Jego Prawdziwa Twarz - rozdział czwarty

Betowała: Addie Della Robbia

~_~_~ 

Pokój był niewielki i nieco zakurzony, ale za to wyposażony w łóżko, komodę, krzesło i, co najważniejsze, własną łazienkę z niewielkim prysznicem. Hermiona była bardzo zdziwiona, gdy ją tam zaprowadzono. Szybko doszła do wniosku, że Malfoy w jakimś dziwnym geście szlachetności pozwolił jej się wykąpać i przebrać w czystą szatę, zanim każe jej się zabić. Później, gdy przyniesiono jej tacę z jedzeniem, uznała, że najpewniej to coś na kształt ostatniego posiłku, na jaki pozwala się odsiadującym wyroki w mugolskich celach śmierci, tuż przed ich egzekucją. Gdy wreszcie pojawił się jakiś starszy mężczyzna z torbą pełną eliksirów, stwierdziła, że oto wreszcie nadszedł ten moment. Staruszek przywitał się krótko, po czym od razu podał jej fiolkę z zieloną substancją. Spróbowała odgadnąć, co to za trucizna, jednak nic nie przychodziło jej do głowy. Gdy drżącą dłonią wreszcie odkręciła buteleczkę, niemal natychmiast odkryła, że to nie trucizna, tylko...

– Eliksir wiggenowy? – zdziwiła się szczerze.

– Tak, to na początek. – Staruszek był bardzo uprzejmy.

Hermiona przełknęła ślinę, wzięła głęboki oddech i szybko wypiła zawartość flakoniku. Przypuszczała, że Malfoy nie chciał, by ludzie którzy odnajdą jej ciało, wiedzieli, że była torturowana. Stąd zapewne zachodziła konieczność jej wcześniejszego podleczenia.

Mężczyzna podawał jej eliksiry jeden po drugim, a wszystkie miały za zadanie poprawić stan jej zdrowia, dodać jej energii i witalności. Wypijała je szybko, nie chcąc specjalnie odwlekać chwili, gdy dostanie ostatnią fiolkę, tę która miała za zadanie zakończyć jej życie. Bardzo się zdziwiła, gdy nagle starzec pozbierał wszystkie puste buteleczki i ruszył w stronę drzwi. Już miał wychodzić, gdy najwyraźniej coś sobie przypomniał. Szybko do niej wrócił i wyjął z torby ostatnią buteleczkę. Hermiona zamarła. Czy to był właśnie ten moment?

– Jeszcze to! Ta dawka wystarczy na dwanaście godzin porządnego snu – wyjaśnił, wręczając jej sporą dawkę eliksiru Słodkiego Snu.

– A trucizna? – zapytała, nim zdążyła ugryźć się w język.

– Trucizna? – zdziwił się.

– No, tak... Ja... powinnam ją dostać – wyjąkała skonsternowana.
– Ja miałem tylko panienkę wyleczyć, nic więcej. – Mężczyzna uśmiechnął się do niej uprzejmie, po czym wyszedł z pokoju.

Hermiona powąchała ostatni eliksir, sprawdzając czy to aby na pewno eliksir nasenny, zawahała się jednak, czy go wypić. Co Malfoy miał zamiar z nią zrobić, gdy zaśnie? Czy właśnie wtedy ją zabije? Czy może gdzieś ją przeniesie, by tam mogła dokonać żywota? O co tu tak właściwie chodziło? Wiedziała, że i tak się na razie tego nie dowie. Postanowiła wypić eliksir. Sen był tym, czego najbardziej teraz potrzebowała.

~_~_~ 

Gdy się obudziła, za oknem powoli wstawał świt. W pierwszej chwili nie potrafiła sobie przypomnieć, gdzie tak właściwie się znajdowała, lecz gdy jej świadomość również już się ocknęła, usiadła gwałtownie i z paniką rozejrzała się po pokoju. Wciąż była sama, ale po chwili zorientowała się, że ktoś musiał tu być, w czasie jej snu, ponieważ na krześle obok łóżka leżała długa, zielona szata, a pod krzesłem stała para butów o płaskiej podeszwie. Ubrań, w których ją porwano, nie widziała od chwili, jak zdjęła je wczoraj w maleńkiej łazience tuż obok. Nie bardzo wiedziała, co ze sobą zrobić, więc postanowiła się wykąpać i przebrać. Później usiadła na łóżku, czując, że coraz mniej z tego rozumiała. Malfoy obiecał jej przecież, że będzie mogła się zabić za pomocą wypicia trucizny, dlaczego więc wciąż trzymał ją w tym pokoju, kazał wyleczyć oraz nakarmić? Po co odwlekał tę chwilę, kiedy jej życie wreszcie miało się zakończyć? Czyżby to była jakaś nowa forma tortury? Może chciał sprawdzić, jak zareaguje jej psychika, gdy będzie ją dręczył niepewnością, jak długo jeszcze pożyje.

Stała przy oknie i patrzyła na wielki ogród, w którym na dobre zagościła już jesień. Liście spadały z drzew pod wpływem wiatru, a delikatne promienie słońca wychylały się zza chmur. Cały ten widok był jakby dziwnym kontrastem w stosunku do tego, co ona teraz czuła. Rozmyślała o swoim życiu, o tym, jak bardzo samotna w nim była. Czuła, że tak naprawdę nigdy nie zaznała prawdziwej miłości. Nic nie miało sensu. Szkoła, nauka, wojna, praca. Wszystko, co robiła i w co wierzyła, nie miało żadnej wartości. A teraz skończy życie łykiem trucizny przekazanej jej przez wroga. Uśmiechnęła się lekko pod nosem. To wszystko było w jakiś sposób tak żałosne i groteskowe niczym słaby kryminał. Jej całe życie...

Hałas, jaki usłyszała za drzwiami, wyrwał ją z rozmyślań. Wiedziała, że stali za nimi strażnicy, ale teraz wyraźnie słyszała, że mężczyźni z kimś rozmawiali. Z napięciem wpatrywała się w to, jak klamka powoli się poruszyła. Czy to już? Czy właśnie teraz nadszedł jej czas?

Do pokoju wszedł ochroniarz Malfoya, który, jak kiedyś usłyszała w Ministerstwie, nazywał się Ivan Grishko i pochodził z Moskwy. Był to wysoki, postawny mężczyzna o czarnych włosach, ciemnych oczach, śniadej cerze i pokaźnych wąsach, które sprawiały, że wyglądał groźnie i nieprzystępnie. Hermiona jednak się go nie bała. Wiedziała, że mężczyzna był oddanym sługusem Malfoya, więc najpewniej nie zrobi jej niczego, na co Draco mu nie pozwolił. Pytanie brzmiało, czy to on ma dla niej tę fiolkę...?

– Dzień dobry. Możemy już iść? – zapytał chłodno, z twardym akcentem.

– Dokąd? – zapytała drżącym głosem.

– Na spotkanie z paniczem Draconem – odburknął.

Hermiona nie wiedziała, co o tym myśleć. Nie przypuszczała, że Malfoy będzie chciał się jeszcze raz ją zobaczyć przed jej śmiercią.

– Panicz już czeka w swoim gabinecie – poinformował ją, wskazując na wciąż otwarte drzwi.

Hermiona zrobiła kilka niepewnych kroków, lecz mężczyzna najwyraźniej czekał, aż pierwsza wyjdzie z pokoju. Nie pozostało jej nic innego, jak to zrobić. Czuła się dziwnie, myśląc o tym, że właśnie zmierzała na spotkanie ze swoim przeznaczeniem.

Ivan szedł obok niej, ale nie dotknął jej nawet palcem. Nic nie mówił, tylko gestem wskazywał jej, w którą stronę ma pójść. Zeszli na sam parter, a Rosjanin przeprowadził ją przez hol wejściowy, w którym stało kilkunastu młodych mężczyzn w czarnych pelerynach. Wszyscy gapili się na nią ostentacyjnie, kpiąco się uśmiechając. Hermiona starała się ich ignorować, ale od ich spojrzeń czuła na plecach przejmujące dreszcze. To byli prawdziwi zwyrodnialcy, zdolni do wszystkiego psychopaci, nie miała co do tego żadnych wątpliwości. Grishko wskazał jej, w który korytarz ma skręcić, akurat w tym samym momencie, gdy to właśnie z tego korytarza wyłoniła się wysoka postać w purpurowej pelerynie. Ivan automatycznie przystanął w miejscu i skłonił się z wyrazami szacunku, nie odzywając się ani słowem. Hermiona otworzyła usta ze zdziwienia. To musiała być ona! Ta kobieta, która przyniosła jej wodę do lochu. Chciała coś do niej powiedzieć, znów jej podziękować, ale bała się wydobyć z siebie głosu, by nie sprowadzić na nią kłopotu. Istniała szansa, że nikt nadal nie wiedział, że kobieta u niej była. Owa postać jedynie lekko skinęła głową w stronę Ivana i pewnym krokiem ruszyła przed siebie. Z tłumu mężczyzn słychać było chichoty i szepty, jednak jeden z nich nieco za głośno oznajmił:

– Patrzcie! Maszkara idzie!

Postać w pelerynie też, to słyszała, bowiem przystanęła na chwilę, jej ramiona lekko zadrżały, a później ruszyła biegiem w stronę schodów.

Hermiona zamarła, widząc, jak Ivan odwrócił się na pięcie i jakimś magicznym sposobem, ledwie w sekundę znalazł się przy mężczyźnie, który to powiedział, po czym jednym ciosem sprawił, że padł on nieprzytomny na ziemię. Ciszę, jaka zapanowała w holu, można by ciąć nożem, a żaden z zebranych tam ludzi już się nie uśmiechał.

– Zabrać mi to ścierwo sprzed oczu, potem sobie z nim porozmawiam – rozkazał Ivan bez cienia emocji czy choćby podniesionego tonu głosu.

– Tak jest! – Dwóch mężczyzn szybko pozbierało z ziemi nieprzytomnego kolegę, po czym wywlekło go z domu.

Ivan sprawiał wrażenie zupełnie opanowanego, gdy wskazał jej, że mogą kontynuować swoją wędrówkę w stronę drzwi w końcu korytarza.

~_~_~

Gabinet był duży, lecz ponury i ciemny z powodu szarego koloru, na jaki był pomalowany. Czarne, potężne biurko królowało na jego środku, a większość przestrzeni ścian wypełniały regały z książkami. W rzeźbionym kominku płonął ogień, a wielkie okna były zasłonięte ciężkimi, ciemnogranatowymi kotarami. Hermiona w pierwszej chwili pomyślała o tym, że ten pokój idealnie pasował do Malfoya. Był ponury i zimny jak on, jednak dało się również w nim odczuć elegancję i powagę.

Draco siedział w fotelu przy kominku i zamyślony wpatrywał się w płomienie. Zdawał się nie zauważyć, że Hermiona i Ivan weszli do pokoju. Rosjanin się nie odezwał, tylko stanął z boku, z opuszczoną głową. Hermiona postanowiła też nic nie mówić, za to z zainteresowaniem rozglądała się po pokoju.

– Możesz już iść, Ivanie. – Draco zwrócił się do swojego sługi, nawet nie patrząc w jego stronę.

Mężczyzna posłusznie kiwnął głową i szybko wyszedł z gabinetu.

Draco westchnął ciężko i wstał z fotela. Hermiona przyjrzała mu się uważnie. Wyglądał na zmęczonego i zniechęconego. Był nienaturalnie blady, miał cienie pod oczami, a jego włosy były potargane i, o ile się nie myliła, pojawiały się w nich już pierwsze pasemka siwizny. Widać było, że Malfoy się dziś nie ogolił, a jego biała koszula była wymięta. W niczym nie przypominał Wielkiego Sędziego Wizengamotu, którego czasem mijała na ministerialnych korytarzach.

Wyminął ją bez słowa i poszedł do barku z alkoholami stojącego pod jednym z okien. Hermiona odwróciła się w jego stronę, ale na razie nie ruszyła się z miejsca. Nie wiedziała, czy powinna się odezwać, a nawet jeśli, to zastanawiała się, jakie pytanie zadać mu jako pierwsze, bo tak się akurat składało, że w tej chwili miała tych pytań naprawdę wiele.

– Lubisz wódkę, Granger? – zapytał beznamiętnie, wskazując na butelkę, którą właśnie wyjął z barku.

– Niezbyt – odpowiedziała zaskoczona tym, że ktoś mógł sięgać po alkohol tak wczesnym porankiem. Draco nalał alkoholu obficie do jednej ze szklaneczek, jej jednak nie zaproponował niczego do picia.

– Palisz? – Wyjął z barku paczkę mugolskich papierosów.

– Nie. – Hermiona patrzyła, jak blondyn zapala papierosa różdżką. Wypuścił kłąb siwego dymu i wreszcie spojrzał w jej stronę.

– Siadaj! – rozkazał, wskazując jej jedno z dwóch skórzanych krzeseł stojących przed biurkiem.

Nie mając innego wyboru, Hermiona spełniła jego życzenie. Usiadła i wzięła głęboki oddech w oczekiwaniu na to, że Malfoy wreszcie jej wyjaśni, dlaczego jej jeszcze nie zabił.

– Bo na razie mam inne plany – odpowiedział, bez problemów wyczytując to z jej myśli.

Otworzyła usta ze zdziwienia. Naprawdę była tak słaba, że potrafił bez przeszkód grzebać jej w głowie? Przecież zawsze świetnie ochraniała swój umysł za pomocą oklumencji!

– Masz to pytanie wypisane na twarzy, Granger, nie muszę nawet zadawać sobie trudu, by cię przejrzeć – zakpił.

Hermiona skrzywiła się pod nosem, ale postanowiła się nie odzywać. Malfoy w tym wydaniu wyglądał na lekko nienormalnego. Wolała mu się na razie nie narażać.

– Jednak cię nie zabiję, Granger – przyznał, po czym znów zaciągnął się papierosem.

Podszedł do biurka i postawił na nim szklaneczkę wypełnioną wódką. Usiadł wygodnie w swoim wielkim, skórzanym fotelu i oparł nogi na blacie. Znów się sztachnął, a później napił alkoholu.

Hermiona wciąż nie mogła uwierzyć w to, co powiedział. Skąd ta nagła zmiana decyzji?

– Ale przecież pierwsza zasada, żadnych świadków... – wyjąkała.

– I nie będzie żadnych świadków, bo znikniesz, Granger, raz na zawsze.

– Czyli jednak...

– Nie przerywaj mi, głupia szlamo! – warknął ostro. – Znikniesz ze świata magii. Zmienisz tożsamość i nazwisko, wyjedziesz z kraju i zapomnisz o tym, że kiedykolwiek byłaś... a raczej, że ktoś uważał cię za czarownicę. Jasne?

– Naprawdę darujesz mi życie? – zapytała, czując jak jej ekscytacja wzrasta, nie mogąc wprost uwierzyć, że to wszystko jeszcze może się dobrze skończyć.

– Nic za darmo. Musisz coś dla mnie zrobić, nim pozwolę ci odejść – wyjaśnił jej, znów pociągając zdrowo ze swojej szklaneczki.

– Ja mam w czymś pomagać tobie? – zdziwiła się.

– Jednak jesteś tak głupia i beznadziejna, jak sądziłem. A myślisz, idiotko, że w innym wypadku wciąż byś żyła? Po prostu potrzebuję kogoś, kto pomoże mi odkryć prawdę. Ty się do tego nadajesz. Sprawa jest prosta. Jeśli mi pomożesz, to daruję ci życie, a jeśli nie, to cię zabiję. Dla mnie to bez różnicy, ale dla ciebie... – Draco spojrzał na nią z wyższością, a Hermiona pomyślała, że jej głowa zaraz eksploduje z nadmiaru pytań i emocji.

– Pomóc ci odkryć prawdę, czy to oznacza...

– To nic nie oznacza! Masz znaleźć sposób, bym mógł się dowiedzieć, dlaczego moi starzy czekali aż piętnaście dni, by mnie zarejestrować jako swojego syna.

– Może wystarczy zapytać o to twojego ojca...?

Wszystko stało się bardzo nagle. Jeszcze chwilę wcześniej siedziała przed jego biurkiem, a zaraz jakaś siła rzuciła nią na jedną ze ścian. Nim jednak zdążyła się po niej osunąć, Draco złapał ją za szyję, przycisnął do regału z książkami, a jego różdżka boleśnie wbiła się w jej podbródek. Nie miała pojęcia, jak mógł sprawić, że to wszystko działo się z prędkością błyskawicy, ale jego szybkość była przerażająca. Wstrzymała oddech, sądząc, że Malfoy zaraz ją zabije. On jednak pochylił się nad nią i wyszeptał jej wprost do ucha.

– Czy ja cię proszę o rady, głupia mugolaczko? Nie, do cholery! Zacznij myśleć, Granger, albo przysięgam, że uduszę cię gołymi rękoma, z czystą przyjemnością… – Draco zacisnął dłoń na jej szyi, tak mocno, że w momencie zabrakło jej oddechu. Po chwili jednak  poluźnił uścisk, wyprostował się i spojrzał jej prosto w oczy. Hermiona wciąż bardzo wyraźnie czuła jego zapach. Śmierdział wódką i papierosami, a jego spojrzenie było pełne frustracji i zmęczenia. Zrozumiała, że jego reakcja była spowodowana ogromną złością. Lecz to nie na nią był tak bardzo zły. Przecież on teraz praktycznie nie wiedział, kim tak naprawdę jest...

– Eliksir... – wyjąkała, a Draco puścił ją i zrobił krok w tył.

– Mów dalej – nakazał sucho.

– Eliksir Quintesunt. Pozwala sprawdzić, czy jest się z kimś spokrewnionym. Gotuje się go trzy dni.

– Składniki? – burknął, chowając swoją różdżkę i wracając do biurka, by opróżnić swoją szklaneczkę z alkoholem.

– Wszystkie ogólnie dostępne, jest jednak pewien problem...

Draco spojrzał na nią ostro, a Hermiona przełknęła ślinę. Merlinie! Ależ on potrafił być przerażający!

– Jaki?

– Potrzeba włosów... Jak do eliksiru wielosokowego. Musisz mieć włos osoby, którą chcesz sprawdzić oraz oddać jeden swój.

Draco parsknął krótkim, kpiącym śmiechem, ale Hermiona wiedziała, że nadal rozpierała go wściekłość.

– Będziesz umiała go ugotować? – zapytał.

Hermiona zawahała się chwilę.

– Nigdy tego nie robiłam...

– Nie o to pytałem! Czy ty naprawdę nie rozumiesz, brudna szlamo, że tu gra idzie o twoje życie?! – krzyknął.

Wciąż nie mogła uwierzyć, że Draco jednak nie każe jej zabić. Nie ufała mu i przypuszczała, że to może być z jego strony tylko jakaś kolejna, chora gra.

– Jeśli kiedykolwiek ktoś twierdził, że jesteś inteligentna, to okazał się być skończonym, ślepym idiotą. Serio zaczynam wątpić w to, że możesz mi się jednak przydać... – warczał, znów idąc w stronę barku, by dolać sobie wódki.

– To nie jest specjalnie skomplikowany eliksir. Powinnam sobie poradzić... – odpowiedziała ostrożnie.

– Lepiej sobie poradź, Granger. Zrób to dobrze, a po wszystkim odeślę cię do świata mugoli. Dostaniesz pieniądze i gwarancję spokoju, oczywiście, o ile więcej się nie pokażesz po magicznej stronie. – Draco usiadł przy biurku i wyjął z szuflady kilka zwojów pergaminu i kałamarz z piórem.

– Tak po prostu pozwolisz mi odejść? – wtrąciła nieśmiało.

– Ile razy mam ci to jeszcze powtarzać? Przestań mnie wreszcie irytować, idiotko! A teraz lepiej zacznij dyktować składniki eliksiru!

– Nie pamiętam dokładnych proporcji...– wyjąkała lekko zażenowana swoją niewiedzą.

Parsknął pod nosem z pogardą.

– Tytuł?

Hermiona spojrzała na niego niepewnie, szybko jednak zrozumiała, o co mu chodziło.

– Najlepiej „Starożytne mikstury i jak je stosować” Salomei Henslowe.

Machnął różdżką, a ciężka księga wyleciała z jednego z regałów i zgrabnie wylądowała na biurku.

– Przepisz listę składników i weź sobie tę książkę, bo może ci się przydać. Zaraz ktoś odprowadzi cię do pracowni. Najszybciej, jak to możliwe, pojawią się tam wszystkie elementy niezbędne do przygotowania eliksiru. Masz się postarać, Granger, ostrzegam po raz ostatni! – Draco za pomocą różdżki przywołał swoją pelerynę, którą szybko założył.

– Flint! – krzyknął, a po dziesięciu sekundach do gabinetu wpadł zdyszany Marcus Flint.

– Tak, panie Malfoy? – wychrypiał, ledwo łapiąc oddech, jednak jego brwi podjechały w górę w geście zdziwienia, gdy spostrzegł siedzącą przy biurku Hermionę.

– Weźmiesz listę składników od Granger i załatwisz, by wszystkie znalazły się tu najdalej za pół godziny.

– Tak jest, proszę pana! – zapewnił usłużnie Flint.

– Później pojedziesz do mojego domu w Perth i przywieziesz stamtąd skrzynię z rzeczami mojej matki.

– Niezwłocznie! – Marcus wyczarował wielki notes i szybko zaczął w nim notować.

– Przenieście łóżko do pracowni eliksirów oraz załatwcie Granger wszystko, czego będzie tam potrzebowała. Pod drzwiami ma zawsze stać dwóch strażników, nikomu nie wolno tam wchodzić bez mojego pozwolenia. Granger nie ruszy się stamtąd, póki nie skończy eliksiru, to jasne?

Flint zrobił zdziwioną minę, jednak odpowiedział tylko:

– Oczywiście, jak pan sobie życzy.

– Możesz już iść, tylko przyślij mi tu Ivana, by ją odebrał.

– Proszę się nie martwić, wszystko będzie na czas załatwione. – Marcus szybko odebrał od Hermiony listę składników i prawie biegiem rzucił się do drzwi.

– Dobrze wytresowany piesek swojego pana – zakpił Malfoy, widząc jej skonsternowaną minę.

– Nie sposób zaprzeczyć... – wyszeptała sama do siebie, ale Draco najwyraźniej ją usłyszał, bo uśmiechnął się cynicznie pod nosem.

– Powodzenia, Granger, lepiej, by ci się udało! – rzucił w jej stronę, po czym wyszedł z gabinetu.

Dopiero gdy drzwi się zamknęły, Hermiona wzięła głębszy oddech. Zawsze nie znosiła Malfoya, ale nigdy się go nie bała. Teraz jednak odczuwała prawdziwy strach. Ten człowiek był tak zdeterminowany, by poznać prawdę, że wiedziała, że nie cofnie się przed niczym, by tego dokonać. Nie mogła mu też zaufać w kwestii tego, czy naprawdę puści ją wolno, jeśli ugotuje mu ten eliksir... Jednak dobrze wiedziała, że nie miała innego wyjścia. Przynajmniej pożyje jeszcze chociaż przez te trzy dni.

~_~_~ 

Eliksir miał barwę i konsystencję mleka, ale pachniał nieprzyjemnie niczym ocet. Hermiona wiedziała, że to oznaczało, że dobrze go przygotowała. Od trzech dni siedziała w ciemnej pracowni w lochach, spała na polowym łóżku i jadła posiłki przy stole, w towarzystwie bulgoczącego kociołka, ale nie narzekała. Rzadko ktoś jej przeszkadzał, a pracownia również była wyposażona w kilka regałów z bardzo ciekawymi księgami. Malfoya nie widziała od czasów ich rozmowy w gabinecie. Eliksir był już gotowy, co przekazała jednemu z ludzi stojących przed drzwiami. To oznaczało, że Draco najpewniej wkrótce się zjawi w pracowni. Jednak gdy drzwi się wreszcie otworzyły, ku jej zaskoczeniu do pomieszczenia wszedł Ivan.

– Wszystko gotowe?

– Tak.

– Proszę za mną – burknął i odwrócił się, od razu wychodząc.

Dwoje mężczyzn weszło do pokoju, by zabrać ze sobą kociołek eliksiru.

Ivan znów zaprowadził ją do gabinetu Draco. Malfoy już tam był. Stał przy jednym z dużych okien i palił papierosa. Oprócz niego w pomieszczeniu byli również Marcus Flint i jeszcze jeden sługa, który trzymał wielką, drewnianą skrzynię.

– Już jesteśmy, paniczu. – Ivan skłonił się lekko.

Draco odwrócił się w ich stronę i spojrzał prosto na Hermionę.

– I jak, Granger? – zapytał.

– Wydaje się być w porządku. Wszystko odpowiada temu, co...

– Wystarczy! Zostaw tę skrzynię, Awram, a ty, Kurt, połóż kociołek na biurku, a potem wszyscy się wynoście!

– Panie, czy...

– Nie słyszałeś, Flint? Wszyscy macie wypieprzać sprzed moich oczu!

Ivan, Awram i Kurt natychmiast spełnili polecenie, ale Flint poszedł w ich ślady z wyraźną niechęcią. Hermiona niepewnie poruszyła się w miejscu, nie wiedząc, czy ten rozkaz dotyczył także jej.

– Skoro sługusy już wyszły, a zostałem tylko ja i szlama, to możemy zaczynać. – Draco chyba chciał, by zabrzmiało to jak żart.

– Potrzebujemy jakichś pucharów...

Nim skończyła mówić, Draco machnął różdżką, a na biurku zmaterializowały się trzy przeźroczyste szklanki.

Malfoy bez słowa podszedł i otworzył drewnianą skrzynię, po czym wyjął z niej srebrną szczotkę, na której widać było kilka długich blond i kruczo-czarnych włosów.

Hermiona poczuła dziwny ucisk w gardle. Narcyza Malfoy zmarła ledwo rok temu. Podobno zabiła ją jakaś stara, rodzinna klątwa. Hermiona jednak zawsze przypuszczała, że Lucjusz mógł maczać w tym palce...

Draco wrócił do biurka i położył szczotkę przy jednej ze szklanek, później sięgnął do kieszeni swoich czarnych spodni i wyjął z nich malutkie pudełeczko. Postawił je przy drugiej szklance. Następnie sięgnął dłonią do swojej głowy. Po chwili skrzywił się lekko i cofnął rękę.

– Chodź, Granger, należy ci się ta odrobina przyjemności...

Hermiona otworzyła szerzej oczy, myśląc, że sobie z niej żartował. Draco najwyraźniej czekał na jej ruch. Wahała się, czy spełnić jego nakaz. A co, jeśli ją za to ukaże? Zresztą, czy on naprawdę sądził, że wyrwanie mu jednego włosa sprawi jej radość? I wielogodzinne torturowanie go najgorszymi klątwami, by jej nie wystarczyło! Stwierdziła, że wszystko jej już jedno. Ta farsa najpewniej i tak za chwilę się skończy, niech więc ma tę ostatnią okazję, by trochę mu dopiec. Podeszła i szybkim ruchem, z pełną premedytacją wyrwała mu kilka włosów zamiast jednego. Niedbale wrzuciła je do szklanki i sięgnęła po chochlę zanurzoną w eliksirze.

– Wredna z ciebie suka, Granger. Zresztą wcale mnie to nie dziwi... – Draco uśmiechnął się cynicznie, masując miejsce na głowie, w którym tak bestialsko pozbawiono go kilku włosów.

– W pierwszej szklance już jest twój włos – wyjaśniła mu. – Po dodaniu eliksiru zabarwi się on na jakiś kolor. Kolejne, w których znajdą się włosy twoich... Te, które przyniosłeś, muszą mieć identyczny odcień, wtedy będzie to oznaczało, że jesteś spokrewniony z tymi osobami. Jeśli barwa będzie inna...

– Poczytałem o tym eliksirze, Granger. Wiem, jak działa – westchnął zniecierpliwiony.

Napełniła pierwszą szklankę, a eliksir zasyczał cicho i prawie od razu zmienił swoją barwę w cudowny odcień głębokiego błękitu.

Hermiona miała ochotę prychnąć pod nosem. To niemożliwe, by Malfoy mógł się kojarzyć z tak ładnym kolorem.

Nie czekając na jego polecenie, napełniła eliksirem drugą szklankę i odstawiła ją na biurko. Kolejny ruch należał do niego. Draco zastanowił się chwilę, raz spoglądając na szczotkę, a raz na malutkie pudełko. W końcu sięgnął po to pierwsze. Powoli wyplątał ze szczotki jeden długi włos. Westchnął cicho i wrzucił go do szklanki. Eliksir ponownie zasyczał, a po chwili jego kolor stał się taki sam, jak w pierwszym naczyniu. Hermiona uśmiechnęła się z satysfakcją. Była prawie pewna, że Narcyza naprawdę była jego matką. Nie sądziła, by Lucjusz Malfoy zgodził się adoptować zupełnie obce dziecko, raczej podejrzewała, że to jego żona gdzieś zbłądziła, gdy on przebywał w Albanii.

– No, to pora się przekonać... – Draco otworzył maleńkie pudełeczko i wrzucił do ostatniej ze szklanek kilka długich, jasnych włosów, po czym podał ją Hermionie.

Nabrała chochlą eliksiru, jednak zawahała się, czy wlać go do środka.

– Czy na pewno...?

– Zrób to! – rozkazał.

Przechyliła chochlę i przelała eliksir, a on znów zasyczał cicho, a jego barwa prawie od razu zaczęła się zmieniać.

Stawała się coraz ciemniejsza, aż doszła do niebieskiej, po czym szybko ściemniała jeszcze bardziej do momentu, gdy eliksir zmienił się w coś, co przypominało smołę.

Hermiona niepewnie spojrzała na Draco. To mogło oznaczać tylko jedno...

Malfoy przez chwilę wpatrywał się w naczynie z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Nagle wrzasnął z całej siły i szybkim ruchem wyrwał jej szklankę z dłoni, po czym z wściekłością cisnął nią przez całą długość pokoju. Brzęk tłuczonego szkła odbił się głuchym echem w całym gabinecie, a później zapadła cisza.

~_~_~

UWAGA!

Kochani czytelnicy, z racji tego, że planuję rozpoczęcie wielu literackich projektów ponownie poszukuję kolejnej bety, a w zasadzie dwóch :) Wymagania:
* Wiek powyżej 18 lat
* Dobra znajomość zasad gramatyki, ortografii, interpunkcji
* Znajomość poprawnego zapisu dialogów i formatowania tekstu.
* Mile widziane doświadczenie w betowaniu.
* Odpowiednia ilość wolnego czasu! - Warunek konieczny :)

Szukam bety, która będzie dla mnie wsparciem i głosem doradczym na wszystkich etapach powstawania tekstów. Wymagania wiekowe warunkowane są przez treści, jakie zamierzam publikować. Bardzo proszę o zgłoszenia każdego kto ma ochotę. Napiszcie w nim proszę: ile macie lat, czy betowaliście już inne teksty, czy prowadzicie swojego bloga i jaką ilość wolnego czasu tygodniowo możecie poświęcić na betowanie. Rozpatrzę każde zgłoszenie i będę Wam bardzo wdzięczna jeśli zechcecie mi pomóc. 
Zgłoszenia proszę kierować na adres:
venetiia.noks@gmail.com
lub
gg: 45919897
lub
https://www.facebook.com/venetiia.noks


Pozdrowionka! :)
Venetiia.