>Rozejm< ETAP 13

 Dedykacja:
Dla moich szalonych komentatorek - Kinga, Panda, Camille_1909, Poziomka 9020, M.i oraz Blanka - to o Was mowa 😚 Rozdział w nagrodę za Wasze zaangażowanie! 💖
A także dziękuję bardzo luolei - za chęć pomocy z Rozejmem! 💓


💢💢💢

Tylko dlatego, że kocham i Was i ten rozdział 💋

"Sny" - będą przed północą 💞


💢💢💢

           Hermiona ucieszyła się, gdy wreszcie nadeszło piątkowe popołudnie.
W pracy wszystko zaczęło jej się powoli układać, a Malfoy wkurzał ją tylko góra raz dziennie, za co była mu poniekąd wdzięczna.
Nie spotkała się też więcej z Ronem, ani Harrym. Pansy wyjechała, a Draco nie bardzo kwapił się z wyjaśnieniem jej gdzie.
Nie chciała dopytywać.

💢💢💢

           Na lunch wybrała się dziś z Claudią, która z zapałem opowiadała jej o tym, jak jej rodzina ukrywała się przed wojną we Francji i jak chętnie wrócili do kraju, jak się okazało, że zawiązuję się rozejm.
Hermiona wysłuchała asystentki z umiarkowanym zainteresowaniem, uświadamiając sobie, że dziś wieczorem nie przeniosą się z Malfoyem do zamku, tylko znów do jego prywatnego apartamentu, tego samego co wtedy…
Dziwny dreszcz przebiegł jej po plecach.
To był dopiero tydzień? Zdawało jej się, że o wiele, wiele dłużej.

💢💢💢

         Po wyjściu ze stołówki, Hermiona zauważyła, że ubrudziła spodnie sosem z kanapki. Mogła użyć różdżki, by to usunąć, ale postanowiła nie robić tego na widoku, tylko skręciła do najbliższej łazienki. Podeszła do umywalki i otworzyła torebkę w poszukiwaniu różdżki. Nagle usłyszała szloch, dobiegający z jednej z kabin.
Już chciała się odezwać, gdy rozległ się głos.

- Nie płacz Ast. Coś poradzimy…

Hermiona zamarła. To była Dafne Greengrass. Po cichu wyjęła swoją różdżkę i rzuciła na siebie niewerbalne zaklęcie kameleona. Wiedziała, że podsłuchiwanie jest z zasady złe, ale trzymanie się zasad nie było teraz jej priorytetem.

- Dafne, co ja teraz zrobię, co… - szlochała Astoria.

- Spokojnie. Ogarniemy to. Zresztą Draco powiedział, że coś wymyśli…

- Tak, ale był na mnie taki strasznie zły! – zawyła młodsza panna Greengrass.

- Spokojnie siostrzyczko, nie możesz dać nic po sobie nic poznać. Słyszysz? – przemawiała łagodnie Dafne.

- Byłam taka głupia! A Draco tyle razy mnie ostrzegał, upominał… och!

                Hermiona uznała, że nie chce tego dalej słuchać. Cokolwiek Malfoy obiecał Greengrass, było to czymś łączącą tylko tę dwójkę. Nie jej sprawą.
Zdjęła zaklęcie i szybko wyszła z łazienki.
Chciała jak najszybciej zapomnieć o tej rozmowie.


💢💢💢

                Malfoy był dziwnie spięty i milczący, gdy przyszedł po nią, po skończonym dniu pracy. Hermiona nie pytała go o nic, wewnętrznie czując, że ta sprawa ma mocny związek z problemem Astorii.
Chyba faktycznie wolała nie wiedzieć…

Stali w kolejce do sieci Fiuu, gdy zauważyła, że do kominka obok czekają Ron, Harry i Parvati.

- Jak się masz, Hermiono? – zapytała Patil z niepewnym uśmiechem.

- Dobrze, a ty? – odparła, w duchu cicho prosząc, by nie wybuchła kolejna sprzeczka.

- Cieszę się, że jest już piątek! – Parvati popatrzyła wymownie na Harrego, który chyba tego nie zarejestrował, bo właśnie wwiercał się wzrokiem w kark Dracona.

Ron za to skupił spojrzenie, na ręce Malfoya, znajdującej się na jej plecach. Chyba marzył o tym, że samo to sprawi, że ta dłoń zajmie się ogniem.

Draco chyba wreszcie otrząsnął się z zamyślenia, bo odwrócił się do Wybrańca i reszty.

- Dobry wieczór państwu! – odezwał się z prowokacyjnym uśmieszkiem.

- Gdzie masz tego swojego śmiesznego ochroniarza, co? – zaatakował go z wrogością Ron.

- Skończył już pracę. Ochrania mój najcenniejszy skarb tylko wtedy, gdy ja sam nie mogę tego robić – Draco popatrzył na Weasleya z wyższością i sugestywnie przesunął dłonią po plecach Hermiony.

Ron storpedował go śmiercionośnym spojrzeniem, ale na blondynie nie zrobiło to najmniejszego wrażenia.  

- Jakieś plany na wieczór? – spytała niewinnie Parvati.

- Owszem! Mała, ale mam nadzieję, że przyjemna niespodzianka dla mojej żony – Draco błysnął zębami w uśmiechu, a Parvati zarumieniła się lekko i zachichotała.

                Hermiona dopiero teraz spostrzegła, że nieco dalej w kolejce stała Ginny, która chyba nawet nie miała pojęcia o tym, jak bardzo rozmarzonym wzrokiem wgapiała się teraz w Malfoya.

Poczuła jak gorycz napływa jej do ust. A więc jednak… Merlinie! Dlaczego akurat ona musiała poślubić kogoś, kogo pożądała jej przyjaciółka? Wszechświat musiał ją naprawdę nienawidzić!

- To życzymy miłego wieczoru państwu Malfoy! – wypluł Potter z pełną pogardą.

- Wzajemnie. Zapewniam, że nasz taki będzie! – Draco uśmiechnął się do nich po raz ostatni, po czym objął ją mocno i wprowadził do kominka.

Hermiona nawet nie spojrzała na pożegnanie w stronę przyjaciół. Nie potrzebowała widzieć złości, pogardy czy bólu w ich oczach.


💢💢💢

Wylądowali w salonie w jego apartamencie.

- Nie wiedziałam, że masz tu Fiuu.

- Wczoraj nas podłączyli. Będziemy mogli bezpośrednio przenieść się stąd do pracy w poniedziałek.

- Super – westchnęła, rejestrując w pamięci, że spędzą aż trzy noce w apartamencie.
Sam na sam.

- Chcesz pierwsza skorzystać z łazienki? – zapytał podchodząc do barku i hojnie nalewając sobie alkoholu do szklaneczki.

- Tak, dzięki!

Hermiona ucieszyła się, że szafa w apartamencie też dysponowała odpowiednią dla niej garderobą, bo naprawdę zapomniała, że powinna cokolwiek spakować.

Wykąpała się i przebrała w luźne, białe, lniane spodnie i jasnoniebieski t-shirt. Miała kilka papierów do przejrzenia, więc wróciła do salonu.
Draco siedział w fotelu z głową na oparciu i z zamkniętymi oczami. W dłoni trzymał pustą szklaneczkę po drinku.

Hermiona była pewna, że coś mocno zaprzątało jego myśli. Ciekawa była, czy będzie miała możliwość, by się tego dowiedzieć…?

Usiadła na kanapie, nie chcąc mu przeszkadzać. Draco jednak po chwili zamrugał, odstawił szklankę i wstał.

- Moja kolej – westchnął rozwiązując krawat i idąc do łazienki. – Nalej sobie jakiegoś drinka! – zawołał do niej gdzieś z okolicy sypialni.

- Dobrze, dzięki! – odkrzyknęła, skupiając wzrok na dokumentach.


💢💢💢


              Po jakiejś pół godzinie Malfoy wrócił do salonu, wykąpany i przebrany w czarny dres i biały t-shirt. Wyglądał męsko i seksownie, zwłaszcza, że znów miał bose stopy…

Od razu podszedł do barku i znów nalał sobie alkoholu. Hermiona zdążyła w tym czasie zrobić tylko kilka łyków Błękitnego Snu.

Nagle rozległo się dzwonek, a ona podskoczyła w miejscu z przerażenia. Co to mogło być?
Uspokoiła się jednak, gdy Draco wstał i spojrzał na zegarek. Nosił wciąż ten sam, który mu kupiła.

- W samą porę – oznajmił, idąc otworzyć drzwi wejściowe.  

Hermiona wychyliła się chcąc widzieć, kto przyszedł i szczęka dosłownie opadła jej z niedowierzaniem, jak zobaczyła, że Draco odbiera od dostawcy wielką, mugolską pizzę.

- Reszty nie trzeba – rzucił blondyn, po czym zamknął drzwi, wniósł karton do salonu i położył go na niskim stoliku.

- To ta miła niespodzianka? – spytała, czując jak ślinka napływa jej do ust.

- Tak. Nie miałem siły już dziś gotować, a pizzeria za rogiem jest naprawdę świetna – powiedział, siadając po turecku przy stoliku i otwierając pudełko.

- Pachnie obłędnie! Wiesz ile lat nie jadłam pizzy? – westchnęła, również zsuwając się na podłogę i szybko łapiąc za pierwszy kawałek.

- Domyślam się. Smacznego, lwico – powiedział z uśmiechem, samemu biorąc pierwszego gryza.


💢💢💢
 
 
                    Po trzech kawałkach, Hermiona poczuła się przyjemnie ociężała. Wciąż siedząc na podłodze, oparła się o kanapę i westchnęła lekko.

Draco znów zdawał jej się błądzić myślami gdzieś daleko. Wycierał dłoń papierową serwetką od dobrych pięciu minut.

- Powiesz mi, co cię dręczy? – spytała, patrząc na niego uważnie.

- Nic takiego – powiedział z dziwnym napięciem w głosie.

- Nie oszukuj, tylko mów. Przecież widzę, że masz jakiś problem…

Draco uniósł głowę i spojrzał jej prosto w oczy, tak głęboko, że poczuła od tego dreszcz.

- Granger…

- Och, widzę, że sprawa jest poważna – zażartowała lekko.

- Umiesz ugotować eliksir aborcyjny? – spytał cicho.

Hermiona wstrzymała oddech, a coś boleśnie zakuło ją w piersi. Eliksir aborcyjny? O Merlinie! A więc to był ten problem Astorii, który miał pomóc jej rozwiązać? Czyli, że była w ciąży? Zapewne z nim… Och! To straszne!

- Umiem go ugotować. W czasie wojny pomagałam w laboratorium profesora Slughorna – odpowiedziała cicho.

Draco odetchnął lekko, jakby z ulgą.

- A zrobisz to? – zapytał, odwracając od niej wzrok, jakby nie mogąc dłużej znieść jej spojrzenia.

- Powiesz mi po co ci on?

- A jak myślisz? – wyraźnie się zirytował.

- Źle się wyraziłam, chcę wiedzieć dla…

- Nie mogę ci tego powiedzieć. Po prostu potrzebuję go jak najszybciej, a sam go nigdy nie robiłem i nie jestem pewien… - Draco westchnął i potarł oczy dłonią.

- Jeśli masz składniki, to go ugotuję. Potrzebuję na to jakichś pięciu godzin – odpowiedziała, wstając z podłogi.

- Dzięki, to naprawdę…

Hermiona spojrzała na niego z niechęcią.

- Nie dziękuj mi za coś tak potwornego, bo to gorzej niż gdybyś mnie wprost obraził! – powiedziała sucho, po czym poszła prosto do sypialni.


💢💢💢
 

               W nocy miała problem z zaśnięciem, przewracając się z boku na bok. Zdziwiła się trochę, że Draco nie przyszedł się położyć. Najpewniej znów zajął kanapę.
Sama nie wiedziała dlaczego zgodziła się zrobić eliksir. Może tylko po to, by sprawdzić, czy faktycznie poda go swojej byłej kochance, tak zupełnie bez żadnych wyrzutów sumienia? Była tego bardzo ciekawa…

Rano obudził ją odgłos czegoś, co brzmiało jak mugolski mikser. Rozejrzała się po sypialni i potarła twarz, chcąc przepędzić resztki snu.

Zajrzała najpierw do łazienki, gdzie wykonała szereg porannych czynności, po czym widząc, że obok satynowego szlafroka Malfoya, wisi drugi, ale biały, założyła go i powędrowała do kuchni.

- Cholera! – przywitał ją Draco.
On sam był już ubrany w jasne jasny i czarny t-shirt.

- Tobie też dzień dobry  – odburknęła.

- Przepraszam! Zapomniałem rzucić zaklęcie wyciszające na sypialnie i pewnie mikser cię obudził – wyjaśnił pośpiesznie.

- Nic się nie stało. Co robisz? – spytała, obcesowo zaglądając mu do garów.

- Naleśniki. Mam nadzieję, że lubisz? – zapytał, stawiając przed nią filiżankę i dzbanek z świeżo zaparzoną kawą.

- Uwielbiam – powiedziała, ledwo tłumią ziewnięcie.

- Nie wyspałaś się?

- Nie specjalnie – przyznała szczerze.

- Ale eli… - zaczął.

- Dam radę ugotować ten eliksir, nie bój się! – odwarknęła.

- Możemy zacząć zaraz po śniadaniu? – spytał, nie podnosząc wzroku z nad patelni.

- Tak. Zjem, wykąpie się i możemy zaczynać – odpowiedziała chłodno, nalewając sobie kawy.

Zapadła pomiędzy nimi dość ciężka cisza, przerwana jedynie na krótką chwilę, gdy Hermiona pochwaliła naleśniki.

- Jeśli masz wszystko, czego nam potrzeba, to przygotuj to. Niedługo wrócę – powiedziała bez emocji.

- Dobrze… - odpowiedział krótko.

Hermiona kąpiąc się, myślała o tym, że Malfoy miał przynajmniej na tyle przyzwoitości, by nie patrzeć jej w oczy, gdy mówił o tej przeklętej miksturze.
Szczerze współczuła Astorii tego, co przyjdzie jej przeżyć…


💢💢💢


              Gdy wróciła do salonu, przebrana w jeansy i czerwoną bluzkę z krótkim rękawkiem, zauważyła, że na blacie stoi już kociołek, waga i zestaw odważników, a także deska, nóż, chochle.

Podeszła i rzuciła okiem na składniki. Były wszystkie.

- Potrzebujesz zajrzeć w przepis żeby zobaczyć dokładne proporcje? – zapytał, wstając z fotela.

- Nie. Ile fiolek potrzebujesz? – spytała cicho.

- Tylko jedną! – odpowiedział szybko.

- Minimalna ilość warzycielska to pięć – odpowiedziała, sięgając po rękawice ze smoczej skóry.

- Dobrze…

Hermiona spojrzała na niego przez ramię.

- Jesteś pewien, że chcesz przy tym być?

- Tak, oczywiście. Może pomogę ci pokroić składniki? – zaofiarował się podchodząc bliżej.

- Jeśli chcesz. Na początek posiekaj cztery łapy nietoperza – nakazała, za pomocą różdżki wzniecając ogień pod kociołkiem.


💢💢💢


              Pracowali w ciszy, nie licząc poleceń wydawanych przez Hermionę, dotyczących ingrediencji.
Dziwiło ją trochę, że sam bierze udział w tworzeniu eliksiru, który zabije jego dziecko… Może on faktycznie nie miał serca?

- Mogę wiedzieć… Gdzie nauczyłaś się gotować ten wywar? – odważył się zadać pytanie.

- Mówiłam ci już, że w lochu Slughorna.

- No tak, ale wiesz… W jakich okolicznościach? – Draco rzucił jej krótkie, nerwowe spojrzenie.

- Gotowałam go dla dziewcząt, które miały nieprzyjemność spotkać na wojnie niektórych z twoich kolegów.

Spojrzała na niego uważnie. Malfoy nagle pobladł i wyglądał, jakby zebrało mu się na wymioty.

- Przepraszam, nie powinienem był pytać… - jęknął, pocierając twarz dłonią.

- Chciałeś zapytać, czy gotowałam go dla siebie, prawda? – drążyła.

W odpowiedzi tylko lekko skinął głową.

- Nie. Nigdy na szczęście nie był mi potrzebny – powiedziała, samej się sobie dziwiąc, że zaspokaja jego ciekawość, która była co najmniej nie na miejscu.

- Czy to boli? Zażycie go… boli? – jego głos był przepełniony dziwnym lękiem.

- Tak, ale krótko, bo tylko około dwudziestu minut. Później należy dużo wypoczywać i brać eliksiry wzmacniające przez jakieś trzy dni – wytłumaczyła.
Wolała, żeby Astoria się przypadkiem nie pochorowała bardziej, gdy to niewłaściwie zażyje, bo jeszcze później Malfoy oskarży ją o sabotaż.

- Teraz nastąpi przerwa w gotowaniu? – zapytał, zaglądając do kociołka.

- Tak. Na dwie godziny. Potem dodam jeszcze dwa składniki, godzina na wystudzenie i będzie można go użyć.

Draco spojrzał na zegarek i zmarszczył brwi, jakby coś odliczając.
Hermiona zamieszała w kociołku i odłożyła chochle.

- Masz ochotę na drugie śniadanie? – zapytał.

- Nie jestem głodna. Napiję się jeszcze tylko kawy – burknęła, przechodząc na drugą stronę blatu i napełniając filiżankę czarnym płynem.

Z westchnieniem ulgi usiadła na kanapie i potarła kark w geście znużenia. Zrobiła dwa łyki i oparła głowę tylko na chwilę, na krótką chwilę…

Ledwo poczuła, jak ktoś zabiera porcelanę z jej ręki, a zaraz potem delikatnym naciskiem na ramię, każe jej się ułożyć wygodniej.

- Tylko chwilkę – powtórzyła na głos.

- Śpij – usłyszała cichy szept.


💢💢💢


             Hermiona miała sen i to sen z kategorii tych pięknych.
Śniło jej się, że leży na puszystej chmurze, a dziwne ciepło spływa na nią, utulając ją z czułością.
Delikatny dotyk na jej ramieniu wywołał słodki dreszcz i wyrwał ciche westchnienie tęsknoty z jej ust. Uniosła dłoń i sięgnęła do źródła tego cudownego doznania. Poczuła pod opuszkami palców fantastyczną miękkość.
Idealną i słodką, niczym najpiękniejsze spełnione marzenie.

Ten sen miał coś jeszcze. Miał zapach.
Wyrazisty, upajający, kojący i dający jej poczucie bezpieczeństwa.
Chciała poczuć go całą sobą, pragnąc, by przeniknął do każdej komórki jej ciała i natchnął ją, niczym życiodajna iskra, której tak desperacko poszukiwała.
Westchnęła znowu, zafascynowana pięknem tego snu.

I wtedy to poczuła. Delikatne muśnięcie tej cudownej miękkości na jej ustach. Lekkie niczym dotyk skrzydeł motyla.
Wyciągnęła dłoń, nie chcą pozwalać odejść temu przeżyciu. Pragnęła zatopić się w nim jeszcze mocniej. Chciała więcej! Chciała, by ten sen nigdy się nie skończył!

Miękkość nie odeszła. Została z nią i przy niej, wlewając w jej serce ciepło i nadzieję.
Jęknęła z zachwytu, gdy poczuła kolejny dotyk na swoich ustach, tym razem nieco mocniejszy, intensywniejszy…
Rozchyliła wargi, chcąc wydobyć z siebie cichy szept podziękowania za to, że mogła tego wszystkiego doświadczyć.
Gorąco nagle przeniknęło do nich, wprawiając jej ciało w spazmatyczny dreszcz. W odpowiedzi mocniej rozwarła usta, chcąc wessać w siebie ten żar, pozwolić mu się porwać i zawładnąć nią do samego końca…
Upajała się tym, jak cudownie pieszczone były jej usta, a jej ciało powoli zaczynało im zazdrościć, też chcąc stać się częścią tego idealnego tańca.

Nagle jednak wszystko się skończyło. Miękkość i gorąco odeszły, zostawiając ją samą, tak bardzo samotną…
Stłumiła szloch i tęsknotę za tym pięknym snem i zacisnęła mocniej oczy, marząc, by jeszcze kiedyś doznać czegoś tak właściwego.


💢💢💢
 

Obudził ją dźwięk odkładanej chochli.
Otworzyła oczy i gwałtownie wstała.

- Eliksir! – zawołała, wyplątując się z białego, puszystego koca.

- Wszystko w porządku, jeszcze dziesięć minut do dodania ostatnich składników. Przemieszałem go zgodnie z zaleceniami – odpowiedział spokojnie Draco, stojący nad kociołkiem.

- Nawet nie wiem kiedy zasnęłam... – westchnęła pocierając oczy i przeciągając się.

- Byłaś wyraźnie zmęczona po nieprzespanej nocy.

Hermiona spojrzała na niego. Siedział przy blacie i gapił się w kociołek, jakby spodziewając się, że odkryje w nim jakąś tajemnicę.

Ziewnęła i przeciągnęła się znowu. Jakieś strzępki informacji o pięknym śnie, zaczęły się na nowo formować w jej umyśle. Westchnęła tęsknie i przegryzła wargę. Śniło jej się, że całowała się z jakąś nieznaną, cudowną siłą, albo może z jakimś aniołem? Nie była do końca pewna.
Spojrzała na koc rozłożony na kanapie.

- Przykryłeś mnie? – spytała, patrząc na niego kątem oka.

- Tak, bo wyglądałaś jakbyś marzła – odpowiedział, wstając od blatu i idąc do lodówki.

- Dzięki… - powiedziała niepewnie.
A co jeśli pojękiwała naprawdę, a nie tylko w śnie i on to słyszał? Ale wstyd!

- Jesteś głodna? – zapytał, wciąż z głową w lodówce.

- Nie. Najpierw skończę eliksir.

- Posiekałem dwa ostatnie składniki – Draco wskazał jej na deskę.

- Bardzo ładnie – pochwaliła, uśmiechając się lekko.

Spojrzał na nią przez ramię i parsknął śmiechem.

- Masz, zjedź chociaż to, skoro nie chcesz lunchu – podszedł do niej i postawił obok niej pojemniczek z jogurtem.

Gdy ją wyminął, Hermiona nagle poczuła coś dziwnie znajomego.

Wszystkie kolory odpłynęły jej z twarzy, gdy sobie uświadomiła, co to było…
To zapach.
Ten zapach.
Zapach z jej snu.


💢💢💢


Nagroda za zaangażowanie - zawsze bardzo to doceniam, a że mam 10 rozdziałów zapasu, to enjoy! 👄😍😘

Dla przerażonych brakiem obiecanych Snów Wybranych - będą tez jeszcze dziś przed 23:59 😊

Nie rozpisuje się, bo jeszcze się zobaczymy 😎

V.