~Rozdział 24~(Sny Wybranych)

 Dedykacja: Dla wieloletnich czytelników tego opowiadania! 💖

24/30 - Lecimy z tym! ✈


🔅🔅🔅

                Gdy się obudziła, okazało się, że znów jest w mieszkaniu sama. Przeszła przez salon i kuchnie, ale Dracona nigdzie nie było. Podejrzewała, że najpewniej wrócił do szpitala do swojej matki, albo do swojego mieszkania. Nie żeby jej to przeszkadzało, ale spędzenie popołudnia w jego objęciach było dla niej czymś zupełnie nowym i nie mogła zaprzeczyć, że również fascynującym.

Spojrzała na zegarek, rejestrując, że jest już pora kolacji. Postanowiła zrobić sobie jakąś kanapkę, nim zażyje wieczorną porcję eliksirów. Obawiała się jednak, czy jej lodówka przypadkiem nie świeciła pustkami. To nic, najwyżej zamówi coś na szybko z pobliskiej jadłodajni…

Nim jednak zdążyła zajrzeć do lodówki, ktoś zapukał do jej drzwi.
Poszła otworzyć, spodziewając się, że to być może, któryś z jej mugolskich sąsiadów, znów szukał zaginionego kota.
Okazało się jednak, że był to mężczyzna ubrany w elegancki, czarnych uniform.

- Pani kolacja. Z pozdrowieniami od pana Malfoya – oznajmił z uśmiechem, wręczając jej białą, papierową torbę z logo znanej w magicznym świecie chińskiej restauracji.
Hermiona z dezaprobatą pokręciła głową. Draco naprawdę przesadzał!

- Proszę mu podziękować – burknęła, odbierając torbę i zamykając drzwi.
Nadal miała mętlik w głowie i sama nie wiedziała co począć. No nic… Może jeśli Malfoy zjawi się u niej jutro, to wtedy pogadają.


🔅🔅🔅


                Po doskonałym jedzeniu i cudownej kąpieli, Hermiona ułożyła się wygodnie w łóżku i sięgnęła po książkę. Wieczorna dawka eliksirów leczniczych, wprawiła ją w stan błogiego rozleniwienia. Miała nadzieję, że szybko będzie mogła z nich zrezygnować, bowiem denerwowała ją ilość czasu, które przez nie przesypiała. Wiedziała jednak, że sen jest niezbędny dla prawidłowej regeneracji organizmu, dlatego też nie uchylała się przed leczeniem.
Nie poczytała długo, czując jak znów opanowuje ją senność. Ostatnie o czym myślała, przed zaśnięciem, było to gdzie Malfoy spędzi dzisiejszą noc.
Czy wróci do swojego mieszkania? Czy może zostanie z Narcyzą w szpitalu, jak czasem miał w zwyczaju? Nim się nie obejrzała, zasnęła, kołysana myślami o nim.


🔅🔅🔅

                To nie mógł być sen. Uścisk ręki na jej talii i powiew gorącego oddechu na uchu, były zbyt realne, by mogła je uznać za nierzeczywiste.
Uniosła się lekko i obejrzała przez ramię.
- Śpi skarbie, nie chciałem cię obudzić… - wymruczał, wzmacniając uścisk.
Hermiona rozchyliła usta, w totalnym zdziwieniu.
Co Malfoy robił w jej łóżku, z nagim torsem i mokrymi po prysznicu włosami? Już miała go o to zapytać, gdy ponownie to on się odezwał.

- Przepraszam, że nie było mnie tak długo, ale mamie się nieco pogorszyło…
- Och! Naprawdę? – zainteresowała się od razu.
- Połóż się. Rano ci opowiem – poprosił, wyraźnie zmęczonym głosem.

Opadła na poduszkę i nie zaprotestowała, gdy on wtulił się w jej plecy.
- To coś poważnego? – zapytała, wiedząc, że nie zaśnie póki się nie dowie.
- Zdaniem Chivasa, ta maść wiggenowa przestaje działać – odpowiedział ponuro.
Hermiona poczuła całą sobą, jak bardzo był przybity tą sytuacją.
Czy to dlatego do niej przyszedł? Czy chciał dziś zasnąć obok niej, licząc na to, że to go trochę pocieszy?

Powoli odwróciła się twarzą do niego i delikatnie pogłaskała go po policzku. Draco westchnął cicho, przesuwając dłonią po jej biodrze i boku.

- Nie martw się. Maść z śliny Lunabalii będzie równie skuteczna. Zmienimy ją i na pewno nastąpi poprawa… - wyszeptała cicho.
Malfoy znów westchnął, po czym przyciągnął ją do siebie i pocałował delikatnie.
Wplotła palce w jego włosy, pozwalając mu pogłębić pocałunek i samej oddając go z coraz większą żarliwością.

Przewróciła się na plecy, ciągnąc go za sobą tak, że teraz górował nad nią. Całowali się namiętnie, zachłannie, z sekundy na sekundę, uświadamiając sobie, gdzie ich to zaprowadzi.
Hermiona znów wplotła palce w jego włosy, chcąc poczuć pod palcami ich cudowną miękkość.
Draco trzymał dłonie poniżej linii jej żeber, a jego kciuki delikatnie sunęły po śliskiej satynie jej nocnej koszulki.
Owinęła swoje przedramię dookoła jego barku, chcąc przytrzymać go bliżej siebie.
Jęknął przeciągle, gdy Hermiona zsunęła swoją dłoń na jego kark i delikatnie przejechała po niej paznokciami.

- Skarbie… Błagam… Przestań… - wychrypiał, odrywając się od niej i oddychając ciężko.
- Dlaczego? – zapytała zuchwale, nie przerywając wędrówki swych paznokci po jego karku, barku i plecach.
- Bo za chwilę się nie powstrzymam… A muszę – przyznał, oddychając ciężko.
- Wcale nie musisz… - wyszeptała.
- Niestety, muszę – Draco jęknął boleśnie, po czym odsunął się od niej, przetaczając się na plecy.

Hermiona poczuła się odtrącona, dlatego obróciła się gwałtownie na bok i przełknęła łzy. Odepchnął ją. Nie chciał jej.
Wzdrygnęła się, gdy znów poczuła jego dłonie na talii i gorący oddech u nasady szyi.

- Zwariuję przez ciebie… - wyszeptał, delikatnie muskając ustami miejsce za jej uchem.
Już miała powiedzieć mu coś kąśliwego, a później natychmiast wyprosić go ze swojego łóżka, gdy poczuła jak wtula się w nią, a jego wyraźnie twarda erekcja opiera się o jej pośladek.
- Pragnę cię niczym kolejnego łyku powietrza, ale nie mogę… To by ci mogło zaszkodzić, kochanie… - szeptał z czułością.
Jej ciałem wstrząsną słodkawy dreszcz. Naprawdę, aż tak mocno jej pragnął? Naprawdę przerwał tę namiętną chwilę, ze strachu o jej zdrowie? Naprawdę powiedział do niej „kochanie”?

- Nie powinienem kłaść się z tobą w jednym łóżku. To za trudne – przyznał z cichym westchnieniem.
Hermiona wyczuła, że mężczyzna ma zamiar się podnieść i odejść, dlatego odwróciła się i złapała go za przedramię.
- Zostań -  poprosiła drżącym z emocji głosem.
- Och maleńka…
Draco przyciągnął ją tak, by znów mogła ułożyć głowę na jego piersi. Oplótł ją swoimi ramionami i zanurzył twarz w jej włosach.
- Czuje się lepiej, gdy tu jesteś  – wyznała, czując jak coś ściska jej gardło.
Właśnie zrozumiała co się z nią działo. Nie chciała, by odchodził. Chciała, by został na dłużej. Być może na zawsze.
- Już wkrótce sprawię, że poczujesz się naprawdę fantastycznie, obiecuję – zamruczał.
Hermiona uśmiechnęła się lekko. Coś jej mówiło, że Draco Malfoy, nigdy nie składał takich obietnic bez pokrycia.


🔅🔅🔅



                Po dwóch dniach, Hermiona stwierdziła, że naprawdę czuje się o wiele lepiej i nie musi przechodzić całej, dziesięciodniowej rekonwalescencji. Mogła spokojnie zmniejszyć dawkę eliksirów o połowę, a i tak czuła się pełna życia i pozytywnej energii.

Malfoy nie zaprzestał swojej kampanii opiekuńczej, ale udało jej się nieco utemperować jego zapędy dyktatorskie. Po dwóch sprzeczkach i jednej, większej awanturze, wreszcie przestał odsyłać ją do sypialni na drzemki i gderać o tym, że się przemęczała.
Spędził kolejne dwie noce w jej mieszkaniu, tym razem jednak sypiając na kanapie. Hermiona żałowała, że nie może znów wtulić się w jego ramiona, ale wiedziała, że tak poniekąd było lepiej. Dziwne napięcie, jakie wytworzyło się pomiędzy nimi, gęstniało z każdym spojrzeniem, dotknięciem, czy pocałunkiem…
Obydwoje doskonale wiedzieli, gdzie ich to w końcu zaprowadzi.

- Mam już dość siedzenia w domu! – narzekała, przeczesując palcami mokre włosy.
Draco zajmował miejsce na kanapie w jej salonie, znów przeglądając jakieś dokumenty.
- Widać, że czujesz się już lepiej… - stwierdził, nieco zamyślony.
- Czuje się świetnie! Mogłabym nawet jutro wrócić do pracy! – upierała się.
- Na to jeszcze za wcześnie! – uciął kategorycznie.
Hermiona prychnęła i spojrzała na niego z niechęcią.
- Nie ty o tym decydujesz! – przypomniała mu.
Draco wstał i w trzech korkach znalazł się przy niej, mocno łapiąc ją za biodra i przyciągając do siebie.
- Chcesz się przekonać, jak daleko sięga moja władza? – wymruczał, pochylając się nad nią.
Hermiona wytrzymała siłę jego spojrzenia i uśmiechnęła się słodko.
- A ty chcesz się przekonać, jak szybko mogę znów cię transmutować w małą, skoczną tchórzofretkę? – zadrwiła.
Draco skrzywił się pod nosem i zacisnął mocniej swoje dłonie.
- Nie groź mi, wiedźmo! – ostrzegł, pochylając się i sunąć nosem po jej szyi.
- To skończ mnie próbować kontrolować, ty narcystyczny tyranie! – odparowała, czując jak od jego poczynań robi jej się gorąco, a oddech nieco przyśpiesza.
- Ale kiedy ja to lubię… - Draco uniósł głowę i delikatnie ją pocałował.
- Znajdź sobie inne hobby – szepnęła w jego usta, po czym pozwoliła mu pogłębić pocałunek.
- Nie ma mowy! - burknął, przenosząc swoje dłonie na jej plecy, by móc przyciągnąć ją jeszcze bliżej.
- To nie była prośba! – Hermiona oderwała się od niego i surowo popatrzyła mu w oczy.
Malfoy westchnął ciężko, najwyraźniej sfrustrowany.
- Dobrze już! Niech ci będzie. Możemy dziś wyjść na kolację do jakiejś restauracji, jeśli to poprawi ci humor.
Hermiona wyszczerzyła się do niego zwycięsko.
- Pod warunkiem, że pozwolisz mi zapłacić. Chciałabym się jakoś odwdzięczyć, za pomoc…
- Bez szans. Jeszcze nigdy, nie pozwoliłem płacić kobiecie za kolację!
Rzuciła mu naburmuszone spojrzenie i wyplątała się z jego ramion.
Merlinie! Jak ten człowiek ją irytował! Czy zawsze musiał być tak cholernie uparty i pewien siebie?
- Słodko się złościsz… - zaśmiał się lekko, znów skracając dystans pomiędzy nimi i biorąc ją w ramiona.
Hermiona warknęła pod nosem z tłumionej frustracji.
- Dobrze już! Po prostu chcę wyjść z domu na kolację!
- Oczywiście skarbie, na co miałabyś ochotę? – Draco rzucił jej swój najbardziej czarujący uśmiech.
- Na coś włoskiego – zdecydowała po chwili.
- Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem. Chcesz żebyśmy poszli z kimś jeszcze? Zabini i Brown, chyba i tak planowali cię dziś odwiedzić.
- Byłoby świetnie! – Hermiona uśmiechnęła się do niego rozpromieniona.

Draco parsknął krótkim śmiechem.
Najwyraźniej jego władza nie sięgała tam, gdzie uszczęśliwienie Hermiony Granger, było ważniejsze.



🔅🔅🔅


               Restauracja w klimacie Toskanii, była naprawdę bardzo przyjemna. Hermiona z uśmiechem rozglądała się dookoła, zadowolona, że Malfoy uległ i ją tu zabrał.
Znów przyjechali limuzyną, po drodze zgarniając Zabiniego i Levender. Atmosfera była bardzo miła, a żarty i niewybredne docinki, jakim raczyli się wzajemnie Draco i Blaise, doprowadzały obie kobiety do szczerych łez.

- Świetnie wyglądasz!– zagadnęła ją Lavender, gdy czekali na zamówione przystawki.
Hermiona uśmiechnęła się z wdzięcznością do przyjaciółki. Ubrana była dziś w szarą sukienkę, do której dobrała gustowną, czerwoną apaszkę. Wyglądała elegancko, ale nie sztywno. Malfoy zagwizdał cicho, gdy gotowa wyszła z sypialni. Nie trzeba jej było większej pochwały.
- Dzięki, ty też! – odpowiedziała komplementem.
- Panowie, też niczego sobie – wyszeptała Lav, chichocząc cicho.
Na szczęście Draco i Blaise zajęci spieraniem się o wybór odpowiedniego wina tego nie usłyszeli.
- To prawda… - przyznała Hermiona, spoglądając na Malfoya, ubranego w szary garnitur i oliwkową koszulę. 
- Jak wam się układa? – spytała cicho Lavender.
- Co? – Hermiona spojrzała na nią zdziwiona.
- No… wiesz…. – Brown uśmiechnęła się sugestywnie.
- Nie mam pojęcia o czym mówisz! – oburzyła się Hermiona.
Właśnie akurat ten moment, wybrał sobie Malfoy na zadanie pytania:
- Kotku, masz może ochotę na jakiś koktajl bezalkoholowy?
- Nie! – odpowiedziała szybko, kątem oka patrząc, jak Lav krztusi się ze śmiechu.
- Nie masz pojęcia o czym mówię, tak? – przyjaciółka posłała jej triumfujące spojrzenie.
- Och, uspokój się! – skarciła ją Granger.
- O czym tak plotkujecie? – zagadnął je Blaise.
- O kosmetykach – rzuciła szybko Hermiona.
- Te kobiety! – skomentował ze śmiechem Zabini.
- Przynajmniej nie gadamy w kółko o Qudditchu – wytknęła mu Lavender.

Hermiona zaśmiała się, widząc, jak Zabini mruży oczy, taksując nimi uważnie jej przyjaciółkę.
Im najwidoczniej się układało, choć chyba też nie przyznawali się jeszcze przed nikim, że są w oficjalnym związku.


🔅🔅🔅


- Dlaczego zamawiasz wodę? – zagadnęła Malfoya, gdy po kolacji we włoskiej restauracji, poszli jeszcze na drinka do pobliskiego pubu.
Usiedli przy barze, bo tam najmniej było słuchać dudniąca głośno muzykę, co umożliwiało im swobodną rozmowę.
- Wypiłem już dziś dwa kieliszki wina. To wystarczy. Muszę być trzeźwy, gdyby coś się nagle stało – wyjaśnił, uśmiechając się do niej.
Hermiona odpowiedziała uśmiechem, niezbyt pewna, czy martwił się o to, że coś mogłoby się stać jej, czy jednak bardziej myślał o swojej matce.
- Herm, co dla ciebie? – zagadnął Blaise.
- Może być sok z żurawiny – odpowiedziała, nieco skwaszona, wiedząc, że przy eliksirach, które wciąż zażywała, nie wolno jej będzie pić alkoholu.
- Ja chcę największego drinka, jakiego mają! – zawołała ze szczerą radością Lav.
Hermiona nie mogła się powstrzymać i też wyszczerzyła się szeroko, widząc entuzjazm przyjaciółki. Cieszyła się, że pomimo okropnych doświadczeń z przeszłości, Lavender wreszcie odnalazła skrawek własnego szczęścia.
- Tylko nie przeholuj kocie, bo znów cię będę musiał nieść – wytknął jej Blaise, jednocześnie obejmując ją w talii.
- Nie wypominaj mi, bo ci przypomnę, jak ostatnio spałeś na podłodze w moim przedpokoju! – Od razu zripostowała Brown.
Hermiona i Draco, spojrzeli na siebie i obydwoje gruchnęli śmiechem. Cieszyli się ze szczęścia swoich przyjaciół.
- Zatańczymy? – zapytała Lavender.
- Jasne! Chodź! – Blaise złapał ją za rękę i pociągnął w stronę parkietu.
- Masz na to siłę? – spytał Draco, delikatnie kładąc dłoń na plecach Hermiony.
- Nie specjalnie. Nie lubię muzyki klubowej – przyznała.
- Ja też nie – Draco uśmiechnął się porozumiewawczo. – Poradzisz sobie chwilę sama? – zapytał.
- Pewnie! – zaśmiała się, rozumiejąc, że Malfoy najpewniej musi skorzystać z toalety.


🔅🔅🔅


                Odprężyła się i napiła swojego soku żurawinowego. Cieszyła się, że mogła wreszcie wyrwać się z domu i nacieszyć życiem. Nie znosiła chorować. Dobrze, że powoli wszystko wracało do normy… Zerknęła przez ramię i uśmiechnęła się ciepło na widok Zabiniego i Lavender, tańczących naprawdę blisko siebie i bez przerwy patrzących sobie w oczy.
- Co taka ślicznotka, robi tutaj sama? – zagadnął przystojny, wysoki brunet dosiadając się do niej przy barze.
Odwróciła się i powitała go zdawkowym uśmiechem.

- Nie jestem tu sama. Moi przyjaciele są na parkiecie – wyjaśniła krótko.
- A ty nie dasz się porwać do tańca? – zapytał, szczerząc się białymi zębami.
- Nie dziś.
- Jestem Nick – przedstawił się, wyciągając do niej swoją dłonie.
- Hermiona – odpowiedziała, podając mu dłoń.
- Śliczne imię dla ślicznej kobiety! – kokietował.
- Dziękuję, to bardzo miłe – odparła, choć wcale nie miała ochoty na dłuższą rozmowę z tym lovelasem.
- A więc, Hermiono, jesteś tu tylko z przyjaciółmi?
- Nie, nie tylko! Jeszcze jakieś pytania? – lodowaty głos natychmiast zmył uśmiech z twarzy Nicka.
- Malfoy… - rzuciła ostrzegawczym tonem, ale Draco prawie natychmiast oplótł ją w talii niczym diabelskie sidła.
- Przepraszam, nie wiedziałem… - zaczął Nick.
- To skoro teraz już wiesz, to z łaski swojej wypad z mojego miejsca! – Draco spojrzał na mężczyznę w taki sposób, że ten bezzwłocznie wstał i odszedł, nawet nie żegnając się z Hermioną.
- Zachowujesz się trochę, jak jakiś jaskiniowiec. Gdzie twoje arystokratyczne maniery? – wytknęła mu, w głębi ducha miło połechtana tym, że najwyraźniej był o nią zazdrosny.
Draco pochylił się nad nią i delikatnie musnął ustami jej ucho.
- Od zawsze idą się pieprzyć, gdy chodzi o ciebie… – wyszeptał, a Hermiona poczuła, jak po jej ciele przebiega dreszcz.
Pożądanie, które odczuwała względem jego osoby, powoli wkraczało w niebezpieczne rejony, w których bała się, że w końcu rzuci się na niego, niczym napalona dzikuska.
- Chyba chciałabym już wrócić do domu…
Wprost nie mogła przestać patrzeń na jego cudnie wykrojone usta.
Jego wzrok pociemniał, a oddech lekko przyśpieszył.
- Koniecznie musimy już wrócić do domu – przyznał, obejmując ją mocniej i pomagając wstać z miejsca.

🔅🔅🔅

Nie informując Blaise i Lavender, wciąż zajętych pląsami na parkiecie, Draco szybko wyprowadził ją z pubu.
Zaciągnął ją w pierwszą, ciemną uliczkę, gdzie obcesowo przyparł ją do muru, miażdżąc jej usta w zachłannym pocałunku.
Hermiona nie pozostawała mu dłużna, mocno wplatając swoje palce w jego włosy i szarpiąc je bez opamiętania, a drugą dłonią drapiąc jego kark.
Gdy uniósł jedno jej biodro, zmuszając ją by oplotła nim jego własne, głośno jęknęła w jego wargi, czując jak pokaźna erekcja wbija się w jej podbrzusze.
Język Malfoya znów wtargnął do jej ust, a ona zacisnęła oczy, gdy nie przerywając pocałunku, teleportował ich prosto pod jej kamienice.


🔅🔅🔅


Ścieżka rozrzuconych ubrań, znaczyła drogę do jej sypialni.
Hermiona nie miała kompletnie żadnego pojęcia, kiedy i jak znaleźli się w jej nowym łóżku, ale przypuszczała, że musiała brać w tym udział jakaś magią.
Sława Malfoya, jako doskonałego kochanka, okazała się najprawdziwszą prawdą, a ona nie mogła sobie przypomnieć, by w całym swoim życiu doznała czegoś tak wyjątkowego i niesamowitego. To był naprawdę seks, przez wielkie, ogromne, niebotyczne „S”.
To z jakim zaangażowaniem ją pieścił, doprowadzając raz za razem do rozkoszy, dosłownie mąciło jej umysł i kompletnie pozbawiało zdolności racjonalnego myślenia.
Wierzyła mu, gdy szeptał jej do ucha, że jest piękna. Że jej pragnie. Że od dawna o tym marzył. Ufała mu i oddała mu się całkowicie, samej biorąc go w zamian i napawając się tym, jak cudownie drżał w jej ramionach spełniony i chyba szczęśliwy.
Dała się ponieść tej nocy i wiedziała, że na pewno zapamięta ją do końca życia.

 🔅🔅🔅

Gdy obudziła się rano i nie zastała go obok, nie przejęła się tym zbytnio. Założyła, że najpewniej zdążył już pojechać do szpitala, albo musiał wpaść po coś do ministerstwa lub swojego mieszkania.
Otrzeźwienie przyszło, gdy spostrzegła poszarpany karteluszek, leżący na jej nocnej szafce.

 

Musiałem pilnie wyjechać. Odezwę się.

D.

🔅🔅🔅

Oto i są - długo obiecywane, może i nawet przez kogoś wyczekiwane "Sny Wybranych" 😉

Ta historia nie do końca ułożyła się, jak chciałam, ale odczuwam coś na kształt dumy, że udało mi się ją skończyć - kolejna do kolekcji! Teraz mocno liczę na to, że WOW i Rozejm szybko do niej dołączą 💚

Dziękuję bardzo za rekord komentarzy pod "Rozejmem".
Po maratonie "Snów" i mam nadzieję skończeniu WOW, planuję zrobić taki długi post z dyskusją o wszystkich opowiadaniach, zamysłach itp.
Takie mini Q&A z Venetiią N. 
Dam Wam jeszcze znać, ale zapewne będzie to w jakąś sobotę 💭

Co do kolejnego "Rozejmu"... to chyba nie mogę Wam odmówić i będzie musiał być szybciutko 😉

Jutro na pewno kolejne "Sny..." - Maraton trwa! 

Buziaki! 💋

V.