Dwa Światy - Rozdział czterdziesty - Epilog

Rozdział Czterdziesty – Epilog

Pięć lat później...

– Czy naprawdę musimy po raz kolejny przez to przechodzić? – kobieta spojrzała na niego wzrokiem pełnym wyrzutu.

– Nie wiem o co ci chodzi – odburknął sarkastycznie, chowając nos w gazecie.

– Są święta, a ty zachowujesz się jak jakiś obrażony na cały świat dzieciak! Doprawdy ostatnio cię nie poznaję... – smutno pokręciła głową.

– Wciąż nie wiem, czego ty ode mnie chcesz, kobieto! – warknął, sięgając po szklaneczkę z whisky.

– Czego? Może tego byś po pięciu latach wreszcie się na coś zdecydował! – krzyknęła.

– Niby na co?

– Jeśli sam tego nie wiesz, to ja ci nie powiem! – syknęła ze złością, a łzy bezsilności zalśniły w jej oczach. Naprawdę, w ciągu ostatnich pięciu lat wiele razy miała ochotę przekląć samą siebie za to, że zakochała się właśnie w nim... Przecież wszyscy jej mówili, że do siebie nie pasują, że to się nie uda...

– Nie dramatyzuj już tak, to na mnie nie działa – odpowiedział obojętnie, nawet nie odrywając wzroku od gazety.

Zacisnęła usta i ze łzami w oczach wyszła z jego mieszkania. Na dworze panował siarczysty mróz, a ona nawet nie zabrała ze sobą płaszcza. Brnęła po kolana w śniegu,
a zimno przeszywało każdy fragment jej ciała, ale to właśnie było jej potrzebne. Musiała ostudzić swoje emocje i podjąć jakieś decyzje... Przecież zawsze uważała się za tę rozsądną... Co więc jeszcze robiła u boku tego wrednego, byłego Ślizgona?

Usiadła na jednej z kamiennych ławeczek, mimo że ta również była przysypana śniegiem. Zawsze tu przychodziła, gdy potrzebowała chwili na zastanowienie. Kryształowe łzy spłynęły po jej policzkach, a myśli wciąż krążyły wokół tego dziwnego związku
w którym trwała już od tak dawna...

Nagle jej ramiona okryła czarna, znajomo pachnąca peleryna.

– To, że nie działa na mnie dramatyzowanie, nie oznacza, że możesz za karę zaziębić się na śmierć – sarkastyczny uśmiech wypłynął na jego wąskie usta.

– Nie udawaj, że w ogóle cię obchodzę! Myślę, że już dawno nas skreśliłeś... – wyszeptała z goryczą.

– Nie. Nie skreśliłem... Nigdy bym tego nie zrobił. Muszę tylko wiedzieć, że jesteś absolutnie pewna, że nadal tego chcesz. Pamiętaj jakim jestem człowiekiem, pamiętaj jaką mam za sobą przeszłość...

– Nic mnie to nie obchodzi! Mówiłam ci to wiele razy! Kocham cię i chcę z tobą być... – załkała, łapiąc za przód jego czarnej szaty i spoglądając mu głęboko w oczy. Jego blada dłoń delikatnie starła łzy z jej lewego policzka...

– Wiem, że nie mówię ci tego zbyt często, ale ja też to czuję... – zawahał się chwilę – Też cię kocham i chcę spędzić z tobą resztę życia, Mauro.

– Gdybym cię nie znała, pomyślałabym, że to oświadczyny, Severusie – uśmiechnęła się do niego blado.

– A co byś powiedziała na to, gdyby rzeczywiście tak było? – zapytał, sięgając do kieszeni po maleńkie pudełeczko...

***

– Mamo, naprawdę, pozwól mi pomóc – poprosiła Hermiona, znudzona przeglądaniem po raz setny tygodnika "Czarownica".

– Siedź sobie, kochanie, zaraz zrobię herbatki – odpowiedziała radośnie jej mama.

– Ale ja mam dość bezczynności, naprawdę daj mi coś do zrobienia! Mogę chociaż obrać marchewki na sałatkę? – zaproponowała udręczona.

– Nie trzeba, skarbie. Cyzia sobie z tym świetnie poradzi. – Jean Granger uśmiechnęła się uprzejmie do Narcyzy, która zdecydowany brak talentu kulinarnego nadrabiała entuzjazmem i z zapałem teraz strugała marchewki mugolskim nożem.

– Jasne, jak chcesz – burknęła nieco obrażona Miona.

Miała już naprawdę dość tego, że ostatnio wszyscy obchodzili się z nią jak
z małym dzieckiem. A jej niewiele było trzeba, by wybuchnąć krzykiem i zacząć rzucać wszystkim co miała pod ręką... Dźwięk otwieranych drzwi wyjściowych nieco uspokoił jej nadchodzący atak złości. Słychać było trzy rozbawione głosy, a już po chwili zziębnięci mężczyźni weszli do kuchni.

– Znów wygrałem! Zdobyłem bramkę i nawet w nagrodę sędzia pokazał mi żółty kartonik! – zawołał entuzjastycznie Lucjusz, podchodząc do żony, by się przywitać i zdać relację
z meczu piłki nożnej, który rozegrał dziś na hali wraz ze znajomymi mugolami.

– Jeszcze nie wyjaśniliście mu zasad? – szepnęła rozbawiona Herm do Draco, gdy podszedł ucałować ją na powitanie.

– Po co mamy psuć mu zabawę? – szepnął jej do ucha, obejmując ją czule i kładąc dłoń na jej sporym, pięciomiesięcznym brzuchu.

– Jak się dziś czuje moja córeczka? – zapytał z czułością.

– Doskonale, ale po raz setny powtarzam ci, że to chłopiec – odpowiedziała Hermiona, wtulając się w ramiona męża.

– Na pewno chłopiec, w naszej rodzinie od dwunastu pokoleń nie urodziła się żadna dziewczyna. Tradycja musi zostać zachowana – wtrącił się Lucjusz.

– To u Malfoyów. W mojej rodzinie zaś było bardzo dużo kobiet. Jestem pewna, że będzie wnuczka – upierała się Narcyza.

– Przecież na pewno lekarz może wam powiedzieć jaka jest płeć dziecka – zauważył Alan.

– Na tym właśnie polega cała zabawa, tato, my nie chcemy wiedzieć. Będzie niespodzianka – powiedziała Herm.

– Panowie, nie chcę być niemiła, ale muszę was wyprosić z kuchni, bo robicie tu sztuczny tłok. Idźcie się przebrać. Za jakieś dwie godziny zaczną schodzić się goście. Ja i Narcyza ze wszystkim sobie poradzimy – zapewniła ich pani Granger.

– Zaraz do ciebie przyjdę – uśmiechnęła się do Smoka Hermiona.

– Tylko uważaj na schodach, skarbie – poprosił, zanim wyszedł z kuchni.

– Ach, ten Draco, to taki kochany chłopiec, nie mogłam sobie wprost wymarzyć lepszego męża dla mojej Mionki – zachwycała się Jean.

– Pamiętam, jak pierwszy raz przyprowadziła go do nas na kolację. Zaraz wiedziałam, że coś z tego będzie. Jest tak dobrze wychowany, miły, szarmancki i ma takie ładne zęby!

– Mamo! – zawołała Hermiona, na wzmiankę o zębach.

– No co, wiesz, że jako dentystka zwracam na to uwagę...

– Ja też pamiętam, gdy Lucjusz powiedział mi, że nasz syn zakochał się w Hermionie. To było zaraz po finałowym meczu Quidditcha w siódmej klasie. Minęliśmy wtedy Mionkę na korytarzu, a gdy o nią zapytałam Lu powiedział, że można ją określić w trzech słowach... - Hermiona przypomniała sobie dokładnie te scenę i to, co jak sądziła powiedział Lucjusz...

– Jakie to były słowa? – zainteresowała się Jean.

– Twoja przyszła synowa. Tak mi wtedy powiedział. I jak widać, nie pomylił się – roześmiała się Cyzia, z czułością patrząc na młodszą panią Malfoy.

Hermiona również się roześmiała, właśnie zdając sobie sprawę z tego, że gdyby ktoś pięć lat wcześniej powiedział jej, że będzie oglądała jak jej mama wspólnie z mamą Malfoya, szykują świąteczną kolację dla gości, to wyśmiałaby go w głos, a później odesłała na przymusowe leczenie do Munga...

***

– Pomożesz mi z tym? Nienawidzę ustrojstwa – burknął Smok, pokazując jej swój fatalnie zawiązany krawat.

– Miło że zgodziłeś się, abyśmy zaprosili również moich mugolskich znajomych – powiedziała, podchodząc, by mu pomóc.

– Jeśli to cię uszczęśliwiło, to i ja się cieszę – uśmiechnął się do niej czule.

– Fajnie, że reszta czarodziejów też się zgodziła nie używać dziś magii, mam nadzieję, że nikt się nie zapomni...

– No nie wiem, pamiętasz, jak trzy lata temu George, Ron, Bill i Zabini postanowili zatańczyć jak świąteczne elfy? A co, jak zechcą to powtórzyć? - Hermiona roześmiała się na samo wspomnienie. Cieszyła się, że bracia Ginny zaakceptowali Diabła jako swojego szwagra, ale ich wspólna mieszanka szalonych pomysłów potrafiła być iście wybuchowa.

– Mówiłem już, że ślicznie wyglądasz? Pięknie ci w tej sukni – powiedział przytulając ją czule i delikatnie całując.

– Ginny odwaliła kawał dobrej roboty. Dobrze jest mieć za przyjaciółkę tak znaną projektantkę – okręciła się dookoła własnej osi, by pokazać jak pięknie układa się jej ciemnofioletowa suknia.

– Taa i jej męża super biznesmena, który wykupił już chyba połowę Pokątnej na jej butiki – zgodził się Smok.

– Nie marudź, przynajmniej mamy u nich super zniżki na ciuchy, a poza tym Diabeł proponował ci spółkę. Sam jednak wolałeś zostać w ministerstwie, co jak widać ci służy. Słyszałam plotki, że szykuje się dla ciebie posada zastępcy szefa departamentu – Hermiona popatrzyła na niego z dumą.

– Jasne, na pewno ją dostanę, zwłaszcza po tym, jak moja żona zaatakowała na oczach połowy ministerstwa jedną z sekretarek samego ministra – zaśmiał się pod nosem.

– Zasłużyła sobie, głupia wywłoka! Miała czelność się chwalić, że to ona zaczarowała moje zdjęcie jeszcze w Hogwarcie. A ja od tylu lat obwiniałam o to Rona... Pieprzona Dafne Greengrass! Dobrze, że jej siostra wyleciała z pracy za malwersacje finansowe, bo też by dostała za swoje!

– Jakaś ty waleczna, moja mała Gryfonko – przyciągnął ją do siebie, by znów skraść jej słodki pocałunek.

– W każdym razie ta sytuacja nie zagrozi twojemu awansowi. Minister powiedział, że rozumie moje zdenerwowanie, tym bardziej, że jestem w ciąży, a poza tym magomedycy powiedzieli, że Greengrass kiedyś znikną te oślizłe macki.

– Dobrze, że nie przestawiłaś jej nosa jak mnie w trzeciej klasie – przypomniał, delikatnie pocierając swój nos.

– Przynajmniej wiesz, że nie wolno mi się narażać – zażartowała, podając mu naszyjnik
w kształcie serca– kłódki, by pomógł jej go założyć.

– Lubię ten wisiorek, był pierwszą rzeczą, którą sam kupiłem w mugolskim świecie – wyznał jej, zapinając naszyjnik i delikatnie głaszcząc jej szyję.

– Ja też go lubię, to najlepszy prezent walentynkowy, jaki dostałam – mruknęła, rozkoszując się jego dotykiem.

– Lepszy od tej bransoletki ze szmaragdami z tego roku?

– Lepszy, bo ten symbolizuje, że dałeś mi klucz do swojego serca...

– Miałaś go na długo przedtem, zanim dałem ci ten naszyjnik – pochylił się, by pocałować jej szyję.

– Chyba pora zejść na dół, zaraz zjawią się nasi goście – powiedziała łapiąc jego dłoń.

Ledwo zeszli ze schodów, a zabrzmiał pierwszy dzwonek do drzwi...

***

Na świąteczną kolację w domu młodych państwa Malfoy przybili wszyscy zaproszeni goście.

Ron, razem z swoją narzeczoną Sylvią Nott, Molly Weasley, która pamiętała o tym, by obdarować całą rodzinę Granger i Malfoy swoimi własnoręcznie zrobionymi swetrami. Artur Weasley, który od lat pozostawał w dobrych relacjach z Lucjuszem, a ponadto uwielbiał mugolskie anegdotki ojca Hermiony. Bill z żoną i dziećmi, George ze swoją dziewczyną oraz Charlie, wieczny kawaler. Harry również przyjął zaproszenie na przyjęcie i przyprowadził ze sobą swoją ekscentryczną przyjaciółkę Nicky, która, jak przystało na rodowitą Amerykankę, była hałaśliwa i bezpośrednia. Pansy i Seamus przyjechali razem ze swoim dwuletnim synkiem Samem, a Theodor i David przyjechali sami, ale bardzo odpowiadało im towarzystwo Nadii i Kathy, przyjaciółek Hermiony...

Jej, inni, mugolscy znajomi również przyprowadzili swoich partnerów i rodziny, tak więc jadalnia była wypełniona prawie po same brzegi. Severus Snape przyszedł
w towarzystwie Maury SilverSpell, która z dumą prezentowała swój pierścionek zaręczynowy. Hermiona, składając im gratulacje, wybuchnęła płaczem, na co z pewnością miał wpływ jej odmienny stan...

Wszyscy już zajęli swoje miejsca, a gospodarze czekali jeszcze tylko na ostatnią dwójkę gości, bez których ta kolacja nie mogłaby się odbyć, a którzy, swoim zwyczajem, jak zwykle się spóźniali...

***

– Ciekawe czy znów nie wylądowali w jakimś składziku na miotły – zakpił Smok.

– Przestań, przecież są małżeństwem i mają w domu coś takiego jak łóżko – przypomniała mu Hermiona.

– To mogliby z niego trochę szybciej korzystać, zaczynam być głodny – narzekał blondyn.

– A co ja mam powiedzieć? Jestem głodna za dwoje – zaśmiała się, kładąc rękę na brzuchu.

– Zabiję Zabiniego, za to, że głodzi mi dziecko – zdenerwował się Draco, kładąc swoją dłoń na jej dłoni. Rozległ się wyczekiwany dzwonek do drzwi.

– No nareszcie! – zawołała Hermiona, wpuszczając państwa Zabini do holu.

– Wybacz, ale musiałem wytrzeźwieć, a to nie było łatwe – zaśmiał się Blaise ściskając ją na powitanie.

– Jak się ma mały Hermion Malfoy? Hej, tu wujek Diabeł! Dajesz w kość mamusi? Dobrze! Moja krew! – mówił do brzucha Hermiony.

– Jaka twoja?! – oburzył się Draco, witając się najpierw z Ginny, a później z przyjacielem.

– Masz rację, moja jest gdzie indziej – wyszczerzył się w szerokim uśmiechu Blaise.

– Ginny, o czym twój niepoważny mąż znów mówi? – zapytała Hermiona.

– Wiesz, że on zawsze musi mieć to co inni? No więc tym razem chciał mieć to co wy... To już siódmy tydzień...– Ginny uśmiechnęła się promiennie.

– Naprawdę? No nie wierzę! – znów wybuchnęła płaczem Hermiona i rzuciła się
w ramiona przyjaciółki, by jej pogratulować.

– Brawo, stary, dałeś radę – Draco pochwalił Diabła.

– Mówiłem ci, Smoku, że razem będziemy uczyć nasze dzieci gry w Quidditcha – objął żonę ramieniem Zabini.

– Najpierw sami musicie się nauczyć grać... – docięła im Ginny, po czym wszyscy razem
w wyśmienitych humorach przeszli do jadalni.

***

Hermiona stała przy jednym z okien i z uśmiechem patrzyła na swoich gości. Po kilku lampkach wina, ajerkoniaku, a na dodatek whisky, niektórzy byli już w naprawdę świetnych humorach.

– Dobrze się czujesz, kochanie? Może chcesz wrócić na górę? – zapytał z troską Draco, podchodząc do niej.

– Nie, chcę tu jeszcze zostać i popatrzeć - wskazała głową na swoje mugolskie przyjaciółki, które rozmawiały z Theo i Davidem, na swojego ojca, który dyskutował
o czymś z Arturem, na swoją mamę, która obgadywała z Maurą SilverSpell jej bliskie plany weselne, na Narcyzę, która razem z Molly gawędziła o tym, jak to cudownie będzie zostać babcią... Patrzyła na to i wciąż nie mogła uwierzyć,że to wszystko stało się prawdą.

– Jesteś szczęśliwa? – zapytał ją szeptem mąż.

– Tak bardzo, jak tylko mogę – odpowiedziała wtulając się w niego.

– Kocham cię... Was oboje, moje malutkie skarby – wymruczał jej do ucha, znów kładąc dłoń na jej brzuchu.

– My ciebie też – odpowiedziała z czułością i znów spojrzała na swoich gości.

Naprawdę trudno było jej uwierzyć, że te dwa tak różne światy, z których pochodzili, dało się połączyć w jeden... Ale taka była prawda. Udało im się...

Stworzyli razem ich własny, szczęśliwy świat.

THE END