Prezent za 3 mln - Rozejm - Scena Pierwszego Wrażenia.

 Hej... 
Według głosowania, pod 30 scenami wyszło, że najbardziej chciałybyście zobaczyć scenę nr 20  -zaślubiny z Rozejmu, z perspektywy Draco.

Jednak,  ta scena jest przewidziana w oryginalnym opowiadaniu, dlatego dziś - na szybko, rozpisałam dla Was coś innego - scenę tuż przed - nazwałam ją "Sceną Pierwszego Wrażenia" - pojawi się ona w opowiadaniu, dopiero w wersji PDF.

Niemniej, uważam, że kto czyta to opowiadanie - może dowie się z niej czegoś ciekawego 😊💖😘😘😘

Jeszcze raz Wam dziękuję za te 3 mln! 

V. 

💢💢💢

                Gdy wszedł do środka, sala była już pełna ludzi. Wystrojonych, rozemocjonowanych i wyraźnie zaciekawionych.
Westchnął z rezygnacją.
Cóżby dał, za możliwość ucieczki teraz do swojego cichego azylu…
Dziś nawet nie musiałby sobie poprawiać humoru gotowaniem. Pizza z mugolskiej restauracji za rogiem, w zupełności by mu wystarczyła!  

                Przepowiednia Sun Zi skomplikowała wiele planów i poniekąd przeraziła wiele osób.
On sam wcale nie czuł się z tym zbyt komfortowo.
Poślubienie Hermiony Granger, znajdowało się bardzo wysoko na liście rzeczy, których za nic w świecie nie chciałby doświadczyć.
Dwudziestu pięciu kandydatów. Jeden do dwudziestu pięciu… Jakieś siły wyższe, musiałby go naprawdę znienawidzić, by padło dziś akurat na niego…

Podszedł do stojących już w dwóch rzędach wybrańców, którzy znaleźli się na tej przeklętej liście jego ojca.
Spięci, źli, obojętni czy niechętni – cała gama emocji, przewijała się przez twarze tych wszystkich mężczyzn.

- Gotowy? – zapytał z przekornym uśmieszkiem Zabini, gdy Draco stanął obok niego.

- Mniej niż powinienem, bardziej niż bym tego chciał – odpowiedział z lekkim uśmiechem, wyciągając pięść w stronę przyjaciela.

- Mam podobne odczucia – Blaise również wyciągnął w jego stronę, podobnie zaciśniętą dłoń.

Jak na komendę, obydwaj rozprostowali palce.

- Wymianka! – zaśmiał się cicho Zabini, odbierając od Draco, szeroką obrączkę, wysadzaną małymi szmaragdami.

Malfoy w tym samym czasie, przejął od niego, nieco węższy krążek z platyny, na którym widniał jakiś mistyczny wzór.

Nie przyglądał się mu za długo, tylko szybko wrzucił obrączkę do kieszeni.

- Poprosiłeś kogoś o poświadczenie za nią, w razie czego…? - spytał cicho Zabb.

- Pansy. To ona ma drugą obrączkę.

Blaise uśmiechnął się nieco cierpko.

- Nie chciałem jej tego robić, dlatego poprosiłem Milicente. Ona jedna nie powinna się krzywić tak obscenicznie nad Granger…

- Każda się będzie krzywić. Podobnie, jak każdy z nas… - westchnął ciężko Draco.

- Taki los… Nic nie poradzisz. Dobro świata jest przecież najważniejsze! – zaśmiał się Blaise.



💢💢💢


                Draco, rozejrzał się po zebranym tłumie. Wiele kobiet dzisiaj, było niemniej zestresowanych od wybrańców wyznaczonych do ceremonii. Ich przyjaciółki, wybranki, namiętnie kochanki… Żadna nie chciała utracić tego wieczoru swojego ukochanego na zawsze.

Dostrzegł Astorię, stojącą wśród tłumu zebranych. Patrzyła prosto na niego,  a w jej oczach błyszczały łzy strachu. Ta kobieta naprawdę była straszną płaczką… Niemniej, lubił ją. Nadawała się na dobrą, pokorną żonę, która nie ingerowałaby za bardzo w jego tryb życia. To musiało mu wystarczyć. Wielka miłość w jego świecie, po prostu nie istniała…

Drzwi po drugiej stronie sali, otworzyły się i do środka wszedł jego ojciec, pod ramię z jakąś kobietą.

Draco zamrugał, ledwo powstrzymując się od przetarcia oczu. Kogo on tu u diabła przyprowadził?

- O Merlinie…! – westchnął głośno, stojący po jego drugiej stronie Theo Nott.

- Czy to nie miała być, Granger? – zapytał głucho Draco, wciąż absolutnie niedowierzając temu, co widział.

- To chyba właśnie jest Granger… Salazarze! Dorastanie świetnie jej poszło! – Zabini zachichotał pod
nosem.

- Świetnie? – zapytał cicho Nott. – Ja bym uznał, że wprost fantastycznie! Merlinie… ale ona jest piękna!

Draco jeszcze raz przyjrzał się kobiecie, ubranej w piękną, białą szatę.  W sumie sam nie wiedział, jak określić ją w swojej wyobraźni.
Niezwykła – chyba to byłoby najbliższe prawdy.
No i Theo miał absolutną rację. Była też piękna.

- Spierdalać panowie! To będzie moja żona! – zaśmiał się w głos Theodore.

Malfoy spojrzał na niego ukradkiem. Oczy jego kumpla błyszczały w sposób, którego nigdy wcześniej u niego nie widział.  

- Wal się Nottie! Rezerwuję ją dla siebie! – zaśmiał się lubieżnie, David Ress.

- Nie sądzę, byście mieli jakieś szansę… Lepiej od razu sobie darujcie! - wtrącił dość cierpko Marcus Flint, krzywiąc usta we swoim złowrogim uśmieszku.

Draco rzucił mu krótkie spojrzenie. Każdy, byle nie te śmieć! Nawet Granger, nie życzyłby tak okrutnego losu!


💢💢💢


                Ponownie skupił swoją uwagę na ślicznotce, stojącej pod ramię z jego ojcem. Właśnie  zauważył w niej coś znajomego… Po chwili zrozumiał, co to takiego.
Oczy.
Znał je dobrze.
To naprawdę była ona – Hermiona Granger, choć gdyby spotkał ją gdzieś przez przypadek, za nic w świecie, by jej nie rozpoznał.

Gdy dowiedział się, że to ona jest czarownicą z przepowiedni Sun Zi, wyobrażał sobie szarą, nudną, zębatą i wiąż zgarbioną od nadmiaru ciężkich ksiąg, mocno nieatrakcyjną wiedźmę.
Nie mógłby się bardziej pomylić.
Granger wyrosła na prawdziwą, zmysłową i bardzo kobiecą piękność – i nawet on, musiał to z czystym sumieniem przyznać.

💢💢💢


            Drzwi po drugiej stronie sali otworzyły się i Rosier oraz Carrow, wprowadzili do środka Sun Zi.
Draco nie raz zastanawiał się ile ten czarodziej ma właściwie lat… Zapewne liczono je już w tysiącach. Jak nic, to kamień filozoficzny brał udział w długowieczności tego chińskiego mistrza.

Mężczyźni, posadzili już staruszka na specjalnie przygotowanym dla niego tronie, a to oznaczało, że cała ceremonia wkrótce się rozpocznie.

Wziął głęboki oddech.
Sam nie wiedział co o tym wszystkim myśleć.
Jego niechęć i niesmak, zastąpiło teraz inne uczucie. Ciekawość…
Ciekawość, komu przypadnie w udziale śliczna szlama z Zakonu Feniksa.

Patrzył, jak jego ojciec prowadzi Granger w stronę starca.
Odniósł dziwne wrażenie, że z każdym ich krokiem, robiło mu się coraz bardziej niekomfortowo.
Dziwne napięcie wzrastało…

- Mistrzu, oto ona! – oznajmił oficjalnie jego stary, gdy podeszli na tyle blisko, by staruszek mógł go usłyszeć.
 
- Myślę, że nie popełniłeś omyłki, drogi Lucjuszu – wychrypiał z delikatnym uśmiechem Sun Zi.

- Obym cię nie zawiódł! – ukłonił się służalczo Lucek.
Draco ledwo powstrzymał szyderczy uśmieszek.
Dobrze, że przynajmniej był ktoś, komu Lucjusz się kłaniał, bo zwykle to on wymagał tego od innych.

- Podejdź do mnie, dziecinko…

Draco ze szczerym zainteresowaniem patrzył na to, jak starzec wyciągnął do Granger swoją pomarszczoną dłoń.

Był ciekawy, czy zaprotestuje…?
Jednak nie. Zrobiła kilka niepewnych kroków i ujęła dłoń mistrza.

W całej sali zapadła głucha cisza, a Draco mimowolnie policzył uderzenia swojego serca.
Raz, dwa, trzy…

- To z całą pewnością ona! – oznajmił głośno Sun Zi.
Od razu w całej sali rozległy się gromkie brawa, a kilka osób nawet zawołało coś na wiwat.

Draco uśmiechnął się cierpko pod nosem. To było oczywiste. Nikt inny, nie mógłby być najmądrzejszą czarownicą tego pokolenia…

- Wspaniale mistrzu! Czułem, że tak będzie! – zawołał Lucjusz.
No tak… Teraz zrozumiał. Stary pewnie sam, by ją chętnie zgarnął dla siebie. Niepoprawny zboczeniec!  – Draco mimowolnie popatrzył na ojca z niesmakiem.

Sun Zi puścił dłoń Hermiony i sięgnął po różdżkę.

- Chcesz być pierwszy, Lucjuszu? – zapytał uprzejmie.

- Z największą przyjemnością! – odpowiedział Lucek,  szorstkim gestem łapiąc dłoń Hermiony i splatając ich palce razem

- Podejdźcie! – nakazał mistrz.

Patrzył, jak jego ojczulek pociągnął Granger kilka kroków bliżej i uniósł ich dłonie w stronę  Sun Zi.
Mistrz machnął nad nimi różdżką, w całej sali znów zrobiło się przerażająco cicho, a Draco sam nie wiedział czemu, ale mimowolnie wstrzymał oddech.

- Przykro mi Lucjuszu, ale to nie ty! – Sun Zi uśmiechnął się smutno.

Wypuścił powietrze i poniekąd odczuł ulgę. Granger jego macochą…? To byłoby... – znów na nią popatrzył… trudne! Tak. Trudne.

- Widać nie było mi dane – stwierdził Lucjusz, po czym po krótkim ukłonie odszedł.

- Dołohow, ty będziesz następny – zdecydował mistrz.
Antonin Dołohow bardzo szybko do nich podszedł i ujął dłoń Granger, nieco obcesowym gestem.

Draco ledwo stłumił swój grymas niechęci.
Przy nim też nie byłaby szczęśliwa. Wszyscy wiedzieli, że Antonin był kryptogejem, lubującym się w młodych śmierciożercach…

- To też nie ty! Teraz Nott senior – wywołał chiński mistrz.

Draco zarejestrował, jak Hermiona wzdrygnęła się, gdy ten stary zwyrodnialec złapał jej dłoń.
Kątem oka, spojrzał na Theo.
Jego ojciec, jako wdowiec, miał prawo do wzięcia udziału w ceremonii.
Widać jednak było, że Nott junior wyraźnie się teraz spiął. Czyżby mówił serio, że chce Granger dla siebie?
Draco znów na nią spojrzał.
Tak, Theo na pewno nie żartował. Taka żona nie odjęłaby mu prestiżu…

- Nie ty! – oznajmił śpiewnie Sun Zi.

Draco wziął lekki oddech. Dobrze… Stary Nott,  w ogóle nie nadawał się na najszlachetniejszego syna, rodów czystej krwi…
Był obleśny i czasem śmierdział.

- Panicz Zabini! – padło kolejne polecenie.

Draco nie spuszczał oka z przyjaciela, gdy ten szedł w stronę Granger. O dziwo, Blaise się cały czas uśmiechał. No tak… Przecież od zawsze leciał na ładne laski. Cały diabeł!
Miał nadzieję, że Pansy się tym specjalnie nie przejęła…

Widział wyraźnie, że Zabini powiedział coś do Granger, nim złapał ją za rękę. Ciekawe co?

- Niestety to też nie ty! – odezwał się po chwili Sun Zi i uśmiechnął się do Zabiniego.

- Szkoda! – Blaise powiedział to na tyle głośno, że Draco usłyszał, po czym nonszalancko wzruszył ramiona i odszedł.

- Młody pan Flint! – zawołał chiński mistrz.

Poczuł, jak mimowolnie spięły mu się wszystkie mięsnie. Nawet najgorszemu wrogowi, nie życzyłby wpadnięcia w łapy tego psychola.
Nienawidził tego skurwiela ze wszystkich sił.
Już naprawdę sam wolałby poślubić Granger, niż zobaczyć ją…
Co? Nie! Wcale tego nie pomyślał!

Widział, jak kobieta wyraźnie się krzywi, gdy Flint jej dotyka.
Dobrze… Mądra dziewczynka, zresztą nie od dziś…
Co? Nie! Tego też wcale nie pomyślał!

- To również nie jesteś ty! – padło po krótkiej chwili.

Draco dopiero teraz, uświadomił sobie, że przez cały czas zaciskał pięści.

- Draconie, teraz twoja kolej – oświadczył spokojnie Sun Zi.

Serce zabiło mu mocniej, gdy ruszył w jej stronę, starając się wyglądać pewnie i dostojnie.
Z każdym krokiem, uświadamiał sobie, że po znienawidzonej kujonce, którą znał, nie było już śladu.
Granger naprawdę była piękna…
Salazarze, dlaczego akurat ona?

- To nie będę ja… – wyszeptał sam do siebie w myślach.

                Podszedł i złapał za jej dłoń, w tej samej sekundzie rejestrując, że ma miękką skórę, jej oczy mają cudownie niespotykaną barwę, a zapach przywodzi na myśl coś przyjemnego i  kojącego…

- To nie będę ja! – powtórzył z mocą w myślach, gdy starzec unosił różdżkę.

Nim jednak Sun Zi nią machnął, dotarło do niego…

- To będę ja. Ja. To na pewno będę ja!

                Od razu wyczuł ten moment, gdy ciepło przeniknęło spomiędzy ich splecionych dłoni.
Serce znów zabiło mu z całej siły.
Tak. Nie było już odwrotu. To naprawdę się stało.
Poślubi kobietę, której rękę trzymał.
Piękność o orzechowych oczach i kasztanowych lokach.
Zaraz poślubi Hermionę Granger…


💢💢💢

Podobało się? Pisałam bardzo szybko - ale liczę, że coś Wam to rozjaśniło - choć troszeczkę 😉💗
Widzimy się dziś - nieco później 😋

V.