[WOW] Epilog - "Tradycja"

Zostawiła Zabiniego, na odchodne życząc mu, by nigdy, przenigdy nie pozbył się wyrzutów sumienia i obiecując, że będzie mu o tym przypominać, jeśli tylko będzie miała okazję.

Szła ulicami deszczowego Londynu i zastanawiała się co ma dalej zrobić. Jak ma dalej żyć?
Czuła się pusta. Wyprana z emocji. Pozbawiona szans na coś, co jeszcze do niedawna było dla niej takie pewne. Nic się już nie liczyło.
Zastanawiała się, jak ma to zrobić. Jak ma mu powiedzieć, że wie o tym, co zrobił… I że choć serce jej pęka, to nie może mu tego wybaczyć, bo nie mogłaby spojrzeć na siebie w lustrze, wiedząc, że żyje z kimś, kto przyczynił się do śmierci Ginny.
Nie mogła… Musiała od niego odejść. Dziś.


◈◈◈


Nogi zaprowadziły ją same do czerwonej budki. Wejście dla interesantów do Ministerstwa Magii. Chciała to załatwić możliwie, jak najszybciej. Pozostawało pytanie, gdzie może teraz pójść? Gdzie znajdzie schronienie przed samą sobą i myślami, które nieustannie krążyły jej teraz po głowie?
Zjechała budką w dół i pierwszym co spostrzegła był stojący przy fontannie Harry, który z kimś właśnie rozmawiał.
Weszła do atrium i popatrzyła na niego, a po chwili od odwrócił się i spojrzał na nią. I on już wiedział, że coś się stało… Nim pierwsze łzy potoczyły się po jej policzkach.


◈◈◈


Wróciła do swojego dormitorium i spakowała swoje rzeczy. Kilka machnięć różdżki i wszystko wyglądało tak, jak zanim się tu wprowadziła. Kingsley obiecał zdobyć zgodę na wcześniejsze zdanie przez nią egzaminów. Pozostało jej tylko uprosić McGonagall o to, by miała na oku wszystkich z dawnej grupy resocjalizacyjnej… a zwłaszcza jego. Nie wiedziała jak zareaguje na zerwanie, ale to już bolało. Niestety nie mogła zrobić dla niego nic więcej.
Ucisk w piersi jej nie opuszczał, od kiedy wyszła ze św. Munga. Rozmowa z Harrym pozwoliła jej przetrwać na tyle, by nie próbowała się rzucić pod pierwszy, lepszy mugolski samochód. Kompletnie nie chciało jej się teraz żyć. Czuła się, jakby właśnie straciła wszystko.
Wzięła głębszy oddech i spojrzała w stronę schodów. Malfoy od dawna znał jej hasło do dormitorium, więc wiedziała, że w końcu przyjdzie.

- Hermiona! Gdzieś ty była tyle czasu? Martwiłem się… - zaczął mówić, gdy wreszcie znalazł się w salonie.
Odwróciła się w jego stronę, akurat w chwili, gdy zatrzymał się w pół kroku, widząc jej spakowane kufry.
- Cześć – przywitała się, czując jak pusto brzmi jej głos.
Uniósł głowę i spojrzał jej w oczy. Miał na sobie rozpięte szkolne szaty i lekko poluzowany krawat, a jego włosy znów były dziś rozpuszczone.
- Wyjeżdżasz? – spytał cicho.
- Tak. Zaraz. W zasadzie czekałam tylko, by ci to oddać… – Hermiona wskazała na zaciśnięty w dłoni zielony krawat.

Draco zrobił dwa szybkie kroki w jej stronę, po czym zatrzymał się i nerwowo przełknął ślinę.
- Powiesz mi chociaż dlaczego? – wyszeptał, a Hermiona czuła, jak ból w jej piersi narasta, widząc rozpacz w jego przepięknych oczach.
- Myślę, że wiesz – to ona do niego podeszła.
- Robisz to z powodu Weasleya? – jego spojrzenie jej nie opuszczało, gdy przed nim stała.
Tak blisko, a jednocześnie tak cholernie daleko…
- Byłam dziś u Zabiniego.
- No i? – Draco wyglądał, jakby naprawdę nic mu to nie wyjaśniało.
- Powiedział mi o tym co zrobiłeś…
- Cokolwiek wymyślił, ten pierdolony bydlak na pewno skłamał! – warknął, zaciskając pięści.
- To ty kłamiesz, Draco. Cały czas czułam, że coś ukrywałeś… Czułam to od początku. Przez krótką chwilę myślałam, że to tylko był udział Notta seniora w całym tym bagnie… Ale jednak to coś więcej.
- Hermiona… Nie powiedziałem ci o Nottcie, bo to był cholernie pokręcony psychol! Nie masz pojęcia, co wprawiał w czasie wojny! Nie mogłem ryzykować, że się z nim skonfrontujesz, bo to byłoby dla ciebie śmiertelnie niebezpieczne! I tak miał cię już na oku – tłumaczył szybko.
Zacisnęła mocniej dłoń na krawacie, który trzymała w dłoniach i spojrzała mu w oczy.
- To ty mu powiedziałeś o Theodorze i Ginny? Ty ich mu sprzedałeś? – zapytała z bólem.

Widziała całą gamę emocji przebiegającej po jego twarzy i już wiedziała, że zszokowała go tym pytaniem.
- Skoro się już spakowałaś, to chyba nie interesuje cię prawda, Granger. Więc po co pytasz? – patrzył na nią z nieskrywaną goryczą.
- Ukrywałeś przede mną prawdę. Co twoim zdaniem powinnam zrobić? Zostać i czekać, aż przeprosisz, że też przyczyniłeś się do tego, co się stało? Albo może chcesz usłyszeć, jak przysięgłam, poszukać na tobie zemsty, bo końcu byłeś jednym ze sprawców! – wysyczała, nie panując już nad łzami.
- Wiedziałem, że tak będzie – Draco uśmiechnął się smutno. – Wiedziałem, że wcześniej czy później znajdziesz jakąś wymówkę, by ode mnie uciec. Gryfoni jednak wcale nie są tacy odważni…
- Kurwa Malfoy! – Hermiona rzuciła krawat o ziemię i desperacko zakleszczyła pięści na połach jego szaty. – Ty pieprzony draniu! Czuje się jakbym sama sobie właśnie wyrywała serce, a zaraz potem miała je podpalić! – łzy gęsto płynęły po jej policzkach, ale nadal z determinacją patrzyła mu w oczy.
- To nie odchodź… - Jego ramiona otoczyły jej ciało i przytulił ją do siebie z całej siły.
- To nie jest ucieczka! – wyszlochała. – Po prostu nie mogłabym zostać. Nie, kiedy wiem, że to się zaczęło od ciebie… Że gdyby nie ty, to być może oni…
- Żałuję tego każdego dnia, Granger, przysięgam! Ale nie sprzedałem Ginny i Theo. Mówiłem ci, że praktycznie nawet o nich nie wiedziałem! Jednak masz rację, że też jestem winny – Draco westchnął, puścił ją i ukrył twarz w dłoniach.
- Skoro ich nie sprzedałeś to co? - Hermiona poczuła, jak nikła nadzieja odżywa w jej sercu.
- Pokaże ci, jeśli chcesz…– szepnął i znów spojrzał jej w oczy.
Hermiona powoli skinęła głową, czując jak puls jej przyśpiesza.
Teraz już ostatecznie pozna ostatni element tej strasznej układanki.

Draco stał w ośnieżonym ogrodzie i oddychał ciężko, a kłęby pary opuszczały jego usta. Miał krótsze włosy, był blady, a pod jego oczami widniały sine cienie. Hermiona od razu rozpoznała, że musiała to być przerwa świateczna przez Ostateczną Bitwą. Wyglądał na tak bardzo pokonanego…
Nagle usłyszała krótki chichot, a zaraz później ktoś wskoczył na jego plecy, tak, że aż się zachwiał i prawie nie poleciał twarzą w śnieg.
- Kurwa – zaklął cicho, a blade dłonie o szponowatych paznokciach zacisnęły się na jego szyi.
- Co tam siostrzeńcu, nie cieszysz się z widoku ulubionej cioci? – zaskrzeczała Bellatrix, nadal wisząc na nim niczym dementor.
- Po prostu mnie zaskoczyłaś – szepnął, a Hermiona zauważyła, jak cholernie zrobił się spięty.
Widok tej pokręconej sadystki, napawał go szczerym przerażeniem.
- Jak tam mój znak? – Bella odgarnęła mu włosy z karku i spojrzała na niego, a Draco wzdrygnął się przed jej dotykiem. – Pięknie się zagoił! Teraz jesteś prawdziwym Blackiem – gruchała mu wprost do ucha, lubieżnie cmokając go w kark.
Draco wzdrygnął się z obrzydzenia.
- Wedle twojego życzenia – wyszeptał cicho, tłumiąc emocje.
- Chodź do środka, bo zaraz przybędzie Czarny Pan! Są święta, więc trzeba je spędzić z rodziną – zaśmiała się, łapiąc go za przegub i ciągnąc do środka dworu.
Draco szedł bez oporów, ale Hermiona patrzyła, że był teraz tak blady, że wydawał się nieomal przeźroczysty.

Wspomnienia lekko zawirowały i po chwili Hermiona patrzyła, jak Draco stoi w kręgu śmierciożerców, a Czarny Pan siedzi na tronie, na samym środku i popija wino.
- Nie jestem zadowolony – przyznał Voldemort. – Za to, że nie jesteście dostatecznie skuteczni w odnalezieniu Pottera, czeka was kara. Kogo jednak mam ukarać jako pierwszego?
Hermiona patrzyła, jak śmierciożercy rozglądają się po sobie, jeden bardziej przestraszony od drugiego.
- Ukaż najmłodszego! – zaproponował szybko Rastaban Lestrange.
- Nie! – pisnęła Narcyza, aż drżąca z przerażenia.
- Czyżbyś chciała zaproponować coś innego, droga Narcyzo? – zapytał Voldemort z uśmiechem patrząc na nią i jej syna z chorym sadyzmem w wąskich oczach.
- Ja… Panie…
- Przestań mamo – poprosił cicho Draco, chcąc wyjść do przodu.
- Nie! To ja powinnam zostać ukarana. Jesteście gośćmi w moim domu, a nasz pan jest niezadowolony. To moja wina – Narcyza pewnie wyszła na środek i od razu upadła na kolana.
Hermiona widziała, jak zdruzgotany Draco próbuje się wyrwać do przodu, ale Lucjusz dyskretnie łapie go za przegub i powoli kręci głową.
On sam, jak widać nie był skłonny, by wstawić się za żonę lub syna…
Hermiona dopiero po chwili zorientowała się, że znów płacze. Domyślała się, że Draco przechodził tortury, jako śmierciożerca, ale widok tego co pojawiało się na jego twarzy, gdy torturowano na jego oczach jego własną matkę…
Gdy Voldemort skończył rzucać serię bolesnych crucio, a krzyki Narcyzy wreszcie ucichły, znów zwrócił się do Dracona:
- Możesz ją zabrać do jej komnaty, a potem wróć tu na naszą biesiadę – nakazał.
Draco nie zwlekał, tylko podszedł do matki i szybko wziął ją na ręce. Natychmiast ruszył prawie biegiem w stronę korytarza.
Zaniósł Narcyzę do jej komnaty i szybko otworzył szufladę, przeszukując fioki.
- Mamo, nie masz już tu wiggenu. Jest w mojej sypialni, pod czarem antyprzywołującym, zaraz wracam! – powiedział do jęczącej na łóżku matki, po czym pędem ruszył do drzwi.
Ledwo wypadł na korytarz, a tuż obok niego zmaterializował się Nott senior.
Hermiona nerwowo przełknęła ślinę, obserwując tę scenę.
- Malfoy! – warknął Nott.
- Nie teraz! – powiedział ostro, chcąc go wyminąć i iść po eliksir dla Narcyzy.
- Słuchaj no, szczeniaku! Nie waż się mnie lekceważyć! – Nott złapał go za ramię i wbił w nie boleśnie swoje palce.
- W czym mogę ci pomóc? – niecierpliwił się Draco, zaciskając zęby.
- Mój syn zdaje się ma jakieś kłopoty w szkole. Co o tym wiesz? – zapytał.
- Nic. Theodore mi się nie tłumaczy ze swoich problemów – odpowiedział szybko, a Hermiona widziała, jak ukradkiem zaciska palce na różdżce.
Każda chwila tej rozmowy, znacząco przedłużała cierpienia Narcyzy.
- Chcę wiedzieć co się z nim dzieje! Czy zadał się z jakąś nieodpowiednią wiedźmą? Mów zaraz! – warczał ojciec Theodora, potrząsając ramieniem blondyna.
- Jeśli chcesz coś więcej o tym wiedzieć, to zwróć się do Zabiniego. On na pewno będzie mógł ci pomóc. Jest bliżej z Theodorem i na pewno zna wszystkie jego sekrety – wyrzucał z siebie na jednym oddechu Draco.
- Zabini powiadasz? Syn czarnej wdowy?
- Tak. Blaise Zabini. On na pewno będzie wiedział coś więcej – Draco prawie drżał ze zniecierpliwienia.
- Dobrze. Skontaktuje się z nim. A teraz zmiataj Malfoy, bo mamuśka pewnie wyje z bólu – zarechotał Nott senior, po czym odszedł.

Wspomnienie się skończyło.


Hermiona zachwiała się na nogach, a jej policzki wciąż były mokre od łez, gdy wróciła do rzeczywistości.
- Draco… - szepnęła, mocniej wbijając palce w jego ramiona, bowiem wciąż ją trzymał blisko siebie.
- Nie szukam usprawiedliwienia dla tego, co zrobiłem… Ale widziałaś, że byłem wtedy przerażony. Bellatrix i jej chore zapędy, moja torturowana matka, fakt, że śmierciożercy czaili się w każdym zakamarku mojego domu… Żałuję Hermiona, naprawdę. Nie wybaczę sobie tego, bo wiem, że gdyby Zabini mu nie pomógł, to być może wtedy Theo i Ginny…
- Ciii – Hermiona położyła mu palec na ustach. – Nie, Draco. Nie! On i tak by znalazł sposób. Był do szpiku kości zły. Nie sprzedałeś ich. Zabini mnie okłamał. Nie zrobiłeś nic złego… W tych okolicznościach, w jakich byłeś mogłeś powiedzieć mu wszystko, co podejrzewałeś, ale nie sprzedałeś przyjaciela. To Zabini go zawiódł, nie ty. Nie ty… - Hermiona delikatnie dotknęła jego policzka, czując jak ulga spływa na nią całą falą.
Ukochany…
Mimo wszystko poczuła teraz też przemożną złość. Chciała skrzywdzić wszystkich, którzy kiedyś skrzywdzili jego… Chciała móc go ochronić. Pomóc mu uporać się z tym i przetrwać. Dać mu szczęście, na jakie zasługiwał.
Objęła go mocno i wtuliła się w jego szyję.
- Dziękuję, że mi to pokazałeś. Naprawdę myślałam, że konspirowałeś z Zabinim i ojcem Notta, by ich rozdzielić. Dziękuję, że pozwoliłeś mi poznać prawdę. I przepraszam, że zwątpiłam. Wybacz mi, proszę… – szeptała.
Draco oparł swoje czoło o jej, a krótki oddech ulgi opuścił jego usta.
- I co teraz zrobisz? Co będzie dalej? – zapytał cicho, drżącym głosem.
- Dalej ty otwórz moje ulubione wino, a ja się rozpakuje – uśmiechnęła się do niego lekko. – I jeszcze raz przepraszam, że w ciebie zwątpiłam. Kocham cię. Nie chcę od ciebie uciekać – zapewniała z żarem.
- Jeśli jeszcze raz, spróbujesz to zrobić, przysięgam, że przykuje cię do siebie kajdankami. Nie możesz ode mnie odejść…
- I nie odejdę. Obiecuję! – zapewniła, nim pocałowała go z całą swoją miłością i pasją, wreszcie czując, jak wszystko w niej wskakuje na swoje właściwe miejsce.
Poznała całą historię tego co spotkało Ginny, a przy okazji odnalazła swoją miłość. To było wszystko, o czym mogła tylko marzyć.
Jej nowe życie, właśnie się zaczynało.


◈◈◈



6 lat później…

- Ostrożnie! Dlaczego musiałaś założyć takie buty, jak wiedziałaś, że będziesz chodziła po nierównym terenie? – marudził Ron, mocno trzymając ją za ramię.
- Trzymaj mnie, a nie gadaj! Jak się przewrócę, to cię zabiję – Hermiona zaśmiała się i pokazała mu język, schodząc powoli ze wzgórza.
- Dobrze, że dziś chociaż nie pada. Matka zmyłaby nam głowę, gdybyś się teraz przeziębiła.
- Na przeziębienie się nie umiera, Ron – upomniała go.
- Na ciąże też nie, a mam wrażenie, że mama za chwilę siłą położy cię do łóżka i każe ci rodzić, bo już czas – drwił.
- Nic podobnego się nie stanie. Po prostu cieszy się na kolejnego malucha. Chyba pamiętasz, co się działo, gdy to Luna rodziła. Biedny Harry prawie wyrwał wszystkie włosy z głowy – wspominała ze uśmiechem.
- Jest strasznie apodyktyczna, jeśli chodzi o wszystkie ciężarne w rodzinie. Doprawdy nie wiem, jak ojciec zniósł jej siedem ciąż.
- Uważaj, bo jestem pewna, że liczy na to, że ty i twoi bracia, stworzycie równie liczne rodziny – zachichotała.
- Jak sama widzisz, wszyscy się staramy – Ron mrugnął do niej porozumiewawczo.
- Doprawdy nie wiem, jak pomieścimy się w Norze w czasie kolejnych świąt – zastanawiała się wciąż rozbawiona Hermiona.
- To będzie katastrofa, bo Penelopa będzie wtedy już blisko terminu. Pewnie będę zdenerwowany, jak prawie każdy facet w tych okolicznościach – przewidywał.
- Mam nadzieję, że będziesz trochę bardziej opanowany od tych dwóch głupków! Harry wtedy zemdlał, ciekawa jestem co będzie tym razem… – Hermiona wskazała głową na szczyt wzgórza, na którym właśnie pojawił się wybawca świata czarodziejów, trzymając w ramionach swoją dwuletnią córkę Lily oraz wysoki blondyn, który niósł brata bliźniaka Lily – małego Jamesa.
- O nie! Twój mąż ma minę, jakby znów chciał mnie czymś przekląć, albo potraktować najgorszym eliksirem ze swojej śmiercionośnej kolekcji – skrzywił się Ron.
Hermiona znów zachichotała.
- Najpewniej jest zły, że zeszłam ze wzgórza bez niego. Jak nic upierałby się, by mnie stąd znieść.
- Dobrze, że mu nie pozwoliłaś. Malfoy to silny drań, ale bez obrazy Herm, wyglądasz teraz trochę jak mała orka…
- Bardzo ci dziękuję, przyjacielu! – Hermiona mimo wszystko wciąż się śmiała.
- Dlaczego wyszliście bez nas? – warknął Draco, jak tylko on, Harry i dzieci znaleźli się na dole.
- Nie zaczynaj Draco. Nie jestem upośledzona, ani niepełnosprawna, tylko w ciąży! Rozumiesz różnice? – spytała go, mimo wszystko uśmiechając się do niego z czułością.
- I uważasz, że powierzenie bezpieczeństwa twojego i naszego dziecka, Weasleyowi to dobry pomysł? – irytował się.
- Hej! Jest ze mną bezpieczna! Jestem aurorem! – zawołał oburzony Ron.
- Jasne Weasley, wszyscy wiemy jakim…
- Dobra, tylko nie zaczynajcie się teraz kłócić, bo nie czas na to. – poprosił ich z rozbawieniem Harry. - Neville i Pansy już tu są. Czekamy jeszcze tylko na Deana i Parvati.

Wszyscy spojrzeli w stronę wzgórza, gdzie właśnie pojawili się państwo Longbottom. Hermiona uśmiechnęła się delikatnie pod nosem. Dwa lata zajęło Pansy dojście do siebie i zaakceptowanie, że ona i Draco już się nie rozejdą. Wtedy, zupełnie nagle wpadła kiedyś w windzie ministerstwa na Nevilla. Od razu między nimi zaiskrzyło. Byli oni teraz już rok po ślubie i jak wszystkich informowali – intensywnie starali się o dziecko.
Sierpień tego roku był nadal ciepły, dlatego szósta rocznica śmierci Ginny była odpowiednia, by mogli się spotkać wszyscy razem i powspominać. Starali się to praktykować każdego roku.
Hermiona wciąż wsparta na ramieniu Rona podeszła do różowego nagrobka, próbując pohamować napływające łzy. Pomimo upływu lat, nadal wciąż bardzo za nią tęskniła.

Kątem oka spojrzała na Draco i zauważyła, że jego wzrok skupiony był na grobie obok, wykonanym z czarnego granitu. Theodore Nott został pochowany obok ukochanej… Hermiona była zawsze wdzięczna państwu Weasley za to, że na to pozwolili. I za to, że wybaczyli jej ukrywanie prawdy o tym, co spotkało Ginny.
Znów spojrzała na Dracona. Od kiedy trzy lata temu znalazła sposób na usunięcie jego znamienia z herbem rodu Blacków z karku, nie nosił już długich włosów. Jego krótka blond grzywka zawadiacko opadała mu na czoło, co odejmowało mu lat, ale dodawało męskości.
To właśnie on – jej ukochany mężczyzna – doprowadził do tego, że pogodziła się z Ronem i jego rodziną, a po latach wszyscy mocno zbliżyli się do siebie. Ron poślubił Penelope Clearwater, która została dziś w Norze, nie czując się dobrze w ciąży, a Harry Lunę Lovegood, która była dziś na dyżurze w jej klinice magiczoologi.

Draco zrealizował swoje marzenie o firmie produkującej eliksiry i teraz był jednym z dwóch największych potentatów w tej branży na rynku krajowym. Hermiona długo broniła się przed zrezygnowaniem z pracy w ministerstwie, w końcu jednak postanowiła za namową swojej teściowej, razem z nią otworzyć fundację dla zubożałych magicznych rodzin. Szło im bardzo dobrze i obie panie Malfoy były poważane i szanowane za to, co robiły dla magicznej społeczności.

- Cześć wszystkim! – przywitali się Parvati i Dean, dołączając do nich przy pomnikach.
Po kolei ściskali się ze wszystkimi, wymieniając się buziakami w policzek, a Parvati szybko odebrała Jamesa z ramion Dracona i mocno go wyściskała.
Draco wykorzystał sytuację, by podejść do Hermiony i objąć ją opiekuńczo. W ostatnich dniach był coraz bardziej niespokojny, z powodu jej zbliżającego się terminu i odprężał się tylko, gdy kład rękę na jej brzuchu i przytulał ją do siebie, wiedząc, że z nią i dzieckiem wszystko jest w porządku.
- A Susan nie przyjdzie? – zapytała Pansy, spoglądając w stronę wzgórza.
- Ona i Sandra wyjechały na wakacje, przesyłają wszystkim pozdrowienia – wyjaśniła Hermiona.
- To możemy zaczynać? – zapytał Dean, patrząc na dwa nagrobki.
Wszyscy przytaknęli. Najpierw wszyscy odmówili cichą modlitwę, a później po kolei powiedzieli, co u nich słychać, jakie mają dalsze plany i co wkrótce się wydarzy. To była ich tradycja – przychodzili na grób przyjaciół i opowiadali im o swoim życiu, tak, jak gdyby nadal byli oni jego realną częścią. Im wszystkim przynosiło to ulgę i pozwalało uwierzyć, że pomimo bolesnych strach, życie nadal chwilami może wydawać się piękne.
- Malfoyowie na końcu – zwrócił się do nich z uśmiechem Neville.
- Chcieliśmy być na końcu, bo mamy ogłoszenie. Mówiliśmy wam, że nie chcemy znać płci dziecka, aż do porodu, ale to nie do końca prawda – wyjaśniła z uśmiechem Hermiona.
- Czyli, że już wiecie? – Parvati była szczerze podekscytowana.
- Tak. To będzie chłopiec – wyznała Hermiona, a wszyscy zaklaskali i zaczęli im głośno gratulować.
- Postanowiliśmy, że będzie się nazywał Theodore – dodał Draco.

Pansy i Parvati ocierały łzy, a wszyscy ich przyjaciele wspólnie orzekli, że to cudowny pomysł.
Hermiona uśmiechnęła się spoglądając na nagrobek z różowego marmuru. To Ginny i Theodore powinni być chrzestnymi ich dziecka… Życie poukładało się inaczej, ale Hermiona wiedziała, że na pewno będą się nim z góry opiekować.
Spojrzała przez ramię na wciąż obejmującego ją męża.
Niespodziewana miłość dwójki wrogów zakończyła się tragedią.
Niespodziewana miłość dwójki, jeszcze większych wrogów, zakończyła się szczęśliwie i w tym szczęściu miała trwać już na zawsze.

Koniec

◈◈◈

Heeeej 😘


Kochani - nie macie pojęcia, jaka to ulga wiedzieć, że udało mi się skończyć kolejne opowiadanie. (Nawiasem mówiąc, to już siódme). Jestem naprawdę zadowolona, że wena objawiła się na tyle, by udało mi się dobrnąć do szczęśliwego końca.

Podziękowania za to: Dla Wszystkich komentujących - moich inspiratorek, motywatorek i filarów mojej weny - bez Was, by tego nie było - początkowo wróciłam do WOW dla garstki z Was, ale to jak wiele osób wsparło mnie później, doprowadziło do tego, że opowiadanie dotrwało do końca. Dzięki!

Co do obiecanej sceny 18+ dla komentujących i epilog historii w wersji SAD END - zapraszam Was tu jutro - pojawi się osobny post ze wszelkimi informacjami, jak je zdobyć.


Dwa opowiadania czekają na skończenie i z serca obiecuję, że zrobię wszystko, by się go doczekały, jak najszybciej.
Plany na kolejne publikacje są bardzo rozległe, więc zaglądajcie, odwiedzajcie mnie, bo na pewno coś się będzie działo 😁

Pozdrawiam Wszystkich Serdecznie!

Wasza Venetiia.

PS. Liczę, że Was nie zawiodłam 😋