraz miała dostać zawału.

– Nic ci się nie stanie – Draco chyba powoli tracił cierpliwość.

– Obiecujesz? – pisnęła naprawdę przestraszona, gdy wreszcie usiadła na miotle.

– Nie wiem, czy uwierzysz mojej obietnicy, ale niech ci będzie, Granger, obiecuję. A teraz trzymaj się mocno. - Hermiona wzdrygnęła się, gdy ramiona chłopaka znalazły się tuż za jej własnymi. Spora różnica wzrostu sprawiła, że Draco bez problemu mógł sięgnąć trzonka miotły tuż przed Hermioną. Ona sama chwyciła się kija jak ostatniej deski ratunku, błagając cicho w duchu by dane jej było przeżyć.

Wzbili się dość wysoko, ale Hermiona była wdzięczna blondynowi, że nie zrobił tego tak szybko, jakby mógł. Polecieli nad błonia i szkolne jezioro. Na początku mocno zaciskała oczy, ale Draco przekonał ją, by otwarła je chociaż na chwilę i wtedy spostrzegła cudowny widok, jaki rozpościerał się przed nimi. Słońce zachodziło powoli, tworząc piękne refleksy na wodzie, a niebo nad Zakazanym Lasem powoli ciemniało. Zmrok był już blisko. Hermiona patrzyła na to jak urzeczona.

– No i szata do wyrzucenia – szepnął Ślizgon tuż przy jej uchu.

– Co? – obróciła się gwałtownie zapominając, że ma mocno trzymać się miotły
i przechyliła się w jedną stronę tracąc równowagę. Na szczęście Draco przytrzymał ją
w talii ręką.

– Nie wierć się, Granger, bo spadniesz – ostrzegł ją, po czym skierował miotłę z powrotem nad boisko. – A mówiłem, że będę musiał wyrzucić szatę, bo na pewno już przeszła zapachem szlamu – zaśmiał się z własnego dowcipu.

– Sam chciałeś – warknęła przez zaciśnięte zęby.

– Żartowałem, Granger, wyluzuj się trochę.

– W twoim towarzystwie? Powodzenia – mruknęła. Draco znów się roześmiał. Hermiona musiała przyznać, że nie pamięta, by przed wojną słyszała kiedyś szczery śmiech Malfoy'a. Ironiczny i pełny kpiny – owszem, ale nie ten prawdziwy... No cóż, był to nawet przyjemny dźwięk.

– Trzymaj się teraz mocno, zaraz lądujemy. - Hermiona spostrzegła Parvati i Lav stojące już na płycie boiska w towarzystwie Zabiniego i Notta. Reszta drużyny Slytherinu wciąż trenowała w powietrzu.

– Dzięki – powiedziała cicho Herm, gdy wreszcie jej stopy dotknęły ziemi.

– Jak ci się podobało Mionko? – zapytał Zabini, szczerząc się w uśmiechu.

– Było w porządku – walczyła ze sobą, by się nie zaczerwienić. Tak naprawdę bardzo jej się podobało. Malfoy wiedząc, że się boi nie leciał ani szybko, ani gwałtownie, za to pokazał jej jeden z najcudowniejszych widoków, jakie było jej dane oglądać w życiu.

 💝💝💝

2.Dwa Światy – scena pocałunku nad jeziorem

Hermiona roześmiała się i na chwilę przestała patrzeć pod nogi, co nie było szczególnie szczęśliwe, jeśli stąpało się po wilgotnej skale w tenisówkach z gumowymi podeszwami. Noga jej się obsunęła i gdyby nie znakomity refleks szukającego Slytherinu, najpewniej właśnie pływałaby w zimnej wodzie. Już drugi raz tego dnia Draco Malfoy trzymał ją mocno w swoich ramionach... Lekko przestraszona odwróciła głowę w jego stronę. A gdy ich wzrok się spotkał...

Taka scena zwykle zdarza się w filmach. Zwolnione tempo. Głębokie spojrzenie. Dwie pary oczu wpatrujące się w siebie z uczuciem. Jedna chwila. On pochyla się lekko,
a ona nie odwraca twarzy. Obydwoje czują, że tego chcą.

 

Malinowe usta, które nawiedzają go w snach...

Szarobłękitne oczy, o których nie potrafi przestać myśleć...

I ta chwila. Pocałunek. Słodki smak i zatracenie...

Powiada się, że zakazany owoc zawsze smakuje najlepiej...


💝💝💝


3. Dwa Światy – scena z występem różowego Zabiniego

Blaise rozłożył ręce jakby chciał przytulić wszystkich na raz.

– Kocham was, ludzie! – wrzasnął na całą Wielką Salę. Herm pokręciła głową
z niedowierzaniem. Ależ Ginny wymyśliła mu karę za wygranie zakładu... Blaise zaczął tanecznym krokiem podążać do przodu.

– Kocham was! – wykrzykiwał raz po raz. – Ciebie kocham, ciebie też kocham – wskazywał na uczennice Hufflepuffu.

– Ciebie jakby trochę mniej, ale też możesz być, Macmillan – wyszczerzył się do Erniego jednocześnie klepiąc go tak mocno w plecy, że Puchon zanurkował swoim nosem
w talerzu.

– Cmokaski, urocze brudaski! – krzyknął do chłopaków z Ravenclawu i posłał im soczystego całusa. Cała Wielka Sala wyła ze śmiechu, podobnie jak niektórzy nauczyciele. Jedynie Snape wyglądał, jakby ktoś go przeklął klątwą kwaśnej miny,
a McGonagall sprawiała wrażenie, jakby spodziewała się, że za chwilę piorun trzaśnie
w stół. Dumbledore był wyraźnie rozbawiony i pomachał do Zabiniego, gdy ten uśmiechnięty od ucha do ucha zawołał, że również i dyrektora kocha.

– Moje oślizłe wężyki! Was też kocham, wy moje potworki! – Blaise zaczął przytulać prawie każdego Ślizgona. Uczniowie jego domu byli wyraźnie zadowoleni z wystąpienia kolegi, bo ściskali go z entuzjazmem. Hermiona zachichotała, widząc, jak Draco zakrywa twarz dłonią i ledwo przez palce patrzy na popisy swojego przyjaciela. Snape, wyraźnie wściekły wstał wreszcie od stołu nauczycielskiego i ruszył w kierunku Zabiniego, najpewniej po to, by wywlec go z Wielkiej Sali i ostro ochrzanić. Jednak Diabeł był chyba na to gotowy.

– Profesorze! Właśnie pana pragnąłem najbardziej zobaczyć! Muszę z głębi mego serca wyznać, że to właśnie pana kocham naj, naj, najmocniej! – powiedział, teatralnie kładąc dłoń na piersi, by potwierdzić swoją szczerość. Uczniowie nie ukrywali swojego rozbawienia tą sceną, tak samo zresztą jak nauczyciele. Gdyby wzrok mógł zabijać, Blaise skończyłby właśnie z dwoma sztyletami wbitymi w czoło, bowiem Snape aż pienił się ze złości. Chłopak jednak nic sobie z tego nie zrobił, tylko wciąż szczerzył się szeroko.

– Czyżby pan profesor umył dziś włosy? To akurat dziś przypadł ten dzień? Ależ cudownie trafiłem! Za to kocham pana podwójnie! – zawołał, gdy Snape, sycząc złowrogo, zbliżył się do niego.

– Zabini, ty idioto! Natychmiast przestań się wydurniać! I co ty w ogóle masz na sobie?! – warknął Severus, ledwo hamując się, by nie sięgnąć po różdżkę.

– To moja nowa szata. Prawda, że śliczna? Wiedziałem, że się panu spodoba i dlatego mam dla pana taką samą. - Diabeł jak gdyby nigdy nic, otworzył swoją torbę i wyjął z niej taką samą, ohydną, różową szatę z kotem i wcisnął ją bezpardonowo zszokowanemu profesorowi. W Wielkiej Sali jakby eksplodowały fajerwerki. Wszyscy ryknęli śmiechem, patrząc na upokorzenie Mistrza Obrony.

– Koniecznie ją załóż, Severusie. Będzie ci bardzo do twarzy – zawołała Maura SilverSpell ocierając łzy.

– Ja też tak sądzę. Proszę mi wybaczyć, ale mimo mojej bezgranicznej miłości, uważam, że czarny panu nie pasuje. Powinien pan pomyśleć o zmianie image'u, a róż z pewnością sprawi, że będzie pan jeszcze bardziej seksi. – Ginny leżała na stole i ledwie łapała oddech w spazmach śmiechu, a Hermiona sama musiała przyznać, że dawno się tak nie ubawiła.

💝💝💝


4. Dwa Światy – scena w windzie

Patrzyli na siebie, obydwoje walcząc z milionem emocji na raz. Żadne z nich nie wiedziało, co powiedzieć, ani jak się zachować. Nie widzieli się długie pół roku, a teraz wystarczyło tylko to przypadkowe spotkanie, by zalazła ich fala wspomnień, uczuć i emocji...

Nie mógł nacieszyć swych oczu jej widokiem. Wciąż była taka delikatna, urocza, piękna... I wciąż chciał, by należała tylko do niego.

Nie potrafiła oderwać wzroku od jego twarzy, od tych cudownych tęczówek, szlachetnego nosa, pięknie wykrojonych ust... To był właśnie ten obraz, który tak często nawiedzał ją we snach.

Stali tak, czując, jakby czas zatrzymał się w miejscu... Tak jednak nie było. Stalowe kraty windy powoli zaczęły się zasuwać, odgradzając ich od siebie. Draco wiedział, że nie może na to pozwolić. Nie może stracić jej po raz drugi. Szybko zrobił krok do przodu, zatrzymując ręką kraty.

– Nie wsiądziesz? – spytał dziwnie zachrypniętym głosem.

– Pojadę następną – odpowiedziała, blednąc na samą myśl o tym, że może znaleźć się z nim sam na sam na tak małej przestrzeni.

– Nie bój się... Nic ci nie zrobię – usiłował obrócić swoje słowa w żart.

– Wcale się nie boję – skłamała, opuszczając głowę i robiąc niepewny krok w przód. Draco cofnął się, tak, by dziewczyna mogła wsiąść. Gdy tylko to zrobiła, kraty się zasunęły, a winda ruszyła. Hermiona starała się oddychać głęboko i miarowo, ale było to zdecydowanie trudne zadanie... Jego zapach, obecność i ta świadomość, że jest tak blisko wypełniała każdy centymetr jej ciała... Marzyła, by ta durna winda dojechała wreszcie na miejsce, zapominając zupełnie o tym, że powinna wcisnąć przycisk, sygnalizując, na którym piętrze chce wysiąść. Draco patrzył na nią kątem oka, nie mogąc pozbyć się z ust delikatnego uśmiechu. Był wdzięczny losowi za taką okazję... Wiedział, że musi jak najlepiej wykorzystać tę sytuację.

– Co tu robisz? – zagadnął ją na pozór obojętnie. Hermiona przeklęła cicho pod nosem, bowiem trochę liczyła na to, że blondyn nie odezwie się do niej przed końcem tej przeklętej podróży.

– Musiałam dziś przywieźć swoje dokumenty, bo po świętach wszyscy mają urlop, aż do nowego roku – wyjaśniła mu na jednym wydechu.

– Cieszysz się na pracę w ministerstwie? – zapytał, niby przypadkiem stając bliżej niej i wzbudzając tym samym jej jeszcze większą irytację i nerwowość.

– Bardzo – odpowiedziała – Zwłaszcza, że ciebie ma tu nie być – dodała w myślach.

– Spodoba ci się. To fantastyczne miejsce. – Naprawdę się ucieszył, gdy zauważył, że ona wciąż tak silnie reaguje na jego bliskość.

– Skoro tak tu fajnie, to czemu wyjeżdżasz? – wypaliła, nim zdążyła ugryźć się w język.

– A kto powiedział, że wyjeżdżam?

– Słyszałam takie pogłoski – odpowiedziała, nerwowo przygryzając wargę.

– Nieprawdziwe. Nigdzie się nie wybieram. Zwłaszcza teraz... – ta odpowiedź zabrzmiała tak dwuznacznie, że Miona spojrzała na niego zdziwiona. Jednak pożałowała tego, gdy tylko spostrzegła, jak on na nią patrzy... Szybko opuściła głowę, walcząc ze zdradliwymi rumieńcami, które wypłynęły na jej twarz. By jakoś zamaskować swoje zawstydzenie, zaczęła ponownie przeglądać dokumenty, z którymi tu przyszła. Draco wykorzystał okazję i wyjął swoją różdżkę, a następnie zatrzymał windę pomiędzy piętrami.

– Co ty wyprawiasz? – zapytała zszokowana.

– Hermiona... – Smok zrobił krok w jej stronę.

– Nie...– wyszeptała, cofając się pod samą ścianę. Nie chciała, by się do niej zbliżał. Pół roku leczyła się z uczucia do niego i była pewna, że powoli zapomina... Nie mogła tego zaprzepaścić i pozwolić mu znów wkroczyć do swojego życia. Nie chciała drugi raz tak cierpieć. W napadzie paniki miała zamiar sięgnąć po swoją różdżkę, by jakoś go powstrzymać, a przede wszystkim, jak najszybciej wydostać się z windy, jednak Draco nie pozwolił jej na to, łapiąc ją za nadgarstek. Gdy tylko jej dotknął, całym jej ciałem wstrząsnął dreszcz, a dokumenty, które trzymała w drugiej ręce, upadły na podłogę. Blondyn wykorzystał element zaskoczenia i przyciągnął ją blisko siebie, nim zdążyła jakoś zareagować.

– Skarbie... Nie masz pojęcia... – wymruczał, mocno tuląc ją do swoje piersi.

– Zostaw mnie! – poprosiła nieomal płaczliwie, próbując się jakoś się od niego odsunąć.

– Nigdy więcej, już nigdy... – zapewnił, delikatnie łapiąc jej podbródek i unosząc jej głowę tak, by spojrzała mu w oczy. Czuł, jak dziewczyna drży w jego ramionach i poprzysiągł sobie, że nie straci jej ponownie, choćby musiał walczyć o tę miłość z całym światem.

💝💝💝

5. Gdy jesteśmy sami – scena wyboru niewolnicy

                Ostatni Śmierciożerca zdjął maskę, ale jego twarz, wciąż ukryta była w cieniu kaptura. Hermiona wstrzymała oddech, gdy mężczyzna zsunął kaptur. Te platynowe włosy nie mogły należeć do nikogo innego... Niebiesko szare oczy i blada twarz.
 Złość dosłownie wybuchła w każdej komórce jej ciała. Jak on śmiał? Jak on miał czelność wystąpić jako chętny do jej zniewolenia?! Gdyby tylko mogła, zabiłaby go na miejscu. Draco Malfoy spojrzał na nią, a jego zimny wzrok nie wyrażał żadnych emocji. Hermiona patrzyła w te znienawidzone oczy, nie potrafiąc ukryć złości, choć doskonale wiedziała, że jeśli on ją dostanie, to gorzko mu za to zapłaci...
– Sekretarzu, ty również chcesz zostać właścicielem tej szlamy? - zapytał Voldemort.
– Tak Mój panie. Ta szlama jest najlepszą przyjaciółką Pottera, jestem pewien, że potrafiłbym wydobyć z niej wiele ciekawych informacji o naszych wrogach – odpowiedział Malfoy, odrywając wzrok od Hermiony i przenosząc go na Voldemorta.
Fretka została sekretarzem samego Lorda? Cóż za awans... – pomyślała gorzko dziewczyna.
– Doskonale. A ty, Goyle, czemu ją chcesz?
– Nie mam jeszcze niewolnicy, mój panie – odpowiedział usłużnie Gregory.
– Nott?
– Moja poprzednia niewolnica zginęła, panie, chciałbym mieć następną – odpowiedział sadysta.
– Ta musi zostać przy życiu, Theodorze, więc wybierzesz sobie którąś z dwóch pozostałych. Są mniej przydatne.
Nott posłusznie skinął głową, choć Hermiona mogła się założyć, że miał już sadystyczne pomysły na to, co mógłby z nią zrobić.
– A ty, Wiktorze? - zwrócił się do Bułgara.
– Nu ja... Nie mam niewolnica, a ona ja znać jeszcze ze szkoła. Ja umieć z nią rozmawiać, panie – wydukał Krum.
– Dobrze... Zastanówmy się więc... - Voldemort pogładził swe blade usta palcem.
– Draconie, jesteś jednym z najwierniejszych i zasłużyłeś na nagrodę. Szlama w twoich rękach na pewno przeżyłaby odpowiednio długo, ale Wiktor wykazał się ostatnio dużym zaangażowaniem.
– Niech walczą, mój panie. Zwycięzca dostanie szlamę – odezwał się jeden ze Śmierciożerców.
– Dobry pomysł, Rosier. Myślę, że to może być interesujące. Draconie, czy staniesz do walki z Wiktorem o prawo do zniewolenia szlamy? - zapytał.
Draco spojrzał na Hermionę, jakby oceniał, czy warto podjąć to wyzwanie. Dziewczyna posłała mu wrogie spojrzenie, licząc, że samo to spowoduje, że on się wycofa.
– Tak, panie, stanę do walki – oznajmił Malfoy, a Śmierciożerca po prawej stronie Lorda klasnął w dłonie. Po chwili mężczyzna zdjął kaptur i maskę. Okazało się, że był to Lucjusz Malfoy.
– Wszyscy zdejmijcie maski, by obserwować ten fascynujący pojedynek. Severusie, zostaniesz sędzią? - zapytał Voldemort.
– Oczywiście. Walka trwa do momentu, aż jeden pozbawi różdżki drugiego. Gotowi? - zapytał Snape, wychodząc na środek sali, tuż obok Hermiony. Młodszy Malfoy zdjął z siebie czarne szaty i okazało się, że ma na sobie białą koszulę i czarne spodnie. Hermiona niechętnie musiała przyznać, że blondyn bardzo zmężniał od kiedy ostatni raz go widziała, pięć lat temu, w czasie bitwy o Hogwart.
 Wiktor stanął na przeciwko niego i uśmiechnął się pewny siebie. Brązowowłosa miała nadzieję, że Krum nadal jest tak dobry w czarowaniu jak pamiętała. W końcu był reprezentantem swojej szkoły w Turnieju Trójmagicznym. Najmocniej chciała, by Malfoy nadal miał poziom ucznia siódmej klasy, ale wiedziała, że to raczej niemożliwe. Nie zostałby sekretarzem Czarnego Pana, gdyby nie znał się na czarach.
– Pamiętajcie! Tylko rozbroić! Raz, dwa, trzy! - krzyknął Snape.
Wiktor ekspresowo posłał zaklęcie w stronę Malfoya, jednak, ku rozczarowaniu Miony, blondyn zdołał zrobić unik. Szybko odpowiedział kontratakiem, a Wiktor rozłożył się jak długi, wypuszczając różdżkę z ręki.
– Ha! Zaklęcie galaretowatych nóg? Wspaniale, Draconie, wybitny pomysł! - zaśmiał się Voldemort. Hermiona zaklęła pod nosem. Nie mogła uwierzyć, że Wiktor pozwolił pokonać się w tak banalny, szkolny wręcz sposób. Złośliwy uśmieszek na usta Lucjusza, gdy na nią popatrzył, sprawił, że ciarki przebiegły jej po plecach...
 Została niewolnicą młodego Malfoya. Wpadła w ręce swojego największego wroga. Jej los był przesądzony. Codzienne tortury, bez prawa do upragnionej śmierci.
Przełknęła gorzkie łzy, które napłynęły jej do oczu. Nie da temu gnojkowi satysfakcji. Nie popłacze się przed nim
– Gratuluję, Draco, możesz odebrać swoją nagrodę – odezwał się zimno Voldemort.

💝💝💝

6. Gdy jesteśmy sami – scena pierwszego pocałunku

– Pij, Granger – rozkazał, wskazując szklankę.
– Nie mam ochoty – odpowiedziała, unosząc głowę.
Nie miała zamiaru mu ulegać. Nie była jakąś dziwką, którą może upić, kiedy mu się podoba. Wszystko się w niej buntowało i postanowiła, że go nie posłucha.
– Pij do cholery! Już! - warknął blondyn, łapiąc za szklankę i podchodząc do niej.
– Nie... - Hermiona przestraszona cofnęła się o krok w tył.
– Masz mnie słuchać! - wrzasnął, ciskając szklanką z whisky w ogień.
– Upiłeś się. Lepiej idź spać – poradziła mu cicho.
– Będę robił, co mi się podoba! I ty też będziesz robiła to, co mnie się podoba! - krzyknął, biorąc łyk alkoholu i rzucając butelką o ziemię. W następnej chwili doskoczył do niej i przycisnął ją do ściany, a zaraz potem zachłannie wpił się w jej malinowe wargi.

Mimo, że było to tak podobne do tego, co zrobił jego ojciec, ona czuła się zupełnie inaczej.
To nie był strach. Nie bała się go. Nie bała się tego, co może zrobić.
Pierwszą myślą było to, że on nie jest świadomy... że to wszystko, to tylko sprawka ognistego trunku.
 Już na zawsze zapach whisky będzie jej się kojarzył właśnie z nim i tym brutalnym pocałunkiem, który nie wiedzieć jak i czemu zamienił się w subtelną pieszczotę jej warg. A przecież naprawdę chciała go odepchnąć lub jakoś zaprotestować.
 Więc dlaczego tego nie zrobiła? Dlaczego pozwoliła jego gorącemu językowi wśliznąć się do swych ust, by podzielił się z nią smakiem tej samej whisky, której napicia się tak usilnie odmawiała?
Merlinie! Co ona najlepszego narobiła?
Całowała się z Malfoyem!
 Naprawdę to zrobiła. I, choćby przez kolejne sto lat liczyła te przeklęte pęknięcia, nie zapomni o tym, co wtedy czuła. O tym, co zrobiła. Ani o tym, że ten pocałunek był tak bardzo, bardzo różny od tych nieporadnych buziaków jakimi obdarzał ją Ron. Ile razy przerywała swojemu chłopakowi z lekkim obrzydzeniem, stwierdzając, że za mocno się ślini i ma już dość? Ile razy zdarzało jej się oddawać jego pocałunki, jednocześnie myślami błądząc po najnowszej liście zaopatrzenia?
 Tego pocałunku nie tylko nie przerwała, ale nie potrafiła myśleć o niczym innym niż to, dlaczego do niego doszło i dlaczego go...oddała.
A może te myśli nie byłby tak strasznie dręczące, gdyby nie to, co stało się później.
Wyszedł.
W jednej chwili czuła jego dłoń na swoimi pośladku, drugą trzymał jej włosy, a ona wplotła palce w jego... a później puścił ją i szybko wyszedł, mocno trzaskając drzwiami.

💝💝💝

7. Gdy jesteśmy sami – scena pierwszego razu
 

                Pierwszy pocałunek, jakim została potraktowana jej szyja sprawił, że jej ciało przeszyła fala cudownego gorąca. Nigdy nie przeżywała czegoś takiego i mogła być pewna, że ta noc będzie bardzo, bardzo wyjątkowa.
– Uwielbiam konwalie – usłyszała znów ten zmysłowy szept i musiała oprzeć się o stojącego za nią mężczyznę, gdyż poczuła zawrót głowy tylko na sam dźwięk tego głosu.
 Draco powoli, niespiesznie całował jej szyję, to delikatnie przygryzając ją zębami, to znów ssąc namiętnie, tak, jakby była czymś smakowitym. Oddech dziewczyny przyspieszał z chwili na chwilę, a ona sama była już pewna, że to nieznane uczucie jakie w niej wzbudzał to była najczystszej postaci żądza.
 Sama odwróciła się do niego, chcąc bezpośrednio zasmakować tych cudownych ust, a on dał jej to bez chwili wahania, porywając ją w ramiona i całując dziko i namiętnie. Jedną ręką obejmował ją w tali, przyciągając mocno do siebie, a drugą sięgnął do jej włosów, by uwolnić jej piękne loki spod spinki. Ona wplotła swoje palce w jego miękkie kosmyki, rozkoszując się ich dotykiem i oddając cudne pocałunki tego niesamowitego arystokraty. Rozchyliła lekko wargi, by dać mu znać, że jest gotowa na głębsze pieszczoty, a on chętnie to wykorzystał, zapraszając jej język do wspólnej, namiętnej zabawy. Sięgnął do ramiączek szaty, chcąc ją wreszcie zsunąć z jej ciała. Chciał móc je odkryć i wielbić tak, jak na to zasługiwała. Gdy powoli zaczął zsuwać tkaninę, Hermiona odruchowo złapała jego nadgarstek. Musiała mu to powiedzieć, nim jej umysł zupełnie zostanie zasnuty mgiełką pożądania, tak bardzo, że nie będzie w stanie wykrztusić słowa.
– Wiem, że tego nie chcesz, ale dziękuje... ja... - wyszeptała, opuszczając głowę.
Nie potrafiła spojrzeć mu w oczy. Co niby jeszcze miała powiedzieć? Że jej przykro, że musi wbrew swojej woli spać ze szlamą?
Draco delikatnie złapał jej podbródek, zmuszając ją, by uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.
– Jesteś młodą seksowną kobietą, a ja młodym, zdrowym mężczyzną... - wplótł palce w jej włosy i lekko pociągnął jej głowę w tył tak, by bardziej odsłoniła szyję – Nie wyobrażasz sobie nawet, jak na mnie działasz. Nie masz pojęcia, jak bardzo tego chcę... - jego oddech delikatnie owionął jej policzek, a później blondyn pochylił się i zaczął znów pieścić ustami jej szyję, zmuszając ją do cichutkich jęków przyjemności.
Jego odpowiedź zupełnie jej wystarczyła. Nie robił tego z przymusu... naprawdę miał na to ochotę. Więcej nie musiała wiedzieć.
 Draco delikatnie zsunął jej szatę, która opadła do jej stóp, ukazując jej ciało w samej bieliźnie. Hermiona zawstydziła się z powodu widocznej na piersi blizny i odruchowo chciała zakryć biust dłonią, jednak blondyn złapał ją za nadgarstki i odciągnął jej ręce.
– Nie wstydź się. Nie ma czego. – wyszeptał, pochylając się i lekko całując bliznę na piersi.
Hermiona wstrzymała oddech, a dreszcz podniecenia wstrząsnął jej ciałem. Była zachwycona tym, co wyprawiał z nią młody Malfoy. I miała nadzieję, że to jeszcze nie wszystko...

💝💝💝

8. Gdy jesteśmy sami – scena ratowania życia

– Draco nie! Nikt cię już nie krzywdzi! To się dzieje tylko w twojej głowie. Teraz jesteś tutaj! Tu przy mnie! Nie pozwolę, by coś ci się stało! Słyszysz? Już nikt cię nie skrzywdzi...
Teraz to ona krzyczała, a z jej oczu obficie płynęły łzy. Nie obchodziło jej jednak, że ktoś patrzy na jej rozpacz. Chciała pomóc ukochanemu. Chciała, by wreszcie przestał cierpieć.
– Spójrz na mnie... - poprosiła, gdy Draco targany kolejnymi falami bólu rzucał się po posłaniu.
Jednak coś w jej głosie sprawiło, że się uspokoił, a jego zmęczone bólem spojrzenie spotkało się z jej zaczerwienionymi od płaczu oczami.
 Magia w czystej postaci przepłynęła pomiędzy nimi, a jej siłę poczuli wszyscy, którzy znajdowali się w tym pokoju. Hermionie jednak to nie przeszkadzało. Draco się wyraźnie uspokoił, jego oddech zwolnił, a ciało się rozluźniło. Jedynie w spojrzeniu jego przepięknych oczu wciąż można było dostrzec cień tego cierpienia, jakie go dziś spotkało. Było w nim jednak coś jeszcze. Właśnie to sprawiało, że znów poczuła to znajome, przyjemne ciepło w okolicy serca. Nadzieja na to, że wszystko będzie dobrze wróciła do niej ze zdwojoną siłą i już jej nie opuściła, nawet wtedy, gdy po kilkunastu minutach wpatrywania się w jej oczy Draco wreszcie się poddał i zasnął ze zmęczenia. Ona jednak nie przestała na niego patrzeć. Przeciwnie, chciałaby móc wpatrywać się w niego do końca świata i liczyć na to, że zawsze będzie mu dane mieć taki spokój, jak w tej chwili.

💝💝💝

9. Rubin i stal – scena podarowania kolii.

Hermiona nagle poczuła, jak jego palce przesuwają się po jej karku. Z niemałą konsternacją stwierdziła, że Draco właśnie odpiął jej diamentowy naszyjnik, który, jak powiedziała jego matka, należał do kompletu, który Narcyza otrzymała w dniu ślubu od Lucjusza. Zdziwiona odwróciła się w jego stronę, ale Draco nie patrzył na nią, bo właśnie odkładał naszyjnik do eleganckiego, bordowego pudełka, które leżało na stoliku.

Nie bardzo wiedziała, o co może chodzić, ale jedynym co przyszło jej do głowy, było to, że Draco nie chce, by miała na sobie tak cenny, rodzinny klejnot w dniu ich wymuszonego ślubu. Nie było to nic niezwykłego, niemniej sprawiło jej pewną przykrość.

– Twoja matka nie będzie zadowolona... Nalegała, bym miała na sobie ten komplet... – wyjąkała.

– Uwierz mi, że będzie – Draco sięgnął do kieszeni swojej eleganckiej szaty i wyjął z niej coś tak małego, że mieściło mu się w dłoni. Po chwili z drugiej kieszeni wyjął różdżkę, najpewniej po to, by móc powiększyć ów przedmiot. – Odwróć się – polecił jej, widząc, że Hermiona niczym zahipnotyzowana śledzi każdy jego ruch.

– Po co?

– Naprawdę Granger, chociaż raz nie zadawaj pytań.

Skrzywiła się pod nosem, ale posłusznie znów odwróciła się w stronę lustra. Nie wiedziała, co on kombinuje i czy w ogóle może mu ufać, ale była również bardzo ciekawa, o co właściwie może chodzić.

Draco stanął tuż za nią, a Hermiona na chwilę wstrzymała oddech. Czuła się dziwnie, jak gdyby właśnie przepływało przez nią ciepło jakiegoś zaklęcia.

– Tradycją w naszej rodzinie jest to, że pan młody daje przyszłej żonie prezenty, w tym jeden szczególny w dniu ślubu.

Hermiona otworzyła usta, ale nie potrafiła w tej chwili wykrztusić słowa. W zasadzie nawet nie wiedziała, co powinna mu powiedzieć.

Draco przełożył ręce przez jej ramiona i po chwili na jej dekolcie spoczął ciężki klejnot w kształcie łzy. Rubin w cudownej oprawie z białego złota. Dopiero po chwili uświadomiła sobie, że jest to ta sama kolia, którą oglądała na wystawie jubilera w Mells.

Pamiętał?

Draco zapiął naszyjnik i przyjrzał się jej odbiciu w lustrze.

Hermiona dopiero po chwili uświadomiła sobie, że musi znów zacząć oddychać. Kolia była wspaniała, a rubin mienił się milionami refleksów. To był niesamowity prezent, ale nie mogła go przyjąć, bo to by było... Nie, po prostu nie mogła.

Sięgnęła do zapięcia, chcąc zdjąć naszyjnik i oddać go właścicielowi, jednak z emocji tak mocno trzęsły jej się ręce, że nie potrafiła tego zrobić.

– Zostaw – Draco odsunął jej dłonie. – Pasuje do ciebie. Dziś powinnaś mieć choć jedną taką rzecz, a poza tym... Może to jednak nie będzie najgorszy dzień twojego życia? – Dostrzegła w lustrze, że się uśmiecha, a zaraz potem blondyn odwrócił się i ruszył w stronę drzwi.

💝💝💝

10. Rubin i stal – scena z licytacją książek

                A teraz coś, na co czekała większość pań dzisiejszego wieczoru. Pierwsze wydanie dzieła naszej najznakomitszej pisarki Jane Austen. Pierwszy egzemplarz wspaniałej "Dumy i uprzedzenia", odnaleziony niedawno w jednym z szkockich zamków. Trzy tomy z 1813 roku. Cena wywoławcza to tysiąc funtów.

Gdy tylko prowadzący aukcję podał cenę, natychmiast kilka rąk uniosło się w górę.

– 1100.

– 1200.

– 1500 od pana z numerem dwadzieścia dwa.

– 2000!

– 2100, kto da więcej?

Hermiona obserwowała aukcję z zapartym tchem, jednak była nieco rozczarowana tym, że Draco nie licytuje. Nie żeby się tego spodziewała... Niby czemu miałby robić jej tak drogi prezent?

Za to inni nie tracili rezonu. Sama żona pana premiera zalicytowała właśnie pięć tysięcy funtów i wyglądała na naprawdę wściekłą, gdy jakaś elegancka dama w białej sukni znów ją przelicytowała.

W krótkim czasie arcydzieło literatury osiągnęło cenę dwunastu tysięcy, czyli taką, na jaką zostało wycenione przez ekspertów. Teraz w aukcji pozostały już tylko dwie osoby. Dwóch eleganckich mężczyzn, najwyraźniej licytowało te książki jako potencjalny prezent dla siedzących obok nich i wyraźnie podekscytowanych żon.

– 13.100! Czy ktoś da więcej? – zapytał aukcjoner.

Na dłuższą chwilę zaległa głucha cisza.

– 13.500 – padło nagle, a Hermiona wstrzymała oddech. To Draco podał tę kwotę.

– Pan z numer siedemnaście włącza się do aukcji. Mamy 13.500, po raz pierwszy...

– 14 tysięcy! – krzyknął mężczyzna, siedzący przy stoliku najbliżej sceny.

– Po raz pierwszy, drugi...

– 14.200 – oznajmił spokojnie Malfoy, ledwo unosząc tabliczkę do góry.

Hermina myślała, że z emocji za chwilę stanie jej serce. On naprawdę licytował dla niej wymarzone książki!

– 14.500 – krzyknął mężczyzna z przodu, najwyraźniej zdesperowany.

– Proszę państwa! Ale emocje! 14.500 po raz pierwszy, po raz drugi i...

– 15 tysięcy funtów – Draco uśmiechnął się delikatnie i uniósł swój numerek do góry.

– Cóż za wspaniała aukcja! Co na to pan z numerem cztery?

Mężczyzna ze smutkiem pokręcił głową, a siedząca obok niego żona wygląda na szczerze rozczarowaną.

– W takim razie piętnaście tysięcy funtów brytyjskich po raz pierwszy, po raz drugi i... Sprzedane! Gratulujemy panu z numerem siedemnaście i jego szczęśliwej małżonce.

 

Hermiona podskoczyła na swoim krześle w pełnej euforii i, niewiele myśląc, odwróciła się, by rzucić się na szyję Draco. Cała sala skupiała swą uwagę na nich, głośno bijąc brawo. Blondyn spokojnie pozwolił się jej wyściskać, jednak gdy tylko się od niego oderwała, nieznacznym ruchem przytrzymał jej głowę i znów ją pocałował. Delikatnie, subtelnie – dokładnie tak, jak kochający mąż całuje żonę, którą właśnie uszczęśliwił.

 
💝💝💝

11. Rubin i Stal – scena z pożarem hotelu

                Zgliszcza hotelu Roosewood już ledwie się tliły, ale wiele zastępów straży wciąż oblewało je strumieniami wody. Draco nie wiedział, czy to ona moczy mu teraz włosy i ubranie, czy właśnie zaczął padać rzęsisty deszcz, ale niewiele go to obchodziło.

Szedł, nie wiedząc gdzie i po co. Gdzieś w jego świadomości czaiła się myśl, że świat się jeszcze nie skończył. Miał jeszcze tyle do zrobienia.

Jednak teraz chciał tylko iść. Iść przed siebie i nie pamiętać o tym, kim jest. Najbardziej na świecie marzył teraz, by być kimś innym...

W górze niebo rozbłysło, a zaraz potem rozległ się potężny grzmot. Deszcz padał coraz mocniej, a on nie był w stanie nawet wydobyć różdżki, by rzucić na siebie czar chroniący. W zasadzie, wcale nie chciał tego robić. W tej chwili nienawidził magii...

Wszędzie stały tłumy gapiów, ale Draco nie zwracał na nich uwagi. Nagle jednak przypomniał sobie o czymś ważnym. Namiar! Jej obrączka miała na sobie namiar. Jeśli jest tam... w miejscu, w którym wskazała mu pielęgniarka, to powinien ją zabrać. Nie mógł pozwolić, by mugole pochowali ją w bezimiennym grobie.

Wyjął różdżkę i stuknął nią w swoją własną obrączkę. Poczuł uderzenie ciepła i już wiedział, gdzie ma iść. Zacisnął szczęki i na chwilę zamknął oczy, gdy spostrzegł, że namiar kieruje go w stronę właśnie tego budynku... Ostatnia nadzieja zaczynała gasnąć.

Niepewnie ruszył w tamtym kierunku, usiłując się przekonać, że da radę to zrobić. Odnajdzie ją.

Nawet w tym miejscu stali ciekawscy ludzie, którzy zza policyjnej taśmy próbowali dostrzec... sam nie wiedział co, bo chyba nie zwęglone, ludzkie zwłoki.

Ledwie się zbliżył, a kolejny mężczyzna w policyjnym mundurze go zatrzymał.

– Dalej nie wolno – oświadczył mu chłodno.

– Ja... szukam swojej żony – wyjaśnił cicho Draco.

Mężczyzna popatrzył na niego ze współczuciem.

– Może pan podać jakieś jej cechy? Wiek, kolor włosów? Nie wszystkie ciała nadają się do identyfikacji...

– Ja... Ona... – widok rzędów czarnych worków foliowych sprawił, że Draco nie wiedział, co powiedzieć. Świadomość, że być może gdzieś tam w jednym z nich leży Hermiona, była jak uderzenie obuchem w głowę.

– Wiem, że to trudne – policjant współczująco poklepał go po ramieniu, a gdzieś w górze rozległ się kolejny grzmot.

– Draco! – ktoś krzyknął, ale dla niego zabrzmiało to jak szept. Czuły, cudowny szept, trafiający prosto w jego serce.

Odwrócił się na pięcie i dostrzegł ją. Stała po przeciwnej stronie ulicy. Przemoczona do suchej nitki, w krótkim futerku i czarnych szpilkach.

– Hermiona... – wyszeptał, ruszając biegiem.

Ona również zaczęła biec, na tyle, na ile pozwalały jej na to wysokie obcasy.

Policjant uśmiechnął się pod nosem. Przynajmniej ta historia dzisiejszej nocy zakończyła się happy endem.

Wpadli sobie w ramiona, jak gdyby dla obojga było to najcudowniejsze, najbezpieczniejsze miejsce na ziemi. Oboje zmarznięci i przemoczeni, ale ich serca wypełniło prawdziwe ciepło i radość.

– Hermiona... – szeptał w jej włosy, tuląc ją do siebie ze wszystkich sił.

– Ja... myślałam, że wróciłeś do hotelu. Przyszłam tu, bo nie wiedziałam, gdzie Cię znaleźć...

– Ciii skarbie, już dobrze. Już wszystko będzie dobrze – zapewniał ją, nie dbając o to, że może brzmieć ckliwie.

– Poszłam cię szukać do hotelowego baru – nie mogła dłużej powstrzymać szlochu – a potem nagle zaczął wyć alarm. Strażacy powiedzieli, że pożar wybuchł na naszym piętrze. Ja... ja myślałam, że być może wróciłeś do pokoju – tłumaczyła mu, trzęsąc się z zimna i emocji.

– Już dobrze – powtórzył blondyn, delikatnie łapiąc ją za podbródek i składając na jej ustach czuły pocałunek, który Hermiona od razu oddała.

Błysk teleportacji zgrał się z uderzeniem kolejnego grzmotu, ale w ogólnym zamieszaniu nikt tego nie zauważył.

💝💝💝

12. Sny Wybranych – scena na lotnisku

– Gdy podejdziemy do tej kobiety, ty ułożysz walizki na taśmie, a ja podam jej nasze dokumenty, rozumiesz? – zapytała Hermiona, która wielokrotnie już podróżowała samolotem i czuła się poniekąd w obowiązku, by wytłumaczyć wszystko Malfoy'owi.

– A czy ja ci wyglądam na bagażowego? Sama umieszczaj tam sobie swoje walizki! – odwarknął.

– Świetnie. To ty radź sobie sam na odprawie celnej, przy wejściu do samolotu, a później na Hawajach z transferem do hotelu! – odpowiedziała, dumnie unosząc głowę.

– Dobra Granger, dawaj tę walizkę i skończ się wymądrzać! – burknął pod nosem, ignorując wyraźnie rozbawionego Diabła.
Weasley i Davis, które na początku zauważyli w kolejce daleko przed nimi, właśnie się odprawiły, dalej czekała Brown, a Potter i McLaggen ustawili się za Zabinim. Hermiona miała nadzieję, że wszyscy jakoś sobie poradzą. Davis miała już okazję podróżować samolotem, tak więc pomogła z odprawą Ginny, Harry również wiedział jak to działa, więc McLaggen też nie będzie miał problemu. Lavender jako była żona mugola, znała zasady, a Blaise był po prostu sprytny, on poradziłby sobie nawet na Marsie! Natomiast Malfoy... on mógł liczyć tylko na jej łaskę, inaczej to nawet jego urok osobisty nic, by tu nie zdziałał.

Podeszli razem do pracownicy linii American Airlines, która przywitała ich szerokim uśmiechem.

– Państwo Malfoy, bilety pierwszej klasy, czyżby podróż poślubna? – zapytała wciąż się uśmiechając.

– Tak – odpowiedziała Hermiona, starając się również zmusić do uśmiechu.

– Moje gratulacje! Wycieczka na pewno się państwu spodoba, Hawaje są cudowne... – zachwalała.

– Hej! Gdzie to jedzie?! Tam są moje rzeczy! To zabrało moją walizkę! – zdenerwował się Draco, widząc jak jego własność odjeżdża nie wiadomo gdzie.

Pracownica linii lotniczych popatrzyła na niego, jak na jakiś cud natury, a Hermiona ledwie powstrzymała się przed uderzeniem się ręką w czoło i zaklęciem z desperacji. Co za idiota!

– Proszę wybaczyć, mąż pierwszy raz leci samolotem, a na dodatek zapomniał dziś o swoich pigułkach. Chodź skarbie, zaraz ci je podam! – warknęła, w pośpiechu zabierając ich dokumenty i szarpiąc go za ramię.

💝💝💝

13. Sny Wybranych – scena z dzikim nundu

Hermiona postanowiła go posłuchać i pędem ruszyła w stronę morza. Nie obejrzała się za siebie. Wbiegła do zimnej wody po sam pas i dopiero wtedy odwróciła się w stronę plaży.

Draco wyjął z ogniska na wpół płonące palno drewna i cofał się w stronę wody, wymachując nim przed sobą, tak by drapieżnik z dżungli nie zbliżył się zanadto do niego. Hermiona z daleka nie umiała ocenić, co to właściwie za stwór. Wyglądał jak lampart, ale przecież one nie występowały na Hawajach! Być może było to Nundu... Ale to by oznaczało ich koniec. Nundu nigdy nie pokonało mniej niż stu czarodziei na raz. Draco był coraz bliżej wody, ale zwierzę wyglądało na gotowe do ataku. Dziwnie powarkiwało, a jego oczy złowrogo świeciły w ciemności.

Hermiona w panice rozejrzała się dookoła. Co mogła zrobić? Gdyby tylko miała przy sobie różdżkę! Nie miała dosłownie nic, czym mogłaby pomóc Malfoyowi w walce z dziwnym drapieżnikiem. Stała w zimnej wodzie, w samym bikini, ale wiedziała, że musi coś zrobić, bo inaczej oszaleje! To zwierzę naprawdę mogło zrobić Malfoyowi jakąś krzywdę! Nagle jednak wyczuła palcami stóp kamień. Nie miała innego wyboru. Zanurkowała i po omacku wyłowiła kilka niewielkich kamieni, po czym desperacko rozchlapując wodę, ruszyła w stronę brzegu, gdzie Draco nadal próbował odgonić tego stwora.

– Granger, nie! Nie zbliżaj się tu! – krzyczał Malfoy, ale Hermiona nie miała zamiaru go słuchać.

Wzięła szeroki zamach i rzuciła kamieniem. Drapieżnik zaryczał i odskoczył w tył, bowiem trafiła w sam czubek jego kociej głowy. Draco korzystając z okazji rzucił w niego wciąż płonącym konarem. Uderzył on w korpus zwierzęcia, które zawyło z bólu i skomląc, szybko uciekło z powrotem w stronę dżungli.

Draco wbiegł do wody, po chwili znajdując się obok Hermiony. Niezbyt delikatnie złapał ją za ramię i przyciągnął do siebie, tak że straciła równowagę.

– Idiotko! – warknął jej prosto do ucha. – Jak ci mówię, że masz się nie narażać, to na przyszłość mnie posłuchaj! – mówił, przytulając ją do siebie z całej siły.

Obydwoje mieli przyśpieszone oddechy i byli kompletnie wykończeni, a woda, w której stali, była tak zimna, że po chwili zaczęli drżeć.

💝💝💝

14. Sny Wybranych – scena rozstania

- Jesteś… - odezwał się.
Sięgnęła do torebki po klucze i podeszła bliżej.
- Narzeczona wie, że odwiedzasz obce kobiety po nocy? – Nie mogła sobie podarować tej odrobiny sarkazmu.
- Hermiona…
- Wejdź. Nie chcę się kłócić na korytarzu – zdecydowała, wchodząc do mieszkania i zapalając światło.
- Nie przyszedłem się z tobą kłócić – Draco zamknął za sobą drzwi i od razu złapał ją za ramiona, chcąc pomóc jej zdjąć płacz.
Odsunęła się od niego gwałtownie i rzuciła mu niechętne spojrzenie.
- W takim razie, po co przyszedłeś? Coś nie tak z czekiem? Kwota jest za mała?
Draco zacisnął zęby i zrobił krok w jej stronę.
- Przestań! Dobrze wiesz…
- Niczego nie wiem – odpowiedziała, zła, że zdradziecko zadrżał jej głos.
- Skarbie… - Malfoy najwyraźniej znów miał zamiar wziąć ją w ramiona, ale Hermiona znów się odsunęła.
Nie mogła mu na to pozwolić, bo jeśliby to zrobił, jak nic by się przed nim rozpadła.
- Posłuchaj. Nie musisz mnie przepraszać, ani mi niczego tłumaczyć. Rozumiem, że masz zobowiązania wobec rodziny i musisz poślubić Lidię. Nie mam ci za złe, tego co się stało. Jesteśmy przecież dorośli. Zapomnijmy o sprawie i życzmy sobie wzajemnie szczęścia.

Hermiona była naprawdę z siebie dumna, że udało jej się wygłosić całą tą przemowę normalnym tonem i nie uronić przy tym nawet jednej łzy.
Draco spojrzał na nią z wyraźną złością.

- Przestań pieprzyc bzdury! W życiu nie poślubię Airbrick! I nie mam zamiaru zapominać o niczym, co się wydarzyło pomiędzy nami!
- Poślubisz ją – powiedziała spokojnie.
- Nie! Hermiona…
Tym razem nie zdążyła mu uciec, bo złapał ją mocno w ramiona i przytulił.
Poczuła, że łzy wypływają jej na policzki i zaszlochała cicho.
- Nie płacz, kochanie. Jestem tu. Wszystko się ułoży… - Draco gładził ją po włosach, napawając się ich zapachem.
- Poślubisz ją – powtórzyła cicho.
Draco oderwał się od niej i spojrzał w jej zapłakane oczy.
- Nigdy! I nic mnie nie obchodzi zdanie moich starych, ja…
- Nic? Nawet ostatnie życzenie umierającej matki? – spytała cicho.
- Co? – Malfoy zdawał się jej nie zrozumieć.
- Nie powiedziała ci jeszcze? – zdziwiła się trochę.
- O czym ty do diabła mówisz? – blondyn wyraźnie się zdenerwował.
- Twoja mama wyznała mi, że to jej ostatnie życzenie. Twój ślub z Airbrick – wyjaśniła, starając się powstrzymać łzy.
- To bzdura! Nie może…
- To ty nie możesz! – krzyknęła, odpychając się od niego.
- Hermiono… - Draco wyglądał na zdruzgotanego.
- Nigdy byś mi nie wybaczył, gdybyś przeze mnie poróżnił się z chorą matką. Obydwoje o tym wiemy. Musisz to zrobić. Wiem, że zrobisz dla niej wszystko.
- Ale nie to! – zapewnił, znów robiąc krok w jej stronę.
Hermiona uniosła dłoń, chcąc go powstrzymać.
- Nie ważne. Jeśli nie chcesz, nie wypełniaj tego życzenia, ale mnie w to nie mieszaj. Nie chcę mieć nic wspólnego z tym bagnem, bo wiem, że by mnie w końcu pochłonęło i zniszczyło. Nie nadaję się na osobę, która walczy z całym światem o coś, czego nawet nie jest pewna!
- Nie jesteś pewna? – spytał głucho, a w jego oczach błysnął ból i rozczarowanie.
Hermiona wytrzymała jego spojrzenie, choć dosłownie pękało jej serce.
- A ty jesteś? Jesteś pewien, że będziesz mógł żyć, ze świadomością, że zawiodłeś ukochaną matkę, której nie zostało za wiele czasu?
Draco otworzy usta… Ale po chwili je zamknął i ukrył twarz w dłoniach.
- Nie – przyznał cicho.
- Właśnie. Dlatego to dobry moment, by każde z nas poszło w swoją stronę – oświadczyła, chcą zabrzmieć pewnie.
- Nie wiem czy potrafię…
Znów zbliżył się do niej.
Hermiona nie opierała się tylko pozwoliła mu wziąć się w ramiona i sama objęła go mocno. Wiedziała, że to być może ostatni raz, kiedy będzie mogła to zrobić.
- Zapomnij Draco, proszę… - wyszeptała mu do ucha.
- Nigdy!
Złapał ją za włosy i odciągnął jej głowę, by złożyć na jej ustach brutalny, desperacki wręcz pocałunek. Zatracili się w nim oboje, nieszczęśliwi, rozbici, spragnieni i złamani.
Wreszcie Hermiona oderwała się od niego.
- Powinieneś już iść – wyszeptała.
- Nie mogę – jęknął, opierając swoje czoło o jej.
- Tak będzie lepiej. Oboje o tym wiemy – zebrała całą siłę woli, jaka jej jeszcze pozostała, by odsunąć się od niego.
Blondyn zacisnął powieki, ale w końcu zrobił krok w tył.
- Nigdy cię nie zapomnę – zapewnił z mocą.
- Zapomnisz. Przyjdzie taki dzień… - odpowiedziała, choć sama w głębi serca czuła, że ona nie będzie potrafiła tego zrobić.
Draco spojrzał na nią po raz ostatni, po czym odwrócił się i prawie wybiegł z jej mieszkania, mocno zatrzaskując za sobą drzwi.

💝💝💝

15. Jego prawdziwa twarz – scena z lustrem

Draco siedział za swoim biurkiem, a w dłoni trzymał szklaneczkę wypełnioną wódką.
     - Dlaczego tu jestem? - dopytywała, nie bardzo rozumiejąc, jak w ogóle tu trafiła.
Malfoy westchnął i zrezygnowany pokręcił głową.
     - Czy ty wiecznie musisz zadawać jakieś pytania?
     - Co z Astorią? - wypaliła, jakby na potwierdzenie jego słów.
     - Skąd mam wiedzieć, Granger? Nie mam czasu na głupoty! Chodź tu wreszcie. Już pora.
Hermiona spojrzała na niego zdezorientowana, dopiero po chwili uświadamiając sobie, że na biurku leży granatowe pudełko.
     - Jeszcze nie spojrzałeś? - zdziwiła się.
Draco uśmiechnął się kpiąco pod nosem.
     - Mam użyć czegoś, co dostałem od wroga? Skąd mam mieć pewność, że to nie pułapka, która mnie zabije? Ty spojrzysz w nie pierwsza, bym mógł zobaczyć, czy to działa.
     Hermiona wstała z kanapy i podeszła do biurka. Miała dość tego wszystkiego. Po raz kolejny próbowano ją zgwałcić. Jego przyjaciółka była pewnie w fatalnym stanie. Jego osobisty ochroniarz zabił dziś z sześciu ludzi, a on przejmuje się tylko tym, czy nie okłamała go w sprawie głupiego lusterka? Próżny egoista!
     Wyjęła zwierciadło z etui i bez chwili zwłoki w nie spojrzała. Było tak, jak przypuszczała. W odbiciu jej włosy były bardziej poskręcane niż obecnie, bowiem od dawna używała długo działającego eliksiru prostującego, poza tym wszystko się zgadzało. Draco stanął tuż za nią, zaglądając jej przez ramię.
     - Czyli działa... - burknął pod nosem.
     - Jak widzisz. - Hermiona wręczyła mu zwierciadło i zaplotła ręce na piersi. - Dotrzymała swojej części umowy. Kiedy będę mogła wreszcie stąd wyjechać?
Draco, opuścił dłoń, w której trzymał zwierciadło. Widać było, że intensywnie nad czymś myślał.
    - Nie jesteś ciekawa? - spytał cicho.
Hermionie dosłownie opadła szczęka.
- Chyba im mniej wiem, tym dla mnie lepiej... – wyjąkała.
- Chodź, Granger. Poznajmy wreszcie rozwiązanie tej zagadki. – Draco odwrócił się do niej plecami i gestem wskazał, by stanęła za jego ramieniem. Różnica wzrostu powodowała, że oczy Hermiony znajdowały się ledwo nad jego barkiem.
     Miała wrażenie, że Malfoy nieco się wahał, lecz po chwili powoli zaczął unosić zwierciadło, aż wreszcie znalazło się w nim jego odbicie. Przez sekundę patrzył na nią z niego przystojny blondyn, jednak odbicie szybko się zmieniło. Dosłownie zaparło jej dech w piersi. Teraz już wiedziała. Nie było żadnych wątpliwości. To był on.


💝💝💝

16. Jego prawdziwa twarz – scena z wspólną nocą

 Kolejnego ranka, Hermiona obudziła się z dominującym przeczuciem, że wczoraj przeżyła coś niewłaściwego i zakazanego. Rozejrzała się po swojej sypialni, usilnie starając sobie przypomnieć wszystkie wydarzenia minionego wieczoru. Fakt, że była naga, tylko spotęgował uczucie paniki i dezorientacji. Czy to był tylko sen? A może ona naprawdę to zrobiła? Pozwoliła mu…?

Przejechała palcami po swojej szyi i jęknęła cicho, gdy zapiekła ją skóra. Ostrożnie wstała z posłania, mocno owijając się prześcieradłem. Powoli przeszła do łazienki, ignorując dziwne odrętwienie, jakie ogarniało całe jej ciało.  Z pewną obawą spojrzała w wiszące nad umywalką lustro. Czerwona malinka na szyi nie pozostawiała wątpliwości. To nie był sen.

Zamknęła oczy i potrząsnęła głową, chcą jak najszybciej wyrzucić z pamięci całe to wydarzenie. Jednak było to niemożliwe. Wszystkie obrazy wróciły do niej, natychmiast wypełniając jej głowę falą przedziwnych wspomnień.

- Przyszedłeś tu... - Nie potrafiła odpowiednio sformułować pytania.

- Bo taką miałem ochotę.

- Ale... - Głos jej zmarł, gdy Draco spojrzał jej prosto w oczy.

Popatrzył na nią w taki sposób, że przebiegł ją od tego dreszcz. Zaraz potem jednym skokiem znalazł się przy niej, gwałtownym ruchem unosząc ją do pionu.

Przestraszyła się jego determinacji i tego szaleństwa widocznego w spojrzeniu. Co on chciał jej zrobić?

Nie była pewna czy sama cofnęła się pod ścianę, czy to Draco  ją tam przeniósł. Miała przyśpieszony oddech, podobnie zresztą jak on. Stał za blisko… Serce biło jej tak mocno, że najpewniej mógł to poczuć. Szorstko złapał za jej podbródek, zmuszając ją, by popatrzyła mu w oczy.

- Zawsze musisz to robić, prawda? Nic się nie zmieniłaś - wysyczał.

- Co…? – jęknęła.

- Właśnie to, Granger! Pojawiasz się i wszystko psujesz! Jak zwykle! Niszczysz mój spokój, niweczysz każdy plan… – Puścił ją i zrobił krok w tył, dysząc, jakby dosłownie roznosiło go ze tłumionej wściekłości.

- Ale ja nie…

- Ten jeden raz… Zamknij się! – Znów do niej doskoczył, władczym gestem zakleszczając dłoń na jej włosach, tym samym uniemożliwiając jej unik.

Drugą ręką mocno objął ją w talii i przyciągnął do siebie.

- To będzie ostatnie wspomnienie, jakie mi zabiorą - wyszeptał tuż przy jej ustach, po czym pocałował ją tak, jakby świat miał się zaraz skończyć.

        Merlinie! Hermiona znów mocno potrząsnęła głową, chcąc, by ten obraz natychmiast zniknął. Lecz ślady jego zębów na jej szyi i dekolcie oraz dość brutalne odciski palców na jej udach nie pozostawiały wątpliwości, co było dalej.

💝💝💝


17. W otoczeniu wroga... – scena w dormitorium

                Przytrzymywał jej rękę, tak by nie mogła sięgnąć po różdżkę, a drugą złapał ją za szyję. Stali przy ścianie, a on przycisnął ją do niej tak mocno, że ledwie łapała oddech.
Jego palce na jej gardle, zmusiły ją, by nie opuszczała głowy, tylko znów popatrzyła mu prosto w oczy.
- Zabiję cię… - powtórzył, a jego wzrok dosłownie płonął.
Hermiona była jednocześnie zaskoczona i niesamowicie zaintrygowana tym, że się na to odważył…
Draco ciężko oddychał, jakby wciąż walcząc o coś z samym sobą. Opuścił głowę i zamknął oczy, a stał tak bardzo blisko, że jego mokre włosy częściowo opadły na jej lewą skroń i policzek. Wziął jeden głębszy wdech, jakby chcąc poczuć jej zapach, a Hermiona z paniką stwierdziła, że jej początkowy strach, teraz powoli zaczynało dominować zupełnie inne uczucie. To co z nią robił, wydało jej się nagle niewłaściwe w zupełnie inny sposób.
- Zrobię to, przysięgam… - wyszeptał pełnym pasji głosem.
Doszła do wniosku, że najwyższy czas uciekać, więc gwałtownym szarpnięciem spróbowała się uwolnić i odepchnąć go od siebie. Nie miała na to żadnych szans. Był od niej wyższy o ponad głowę i tak niesamowicie silny…
- Natychmiast mnie puszczaj, bydlaku! – zażądała, wciąż zszokowana nie tylko tą sytuacją, ale też własnymi odczuciami.
Zamarła jednak, gdy Draco pochyli się nad nią jeszcze bardziej. Instynkt podpowiadał jej, że powinna natychmiast wiać, ale ciało sparaliżowane oczekiwaniem nie miało zamiaru ruszyć się z miejsca.
Blondyn przesunął swoim nosem po jej policzku, a jej oddech przyśpieszył. Jego niesamowity zapach wypełniał dosłownie każdy fragment jej ciała, a nagłe uderzenie gorąca skumulowane gdzieś wewnątrz, prawie zwaliło ją z nóg. Jeszcze chwila i chyba dostanie zawału!
- Daj mi powód Granger! Błagam cię, tylko daj mi powód… - zamruczał jej wprost do ucha, w tym samym momencie nieco mocniej zaciskając palce na jej szyi.
Zabolało. Hermiona wiedziała, że to jej ostatnia szansa. Albo teraz, albo być może nigdy…
Zrobiła więc to co powinna od samego początku.
W myślach szepnęła – „Ginny”. Jej hasło bezpieczeństwa.
Gwałtowna świetlista siła odrzuciła go od niej tak, że przeleciał przez cały pokój i z łoskotem wylądował na komodzie. Zsunął się z niej z głuchym jękiem, a z jego łokcia i łuku brwiowego, obficie pociekła krew.
Hermiona ze wszystkich sił starała się jakoś opanować swój oddech. Chciałaby móc wybiec stąd jak najszybciej i biec jak najdalej, ale wiedziała, że nie powinna…  Przecież ją zaatakował! Musiała jakoś zareagować, inaczej on mógł uznać, to za swoje zwycięstwo.
Wyjęła swoją różdżkę i podeszła do powoli podnoszącego się z podłogi Dracona.
Wycelowała nią w niego z kamiennym wyrazem twarzy. Blondyn usiadł na kolanach i uniósł głowę, tak by na nią spojrzeć. To było złe, ale jakaś mroczna część niej, zaczęła się teraz tego domagać. Chciała być górą! Pokonać go i poniżyć. Zdominować!
Malfoy wciąż oddychał ciężko, pobudzony i najwyraźniej wściekły, ale hardo spojrzał jej w oczy, nie okazując nawet cienia słabości, mimo zapewne poważnych obrażeń jakich doznał przed chwilą.
- No dalej! – podjudzała, przytykając niedelikatnie swoją różdżkę do jego krtani.
Sama również miała problem z odzyskaniem oddechu i była niemniej pobudzona od niego.
- Jeszcze słowo, albo choć jeden gest, a będzie uzdrowiona dusza twoja, przysięgam… - szeptała gorliwie, wciąż patrząc mu w oczy. Jej ciało było aż naelektryzowane z napięcia. Był coś perwersyjnego w tym, jaką władzę teraz czuła. Wiedziała, że musi natychmiast przestać, bo zaraz zupełnie straci panowanie nad sobą.
- Jeszcze raz mnie zaatakuj, a daje ci moje słowo, że cały zastęp aurorów odprowadzi twoją matkę zakutą w stalowe kajdany, prosto do Azkabanu!
To było wszystko, na co było ją w tej chwili stać.
Odsunęła się od niego, poprawiła swoją bluzkę i wygładziła spódnicę. Ledwo powstrzymała się przed podbiegnięciem do drzwi. Zamiast tego z wysoko uniesioną głową, spokojnie przeszła przez pokój. Wychodząc, zauważyła, że Draco powoli zaczął podnosić się z kolan.
- A od jutra przez cały tydzień masz wieczorny szlaban! Będziesz własnoręcznie czyścił sowiarnie! – syknęła i szybko zatrzasnęła za sobą drzwi z głośnym hukiem.
Wiedziała, że powinna go wyleczyć, albo chociaż kazać mu iść do skrzydła szpitalnego, ale nie mogła tam zostać ani sekundy dłużej. Nie panowała już nad sobą na tyle, by móc sobie ponownie zaufać.

💝💝💝

18. W otoczeniu wroga… - scena z uleczeniem blizny

               Właśnie wracała z biblioteki, gdzie odniosła wszystkie książki, które nie będą jej potrzebne w czasie przerwy świątecznej. Spakowała już prawie pół kufra innych opasłych tomów, które miała zamiar przejrzeć w wolnym czasie. Szła swobodnie, lekko sobie nucąc pod nosem, gdy to się stało. Pojawił się tuż przed nią, dosłownie jakby wyrósł z podziemi. Wysoki, odziany w czarną, uczniowską szatę, niesamowicie przystojny i tak irytująco poważny!
- Hej… - powiedziała, szczerze zdziwiona tym, że stanął jej na drodze.
Draco nie odpowiedział, tylko głęboko popatrzył jej w oczy, a Hermiona prawie sarknęła ze złości na swoje ciało, które opanowało znów to nieznośne gorąco i na swoje serce, które nie wiedzieć czemu, nagle zaczęło bić coraz szybciej.
- Czy coś się stało? – wychrypiała, wciąż na niego patrząc i nie rozumiejąc…
Draco nadal nic nie powiedział, tylko delikatnie sięgnął po jej lewą dłoń.
Pozwoliła mu na to, ciekawa o co chodzi.
Szybkim ruchem podciągnął rękaw jej szaty, odsłaniając nadal brzydki i szkarłatny napis „Szlama”, który szpecił jej skórę.
Wstrzymała oddech, patrząc, jak bez zawahania wyjmuję różdżkę i przytyka ją do jej ręki.
Znów spojrzał jej w oczy, a ona poczuła, jak od jej końca rozchodzi się po jej skórze przejmujące ciepło. Spojrzała na swój nadgarstek, z niedowierzaniem rejestrując, jak napis znika. Próbowała setek zaklęć i najlepszych eliksirów o jakich słyszała, ale nic nie pomagało…
- Wesołych świąt, Granger… – wyszeptał, puszczając ją, odwracając się i szybko odchodząc.
Złapała się za przegub i przycisnęła rękę do piersi, niedowierzając, że naprawdę to zrobił. Draco właśnie zniknął za zakrętem korytarza, a ona stała tam nadal kompletnie zaskoczona i rozbita. Poczuła łzy napływające jej pod powieki. Serce nada mocno jej biło, a całe ciało wypełniało to wspaniałe ciepło.
- Nie rób sobie tego, Hermiono... – wyszeptała błagalnie.
Ale chyba było już za późno. Chyba naprawdę właśnie głupio, bezmyślnie i beznadziejnie się w nim zakochała.

💝💝💝

19. W otoczeni wroga… - scena z herbem rodowym

- A dlaczego postanowiłeś zapuszczać włosy? 
To nurtowało ją od momentu, gdy Pansy o tym wspomniała. 
- Skąd to pytanie? – zdziwił się.
- Pansy wspomniała, że był ku temu jakiś powód… - wyjaśniła.
- Parkinson myśli, że zrobiłem to, bo to taka tradycja rodu Malfoyów. Mój ojciec i dziadek, nosili długie włosy.
- Jej myślenie jest błędne? – Uniosła głowę, chcąc spojrzeć mu w oczy, co okazało się trudne, bowiem księżycowa poświata niestety ich nie obejmowała.
Draco milczał przez chwilę, a Hermiona odniosła wrażenie, że był dziwnie spięty. 

- Jeśli nie chcesz… - zaczęła mówić. 
Malfoy westchnął cicho, po czym podciągnął się i odwrócił w stronę jej nocnej lampki. 
Zapalił ją i usiadł. 
Hermiona spojrzała na niego niepewnie i również podniosła się do siadu. 
- Daj dłoń – poprosił dziwnie miękko, jednocześnie zgarniając swoje blond pióra na jedno ramie. 
Ku jej zaskoczeniu, położył ją na swoim karku, tuż przy dolnej linii włosów. 
Hermiona w pierwszej chwili nie zrozumiała o co chodzi, sunąć palcami po gładkiej skórze. Nagle jednak coś jakby delikatnie uszczypnęło ją w opuszkę palca wskazującego.
- To zaklęcie – stwierdziła w lekkim szoku.
- Owszem. Zaklęcie maskujące – wyznał dziwnie ochryple.
- Ale… Dlaczego? – Jeszcze raz dotknęła tego miejsca, a Draco wzdrygnął się lekko. 

Wyszeptał coś cicho, a Hermiona z niemym przerażeniem zaczęła obserwować, jak na jego karku pojawiają się czerwone linie, układające się w regularny wzór. 
Zauważyła czaszkę, różdżkę trzymaną przez dłoń w stalowej rękawicy, ptaki… I już wiedziała. Widziała już ten wzór kilka lat temu… W domu Syriusza.

- To herb… - jęknęła, czując jak coś ściska jej gardło.
- Herb rodowy Blacków - sprecyzował. - Prezent na szesnaste urodziny od ciotki Belli. 
- Och nie! – wyrwało jej się i nim zorientowała się co robi, już mocno tuliła go do siebie, a słone łzy spłynęły jej po policzkach.

Ta przebrzydła suka nie tylko naznaczyła ją jako szlamę. Napiętnowała też własnego siostrzeńca, wypalając mu herb rodzinny jego matki na karku. Cieszyła się, że ta przeklęta dziwka już nie żyła, bo jak nic zrobiłaby teraz wszystko, by ją osobiście dopaść.

- Zaklęcia maskujące są dobre, ale jest wielu czarodziei, którzy potrafią je rozpoznać. No i nie zawsze mogę ich użyć… Długie włosy czasem pomagają – tłumaczył niskim, przepełnionym goryczą głosem. 
Hermiona otarła łzy i przesunęła się tak, by móc spojrzeć mu w oczy. 
- Nie można go usunąć? Przecież moja blizna…
Draco przecząco pokręcił głową.
- Próbowałem wszystkiego. Rodzinna księga klątw nie pomogła. 
Uniosła się i znów objęła go mocno.
- Znajdę sposób! Przysięgam! – zapewniła gorliwie, z czułością całując go w skroń.
- Czyżbym ci się nie podobał z długimi włosami? – zaśmiał się, ale Hermiona wiedziała, że zrobił to tylko dla zachowania pozorów.
- Bardzo mi się podobasz! – Niezbyt delikatnie pchnęła go na materac i przerzuciła nad nim swoje biodro, chcąc znaleźć się bliżej. 
Usiadła na nim i pochyliła się, by móc pocałować go z uczuciem. 
- Szczerze mówiąc, to chyba właśnie w nich się zakochałam… 

💝💝💝

20. Rozejm – scena zaślubin

- Draconie ty pierwszy. Powtarzaj za mną: Oddaję swoją magię wodzie…

Malfoy pewnie powtórzył te słowa, zanurzając swoją różdżkę w kamiennej misie.
- Niech zaczeka tam na mnie, aż będę mógł ją przyjąć z rąk mojej żony – mówił Sun Zi, a Malfoy bez zająknięcia wyrecytował całą formułkę.

- Teraz ty Hermiono. Powtarzaj: Oddaje swoją magię wodzie. Niech zaczeka tam na mnie, aż będę mogła ją przyjąć z rąk mojego męża.

Hermiona czuła, że ma zupełnie sucho w ustach. Sama myśl o składaniu tak mocno wiążącej, magicznej przysięgi, komuś takiemu jak Malfoy, była jak ziszczenie się jakiegoś koszmaru.

- Mów! – warknął w jej stronę Draco.
Wzięła głęboki oddech i powoli powtórzyła te słowa, jednocześnie zbliżając się do naczynia i wkładając do niego końcówkę swojej różdżki.
Poczuła, jak zimno spływa jej z ramienia wprost do kamiennej misy i dopiero teraz zauważyła, że z końcówki różdżki wydobywa się dziwna, niebieskawa poświata.
Na znak Sun Zi, odsunęła się od misy i znów stanęła u boku Dracona.

- Ja łączę waszą magię w jedność. Łącze wasze dusze. Każde uderzenie waszych serc. Każdy oddech. Każdy kolejny dzień. Życie. Wszystko. Na zawsze! – rzucał zaklęcia mistrz, wymachując skomplikowane wzory różdżką tuż nad misą.

Gdy Sun Zi  skończył, sięgnął po srebrny puchar i podał go Malfoyowi.

- Zaczerpnij wody i powtarza: Ja, Dracon Lucjusz Malfoy, syn rodu czystej krwi, oddajcie ci siebie i swoją magię, Hermiono, która jesteś moim jedynym przeznaczeniem.

Głośny szloch rozdarł ciszę. Hermiona nie musiała nawet odwracać głowy, by zorientować się, że to Astoria Greengrass nadal gorzko rozpaczała.
Malfoy zaczerpnął wody z misy, po czym odwrócił się w jej stronę i powtórzył płynnie cały tekst. Hermiona wstrzymała oddech, drżąc na całym ciele. Nie chciała tu być. Chciała móc uciec. Daleko, bardzo daleko…

Draco przystawił jej puchar do ust. Sięgnęła ręką, chcą go od niego odebrać, ale blondyn przecząco pokręcił głową. Niechętnie rozchyliła wargi i pozwoliła mu się napoić.
Woda był bardzo zimna, ale z każdym łykiem, po jej ciele rozchodziło się dziwne, łaskoczące ciepło.
 
- Teraz ty Hermiono. Zaczerpnij wody i powtarzaj: Ja, Hermiona Jean Granger, najmądrzejsza czarownica tego pokolenia, oddaje ci siebie i swoją magię, Draconie, który jesteś moim jedyny, przeznaczeniem.
 
                Hermiona nie przypominała sobie, żeby kiedykolwiek w życiu musiała wypowiedzieć coś gorszego. Jednak mimo wszystko skupiła się na tym by wyrecytować to szybko i bez zawahania, tak by nikt nie kazał jej przypadkiem powtarzać. Przystawiła puchar do ust mężczyzny, dosłownie ostatkiem sił, powstrzymując się przed tym, by chlusnąć mu tą wodą prosto w twarz.
Na szczęście Malfoy wypił szybko, co mu kazano i znów stanął do niej bokiem.

- Schowajcie różdżki i ponownie połączcie swoje dłonie.
Ledwie Hermiona zdążyła wsunąć różdżkę za dekolt, a Malfoy już, szarpnął jej dłoń, prawie miażdżąc ją w swoim uścisku.

- Teraz pan, panie Zabini.
Blaise stanął za nimi i przytknął do ich splecionych rąk swoją różdżkę.

- Zaświadczam za Dracona, że będzie dobrym mężem i wspaniałym ojcem. Będzie zawsze chronił swoją rodzinę i nigdy nie pozwoli ich skrzywdzić.
Bladozłota iskra spłynęła z jego różdżki, powodując w dłoni Hermiony dziwne ciepło. Domyśliła się, że Malfoy poczuł to samo.
Nie miała pojęcia, dlaczego Zabini wypowiedział te słowa, skoro Sun Zi wcale mu nie kazał.

- Doskonale. Panno Parkinson?
Pansy zajęła miejsce Zabiniego i także przytknęła różdżkę do ich dłoni.

- Zaświadczam za Hermionę, że będzie dobrą żoną. Cierpliwą i oddaną. Będzie wspaniałą matką, która zrobi wszystko, by ochronić tych, których pokocha.
Hermiona poczuła dziwny dreszcz na plecach, gdy zaklęcie ponownie przeniknęło przez jej skórę. Nie sądziła, że Parkinson ma o niej, aż tak przychylne zdanie. Czyżby jej słowa były szczere?

- Bardzo dobrze… - mruczał Sun Zi. – Czas na obrączki.
Zabini pochylił się nad Malfoyem i podał mu szeroką, złotą obrączkę, wysadzaną małymi szmaragdami.
Sun Zi znów nic nie powiedział, ale Malfoy popatrzył jej prosto w oczy i odezwał się sam.

- Żono, przyjmij tę obrączkę, jako dowód na to, że od dziś należymy do siebie.
Mocno trzymając jej dłoń, wsunął obrączkę na jej serdeczny palec, a Hermiona musiała zdobyć się na naprawdę ogromny wysiłek, by nie wyrwać się z jego uścisku, a zaraz potem nie kopnąć go z całej siły i nie uciec, gdzie pieprz rośnie.
Poczuła klepnięcie w ramię. To Pansy podawała jej równie szeroką, ale zupełnie gładką, złotą obrączkę.

- Musisz coś powiedzieć! – szepnęła jej do ucha.
Hermiona miała w tej chwili wiele do powiedzenia. Wiedziała jednak, że to na nic. Ta ceremonia musi się jak najszybciej skończy, a potem ona będzie musiała znaleźć sposób na to, by się jakoś z tego wyplątać.

- Mężu, przyjmij tę obrączkę, jako dowód na to, że tym co nas rozdzieli, będzie śmierć – powiedziała z mocą. Twoja! – poprzysięgła mściwie w myślach.

Malfoy uśmiechnął się pod nosem, jakby to co powiedziała, szczerze go rozbawiło.
Hermiona wcisnęła mu obrączkę na palce z taką siłą, by mieć pewność, że go to zaboli. Niestety, mężczyzna nawet nie jęknął w ramach protestu.

- Zbliżcie do mnie swoje dłonie – nakazał Sun Zi.
Teraz sam mistrz przyłożył do nich swoją różdżkę i wyszeptał coś, a dwa promienie zaklęć, jeden zielony, a drugi czerwony, oplotły ich ręce i wniknęły w skórę.

- Wy dwoje, jesteście naszą przyszłością. Ratunkiem dla naszego świata. Ogłaszam, że od tej chwili tworzycie jedność!

💝💝💝

21. Rozejm – scena pocałunku

Hermiona miała sen i to sen z kategorii tych pięknych.
Śniło jej się, że leży na puszystej chmurze, a dziwne ciepło spływa na nią, utulając ją z czułością.
Delikatny dotyk na jej ramieniu wywołał słodki dreszcz i wyrwał ciche westchnienie tęsknoty z jej ust. Uniosła dłoń i sięgnęła do źródła tego cudownego doznania. Poczuła pod opuszkami palców fantastyczną miękkość.
Idealną i słodką, niczym najpiękniejsze spełnione marzenie.

Ten sen miał coś jeszcze. Miał zapach.
Wyrazisty, upajający, kojący i dający jej poczucie bezpieczeństwa.
Chciała poczuć go całą sobą, pragnąc, by przeniknął do każdej komórki jej ciała i natchnął ją, niczym życiodajna iskra, której tak desperacko poszukiwała.
Westchnęła znowu, zafascynowana pięknem tego snu.

I wtedy to poczuła. Delikatne muśnięcie tej cudownej miękkości na jej ustach. Lekkie niczym dotyk skrzydeł motyla.
Wyciągnęła dłoń, nie chcą pozwalać odejść temu przeżyciu. Pragnęła zatopić się w nim jeszcze mocniej. Chciała więcej! Chciała, by ten sen nigdy się nie skończył!

Miękkość nie odeszła. Została z nią i przy niej, wlewając w jej serce ciepło i nadzieję.
Jęknęła z zachwytu, gdy poczuła kolejny dotyk na swoich ustach, tym razem nieco mocniejszy, intensywniejszy…
Rozchyliła wargi, chcąc wydobyć z siebie cichy szept podziękowania za to, że mogła tego wszystkiego doświadczyć.
Gorąco nagle przeniknęło do nich, wprawiając jej ciało w spazmatyczny dreszcz. W odpowiedzi mocniej rozwarła usta, chcąc wessać w siebie ten żar, pozwolić mu się porwać i zawładnąć nią do samego końca…
Upajała się tym, jak cudownie pieszczone były jej usta, a jej ciało powoli zaczynało im zazdrościć, też chcąc stać się częścią tego idealnego tańca.

Nagle jednak wszystko się skończyło. Miękkość i gorąco odeszły, zostawiając ją samą, tak bardzo samotną…
Stłumiła szloch i tęsknotę za tym pięknym snem i zacisnęła mocniej oczy, marząc, by jeszcze kiedyś doznać czegoś tak właściwego.

Obudził ją dźwięk odkładanej chochli.
Otworzyła oczy i gwałtownie wstała.

- Eliksir! – zawołała, wyplątując się z białego, puszystego koca.

- Wszystko w porządku, jeszcze dziesięć minut do dodania ostatnich składników. Przemieszałem go zgodnie z zaleceniami – odpowiedział spokojnie Draco, stojący nad kociołkiem.

- Nawet nie wiem kiedy zasnęłam... – westchnęła pocierając oczy i przeciągając się.

- Byłaś wyraźnie zmęczona po nieprzespanej nocy.

Hermiona spojrzała na niego. Siedział przy blacie i gapił się w kociołek, jakby spodziewając się, że odkryje w nim jakąś tajemnicę.

Ziewnęła i przeciągnęła się znowu. Jakieś strzępki informacji o pięknym śnie, zaczęły się na nowo formować w jej umyśle. Westchnęła tęsknie i przegryzła wargę. Śniło jej się, że całowała się z jakąś nieznaną, cudowną siłą, albo może z jakimś aniołem? Nie była do końca pewna.
Spojrzała na koc rozłożony na kanapie.

- Przykryłeś mnie? – spytała, patrząc na niego kątem oka.

- Tak, bo wyglądałaś jakbyś marzła – odpowiedział, wstając od blatu i idąc do lodówki.

- Dzięki… - powiedziała niepewnie.
A co jeśli pojękiwała naprawdę, a nie tylko w śnie i on to słyszał? Ale wstyd!

- Jesteś głodna? – zapytał, wciąż z głową w lodówce.

- Nie. Najpierw skończę eliksir.

- Posiekałem dwa ostatnie składniki – Draco wskazał jej na deskę.

- Bardzo ładnie – pochwaliła, uśmiechając się lekko.

Spojrzał na nią przez ramię i parsknął śmiechem.

- Masz, zjedź chociaż to, skoro nie chcesz lunchu – podszedł do niej i postawił obok niej pojemniczek z jogurtem.

Gdy ją wyminął, Hermiona nagle poczuła coś dziwnie znajomego.

Wszystkie kolory odpłynęły jej z twarzy, gdy sobie uświadomiła, co to było…
To zapach.
Ten zapach.
Zapach z jej snu.

💝💝💝

22. Rozejm – scena pod prysznicem

Nie zdążyła zaprotestować, gdy jednym szarpnięciem wciągnął ją do łazienki. W kilka sekund zerwał z niej bieliznę i odrzucił ręcznik z własnych bioder, a później wepchnął ją nagą pod prysznic.

- Zabieraj łapy! – warknęła, gdy złapał ją za pośladki i przyciągnął do siebie.

- Pokażę ci… Czym dla mnie jest twój smak i zapach… - wyszeptał, po czym włączył wodę, a Hermiona pisnęła, gdy na głowę poleciał jej zimny strumień.

Draco szybko stłumił jej pisk swoimi ustami, biorąc je gwałtownie w posiadanie.

Chciała się oprzeć i spróbować go odepchnąć, ale unieruchomił jej nadgarstki, przyciskając je do białych kafelek.

- Puść mnie! – szarpnęła się.

- Wcale tego nie chcesz. Doskonale wiem, czego ci trzeba, skarbie…  – musnął palcami jej kobiecość, by po chwili zaczynając ją delikatnie masować. - Nie potrzebowałem miesiąca, by przestać cię nienawidzić. Wystarczył mi jeden dzień… Poznałem cię już bardzo dobrze… I zaraz dam ci to, co tak bardzo lubisz ode mnie dostawać, żoneczko… - szeptał sunąc ustami po jej szyi, barkach i dekolcie, aż wreszcie dotarł do piersi i wziął w usta różowy sutek, ssąc go zachłannie, jednocześnie nadal pieszcząc ją pomiędzy udami.

- Nie! – szarpnęła się znowu, czując jak drżą jej kolana, a ciało zalewa fala gorąca.

Trzymał ją mocno, nie pozwalając się odsunąć i gładził jej ciało swoimi palcami i ustami. Planowała się wciąż opierać, ale szybko się okazało, że opór był daremny. Naprawdę wiedział, czego od niego potrzebowała i jak jej to dać…
Nie bawił się z nią długo, tylko szybki ruchem rozsunął jej nogi i uniósł ją w górę, od raz wchodząc w nią do samego końca. Oplotła go biodrami, jęcząc głośno.

- Patrz na mnie! - zażądał, będąc głęboko w niej i wciskając ją mocno w zimne, mokre kafelki.

Nie odmówiła mu. Otworzyła oczy i wbiła mocniej palce w jego umięśnione barki.

- Jesteś moja! Moja! – wydyszał w jej usta, pieprząc ją z całej siły.

- Tak… - jęknęła, powoli tracąc od tego zmysły.

- Nie ma nikogo innego! Jesteś tylko ty! I jestem tylko ja, rozumiesz? – pytał, a jego wzrok wciąż płonął.

- Draco… Ja… - wyszeptała, czując jak orgazm narasta w niej z każdą sekundą.

- Nigdy… Z żadną inną… Nie było mi tak dobrze, jak z tobą… Nie potrzebuje nikogo, od kiedy mam ciebie… - wyszeptał, opierając swoje czoło o jej i przyśpieszając ruchy bioder.

- Proszę… Nie mogę… - nie wiedziała co się z nią dzieje, ale chyba powoli traciła kontakt z rzeczywistością, a jej wnętrze dosłownie rozpadało się z rozkoszy.

- Powiedź to! Powiedź mi, że jesteś moja! – zażądał ochryple.

- Tak… Twoja… Twoja! - wyjęczała, po czym krzyknęła głośno, gdy orgazm zalał ją falą euforycznego spełnienia.

Draco poruszył się jeszcze kilka razy, po czym  jęknął prosto do jej ucha, a jego ciałem wstrząsnął słodki dreszcz.

Powoli opuścił ją na wykafelkowaną podłogę i przeniósł ręce na jej plecy. Przycisną swe miękkie wargi do jej i pocałował ją krótko, a ona drżała w jego ramionach, pomimo ciepła spływającej po nich wody.

- Zapamiętaj to na zawsze. I nigdy więcej nie wątp w to, że to co jest pomiędzy nami, jest prawdziwe… - powiedział cicho, po czym wypuścił ją z objęć, odwrócił się i wyszedł.

Oparła się o kafelki i powoli osunęła się po ścianie. Teraz już w ogóle nie miała pojęcia, co ma o tym wszystkim myśleć…

💝💝💝

23. Miniaturka Okno na miłość – scena z zaproszeniem na kolację

- Granger, słucham – burknęła w słuchawkę, jednocześnie zdejmując swoje szpilki.

- Po co mamy osobno jeść łososia, jeśli możemy zrobić to razem. To bardziej oszczędne i praktyczne... - Nogi się prawie pod nią ugięły, gdy rozpoznała ten głos.

- Malfoy? Skąd ty masz mój numer? Albo inaczej... Skąd ty wiesz jak używać telefonu? - zapytała, nieźle zszokowana. Usłyszała jego dźwięczny śmiech po drugiej stronie słuchawki.

- To już moje słodkie tajemnice, Granger. To jak? Ja robię łososia, ty przynosisz wino. Za godzinę u mnie.

- Czy ty się aby na pewno dobrze się czujesz? Chcesz zaprosić swojego największego wroga na kolację? To już nie ma bardziej finezyjnych sposobów na zamordowanie kogoś niż trucizna? - zapytała podchodząc do okna, by go poobserwować. Draco stał w kuchni, w jednej dłoni trzymał słuchawkę telefonu, a drugą rozpakowywał zakupy.

- Jasne, że są ciekawsze sposoby. Na przykład umrzeć z nadmiaru seksu, ale na dziś wieczór zaplanowałem tylko łososia. Przykro mi, jeśli cię rozczarowałem, Granger...

- Nie pierwszy raz, Malfoy – odpowiedziała z przekąsem, zastanawiając się, o co tak naprawdę mu chodzi.

- Zmienisz zdanie, jak spróbujesz mojej kolacji. Nie spóźnij się, Granger, i schłodź wino. Mieszkanie numer pięć, na pierwszym piętrze – odłożył słuchawkę.

Hermiona nerwowo przygryzła wargę, zastanawiając się co dalej. Mogłaby po prostu olać jego i tą kolację, ale z drugiej strony... Była taka ciekawa, o co może chodzić temu nadętemu bałwanowi. No i... Mogłaby umieścić w jego domu podsłuch. To na pewno sprawiłoby, że Harry szybciej zdjąłby ją z tej misji. Miałaby dowód w postaci nagrania, że Malfoy nic nie kombinuje... A co jeśli jest dokładnie na odwrót? Co jeśli ją rozgryzł? Poznał jej sekret? Nie! To niemożliwe... I nie może dać mu żadnych podejrzeń, dlatego pójdzie na tę kolacje.


💝💝💝

24. Miniaturka Rytuał – scena przy zlewie.

                Pamiętała to, jakby zdarzyło się dosłownie przed chwilą. Kolacja, dzień jak co dzień. Nauczyła się już ignorować to, że Malfoy siadał na przeciwko niej. Nie znosiła jego przenikliwego spojrzenia, tak więc zajmowała się rozmową z Ginny bądź Harrym, byleby nie musieć wciąż myśleć o tych wlepionych w nią oczach. Miała wrażenie, że czegoś od niej chce... A ona nie chciała mieć z nim nic wspólnego. Przecież dopiero od dwóch tygodni stali po tej samej stronie i przestali na siebie wrogo posykiwać w każdej możliwej chwili. Nie oznaczało to jednak, że zaczęła go lubić. Mogła żywić do niego pewnego rodzaju podziw – w końcu zdradził i zmienił strony, a to na pewno nie było łatwe, ale to było jedyne pozytywne uczucie, jakim była w stanie obdarzyć Dracona Malfoya, pana aroganckiego arystokratę z niesamowicie ładnymi oczami.

Tego wieczoru przypadał jej dyżur na pozmywanie wszystkich naczyń po kolacji. Lubiła to robić mugolskim sposobem. To uspokajało jej mocno skołatane nerwy. Zakasała rękawy i zabrała się do pracy, w czasie gdy dwanaście osób, które jadło dziś kolację w kwaterze Zakonu przeszło do salonu tuż obok, by napić się czegoś mocniejszego przed snem. Nikt nie zaofiarował się nawet, by wycierać naczynia, więc zaczarowała ścierki, by same to robiły. Nuciła pod nosem jedną z ulubionych mugolskich melodii, pieczołowicie myjąc kolejny talerz, gdy to się właśnie stało. Najpierw poczuła jego gorący oddech na swojej szyi, a później duże dłonie przytrzymujące ją w talii. Przycisnął do niej swoje biodra, a ona pisnęła cicho.

- Nie bój się, mała... Nie zrobię niczego, co nie byłoby przyjemne... - wyszeptał jej do ucha, a jej ciało przeszył dreszcz.

- Odwal się, ty... - Nie zdążyła dokończyć, bo niezbyt delikatnie ugryzł ją w szyję, a zaraz potem jego ręce powędrowały pod jej niebieską koszulkę, a później dalej do jej piersi. Zacisnął na nich swoje dłonie, nadal pieszcząc jej szyję, a ona nie potrafiła powstrzymać cichego jęku. Jej ciało zelektryzowało wręcz pożądanie, a fakt, że doprowadził do tego dotyk Malfoy'a zamiast ją obrzydzić, tylko spotęgował to uczucie.

- Spokojnie Granger, wiem, że tego potrzebujesz. Dam ci to teraz. Odrobina zapomnienia dla panny doskonałej – mruczał jej do ucha, delikatnie zahaczając je zębami, a jedna z jego dłoni dostała się pod jej koronkowy stanik.

- Przestań! Ktoś tu może wejść – wychrypiała, a jej oddech znacznie przyspieszył. W odpowiedzi roześmiał się cicho i ścisnął w palcach jej sutek.

- Na tym właśnie polega cała zabawa. – Po tych słowach druga z jego dłoni zsunęła się w dół, najpierw na jej nagie udo, a później w górę, pod spódnicę w kratkę i dalej do jej koronkowych fig. - Uwielbiam koronki, niepoprawna Gryfonko – mruknął, pieszcząc językiem jej szyję. Oddychała coraz szybciej, nie potrafiąc zapanować nad reakcjami własnego ciała. Zacisnęła dłonie na kancie zlewu i gorączkowo usiłowała wymyślić, jak przerwać to, co się działo. W pokoju obok siedziało jedenaście osób... Co jeśli ich przyłapią? Jej obawy odeszły jednak w zapomnienie, gdy długie, chłodne palce Dracona przeniknęły pod materiał jej majtek. Jego dotyk w tym rozgrzanym miejscu był jak wybuch fajerwerk. Nie myślała już o tym, by go odepchnąć, tylko o tym, by szerzej rozstawić nogi i pozwolić mu na to, co chciał zrobić. Niemal mogła poczuć, jak chłopak uśmiecha się sam do siebie przy jej szyi. Jedna ręka ściskała jej pierś, jego usta pieściły jej wrażliwą szyję, a jego palce zajmowały się jej spragnioną wrażeń kobiecością. Opuściła głowę, czując palące rumieńce na swej twarzy i zamknęła oczy. Wiedziała, że to zaraz się stanie... i miała rację. Nie minęła chwila, a rozpadła się na miliony kawałków w cudownym spełnieniu. Odrzuciła głowę w tył, opierając ją o jego ramię, wciskając swoje ciało w jego, a on wciąż trzymał ją w żelaznym uścisku w swoich męskich ramion. Gdy wyczuł, że nieco się uspokoiła, szybkim ruchem odwrócił ją do siebie, po czym pocałował lekko jej usta. - Jeden zero Granger, musimy to jakoś wyrównać. Będę czekał w moim pokoju. Nie spóźnij się... - Kolejny lekki pocałunek i już go nie było. Wyszedł z uśmiechem triumfu z kuchni, a ona została sama, z ospałym po orgazmie ciałem i stertą naczyń do pozmywania.

💝💝💝

25. Miniaturka Apaszka – scena z odkryciem prawdy

                Tej nocy również nie mógł zasnąć, gapiąc się w ciemnozielony baldachim nad swoim łóżkiem, a w dłoni trzymając apaszkę i co jakiś czas przykładając ją do nosa. Rozpoznał już zapach konwalii i innych składników perfum, jakimi była spryskana tkanina. Subtelne, delikatne, kobiece perfumy... Nie potrafił jednak stwierdzić, która dziewczyna ich używała. Było to dziwne uczucie. Był pewien, że zna odpowiedź, że ma ją gdzieś w swoim umyśle, gotową do odkrycia, jednak nie potrafił do niej sięgnąć i odgadnąć, kto jest osobą, której zapach zaprząta jego umysł... Tą, która najwyraźniej zdobyła sobie cząstkę jego zimnego serca...

Był jednak Ślizgonem, a Ślizgoni zawsze myślą racjonalnie i korzystają ze swojego niebywałego sprytu. Szybko wymyślił, jak odkryć kto jest właścicielem, a raczej właścicielką, ślicznej apaszki. Pokrzepiony gotowym planem działania i odrobiną ekscytacji wreszcie zasnął.

Następnego dnia zaraz po lekcjach i obiedzie znów udał się do biblioteki. Wielu uczniów było jeszcze w Wielkiej Sali, więc niezauważony przez nikogo powiesił apaszkę na jednym z wieszaków tuż obok biurka pani Pince. Miał nadzieję, że właścicielka apaszki przyjdzie znów dziś do biblioteki i odnajdzie swoją zgubę. Usiadł przy jednym ze stolików – tym, z którego miał idealny widok na wieszak i otworzył książkę, by sprawiać wrażenie, że się uczy. Jednak za każdym razem, gdy drzwi biblioteki się otwierały, a ktoś wchodził do środka, on unosił głowę, by zobaczyć, czy nie sięga po apaszkę.

Godziny mijały i powoli dobiegała pora kolacji, a piękna tkanina nadal tkwiła tam, gdzie ją zostawił. Czuł się rozczarowany, ale postanowił nie rezygnować. Jutro znów miał zamiar przesiedzieć popołudnie w bibliotece. Zaczął powoli zbierać swoje rzeczy, gdy obok jego stolika przeszła właśnie Granger w asyście rudej siostrzyczki Weasley'a, która szczebiotała wesoło. Granger jak zwykle miała nos w książce. Draco jednak zdziwiłby się, gdyby było inaczej. Książka była nieodłącznym atrybutem Granger, jak korona była atrybutem króla.

- Hej, Miona, to nie przypadkiem twoja chustka? - zapytała Weasley, wskazując na apaszkę. Czas jakby zwolnił, a Draco z niedowierzaniem patrzył, jak Hermiona odrywa wzrok od książki i spogląda na apaszkę, którą pokazuje Ginny.

- Znalazła się! Zdaje się, że wczoraj wypadła mi z torby w bibliotece. Dobrze, że nikt jej nie wziął, to prezent od babci - ucieszyła się Gryfonka, odbierając od przyjaciółki tkaninę i obwiązując nią swoją smukłą szyję. Draco nie mógł w to uwierzyć. Siedział tępo, gapiąc się przed siebie, wciąż nie dowierzając, że to prawda. Gryfonki już dawno sobie poszły, a on nadal się nie otrząsnął z tego, co odkrył. Wystarczyło mu tylko przypomnieć, że całą ostatnią noc przespał słodko wtulony w apaszkę Hermiony Granger...

💝💝💝

26. Miniaturka Syndromy przeszłości – scena z sztyletami

– Dzień dobry, Pansy – przywitał się, wchodząc do swojego biura.

– Cześć. Masz dwie wiadomości z ministerstwa oraz jakiś list przyniesiony dziś rano przez sowę. Wszystko zostawiłam u ciebie na biurku. Ten raport... – Pansy, jak przystało na dobrą sekretarkę, chciała jak najszybciej zdać swojemu szefowi sprawozdanie. Wiedziała, że Draco tego oczekiwał. W pracy był perfekcjonistą, zawsze dążącym do jak najlepszych rezultatów. Był wymagający i skrupulatny, ale potrafił też docenić dobrze wykonaną pracę.

– Nie teraz. Odwołaj moje poranne spotkania. Niech nikt mi nie przeszkadza. – Przerwał jej przemowę i nie oglądając się za siebie, wszedł do swojego gabinetu i mocno trzasnął drzwiami.

– No nie, znowu? – mruknęła pod nosem Pansy, ze zmartwieniem patrząc w stronę gabinetu. Naprawdę było jej żal przyjaciela, ale nie miała pojęcia, jak mogłaby mu pomóc.

– Hej, jest już Smok? – Theodore Nott wszedł do biura z szerokim uśmiechem.

– Jest, ale nikt ma mu nie przeszkadzać – poinformowała wciąż zmartwiona Parkinson.

– Sztylety? – zapytał konspiracyjnym szeptem Theo, przysiadając na rogu jej biurka.

– Chyba tak. To już trzeci raz w tym miesiącu. Bardzo chciałabym mu jakoś pomóc, ale nie mam pojęcia jak...

– Ja też. Pewnie znów się na nią natknął w windzie lub gdzieś na korytarzu. Widać, że bardzo źle to znosi.

– Ja myślę, że to przez te plotki o tym, że wkrótce zaręcza się z Weasleyem. Jeśli ona za niego wyjdzie, coś czuję, że Draco może odejść z kancelarii.

– To niemożliwe, on uwielbia tę pracę. To nie może się tak skończyć. Powinniśmy coś zrobić – nalegał Nott.

– Sama nie wiem, Theo. Draco na pewno sobie nie życzy, byśmy się wtrącali.

– Na pewno, ale i tak nie mam zamiaru siedzieć z założonymi rękoma – zadecydował, wstając i ruszając do wyjścia.

Machnął różdżką, a sztylet niczym strzała przeleciał przez gabinet i z głuchym łoskotem wbił się w jedną ze ścian. Poluzował kołnierzyk swojej koszuli, zamknął oczy i odchylił głowę.

– Dość tego. Pokonam to, pokonam! To nie ma prawa się dziać. Nie mnie, nie ze mną. Pokonam to głupie uczucie i zapomnę o niej. Już wkrótce, wkrótce... – szeptał cicho, niczym najgorliwszą modlitwę. Wyprostował się, otworzył oczy i znów machnął różdżką. Kolejny sztylet przeciął powietrze i wbił się w ścianę aż po samą rękojeść.

💝💝💝

27. Miniaturka Pogryź mnie – scena zemsty w gabinecie

Draco choć nie mógł ruszyć nawet najmniejsza częścią swego ciała, wciąż był świadomy tego, co się działo. Nie było czego ukrywać. Był przerażony na samą myśl o tym, co Granger mogła z nim zrobić. Przez jego wyobraźnie przewijały się różne sceny. Od torturowania ogniem, po zabawę w rzucanie wymyślnym zaklęć, a kończąc na wpuszczeniu do jego gabinetu kolejnej grupy napalonych staruch. Nie miał pojęcia, co go czekało, ale był pewien, że nie będzie to nic przyjemnego.

– Doigrałeś się Malfoy – powiedziała, podchodząc bliżej i siadając na jego biurku. – Ostrzegałam cię nie raz i nie dwa, że ze mną nie ma żartów, prawda?

Draco bardzo chciałby móc rzucić w jej stronę jakąś kąśliwą uwagą, ale niestety wciąż pozostawał pod działaniem zaklęcia. Hermiona pochyliła się nad nim, patrząc mu głęboko w oczy.

– Wiesz... To do pewnego momentu było nawet zabawne. Jednak pomysł z posągiem, który zdradził całemu Ministerstwu moją największą tajemnicę... – Przejechała swoim czerwonym paznokciem po jego policzku, a Draco poczuł, że wróciło mu czucie w całym ciele. Szarpnął się gwałtownie, chcąc coś wykrzyknąć, ale niestety nadal działało zaklęcie wyciszające.

Hermiona roześmiała się pod nosem i znów się nad nim pochyliła, wiedząc, że dzięki krępującym go linom, nic jej nie grozi.

– Tak, Malfoy, ja naprawdę bardzo lubię być... gryziona. – Ostatnie słowo wyszeptała mu prosto do ucha.

Draco poczuł, jak opanowała go fala gorąca.

Na Salazara! Co ona wyprawiała?

– Gorąco tu trochę. – Hermiona rozwiązała futerko, ukazując nieco koronkowego, czerwonego staniczka.

W Malfoyu wszystko zawrzało. To było gorsze od jego najgorszego przypuszczenia. Hermiona Granger postanowiła go ukarać osobiście, a on... On wręcz marzył i fantazjował o takiej karze. Nie chciał jednak, by ona znała prawdę. Miała myśleć, że nie znosił jej w takim samym stopniu, co ona jego, a teraz... Jak ma nie pokazać, że ona na niego niesamowicie działała?

– Podoba ci się mój stanik? – Hermiona zauważyła, gdzie padał jego wzrok. – Założyłam go specjalnie dla ciebie...

Tak!, chciałby móc wykrzyknąć.

Hermiona przesunęła się tak, by siedzieć naprzeciwko niego i do końca rozwiązała swoje futerko, tak by Draco mógł zobaczyć, że stanik należał do kompletu z niezwykle seksownymi figami.

– Postanowiłam sobie z tobą porozmawiać o konsekwencjach kpienia sobie z moich upodobań erotycznych. – Oblizała usta i założyła nogę, na nogę w taki sposób, że Draco o mało nie zemdlał.

Merlinie! Jak ona wspaniale dziś wyglądała. Te oczy, włosy, usta, figura, bielizna...

– Uważasz, że możesz sobie ze mnie żartować na oczach całego Ministerstwa i nie poniesiesz za to żadnych konsekwencji?

Draco miał wrażenie, że dosłownie płonął. Serce waliło mu jak oszalałe, a jego oddech znacznie przyśpieszył, no i jeszcze... Jego spodnie powiększyły się w dość oczywistym miejscu.

Hermiona uśmiechnęła się triumfująco i znów przejechała paznokciem po jego twarzy, obrysowując linię jego nosa i ust.

– Ten striptizer nie był nawet taki zły. Gdyby nie fakt, że tańczył dla mnie przy wszystkich, to kto wie, co by się stało... – szeptała, jednocześnie rozpinając mu koszulę. – Krzywula też polubiłam. Jeszcze z trzy dni, a przekonałabym go, by cię porzucił.. – Przejechała paznokciami po jego klatce piersiowej, delikatnie ją drapiąc, a Draco wiedział, że nawet gdyby mógł mówić, z jego gardła wydobywałyby się teraz tylko jęki.

– Jednak ten posąg. To było bardzo wredne... – Hermiona przeniosła swoją dłoń na pasek jego spodni, a Draco zamknął oczy, nie chcąc widzieć jej triumfującej miny, gdy zobaczy, jak bardzo był podniecony.

Nagle poczuł, że zrobiło mu się niesamowicie zimno. Otworzył oczy i stwierdził, że nie miał na sobie już nic poza bokserkami. Rozebrała go za pomocą zaklęcia.

– Jak myślisz, jaki będzie następny krok? – Pstryknęła palcami, a Draco zorientował się, że zdjęła z niego zaklęcie wyciszające.

– Rozwiąż mnie! – wychrypiał.

– I co się stanie, jak to zrobię? – zapytała, znów pochylając się nad nim i patrząc mu głęboko w oczy.

– Zrób to, to się przekonasz – wymruczał, nie mogąc już myśleć o niczym innym, jak tylko o tym, by wreszcie móc jej dotknąć. Chciał tego niczym kolejnego oddechu.

– Naprawdę tego chcesz?

– Tak!

– Poproś... – wyszeptała mu do ucha Hermiona.

– Proszę! Zdejmij ze mnie to zaklęcie, chcę cię dotknąć... – wyznał szczerze.

Hermiona odsunęła się od niego i roześmiała się cicho.

– Oto twoja kara, Malfoy. Nikogo już nie ma w Ministerstwie. Wszyscy dawno wyszli, więc będziesz tu siedział nagi i podniecony... aż do poniedziałku.

Wstała i ruszyła w stronę drzwi.

– Co?! Nie! Granger, wracaj tu! Rozwiąż mnie! – błagał.

– Nie igraj ze mną nigdy więcej, Malfoy, bo następnym razem będzie jeszcze gorzej. – Hermiona spojrzała na niego przez ramię i z wrednym uśmiechem pstryknęła palcami. Ostatnia część jego garderoby rozpłynęła się w powietrzu, a ona po prostu wyszła, nie oglądając się więcej za siebie.

💝💝💝

28. Miniaturka DraczKotek – scena z odmienieniem

Nagle błysnęło zielone światło, a Hermiona przestraszona usiadła z różdżką w dłoni. Draco również poderwał się do góry, ale zawadził głową o dłoń Hermiony i zaplątał się w jej prześcieradło. Granger krzyknęła krótko, a Draco znów usiłował się podnieść, ledwo utrzymując równowagę, tak by nie spać z łóżka. Wtedy jego wzrok spotkał się z wyraźnie zaskoczonym spojrzeniem dziewczyny... i dopiero teraz uświadomił sobie, co tak właściwie się stało.

Wrócił. Naprawdę wrócił do swojej postaci! Szybko pomacał swoje arystokratyczne ciało, by się przekonać, że niczego mu nie ubyło. Merlinowi dzięki! Był cały! Cały i zdrowy! Cały i seksowny! Cały i... nagi... O cholera! Szybko chwycił za prześcieradło i spróbował nim zakryć najbardziej strategiczne części. Wkurzona Gryfonka celowała w niego różdżką, a on nie miał nic poza wreszcie odzyskanym, boskim ciałem. Czy to mogło wystarczyć, by ją ugłaskać?

– Hermiono, czy coś się stało? – Ich uszu dobiegł zaspany głos Parvati Patil.

– Niee, nic. Miałam tylko koszmarny sen. Śpij dalej, Parv. – powiedziała, mrużąc niebezpiecznie oczy i nadal celując różdżką w blondyna. Na dłuższą chwilę zapadła cisza, a potem Hermiona nagle rzuciła zaklęcie. Draco w panice zamknął oczy. Jeśli Granger teraz transmutuje go w coś innego, to chyba się zabije! O ile to ona tego nie zrobi... Nic takiego się jednak nie stało, a dziewczyna opuściła różdżkę i na nowo zapaliła nocną lampkę. Spojrzała na niego zniesmaczona, chyba mając poważny problem z zaakceptowaniem tego, że w jej łóżku, tuż na przeciwko niej, siedzi praktycznie nagi Draco Malfoy. Znów machnęła różdżką, a przed chłopakiem zmaterializowało się coś, co wyglądało na stary dres.

– Ubierz się, Malfoy, a potem najciszej jak potrafisz – wynoś się stąd! – warknęła, znów unosząc różdżkę i biorąc go na cel.

– Nie chcesz wiedzieć, co się stało? Nie zapytasz, skąd się tu wziąłem? – odpowiedział, zdając sobie sprawę z tego, że wcześniej Hermiona rzuciła na nich zaklęcia wyciszające.

– Doskonale wiem. To znów jakiś głupi psikus twoich przepitych whisky koleżków. Chcieliście sobie ze mnie zakpić i mnie ośmieszyć, czy tak? Niedoczekanie! A teraz zabieraj ten blady tyłek z mojego łóżka albo przysięgam, że zaraz zmienię cię we fretkę i dam Hardodziobowi na śniadanie! – ostrzegła go bez cienia żartu.

– Zaraz stąd zniknę, chcę tylko, byś wiedziała, Granger, że nie miałem z tym nic wspólnego! To ja tu jestem ofiarą – warknął, w pośpiechu się ubierając, jednocześnie pilnując, by Gryfonka nie zobaczyła...no... prawdziwego ogonka.

– I masz mi oddać mojego kota, przebrzydły draniu! – warknęła.

– Odzyskasz go, jak tylko wrócę do siebie. Tylko jak mam to zrobić? – zastanowił się.

– Rzucę na ciebie zaklęcie kameleona, bo nie chcę, by ktoś cię widział, jak stąd wychodzisz. Jednak jeśli komuś powiesz, że wylądowaliśmy razem w jednym łóżku, to przysięgam, że przeklnę cię jak stąd do Land's End i z powrotem – pogroziła mu.

– Bez obaw, Granger. Dla mnie to też nie była przygoda życia – skłamał, szybko wciągając przez głowę bluzę od dresu.

– Dość tego, Malfoy! Wynoś się i nigdy nie wracaj! – Hermiona stuknęła go różdżką w głowę , a języki zimna oplotły jego ciało. Po chwili stał się niewidzialny.

– Zobaczymy, Granger. Nigdy nie mów nigdy. – Draco przypomniał sobie, że przecież odzyskał już swój urok osobisty i seksapil. Posłał jej lekko złośliwego smirka, po czym cicho wyplątał się z kotar otaczających jej łóżko.

Nie wiedział czemu, ale naprawdę cicho liczył na to, że jeszcze kiedyś tam wróci.

💝💝💝

29. Miniaturka Oswojenie – scena z rozmową w wyobraźni.

- Błagam… - wyjęczała, czując się jakby miała opuścić swoje ciało i rozmyć się w puszystej chmurce przyjemności.
Nie wiedziała kiedy i jak pozbył się swoich spodni. Poczuła go blisko siebie. Był gorący, lekko spocony, miał zarumienioną twarz i błyszczący wzrok. Trzymał ręce na jej łopatkach, a ich usta znów połączyły się w finezyjnym tańcu zmysłów.
- Otwórz oczy – poprosił cicho.
Zrobiła to.

Zabolało – tak jak się tego spodziewała, ale głośny, ochrypły jęk, jaki opuścił w tej chwili jego usta, w jakiś wysublimowany sposób wynagrodził jej to cierpienie.
Otworzyła dla niego swoje ciało i umysł i była gotowa.
Nagle w jej głowie zrobiło się różowo, a na języku poczuła dziwny, słodkawy posmak.
Zrozumiała. Draco zdołał rzucić na nich Unitatis Magica. Udało się…
Zaczął się w niej poruszać, powoli, delikatnie, a ona pojękiwała cicho wprost do jego ucha. Należała teraz do niego – całą sobą.

- To trudne… - usłyszała sapnięcie w swojej głowie.
- Co? – spytała.
- Skon…centro…wać… się… Teraz…! Cholera! – ostatnie słowo jęknął na głos i pchnął mocniej, a Hermiona wbiła palce w jego plecy.
- Musisz… Spróbować… – wysłała mu wiadomość.
- Czy wiesz jak… Jak…
Draco dyszał ciężko, a ona szukała w swojej głowie jakiegoś znaku jego obecności. Chciała wreszcie usłyszeć to pytanie, nim Unitatis Magica przestanie działać.
- Czy… Wiesz… Jak… Go… Ostatecznie… Zabić? – wyszeptał w jej myślach, jednocześnie wgryzając się zębami w jej ramie i drżąc z wysiłku.
- Tak… - Hermiona poczuła, jak napięcie chce do niej wrócić, a umysł ukryć się za grubą warstwą barier, więc odwróciła swoją uwagę, próbując skoncentrować się na tym, jak jego ciało ocierało się o nią oraz na tym jak miękkie były jego włosy, gdy wplatała w nie swoje palce.
Skupiła myśli na jego ustach, które łagodziły ślad po ugryzieniu na jej ramieniu i na tym, jak bardzo kompletna czuła się w tej chwili, gdy miała go głęboko w sobie.
Powoli, krok po kroku zaczęła przywoływać w swojej głowie obrazy.
Harry opowiadający jej i Ronowi o horkruksach.
Dziennik Riddle’a
Naszyjnik Salazara
Czarka Helgi
Pierścień Peverellów.
Diadem Roweny.
Harry – leżący martwy na ziemi w zakazanym lesie.
Kły bazyliszka, miecz Gryffindora, szatańska pożoga w pokoju życzeń…

Draco oddychał chrapliwie, spięty do granic możliwości.
Hermiona czuła, jak zaczyna drżeć w jej ramionach i wiedziała, że mężczyzna jest teraz rozbity pomiędzy tym, co zaprzątało jego umysł, a tym do czego tak usilnie dążyło jego ciało.
Przywołała ostatnie dwa obrazy. Dwa ostatnie elementy układanki. Nagini i Czarny Pan. To było wszystko. Teraz już wiedział. Oddała mu swoją ostatnią tajemnicę.

Nie miała pojęcia, jaką cenę przyjdzie jej za to zapłacić, ale poczuła ulgę, że nie była już z tym całkiem sama. Tyle lat dusiła to w sobie, popadając w coraz większą beznadzieję. Teraz był ktoś jeszcze. Nie wiedziała co on zrobi z informacjami, jakie mu przekazała, ale już nie miała na to wpływu. Dała mu to, czego od niej chciał. Temat został zamknięty.

Nagle różowa poświata, zniknęła z jej myśli, a słodki posmak w ustach przeminął. Otworzyła oczy i patrzyła na to, jak Draco mocno zaciska powieki, poruszając się w niej coraz szybciej. Najwyraźniej, gdy dowiedział się już wszystkiego, postanowił skoncentrować się na osiągnięciu wreszcie własnej satysfakcji.
Wystarczyła chwila, by po jego twarzy przebiegł dreszcze, a usta opuścił jęk spełnienia. Objął ją mocno i ukrył swoją twarz w zagłębieniu jej szyi.
Czuła, jak gorące nasienie ją wypełnia, a ciche pomruki, jakie wciąż opuszczały jego usta, były czymś mistycznym i pięknym. Odetchnęła głęboko i odprężyła się. Teraz było już po wszystkim.

💝💝💝

30. Teraz nie mów żegnaj – prolog

- Umm… To jest pyszne! – zamruczała z przyjemności, biorąc kolejny kęs cudnego, kokosowego ciasta.

- Pokaż! – zażądał, przechylając się przez jej ramię, szczerze rozbawiony.
Zaśmiała się i zamoczyła palec w puszystym kremie, po czym podała mu go prosto do ust
.
- Faktycznie dobre! – złapał za jej nadgarstek i oplótł jej ręką swoją szyję, po czym pocałował ją krótko i namiętnie. – A z twoich ust, smakuje jeszcze lepiej – westchnął, opierając dłonie na jej talii.

- Tylko jedno ci w głowie! – zaśmiała się, mimo wszystko obejmując go mocniej i znów całując z oddaniem.

- Więc kończ jedzenie i chodź… - zachęcił, sięgając po szklaneczkę ze swoim drinkiem i wypijając go jednym haustem.

- Daj mi się tym nacieszyć! – poprosiła, znów odwracając się w stronę talerza.

- Zjesz później!

- Ale to mój tort weselny! – zachichotała.

- A moja noc poślubna! – zaśmiał się i bezceremonialnie przerzucił ją sobie przez ramię i ruszył w stronę łazienki.


Gdy wreszcie ją postawił na środku ogromnego, puszystego dywanu, prawie od razu oparła swoje czoło o jego i zaśmiała się cicho.

- Nie mogę uwierzyć, że naprawdę aż tak nam odbiło… - wyszeptała.

- Cóż… Przynajmniej odbiło nam z miłości – odpowiedział, popychając ją lekko w stronę ogromnej, luksusowej, marmurowej wanny.
Roześmiała się szczerze, czując, że chyba jeszcze nigdy w życiu, nie była, aż tak bardzo szczęśliwa.

- Zamówimy jeszcze szampana? – zaproponowała.

- Jasne! Który to już dzisiaj? – zapytał, podchodząc do wanny, by napełnić ją wodą.

- Kto by to tam liczył – lekceważąco machnęła ręką i rozwiązała swój szlafrok.

- A może po prostu wykąpiemy się w szampanie? – zaproponował z dzikim błyskiem w oku.

- Świetny pomysł! – zawołała z entuzjazmem, po chwil pozwalając mu po raz kolejny porwać się w ramiona.

Objęła go mocno i pocałowała, chcąc przekazać mu całą moc swoich uczuć.
Wiedziała, że od kilku dni unosi się na różowej chmurce pełnej luksusu, alkoholu i fantastycznego seksu. Trochę się obawiała co przyniesie kolejny dzień, ale wierzyła, że wszystko się ułoży.
Spojrzała na złotą obrączkę na swoim palcu, a zaraz później w jego oczy, nim jego usta znów odszukały jej.
Tak! Wszystko się ułoży!

Nie wiedziała tylko, że otrzeźwienie i rozsądek, nadejdą już kolejnego poranka./.