66. Teraz nie mów... popełniasz błąd!

 Dedykacja: Dla Maargery - bo czekała razem z innymi 😋



💞💞💞

- Na pewno wolno ci pływać? – spytała z powątpiewaniem Luna, patrząc jak Ginny nurkuje.

- Pewnie nie, ale i tak nie zamierzam z tego zrezygnować – Ginny uśmiechnęła się do niej przekornie.

Luna obejrzała się na kąpiących się w brodziku Tilly i Juniora.

- Umieram z niepokoju o Hermionę – wyszeptała, nerwowo wyginając palce.

Siedziała na brzegu basenu, z nogami w wodzie, w czarnym bikini pożyczonym z szafy Hermiony. Gdy Draco zadzwonił z informacją, że jego żona zniknęła i pilnie poprosił, by zajęły się przez całe popołudnie dziećmi, Ginny od razu wstała z łóżka i postanowiła wraz z Luną i maluchami iść popływać, tak by zająć czymś dzieci, no i własne myśli, bo obie bardzo to przeżywały.

- Nawet mi nie mów… Obgryzłabym paznokcie ze stresu, gdybym jeszcze w ogóle miała co obgryzać. Jestem przerażona tym wszystkim, co się ostatnio dookoła nas wyprawia – przyznała Ginny.

- To prawda, czyste szaleństwo – Luna posłała jej słaby uśmiech.

- A co u ciebie? – Ginny przyjrzała jej się uważnie.

- Normalnie. Praca, przedszkole…

- Luna! Nie kombinuj… Wiesz o co pytam!

- Thomas, ten Amerykanin przysłał mi dziś bukiet kwiatów i eleganckie zaproszenie, bym odwiedziła go kiedyś w Stanach – przyznała z delikatnym uśmiechem. – Napisał też do mnie na AurumTel. Trochę powymienialiśmy się wiadomościami. Jest bardzo miły…

Ginny skrzywiła się pod nosem i spojrzała na Tilly i Juniora.

- Taaa, jasne. Wiesz, kto jeszcze jest bardzo miły? – spytała, patrząc jej prosto w oczy.

- Nie zaczynaj Gin, proszę cię! – ostrzegła. – Mam szczerą nadzieję, że on jednak jakoś dogada się z żoną i…

Luna urwała, warknęła i ukryła twarz w dłoniach.

Ginny zachichotała złośliwie i podpłynęła do blondynki, łapiąc ją za kostkę i szarpiąc za jej nogę.

- Ty go lubisz! Ty go lubisz! – zaśpiewała.

- Zamknij się, albo cię utopię! – Luna wyszarpała nogę i przechyliła się, by wepchnąć głowę przyjaciółki pod wodę.

- To było do przewidzenia. Ten facet to prawdziwy przystojniak… Do tego jest taki słodki, troskliwy, męski… Ach! – Ginny zaśmiewała się w najlepsze i znów uciekła z poza zasięgu ramion Luny.

- Jego żona naskoczyła na mnie w łazience w czasie przyjęcia... – przyznała z niechęcią.

- Serio? Co za idiotka! Od początku jakoś jej nie polubiłam, sama nie wiem dlaczego – przyznała Ginny.

- Obiecałam trzymać się z daleka, dlatego idąc za własnym postanowieniem, w sobotę będę miała randkę… Thomas przyjdzie tu na weekend i pójdziemy razem na kolację.

Ginny spojrzała na nią uważnie, po czym lekko pokręciła głową.

- Hermiona prawie wyszła za mąż za mojego brata, by zapomnieć. Zobaczymy, jak daleko ty się posuniesz… - zadrwiła.

- Idę na jedną kolację, a nie do ołtarza! – zaperzyła się Luna.

- I tak uważam, że popełniasz cholerny błąd Kicaku!

- Z czym? – padło pytanie, a obie dziewczyny gwałtownie się odwróciły w stronę Zabiniego i Notta, którzy właśnie weszli na salę z basenem i to Diabeł zainteresował się o czym mówią.

- Och cześć! – Luna zmusiła się do uśmiechu, a Ginny podpłynęła do brzegu.

- Tata! – Junior i Tilly wyskoczyły z basenu i polecieli uściskać ojca, mimo, że obydwoje zmoczyli przy tym jego garnitur

- Kiedy wróciliście? – spytała Ginny, dokładnie przyglądając się Zabiniemu.

- Dwadzieścia minut temu. Dowiedzieliśmy się, że coś nie tak z Hermioną i złapaliśmy ekspresowy świstoklik. Dzwoniłem do Smoka, ale powiedział mi tylko, że wciąż jej szukają i się rozłączył, wyraźnie roztrzęsiony.

- Ktoś jej przysłał kwiaty, które okazały się być świstoklikiem – wyjaśniła Luna.

- Kurwa, już w nic nie można ufać! – Blaise potarł twarz i opadł na leżak.

- Nie trzeba im jakoś pomóc? – spytał Theodore, gdy dzieciaki już go puściły i poleciały z powrotem do brodzika.

- Draco powiedział, że jak coś, to da nam znać, a na razie mamy czekać – wyjaśniła niemrawo Ginny.

- Dzięki, że zajęłyście się dziećmi – Theodore uśmiechnął się, patrząc prosto na Lunę.

- To żaden problem. Przy okazji Junior nauczył mnie nurkować… - Luna uśmiechnęła się delikatnie i odwróciła od niego wzrok.

- A z czym Lovegood popełnia błąd? – wrócił do swojego pytania Blaise.

Ginny od razu zauważyła, jak jej przyjaciółka się spina i rzuca jej ostrzegawcze spojrzenie.

- Z niczym ciekawym…- zaczęła Luna.

- Z umawianiem się na randki z nieznajomym! Boję się o nią i próbuję ją przed tym przestrzec!  – wyjaśniła dramatycznie Ruda.

- Nieznajomym? – powtórzył głucho Theodore, rzucając Lunie krótkie spojrzenie.

- Chodzi o tego Amerykanina, Thomasa. Znasz go Zabini? – zapytała Ginny z uśmieszkiem.

- Thomasa Howarda? Jasne! To spoko gość… - Zabb spojrzał ukradkiem na Notta, który gwałtownie zacisnął szczękę.

- Tak bardzo spoko, że pasowałby do naszej Luny? Wiesz, nie oddamy jej byle komu… – tłumaczyła z wrednym uśmieszkiem Ginny.

- Na cierpliwość wielkie Roweny, Gin! Idziemy tylko na kolację, przestań od razu wyobrażać sobie nie wiadomo co! – poprosiła Luna, wpadając w irytację i czerwieniąc się ogniście.

- Na kolację? Przyjedzie tu specjalnie ze Stanów, by zabrać cię na jedną kolację? – spytał z ciekawością Zabini, wciąż ukradkiem zerkając na Theodora, który skupiał teraz całą swoją uwagę na dzieciach.

- Ma tu coś do załatwienia – wyjaśniła Luna, wstając i idąc w stronę leżaka.

- Na pewno nic w naszej firmie! – wyszczerzył się Blaise.

- To może coś prywatnie – blondyna złapała za swój szlafroczek i szybko założyła go na siebie, nerwowo zawiązując.

- Bardzo prywatnie, bo najpewniej chodzi mu tylko i wyłącznie o ciebie – zachichotała Ginny. – Jak myślicie panowie? Możemy ją z nim puścić? – Ruda spojrzała prosto na Notta, który mimo, że nadal nie spuszczał wzroku z dzieci, wyglądał teraz trochę, jakby właśnie dokuczała mu migrena.

- Dziękuję bardzo za twoją troskę Ginny, ale sama zdecyduję o tym z kim mogę wyjść na kolację, bez koniecznych rekomendacji! – Luna rzuciła przyjaciółce gniewne spojrzenie. – Idę po wodę. Przynieść coś komuś? – spytała.

- Mnie nie – odburknął ponuro Nott, nawet na nią nie patrząc.

- Dla mnie sok, Kicaku, dzięki! – Ginny wyszczerzyła się do niej.

- A dla mnie whisky, jeśli to nie problem – poprosił Diabeł.

-  Żaden – zapewniła Luna, po czym wyszła.

- Skoro taki spoko gość z tego przystojniaka ze Stanów, to chyba przestanę jej psioczyć i raczej będę ją zachęcać do tych randek – powiedziała Ginny, chichocząc irytująco.

- Idę się przebrać i też popływam! – zdecydował Theodore, gwałtownie wstając i patrząc wrogo na Ginny.

- Spoko Nottie, przypilnujemy dzieci. Do zobaczenia  za chwilę! – pożegnał go Blaise.

Obydwoje patrzyli, jak Theo podchodzi do dzieci i chwilę z nimi rozmawia, po czym po minucie znika za drzwiami. Dopiero, gdy Ginny miała pewność, że jej nie usłyszy, pozwoliła sobie się roześmiać.

- Jesteś okrutną wiedźmą! – podsumował jej zachowanie Diabeł.

- Tylko dobrą przyjaciółką. Chyba, że… On dogadał się z tą…? - Ginny ukradkowo spojrzała na dzieci dalej chlapiące się w brodziku.

- Nie. Ona ma już nowego fagasa i uroczy domek na przedmieściach.

- Szybka jest – skrzywiła się Ginny.

- Dobrze. Może mu to coś ułatwi. W każdym razie powiedział, żebym złożył pozew rozwodowy, bo ona na pewno do niego nie wróci…

- Może jak się trochę podenerwuje, to nie będzie zwlekał zbyt długo z działaniem w sprawie Lunci.

- Daj mu czas Ruda, widać, że jest rozbity tym wszystkim. A jestem pewien, że ta sytuacja z amerykańcem i blondyną na pewno nie poprawi mu humoru.

- No dobrze, mogę odpuścić… ale tylko trochę – Ginny mrugnęła do niego. – A  kwestii pozwów… Mógłbyś napisać takie ściemnione pismo do moich rodziców, że mam zamiar ich pozwać o próbę otrucia? – zapytała.

- Jesteś pewna? – Zabini nie krył zaskoczenia.

- Tak. Matka podała mi w szpitalu herbatę. Pamiętam, jak przez mgłę, że potem kazała mi coś podpisać… A dalej, obudziłam się już w Norze. Po czym znów coś wypiłam i tyle wiem… – przyznała, wzdychając ciężko.

- Dobrze, że twój najmłodszy brat jest rozsądny, bo mogli ci poważnie zaszkodzić…

- Tak, muszę mu wysłać podziękowania. To jak, napiszesz to dla mnie? Myślę, że to wstrząśnie matką na tyle, że się wreszcie opamięta i da sobie spokój – wyjaśniła.

- Skoro tego sobie życzysz – Blaise posłał jej słaby uśmiech.

- A kiedy my… Pogadamy? – spytała poważnie.

- Jak tylko wróci Draco z Hermioną i będziemy wiedzieć, że u nich wszystko dobrze – powiedział spokojnie.

- Spoko, pasuje mi to – Ginny uśmiechnęła się do niego.

Blaise odwzajemnił ten uśmiech, mając szczerą nadzieję, że nie zauważy ona, jak bardzo był spięty na samą myśl o tej rozmowie.



💞💞💞


                Kenny był naprawdę miłym rozmówcą. Od razu też zamówił też do pokoju kolację. Hermiona trochę oponowała, pamiętając, że nie ma przy sobie prawdziwych pieniędzy, ale Kenny zapewnił, że ten rachunek pokryje firma Dracona, więc postanowiła na to przystać, zwłaszcza, że była wściekle głodna. Zjedli, napili się wina, a ona z przyjemnością słuchała o tym, jak Kenny z zaangażowaniem opowiada o swoim życiowym partnerze – Edwinie.

Najpierw usłyszeli ciężki odgłos wielu szybkich kroków, a zaraz później rozległo się głośne pukanie do drzwi. Kenny wstał, by otworzyć, a Hermiona również podniosła się z miejsca.
Draco wpadł do pokoju, jakby go hipogryf gonił i zanim zdążyła się zorientować, już tonęła w uścisku jego ramion.

- Salazarze… Odchodziłem od zmysłów… - wyszeptał jej do ucha, tuląc ją do siebie mocno.

- To był Dante Getty. Kwiaty, świstoklik prosto do jego mieszkania. Spetryfikowałam go i uciekłam – wyrzucała z siebie w chrapliwym oddechu, mocno wbijając palce w ramiona męża.

- Zabiję go  – mruknął, opierając swoje czoło o jej i oddychając z ulgą. – Zrobił ci coś? – Draco otworzył oczy i spojrzał na nią uważnie.

- Nic. Od razu powaliłam go zaklęciem – uśmiechnęła się lekko.

- Moja dzielna dziewczynka – zaśmiał się i cmoknął ją w czoło.

- Musimy zadać pani kilka pytań – wtrącił mężczyzna stojący przy drzwiach, a jego kolega przytaknął.

- Tak, oczywiście… - Hermiona oderwała się od Dracona, choć on cały czas obejmował ją mocno w talii.

- Przeniesiemy się do naszego apartamentu na ostatnim piętrze i tam będziemy mogli swobodnie porozmawiać – zdecydował Draco.

- Dobrze – aurorzy pierwsi wyszli z pokoju Kennyego.

- Dziękuję ci bardzo za pomoc, Ken. Uratowałeś mi skórę – zaśmiała się, wyciągając dłoń do mężczyzny.

- Nie ma za co, Hermiono. Cieszę się, że mogłem ci pomóc.

- Tak, wielkie dzięki Cheers, masz za to gwarantowaną premię – Draco również uścisnął jego dłoń.

- Nie ma takiej potrzeby, panie Malfoy. Naprawdę dobrze się stało, że miałem spotkanie akurat w tym pubie, gdzie znalazła się przypadkiem pana żona i że odważyłem się przywitać…

- Nie rozgłaszaj tej historii po firmie, dla dobra śledztwa aurorów – powiedział sucho Draco.

- Oczywiście! Nikomu nic nie powiem! – zapewnił gorliwie Cheers.

- Świetnie. Zobaczymy się w Londynie. Jeszcze raz serdecznie dziękujemy za pomoc – Malfoy poprowadził Hermionę w stronę drzwi.

- Dzięki Kenny! Skontaktuje się z tobą za kilka dni! – obiecała, mając na myśli rozmowę na temat lokalu w Hogsmeade.

- Jasne, będę czekał! Powodzenia! – pożegnał ich Kenny.

Wyszli na korytarz, akurat w momencie gdy aurorzy wsiedli do windy. Hermiona chciała przyśpieszyć, by ich dogonić, ale Draco przytrzymał ją nieco. Gdy tylko drzwi windy się zasunęły, Malfoy gwałtownie przyparł ją do najbliższej ściany i mocno pocałował.

- A to za co? – zaśmiała się, gdy się od niej odsunął.

- Nie rób mi tego nigdy więcej – wyszeptał, patrząc jej prosto w oczy i gładząc ją delikatnie po policzku.

- Mam nigdy więcej nie dać się porwać świstoklikiem? Jasne! Żaden problem, po prostu już nigdy więcej nie wezmę niczego do ręki – ironizowała, ale z uśmiechem.

- Przykleję cię do siebie zaklęciem trwałego przylepca i już nigdy mi nie znikniesz – uśmiechnął się do niej przekornie, prowadząc ją do windy.

- I będziesz ze mną chodził wszędzie? Och nie! A jak będę chciała kupić seksowną bieliznę? Albo poobgadywać cię z Ginny?

- Najlepiej wyglądasz bez bielizny, a z Rudą, możecie obgadywać przy mnie Diabła, chętnie się przyłączę – Malfoy wcisnął przycisk, by przywołać windę.

- Draco… Miażdżysz mi dłoń. Naprawdę nigdzie ci nie ucieknę! – Hermiona była rozbawiona tym, jak mocno ją trzymał.

- Przepraszam promyczku… Ale gdy Bones powiedziała, że porwał cię świstoklik, na myśl mi przyszły same najgorsze scenariusze…- westchnął i potarł twarz nerwowym gestem.

- W sumie dobrze, że to był tylko Getty. Ten idiota chyba myślał, że mnie oczaruje i będę skłonna z nim porozmawiać… Gdy świstoklik mnie przenosił, byłam prawie pewna, że to sprawka Georga, albo Lindy Ferson i czeka mnie coś naprawdę paskudnego – przyznała, gdy wsiadali do windy.

- Rozgniotę tego australijskiego śmiecia, jak małego robaka! – powiedział mściwie Draco.

Hermiona nie odezwała się, tylko uśmiechnęła lekko pod nosem.

- Nic nie powiesz? – zdziwił się blondyn.

- Chciałam ci pozwolić zrobić z niego marmoladę, ale rozmiażdżony robak też brzmi dobrze – zachichotała.

Draco znów przyciągnął ją do siebie i pocałował z czułością.

- Robisz się coraz bardziej ślizgońska… - zabrzmiało to, jakby był z tego dumny.

- Widzisz, jaki masz na mnie zły wpływ? – wyszeptała tuż przy jego ustach.

- Tak… I strasznie mi się to podoba – przyznał z uśmiechem.

- Kontaktowałeś się z domem? Wszystko u nich dobrze? – spytała, gdy drzwi się otworzyły i wysiedli na ich piętrze.

- Tak. Theo i Blaise złapali szybki świstoklik i jeszcze dziś mają wrócić. A Luna i Ginny wspólnie zajęły się dziećmi…

- To dobrze. Strasznie się martwiłam – przyznała. – Będziemy mogli szybko znaleźć się w domu?

-  Prześpimy się kilka godzin i z samego rana skorzystamy z świstoklika w mojej firmie.

- Szukałam tam dziś pomocy – przypomniało się jej.

- Co? – Draco spojrzał na nią zdziwiony.

- Pojechałam pod twój biurowiec i powiedziałam ochroniarzowi kim jestem, licząc, że mnie wpuści i pozwoli skorzystać z AurumTela, by do ciebie zadzwonić.

- I co? – zainteresował się Draco.

- Zwyzywał mnie od oszustek i kazał się wynosić.

- Naprawdę? Kurwa, kogo ten Ryan tam zatrudnia… - Draco z dezaprobatą pokręcił głową, po czym spojrzał na czekających pod drzwiami aurorów i concierga, który był tam,  by otworzyć dla nich apartament.

Hermiona miała nadzieję, że przesłuchanie przebiegnie szybko i wkrótce będzie mogła zasnąć spokojna i bezpieczna, no i jeszcze mocno wtulona w ramiona męża.


💞💞💞


                Przespała się tylko kilka godzin. Obudziła się z poczuciem, że jej za ciasno i za gorąco. To Draco tak mocno ją przytulał, że prawie brakowało jej od tego tlenu. Chyba naprawdę bał się, że zaraz znów mu gdzieś zniknie. Delikatnie wyplątała się z jego uścisku i poszła do łazienki. Czuła, że nie da rady już zasnąć, a zresztą z powodu różnicy czasu, wrócą do kraju w sam raz późnym wieczorem, więc spokojnie będzie mogła się wyspać w swoim łóżku. Przeszła do salonu, by napić się wody. Właśnie kończyła, gdy dobieg ją desperacki krzyk.

- Hermiona? Hermiona gdzie ty jesteś?!

- Już idę! – odkrzyknęła.

Gdy weszła do sypialni, Draco siedział na łóżku, wyraźnie ciężko oddychając i pocierając oczy.

- Przyśnił ci się koszmar? – spytała, siadając obok niego i delikatnie dotykając jego przedramienia.

- Nie. Obudziłem się i ciebie nie było i w pierwszej chwili nie ogarnąłem, czy już cię znalazłem, czy jednak nie… - mruczał, odpędzając od siebie resztki snu.

Hermiona zaśmiała się i przysunęła bliżej.

- Znalazłam się. To urocze, że aż tak się martwiłeś…

Draco złapał ją w talii i przyciągnął do siebie tak mocno, aż wsunęła mu się na uda.

- Nie wybaczyłbym sobie, gdyby coś ci się stało – wyszeptał w jej włosy.

- Wszystko w porządku. Muszę po prostu założyć bariery na księgarnie, tak by nie można było tam uaktywniać świstoklików – mówiła, gładząc go po włosach, gdy oparł się czołem o jej bark.

- Chcę żebyś miała tam ochroniarza… Na stałe – wymruczał w jej szyję.

- To przecież nie bank... – zaśmiała się.

- I tak chcę żebyś była maksymalnie bezpieczna – uniósł się i pocałował ją lekko.

Pozwoliła mu na to i sama pogłębiła pocałunek, doskonale wiedząc, gdzie ich to za chwilę zaprowadzi. Nie przeszkadzało jej to. Uwielbiała być w jego ramionach, rozpieszczana i spełniona.

- Ochrona to zły pomysł… - wymruczała, gdy Draco zaczął unosić w górę jej satynową koszulkę, jednocześnie całują jej szyję.

- Przekonam cię, że jednak dobry – obiecał, pozbywając się wreszcie jej piżamki i od razu zamykając w dłoniach jej nagie piersi.

- Przekonuj – jęknęła, gdy ułożył swoje usta wokół jej sutka.

I nim odrzucił kołdrę, by zdjąć z siebie bokserki, ona doskonale już wiedziała, że Draco jak zwykle na pewno osiągnie swój cel.


💞💞💞


                Po udanym seksie, Hermiona ułożyła się w zagięciu jego ramienia, oddychając cicho w jego szyję, a on wtulił twarz w jej włosy, oddychając jej zapachem. Była dla niego niczym narkotyk, coś bez czego nie umiałby już żyć. Nie, kiedy drugi raz zachłysnął się nią całym sobą i przepadł bez reszty w jej oczach, ustach, ramionach i duszy. Drugi raz, by tego nie zniósł.

Pokłócili się. Po tym, jak zabrał ją do hotelu, gdzie przez dwa dni mogli bez reszty oddawać się sobie nawzajem, pokłócili się o to, czy ona wróci do Hogwartu na kolejny rok nauki. Planowała to. Chciała w pełni zakończyć edukację, choć wcale nie musiała tego robić, bo jako bohaterka wojenna i genialna dziewczyna – o czym wiedzieli wszyscy, po prostu dostała dyplom ukończenia szkoły z maksymalnymi wynikami od samego ministra magii. Wszyscy siedemnastolatkowie aktywni w czasie wojny, dostali podobne. Jej jednak to nie wystarczyło. Chciała dokonać tego sama. Złościł go ten pomysł. Bo jeśli ona wyjedzie do Hogwartu, wtedy jemu zostanie widywanie jej raz w tygodniu, na krótko, w czasie jej wyjścia do Hogsmeade. Nie chciał tego! Chciał móc się nią w pełni nacieszyć. Widzieć ją codziennie, albo prawie codziennie. Zasypiać i budzić się przy niej. Całować ją, kiedy tylko przyjdzie mu na to ochota, a nie czekać z utęsknieniem na sobotę, by wykraść ledwo kilka godzin bliskości w wynajętym pokoju nad starą gospodą. Dwa dni temu odebrał wreszcie swój apartament w centrum. Urządzony i przygotowany na to, by mógł w nim zamieszkać… Chciałby ją tam mieć przy sobie…
I o to pokłócili się przed tygodniem. Wyszła z hotelu, mocno trzaskając za sobą drzwiami, a on wkurwiony na jej nieracjonalne decyzje, postanowił nic z tym nie robić. Liczył, że zrozumie, jak głupio chce postąpić, po czym przyjdzie i go przeprosi. Po trzech dniach był już bardzo spięty, po pięciu wkurwiony i cholernie stęskniony, a po siedmiu był skłonny pójść do niej na kolanach i powiedzieć, że może robić co chce, tylko niech z niego nie rezygnuje… Na samą myśl, że mogłaby wrócić do Weasleya lub zadać się z jakimkolwiek innym facetem, coś ściskało go bardzo boleśnie w klatce piersiowej, a poziom irytacji szybował pod niebiosa. Nie chciał jej stracić. Nie kiedy zrozumiał… Że ją kocha. Kocha tak, jak jeszcze nigdy, nikogo w swoim życiu nie pokochał.
Zebrał się w sobie, choć nie było to łatwe. Kupił kwiaty – białe lilie, bo kiedyś mu wyznała, że to jej ulubione, gdy on wspomniał, że jego matka kocha specjalną odmianę różowych róż. Zdobył adres jej rodzinnego domu, licząc na to, że nie zamieszkała na razie u żadnego z przyjaciół. I poszedł tam… Drżąc z niepokoju, co zrobi, jeśli mu powie, że to koniec i nie chce go więcej znać.

Jej rodzinny dom był uroczy. Ściany w kolorze piaskowca, spadzisty dach, duże okna… Nie miał w sobie żadnego podobieństwa do monumentalnego dworku jego rodziców. Dwa różne światy. Pchnął metalową furtkę i podszedł do drzwi. Serce biło mu głucho, ale nie mógł postąpić inaczej. Przez chwilę szukał metalowej kołatki, ale gdy jej nie znalazł, zapukał mocno.
Odpowiedziała mu cisza, a on ledwo zdusił w sobie jęk zawodu. Czyli, że jej tu nie było… Salazarze! Musiał ją znaleźć!  Pytanie tylko, jak? Szkoda, że Zabini leżał na oddziale zamkniętym, bo on na pewno znał jakiegoś detektywa, który za odpowiednią opłatą, szybko by ją dla niego wyśledził.
Dla zasady zapukał jeszcze raz, a gdy dalej nikt nie odpowiedział, odwrócił się i miał zamiar odejść.
Nagle jednak za rogu domu wyszła Hermiona. Miała na sobie krótkie szorty i białą bluzeczkę na ramiączkach, bo dzień był upalny. Włosy spięte luźno na czubku głowy, odsłaniały jej śliczną szyję. W dłoni trzymała dużą, zieloną konewkę.

- Dzień dobry, pan do mnie? – zapytała, nie rozpoznając go w mugolskiej bejsbolówce i markowych okularach przeciwsłonecznych.
Zsunął je z nosa i odwrócił się w jej stronę.
- Draco? – sapnęła, wyraźnie tym zaskoczona.
- Cześć. Przeszkadzam? – zapytał, wskazując na konewkę.
- Och cześć! Nie, nie… Podlewałam kwiaty za domem. Trochę się zaniedbały przez moją nieobecność – wypaliła, szybko odstawiając konewkę, zdejmując grube rękawiczki i otrzepując ręce o szorty.
- Możemy porozmawiać? – spytał, patrząc na nią uważnie.
- Tak, jasne… Wejdźmy do środka – zaproponowała, podchodząc szybko do drzwi i otwierając je kluczem.
Gdy przeszła obok niego, poczuł jej znajomy zapach i już wiedział, że jeśli będzie trzeba, będzie ją błagał na kolanach o kolejną szansę.
Dom był urządzony ładnie… A w zasadzie, lepszym określeniem było – przytulnie. Od razu mu się spodobał.
- Usiądź w salonie, a ja może zrobię herbaty…?
- Pójdę z tobą – zaproponował. – Kwiaty są dla ciebie – dodał, wręczając jej bukiet.
- Dziękuję bardzo, są śliczne – Hermiona posłała mu blady uśmiech.
Weszli razem do kuchni, a ona od razu zabrała się za zaparzanie herbaty, nawet nie patrząc w jego stronę.
Nie wytrzymał tego długo. Podszedł, złapał ją za biodra i odwrócił twarzą do siebie.
- Przepraszam… - wyszeptał, po czym pocałował ją z czułością i tęsknotą, bo te siedem dni, zrodziło w jego sercu tęsknotę, jakiej nie czuł nigdy przedtem.
- Ja też – powiedziała, wtulając się w niego mocno.
- Nie mam prawa dyktować ci, co masz robić ze swoim życiem – wyszeptał w jej włosy, gładząc delikatnie jej plecy i chłonąc jej ciepło i zapach całym sobą.
- Nie ja… Przemyślałam to. Miałeś rację mówiąc, że ten rok nic mi nie da i tylko stracę czas – oderwała się od niego i spojrzała mu w oczy.
Pochylił się i pocałował ją znowu, tym razem mocniej, o wiele żarliwiej.
- Nie chcę byś… zniknęła z mojego życia – wyszeptał pomiędzy pocałunkami.
- I ja nie chcę z niego zniknąć – zapewniła, wkładając dłonie pod jego koszulkę.
Więcej deklaracji nie było im trzeba. Kilka chwil później leżeli na wielkim łóżku w dawnej sypialni jej rodziców i kochali się tam przez wiele następnych  godzin, bardzo namiętnie.
A tydzień później zabrał ją spontanicznie na festiwal literacki, na który zawsze chciała pojechać i to właśnie tam wyznał jej miłość, a ona odpowiedziała mu tym samym.

Hermiona zamruczała cicho przez sen, a Draco otrząsnął się ze swoich wspomnień. Wtedy pierwszy raz w swoim życiu, o coś zawalczył i był skłonny pójść na ustępstwa. Dlaczego więc nie zatrzymał jej zaraz po ich ślubie? Czy dlatego, że tak bardzo go zraniła, rezygnując w kilka chwil po tym, jak mówiła mu, że jest dla niej wszystkim, że go kocha i ma na świecie już tylko jego? Do dziś tego nie rozumiał…
Ale teraz znów była obok, tak blisko. Znów należała do niego. I tym razem nie pozwoli jej odejść ani tym bardziej odebrać jej sobie. Bo ona znów stałą się całym jego życiem.
Odwrócił się, tak by przytulić ją mocniej do siebie.

- Jesteś moim skarbem – szepnął cicho. – I kocham cię nad własne życie – dodał w myślach, nie chcąc by przypadkiem to usłyszała.
Bo jeśli ma jej to powiedzieć, to dopiero zaraz po tym, jak ona wyzna mu to samo.


💞💞💞


                Pojechali do firmy taksówką, nie chcąc robić problemów z wynajętymi samochodami czy limuzynami. Już w progu biurowca przywitał ich spanikowany i wyraźnie blady Ryan.

- Hermiono, tak bardzo cię przepraszam… - zaczął od razu na ich widok. – Nie wiem co odbiło temu człowiekowi, ale Dolly zerwała z nim zaręczyny… Nasza rodzina nie ma już z nim nic wspólnego!

- Nie przejmuj się Ryan, nikt cię nie wini – zapewnił go Draco.

- Mimo wszystko strasznie mi przykro, bo przecież Hermiona poznała go u nas w domu…

- Najważniejsze, że wszystko dobrze się skończyło – zapewniła go Hermiona z delikatnym uśmiechem.

Weszli do lobby biurowca, a Draco spojrzał na czterech stojących za wysokim kontuarem ochroniarzy.

- Który z was odmówił wczoraj mojej żonie pomocy? – spytał cierpko, mierząc ich wrogim spojrzeniem.

Hermiona nie mogła sobie podarować delikatnego uśmiechu widząc jak pan „królowa angielska” kuli się w sobie ze strachu.

- Norbert miał wczoraj dyżur – przełożony ochroniarzy wskazał palcem winowajcę. – Jednak chcę żeby pan wiedział, że on nie zna pana żony i…

- I to daje mu prawdo odmówić pomocy potrzebującej kobiecie? – zawarczała Hermiona. – A gdyby tak jakaś dziewczyna chciała się tu ukryć przed bandytami, też kazałaby jej się wynosić, strasząc policją?

Ochroniarze popatrzyli na nią niepewnie.

- Bałem się, że ta pani może tu chcieć wejść, by coś ukraść… - wydukał ochroniarz.

- Świetnie! Najpierw nazwał mnie oszustką, a teraz jeszcze złodziejką! – Hermiona z niedowierzaniem pokręciła głową.

- I nie dałbyś rady powstrzymać kobiety mniejszej od siebie o półtora głowy przed kradzieżą? – spytał chłodno Ryan.

- Ja nie wiedziałem… Przepraszam – jąkał się ochroniarz.

- Dość tego! Ten człowiek już tu nie pracuje! – zarządził Anderson.

- Cała firma ochroniarska już tu nie pracuje, Ry. Nikt kto tłumaczy brak pomocy samotnej kobiecie w środku nocy tym, że jej nie rozpoznał, albo że się jej bał, na dodatek wyzywa ją od oszustek, nie dając dojść do słowa, nie przystaje do standardów, jakie chcę widzieć w mojej firmie. Podpiszesz kontrakt z inną ochroną – zdecydował Draco.

- Ale… panie Malfoy…. – szef ochroniarzy wyglądał na zszokowanego tą decyzją.

- To była wyjątkowa sytuacja, ale twój człowiek powinien zapytać o co chodzi i spróbować jakoś pomóc. Mógł zadać jakieś pytanie, choćby o nazwisko dyrektora tej firmy, albo po prostu sprawdzić, czy Hermiona jest czarownicą. Żona opowiedziała mi dokładnie, jak się względem niej zachował. Skoro wasza firma zatrudnia ludzi na takim poziomie, to nie macie tu czego szukać! – warczał Draco.

- Zabierzcie swoje rzeczy, kadry przygotują wypowiedzenie umowy – poinformował cierpko Ryan.

- A ty! – Draco wskazał Norberta palcem. – Masz szczęście, że nic jej się nie stało, bo gdyby było inaczej, twoja rodzina właśnie wybierałaby trumnę na twój pogrzeb! – zapewnił.

- Wystarczy, Draco. Chodźmy, chcę już być w naszym domu – poprosiła Hermiona, łapiąc go za dłoń.

- Załatwię tu wszystko i przyjdę się jeszcze na górę z wami pożegnać – poinformował ich Ryan.

- Dobrze – Draco trochę się uspokoił i zaprowadził Hermionę do windy.

Gdy tylko drzwi się zamknęły, wtuliła się w jego bok i westchnęła cicho.

- Trochę mi teraz źle z tym, że ci ludzie stracili przeze mnie pracę…

- Stracili ją, bo źle wykonywali swoje obowiązki. Nie martw się, zadbam by Ryan wypłacił im odprawy. Wszystkim poza tym dupkiem, który ci nie pomógł! – zapowiedział.

- Dobrze… Dopiero niedawno wstałam z łóżka, ale cieszę się, że u nas właśnie zapada noc, bo chętnie się położę do naszego łóżka – przyznała szczerze.

Draco uśmiechnął się pod nosem i cmoknął ją w czoło. Powiedziała „nasz dom” i „nasze łóżko” – drobiazgi, a jednak bardzo poprawiło mu to humor. Bo skoro określała coś jako „nasze”, to oznaczało, że była skłonna do tego, by na stałe przywyknąć do jego stylu życia, domu, pieniędzy i do tego, że już na zawsze z nim pozostanie.

💞💞💞

Na zakończenie weekendu - bo usłyszałam, że czekaliście 😋
Z powodu bardzo poważnego braku czasu, teraz publikacje będę nie częściej niż co drugi dzień... Mam nadzieję, że utrzymam tempo minimum trzech w tygodniu, ale wszystko się okaże! 
Wielkie dzięki za Wasze odwiedziny i komentarze!

Venetiia Noks.