Przyrzeczona - Rozdział XLV

Dedykacja: Dla Nessie Alcarin - bo miło lać 🍯 na jej 💖😉

Betowała Neska  💚

💍💍💍

Hermiona spojrzała w lustro i przeczesała loki szczotką. Był świąteczny poranek i zgodnie z tym, co zapowiedziała jej Strzałka, prezenty w tym roku zostały rozłożone pod wielką choinką stojącą w największym salonie. Nie spodziewała się, że Malfoyowie będą chcieli otworzyć je razem i trochę denerwowała się tym, czy to co im kupiła, było odpowiednie.

Strzałka przygotowała dla niej czerwoną sukienkę z białą lamówką, idealnie pasującą na świąteczne śniadanie, które miało nastąpić tuż po otwarciu podarunków. Hermiona miała tylko nadzieję, że wszystko dobrze pójdzie. Obiecała sobie, że ucieszy się ze wszystkiego, co jej dadzą, nawet jeśli to znów będzie jakaś obrzydliwie droga biżuteria. Naprawdę chciała, by ten dzień był miły i miała nadzieję, że wspomnienia o rodzicach i przyjaciołach nie złamią jej dziś doszczętnie serca.

Pukanie do drzwi wyrwało ją z jej myśli. Podeszła otworzyć i na chwilę zamarła nim przytknęła dłoń do ust, by zdusić śmiech.

- To wina mojej mamy! – burknął Draco, widząc jej ewidentne rozbawienie.

- Jest świetny – wykrztusiła, wskazując na jego sweter z wielkim uśmiechniętym bałwanem na piersi. – Naprawdę uroczy – dodała, znów prawie dławiąc się od powstrzymywanego rozbawienia.

- Sama wyglądasz, jak pomocnica świętego Mikołaja – Malfoy ostentacyjnie zlustrował jej sukienkę.

- Nie bądź zgryźliwy. Bałwanki z zasady powinny być miłe – zażartowała, wychodząc z pokoju i zamykając za sobą drzwi.

- Przestań chichotać, Granger! – Draco pociągnął za jeden z jej loków.

- Nie mogę! – przyznała, zaczynając śmiać się na całego.

- Przestań, bo zaraz nie dostaniesz żadnych prezentów! – ostrzegł, szturchając ją ramieniem.

- Najpierw musiałbyś mnie złapać, bym nie dobiegła tam pierwsza! – Hermiona oddała mu szturchnięcie, po czym ruszyła biegiem w stronę schodów.

Wiedziała, że Draco jest daleko za nią i czuła olbrzymią satysfakcję, do czasu aż wbiegła do salonu i zastała Malfoya siedzącego już pod choinką z wyjątkowo zadowoloną z siebie miną.

- Ty… Jak? – wydyszała, łapiąc się za bok.

- Slytherin – mruknął niczym rozpieszczony kocur.

- Śmiałek chyba nie dostanie swojego prezentu, za to że ci pomógł! – burknęła, podchodząc i siadając na podłodze naprzeciwko niego.

- Kupiłaś prezenty naszym skrzatom domowym? – Draco zrobił wielkie oczy.

- Oczywiście – Hermiona uśmiechnęła się promiennie. – Wszystkim.

- Mogłem się tego spodziewać – Draco lekko pokręcił głową, po czym zaczął przeglądać prezenty, szukając tych przeznaczonych dla niego.

- Nie poczekamy na twoich rodziców? – zapytała, sięgając po maleńką paczkę z jej imieniem, napisanym znajomym pismem Draco.

- Pewnie zaraz przyjdą… - Ledwo Draco skończył to mówić, a drzwi do salonu znów się otworzyły i stanęli w nich Lucjusz i Narcyza.

Hermiona znów musiała przytknąć dłoń do ust, widząc Malfoya seniora ubranego w świąteczny sweter - tyle, że tym razem z brązowym reniferem.

- Dobrze wiesz, że to był niedorzeczny pomysł twojej matki – wyjaśnił od razu Malfoy senior, gdy Draco ryknął na jego widok śmiechem.

- Nie narzekajcie już tyle, bo bardzo wam w nich do twarzy. Choć raz możemy spędzić święta bez formalnych szat – Narcyza wymownie wywróciła oczami. – Wesołych świąt kochani! – zawołała i podeszła, a Draco i Hermiona wstali, by mogła ich szczerze uściskać i ucałować.

- Wesołych – Hermiona uśmiechnęła się do niej, patrząc na jej czerwoną świąteczną suknię, tak podobną do jej własnej sukienki, że to nie mógł być przypadek.

- Możemy już otwierać? – Draco znów opadł na kolana przed choinką i sięgnął po długą paczkę.

- Bądź dżentelmenem – skarciła go matka. – Damy mają pierwszeństwo.

Draco skrzywił się lekko pod nosem.

- W porządku – burknął, patrząc wyczekująco na Hermionę.

Lucjusz i Narcyza usiedli na kanapie i z uśmiechem patrzyli na to, jak Hermiona rozpakowuje malutką paczkę. Okazało się, że było to aksamitne, czerwone pudełko, a w nim… Przepiękna broszka w kształcie feniksa, z brylantowym ogonem, zakończonym rubinami.

- Cudowna! – Hermiona uśmiechnęła się promiennie do Draco. Symbol feniksa naprawdę wiele dla niej znaczył i zdaje się Malfoy o tym wiedział.

- Lepiej nie noś jej na oficjalne przyjęcia – Lucjusz nieco się skrzywił.

Hermiona skinęła porozumiewawczo głową, wciąż pełna radości, że Draco mimo wszystko zdecydował się jej to kupić. To było jak potwierdzenie tego, że wcale nie zamierzał jej zmieniać ani odcinać od jej przyjaciół i ich poglądów.

- Teraz twoja kolej kochanie – Lucjusz przywołał ze stosu prezentów równie małą paczuszkę i wręczył ją Narcyzie.

- Czyżby kolczyki? – zachichotała pani Malfoy, otwierając swój prezent. Po chwili jednak gwałtownie wciągnęła powietrze i pisnęła bardzo wysoko. Hermiona nawet nie sądziła, że matka Dracona potrafi wydawać z siebie takie dźwięki.

- Czy ja dobrze widzę, że to replika domu w Amalfi? – Narcyza wskazała na breloczek, przyczepiony do pary kluczy.

- Tak. Alma dała mi znać, że jej sąsiedzi postanowili go sprzedać, a wiem jak kochasz tam jeździć…

- Dziękuję! Jesteś wspaniały! – Narcyza rzuciła się na szyję męża, naprawdę szczęśliwa.

- Dobrze rozumiem, że twój ojciec kupił twojej mamie w prezencie dom? – spytała cicho Hermiona, patrząc z delikatnym uśmiechem na przytulonych rodziców blondyna.

- Domek wakacyjny – uściślił Draco. – Ma tylko siedem sypialni. Nic wielkiego.

Hermiona z uśmiechem pokręciła głową. Nawet nie chciała tego komentować.

- Twoja kolej synu – Lucjusz wskazał na długą paczkę, którą Draco wciąż trzymał w pobliżu.

Hermiona znów musiała zdusić chichot, patrząc jak oczy jej narzeczonego błyszczą radośnie niczym u małego dziecka w lunaparku. Okazało się, że w pudle była miotła.

- Czy to jest…? – Draco pogładził piękną, srebrną rączkę najładniejszej miotły, jaką Hermiona w życiu widziała.

- Zrobiona na specjalne zamówienie – Lucjusz uniósł kąciki ust w małym uśmiechu. – Nimbus 2002 Dragon DLM.

- Dziękuję tato – Draco wyszczerzył się do ojca, a Hermiona pierwszy raz usłyszała, że nazwał go tatą, a nie ojcem. To było dziwnie miłe.

- Twoja kolej najdroższy – Narcyza przywołała kolejny prezent ze stosu. – To od Almy i Nevianiego – powiedziała, wręczając Lucjuszowi paczkę, w której były eleganckie spinki do mankietów ze szmaragdami.

- Teraz znowu ty, Granger – Draco chwycił jakąś większą paczkę i pchnął ją w jej stronę.

Narcyza chrząknęła i rzuciła synowi zgorszone spojrzenie, a Draco westchnął cicho z rezygnacją.

- Przepraszam. Teraz ponownie twoja kolej, Hermiono – wycedził, akcentując każde słowo.

Hermiona zachichotała, odbierając paczkę. Była zawinięta w ten sam papier, którym był owinięty prezent Lucjusza, więc założyła, że najpewniej również jest od Almy.

- „Dla Hermiony i Draco” – przeczytała na głos. – Chcesz pomóc otworzyć? – spytała go z uśmiechem.

- Myślę, że sobie z tym poradzisz – Draco również się uśmiechnął, ale pochylił się bliżej, chcąc zobaczyć, co było w paczce.

Hermiona poczuła, że robi się jej ciepło, gdy pod papierem dostrzegła elegancki, biały karton, wyglądający jakby pochodził z drogiego butiku.

- Och… - Jej rumieńce się pogłębiły, gdy sięgnęła do środka i wyjęła przepiękny, koronkowy, czarno-zielony gorset i parę najbardziej skąpych stringów, jakie w ogóle w życiu widziała.

Lucjusz parsknął śmiechem, Narcyza zakryła oczy dłonią, a Draco zarumienił się - prawie tak jak ona. Przesłanie Almy było jasne, dlaczego prezent był przeznaczony dla nich obojga…

- Chcesz nosić go pierwszy? – zapytała Hermiona, próbując żartem rozładować napięcie.

Lucjusz zakaszlał od dławionego śmiechu, a Draco szybko sięgnął po pokrywę pudełka, chyba nie chcąc dłużej oglądać tej skąpej szmatki.

- Nie, dziękuję! – warknął, odrzucając pudełko na bok, jakby to sparzyło go w ręce.

- Alma i te jej subtelne aluzje – Narcyza uśmiechnęła się do nich porozumiewawczo.

- Twoja kolej mamo – Draco sięgnął po następną paczkę, a Hermiona poczuła jak szybciej bije jej serce. Ten prezent był od niej.

Narcyza odpakowała go szybko. Jej szczęka lekko opadła, gdy zorientowała się co to jest.

-  To… Zegar – Hermiona przełknęła. – Ale wskazówki pokazują członków waszej rodziny. Widziałam taki u… Molly Weasley. Myślę, że to może ci odpowiadać, gdy Draco i Lucjusz będą na spotkaniu… Zawsze będziesz wiedziała, czy coś im się mogło stać i wtedy się przygotować… - Hermiona nie dokończyła, bowiem Narcyza opadła na kolana, przyciągając ją mocno do siebie i przytulając.

- Bardzo dziękuję. To wspaniały prezent – wyszeptała w jej włosy, wyraźnie wzruszona.

- Nie ma za co – Hermiona uśmiechnęła się, czując jak jej oczy również kłują łzy. – Można do niego dodawać kolejne wskazówki. Jest na to specjalne zaklęcie.

Narcyza oderwała się od niej i z uśmiechem otarła oczy.

- Oczywiście, że je dodam – oznajmiła, po czym wstała i wróciła na kanapę.

- Pomysłowe – Draco uśmiechnął się do Hermiony.

- Dzięki – mruknęła, naprawdę zadowolona, że mamie Dracona spodobał się jej prezent.

- Czas na ciebie – przypomniał Lucjusz.

Draco sięgnął po prezent, a Hermiona zauważyła, że to jeden z tych od niej. Odpakował go i uśmiechnął się promiennie.

- Rękawica z autografem Józefa Wrońskiego? – spytał z pełnym entuzjazmem.

- Zabini mi pomógł – wyjaśniła.

- Dzięki! Jest świetna! – Draco nie mógł napatrzeć się na swój prezent.

- Teraz ty kochanie – Narcyza znów przywołała prezent, a Lucjusz szybko zabrał się za jego odpakowywanie. Okazało się, że była to elegancka, skórzana kabura na różdżkę, którą nosiło się na ramieniu. Była wykonana z drogiej skóry garboroga, co czyniło ją niezniszczalną, a na dodatek miała ozdoby z kamieniami szlachetnymi.

- Dzięki synu. Na pewno mi się przyda – Lucjusz uśmiechnął się do Draco.

- Nie ma za co – Blondyn odwzajemnił uśmiech ojca. – Znów twoja kolej Gran… - Narcyza chrząknęła. – Hermiono – skończył, rzucając matce wrogie spojrzenie.

Hermiona sięgnęła po kolejne pudełko. Gdy tylko je odpakowała, wydała z siebie okrzyk tak głośny, że żyrandol zaczął się kołysać. To było pierwsze wydanie „Perswazji” - jej ulubionej książki.

- Skąd wiedziałeś? – zapytała, rzucając się w stronę Draco, by móc go uściskać, mimo obecności jego rodziców.

- Usłyszałem kiedyś plotkę, że lubisz tę książkę – odpowiedział zgrabnie, delikatnie przesuwając dłonią po jej plecach.

- Kocham ją! Zawsze marzyłam o zdobyciu jej pierwszego wydania! – przyznała ze łzami w oczach,  odsuwając się od niego i przyciskając książkę do piersi.

- To miły prezent – Narcyza uśmiechnęła się do niej, gdy sięgnęła po swoją kolejną paczkę – była to para eleganckich rękawiczek od Almy.

Lucjusz dostał książkę o hodowli białych pawi od Severusa, a kolejnym prezentem Draco było małe pudełeczko jakiegoś kremu.

- Co ten Zabini znowu wymyślił? – burczał pod nosem, szukając dołączonej kartki. – Glamour w kremie – przeczytał na głos. – Zakrywa wszelkie ślady lub blizny.

- Czytałam o tym! – zawołała Hermiona. – Jest dużo bardziej trwałe niż zaklęcie. Amerykanie zaczęli to niedawno produkować, ale podobno jest astronomicznie drogie!

Draco odkręcił słoiczek i nabrał trochę ładnie pachnącego kremu na palec. Podwinął nieznacznie rękaw i przejechał nim po dolnej części swojego mrocznego znaku. Tam gdzie był krem, natomiast pojawiła się gładka skóra, nienaznaczona żadnym atramentem.

- Bardzo pomysłowe – skomentowała to Narcyza, a cała reszta zgodziła się z nią aprobującym pomrukiem.

Okazało się, że Hermiona dostała od Blaise’a identyczny słoiczek, który w kilka sekund sprawił, że jej brzydka blizna ze słowem „szlama” stała się niewidzialna.

Jej kolejnym prezentem, było nieco większe, aksamitne pudełko. Zapewne kolejna biżuteria. Gdy je otworzyła, okazało się, że w środku była przepiękna, srebrna tiara z brylantami.

- To diadem ślubny córek z rodu Black – wyjaśniła jej Narcyza.

Hermiona wstrzymała powietrze. To zapewne była bezcenna rodzinna pamiątka. Dlaczego Lady Malfoy postanowiła jej to podarować?

- Nie mam córki i już pewnie nie będę jej mieć, dlatego postanowiłam, że czas przekazać to dalej – Narcyza uśmiechnęła się smutno. – Mam nadzieję, że jeśli zechcesz, będziesz mogła założyć kiedyś ten diadem w dniu swojego ślubu.

- Dziękuję… To naprawdę… Ja nie wiem, co powiedzieć… - wyszeptała, poważnie przejęta.

- Tradycją jest, by panna młoda nosiła tiarę rodziny, do której wstępuje – oznajmił głośno Lucjusz.

- To coraz mniej popularne – Narcyza spojrzała z ukosa na męża. – I dobrze, bo to głupi zwyczaj.

- To tradycja, a nie zwyczaj – upierał się Lucjusz.

- Tiara twojej matki jest okropna! Toporna i ciężka!

- Nie ważne! Każda panna młoda Malfoyów nosiła tę tiarę od dwunastu pokoleń! – pieklił się Lucjusz.

- Nigdy na to nie pozwolę! Hermionę tylko rozbolałaby od tego głowa! Wystarczy, że ja musiałam to przecierpieć! Tiara Blacków jest o wiele piękniejsza i…

Draco uderzył ciężko ręką w jedno z wielkich pudeł.

- Wystarczy tej dyskusji! – wycedził przez zaciśnięte zęby, patrząc ze wściekłością na rodziców.

Lucjusz i Narcyza wyglądali na słusznie skarconych, a Hermiona miała wrażenie, że za chwilę zajmie się ogniem z gorąca. Była zawstydzona tym, że rodzice Draco brzmieli, jakby chcieli zasugerować, że kiedykolwiek naprawdę miała za niego wyjść za mąż.

- Twoja kolej, Narcyzo – Lucjusz chyba chciał się przymilić do żony, po ich krótkiej sprzeczce.

Kilka kolejnych prezentów, było podarunkami od znajomych i przyjaciół. Hermiona ucieszyła się widząc śliczny dziennik z eleganckiej skóry w prezencie od Ginny i Rona, a dołączone do niego drogie pióro było zapewne podarunkiem od Harry’ego, choć było niepodpisane. Musiała schować twarz w swetrze pani Weasley, gdy zobaczyła, jak Draco odpakowuje swój własny… Zielony z wielkim, srebrny „D” na piersi. Molly musiała być mu naprawdę wdzięczna za pieniądze przekazane na uratowanie jej wnuczki, że zrobiła dla niego sweter.

- Spal to natychmiast w kominku – zasugerował Lucjusz, patrząc z niesmakiem na zieloną tkaninę.

- Nie bądź złośliwy – Narcyza uśmiechnęła się do męża. – To miły gest, Draco. Powinieneś odesłać podziękowania.

- Jasne – Draco odrzucił od siebie sweter, jakby ten był trujący.

- To ode mnie – Lucjusz przywołał prezent, który wpadł prosto w ręce Hermiony.

- Och! Dziękuję bardzo – wyjąkała, nie spodziewając się, że ojciec Malfoya da jej coś osobiście.

Była to stara księga autorstwa Dilys Derwent, jednej z najbardziej znanych uzdrowicielek. Okazało się, że był to jej własny rękopis.

- To przecudowne! Nie mogę tego przyjąć, to musi być wartę fortunę! – ekscytowała się Hermiona, mimo wszystko nie chcąc wypuścić księgi z rąk.

- Jest z naszej biblioteki, a nie sądzę by trafił się wkrótce ktoś równie zainteresowany magomedycyną na tyle, by mogła mu się przydać – stwierdził rzeczowo Lucjusz.

- Nie mogę uwierzyć, że trzymam to w rękach! To niesamowite! – Hermiona była szczerze poruszona.

- Cieszymy się, że ci się podoba – skomentowała uprzejmie Narcyza.

Kolejnym prezentem Lucjusza, był ten, który Hermiona dla niego wymyśliła.  Ojciec Malfoya – ze skupioną miną - wyjął z pudełka srebrny zegarek kieszonkowy na łańcuszku.

- Bardzo ładny – skomentował z krzywym uśmieszkiem. Hermiona była prawie pewna, że miał na końcu języka jakąś uwagę o tym, że ma już takich setkę.

- Należy przekręcić tarczę – poinformowała, a Lucjusz popatrzył na nią z zaciekawieniem, po czym wykonał polecenie. Wszyscy usłyszeli, jak coś kliknęło.

- A teraz trzeba wypowiedzieć hasło. Brzmi ono Cyzia – Hermiona uśmiechnęła się do blondynki.

- Cyzia – powtórzył Lucjusz, a tarcza zegarka odskoczyła, ukazując specjalnie powiększone wnętrze.

- To zminiaturyzowane fiolki. Można je powiększyć zaklęciem. Zawierają podstawowy zestaw eliksirów leczniczych. Pomogą w razie nagłego zranienia, zanim będzie mógł to zrobić wykwalifikowany uzdrowiciel – wyjaśniła. – Jest tam eliksir uzupełniający krew, wyciąg z dyptamu, eliksir pieprzowy, remedium na jad węża, wyciąg z szczuroszczeta na drobne rany, szkielo-wzro…

- To naprawdę imponujące – Lucjusz z o wiele większą fascynacją, zaczął patrzeć na zegarek.

- Genialne – dodał Draco, również pełen podziwu.

- W takim razie, otwórz swój – Hermiona z uśmiechem podała mu kolejną paczkę. Była to bransoletka ze skóry, którą zdobił ćwiek w kształcie srebrnego smoka. Skrytka znajdowała się pod nim. – Musisz puknąć dwa razy w oczy smoka, a później wypowiedzieć hasło – Slytherin. Oczywiście możesz je zmienić zaklęciem.

- Jest wspaniała. Dziękuję – Draco uśmiechnął się do niej, po czym od razu założył bransoletkę.

- To niesamowite prezenty. Jestem szczęśliwa, że o tym pomyślałaś, moja droga – Narcyza spojrzała na nią ciepło.

- Naprawdę było mi trudno zgadnąć, co mogłoby się przydać… - wyjąkała, lekko zawstydzona spojrzeniem kobiety, która patrzyła na nią, jakby właśnie podarowała jej mężczyznom gwiazdkę z nieba.

- Czy to już czas na twój specjalny prezent? – Lucjusz uśmiechnął się złośliwie do Draco.

- Nie wiem – Draco odwzajemnił uśmiech. – A dasz radę się pożegnać bez łez?

Hermiona spojrzała na nich niepewnie. O co chodziło?

- Będę bardziej niż szczęśliwy, że pozbędę się tego problemu! – zapewnił Lucjusz.

- Kłamie! Przez te kilka dni czułam się pominięta i zapomniana – Narcyza uśmiechnęła się złośliwie do męża.

Lucjusz rzucił rodzinie karcące spojrzenia, a Draco wciąż chichocząc wezwał Śmiałka. Skrzat pojawił się przed nimi, trzymając w dłoniach wielki karton z różową kokardą.

- To dla mnie? – zdziwiła się Hermiona, gdy Śmiałek podał jej pudło.

- Pomyśleliśmy, że będzie ci miło mieć tu jeszcze jakieś towarzystwo – wtrąciła Narcyza.

Hermiona zdjęła pokrywę i prawie od razu przytknęła dłoń do ust. W pudełku znajdował się mały, rudy kocurek – konkretnie kuguar. Wyjęła go ostrożnie i pogładziła jego główkę, czując jak łzy napływają jej do oczu.

- Słyszałem, co się stało z twoim kotem – wyjaśnił Draco, a Hermiona nie powstrzymała dłużej łez. Krzywołap zdechł w okolicach marca, w czasie gdy ona wciąż szukała z Harrym i Ronem horkruksów. Była bardzo smutna, że nie mogła nawet odpowiednio go pożegnać, choć Molly i Artur zrobili to za nią.

- Jest przesłodki! – Hermiona roześmiała się przez łzy. – Bardzo dziękuję!

- Musisz go jakoś nazwać – zasugerował Draco.

- Lucjusz wołał na niego Pomarańcza – Narcyza znów parsknęła śmiechem.

- To dlatego, że jest taki pomarańczowy! – zaperzył się od razu Malfoy senior.

Kotek słysząc głos Lucjusza rozchylił swe ślepia i zamruczał z aprobatą. Draco, Narcyza i Hermiona parsknęli śmiechem.

- Niech więc będzie Pomarańcza – Hermiona nie mogła przestać chichotać.

- Nadal nie wierzę, że zmusiłaś ojca, by opiekował się kotem, zamiast zrzucić to na Alvina albo kogoś innego – Draco uśmiechnął się wymownie do matki.

- Nie opiekowałem się nim! – zaprzeczył gwałtownie Lucjusz. – Po prostu był w naszych komnatach, więc…

- Słyszałam, jak nazywałeś go swoim małym, puszystym futrzakiem – Narcyza spojrzała na swoje paznokcie, jakby wcale nie mówiłaś właśnie do męża z kpiną w głosie.

Draco ryknął śmiechem tak głośnym i szczerym, że Hermiona poczuła że nie może do niego nie dołączyć, a po chwili Narcyza śmiała się już razem z nimi. Lucjusz skrzywił się do nich, czekając aż napad wesołości ostatecznie im przejdzie.

- W każdym razie dziękuję – Hermiona nadal głaskała kota. – Jest cudowny – Obdarzyła Draco swoim najbardziej serdecznym i promiennym uśmiechem, a on szybko go odwzajemnił.

- Ktoś jeszcze ma coś do odpakowania? – Narcyza zajrzała pod choinką.

- Mam dla ciebie jeszcze to – Hermiona podała Draco kopertę.

Blondyn otworzył ją i przeczytał uważnie, to co tam zawarła.

- Czy to jest…?

- Zaklęcie, które sama wymyśliłam i opracowałam. By mogło zostać uznane i dodane do wielkiej księgi zaklęć, musi zostać przetestowane przez przynajmniej jeszcze jednego pełnoletniego czarodzieja – powiedziała z niepewnym uśmiechem.

- Tak, ale wtedy nazwisko tego czarodzieja zapisuje się oficjalnie, jako drugiego odkrywcy – wyrecytował jakby z pamięci.

- To właśnie mój prezent. Chcę żebyś to był ty – Hermiona starała się nie zaczerwienić. – Oczywiście jeśli chcesz. To w sumie nic wielkiego, ale…

- Nic wielkiego? – parsknął Lucjusz. – Pozwalasz Draco zapisać się na kartach historii zaklęć obok ciebie i mówisz, że to nie jest wielkie? Od trzystu lat, żaden Malfoy nie był wynalazcą ani testerem zaklęcia.

Malfoy wyglądał na wciąż oszołomionego, gdy patrzył półprzytomnie na kartkę, którą mu dała. Hermiona nie powstrzymała rumieńców, więc zwróciła znów swoją uwagę na kota, który przeciągał się właśnie na jej kolanach.

- To… Ja nie mogę… - wyjąkał wreszcie Draco.

- Ależ oczywiście, że możesz! Podziękuj grzecznie Hermione za to olbrzymie wyróżnienie! – zaperzyła się Narcyza, patrząc karcąco na syna.

Blondyn szybko wymamrotał krótkie podziękowanie, nadal gapiąc się z niedowierzaniem na zapis zaklęcia.

- Swoją drogą, nawet najwięksi czarodzieje mają problemy z tworzeniem własnych zaklęć. Jesteś naprawdę genialną czarownicą panno Hermiono – Lucjusz uśmiechnął się do niej, nieco złośliwie, ale i mimo wszystko z podziwem.

- Dziękuję – odpowiedziała grzecznie. – I dziękuję za wszystkie prezenty. Są naprawdę wspaniałe.

Lucjusz i Narcyza spojrzeli na siebie krótko.

- Mamy jeszcze jeden… - Narcyza machnęła różdżką, a w jej dłoni zmaterializowała się koperta.

Hermiona niepewnie odłożyła Pomarańczę na dywan i sięgnęła po nią. Otworzyła ją, a jej oczy w jednej chwili wypełniły się łzami. Przytknęła dłoń do ust i zaczęła cicho szlochać.

Draco spojrzał na rodziców, najwyraźniej nie wiedząc, co o tym myśleć.

- Czy oni…? Czy z nimi…? – wyjąkała, wciąż płacząc.

- Mają się bardzo dobrze – odpowiedziała szybko Narcyza.

Draco pochylił się bliżej, by móc spojrzeć na zdjęcie. Jej rodzice byli na nim, siedząc w kawiarni w pełny słońcu i jedząc lody.

- Mieszkają w Brisbane i prowadzą tam komis samochodowy – dodał Lucjusz.

- Odnaleźliście jej rodziców? – Draco zrobił wielkie oczy.

- Nie było to łatwe, ale się udało – Lucjusz wydawał się bardzo z siebie zadowolony. – Oczywiście od teraz są pod całodobową obserwacją i ochroną. Poinformowałem też Shacklebolta i zapowiedział, że pojedzie tam osobiście, by dodać kilka swoich aurorskich sztuczek.

- Dziękuję! – Hermiona zerwała się na nogi i dwóch krokach znalazła się w ramionach Narcyzy, która ledwo zdążyła wstać.

- Nie ma za co – Lady Malfoy mocno ją przytuliła. – Wiemy, jakie to wszystko jest dla ciebie trudne i jeśli możemy pomóc…

- Naprawdę nie wiem, jak wam dziękować – Hermiona spojrzała na Lucjusza, mając nadzieję, że jej mina wyraża ten cały ogrom wdzięczności, który właśnie czuła. Nic nie mogło być lepsze od informacji o tym, że jej rodzicom nic się nie stało.

Odwróciła się i nim zdążyła to przemyśleć, praktycznie wskoczyła na Draco. Wiedziała, że to dzięki temu, że ją wybrał spośród wszystkich dziewczyn, jej rodzice mieli teraz najlepszą możliwą ochronę dzięki pieniądzom Malfoyów. Nie wiedziała na pewno, dlaczego zdecydował się właśnie na nią, ale była mu teraz za to bardzo wdzięczna.

- Nie musisz dziękować – wyszeptał w jej włosy. – I przestań już płakać, bo rozpuścisz mi bałwana na swetrze – zażartował, a Hermiona parsknęła śmiechem i klepnęła go w ramię.

Wszyscy odesłali swoje prezenty do pokoi, a Strzałka i Śmiałek pojawili się, by odebrać kota. Hermiona postanowiła wykorzystać ten moment i wręczyć im ich prezenty. Skrzaty były bardzo szczęśliwie, nim jednak mieli zniknąć, Strzałka ujęła dłoń swojego męża.

- Śmiałek i Strzałka chcieli powiedzieć panience Hermionie i paniczowi Draco, że za ich zgodą stało się to, o czym marzyliśmy.

Draco i Hermiona spojrzeli na siebie krótko.

- Strzałka jest w ciąży! – pisnęła wysoko skrzatka.

- Naprawdę? Wspaniale! – Hermiona rzuciła się, by uściskać małego elfa.

- Pozwoliliście im na to? – Lucjusz spojrzał na nich z zainteresowaniem.

- Hermiona to zrobiła – odpowiedział szybko Draco. – Ja tylko potwierdziłem, gdy Śmiałek poprosił o zgodę.

- Nie potrzebowali naszej zgody, to przecież wolne skrzaty – przypomniała Hermiona.

- Ale zapewne potrzebowali miejsca dla swojego dziecka w naszym domu, czy tak? – Lucjusz uśmiechał się złośliwie.

- To już problem Draco – Hermiona machnęła na niego ręką i podniosła się z ziemi, poprawiając sukienkę.

- Jakim cudem to mój problem? Przecież to ty obiecałaś coś Strzałce! Mnie do tego nie mieszaj! – oburzył się.

O dziwo Lucjusz i Narcyza zaczęli chichotać.

- Pamiętam, jak Pinia była w ciąży z Pistacją – Narcyza również wstała. – To było takie słodkie, gdy wciąż mówiła, że jej dziecko będzie kiedyś opiekowało się naszym pierwszym wnukiem…

- Rozumiem, że dziecko Strzałki ma być opiekunem drugiego? Co to było w tej wróżbie? Córka? – Lucjusz widocznie chciał ich nieco podręczyć.

- Mam dość tej rozmowy – uciął Draco, wychodząc jako pierwszy z salonu.

- Czy Strzałka nie powinna zostać zwolniona teraz ze swoich obowiązków? – zapytała Hermiona, gdy szła do jadalni ramię w ramię z Lady Malfoy.

- Nie. Skrzacia ciąża trwa pół roku, ale tylko ostatni miesiąc należy oszczędzać się w pracy. Gdy nadejdzie ten czas, wtedy Pistacja się tobą zajmie w zastępstwie – zapewniła ją Narcyza.

Hermiona dopiero po kilku kolejnych krokach uświadomiła sobie, co te słowa oznaczały. Jeśli będzie musiała tu być za kolejne pół roku, to będzie też musiała naprawdę wyjść za Draco za mąż. Obawiała się tego coraz bardziej, bowiem nie była pewna, jak jej magia zareaguje na to, gdyby miało dojść do rozwodu. Za nic na świecie, nie chciałaby go przywiązać do siebie siłą, wbrew jego woli – a nie była pewna, czy tak się właśnie przypadkiem nie stanie.

💍💍💍

Ich świstoklikiem była stara, połamana parasolka. Wylądowali na środku czegoś, co przypominało lodową pustynię, a mróz od razu uszczypną mocno ich policzki. Hermiona zaklęła i obróciła się twarzą do piersi Draco, by ochronić się przez przenikliwym zimnem. Głupia Pansy Parkinson i jej głupie przyjęcie w samym środku zimy, na dodatek w Alpach!

- Ale zajebisty ziąb! – usłyszała i po chwili Blaise wraz z Tracey dołączyli do nich.

- Pansy i te jej szalone pomysły – narzekała Tracey, podskakując w miejscu i rozmasowując ramiona.

Rozległo się kilka innych błysków światła i po chwili inne pary przybywające za pomocą świstoklików również stanęły przy nich, zbijając się w ciasną grupkę, by zachować nieco ciepła. Hermiona uznała, że jako iż są w szerokim towarzystwie młodzieży z arystokracji czystej krwi, może bez przeszkód wtulić się w bok Dracona, w ramach ogrzania.

Ledwo blondyn objął ją ramieniem i przycisnął do siebie, gdy poczuła wyraźnie na sobie nienawistne spojrzenie. Dopiero po chwili dostrzegła, że pod białym, futerkowym toczkiem, mierzą ją nienawistne oczy Astorii Greengrass, przytulonej do ramienia Theodora Notta.

Hermiona uśmiechnęła się do niej szeroko. Pozbyła się już Fressange. Greengrass nie mogła być gorsza.

Po kilku chwilach tuż za nimi rozległ się tentem kopyt i dźwięk płoz, ciągniętych po śniegu.

- Witajcie kochani! – Pansy wyłoniła się z największych, najbardziej okazałych sani. – Nasze konie zawiozą was do naszego dworu. Każda para otrzymuje swoje sanie, są w nich zaklęcia ogrzewające. Postanowiliśmy przy okazji zrobić mały konkurs! – Pansy zaklaskała w dłonie, a siedzący wciąż w saniach Terence zrobił minę głęboko świadczącą o tym, że on nie chce mieć z tym nic wspólnego.

Hermiona spojrzała na wielką, magiczną odmianę Aetonanów, które były srebrno-białe, niczym pegazy i sprawiały naprawdę imponujące wrażenie. Każde sanie były zaprzęgnięte w parę tych cudownych koni.

- Pierwsza para, która przekroczy bramę dworu, będzie spała w królewskiej sypialni na samej górze, w tej, która ma najlepszy widok na góry! – Pansy zaklaskała w dłonie.

Hermiona wzdrygnęła się lekko. Dopiero dziś rano, uświadomiła sobie, że jako narzeczona Malfoya będzie zmuszona dzielić z nim sypialnie w domu Pansy. Nie wypadało przecież, by spali osobno.

- Kocham ten pokój! Ma własny barek i bibliotekę, a także swój taras z tym nieziemskim widokiem – zachwalał Zabini. – Jeśli wygramy, to możemy spać tam razem Try – Blaise wyszczerzył się do Tracey, szturchając ją ramieniem.

- Jasne, że możemy! Łóżko jest tam cudowne! Pansy pozwoliła mi się raz na nim położyć na całe trzy minuty! – Davies zachichotała. – Chcę to wygrać Blaise!

- Nic z tego, stary – Draco uśmiechnął się wrednie do kumpla. – Wiesz, że nie pozwalam ci wygrać ze mną w cokolwiek więcej niż szachy.

- Może i umiesz szybko popędzać koniec – Zabini uśmiechnął się cwanie. – Ale nie zapominaj, że masz dziś ze sobą pasażerkę, która na pewno się boi tak szybko i wysoko latać – Blaise wymownie wskazał na Hermionę.

W odpowiedzi zacisnęła usta. Naprawdę nie znosiła latania, a otwarte sanie pędzące po mroźnym niebie nie były czymś, co sama dobrowolnie wybrałaby jako środek transportu. Nie mogła jednak okazać tak wielkiego braku odwagi, zwłaszcza gdy Zabb uśmiechał się niczym zadowolony z siebie, ślizgoński wąż.

- Draco na pewno jest w tym świetny – powiedziała głośno. – I dzięki temu to my wygramy. Jednak nie martw się… Pozwolimy ci przyjść się położyć na łóżku, na całe trzy minuty – mrugnęła do niego bezczelnie, choć tak naprawdę w środku wszystko w niej drżało.

Malfoy zachichotał, wyraźnie zadowolony, po czym podszedł, by otworzyć jej drzwiczki od sań. Wszyscy pozwoli zajmowali swoje miejsca i ustawiali się na linii startowej, którą Pansy rozrysowała za pomocą różdżki.

- Usiądź z przodu – polecił Draco, a Hermiona zajęła miejsce na niewielkiej, drewnianej ławeczce.

Poczuła jak blondyn siada tuż za nią, obejmując ją ramionami, by móc złapać za lejce. Jego podbródek oparł się o jej skroń, a jego ciepło i zapach wniknęły w nią całą.

- Złap za lejce i trzymaj je mocno.

Zrobiła jak jej kazał, zaciskając dłonie na skórzanych pasach, a Draco położył swoje palce kilka centymetrów poniżej jej i sprawnie zaczął kierować saniami tak, by również mogli ustawić się na linii startowej wraz z resztą.

- Boję się – szepnęła, czując jak głucho wali jej serce.

- Nie bój się. Obiecuję, że nic ci nie będzie – wyszeptał jej prosto do ucha.

- Na pewno wiesz, co robisz? – pisnęła, zaciskając powieki.

- Przed chwilą mówiłaś, że jestem w tym świetny – zaśmiał się.

- To było tylko moje szczerze życzenie – odpowiedziała, wciskając się mocniej plecami w jego tors.

- Więc nie masz się czego obawiać, bo będzie spełnione. Wygramy to – oznajmił pewnie.

Hermiona nadal miała zaciśnięte powieki, gdy Pansy wezwała wszystko do gotowości, a później krzyknęła głośno: START!

Pęd powietrza - jaki uderzył ją w twarz - był przerażający, ale starała się skoncentrować na tym, jak bezpieczna czuła się w ramionach Malfoya. Wiedziała, że przez cały czas, on był spokojny i opanowany, a jego rozkazy dla koni były wydawane mocnym i pewnym głosem. Chyba naprawdę był w tym świetny.

Hermiona poczuła, jak coś robi fikołka w jej żołądku, gdy zaczęli wznosić się w górę. Zimne powietrze nadal szczypało jej policzki, pomimo zaklęć rozgrzewających, ale zapach i ciepło Draco sprawiały, że wciąż czuła się w miarę niezagrożona. Przynajmniej było to trochę lepsze od latania na miotle.

- Otwórz oczy – wyszeptał jej do ucha, a Hermiona postanowiła go posłuchać. Widok ośnieżonych szczytów tuż przed nimi naprawdę zapierał dech w piersiach.

- Piękne – powiedziała, naprawdę urzeczona.

- To prawda – odpowiedział dziwnie zdławionym głosem i Hermiona odniosła dziwne wrażenie, że wcale nie mówił o górach.

Widziała inne pary szybujące jak oni po niebie, ale trudno było jej powiedzieć, czy byli na prowadzeniu.

- Teraz trzymaj się mocno – Draco kilka razy strzelił lejcami i wydał kilka komend, a konie nagle gwałtownie obniżyły swój lot. Hermiona nie mogła się powstrzymać, przed zapiszczeniem z emocji.

Uderzenie o ziemie było tak silne, że aż podskoczyli na swoich siedzeniach, ale zaraz potem Draco zaczął naprawdę mocno powozić, sprawiając że pędzili niczym wiatr.

Gdzieś przez prześwity drzew Hermiona zauważała inne sanie, ale coś jej mówiło, że Malfoy wcale nie żartował, że chce to wygrać. Wyjechali wreszcie z lasu, wjeżdżając na duży pagórek. Zaraz za nim jej oczom ukazał się wspaniały dwór. Nie tak duży jak Malfoy Manor, ale i tak okazały i ładnie wkomponowany w dolinę pomiędzy szczytami.

- Ostatnia prosta! – krzyknął Draco, powożąc tak szybko, że Hermiona znów zacisnęła powieki.

Wreszcie wjechali przez bramę, a Draco mocno ściągnął lejce, hamując konie. Sanie wykonały gwałtowny półobrót nim ostatecznie się zatrzymały. Coś strzeliło w powietrze i Hermiona otworzyła oczy, rozglądając się z konsternacją.

- Lord Draco Malfoy wraz z narzeczoną Lady Hermioną Dagworth-Granger przyjechali jako pierwsi – oznajmił jakiś wysoki, chudy czarodziej, ubrany w liberie kamerdynera i trzymający różdżkę w górze.

- Cholera! Zawsze musisz wygrywać prawda, Malfoy? – zaperzył się Marcus Flint, gdy jego sanie nadjechały jako drugie. Siedząca w nich Gianna wyglądała, jakby za chwilę miała zwymiotować.

Draco roześmiał się szczerze, a Hermiona poczuła, jak jego śmiech wibruje w jej ciele. Inne pary również zaczęły nadjeżdżać, a kamerdyner odczytywał ich tytuły i nazwiska. Nigdzie jednak nie było widać Blaise’a i Tracey, i Hermiona zaczęła się powoli trochę martwić. Wreszcie na horyzoncie pojawili się Astoria i Theodore.

- Widzieliśmy, że sanie Zabiniego chyba miały wypadek – krzyknął Theo. – Graham po nich wrócił i kazał nam was powiadomić.

Hermiona podskoczyła na siedzeniu, czując jak coś drży w jej wnętrzu z przerażenia. Tylko nie to!

- Trzymaj się! – powiedział szybko Draco, nim znów złapał za lejce i ponownie wprawił sanie w ruch, wymijając innych. Musieli do nich dotrzeć i to jak najszybciej.

Hermiona mocno złapała za rączkę swojej różdżki. Miała nadzieję, że nie będzie musiała jej użyć. Blaise i Tracey stali się jej prawdziwymi przyjaciółmi i zrobiłaby wszystko, co trzeba, żeby im pomóc. Bardzo jej na nich zależało. Podobnie, jak bardzo zależało jej na mężczyźnie, który siedział teraz za nią i pędził co sił, by sprawdzić, co z jego przyjaciółmi. Był dobry, szlachetny i lojalny – tak inny od tego rozpieszczonego bachora, którego znała ze szkoły. I już dziś wiedziała, że w takim jego nowym obliczu, na pewno nie trudno byłoby się zakochać.

 💍💍💍


Nie mogę uwierzyć, że to już 45 rozdział 😋 jeśli ktoś miałby jeszcze wątplwiości - To jest Slow Burn! 😁 No, ale jak wiadomo - powoli czas przejść do innych akcji. Mam nadzieję, że będzie warto czekać 😈 Do następnego razu! 

Venetiia.