>Rozejm< ETAP 28

 Dedykacja: Dla Rozejmioholiczek - proszę się powoli odwykować, bo jeszcze tylko 12 rozdziałów 😋👋



💢💢💢

                Beatrice przywitała ją krótko, po czym od razu podeszła, by otworzyć jej drzwi. Draco właśnie rozwijał papierowy samolocik, który chyba dopiero co przyleciał.

- Naprawdę wyrzuciłaś Puceya z windy? – zapytał, potrząsając karteczką i patrząc na nią ostro.

Hermiona przystanęła na środku jego gabinetu. Dziś usłyszała od dwóch różnych czarownic, że on nie należał do niej.
To nie była prawda!

- Dziękujemy Beatrice – powiedziała cicho, a jego sekretarka szybko wyszła i zamknęła drzwi.

- Powiesz mi, czemu to zrobiłaś? – spytał, odkładając kartkę i lustrując ją uważnie.

Hermiona wyjęła różdżkę i machnęła nią dwa razy.

Draco rzucił jej zaskoczone spojrzenie, chyba nie do końca rozumiejąc.
Schowała różdżkę i szybko obeszła jego biurko.
Zauważył, że do niego idzie, więc wstał, a ona od razu dopadła do niego i sięgała jego ust, biorąc je w zachłanne posiadanie.
On był jej! Pieprzyć wszystkich, którzy uważali inaczej!


(scena 18+)

- Skarbie… - mruknął, przyciągając ją do siebie i łapiąc za pośladki.

Hermiona pocałowała go jeszcze raz, po czym pchnęła tak, by oparł się o biurko. Nie przestając go całować, sięgnęła do paska jego spodni.

Zadrżał, gdy uporała się z nim i z rozporkiem, a później wsunęła dłoń w jego bokserki i zaczęła go namiętnie pieścić.

- Hermiona… Co ty… - najwyraźniej chciał zapytać, ale nim zdążył tego zrobić, bo szybko zsunęła jego spodnie i przyklęknęła przed nim.

Nie zrobiła mu tego nigdy wcześniej i uznała, że to był dobry moment.
Był jej. Mogła go wziąć kiedy i jak chciała.
Nie czekając na nic, płynnym ruchem wsunęła go sobie głęboko w usta.

- O kurwa! – jęknął głośno, opierając się o swoje biurko i zaciskając na nim dłonie tak mocno, że aż pobielały mu kłykcie.

Zadowalała go swoimi wargami i językiem, chciwie wsłuchując się w każdy jęk i szept, jaki opuszczał jego usta.

- Lwico… O Salazarze… - mruczał, wplatając czułym gestem jedną dłoń w jej włosy.

Spojrzała w górę i zobaczyła, jego wykrzywioną ekstazą twarz. Wiedziała, że właśnie naprawdę mu dogadzała. Dobrze. Chciała by przez resztę dnia nie myślał o niczym innym tylko o niej, klęczącej przed nim z jego fiutem w swojej buzi.
Pieściła go i masowała, starając się nie pominąć ani fragmentu jego imponującej męskości.
Po kilku minutach takiej zabawy, usłyszała jak mocno wciąga powietrze.

- Kochanie… Ja… Zaraz… Zaraz… - próbował ją ostrzec, ale to nie było potrzebne.
Chciała mu dać, jak najwięcej, dlatego nie zamierzała przerywać.

Jęknął przeciągle, a potem warknął i szarpnął mocno biodrami.

Z przyjemnością, graniczącą z euforią, patrzyła na to, jak cudowny grymas spełnienia wykwita na jego przystojną twarz. Wiedziała, że bardzo spodobało mu się to, co mu zrobiła. Cieszyła się. O to jej przecież chodziło…!

Wstała i kokieteryjnym gestem wytarła usta, patrząc mu prosto w oczy.

(koniec sceny 18+)

Wciąż oddychał ciężko, a jego policzki były zarumienione.

- Planujesz mnie zabić? – spytał chrapliwie.

Hermiona uśmiechnęła się przebiegle, po czym pochyliła się i pomogła mu na powrót założyć spodnie. Ledwo się z tym uporała, a  przyciągnął ją mocno do siebie i ukrył twarz w jej włosach.

- Nie wiem, czym sobie na to zasłużyłem, ale nie rób tego więcej, jeśli nie chcesz bym kompletnie oszalał… - wyszeptał, mocno ją przytulając.

- Nie podobało ci się? – spytała z udawanym smutkiem.

- To było niesamowite. Jesteś taka cudowna… Wprost nie mogę uwierzyć, że należysz do mnie… - wymruczał całując ją czule w szyję i wplatając palce w jej włosy.

Zaśmiała się i wymknęła z jego ramion.

- Gdzie idziesz? – zdziwił się.

- Popracować wreszcie trochę. Tak w zasadzie, to wpadłam ci tylko powiedzieć, że Pansy proponuje jakiegoś drinka wieczorem. Chciałam pojechać do apartamentu po suknie, ale ona chce też zaprosić Nevilla, a nie wiem czy ty…

- Po tym co zrobiłaś przed chwilą, byłbym skłonny nawet uściskać Weasleya, gdybyś poprosiła – Draco uśmiechnął się wyraźnie zadowolony i poprawił swój krawat.

Hermiona roześmiała się cicho.

- To super, zaraz przekaże to Panss. Możemy tam pójść prosto do pracy?

- Musimy, skoro chcesz przyjmować gości. Powinienem coś ugotować, a naprawdę nie wiem czy dziś dam radę zrobić jeszcze cokolwiek…– westchnął, opadając na swój fotel.

- Jestem pewna, że dasz – Hermiona mrugnęła do niego, po czym zdjęła zaklęcia z gabinetu i wyszła, starając się nie zastanawiać nad tym, czy jego sekretarka zauważyła, że znów byli dziś zamknięci zaklęciem.


💢💢💢

                Ledwo wylądowali w salonie w apartamencie, a Draco przyciągnął ją do siebie i wpił się w jej usta, prawie od razu wsuwając jej dłoń pod spódniczkę.

- Nie mogłem się na niczym skupić przez cały dzień – mruknął, pocierając jej kobiecość przez koronkowy materiał.

Zaśmiała się w jego usta. Wspaniale. Osiągnęła swój cel.

- Miałeś iść gotować… - wymruczała, wplatając dłoń w jego włosy.

- Jestem gotowy… - odszepnął, mocniej przyciągając ją do siebie.

- Nie ma czasu. Mamy dziś gości… - przypomniała mu.

- Zapewniam cię, że to nie potrwa specjalnie długo…

Znów się roześmiała, po czym pozwoliła mu zdjąć z siebie bluzkę i wziąć się mocno i namiętnie na dywanie tuż przed ich kominkiem.


💢💢💢

                Po wspólnym prysznicu, podczas, którego tylko się przekomarzali, przebrali się i postanowili wreszcie przygotować się na wizytę Pansy i Neva.

Draco poszedł do kuchni, a Hermiona wyczarowała w salonie stół i cztery krzesła, nie chcąc kazać gościom jeść przy kuchennym blacie.

                Później poszła do sypialni i odszukała w szafie swoją szatę z ceremonii zaślubin. Jej cudowną suknie ślubną. Wtedy nawet nie umiała docenić jej wspaniałości… Była taka rozgoryczona, wściekła i złamana…
Przecież to poniekąd było piękne.
To, jak oddawali swoją magię wodzie, by połączyć ją ze sobą…
To, jak wsunął jej obrączkę na palec z słowami: „Od teraz tworzymy jedność”…

Westchnęła cicho,  naprawiła rozdarcia na dekolcie i spakowała suknie w pokrowiec. Mogła się założyć, że Parvati i Padma będą nią zachwycone. Pomniejszyła ją zaklęciem i poszła do kuchni, sprawdzić co smakowitego Draco wyczarował własnymi rękami.


💢💢💢


- Nienawidzę cię, ty cholernie utalentowany draniu… - mruczała Pansy, biorąc kolejną dokładkę zapiekanki.

Draco roześmiał się pod nosem i sięgnął po kieliszek wina.

- Naprawdę, Malfoy. Wyśmienite! – zgodził się Neville, zmiatając resztki ze swojego talerza.

- Cieszę się, że wam smakuje – odpowiedział uprzejmie.

- Obżarłam się jak smok – mruknęła Hermiona, na co Draco i Pansy gruchnęli śmiechem.

- Miło mi, że tak twierdzisz, skarbie – Draco oparł się wygodnie i położył jej dłoń na kolanie.

- Mówiłam już, prawdziwa z ciebie Smoczyca… - Pansy mrugnęła do niej.

- Draco, spakuj Pansy resztę zapiekanki. Podgrzeje sobie zaklęciem i pożre to w łóżku w środku nocy – Hermiona uśmiechnęła się do niej złośliwie.

- Spadaj! Ale w sumie… Tak bym najchętniej zrobiła! – Pansy zaśmiała się i łyknęła wina.

- Macie piękny apartament – powiedział kurtuazyjnie Neville.

- Dzięki. Kupiłem go sobie na dwudzieste piąte urodziny – wyjaśnił Draco.

- Jaskinia smoka… Wszystkie laski w zamku marzyły o tym, by tu trafić – zaśmiała się Pansy.

- Już nie przesadzaj, Panss… - warknął Draco.

Hermiona roześmiała się pod nosem. Czyżby się bał, że znów będzie o niego zazdrosna? No cóż… Była. Niestety nic nie mogła poradzić na to, że jej mąż miał tak bogatą przeszłość…

Nagle od strony tarasu dotarł do nich trzask.

- Kurwa! – warknęła Pansy, wstając gwałtownie z krzesła.

Hermiona odwróciła się przez ramię i zamarła.

- Nie usunąłeś mu dostępu do barier? – spytała, patrząc na Zabiniego, stojącego na zewnątrz.

- Cholera! Zapomniałem! – Draco też zerwał się z miejsca i szybko ruszył w stronę przyjaciela.

- Może lepiej skoczmy szybko kominkiem do ministerstwa…? - zaproponowała Pansy, z niepokojem patrząc na Nevilla.

- Nie. Jemy kolację z przyjaciółmi. Nic mu do tego! – zdecydował Longbottom, sięgając po swój kieliszek.

- Neville ma rację. Nie musisz przed nim uciekać! – zapewniła ją Hermiona.

 Mimo wszystko, zmartwiła się nieco. Było widać, że Draco i Blaise żywiołowo o czymś dyskutują, nagle jednak Zabini odepchnął Dracona i ruszył  prosto do salonu.
Hermiona przeklęła cicho pod nosem. Że też zostawiła swoją różdżkę w sypialni…

- Czyli to tak?! – warknął Blaise, torpedując Pansy wzrokiem.

- Niby jak, Zabini? – spytał Neville, łapiąc Pansy za rękę i splatając ich palce razem.

- Zabb, proszę cię… Nie chcę wyrzucać cię siłą! – Draco złapał go za ramię, ale Zabini szorstkim gestem zrzucił jego dłoń.

- Jak możesz Pansy? Po tym, jak w tym apartamencie zamordowałaś nasze dziecko, teraz siedzisz sobie tutaj i jak gdyby nigdy nic zajadasz kolacyjki z tym gryfońskim dupkiem?

Neville i Hermiona też zerwali się ze swoich miejsc. W tym czasie Malfoy złapał Zabiniego za tył bluzy i pchnął go w stronę tarasu.

- Wypierdalaj stąd, bo nie ręczę za siebie! – warknął Draco, popychając go jeszcze raz.

- Odpierdol się, Smoku! Taki z ciebie przyjaciel? Mnie wyrzucasz, a tego śmiecia gościsz przy stole?

- Nie jesteśmy już przyjaciółmi! – oświadczył zimno Draco. – Wynoś się!

Blaise odwrócił się i spojrzał prosto na Hermionę.

- Naprawdę sprzedałeś mnie za możliwość posuwania szlamy? Aż tak jesteś zdesperowany, by udawać przyjaźń do jej znajomych, byle zamydlić jej oczy? I jeszcze na dodatek wplątałeś w to Pansy, by ci pomogła ją przekonać…? Granger nie wie, że to tylko gra? Że nadal nią gardzisz i się nią brzydzisz? Że gdy ją pieprzysz, to myślisz o innych, byle ci stanął, a potem długo się szorujesz, by zmyć z siebie zapach jej szlamowatej krwi? Jakie jeszcze bajeczki jej wciskasz, że wciąż się nie zorientowała, co? – szydził Blaise.

Głuche uderzenie. Raz. Dwa. Trzy. Serce zadudniło w niej mocno, a potem nagle zwolniło.
Słowa Zabiniego, ostre, jak małe sztylety, przecięły ją na wskroś i sprawiły, że zastygła niczym kamień. A więc to tak…?

Draco ryknął, prawie jak dziki zwierz, po czym chwycił Zabiniego za fraki i podniósł, jakby ten był tylko szmacianą lalką. Zaraz potem wymierzył mu silny cios, łamiący mu przy tym nos.
Blaise upadł na podłogę, tuż pod drzwiami tarasu.

- Zabije cię ty szumowino! – wrzasnął blondyn, znów doskakując do niego.

Nim jednak zdążył coś zrobić, Pansy rzuciła na swojego byłego chłopaka zaklęcie petryfikujące.

W apartamencie słychać było teraz już tylko przyśpieszone oddechy Dracona i Pansy. Hermiona i Neville spojrzeli na siebie niepewnie.

A co jeśli to była prawda? Co jeśli oni tylko ich wykorzystywali do sobie tylko znanego celu?
Hermiona spojrzała na Malfoya, który intensywnie wpatrywał się w swojego porażonego zaklęciem przyjaciela.

- Co z nim zrobimy? – spytała cicho Pansy.

- Nie wiem… – odszepnął  Draco.

- Najlepiej będzie odstawić go do zamku. Chodź… Pomogę ci… - Pansy podeszła i położyła dłoń na ramieniu przyjaciela.

- Daj mi dobry powód, bym go teraz nie zabił i nie wyrzucił jego zwłok do jakiegoś bagna…- wyszeptał, wyraźnie rozgoryczony.

- Przestań, Smoku. Nie jesteś mordercą… - Pansy pochyliła się z niesmakiem nad Zabinim.

- Ja już pójdę. Dziękuję za kolację – wtrącił Neville.

- Zostań! Odstawimy go i wrócimy – poprosiła Pansy.

- Nie. Lepiej spokojnie się nim zajmijcie – odpowiedział Nev, wypranym z emocji głosem.

Podszedł szybko do Hermiony i cmoknął ją w policzek.

- W razie czego jestem w starym domu babci, wiesz gdzie to… - szepnął jej do ucha.

Podziękowała mu krótki skinieniem głowy.

- Dobrej nocy – Neville, wyminął Malfoya, Pansy i nieprzytomnego Zabiniego, po czym wyszedł na taras i od razu się teleportował.

- Ty kupo ścierwa… Zapłacisz mi za to! - jęknęła Parkinson, zalewając się łzami i z nienawiścią patrząc na swojego eks.

- Załatwimy to szybko. Zaraz wracam, skarbie – Draco uśmiechnął się lekko do Hermiony.

Odpowiedziała wymuszonym uśmiechem i skinęła głową.

Pansy przelewitowała Zabiniego, a Draco mocniej rozsunął drzwi tarasowe i pierwszy wyszedł na zewnątrz.

Obydwoje złapali za barki lewitującego mężczyznę, a zaraz potem nastąpił głuchy trzask.


💢💢💢

            Hermiona opadła na krzesło, czując, że nogi nie utrzymają jej już długo. Czy to możliwe? Czy Draco i Pansy naprawdę próbowali ją oszukać i omamić? Merlinie… Nie…

Ukryła twarz w dłoniach. Czy naprawdę mogli być aż tak wspaniałymi aktorami? Aż tak mocno przed nią grać tymi wszystkimi emocjami, troskliwością i oddaniem?
Nie mogła w to uwierzyć… Ale wątpliwości…

Wstała. Musiała coś zrobić. Może powinna jednak gdzieś się przenieść? Pójść do Nevilla? Cokolwiek…
Na początek poszła do sypialni po różdżkę.

Czując chaos w głowie, machinalnie posprzątała po kolacji za pomocą kilku prostych zaklęć. Wyszła na taras i stanęła przy balustradzie. Nie wiedziała, co robić…
Zabini zniszczył jej spokój i zasiał ziarno niepewności. Chciałaby mieć pewność…

Drgnęła, gdy usłyszała za sobą trzask teleportacji.

- Zamarzniesz mi tu, lwico… - wyszeptał stając za nią i oplatając ją ramionami.

Zamknęła oczy.

- Powiedziałeś mu to wszystko, co dziś powtórzył? – spytała cicho.

Wyraźnie poczuła, jak zesztywniał.

- Hermiona…

- Powiedziałeś? – odwróciła się w jego ramionach i spojrzała mu w oczy.

Draco zacisnął usta w wąską kreskę.

- Tak…

Pokiwała głową. Mogła się domyślić. Przecież Zabini był jego najlepszym przyjacielem...

- To było jeszcze przed ceremonią! Zanim…

- I zapewne teraz mi powiesz, że już tak nie myślisz, prawda? – spytała cicho.

- Oczywiście, że nie! Hermiona, przecież wiesz… - wyszeptał, przyciągając ją bliżej siebie.

- Puść! Chcesz się musieć potem szorować do krwi, by zmyć z siebie mój zapach? – syknęła przez zęby, odpychając go od siebie.

- Przestań… Proszę cię… - powiedział z bólem, znów biorąc ją w ramiona.

- Kazałeś się Pansy ze mną zaprzyjaźnić? – dociekała, patrząc mu w oczy.

- Tak, ale tylko dlatego…

Hermiona znów odepchnęła go gwałtownie od siebie.

- Dlaczego? Po to, by łatwiej mnie do siebie przekonać? Po co ci to, powiedz? Przecież naprawdę musiało ci być cholernie ciężko, tak udawać cały czas…

- Przestań do cholery! – warknął, łapiąc ją za ramiona.

- Ułatwię ci to. Od dziś nie będziesz musiał mnie dotykać już nigdy więcej! – powiedziała, wymijając go i wchodząc do apartamentu.

Za pomocą różdżki przywołała swoją torebkę i podeszła do kominka. Wznieciła w nim ogień i sięgnęła po proszek Fiuu.

Nim jednak zdążyła zrobić krok, płomienie zgasły. Obejrzała się za siebie. Draco stał w drzwiach tarasu z różdżką w dłoni.

- Odblokuj kominek! – nakazała mu sucho.

- Nie! Nigdzie nie pójdziesz! Musimy porozmawiać… Wyjaśnić sobie… - powiedział spokojnie.

- Niczego mi nie wyjaśniaj! To zrozumiałe, że osiemnastu lat nienawiści nie da się zapomnieć w miesiąc. Nie mam pojęcia co ja sobie myślałam… - pokręciła głową nad własną naiwnością.

- Przecież wiesz, że to nie tak! Zabini powtórzył to, o czym gadaliśmy, gdy dowiedzieliśmy się od  mojego ojca, że ty jesteś tą czarownicą z przepowiedni Sun Zi… - mówił gorączkowo.

- I co? Nagle się okazało, że zapach szlamu ci jednak nie przeszkadza? Kiedy te wnioski pojawiły się w twojej główce, co? Po tygodniu, dwóch? A może dopiero w zeszły czwartek? – warczała.

- Hermiona… Nie bądź niesprawiedliwa! Też mnie nienawidziłaś przez osiemnaście lat i mówiłaś o mnie różne podłe rzeczy! – wytknął jej z goryczą.

- Jak widać powinnam przy tym pozostać! – syknęła jadowicie.

Draco zmrużył oczy i w trzech długich krokach znalazł się przy niej.

- Jeszcze tylko słowo… - wyszeptał, łapiąc ją za ramię i przyciągając blisko siebie.

- Nie waż się! - ostrzegła go.

- Nie odepchniesz mnie od siebie. Nie pozwolę ci na to… - powiedział, pochylając się nad nią.

- Odepchnę! – zaznaczyła, kładąc dłoń na jego klacie i popychając go w tył.

- Możesz nie pozwolić mi się dotykać, ale nie łudź się, że na nowo mnie znienawidzisz… Na to już za późno!  – pochylił się i musnął jej usta krótkim pocałunkiem, po czym odwrócił się i odszedł w stronę sypialni.

                Miała ochotę coś krzyknąć, ale nie bardzo wiedziała co. Odłożyła torebkę na blat i podeszła do kanapy, opadając na nią z rezygnacją. Co ona miała zrobić? Trwać przy nim do końca życia, każdego dnia zastanawiając się, czy tylko przed nią udaje? To byłoby chore…

Ułożyła się na kanapie, zakryła oczy przedramieniem i westchnęła ciężko. Była tak niesamowicie w tym wszystkim pogubiona… Tak bardzo niepewna… Sama nie wiedziała, co robić dalej…

Nawet nie zauważyła, kiedy zasnęła.


💢💢💢


Obudziło ją ciepło i jego zapach. Dopiero po sekundzie zorientowała się, że niesie ją na rękach.

- Co…? – chciała zapytać.

- Cii… Zasnęłaś na kanapie. Odnoszę cię do naszego łóżka – wyszeptał jej do ucha.

- Nie chcę… Zostaw mnie! – warknęła.

- Nie dotknę cię, skoro nie chcesz, ale połóż się obok. Nie mogę zasnąć, jak nie słyszę twojego piszczenia… - wymruczał jej do ucha.

- Dlaczego to musi być takie popieprzone… - szepnęła, gdy odłożył ją na posłanie i zdjął jej buty.

- Śpij lwico. Zastanowisz się nad tym jutro – powiedział, przechodząc na drugą stronę łóżka i wsuwając się pod kołdrę.

Westchnęła ciężko i zrzuciła z siebie spodnie i koszulkę. W samej bieliźnie wsunęła się pod pościel. Nie znosiła za to teraz samej siebie, ale jej też lepiej się spało, gdy czuła, że on jest blisko.


💢💢💢


Nie mam serca Was dręczyć, a ten rozdział był dość krótki 😏
Do zobaczenia - owszem jutro - ale jeszcze nie wiem z czym 😜

Buziaki.

V.