Dysfunkcja - Epilog

Dedykacja: Dla wszystkich, którzy mimo banalności, polubili tę historię 😊

Betowała Neska 💚

❤❤❤

Hermiona uśmiechnęła się z czułością, patrząc na małe, niebieskie śpioszki z napisem „Mama i tata są od wychowania, a ciocia Pansy od rozpieszczania”.

- Jeszcze się nawet nie urodził, a ty już grozisz, że masz go zamiar rozpuścić do granic absurdu? –spojrzała z rozbawieniem na przyjaciółkę.

- Tylko poczekaj, aż przyślą wreszcie ten mały strój do Quidditcha, jaki dla niego zamówiłam! – Pansy wyszczerzyła się do niej. – Będzie wyglądał w nim jak uroczy mini-Draco!

- Tylko nie mów, że jest to strój w barwach Slytherinu! – Hermiona jęknęła ze zgrozy, patrząc jak sprzedawca po drugiej stronie lady zaczyna pakować ich wielkie zakupy.

- Oczywiście, że jest! – Pansy pokazała jej język, po czym sięgnęła do torby po swój portfel.

Termin porodu Hermiony wypadał pojutrze. Była już w pełni gotowa na przyjęcie swojego syna na świecie, ale nie mogła ukrywać, że się denerwuje. To dlatego pozwoliła Pansy zabrać się na kolejne zakupy, by móc odebrać jeszcze kilka ostatnich drobiazgów, które wcześniej zamówiła dla dziecka.

- Och! Zobacz! – Hermiona sięgnęła po wiszącą na stojaku obok, cudowną, różową sukieneczkę. – Każę na niej napisać. „Malutka księżniczka cioci Hermiony!”

- Jeśli nie będzie w kolorze Gryffindoru, to możesz na niej nawet napisać: „Mały owoc lędźwi Pottera” – Pansy uśmiechnęła się wrednie.

Jej prawie pięciomiesięczny brzuch był dobrze skrywany pod jej obszernym płaszczem, ale Hermiona wiedziała, że przyjaciółka cieszyła się z tego, że było już po niej widać jej stan. Ukrywali to jednak wciąż z Harrym przed opinią publiczną, bowiem Pansy nadal się nie zdecydowała, czy pozwoli swojemu mężowi na stałe wrócić do swojego życia.

- Harry byłby tym zachwycony – Hermiona się roześmiała. – Nigdy nie widziałam by był tak szczęśliwy, jak w chwilach, gdy opowiada o oczekiwaniu na Lily.

Pansy skrzywiła się pod nosem.

- Jeszcze nie wiem, czy pozwolę mu ją tak nazwać.

- Pansy… Wiesz dobrze, że Harry o tym od zawsze marzył – Hermiona położyła jej dłoń na ramieniu. – Jeśli nadal nie potrafisz mu wybaczyć i zacząć na nowo żyć z nim razem, to daj mu chociaż spełnić to jedno marzenie. Pozwól mu nazwać waszą córkę, po jego matce, tak jak zawsze tego pragnął.

Pansy już otwierała usta, by coś jej odpowiedzieć, gdy nagle tuż za nimi rozległ się głuchy jęk. Obie odwróciły się w tamtą stronę, a Hermiona odruchowo złapała przyjaciółkę za nadgarstek, by ta nie sięgnęła po różdżkę.

- Czego tu szukasz, ty podła dziwko? – Pansy warknęła wściekle na wyraźnie pobladłą Parvati.

- Ja… Usłyszałam… - Parvati wyglądała, jakby chciała zaraz zapaść się pod ziemię.

- Niczego nie usłyszałaś! – ostrzegła ją groźnie Hermiona. – I lepiej żebyś nikomu nie powtórzyła, tego czego nie usłyszałaś albo przysięgam, że pożałujesz…

- Ja… - W oczach kobiety błysnęły łzy. – Czy naprawdę jesteś z nim w ciąży?

- Nic ci do tego! – syknęła Pansy. – Wiem, że się nie widujecie, więc nie rób teraz miny, jakby cię ze mną zdradził, czy coś…

- Nie – Parvati wyprostowała się i odchrząknęła. – Harry Potter nie jest… I nigdy nie był mężczyzną, który by zdradzał.

- Co? – spytały w tej samej chwili Pansy i Hermiona.

- On… - Pavrati przełknęła łzy. – On wtedy tego nie zrobił. Był tak pijany, że zasnął, nim na dobre opadł na łóżko. Rozebrałam go i siebie i… – wyszeptała.

- Co?! – ryknęła Hermiona. – To dlaczego u diabła pozwoliłaś mu pomyśleć, że zdradził z tobą Pansy? Dlaczego pozwoliłaś tak myśleć całemu, magicznemu światu?!

Pansy tylko stała z szeroko otwartymi oczami, trzymając dłoń na ustach, jakby zaraz miała zwymiotować.

- Chciałam go mieć… - Parvati zaczęła płakać. – Od balu na naszym czwartym roku, ciągle myślałam o tym, jak wspaniale było pławić się przez chwilę w jego sławie i prestiżu! Padma spotyka się z Ronem i też ciągle pisano o niej w gazetach, a ja…

- Ty głupia szmato! – Pansy doskoczyła do panny Patil i bezpardonowo przyłożyła jej w twarz. – Zniszczyłaś moją rodzinę i przeprowadziłaś nas oboje przez piekło, bo chciałaś być sławna?

Parvati złapała się za zaczerwieniony policzek, a po jej twarzy nieprzerwalnie ciekły łzy.

- On nigdy tego ze mną nie chciał – wyszeptała cicho. – Nawet nie próbował odwzajemnić flirtu.

- Więc jak to się stało, że wylądował z tobą w jednej komnacie?! – ryknęła wściekle Pansy.

- Zaprowadziłam go tam, mówiąc, że ty na niego czekasz – wyszeptała. – Nie był do końca świadomy, ale wołał cię, gdy już się tam znaleźliśmy. Nawet w pijackich majakach prosił byś go przytuliła, bo cię kocha i przeprasza, że się tak upił.

- I po tym, jak to usłyszałaś, nadal przeprowadziłaś swój chory plan? Co za podłość! – Hermiona pokręciła głową z pogardą. – Powinnam cię teraz za to przekląć wiecznymi wrzodami!

- Wiedziałam, że Parkinson go zostawi, jeśli choć pomyśli, że to zrobił – Parvati wyglądała na pełną poczucia winy. – To była moja szansa.

- Hermiona… Ja się chyba źle czuję – Jej przyjaciółka wyraźnie pobladła i mocno złapała się za brzuch.

- O Merlinie! Pansy! – Hermiona szybko złapała ją pod ramię, czując przypływ paniki. – Czy wasz kominek ma połączenie ze szpitalem Św. Munga? – krzyknęła w stronę sprzedawcy.

- Tak, proszę tędy! – młody chłopak szybko poprowadził je na zaplecze, by mogły się przenieść i jak najszybciej uzyskać pomoc dla wyraźnie przerażonej Pansy.

❤❤❤

Hermiona siedziała na korytarzu, masując się po brzuchu. Nerwy zżerały ją od środka, gdy czekała na jakieś wieści o stanie Pansy. Na razie uzdrowiciele niczego jej nie powiedzieli, bowiem to Draco był wyznaczony, jako pierwsza osoba do kontaktu medycznego Pansy i nie miało znaczenia, że jest jego żoną i to ona ją tu przyprowadziła.

Zafiukała do biura Draco ze szpitalnego kominka, ale jego nowa asystentka – zamężna kobieta w średnim wieku o imieniu Polina, przekazała jej tylko, że Draco jest teraz na spotkaniu, ale wyciągnie go z niego jak najszybciej się da.

Hermiona wiedziała, że musi czymś rozproszyć myśli, by się nie denerwować i nie zaszkodzić jeszcze samej sobie i jej dziecku, więc sięgnęła po swoją torebkę, by wyjąć z niej książkę. Nim jednak zdołała to zrobić, torebka wypadła jej z ręki. Zaklęła cicho. Jak miała się teraz po nią schylić, będąc wielką, jak trzydrzwiowa szafa?

Nim zdołała wymyślić na to sposób, nagle pojawiła się męska dłoń i podniosła jej torebkę z ziemi.

- Dziękuję panu bardzo – powiedziała z ulgą i podniosła wzrok.

Uśmiech zamarł jej na ustach, gdy spojrzała w te znajome, niebieskie oczy.

- Nie ma za co – Ron posłał jej krzywy uśmiech.

Patrzyli na siebie kilka sekund w milczeniu. Wreszcie Ronald odezwał się pierwszy.

- Czy to już czas? – zapytał, wymownie wskazując na jej brzuch.

- Jeszcze nie, choć to już niedługo – przyznała.

- Wiadomo już co? – spytał, wkładając ręce do kieszeni.

- To chłopiec.

Ron skrzywił się pod nosem.

- Mam nadzieję, że będzie całkowicie podobny do ciebie.

Hermiona uśmiechnęła się lekko, starając się nie wywracać wymownie oczami.

- Dziękuję. Odwiedzasz tu kogoś? – spytała, rozglądając się po korytarzu.

- Nie – Ron westchnął ciężko i usiadł obok niej na plastikowym krzesełku. – Biorę udział w nowej eksperymentalnej terapii – przyznał. – Chodzi o leczenie niepłodności.

Hermiona poczuła, jak łapie ją fala współczucia. Ron wyglądał na podłamanego.

- To dobrze… - zaczęła.

- Hermiona posłuchaj! – Weasley nagle złapał ją za dłoń. – Wiem, że to co powiedziałem ci ostatnim razem, było naprawdę okropne i bardzo przepraszam, ale… Cofam to wszystko! Jeśli nie jesteś szczęśliwa z Malfoyem i potrzebujesz pomocy, to zawsze chętnie ci pomogę! Mogę nawet przyjąć cię z powrotem i pomóc ci z wychowaniem… Byłbym dobrym ojcem… - Ron w desperacji spojrzał na jej brzuch.

Hermiona prychnęła z niesmakiem i wyrwała dłoń z jego uścisku, po czym wstała.

- Dziękuję bardzo za ofertę, ale nie jestem zainteresowana! Moje dziecko ma już ojca! – syknęła. – A ja jestem bardzo szczęśliwa z moim mężem!

- Ale to przecież Malfoy! – Ron zaczerwienił się ogniście ze złości.

- Tak jak teraz i ja – przypomniała mu dobitnie. – I będzie nim też nasz syn.

- Ale może mogłabyś…

- To ty mógłbyś się zamknąć Weasley, zanim złamię ci szczękę za nagabywanie mojej ciężarnej żony! – Draco nagle pojawił się przy boku Hermiony, od razu oplatając ją mocno ramieniem.

- Nie wiem, jak ją do tego przekonałeś – Ron zrobił jakiś dziwny ruch ręką wskazując na nich dwoje. – Ale to wam nie wyjdzie! Nie będziecie szczęśliwi!

- Nie twój pieprzony interes Łasico! – syknął wściekle Draco.

- Daj spokój, bo szkoda na to czasu – Hermiona złapała mocno męża za rękę. – Musimy się dowiedzieć, co z Pansy – powiedziała, ciągnąć go w stronę pokoju uzdrowicieli. – Do zobaczenia Ron i powodzenia z tą całą terapią! – zawołała przez ramię, rzucając krótkie spojrzenie na swojego byłego męża, nim pociągnęła tego obecnego, by szybciej poszedł dowiedzieć się, co takiego działo się z ich przyjaciółką.

Hermiona stała w progu sali i patrzyła, jak Pansy i Harry płaczą razem, trzymając się za ręce i szepcząc do siebie. To była trudna chwila, ale też bardzo im potrzebna.

- Proszę – Draco podszedł i wręczył jej kubek herbaty z automatu. – Na pewno nie chcesz już wrócić do domu? – spytał, gładząc delikatnie jej napięte plecy.

- Nie. Poczekajmy na wypis Pansy i zabierzmy ją do nas – Hermiona uśmiechnęła się lekko. – Uzdrowiciele zabronili jej wstawać do końca ciąży, więc u nas będzie jej wygodniej, a Harry będzie miał czas przenieść jej rzeczy, tak by wkrótce mogła się do niego ponownie wprowadzić.

- Nie wierzę, że Patil skłamała w takiej sprawie – Draco z niedowierzaniem pokręcił głową. – Powinni ją za to pozwać i zniszczyć jej reputację.

Hermiona zachichotała cicho.

- Nie sądzę by to zrobili, ale Pansy pewnie znajdzie swój sposób, by w odpowiednim czasie się na niej zemścić.

- Wściekła mamuśka Pansy Potter w ataku – mruknął Draco, czym wywołał kolejny napad chichotu u swojej żony. – Czy świat jest na to gotowy?

- Masz szczęście, że cię teraz nie słyszy – Hermiona czule pogładziła go po policzku.

- Dobrze, że wszystko jest w porządku – Draco westchnął cicho. – Gdy Polina powiedziała, że dzwoniłaś ze szpitala prawie się przewróciłem. Bałem się, że nie zdążę do was na czas.

- Powinnam była jej przekazać więcej informacji – Hermiona uśmiechnęła się przepraszająco.

- Nie ważne, ale koniec z pracą do czasu, aż mały się nie urodzi – Draco położył dłoń na jej wielkim brzuchu. – Nie spuszczę cię z oczu, póki nie będziemy już we trójkę w domu i nie będę miał pewności, że w razie czego Mippy mnie od razu powiadomi, że coś się dzieje.

- Brzmi bajkowo – Hermiona rozpłynęła się w uśmiechu. Naprawdę lubiła mieć go blisko siebie.

- Weasley chciał byś mnie dla niego zostawiła, prawda? – zapytał patrząc na nią niepewnie.

- Nie interesuje mnie czego on chce, Draco – Hermiona uśmiechnęła się do niego czule. – Wiem doskonale czego ja chcę – wyszeptała, stając na palcach, by móc sięgnąć jego ust.

- I mam nadzieję, że to ci się nigdy nie zmieni – wymruczał tuż przy jej wargach, wplatając dłoń w jej loki, tak jak zawsze uwielbiał to robić.

- Już ci przecież powiedziałam, że to będzie na wieczność.

 

❤❤❤

3 rocznica ślubu Malfoyów

To było wspaniałe przyjęcie, o co Pansy zadbała w każdym szczególe, mimo bycia w szóstym miesiącu drugiej ciąży. Hermiona nie mogła przestać się uśmiechać, patrząc jak Harry tańczył ze swoją malutką córeczką Lily, która naprawdę wyglądała dziś jak mała księżniczka.

Eltan biegał po ogrodzie wraz z gromadą innych dzieci w podobnym wieku, pod czujnym okiem Mippy, która była wręcz chorobliwie oddana swojemu małemu paniczowi.

Hermiona rozejrzała się po zebranych i pomachała do Luny i Theo, którzy właśnie zajmowali się  sprzątaniem bałaganu -jaki narobił po posiłku  -na krzesełku, ubranku i swoich rodzicach, ich dziesięciomiesięczny syn Nercglass.

Wszyscy byli dziś radośni i tacy pełni optymizmu, a cały dom tętnił życiem i śmiechem – tak jak zawsze to sobie wyobrażała, gdy w młodości marzyła, że kiedyś założy szczęśliwą rodzinę.

Postanowiła wyjść na chwilę na taras – na ten sam, na którym trzy lata wcześniej złożyli swoje proste przysięgi, obydwoje nieprzekonani, co im to tak właściwie przyniesie.

- Cały dzień gdzieś mi umykasz – usłyszała szept w swoim uchu i poczuła dwie duże dłonie opierające się na jej biodrach.

- Widzieliśmy się dwie godziny temu – mruknęła, sięgając dłonią do tyłu, by móc pogładzić go po gładkim policzku, gdy swoim ulubionym zwyczajem, zatapiał nos w jej rozpuszczone loki.

- Widzieliśmy, to dość duże niedopowiedzenie. Powiedziałbym, że bardziej się poczuliśmy… Głęboko. Dwa razy.

Hermiona roześmiała się szczerze. To była absolutna prawda. Ich przed imprezowy seks był dziś naprawdę fantastyczny.

- Nie myśl, że nie zauważyłem – Draco odwrócił ją w swoich ramionach. – Jest jakiś specjalny powód, dla którego znów pijesz sok porzeczkowy, tak by wyglądało, że masz w kieliszku wino?

Uśmiechnęła się do niego i powoli przeniosła jedną z jego dłoni, na swój płaski brzuch.

- Byłam wczoraj u uzdrowiciel House-Abbey.

Draco zrobił wielkie oczy.

- Naprawdę? – wyszeptał zaskoczony.

- Szósty tydzień. Za mniej-więcej osiem miesięcy, Eltan zostanie starszym bratem – zaśmiała się, szczęśliwa.

- Księżniczko! – Draco porwał ją w ramiona, obracając się z nią po całym tarasie. – Dzięki tobie jestem najszczęśliwszym cholernym farciarzem na świecie!

Hermiona śmiała się z niego, wplatając palce w jego miękkie kosmyki i całując go z uwielbieniem.

- Nie mogę w to uwierzyć! – Draco promieniał. – Ty, nasz syn, ja i już wkrótce nasza mała córeczka…

Hermiona zmarszczyła brwi.

- Skąd pomysł, że to będzie dziewczynka?

- Zaklęcie na linii rodowej – Draco wyszczerzył się do żony.

- Żartujesz? Czy sprawowali w ten sposób kontrolę nad wszystkimi urodzeniami, jakie zachodziły w tej rodzinie? – Hermiona z dezaprobatą pokręciła głową.

- No cóż… Żaden Malfoy nie miał nigdy więcej niż czwórki dzieci – Draco mrugnął do niej. – Nie wiedzielibyśmy na pewno, jakiej płci będzie piąte…

- Nie kuś, Malfoy! – zachichotała. – A tak w ogóle to wiedz, że w mojej opinii cała twoja linia rodowa była jakaś dziwnie dysfunkcyjna!

- Nie wszystkie dysfunkcje są złe – wymruczał w jej usta. – A zwłaszcza nie te, które sprawiają, że całe życie może przewrócić się do góry nogami i zmienić w coś naprawdę przecudownego. Na zawsze i na wieczność.

 

❤❤❤

I tak oto mamy słodki koniec (jakbym pisała jakieś inne 😆) Już czwartego mini-maratonu. Jak wspomniałam mam w planach napisać takich publikacji 10, więc powoli zbliżamy się do półmetku. Kolejny mini-maraton, będzie nosił tytuł "Kwintesencja" i będzie mroczny i w pełni 18+. 

Co do scen 18+ z "Dysfunkcji" pierwsza pojawi się w środę i będzie dostępna na hot blogu (nie ma już tam wolnych miejsc, ale wkrótce będą bo szykuje się kolejna czystka 😋) oraz w pliku doc. na chomikuj lub do przesłania Wam przeze mnie jeśli ktoś będzie miał problem pobrać ze strony. Podobnie sytuacja będzie miała się w piątek. 

W razie pytań - jak zawsze - venetiia.noks@gmail.com 

Dzięki za Wasze komentarze i ten wspólny tydzień z kolejną przygodą :) Wielkie buziaki! 

Venetiia.