[WOW] Rozdział 50 - "Czy to już wszystko?"

 Dedykacja: Dla ludzi zawsze wierzących, że to opowiadanie dotrwa do ostatniego rozdziału oraz dla Wszystkich, którzy przyczynili się do tego, że blog osiągnął cudowną cyfrę 4 mln wyświetleń! Dziękuję! 💖💋💋💋💋



◈◈◈

                Pani Pomfrey uparła się, by zostawić ją na noc w skrzydle szpitalnym, a ona nie miała siły się wykręcić, zwłaszcza, że Draco posłał jej takie spojrzenie, że już wiedziała, że nie ma żadnego sensu się z nim kłócić. Zresztą była taka zmęczona i podłamana wydarzeniami ostatnich godzin, że ciepło szpitalnego łóżka i odrobina eliksiru spokoju, naprawdę dobrze jej zrobiły.
Wiedziała, że za drzwiami czekał Ron, który ciskał się o to, że to Draco z nią tam wszedł, ale nic nie mógł na to poradzić. To ona wczepiła się w Malfoya, jak ufne dziecko w ulubionego misia i nie chciała, by choć na chwilę ją zostawił. Zwłaszcza, że była prawie pewna, że nie będzie chciał mieć z nią dłużej nic wspólnego, po tym, co stało się z Theo i chłonęła jego obecność, póki jeszcze mogła się nią nacieszyć.
Siedział przy jej łóżku, trzymał ją za rękę i z niepokojem, ale i złością, słuchał, jak zeznawała przed aurorami o tym, czego dowiedziała się od Higgsa… I o tym, co ten zwyrodnialec planował jej zrobić.
Gdy już wszyscy wreszcie wyszli, Hermiona odetchnęła. Świadomość tego, jak blisko strasznego losu się dziś znalazła, była dla niej praktycznie druzgocąca. Nie mogła teraz o tym myśleć, by nie pęknąć…

Jednak to wszystko było od niej silniejsze i łzy popłynęły, nim zdążyła choć spróbować nad tym zapanować.
- Hermiona… - Malfoy mocniej uścisnął jej dłoń.
- Nie chciałam Draco, naprawdę…
Usiadł na skraju jej łóżka i wciągnął ją w swoje ramiona, pozwalając jej płakać w swoją białą koszulę.
- Cii… Wiem. Wiem o tym – szeptał w jej włosy, kołysząc ją łagodnie.
- Dlaczego go nie dopilnowaliśmy? Dlaczego… ? – szlochała rozpaczliwie, nie mogąc się pogodzić, że z jej winy, ukochany Ginny również był teraz martwy.
- Nie obwiniaj się. To jest moja wina. Najpewniej dałem mu wieczorem za małą dawkę eliksiru nasennego – wyznał gorzko.
- Sama powinnam była to zrobić. Nie mogę przestać o tym myśleć… To takie strasze! Jeszcze jego ojciec, mój Boże! Nie chcę sobie wyobrażać, co przeżywa teraz jego matka… - płakała rozpaczliwie.
- Nott senior leżał na oddziale psychiatrycznym, udając, że po wojnie zwariował, tak by nie iść siedzieć do Azkabanu. Tylko dlatego nie mogła się z nim rozwieść, bo podobno nie był w pełni władz umysłowych.
- Skąd wiesz? – wychrypiała, ocierając dłonią łzy i patrząc na niego.
- Od Higgsa. Miał ciągły kontakt z Nottem seniorem.
-Wiesz co się teraz z nim stanie? Aurorzy coś mówili? – zapytała, próbując złapać uspokajający oddech.
- Jest w areszcie, tak jak jego brat. Za kilka dni trafią najpewniej do Azkabanu – Draco odgarnął jej loki z twarzy i ułożył się wygodnie, tak by ona mogła położyć głowę na jego klacie, w czasie gdy on delikatnie przeplatał jej włosy pomiędzy palcami.
- Powinien tam zgnić, przeklęty drań! Nasłał na Susan swojego brata, bo myślał, że to ja. Miałam rację, sądząc że nas pomylono z powodu płaszcza. To też przeze mnie – westchnęła spazmatycznie.
- Nie waż się czuć winna czegokolwiek co zrobił ten zwyrodnialec! To tylko i wyłącznie jego wina, słyszysz? – mówił twardo.
- Nie mogę… Ciągle to do mnie wraca – wyszeptała z bólem.
- Nie myśl o tym teraz i spróbuj się trochę przespać – poprosił.
- Chyba nie potrafię – przyznała, a nowa fala łez spłynęła po jej policzkach, znów mocząc jego koszulę.
- Będę tu przez cały czas. Obiecuję – zapewnił ją, a Hermiona poczuła miłe ciepło w okolicy serca.
Mimo wszystko czuła się naprawdę zmęczona, dlatego zamknęła oczy i kojona biciem jego serca, tuż pod swoim policzkiem, prawie zasnęła, gdy obudził ją nagły trzask.

- Odsuń się od niej, ty pieprzony śmierciożerco! – usłyszała i gwałtownie uniosła głowę.

Ron leciał w ich stronę, niczym rozszalały hipogryf, aż czerwony ze złości. Harry był tuż za nim, najpewniej chcąc go powstrzymać przed prawdziwym atakiem, a uścisk Dracona na jej ciele tylko się wzmocnił, jakby bał się, że za chwilę ktoś mu ją naprawdę odbierze.
- Nie wydzieraj się Ron – poprosiła. – Nie masz o co. Draco, tu jest bo ja go o to poprosiłam.
- Ale Hermiona! To przecież jest śmierciożerca! – Ron stanął przy jej łóżku, wciąż wyglądając na gotowego do ataku.
- Wielkie dzięki, że nam kurwa o tym przypomniałeś, Weasley, bo już każdy zapomniał! – warknął Draco, a Hermiona wyraźnie poczuła, jak aż cały iskrzy z irytacji.
- Daj spokój Ron, to nie jest czas na tę rozmowę. Hermiona potrzebuje odpoczynku – wtrącił się Harry.
- Czy ty nie widzisz Harry, że nasza przyjaciółka leży w ramionach mordercy?
- Hamuj się Ron! Nie masz prawa tak mówić! – syknęła Hermiona, siadając i czując jak jej złość wyraźnie narasta.
- Mów zaraz coś jej zrobił, Malfoy! Napoiłeś ją czymś? Albo przekląłeś? – warczał rozwścieczony Rudzielec.
- Masz szczęście, że nie chcę denerwować Hermiony, bo byśmy inaczej pogadali, tępaku! – Draco popatrzył na Rona z czystą pogardą. – A teraz zabieraj się stąd, zanim wstanę i sam cię wyrzucę. Moja dziewczyna potrzebuje spokoju. Jakbyś kurwa nie zauważył, ma za sobą naprawdę ciężki dzień, więc wypierdalaj! – warczał Malfoy.
- Dziewczyna? – powtórzył głucho Ron, jakby słysząc to słowo po raz pierwszy w swoim życiu.
- Jesteśmy razem, więc tak, jestem jego dziewczyną, a teraz ja naprawdę też cię proszę Ron, żebyś stąd poszedł. Pogadamy jutro, gdy poczuję się lepiej – mówiła, czując jak pulsujący ból głowy do niej powraca.
- Nie wiem co tu się wydarzyło, ale nie zostawię tak tego! – obiecał Ron, po czym odwrócił się na pięcie i ruszył do wyjścia.
- Odpocznij Hermiono, przyjedziemy tu jutro, dobrze? – odezwał się Potter.
- Dobrze, dzięki – mruknęła, zamykając oczy i znów wtulając się w Dracona, bowiem ból głowy robił się coraz bardziej nieznośny.
- Dbaj o nią – usłyszała ciche słowa.
- Nie martw się, Potter. Będę przy niej przez cały czas…

To dobrze – pomyślała słysząc jego kojący głos. Odetchnęła lekko, wdychając znajomy zapach i nim minęła kolejna minuta, już twardo spała.


◈◈◈

                Gdy się rano obudziła, pierwszym co zarejestrowała, było to, że Draco spał na krześle obok. Nie przebudziła się, gdy wychodził z jej łóżka, dlatego nie wiedziała czy wyszedł z niego sam, bo nie było mu wygodnie, czy też to pani Pomfrey go przegoniła.
Ból w jej głowie znacznie się zmniejszył, a inne rany i urazy zostały w pełni uleczone. Miała nadzieję, że pielęgniarka zaraz po śniadaniu, pozwoli jej wrócić do swojego dormitorium. Dziś była niedziela, więc będą mogli razem z Draconem odpocząć, przed jutrzejszymi zajęciami.
Nagle znów dotarło do niej, co się stało.
Theodore… Jego tam jutro z nimi nie będzie. Nie usiądzie w swojej ławce. Nie pogada z Parvati, która była jego opiekunką w programie resocjalizacji. Nie pójdzie na trening Qudditcha… Theo już nie ma.
Łzy potoczyły się po jej policzkach, gdy spojrzała na śpiącego spokojnie Dracona.
Czy naprawdę nie obwiniał jej o to, że przyczyniła się do śmierci jego najlepszego przyjaciela?
Jak on poradzi sobie z kolejną stratą w tak krótkim czasie? Niedawno umarł Greg, później jego ojciec, a teraz Nott… To musiało się na nim odbić. Czy przyjdzie taki dzień, gdy zacznie ją o to wszystko obwiniać? Zapewne tak…
Draco zamrugał i ziewnął, budząc się i rozciągając zesztywniałe mięśnie.
- Hej… - przywitał ją, przeciągając się i poprawiając rozczochrane włosy. – Jak się czujesz? Boli cię coś? Zawołać pielęgniarkę? – dopytywał.
- Nie – odpowiedziała chrypliwie.
Draco przetarł oczy i znów spojrzał na nią.
- Nie płacz, Herm… - przesiadł się na skraj jej łóżka i złapał jej dłoń, patrząc na nią z niepokojem.
- Ja… Tak bardzo żałuję – wyznała.
- Wiem. Ja też. Ale niestety nie możemy już nic zrobić. Theodore miał prawo do własnej decyzji. Myślę, że nawet gdybyśmy zdołali go powstrzymać, to i tak by to zrobił innym razem. Widać nie wyobrażał sobie swojego życia bez niej.
- Tak, to prawda… Też tak myślę. Higgs powiedział mi, że Ginny sama się otruła z rozpaczy, gdy wmówili jej, że Theodore ją zostawił – Hermiona nie opanowała kolejnych łez.
Tragedia jaka dotknęła Theo i Ginny była niczym historia z jakiejś książki. Niewinni kochankowie, rozdzieleni siłą przez złych ludzi. Wciąż nie mogła się z tym pogodzić…
- Nie płacz już, proszę cię. Nie mogę na to spokojnie patrzeć – Draco delikatnie otarł jej łzy, czule głaszcząc jej policzek.
- Pójdziesz zapytać pielęgniarkę czy mogę już stąd wyjść? Wole wylegiwać się w swoim łóżku – przyznała, uśmiechając się lekko.
- Jasne. Szczerze mówiąc, też wolę twoje łóżko – Draco mrugnął do niej i uśmiechnął się lekko.
Hermiona patrzyła, jak idzie w stronę gabinetu pielęgniarki, uświadamiając sobie, że ona też mogła skończyć podobnie jak Ginny. Zakochała się w nieodpowiednim dla niej mężczyźnie, w nieodpowiednim czasie. W kimś z drugiej strony barykady. W kimś kogo powinna potępiać i nienawidzić. Nie dziwiła się jednak przyjaciółce, że rzuciła się całą sobą w to uczucie, bo przecież ona zrobiła to samo. Wyprosiła swoich przyjaciół, by móc zostać tylko z nim… Czy też kiedyś przyjdzie jej zapłacić za to uczucie do niego? Wciąż tego nie wiedziała. Ale wiedziała, że gdyby ktoś jej go zabrał, też chyba by od tego umarła.

 ◈◈◈

                Grupa resocjalizacyjna została rozwiązana. Hermiona wypisała wszystkim jak najlepsze rekomendacje, a ich opiekunów przedstawiła McGonagall, jako gotowych do wyróżnienia za zasługi specjalne dla szkoły.
Jej związek z Malfoyem był numerem jeden na liście szkolnych plotek przez kilka tygodni, nawet bardziej rozdmuchiwany, niż nagła śmierć Thedora Notta.
Wszyscy szeptali za nimi, gdy trzymali się za ręce na korytarzach, a McGonagall za każdym razem na ich widok miała minę, jakby szykowała się na atak serca. Hermiona nic sobie z tego nie robiła. Była szczęśliwa, na tyle, na ile w tych okolicznościach mogła być.
Draco często przesiadywał z nią w jej dormitorium, gdzie razem szykowali się na egzaminy końcowe. Hermiona starała się ułożyć w głowie jakiś plan. Wymyślić co powinna zrobić dalej. Praca w ministerstwie? Nie była do końca pewna, czy tego właśnie chce.
Draco planował powoli swój biznes. Miał talent do eliksirów i duże zbiory notatek i patentów na różne mikstury, pozostawiony mu w spadku przez Severusa Snape. Istniała duża szansa, że jego pomysł na firmę produkującą eliksiry mógł wypalić.
- Mogłabyś mi pomóc. Też jesteś świetna w eliksirach – zachęcał ją, gdy wieczorem siedzieli razem przed jej kominkiem i popijali czerwone wino.
- Serio? Naprawdę chcesz mnie oglądać nawet w pracy? – zażartowała.
- Przez cały dzień – doprecyzował, pochylając się i lekko muskając jej usta swoimi.
- Szybko ci się znudzę – uśmiechnęła się do niego blado.
- Nigdy! – wyszeptał, całując ją po raz kolejny.
- Chętnie ci pomogę, ale nie przyjmę tego jako prawdziwej pracy. Znajdę inną… Wystarczy, że chcesz mnie wpuścić pod swój dach – zamruczała, delikatnie gładząc jego policzek.
- Przestań! Nie możesz zamieszkać z Weasleyem. Na pewno nie po tym co odwalił! – warczał.
Hermiona zmusiła się do powstrzymania łez. Draco oczywiście miał rację. Nie mogła zamieszkać z Ronem, po tym jak wysłał jej wyjca, w którym nazwał ją dziwką Malfoya i kłamliwą szmatą, za to, że ukryła przed nim i jego rodziną fakt o ciąży Ginny.
Hermiona napisała list do państwa Weasley, w którym wyjaśniła, dlaczego niczego im nie powiedziała, dla dobra prowadzonego przez nią śledztwa. Nie doczekała się odpowiedzi… Jasnym było, że Weasleyowie nie chcieli jej już znać.

Mogła też zawsze wrócić do rodziców, ale obawiała się, że jej obecność w ich domu źle by na nich wpłynęła. Wiedziała, że bali się jej i tego, że gdy znów zajdzie taka potrzeba, rzuci na nich jakiś urok.
Draco poinformował ją, że jest już w trakcie kupowania mieszkania w centrum Londynu. Miałaby z niego blisko do pracy w ministerstwie. Obawiała się trochę, czy wspólne mieszkanie nie zepsuje ich ledwo zaczętego związku, ale z drugiej strony wydało jej się to najrozsądniejszą opcją. Chciała być z nim. Kochała go… jak nigdy nikogo. Był teraz dla niej wszystkim.
Spojrzała na blondyna, który przeglądał przepisy na eliksiry, próbując zdecydować, którymi zajmie się w najbliższej kolejności. Tak naprawdę, miała już tylko jego… I choć byli razem dość krótko, chciała uwierzyć, że to będzie już na zawsze.
- Gapisz się na mnie – powiedział, nadal wgapiając się w pergamin.
Parsknęła śmiechem.
- Gapię, bo jesteś ładniutki, a lubię patrzeć na ładne rzeczy… - wyjaśniła z bezczelnym uśmieszkiem.
- Rzeczy? Uważaj wiedźmo… - Draco rzucił pergamin i przyciągnął ją do siebie, by ją połaskotać i cmoknąć w szyję.
Roześmiała się w głos, wierzgając pod nim na podłodze, w duchu mówiąc sobie, że jest to wszystko, czego na tę chwilę potrzebowała.


◈◈◈

 Po udanym seksie na dywanie, Draco poszedł do łazienki, a ona postanowiła odnieść ukończone eseje do gabinetu, tak by nie mieszały się z tymi, których jeszcze nie dokończyła. Odkładając je na biurko, jej wzrok padł na wyszytą koralikami torebkę.
Rozwiązała zagadkę… Butelka Ognistej w rzeczach Rudej, była pamiątką po Theodorze. Krawat był jego symbolem oddania dla niej. Spinka ze szmaragdem była klejnotem zaręczynowym. Rękawica… To najprawdopodobniej Zabini jej ją dał, co w sumie nie miało większego znaczenia. Mimo to Hermiona poczuła, że puzzle choć prawie kompletne, nie mają ostatniego kawałka…
Otworzyła torebkę i jeszcze raz wszystko z niej wyjęła.
Palce lekko jej zadrżały, gdy dosięgła skrawków pergaminu.
„rmiona” – zapewne chciała napisać Hermiona.
„yjny” – Hermiona stawiała, że chodziło o eliksir aborcyjny
„nigdy bym tego nie” – nie przeżyła? Nie zrobiła? Nie przetrwała? – tutaj Hermiona nie mogła mieć pewności.
„Powiedź moim rodzicom, że ich przepraszam.” – Hermiona przełknęła ślinę.
Postanowiła wysłać ten fragment do państwa Weasley. Powinni wiedzieć, że ich córka w ostatnich minutach swojego życia, wciąż o nich myślała.
Dawno już zdecydowała, że nie będzie się mściła na Zabinim. Sam sobie zadał największą karę, jaką mógł. Przyczynił się do śmierci dziewczyny, którą kochał. Jeśli kiedyś wyjdzie ze szpitala, najpewniej i tak sam się szybko wykończy.
Draco powiedział jej, że kiedy Higgs zniknął, przestał już opłacać pielęgniarza, który podtruwał Zabiniego eliksirem mizerności, wiec najpewniej jego stan wkrótce powinien zacząć się poprawiać. Aurorzy w odpowiednim czasie mieli ustalić, czy Blaise wiedział coś o zbrodniczej działalności Higgsa. Na razie jednak nadal był w Mungu. To mogła być jej jedyna okazja.
Przygryzła wargę i wyszła z gabinetu. Czy powinna powiedzieć Draconowi o tym, co planowała?
Nie… Musiała to załatwić sama i to załatwić, jak najszybciej.

◈◈◈

                Powiedziała Malfoyowi, że musi pojechać do ministerstwa w sprawie zeznań dotyczących testów DNA. Nie był zachwycony, ale dobrze wiedział, że nie może pójść z nią. Jego resocjalizacja została zakończona, ale przecież wciąż miał wyrok w zawieszeniu, więc musiał pozostać w Hogwarcie, aż do zakończenia szkoły.
Nie czuła się dobrze z tym, że go okłamała, ale nie miała wyboru. Chciała poznać wszystkie elementy tej historii, zanim będzie mogła ostatecznie ją zamknąć i ruszyć gdzieś do przodu ze swoim własnym życiem.


◈◈◈

                Zabini faktycznie wyglądał lepiej. Gdy weszła do jego sali właśnie siedział i kończył jeść śniadanie.

- Wiedziałem, że w końcu się zjawisz – powiedział, odkładając szklankę po soku.
- Czyli, że wiesz też po co przyszłam – odrzekła, podchodząc do stojącego obok łóżka krzesła.
- Pewnie, że wiem. Zrób to szybko, jeśli możesz. I bez uszkodzenia twarzy. Chciałbym mieć otwartą trumnę – Blaise uśmiechnął się ponuro i odstawił tacę.
- Myślisz, że przyszłam cię tu zabić? – Hermiona roześmiała się nieco demonicznie.
- A nie? Ja zabiłem twoją najlepszą przyjaciółkę. Chyba przysięgałaś ją pomścić, prawda? – wyszeptał, a w jego oczach błyszczał ból.
Hermiona usiadła na krześle i wyjęła różdżkę, patrząc na niego uważnie.
- Twoja śmierć jej nie wskrzesi… A twoje życie z piętnem tego co się stało, będzie wystarczającą karą – posłała mu cierpki uśmiech.
Blaise patrzył na nią, mocno zaciskając usta.
- Kochałem ją… Kochałem od kiedy zobaczyłem, jak siada na krześle, a Tiara Przydziału wysyła ją do Gryffindoru.
Hermiona przygryzła wargę. Poczuła, że mimo wszystko jest jej go teraz cholernie żal.
- Dlaczego więc nie pozwoliłeś jej być szczęśliwą z innym…? – spytała cicho.
- Bo Nott by jej tego nie dał. Jego rodzina w życiu by do tego nie dopuściła, a Theodore był wygodny i miękki. W końcu i tak by ją zostawił…
- Nie wiesz tego! Oni naprawdę się kochali! Zabił się z miłości do niej! – warczała.
- A ona z miłości do niego… Ale to było niedojrzałe i płytkie. Stres, wojna, adrenalina, to właśnie napędzało ich związek. Nie chciała mnie, a on był dobrą alternatywą, gdy Potter ją zostawił – mówił zimno.
- Mylisz się. Jednak…
- Nie mylę. Nott był słaby. Ty w jej sytuacji miałabyś większe szanse, bo Draco to Smok. Ma grubą skórę i jest cholernie twardym draniem. Zniszczyłby każdego, kto by tylko spróbował was rozdzielić. I walczyłby o was z całym światem. Zobaczysz, że Higgs nie pociągnie długo w Azkabanie… Już on o to zadba. Nie dopuści do tego, by pewnego dnia go wypuścili i on mógł ci znów zagrozić.
- Nie mówimy teraz o mnie i o Draco – przerwała mu.
- Nott był tak głupi, że zapłacił za hotel pieniędzmi wymienionymi w Gringottcie, a gobliny znaczą banknoty. Na dodatek nie uciekł z nią daleko, tylko został w mieście. Jego ojciec zlokalizował go już pierwszego dnia. Theo był idiotą i tyle. Nie ochronił ukochanej i łatwo  dopuściłby do tego, by ją skrzywdzono.
- To ty ją skrzywdziłeś! – wypluła z nienawiścią Hermiona.
- Nie chciałem tego. Liczyłem, że jak szybko usuniemy Notta, to Ginny nic się nie stanie, za to, że się z nim zadała. Poszedłem do niej. Proponowałem pomoc… - Blaise przełknął. – Nie wiedziałem, że z nim zaszła… Próbowałem ją przekonać, żeby usunęła ciąże i pozwoliła mi się nią zaopiekować!
- Pokaż mi to! – zażądała Hermiona.
- Mam ci oddać wspomnienia? – spytał cicho.
- Pokazać  - wstała i podeszła do niego.
- Dobrze… - Blaise spojrzał jej w oczy, a ona wiedziała, że nawet jeśli znał oklumencje, to nie ustawił w tym momencie żadnych barier.
- Legilimens – szepnęła i zanurzyła się we wspomnieniach,


◈◈◈

                Obrazy migały jak w kalejdoskopie. Blaise patrzący na Ginny w Wielkiej Sali, myślący o tym, jak jest śliczna. Rozmawiający z Theo o swoim planie szpiegowania jej przez Notta. Bójka na piętrze, którą przerwał Snape. Kolejna bójka, po treningu Qudditcha, o której kiedyś opowiadał jej Draco. Blaise wchodzący do baru - przy stoliku czekał na niego czarnowłosy, wysoki mężczyzna. Od razu rozpoznała, że to Nott senior. Nie zagłębiała się we wspomnienie, tylko zobaczyła, jak Zabini przejmuje od niego sakiewkę pełną galeonów.
Zabini i Higgs w innym barze – Blaise podaje mu garść monet, a Higgs się uśmiecha…

Wreszcie znalazła to czego szukała.
Blaise wchodził po starych skrzypiących schodach, w ruderze, w której ukrywała się Ginny.
Zapukał i czekał.
Ruda lekko otworzyła drzwi i zamarła, widząc, kto za nimi stoi.
- Mogę wejść? – zapytał Zabini. – Theodore mnie tu przysłał…
Ginny otworzyła szerzej drzwi i popatrzyła na niego z niedowierzaniem.
- Theo przysłał ciebie? Niemożliwe…
- Jednak tak – Zabini posłał jej słaby uśmiech.
Ginny otworzyła szerzej drzwi i wpuściła go do środka.
- Posłuchaj mnie Weasley…
- Gdzie jest Theo? Zniknął trzy dni temu! Co mu zrobiliście? – wysyczała wściekle, zakładając ręce na piersi i patrząc z nienawiścią na Zabiniego.
- Theodore nie wróci, on… Jego ojciec przekonał go, by jednak cię zostawił. Nie wróci do ciebie.
Hermiona patrzyła, jak szczęka Ginny opadała, a łzy zabłyszczały w jej oczach.
- Kłamiesz! Theodore mnie kocha! Nie zostawiłby nas!
- Was? – Zabini nie zrozumiał.
- Mnie i naszego dziecka! – krzyknęła.
- Dziecka…? – Blaise zrobił wielkie oczy. – Jesteś z nim w ciąży?
- Wiedziałbyś o tym, gdybyś z nim rozmawiał! Wynoś się kłamco! – Ginny podeszła do drzwi i wskazała Zabiniemu wyjście.
- Theodore wspomniał tylko, że jest mały kłopot z waszym rozstaniem, ale nie wiedziałem, że chodzi o dziecko… Cóż. On go nie chce. Tak właściwie, to wkrótce zaręcza się z Tracy Davies i zaraz po ostatnim roku w szkole, zostanie jej mężem.
Ginny zadrżała, a łza potoczyła się jej po policzku.
- Nie wiem co mu zrobiliście, ale nie zostawię tak tego! Wiem, że nie opuścił nas z własnej woli!
- Przykro mi Weasley, ale on cię nie chce. Ale ja naprawdę mogę ci pomóc… Spakuj się, zabiorę cię z powrotem do porządnego hotelu. Nie powinnaś się była tu przenosić. Nie możesz dłużej mieszkać w takiej ruderze…
- Niczego od ciebie nie chcę! Wynoś się, albo cię przeklnę! – Ginny sięgnęła po różdżkę i mocno uścisnęła ją w dłoni.
- Przyjdę tu jutro z listem wyjaśniającym od Theodora. Zobaczysz, co ci w nim napisze – zdecydował, po czym odwrócił się i ruszył do wyjścia.

Wspomnienie się zmieniło. Blaise siedział obok Rudej i popijał ognistą, a przed nią stał papierowy kubek z herbatą. Ginny siedziała przy starym stole i czytała, jakiś pergamin. Hermiona musiała się nieco wysilić, by dostrzec co tam jest napisane.

Weasley!
Zabini nie kłamie. Po wyjściu z hotelu spotkałem mojego ojca, który poprosił mnie o rozmowę. W jej trakcie uświadomiłem sobie, że to serio nie wypali. Ty i ja jesteśmy za młodzi na dziecko. Musimy dorosnąć, skończyć szkołę i znaleźć pracę nim podejmiemy się takiego wyzwania, jakim jest stworzenie rodziny. Jednak różnice w naszych pochodzeniu nigdy nie byłby do pogodzenia, dlatego lepiej zakończyć to teraz. Posłuchaj Zabiniego – on ci pomoże się z tym uporać. Przykro mi, że tak wyszło, ale tak będzie lepiej.
Trzymaj się i znajdź swoje szczęście.

Theodore Nott.

- On tego nie napisał – wyszeptała z goryczą Ginny.
- Przecież widzisz, że to jego pismo – Zabini znów pociągnął ze swojej szklaneczki.
- To jakieś zaklęcie, albo jakoś go zmusiliście, ale on tak nie myśli!
- Przykro mi Weasley, naprawdę. Wypij herbatę i odpakuj prezent, a później przeniesiemy się do lepszego hotelu. Mam fiolkę z eliksirem aborcyjnym. Trochę poboli, ale będzie tam mój magomedyk – mówił.
Ginny trzepnęła pergaminem i ukryła twarz w dłoniach, szlochając cicho.
Hermiona poczuła, że po jej twarzy też płyną łzy.
- Ja nie mogę… - wyszeptała z rozpaczą.
- Możesz. Wypij herbatę, a poczujesz się lepiej, wszystko się ułoży... – radził Zabini.
Hermiona zamarła. Coś było w tej herbacie, że on tak nalegał, by ją wypiła? Cholera!
Ku jej przerażeniu, Ginny sięgnęła po kubek i zaczęła pić.
- Otwórz prezent – poprosił Blaise, a Ginny niechętnie sięgnęła do białego pudełka.
Była w nim rękawica do Qudditcha.
- Cudowna… Malfoy taką ma, prawda? – wyszeptała.
- Tak, kupiłem u tego samego producenta, specjalnie dla ciebie.
- Ja… Czy mogę zostać sama? Chcę chwilę pomyśleć – poprosiła, znów sięgając po herbatę.
- Dobrze. Ile potrzebujesz? Godziny? Dwóch?
- Godzina wystarczy – szepnęła Ginny, unosząc głowę i patrząc na niego.
- Dobrze. Do zobaczenia.

Zabini wstał i wyszedł, a Hermiona wiedziała co zaraz się stanie. Czuła, jak wszystkie jej mięśnie zamierają, a gardło ściska nieopisany ból. To było właśnie to…

Znów weszła za Zabinim do pokoju i od razu spojrzała na ziemię. Ginny patrzyła martwym wzrokiem w sufit, a obok jej ust widniała strużka krwi.
- Weasley! – wrzasnął Zabini, dopadając do niej i biorąc ją w ramiona. – Coś ty kurwa zrobiła? Weasley! Ginny! GINNY!!! – krzyczał, kołysząc ją w ramionach.
Wyglądał na oszalałego z rozpaczy, gdy szlochał w jej włosy i wciąż pytał „dlaczego?”
Hermiona starała się opanować łzy, by zauważyć szczegóły. Jedna z dłoni Ginny była otwarta. Najpewniej wypuściła z niej szmaragdową spinkę, gdy umierała, a ona potoczyła się pod łóżko, gdzie znaleźli ją później aurorzy. Pusta fiolka po truciźnie leżała rozbita na ziemi. Hermiona nie miała pojęcia, skąd Ginny ją wzięła… W drugiej jej dłoni nadal tkwił zaciśnięty pergamin.
Patrzyła jak Blaise rozpacza nad martwym ciałem jej przyjaciółki. Aż wreszcie – sama nie wiedziała ile to trwało – opanował się na tyle, by zauważyć pergamin. Bez zastanowienia nim szarpnął, co sprawiło, że się podarł. Hermiona znów otarła łzy i spróbowała go odczytać.

He – brzmiał początek, reszta była urwana.

Piszę do ciebie, bo wiem, że tylko ty będziesz w stanie znieść to co się stało na tyle, że będziesz chciała wiedzieć dlaczego. Kochałam cię jak siostrę i gdy mi ciebie na chwilę zabrakło, zaczęłam popełniać głupotę, za głupotą. Przykro mi, że tak wyszło. Sama nie wiem, jak to się stało, że zaszłam w ciąże z mężczyzną, którego pokochałam, dobrze wiedząc, że okrutny świat nigdy nie chciał pozwolić nam być razem. Teraz nie mam już nic. Lepiej wybrać taką drogę, która mniej boli. To lepsze niż eliksir abor… - kolejny urwany fragment.
… zrobiła, to już wolę umrzeć razem z moim dzieckiem.
Wiem, że będzie ci z tym ciężko, ale proszę żyj dalej i bądź szczęśliwa. Zakochaj się i miej dzieci. Opowiedz im kiedyś o cioci Ginny i przestrzegaj je przed nieodpowiednią miłością. Przykro mi, że nie powiedziałam ci tego osobiście, ale nie miałam już czasu.
duża dziura w pergaminie i wreszcie podpis:
Twoja Ginny.

Hermiona zamarła. To nie była Ginny. To nie był jej styl… O co tu kurwa chodziło?
Ostatnim co zobaczyła, było to jak Zabini przywołał za pomocą zaklęcia dzienni Rudej, a zaraz później obrócił go w popiół.
Wyszła ze wspomnień, ledwo rejestrując, jak Blaise się po tym skrzywił.
- Co ty jej podał w tej pieprzonej herbacie? – warknęła, podchodząc i wbijając swoją różdżkę w jego gardło.
Spojrzał na nią z małym, krzywym, uśmieszkiem.
- Eliksir uległości. Chciałem żeby mnie posłuchała.
- On jest zakazany w ciąży, bo może powodować myśli samobójcze! – zawołała, odsuwając się i zaciskając pięści.
- Teraz już to wiem. To ja ją zabiłem… No dalej Granger, zrób to. Mnie i tak jedno, a tobie chyba też. Pewnie i tak nie wybaczysz Malfoyowi, że maczał w tym palce, więc wyrok w Azkabanie ci nie straszny.
- Co? – Hermiona znów zamarła. – Co masz na myśli?
- Nie powiedział ci, prawda? – Zabini zachichotał wrednie. – To on powiedział Nottowi seniorowi o Ginny i Theo. On ich sprzedał i wystawił. To też poniekąd jego wina.

Hermiona poczuła, jak gorycz napływa jej do ust. Od początku czuła, że Draco coś jeszcze przed nią ukrywa, że nie mówi jej wszystkiego. Teraz już wiedziała, co to dokładnie było.

◈◈◈


Kochani! 

Jeszcze raz Serdecznie Dziękuję za pomoc w uzyskaniu 4 mln. wyświetleń.
Obiecuję, ze nowy rok na moim blogu będzie obfitował w kolejne wydarzenia - w planach mam, zakończenie ROS i TNMŻ, jak również trzy pełne opowiadania oraz jedną dłuższą miniaturkę.
Dziękuję Wam za to, że jesteście i zapraszam 07.01 na Epilog "W otoczeniu wroga...".

Wasza Venetiia.