>Rozejm< ETAP 27

 Dedykacja: Dla wszystkich miłośników konkretnej Hermiony! 👧💪


💢💢💢


ETAP ten zawdzięczacie znów Gyglene - bo cudownie rysuje - na pewno niedługo Wam zaprezentuję! 😍


💢💢💢

                Wieczór spędzali razem w salonie. Hermiona transmutowała jeden z foteli w wygodną sofę. Draco siedział i przeglądał jakiś raport z ministerstwa, a ona leżała z głową na jego kolanach i czytała ciekawą książkę o sądownictwie w czternastowiecznej, magicznej Anglii.
Rozległo się głośne pukanie, lecz nim ktokolwiek z nich zdążył się chociaż odezwać, drzwi się otworzyły i do pokoju wpadła rozemocjonowana Pansy.

- Smoku! Kurwa! – zawołała gorączkowo.

- Widziałem – odpowiedział spokojnie Draco, delikatnie przeplatając palcami loki Hermiony.

- Serio? Gdzie? Myślałam, że dopiero co przyjechała… – Pansy podeszła do nich i klapnęła na fotel.

- Znalazł ją w naszym łóżku – zaśmiała się drwiąco Hermiona.

- Gdzie?! – Pansy, aż podskoczyła na swoim miejscu.

- Ta idiotka wlazła nam do sypialni i rozebrana położyła się w pościeli. I to nie ja ją znalazłem, tylko ty lwico – przypomniał jej Draco.

Pansy ryknęła gromkim śmiechem, prawie zalewając się łzami.

- Ale z niej zdzira! Wiecie, co mi powiedziała, jak mnie minęła?

Draco i Hermiona spojrzeli na nią z zainteresowaniem

- „Słyszałam Panno Suko, że mój mądry braciszek, wreszcie kopną cię w to kościste dupsko!”

- Ale elokwentnie! – skrytykowała Hermiona.

- Czekaj, zobaczymy czy riposta Panss, była lepsza – zaśmiał się Draco.

- Zmierzyłam ją chłodnym wzrokiem i spytałam: „Lorena? To ty? W ogóle cię nie poznałam! To nowe zmarszczki, czy po prostu już na stałe nosisz ten dziwkarski wyraz twarzy?”

- Dobre! – zaśmiała się Hermiona.

- Sześć na dziesięć, ale ujdzie – ocenił Draco.

- Serio? Mam ci przypomnieć, twoje: „Hermiona, ja się chyba źle czuję?” – dopiekła mu.

- Co? – Pansy ryknęła śmiechem. – Serio próbowałeś symulować chorobę, Smoku? Hermiona to nie, Astoria, żeby ci w to uwierzyć! – zaśmiewała się.

- Nieprawda! Ja serio miałem jakiś atak, jak zobaczyłem tę puszczalską idiotkę w naszej sypialni! – gorączkował się.

- A ty, jak to odebrałaś? – Pansy popatrzyła uważnie na Hermionę.

- Nijak. Kolejna do kolekcji podbojów pana D. Powoli zacznę je sobie zapisywać, bo mogę nie nadążyć zapamiętywać – Hermiona uśmiechnęła się drwiąco.

- Nie rób mi scen zazdrości, bo będę musiał wyrzucić Parkinson z komnat i ci przypomnieć, co się dzieje, gdy takie rzeczy mają miejsce!  – mruknął, znów przeplatając w palcach jej włosy.

- Zazdrości? Nie usłyszałeś w moim głosie, tego ogromu pogardy, co do twojego stylu życia? – zaśmiała się Hermiona.

- Lwico… Zachowuj się! Mamy gościa! Nie powinienem cię teraz ustawiać do pionu!

- Merlinie! Wy musicie mieć naprawdę bardzo udany seks! - wypaliła Pansy.

Obydwoje spojrzeli na nią, nie kryjąc swojego oburzenia.

- No sorry, ale to co się dzieje pomiędzy wami, to czystej postaci namiętność. Aż mnie świerzbi, by zapytać ile wy razy dziennie…  – Pansy uśmiechnęła się rozpromieniona.

- Widzisz! – Hermiona wskazała palcem na byłą ślizgonkę. – To jest właśnie wyznacznik twojego stylu życia! Twoja mocno niedyskretna przyjaciółka, co plecie, co jej ślina na język przyniesie!

- Tak moja jak i twoja! Nie zwalaj całej winny na mnie! – zaśmiał się.

- Pansy… Opanuj się! Wiem, że ty ostatnio trochę pościsz… Ale zaraz! Czekaj! Malfoy, popatrz no na nią! – Hermiona roześmiała się w głos.

- Co? – nie zrozumiał w pierwszej chwili.

- Panss… Ty jesteś jakaś o wiele mnie spięta! – wytknęła jej Hermiona.

- Nieprawda! Ja… Nie! Hermiona! – zawołała głośno, czerwona jak kociołek tuż przed wybuchem.

- Jak dobrze, że nie zjadłem jeszcze kolacji… - burknął Draco. – Longbottom, doprawdy… Chyba jednak nie chcę sobie tego wyobrażać! – narzekał pod nosem.

- Jak było? – spytała konspiracyjnym szeptem Hermiona.

- Nienawidzę cię za to… Ale… Jeszcze nigdy nie było tak, jak dziś…! - zagryzła wargę, po czym uśmiechnęła się delikatnie pod nosem.

Hermiona przechyliła się na kolanach Dracona i sięgnęła po dłoń Pansy, ściskając ją mocno.

- Cieszę się! – zapewniła z iskrami w oczach.

- Ja też! – roześmiała się Parkinson.

- A ja muszę whisky… - oznajmił Draco.

- Nie wolno ci. Ale my z Pansy, koniecznie powinnyśmy to uczcić!

Hermiona podniosła się z kolan blondyna i podeszła do przyjaciółki. Uściskała ją krótko i szepnęła jej do ucha.

- Obiecaj, że to ja będę matką chrzestną…

Pansy roześmiała się szczerze.

- Obiecuję, że jeśli… Ale ty też pamiętasz, prawda? – zapytała, patrząc jej w oczy.

- Tak – Hermiona uśmiechnęła się do niej serdecznie.

Dziś, zupełnie inaczej, niż wtedy, wcale jej się nie wydawało już, że była to tylko obietnica bez pokrycia…



💢💢💢


                Po trzech dniach wolno było im wreszcie wrócić do pracy. W piątek rano kolejka do Fiuu była porażająca, a Hermiona zaczęła się zastanawiać, czemu Lucjusz nie nakazał jeszcze podłączyć innych kominków w zamku.
Wszyscy zebrani, znów chcieli im zejść z drogi, ale Hermiona i Draco podziękowali i ustawili się w ogonku, bo wcale im się tak bardzo nie śpieszyło.

Zwłaszcza Hermionie, która zaplanowała, że utnie sobie dziś pogawędkę z Ginny.

- Cześć gołąbeczki! – zawołała radośnie Pansy, stając zraz za nimi.

- Hej! Widzę, że masz dziś dobry humor! – Hermiona uśmiechnęła się do niej.

- Niezły. Skoczymy dziś razem na lunch, czy macie jakoś mocniej sprecyzowany plany na wspólną przerwę? Czyje biurko ma dziś dyżur? – Pansy sugestywnie poruszyła brwiami.

Hermiona posłała jej oburzone spojrzenie i odwróciła się do Malfoya.

- Radź sobie. To nie przy mnie stała się taka zdeprawowana – odpowiedział Draco z przekornym uśmieszkiem.

- Chyba jednak muszę napisać do Nevilla. Powinien jeszcze trochę popracować nad okiełznaniem naszej panny P. – Hermiona wyszczerzyła się do Pansy.

- Gadajcie sobie. Nic mi dziś nie zepsuje nastroju! – zaśmiała się Pansy.

- Czyżby? – Draco skinął na idącą w ich stronę Lorenę, pod ramię z Marcusem Flintem.

Hermiona mocniej uścisnęła rękę Dracona. Widok Marcusa wywołał w niej naprawdę mordercze instynkty.

- Dzień dobry państwu! – Flint posłał im złośliwy uśmieszek.
 
- Dzień dobry – odpowiedziała cicho Hermiona, a Draco i Pansy w ogóle nie zareagowali.  

- Smoku, ty mały kłamczuszku! Czemu mi nie powiedziałeś, że twoje małżeństwo było aranżowane? Wcale nie musiałam od ciebie wychodzić! To ją mogliśmy wyprosić… – Lorena podeszła i wyciągnęła do niego dłoń, chcąc dotknąć jego twarzy.

Hermiona ledwo opanowała chęć nagłego wybuchu. Była o krok od sięgnięcia po różdżkę, ale zauważyła, że Draco odsunął się szybko, złapał kobietę za nadgarstek, po czym odtrącił jej rękę z wyraźną odrazą.

- Moje małżeństwo było aranżowane, ale jest bardzo udane, więc daruj sobie i trzymaj się ode mnie z daleka! – powiedział twardo.

- Och! Marcusie! A mówiłeś mi, że Draco tylko i wyłącznie nią gardzi… - Lorena rzuciła Flintowi krótkie spojrzenie, po czym odwróciła się i zmierzyła oceniająco Hermionę.

- Bo byłem pewien, że tak właśnie jest – Flint uśmiechnął się ironicznie.

- No to się pomyliłeś. Nie pierwszy zresztą raz, Flint. Dość marny z ciebie obserwator – dogadała mu Hermiona, siląc się na słodki uśmiech.

- Skoro tak twierdzisz, Granger… - syknął.

- Malfoy, jak już. I nie twierdzę, tylko wiem to na pewno. Rozumiem, że strasznie cię ubodło, że to nie ty jesteś najwspanialszym synem rodów czystej krwi, ale… No nie mów, że się choć przez chwilę łudziłeś? Stanąłeś kiedyś obok Dracona i przyjrzałeś się wam obu? – prowokowała, zadowolona, że Flint coraz mocniej czerwieni się ze złości.

- Hermiona… Kocham cię! – ryknęła Pansy, zalewając się łzami.

- Jak śmiesz, ty mała, wredna…

- Jeszcze słowo Flint, a obiecuję, że podasz dziś w piekle wujkowi Voldziowi rękę na powitanie! – przerwał mu ostro Draco.

- Widzę, że nauczyłeś już żonkę, jak ładnie pyskować, Malfoy! – pieklił się Marcus.

- Nie. To ona mnie nauczyła, jak sobie radzić z brudnymi szczurami. A teraz zejdź nam z drogi, bo śpieszymy się do pracy – oznajmił Draco.

- My też idziemy do pracy! – oznajmiła z uśmiechem Lorena.

- Ty? A od kiedy mamy w ministerstwie burdel, byś mogła się w nim zatrudnić? – spytała ją z niesmakiem Pansy.

- Tak się składa, że Zabb załatwił mi posadę w Departamencie do spraw hodowli roślin zakazanych! – Lorena uśmiechnęła się wrednie, a Pansy zamarła.

Hermiona od razu zrozumiała dlaczego. Szefem tego departamentu, był nie kto inny tylko Neville. Jak nic, Zabini postanowił podsunąć mu pod nos puszczalską siostrzyczkę, by namieszać pomiędzy nim, a Pansy.

- Twój brat jest skończonym draniem! – warknęła Parkinson.

- Zapewne nie myślałaś tak o nim, jak się zabawiałaś z jego ku…

- Dość tego! – przerwał jej Draco. – Nie zadomawiaj się zbytnio w pracy, Loreno, bo szybko z niej wylecisz! – Draco złapał Hermionę za rękę i pociągnął ją w stronę kominka, a Pansy od razu poszła za nimi.


💢💢💢


Dopiero, gdy znaleźli się w windzie, Panss westchnęła ciężko, a w jej oczach błysnęły łzy.

- Nie płacz… – Hermiona pogładziła ją po ramieniu.

- Zabini zrobi wszystko, by namieszać mi w życiu – szepnęła, sięgając do swojej torebki po chusteczkę.

- Nie pozwolimy mu na to! – zapewniła ją z mocą Hermiona.

- On cię wciąż kocha, Panss – dodał Draco.

- Kocha? Przestań! Byłam mu jedynie rozrywką… Nie umie się pogodzić z utratą ulubionej zabawki!

- Nigdy tak o sobie nie mów! – upomniała ją Hermiona. – I nie martw się na zapas! Neville to jeden z najbardziej honorowych ludzi, jakich znam! Nie pójdzie za tą bździągwą… -  uśmiechnęła się do niej ciepło.

- Dobrze, że mam was… Jesteście mi bliżsi niż rodzina – Pansy uśmiechnęła się do nich, przez łzy.

- Ty nam też! – odpowiedziała od razu Hermiona, również wzruszona, po czym przytuliła się do Pansy.

Draco podszedł i objął je obie.

- Moje małe wiedźmy zaraz utopią mnie w łzach! – zaśmiał się.

- A idź! Ty masz skórę garboroga, że cię to nie wzrusza! – Pansy odsunęła się od nich, otarła łzy i uśmiechnęła się.
Winda właśnie dojechała na jej piętro.

- Widzimy się na lunchu! – zawołała za nią Hermiona.

- Serio? Biurko będzie zawiedzione… - mruknął Draco, przesuwając po jej plecach ręką.

- Zacznę ci dolewać jakiś eliksir uspokajający do porannej kawy – zaśmiała się Hermiona, odtrącając jego rękę, gdy zsunęła się na jej pośladek.

- Nie mów, że ci to przeszkadza… - szepnął jej do ucha, znów kładąc dłoń na jej pupie.
Winda zatrzymała się na jednym z pięter, ale Dracona mało to obeszło, bo znów zaczął lekko całować jej szyję.

Ginny Weasley stanęła na ich widok, jak zamurowana.

Otworzyła usta, ale nic nie powiedziała…
Draco zaprzestał całowania, ale nie odsunął się, tylko nadal obejmował Hermionę ramieniem.

- Wsiadaj! – zachęciła ją Hermiona, ze słodkim uśmieszkiem.

- Ja nie…

- No dalej, Gin, wchodź! – zachęciła

Draco spojrzał na nią kątem oka, nieco spięty.

- Gdzie się wybierasz? – spytała uprzejmie Hermiona.

- Do siebie, na ósme… - burknęła pod nosem Weasley.

- Idealnie!

Winda dojechała na siódme piętro, a kraty się rozsunęły. Ginny odsunęła się, by ich przepuścić.

- Idziesz? – Draco zdziwił się, widząc, że Hermiona nie rusza się z miejsca.

- Nie. Przekaż proszę Claudii, że trochę się spóźnię – Hermiona z uśmiechem cmoknęła go w policzek.

- Herm…

- Miłego dnia, kochanie. Odwiedzę cię później – obiecała, po czym popchnęła go delikatnie w stronę wyjścia.

Draco rzucił jej ostatnie niepewne spojrzenie, po czym wysiadł z windy. Kraty znów się zasunęły.

Ginny wzięła głębszy oddech.

- Chcesz to załatwić tutaj, czy wolisz w twoim gabinecie? – spytała cicho Hermiona.

- Co? – Ginny spojrzała na nią pochmurnie.

- Naszą rozmowę.

- My nie mamy o czym rozmawiać, Granger! – warknęła Ruda.

- Dobrze.

Hermiona szybko wyjęła różdżkę, machnęła nią, a winda stanęła. Machnęła po raz drugi, a różdżka Ginny wyleciała z kieszeni jej spódnicy i wylądowała po drugiej stronie pomieszczenia.

- Co ty….?

Hermiona złapała Ginny za przód bluzki i mocnym szarpnięciem przyparła ją do ściany.

- Pojebało cię? – krzyknęła Ginny, wyrywając się.

Hermiona przytknęła jej różdżkę do podbródka i popatrzyła prosto w oczy.

- Jesteś świetną czarownicą, Gin. Naprawdę utalentowaną. Ale nie obraź się… Ze mną nie miałabyś żadnych szans. Dlatego posłuchaj uważnie, co mam ci teraz do powiedzenia.

- Pożałujesz tego! – ostrzegła zimno, Ruda.

- Posłuchasz dobrowolnie, czy mam ci pomóc? – spytała Hermiona, nieco mocniej wbijając swoją różdżkę w jej podbródek.

- Mów! – wycedziła przez zęby.

- Jest mi cholernie przykro, że tak wyszło. Cholernie żałuję, że poślubiłam faceta, którego kochasz. Cholernie mi cię żal, bo domyślam się, jakie to dla ciebie bolesne… Ale… Jeśli jeszcze raz będziesz rozpuszczała plotki o tym, że mój mąż planuje cię posuwać, to jak z tobą skończę, to nawet twoja rodzona matka cię nie rozpozna, rozumiesz? – spytała spokojnie.

- No proszę! Pani Malfoy zazdrosna o mężusia… - wytknęła jej z pogardą.

- Nie próbuj mi rujnować małżeństwa, bo to odbije się na tobie! Zapomnij o nim, Gin i porzuć wszystkie marzenia!

- Czemu upierasz się, by przy nim trwać, skoro to wszystko jest tylko z przymusu? – wyszeptała Ginny.

- Było. Teraz jest już tylko z mojej własnej, nieprzymuszonej woli – odpowiedziała spokojnie Hermiona.

- Zakochałaś się w nim? – warknęła.

- A jakie to ma dla ciebie znaczenie? – odbiła pytanie.

- Żadne. Póki on nie zakocha się w tobie… A nie zrobi tego, nigdy! – Ginny posłała jej złośliwy uśmieszek.

- I nie musi. Wystarczy, że mam go całego… - Teraz, to Hermiona uśmiechnęła się złośliwe, a wzrok Ginny pociemniał.

- Serio się z sobą pieprzycie? – syknęła.

- Chcesz usłyszeć szczegóły? Są pikantne…

- Nie łudź się, że on zostanie z tobą na zawsze! – wściekała się Ruda.

- To ty się nie łudź, że kiedyś cię zechce! Wie o twoich uczuciach do niego… Wiesz co o tym myśli?

- Co? – Ginny nagle pobladła.

- Że spotkało go to za karę! Że to kolejny, niepotrzebny problem w jego życiu! Chce, byś trzymała się od nas z daleka, bo nie ma ochoty na żadne twoje umizgi! On by cię nie chciał, nawet gdyby nie było w tym wszystkim mnie… Musisz to zrozumieć!

- Gdyby tylko dał mi szansę… - w jej oczach błyszczały łzy.

- Ginny, on tego nie zrobi… Daj sobie spokój, póki ja cię o to proszę. Bo jeśli tego nie zrobisz, to Draco sam z tobą pogada, a ta rozmowa jak nic złamie ci serce – Hermiona puściła ją i zrobiła krok w tył.

- Musiałaś mnie bardzo mocno oczernić w jego oczach… - wyszeptała z bólem.

- Nie. Nigdy niczego mu nie powiedziałam. Zresztą i tak by nie chciał słuchać. Nigdy nie był tobą ani trochę zainteresowany. A teraz, jak się dowiedział, że rozpuszczasz brudne plotki o tym, że cię podrywa i planuje zaliczyć, to już wcale nie chce nawet o tobie słyszeć!

- To się okaże… - Ginny zacisnęła pięści.

- Zrezygnuj Ginny, dla własnego dobra. Od dziś masz zakaz wstępu na siódme piętro. Nie wyślesz też już do nas żadnej przesyłki wewnętrznej. Przysięgam, że odsunę cię tak daleko, jak tylko zdołam.

- Czemu chcesz go tak usilnie przy sobie zatrzymać? – spytała gorzko Ginny.

- Bo jest mój. Nie oddam go nikomu – Hermiona machnęła różdżką, a winda ruszyła.

- W twoich snach… On nie należy do ciebie!

Hermiona odwróciła się i spojrzała jej w oczy.

- Dziś w nocy należał. Podobnie jak poprzedniej…

- Jesteś tylko jego dziwką… - szepnęła Ginny podnosząc swoją różdżkę i patrząc, jak kraty rozsuwają się na jej piętrze.

- Dziwką, która nosi jego nazwisko i pierścień rodowy. A ty nigdy nie dowiesz się, jak to jest choć skosztować jego ust.

- Pieprz się! – krzyknęła Ginny, wypadając z windy.

- Robię to nad wyraz często - Hermiona posłała jej pogardliwy uśmieszek i wiedziała, że do Ginny dobitnie dotarło, co on oznaczał.

Kraty znów się zasunęły, a winda ruszyła. 

Hermiona oparła się o ścianę i westchnęła cicho. To nie była miła rozmowa i wątpiła, by przyniosła spodziewany efekt, ale nic nie mogła na to poradzić. Ginny była szaleńczo zakochana, a ona nie znała sposobu, by ją ocknąć z tego szaleństwa.
Musiała jeszcze o tym pomyśleć…


💢💢💢


                Miała nadzieję, że reszta jej dnia będzie bardziej udana. Niestety w czasie lunchu, znów natknęły się z Pansy na Lorenę, która szczebiotała nad tym, jaki to cudowny jest szef jej departamentu. Hermiona ledwo powstrzymała Pansy, przed rzuceniem się na te czarnoskórą wywłokę, by powyrywać jej wszystkie kudły.

- Zabiję tę szmatę, słowo – denerwowała się Pansy, gdy wreszcie znalazły się w windzie.

- Uspokój się, Panss – poprosiła Hermiona, patrząc kątem oka na Puceya, który wsłuchiwał się chciwie w ich rozmowę.
Ministerialne ploteczki zawsze były w cenie.

- Napijemy się wieczorem? Potrzebuję tego! – westchnęła Pansy.

- Jasne. Draco może już dziś wypić jakiegoś drinka, więc pewnie jak się dorwie do whisky, to na jednym się pewnie nie skończy – Hermiona uśmiechnęła się pod nosem.

- Gdzie się wybierzemy? Gdzieś na miasto? – spytała.

- Może do naszego apartamentu? I tak muszę tam iść po suknie ślubną – zastanowiła się Hermiona.

- Chciałam zapytać Neva, czy też pójdzie…- Pansy spłoniła się lekko.

- Pogadam z Malfoyem i dam ci znać – zdecydowała Hermiona.

- Super, do zobaczenia kochana! – Pansy cmoknęła ją w policzek i wysiadła na swoim piętrze.

Kraty właśnie się zasuwały, gdy przytrzymała je blada dłoń.


💢💢💢


Astoria Greengrass, trochę się spięła na jej widok, ale powoli wsiadła do środka.
Hermiona westchnęła cicho. To był naprawdę przeklęty dzień…

- Pucey wysiadaj! – rozkazała Hermiona, łapiąc za kraty, żeby się nie zamknęły.

- Ale proszę pani… - Sebastian wyglądał na zszokowanego.

- Wysiadaj, jeśli chcesz zachować tę pracę. Nie żartuję! – Hermiona gestem wskazała mu wyjście.

Kątem oka widziała, jak Astoria pobladła. Sebastian wahał się jeszcze chwilę, ale w końcu posłusznie wysiadł.
Jak tylko kraty się zasunęły, odwróciła się i spojrzała na Astorię.

- Co ty… - zaczęła Astoria.

Hermiona zrobiła krok w jej stronę.

- Posłuchaj mnie teraz uważnie, Greengrass….

- Granger! Ja nie…

- Jeszcze raz, choć się do niego zbliżysz, a dowiesz się dlaczego nazywają mnie najmądrzejszą czarownicą tego pokolenia! – wycedziła, przez zaciśnięte zęby.

- To było…

- Nie obchodzi mnie, jak masz zamiar się tłumaczyć. Masz omijać Dracona szerokim łukiem, jeśli nie chcesz się znaleźć na drugim końcu mojej różdżki, a uwierz mi… nie chcesz! – mówiła zimno.

W oczach Astorii błysnęły łzy.

- Nie jest twój, byś mogła sobie nim rządzić… – powiedziała cicho.

Hermiona spojrzała na nią z ukosa.

- Nie rządzę nim, tylko tobą. Masz się odpieprzyć, bo kończy mi się cierpliwość do ciebie i twoich głupich wybryków, zrozumiałaś?

- Jeśli on…

- On o mało cię nie udusił, gdy odwiedziłaś go w szpitalu. Jest na ciebie niewyobrażalnie wściekły! Dobrze ci radzę, odpuść sobie wreszcie…

- Kocham go… – szepnęła.

- Wiem – westchnęła ciężko, Hermiona. – Ale to teraz nie ma już żadnego znaczenia. Trzymaj się z daleka dla własnego dobra. To moje pierwsze i ostatnie ostrzeżenie!

Astoria skinęła smutno głową, ocierając z twarzy łzy. 

Hermiona odetchnęła z ulgą, gdy wysiadała z windy na ich piętrze.
Wiedziała, że Greengrass też się jej nie posłucha. Musiałaby naprawdę przekląć te wszystkie jego fanki, by coś dotarło. No nic, może jednak kiedyś tak zrobi.
Postanowiła zajrzeć do niego, by sprawdzić jak mija mu dzień.


💢💢💢
Na sobotni wieczór - dla moich rozejmioholiczek z pozdrowieniami i całusami 😋💋

Nie wiem kiedy next - naprawdę nie pytajcie 😝

V.