Przyrzeczona - Rozdział II

 Dedykacja: Camille_1909 - Dziękuję Ci za cały Twój entuzjazm do każdej mojej pracy, co zawsze bardzo mnie motywuje! 💝😊

Za pomoc z tekstem dziękuję Nesce oraz Idze 💜

💍💍💍

Wrzesień – Październik 1998

 

            Wrzesień przeminął bez większych rewelacji. Wszyscy szybko wskoczyli w normalny tryb szkolny, jaki niósł ze sobą ostatni rok nauki. Ilość zadań domowych i materiału do opanowania, była naprawdę ogromna, a dodatkowe patrole prefektów męczące. Jesień przyszła nadspodziewanie szybko - ponura, zimna i deszczowa. Miłymi chwilami w poprzednim miesiącu, były tylko te, gdy przybywała poczta. Harry zamknięty na Grimmauld Place wraz z Remusem i jego rodziną, był zajęty planowaniem. Próbowali odgadnąć, jak odnaleźć ostatni, nieznany im horkruks Voldemorta, a także jak dostać się do niego na tyle blisko by móc zabić Nagini.  Nikt z nich nie wiedział, co tak naprawdę stało się z Czarnym Panem, po tym jak obydwoje z Harrym padli na chwilę na polu walki. Gdy Harry wstał, oszołomiony i obolały, Voldemorta i Śmierciożerców już nie było – po prostu zniknęli. To dlatego, niektórym tak łatwo było uwierzyć w to, że wojna się skończyła… Zakon jednak nie miał wątpliwości. Riddle wciąż żył i zapewne właśnie planował, jak ostatecznie podbić ich świat.

Harry pisał do niej i Rona raz w tygodniu. Musiał często zmieniać sowy, a także podpisy i charakter pisma. Hermiona wyszukała sprytne zaklęcie, które mu w tym pomagało. Dzięki temu, mieli choć namiastkę kontaktu ze sobą. Wiedziała, że Ron bardzo tęsknił za ich przyjacielem. Ona też, ale starała się skupić na nauce i na tym, by w nocy nie śnić o pewnym cholernym Ślizgonie.

Malfoy nie zwracał na nią kompletnie żadnej uwagi, gdy mijali się na korytarzach, czy w czasie wspólnych lekcji. Nie dokuczał jej, nie wyzywał ani nawet nie patrzył w jej stronę. I prawie przez cały czasy – gdy to ona spoglądała na niego – wyglądał jakby był odgrodzony od wszystkich szybą. Zupełny brak emocji w jego spojrzeniu, nadawał mu poniekąd nieludzki wygląd. Jedynymi wyjątkami od tych sytuacji było spotkanie jej, gdy szła gdzieś razem z Ronem. Wtedy od razu wracał dobrze im znany wredny dupek, który nie mógł sobie odpuścić, by nie poszydzić z ich związku i nie uderzyć jakoś w poczucie godności Weasleya. Nie wiedziała, co się zmieniło, że Malfoy przestał wyzywać ją od szlam, a nawet nie reagował, gdy Parkinson albo któraś z sióstr Greengrass to robiła podczas popołudniowej nauki w bibliotece. Dziwiła ją trochę jego postawa, ale starała się o tym za dużo nie rozmyślać. Unikała też szczebiotu Lavender i Parvati na temat tego, jak to Malfoy wyrósł i wyprzystojniał w tym roku. To niestety była cholerna prawda… Niemniej, to przecież nie miało żadnego znaczenia.

Mógł być wysoki, przystojny, bardzo męski, wysportowany i popularny. Mógł  też w tym semestrze konkurować z nią wynikami w nauce, świetnie przygotowany do każdych zajęć, oczytany i dokładny. Jednak to wszystko musiało pozostawać gdzieś daleko, na marginesie jej umysłu, bowiem rozmyślanie o nim powodowało, że jej sny stawały się coraz intensywniejsze.
Robiło jej się niedobrze, za każdym razem, gdy wyobraziła sobie, co Ron albo Harry powiedzieliby na to, że śni w takich sposób o ich wspólnym wrogu. Nie przyznała się do tego nawet Ginny i Lunie, nie chcąc by ją źle oceniły.

Starała się myśleć racjonalnie – miała dziewiętnaście lat i był to wiek, gdy naturalnym stawało się zauważanie tego, że jej koledzy ze szkoły wyrastali na przystojnych, wysokich i ciekawych mężczyzn. Wystarczyło spojrzeć na Nevilla, który w tym roku podbija wiele niewieścich serc swoją atletyczną budową albo na Michaela Cornera, przez którego uczennice wdawały się w bójki pomiędzy sobą. Malfoy też był w czołówce szkolnych przystojniaków, razem z Grahamem Montague, Blaisem Zabinim i Theodorem Nottem. Wiadomym jednak było, że Ślizgońscy faceci są nietykalni przez dziewczyny z innych domów. Jakiekolwiek próby flirtu z nimi, kończyły się natychmiastową interwencją wrednego klanu Ślizgonek, pod wodzą Pansy Parkinson. Dlatego dziewczyny, takie jak Parvati czy Lavender, wzdychały do adonisów ze Slytherinu wyłącznie z daleka.

Hermiona w głębi duszy, postanowiła pogodzić się z tym, że jej świadomość, w jakiś sposób postanowiła uznać Malfoya za przystojnego i interesującego. Walczyła jednak ze wszystkich sił, by jak najmniej o tym myśleć i by zachować to w sekrecie na całą wieczność. Malfoy ułatwiał jej sprawę, traktując ją jakby była przezroczysta i wcale dla niego nie istniała.

Gorzej było z Ronem, który w czasie, gdy nie próbował jej całować, przytulać i delikatnie namawiać, by zrobili następny krok, poświęcał całą swoją uwagę na złorzeczenie na Ślizgonów, a zwłaszcza na Dracona. Mówił o nim codziennie i zwracał uwagę, na wszystko co Malfoy zrobił. Hermiona była tym zirytowana i próbowała zawsze szybko gasić ten temat. Niestety Ron był tak zajadły w swojej nienawiści do blondyna, że nie przestawał, mimo jej próśb, gróźb i prób ignorowania jego nieustających tyrad i monologów.

💍💍💍

               Severus Snape okazał się nie najgorszym dyrektorem – Hermiona musiała to uczciwie przyznać. Zwalił dużą część swoich kompetencji na McGonagall i Slughorna, a sam pokazywał się niezwykle rzadko, nawet podczas posiłków w Wielkiej Sali. Nie dopuścił rodzeństwa Carrow do ponownego nauczania, dlatego nauczycielem Obrony Przed Czarną Magią był w tym roku wiekowy profesor Heller, dawny kolega McGonagll jeszcze ze szkoły. Od pierwszej lekcji, którą ostatni rocznik Gryffindoru dzielił ze Ślizgonami, uparł się, że do końca semestru nauczy wszystkich swoich uczniów wyczarować cielesnego patronusa. Większość Gryfonów nie miała z tym żadnego problemu, bo nauczyli się tego już w Gwardii Dumbledore’a przed trzema laty. Za to Ślizgoni słabo sobie z tym radzili,  a Malfoy od początku powiedział, że wcale nie zamierza się tego uczyć i nawet nie podnosił różdżki, gdy profesor o to prosił. Dostał za to tygodniowy szlaban, którym chyba wcale się nie przejął.

            Hermiona układając wraz z Ernim grafik patroli perfektów, mocno pilnowała, by nie trafić do jednej pary z Malfoyem. Przetrwała już jeden wieczór, z wyzywającą ją, co dwadzieścia kroków od szlam – Pansy Parkinson, ale myśl, że miałaby przez dwie godziny ignorować się z obiektem swoich sennych marzeń, wprawiała ją w prawdziwe dreszcze. Wolała tego za wszelką cenę uniknąć.

- Idziesz jutro do Hogsmeade? – zainteresował się Ernie, gdy kończyli pisać plan wieczornych patroli na najbliższe dwa tygodnie.

- Oczywiście, że tak. To przecież dopiero pierwsze nasze wyjście… Mam olbrzymią listę zakupów. Za tydzień przypada noc duchów. Muszę kupić jeszcze jakąś sukienkę na bal – opowiadała z ożywieniem.

- No tak. Masz szczęście, że masz z kim tam pójść – Macmillan skrzywił się pod nosem. – Zawsze fajnie jest mieć parę na takiej imprezie.

- Jest ktoś, kogo chciałbyś zaprosić? – zapytała, zwijając pergaminy.

- Ja… Tak w zasadzie, to chciałbym zaprosić Ginny Weasley – przyznał, rumieniąc się nieco.

Hermiona się nie zdziwiła. Ginny była prawdziwą, szkolną pięknością i wielu chłopców za nią wzdychało.

- Wiesz, że jest znowu z Harrym prawda? Nie mogą się widywać, ale piszą do siebie i ona…

- Tak, wiem o tym. Nie zamierzam się wtrącać ani próbować jej odbić. Po prostu miło by było iść z kimś na imprezę, potańczyć, napić się… wiesz, jako przyjaciele – wyjaśnił pośpiesznie Ernie.

- Jeśli chcesz to mogę ją zapytać – zaproponowała Hermiona.

- Naprawdę byś mogła? – twarz Erniego rozjaśniła się w pół sekundy.

- Jasne! Dam ci znać jutro po śniadaniu – obiecała, wstając i zabierając swoją torbę.

- Dzięki Hermiono, na Ciebie zawsze można liczyć! Z kim masz dziś patrol? – zapytał.

- Ze Stevenem Bletchleyem, tym Ślizgonem z szóstego roku – Hermiona skrzywiła się pod nosem. Bletchley nie miał odwagi wprost wyzywać jej od szlam, ale zawsze głośno komentował, jak to czuje zapach błota i jak bardzo go to irytuje. Pieprzony dupek.

- Powodzenia – Ernie uśmiechnął się pocieszająco.

- Dzięki. Do zobaczenia jutro po śniadaniu – Hermiona pożegnała się i pośpieszyła do swojego dormitorium, by móc odłożyć tam swoją torbę, nim zacznie swój dwugodzinny obchód po szkole.

💍💍💍

            Bletchley się spóźniał. Stała w holu głównym i coraz mocniej tupała nogą, zirytowana, że przez opieszałość chłopaka, będą musieli przedłużyć patrol, a to oznaczało mniej czasu na czytanie przed snem.

Patrzyła w stronę wyjścia z lochów, coraz bardziej zniecierpliwiona. Nienawidziła takiej niesubordynacji i zlewania swoich obowiązków. Nagle tuż za nią, od strony schodów, rozległ się odgłos kroków. Odwrócił się i uniosła głowę. Oddech zamarł jej w piersi na dwie sekundy, gdy zauważyła, że to nie kto inny, jak tylko Draco Malfoy.
Ubrany był dość swobodnie - w białą koszulę i czarne spodnie. Schodził powoli ze schodów, dumny i pewny siebie. I oczywiście uśmiechał się do niej  wrednie, jak zawsze.

- Zaraz zaczyna się cisza nocna, a ty nie masz dziś patrolu Malfoy – powitała go chłodno, zakładając ręce na piersi i ignorując mocny łomot swojego serca.

- Tobie też, dobry wieczór Granger. Przyszedłem cię poinformować, że Steven Bletchley jest dziś chory. Właśnie odprowadziłem go do skrzydła szpitalnego – Malfoy nie przestawał się uśmiechać.

- Świetnie… - sarknęła pod nosem. – No nic, pójdę po Ginny, żeby go zastąpiła. Możesz wracać do lochów – powiedziała szybko, czekając aż odejdzie, tak by nie musiała go wyminąć z bliska.

- Bletchley poprosił bym go dziś zastąpił, a ja się zgodziłem – oświadczył, powoli do niej podchodząc.

Hermiona zaklęła cicho pod nosem, nie mogąc się powstrzymać. Jej koszmar właśnie zaczynał się ziszczać. Dwie godziny, sam na sam z Malfoyem, na ciemnych, opustoszałych korytarzach. Od razu wyjęła różdżkę i zacisnęła na niej mocno palce. Musiała się pilnować…

- Skoro tak, zacznijmy od razu – burknęła, kierując się w stronę korytarza prowadzącego do klas na parterze.

- Z największą radością – zadrwił Malfoy, wyciągając swoją różdżkę i  ruszając zaraz za nią.

💍💍💍

            Tak, jak się spodziewała – ich wspólny patrol przebiegał w kompletnej ciszy. Malfoy nie odezwał się pierwszy, więc i ona postanowiła milczeć, spodziewając się, że jeśli będzie próbowała rozpocząć z nim rozmowę, jak nic skończy się to albo wyzwiskami, albo nawet poważną awanturą. Jednak powolna wędrówka, po mrocznych korytarzach z nim tuż za plecami, była dla niej wysoce niekomfortowa i sprawiała, że czas niemiłosiernie jej się dłużył.

Weszli na pierwsze piętro. Hermiona szła przodem, zaglądając do wnęk i za gobeliny, a Malfoy wciąż trzymał się z tyłu.

- Musisz zaglądać do każdego schowka? – warkną nagle, gdy zerknęła za kolejny posąg.

- A jak sądzisz, gdzie mogę znaleźć łamiących ciszę nocną uczniów, jeśli nie w schowkach? – zapytała, lekko zirytowana.

- Szybciej byśmy skończyli patrol, gdybyś się tak nie guzdrała! – narzekał.

- Patrol ma określony czas, a nie ilość powierzchni do przejścia – przypomniała, zaglądając do kolejnej wnęki.

- Gadanie… Tylko ty jedna ,tak tego pilnujesz Granger!

- Dobrze wiedzieć, że wszyscy inni, mają gdzieś zasady – westchnęła, nie chcąc mu mówić, że sama też zwykle nie zagląda do każdej wnęki, a zaczęła to robić, by szybciej zleciał jej czas, jaki musi z nim spędzić.

- Pomogę ci. Wtedy będzie szybciej! – zdecydował Malfoy, wyprzedzając ją i podchodząc do drewnianych drzwi.

Hermiona od razu poczuła, że coś jest nie tak. To było dziwne… Dlaczego nagle zmienił zdanie? Od razu ruszyła za nim. Malfoy tylko lekko uchylił schowek.

- Nic tu nie ma – oznajmił, ledwo zerkając do środka.

Hermiona obeszła go z drugiej strony i szarpnęła mocniej, nim zdążył ją powstrzymać. Pisnęła głośno i odskoczyła do tyłu, gdy tuż przed jej nosem przeleciało coś wielkiego. Potrzebowała trzech sekund, by zorientować się, że było to ciało postawnego mężczyzny.

Słyszała, jak Malfoy zaklął pod nosem i wymamrotał coś o nadgorliwych kujonicach.

- Czy on nie żyje? – zapytała drżącym głosem, patrząc na powalonego na twarz, wielkiego faceta.

- Jest tylko spetryfikowany – mruknął Draco.

- Skąd wiesz? – Hermiona wciąż nie potrafiła wyjść z szoku.

- Zgaduję Granger – sarknął, wyraźnie poirytowany. – Zgłoś McGonagall, że znaleźliśmy spetryfikowanego intruza na terenie szkoły.

- Tak, jasne – Hermiona machnęła różdżką, z której zaraz wyskoczyła srebrna wydra, po czym przekazała jej wiadomość.

- Idź skończyć patrol, a ja z nim zostanę – zaproponował z dziwnym napięciem w głosie.

- Mowy nie ma! Poczekam tu na panią wicedyrektor – Sama nie wiedziała, czy zostaje bo boi się iść dalej sama, czy dlatego, że boi się zostawić Malfoya z kimś potencjalnie niebezpiecznym

- Nadal nikogo nigdy nie słuchasz, prawda Granger? Powiedziałem, że masz stąd iść! Teraz! – warczał, ewidentnie zaciskając pięści.

- Słucham ludzi, którzy mają coś wartościowego do powiedzenia, a ty się do nich nie zaliczasz Malfoy! – odparła butnie.

- Choć raz mnie posłuchaj, ty mała, cholernie uparta wiedźmo!

Hermiona kompletnie nie rozumiała, dlaczego Malfoy tak się pieklił o to, że nie chciała go zostawić sam na sam z intruzem… Czyżby planował jakoś pomóc temu człowiekowi? Albo być może chciał  go  jakoś skrzywdzić…?

- Panno Granger, panie Malfoy, czy wszystko w porządku? – zapytała McGonagall, śpiesząc do nich w swoim czerwono-zielonym szlafroku.

- Znaleźliśmy kogoś w skrytce na miotły – wyjaśniła szybko Hermiona, odwracają wzrok od czerwonego ze złości Ślizgona.

McGonagall machnęła różdżką, przewracając bezwładne ciało na plecy. Hermiona zamarła, widząc, że tu przed nią leży wysoki blondyn o brązowych oczach. Thorfinn Rowle – mężczyzna, któremu w zeszłym roku wyczyściła pamięć w jednej z mugolskich kawiarni, po tym jak przyszedł tam po nią, Rona i Harry’ego, gdy uciekli z wesela Billa i Fleure.

- O Godryku! To przecież jest śmierciożerca! – zawołała, nie kryjąc strachu.

- Doskonale pani wie, panno Granger, że nie ma już czegoś takiego, jak śmierciożercy – usłyszała za sobą cierpki głos.

Odwróciła się na pięcie i patrzyła, jak Severus Snape podchodzi do nich wolnym krokiem.

- Severusie, ten mężczyzna jakoś zakradł się do szkoły! Musimy sprawdzić osłony i wezwać aurorów! – denerwowała się McGonagall.

- Pan Rowle, wcale się tu nie zakradł, Minerwo. Był dziś u mnie w przyjacielskich odwiedzinach. Nie mam pojęcia, jakim cudem trafił spetryfikowany do tego schowka, ale mogę ci przysiąc, że się tego dowiem – Snape popatrzył uważnie na Dracona. Malfoy zdawał się tym jednak w ogóle nie przejmować, uśmiechając się złośliwie do dyrektora.

Hermiona poczuła, jak skóra jej cierpnie. Była prawie pewna, że Draco wiedział o tym, że Rowle leżał w tym schowku. Czyżby to on go tam ukrył? A jeśli tak, to dlaczego? Przecież zapewne znał go dobrze z kręgu śmierciożerców… Nie miała pojęcia, co o tym myśleć!

- Co teraz zrobimy? – zapytała cicho McGonagall.

- Zabiorę Thorfinna do mojego gabinetu i przeproszę go za ten incydent, oczywiście obiecując mu, że winni zostaną surowo ukarani – Snape machnął różdżką, a ciało mężczyzny uniosło się w powietrzu, niczym bezwolna kukiełka.

- Tak będzie najlepiej – McGonagall zmierzyła dyrektora spojrzeniem pełnym pogardy, gdy zaczął on lewitować nieprzytomnego śmierciożercę w stronę wyjścia z korytarza.

- Pani dyrektor… - zaczęła Hermiona.

- Na dziś wystarczy patrolu panno Granger. Obydwoje wracajcie do swoich dormitoriów.

- Ale…

- To wszystko. O reszcie możemy porozmawiać jutro – Minerwa wymownie spojrzała w stronę Dracona i Hermiona od razu zrozumiała, że chodziło jej o to, że lepiej nie mówić niczego znaczącego w jego towarzystwie.

- Dobrze. Dobranoc pani profesor – pożegnała się Hermiona.

- Dobrej nocy – odpowiedziała McGonagall, po czym odwróciła się i odeszła.

Hermiona kątem oka spojrzała na Malfoya, który nadal wydawał się zirytowany całą tą sytuacją.

- To ty go spetryfikowałeś – to było stwierdzenie, a nie pytanie.

- Nie mam pojęcia, o czym mówisz – Malfoy uśmiechnął się szyderczo.

- Doskonale wiesz, o czym mówię!

- Ani trochę Granger – zabrzmiało to, jakby miał zamiar się z nią droczyć.

Hermiona parsknęła.
- Nie wiem czemu rzucasz klątwy na dawnych kolegów, ale przysięgam, że się tego dowiem.

- Oczywiście, że tak. Bo ty zawsze musisz wiedzieć wszystko, prawda? To twój jedyny, życiowy cel, może poza doprowadzaniem mnie do skrajnego szału! – syczał, przeszywając ją swoim mroźnym spojrzeniem.

Hermiona nerwowo przełknęła ślinę. Stała za blisko niego, a jego wzrok jednocześnie przerażał ją i fascynował. Dość tego! Odwróciła się z zamiarem natychmiastowego odejścia.

- Jeszcze jedna sprawa na odchodne Granger! – odezwał się, gdy ona zdążyła już zrobić kilka kroków.

- Niby jaka? – zapytała cierpko.

Ku jej zaskoczeniu Malfoy podszedł i stanął tuż przed nią. 

- Idziesz jutro do Hogsmeade, czy tak?

- No tak… - odpowiedziała, szczerze zaskoczona jego pytaniem.

- Z Weasleyem? – Malfoy patrzył jej prosto w oczy, a Hermiona ledwo opanowała się przed potarciem swojej blizny. Za blisko, za dużo…

- Nic ci do tego - odpowiedziała siląc się na spokój, choć obawiała się czy on nie usłyszy, jak głośno bije jej serce, a krew dosłownie pędzi w żyłach.

- Pora byś z nim zerwała Granger – powiedział gładko, wyginając kąciki ust w drwiącym uśmieszku.

- Co? – Hermiona otworzyła oczy z niedowierzaniem. Czy on naprawdę właśnie powiedział coś podobnego? A może to tylko kolejny z jej snów? Czy powinna się spróbować dyskretnie uszczypnąć, by się o tym przekonać?

- Słyszałaś. Zrób to dla jego dobra i zerwij z nim… Najlepiej jak najszybciej. – Spojrzenie Malfoya nie opuszczało ją nawet na chwilę.

- Nie zamierzam słuchać tych bzdur! – prychnęła, po czym wyminęła go szybko.

Nagle poczuła silny uścisk na swoim ramieniu. Miejsce, w którym jej dotknął w sekundę zapłonęło żywym ogniem, choć miała na sobie dwie warstwy szat.  Odskoczyła na bok, potykając się niezgrabnie o własne stopy.

- Nie dotykaj mnie! – wycedziła przez zęby, próbując choć trochę odzyskać panowanie nad sobą.

- Posłuchaj mnie uważnie, bo słynę z tego, że nie lubię się powtarzać! – Draco stał tak blisko niej, że wyraźnie czuła zapach jego drogiej wody kolońskiej – Pójdziesz jutro do wioski z jakąś koleżanką. I będziesz omijać tam szerokim łukiem wszystkich facetów, a zwłaszcza Weasleya. Czy to jasne? Jeśli nie chcesz, by stała mu się krzywda, dopilnuj, by żadna wzmianka o nim i o tobie nie pojawiła się w gazetach – Malfoy powoli akcentował swoje słowa, jakby mówił właśnie do małego, niesfornego dziecka.

- Czy ty mi grozisz? – zapytała, nie kryjąc oburzenia.

- Tylko cię informuję Granger. Wkrótce się przekonasz, że żarty się skończyły. Jesteś mądrą dziewczynką i wiesz, że wojna wciąż trwa. Masz zrobić to, co powiedziałem, zrozumiano?

- Nie wiem, co ci się uroiło, ale nie zamierzam tego dłużej słuchać! – Hermiona obrzuciła go, najbardziej niechętnym spojrzeniem, na jakie było ją stać w tej sytuacji i znów odwróciła się, by wreszcie ostatecznie od niego uciec.

- Jeśli mnie nie posłuchasz, Weasley naprawdę wkrótce tego gorzko pożałuje! - zawołał za nią.

 Postanowiła więcej mu nie odpowiadać, tylko przyśpieszyć kroku i zniknąć z jego pola widzenia. Nie miała pojęcia, co Malfoy miał na celu, mówiąc jej to wszystko, ale w głębi siebie wyraźnie czuła, że to wcale nie były tylko jakieś chore żarty. Coś zaczynało się dziać i całą sobą czuła, że będzie to coś niebezpiecznego.
Od dawna nie miała wątpliwości, że Malfoy naprawdę był naznaczonym śmierciożercą i na pewno nie przyjął swojego Mrocznego Znaku, pod wpływem imperiusa. Tłumaczyła go, w swoich myślach presją jego środowiska i chorymi poglądami jego ojca, ale to nie zmieniało faktu, że Draco Malfoy był naprawdę groźnym człowiekiem.

💍💍💍


            Wiedziała, że uleganie jego żądaniom, co do których w ogóle nie miał prawa, było niewłaściwe i mogło mu dać jakieś chwilowe poczucie władzy nad nią. Niemniej, nie miała co się oszukiwać. Naprawdę się przestraszyła, że jeśli go nie posłucha, to Ronowi może stać się jakaś krzywda. Nigdy by sobie tego nie wybaczyła.
Szybko w jej głowie wyklarowała się myśl o tym, by pójść jutro do wioski z Luną i Ginny, a Ronowi skłamać, że nie chce by wiedział, jaką kupi sukienkę na przyjęcie z okazji Święta Duchów. To przynajmniej brzmiało wiarygodnie… Zastanawiała się chwilę, czy poinformować kogoś o tym, czego Malfoy od niej zażądał. Jaki mógł mieć powód ku temu, żeby wtrącać się akurat do jej związku z Ronem? Czy ktoś z Zakonu powinien się dowiedzieć? Ciągle zastanawiała się, czy napisać o tym do Kingsleya lub Remusa. Biła się z myślami w tej sprawie, prawie przez całą noc. Ostatecznie postanowiła nic z tym nie robić i zobaczyć czy Malfoy wróci do ignorowania jej, czy jednak zacznie teraz częściej ją zaczepiać i stawiać przed nią podobnie absurdalne żądania. Musiała uczciwie przyznać, że była nawet trochę zaintrygowana całą tą sytuacją i jej przyczynami. O co chodziło? Czy to miało jakiś związek z Voldemortem? Czy Malfoy wiedział coś więcej i dlatego ją ostrzegał? A może chciał ją tylko przestraszyć? Albo sprowokować? Bardzo chciałaby móc to szybko rozgryźć!

            Wiał okropny wiatr i padał zimny, zacinający deszcz, gdy razem z Ginny, Luną i Susan Bones dotarły do Trzech Mioteł, zaraz po tym, jak skończyły robić zakupy w butiku z sukienkami. Hermiona była zadowolona z krótkiej, czerwonej sukienki, wykańczanej na dekolcie elegancką koronką, którą pomogła wybrać jej Ginny. Miała nadzieję, że Ron nie będzie narzekał, jak to czerwony kłóci się z jego włosami… Uśmiechnęła się sama do siebie, gdy przypomniała sobie o tym, że jej chłopak czasem bywał strasznie próżny.

- Ginny, a ty z kim idziesz na imprezę z okazji Święta Duchów? – zagadnęła Luna, gdy popijały piwo kremowe siedząc w ciepłym wnętrzu pubu. 

- Ernie Macmillan zaprosił mnie jako koleżankę. Zapytał mnie o to przez Hermionę – Ginny zachichotała. – Chyba bał się podejść do mnie osobiście.

- Pewnie tak, w końcu mało kto, chciałby zadrzeć z Wybrańcem, oficjalnie podrywając jego dziewczynę – stwierdziła wesoło Susan.

- A z kim idą Lavender i Parvati? – zagadnęła Hermiona, z zainteresowaniem patrząc na stół tuż obok, gdzie jej koleżanki oraz Padma Patil i Hannah Aboot, dość bezpośrednio podziwiały grupę najstarszych Ślizgonów, siedzących nieopodal.

Hermiona zdziwiła się trochę, widząc, że Pansy Parkinson uśmiecha się zalotnie do Davida Ressa, a Astoria Greengrass krzywi się pod nosem, gdy Theodore Nott mówi coś do niej. Malfoy siedział wygodnie rozparty na krześle i powoli popijał Ognistą Whisky, od czasu do czasu rozglądając się po pubie, jakby kogoś szukał. Hermiona zauważyła, że kilka razy zerknął na nią, uśmiechając się złośliwie pod nosem. No tak… Już wiedział, że go posłuchała i wyraźnie był z tego zadowolony. Skończony dupek!

- Parvati idzie z Deanem, a Lavender dowiedziała się, że Malfoy nie zaprosił jeszcze żadnej dziewczyny i chyba wciąż liczy na niego – Ginny z przyjemnością zakpiła z nadziei Lav.

- Serio Malfoy nikogo jeszcze nie zaprosił? Dlaczego? – Hermiona nie mogła nie zadać tego pytania. To było bardzo intrygujące. Taki facet jak on, z pewnością nie miał najmniejszego problemu ze znalezieniem odpowiedniej partnerki na imprezę. Ciekawe co go powstrzymywało?

- Może nie chce by jego przyjacielowi było smutno? –  zastanowiła się jak zwykle rozmarzonym tonem Luna.

- Jakiemu przyjacielowi? – zdziwiła się Susan.

- Temu ładnemu, co ma ciemne włosy i od pewnego czasu zawsze jest obok niego – Luna spojrzała na siedzącego na prawo od Draco, Grahama Montague.

- To Montague też nikogo jeszcze nie zaprosił? – niedowierzała Ginny.

- Z tego co wiem, to on idzie z Daphne Greengrass. Słyszałam, jak chwaliła się tym przedwczoraj w łazience na piątym piętrze – opowiadała im Susan.

- Biedny… Na pewno wcale tego nie chce , ale zachowuje pozory – Luna chyba naprawdę współczuła czego Ślizgonowi.

- Patrzcie! To Justin i ta Puchonka Lina! Czyli oni naprawdę są razem! – ekscytowała się Susan, a Ginny natychmiast podchwyciła temat nowej pary, o której wszyscy ostatnio mówili.

Hermiona pochyliła się bliżej Luny.

- Dlaczego uważasz, że Montague wcale nie chce iść z Greengrass na bal? – zapytała, nieco konspiracyjnie.

Luna uśmiechnęła się do niej ciepło.

- Czy to nie oczywiste? Tylko na niego popatrz! – Luna kiwnęła głową w stronę stołu Ślizgonów.

Hermiona spojrzała na nich. Graham, mówił właśnie coś z zaangażowaniem w stronę Dracona, który zamyślony patrzył gdzieś w ścianę i chyba w ogóle go nie słuchał.

- Nie bardzo rozumiem – przyznała, choć nie znosiła tego, że czegoś nie wiedziała.

- On od dawna kocha się w swoim przyjacielu. To smutne, bo Malfoy najwyraźniej tego nie odwzajemnia. Chyba nawet tego jeszcze nie zauważył – Luna napiła się piwa kremowego, jakby wcale nie oświadczyła przed chwilą, że jeden z największych przystojniaków w szkole, woli mężczyzn.

- Luna, Graham Montague nie jest gejem – Hermiona uśmiechnęła się, nieco pobłażliwie, uznając, że fantazja jej przyjaciółki, naprawdę nie zna granic.

- Skąd wiesz? Powiedział ci? – Luna spojrzała na nią swym półprzytomnym wzrokiem.

- Nie, ale… On przecież ciągle umawia się z dziewczynami i…

- I żadnej nie całuje. Wiem, bo miał randki z kilkoma moimi koleżankami z domu. Ponadto, gdy myśli, że nikt go nie widzi, patrzy na Dracona tak, że jego aura ma wtedy intensywniejszy kolor.

- Och, aura… Tak, zapomniałam o tym – Hermiona uśmiechnęła się cierpko pod nosem. Teraz wszystko było jasne. Banialuki i wróżenie z fusów.

- A czy wiesz, że tobie w tym roku też zmieniła się aura? – zapytała radośnie Luna.

Hermiona momentalnie się spięła. Nie wierzyła w te bzdurzy o aurze, czakach i innych tego typu rzeczach, bo była na to zbyt racjonalna, ale coś jej nie pasowało w sposobie, jaki Lovegood teraz na nią patrzyła.

- Niby jak? – zapytała, czując całą sobą, że pożałuje tego, że w ogóle zapytała.

- Zmienił się jej kolor. Wcześniej, gdzieś od trzeciego roku, twoja aura miała intensywny, brązowy odcień… Niczym dojrzałe kasztany. 

- Interesujące – mruknęła Hermiona, sięgając po swój kufel i starając się wyrzucić z głowy obraz jej ulubionego swetra Rona, w głębokim, kasztanowym kolorze.

- Jednak w tym roku, twoja aura ma zupełnie inne barwy.

- Jakie? – zapytała, choć sama nie była pewna, czy chce to wiedzieć.

- Niebieski, ale nie głęboki tylko bardzo delikatny. Z dodatkowym odcieniem szarości. Ten kolor jest taki chłodny, ale jest też niezwykły i piękny.

Hermiona nerwowo przełknęła ślinę. Co za bzdury! Nie było żadnej aury, a w niej samej nic się w tym roku nie zmieniło. Nadal kochała kasztanowy kolor, w którym Ronowi było bardzo do twarzy. Wszystko było takie, jak zawsze!

- Pójdę po następną kolejkę – zdecydowała, dopijając swoje piwo i gestem ponaglając resztę dziewczyn.

- Ciekawe jest to, że nie tylko tobie w tym roku zmieniła się aura – kontynuowała niezrażona Luna.

- Naprawdę? – Hermiona żałowała, że nie ugryzła się w język nim znów się odezwała. Powinna od razu skończyć tę rozmowę.

- Och tak! Zabini na przykład, ma teraz aurę pomarańczową, niczym ogniste płomienie, a Tracey Davis brązową, coś jakby mleczna czekolada…

- Komuś jeszcze się zmieniła? – Hermiona odruchowo spojrzała na Malfoya.

- Ze Slytherinu nie. Montague ma odcień srebrzystej platyny, bardzo podobny kolor, ma aura Astorii Greengrass. To się stało u niej z dwa lata temu. Parkinson to czysta, głęboka zieleń, a Nott to prawie Krukoński granat.

- Naprawdę Luna, to musi być piękne widzieć na co dzień tyle barw – Hermiona zmusiła się do uśmiechu i wstała od stołu.

- Malfoyowi aura zmieniła się gdzieś na początku waszego czwartego roku. Wcześniej była to głęboka, Ślizgońska zieleń z domieszką srebra, jak u Parkinson, ale od lat to cudowny odcień bursztynu – Luna uśmiechnęła się do niej, a Hermiona odniosła dziwne wrażenie, że za uśmieszkiem jej przyjaciółki kryje się jakiś podtekst. Stwierdziła jednak, że ma dość tej dziwnej rozmowy i upewniając się, że jej koleżanki chcą drugiej rundy piwa kremowego, wstała i podeszła do zatłoczonego baru.

💍💍💍

I już rozdział II za nami! 😁

Mam nadzieję, że macie nadal wiele pytań - bo bardzo chcę napisać Wam odpowiedzi w kolejnych częściach tej historii 😋

Mam nadzieję, że przyszły tydzień również utrzyma ilość obiecanych publikacji - trzymajcie za to kciuki. 

Jeśli zależy Wam na spoilerze do rozdziału nr III, to Neska już go ma, więc to ją musicie o niego dręczyć 😆

W razie pytań zapraszam do kontaktu. 

Wielkie buźki i do środy!

Venetiia.