64. Teraz nie mów... musi się ułożyć!

 Dedykacja: Dla zasłużonych - rozdział z podziękowaniem, dla Wszystkich, którzy mają swój wkład w moją wenę na częste publikację - dziękuję! 😊💖



💞💞💞

                To było śmieszne. Nie powinna się w ogóle tym denerwować, jednak mimo wszystko czuła się dziwnie skrępowana i niepewna, gdy stawiała pierwszy krok w eleganckim i wytwornym salonie Dworu Nottów. Hermiona starała się zanadto nie rozglądać, ale mimo wszystko musiała przyznać, że dom robił wrażenie.
Nagle tuż przed nią zlokalizowała się mała skrzatka domowa, ubrana w schludnym fartuszek.

- Dzień dobry, jestem Monti, skrzatka pani Nott – przedstawiła się z ukłonem.

- Hermiona Granger – Malfoy, przyszłam tu, by zabrać dzieci do przedszkola.

- Panicz i panienka właśnie się przebierają. Proszę usiąść, moja pani zaraz do pani dołączy – skrzatka skłoniła się znowu, po czym zniknęła.

Hermiona usiadła na eleganckiej kanapie z zielonego aksamitu, starając się nie okazywać zdenerwowania. Nagle od strony schodów rozległ się dźwięk obcasów. Odwróciła się przez ramię. Wysoka, szczupła, kobieta o ciemnobrązowych włosach, zebranych w elegancki kok, zmierzała w jej kierunku. Hermiona wstała.

- Witam pani Malfoy, jestem Marion Nott, mama Theodora – przedstawiła się, wyciągając do niej dłoń.

- Hermiona, bardzo proszę mówić mi po imieniu – mówiąc to, zdobyła się na niewielki uśmiech.

- Chętnie, o ile będzie to działało w obie strony – Marion wskazała jej kanapę i Hermiona z powrotem usiadła, a kobieta opadła na stojący w pobliżu fotel. – Dzieciaki muszą skończyć jeszcze śniadanie, a Junior strasznie dziś marudzi, bo Theo wyjechał bez niego, a nie lubi się rozstawać z ojcem.

- Spokojnie, mamy jeszcze trochę czasu – Hermiona spojrzała na swój zegarek.

- To może napijemy się kawy? Jeszcze nie miałam dziś okazji – Marion uśmiechnęła się do niej.

- Z przyjemnością, dziękuje – odpowiedziała grzecznie Hermiona.

- Przykro mi, że ja i mój mąż nie byliśmy na przyjęciu poślubnym twoim i Dracona, ale woleliśmy zająć się wnukami. Rzadko mamy okazję, bo dużo podróżujemy, a szczerze mówiąc, nie lubię, gdy ich druga babcia do nich przyjeżdża. Robią się po tym okropnie niegrzeczne – wyznała szczerze Marion, dzwoniąc małym dzwoneczkiem, by przywołać skrzata i złożyć zamówienie na kawę.

- Rozumiem. Nic takiego się nie stało. Państwa wnuki są przecudowne i spędzanie z nimi czasu, to zawsze sama przyjemność – Hermiona znów uśmiechnęła się uprzejmie.

- Nasz Dracon się ożenił… Wprost nie mogę uwierzyć! Narcyza nie posiadałby się z radości. Szkoda, że tego nie dożyła – Marion uśmiechnęła się smutno.

- Tak, też bardzo nam przykro z tego powodu – przyznała Hermiona.

- Przynajmniej jemu się poszczęściło. Małżeństwo Theo od początku było tylko pozorem… Zawsze sądziłam, że ta mała flądra specjalnie złapała go na ciąże – Marion westchnęła, nie kryjąc irytacji. – A teraz ta historia z Tobiasem. Skandal, który dotknie całą rodzinę i wstrząśnie magicznym światem. Powinnam była wtedy mocniej go przed tym powstrzymywać.

- Bardzo mi przykro – wtrąciła Hermiona, wnioskując, że najwyraźniej Theodore wszystko już opowiedział rodzicom.

- Dobrze, że się jej pozbył… Ale nie dziwię się, że postanowił jeszcze raz z nią porozmawiać. Najlepiej zamknąć tę sprawę do końca. Jest taka nieprzewidywalna, że naprawdę nie wiem czego się jeszcze spodziewać.

Skrzatka pojawiła się z tacą, dzbankiem kawy, filiżankami i talerzem ciasteczek.

- Jaką pijasz kawę?

- Czarną z małą kostką cukru – odpowiedziała. – Dziękuję – dodała, gdy Marion podała jej filiżankę i podsunęła cukiernicę.

- Jak mówiłam, dużo z mężem podróżujemy i nie możemy odwołać dzisiejszego wyjazdu, ale na jakiś czas trochę to ograniczymy, by pomóc Theo wszystko poukładać – mówiła.

- My też chętnie pomożemy…

- Theo i Draco zawsze byli jak bracia. Theodore miał pięć lat, gdy poznałam jego ojca i pamiętam, że tak się mnie wstydził, że ciągle podsyłał Dracona, żeby to on mnie o coś zapytał – Marion uśmiechnęła się do swoich wspomnień, a Hermiona dopiero teraz, przypomniała sobie, że jak byli na piątym roku w Hogwarcie, to mówiono, że Nott widuje Testrale, bo widział śmierć swojej matki…

- Do dziś są bliskimi przyjaciółmi – powiedziała szybko.

- Tak, to doprawdy wspaniałe. Zmierzam do tego, że Tilly i Junior też są jeszcze na tyle mali, że mogą zaakceptować nową mamę, jeśli jakaś wyjątkowa kobieta pojawi się w życiu Theodora, a ta amerykańska dziwka faktycznie się więcej tu nie pokaże.

- Nie jestem pewna, czy Tammy w ogóle wie co robi. Przez to wszystko zachowywała się nieco irracjonalnie – stwierdziła dyplomatycznie Hermiona.

- Ona zawsze wiedziała co robi. Jest bardzo wyrachowana, zresztą jak cała jej rodzinka. Udawała skromnisie, która woli mieszkać w apartamencie, a za plecami mojego syna, wysyłała pieniądze do swojej matki i siostry, bo jej ojciec nie toleruje zbytniej rozrzutności. A na koniec planowała, by jej bękart przejął część naszego majątku – Marion z dezaprobatą pokręciła głową.

Hermiona postanowiła tego nie komentować. Zachowanie Tammy było oczywiście karygodne i naganne, ale z drugiej strony Tobias nie był niczemu winien, a Theo na pewno już zdążył go pokochać i będzie chciał mieć z nim kontakt mimo wszystko…

- Mam nadzieję, że u Theodora wszystko się ułoży – powiedziała szczerze Hermiona.

- Tak, ja też. Niech poślubi nawet kogoś nieczystej krwi – Marion rzuciła jej szybie spojrzenie – Ale dobrego dla niego i dzieci, no i oczywiście kogoś kto na niego zasłuży. Mój syn jest dobrym, uczciwym i kochającym człowiekiem. Powinien odnaleźć swoje szczęście.

- Zgadzam się z każdym słowem – zapewniła Hermiona.

- Ciocia! – u szczytu wielkich schodów pojawiła się Tilly i szybko zbiegła na dół, by móc się rzucić Hermionie w ramiona.

- Cześć szkrabiku! Przyszłam cię zabrać do przedszkola – Hermiona uściskała ją ciepło, ponad ramieniem widząc, jak Marion uśmiecha się na ten widok.

- Super! Będzie tam ciocia Luna?

- Tak, ciocia Luna już na was czeka – zapewniła Hermiona.

Junior właśnie schodzi ze schodów w towarzystwie pokojówki.

- Luna? To ta właścicielka? Theodore wspomniał, że to twoja przyjaciółka – zapytała Marion.

- Tak, Luna jest właścicielką przedszkola. Chodziła razem z nami do Hogwartu – wyjaśniła pokrótce Hermiona.

- Cześć ciociu! – Junior też podszedł się do niej przytulić.

- Cześć przystojniaku. Gotowy pójść do przedszkola? – zapytała go.

- Tak! Do cioci Luny!

- Theo mówił też, że podłączą nasz kominek z przedszkolem? – dopytywała Marion.

- Tak, Luna przysłała mi z samego rana informację, że już to załatwiła, dlatego możemy się przenieść bezpośrednio tam – przekazała z uśmiechem Hermiona.

- Mogę pójść z wami? Mam jeszcze chwilę, a chciałabym się tam rozejrzeć…

Hermiona uśmiechnęła się z przymusem. Nie miała prawa jej tego odmówić. W końcu ta kobieta, była babcią dzieciaków…

- Oczywiście. Złapiemy Juniora za ręce, a Tilly poda mi drugą. Przedszkole nazywa się „Niezwykły świat”.

- To ruszajmy – Marion uśmiechnęła się do Juniora, po czym razem podeszli do kominka, by po chwili zniknąć w zielonych płomieniach.


💞💞💞


                Wyszły w holu przedszkola, a Hermiona zauważyła, że dziś panuje tu o wiele większy ruch. Dzieciaki żegnały się z rodzicami i z szerokimi uśmiechami biegły do swoich wychowawczyń.

Rozejrzała się dookoła i spostrzegła stojącą przy biurku Lunę. Przyjaciółka chyba wyczuła na sobie jej spojrzenie, bo odwróciła się i uśmiechnęła, po czym ruszyła w ich stronę.

- Ciocia! – Junior pierwszy się wyrwał i do niej podbiegł.

Luna przyklękła i mały wpadł prosto w jej ramiona. Płynnie go uniosła i z szerokim uśmiechem słuchała czegoś, co jej żywo opowiadał.

Hermiona ukradkiem zerknęła na Marion, która nie spuszczała z Luny spojrzenia nawet na sekundę.

- Dzień dobry. Cześć Tilly! – Luna odstawiła Juniora i uśmiechnęła się znowu, gdy to mała się do niej przytuliła.

- Cześć Lun. To jest pani Marion Nott, mama Theodora – przedstawiła ją Hermiona.

Marion wyciągnęła dłoń do blondynki.

- Dzień dobry, bardzo mi miło. Luna Lovegood – powiedziała, ściskając rękę pani Nott.

- Czy my się już kiedyś spotkałyśmy? Mam bardzo silne wrażenie, że gdzieś już panią widziałam… – powiedziała, dokładnie przyglądając się jej twarzy.

- Och! Niestety nie przypominam sobie… I proszę mówić mi po imieniu - Luna zmusiła się do uśmiechu.

Nagle jednak Marion otworzyła usta, po czym zaśmiała się cicho.

- Ale ja już sobie przypomniałam. Coś takiego…

Hermiona i Luna spojrzały na siebie niepewnie, nie bardzo rozumiejąc, o co chodzi kobiecie.

- Biegnijcie do swoich grup szkrabiki. Popołudniu ciocia Luna odprowadzi was do domu i jak będziecie chcieli, popływamy razem w basenie – obiecała Hermiona z ciepłym uśmiechem.

- Super! Po ciociu! Pa babciu! – Tilly nawet się nie obejrzała, tylko pognała jak długa przed siebie.

- Amerykańskie geny – skrzywiła się Marion.

Junior nie bardzo kwapił się do odejścia, mocno ściskając dłoń Luny.

- To my już pójdziemy. Do zobaczenia popołudniu Kicaku i dzięki za pomoc – Hermiona ucałowała przyjaciółkę w policzek.

- Nie ma problemu, przecież wiesz, że chętnie pomogę – Luna uśmiechnęła się do niej.

- Pa skarbie. Babcia będzie tęsknić – Marion przyklęknęła i pożegnała Theo Juniora, który się do niej przytulił.

- Było mi bardzo miło. Do widzenia – pożegnała się Luna.

- Mnie również. Jestem pewna, że jeszcze się spotkamy – Marion uśmiechnęła się do niej promiennie.

- Jak ci się podoba przedszkole? – spytała Hermiona, gdy ustawiły się w kolejce do kominka.

- Jest doskonałe dla moich wnuków. Ale pozwól, że to ja zadam ci teraz kilka pytań…

- Jasne… - Hermiona już podświadomie wiedziała, jak one będą brzmieć.

- Ona ma kogoś?

- Nie. Jest wolna.

- Nigdy nie sądziłam, że istnieje naprawdę – zaśmiała się Marion.

- Nie bardzo rozumiem – przyznała Hermiona.

- Mało kto o tym wie, bo Theodore rzadko o tym wspomina, ale jest uzdolniony plastycznie. Zaraz po wojnie, narysował cudowny obraz. Piękną kobietę. Była to więźniarka, uwieziona w lochu… Bardzo chciałam go zachować i powiesić gdzieś w naszym domu, ale zabronił, a potem gdzieś go ukrył.

Hermiona westchnęła cicho. Nigdy nie sądziła, że ze strony Theo to było, aż tak bardzo poważne…

- Luna w czasie Wielkiej Wojny była więziona w dworze Malfoyów – wyszeptała Hermiona, mając nadzieję, że inni rodzice tego nie usłyszą.

- Domyśliłam się tego teraz. Ale jej nazwisko nie należy do nienaruszalnej dwudziestki ósemki…

- Są rodziną czystej krwi, ale ojciec Luny był bardzo ekscentrycznym czarodziejem.

- Nie szkodzi – Marion uśmiechnęła się szeroko. – Absolutnie nie ma to teraz znaczenia.

Hermiona nic nie odpowiedziała. Nadeszła ich kolej, na przeniesienie.

- W razie czego ja i mąż mamy AurumTele, kontaktujcie się z nami, dobrze? – poprosiła Marion.

- Oczywiście! – zapewniła ją Hermiona.

- Dziękuję ci za wszystko, moja droga. Koniecznie pozdrów ode mnie Dracona! – Marion uśmiechnęła się raz jeszcze, po czym uścisnęła jej dłoń i zniknęła w płomieniach.

- Przynajmniej jego rodzina nie będzie miała obiekcji – pomyślała z delikatnym uśmiechem Hermiona, po czym wzięła garść proszku i przeniosła się do swojego domu.


💞💞💞


                Właśnie wchodziła po schodach na górę, chcąc iść zobaczyć, jak się dziś czuje Ginny, gdy zadzwonił jej AurumTel.

Wyjęła go i ze zdziwieniem spostrzegła, że dzwonił Theodore.

- Cześć, co tam? – przywitała go.

- Cześć Herm, dzwonię, bo biorąc pod uwagę różnicę czasu, najpewniej odprowadziłaś już dzieciaki do przedszkola? – zapytał.

- Tak. Były zachwycone – Hermiona uśmiechnęła się do niego.

- Cieszę się. Jeszcze raz dzięki…

- Daj spokój! To naprawdę sama przyjemność. Twoja mama poszła z nami, by się rozejrzeć.

- Salazarze… - Theo wywrócił oczami. – Ona i ta jej ciekawość!

- Bardzo jej się podobało – Hermiona posłała mu promienny uśmiech.

- Domyślam się… Mam nadzieję, że nie wypaliła z niczym głupim – Nottie, nagle się spiął.

- Ależ nie! Bardzo miło potraktowała Lunę…

- Super. Już widzę, jak przeżuje mnie  za to, jak gnom dżdżownice – westchnął.

Hermiona mimowolnie się roześmiała, pewna, że Theodore wcale się nie pomylił.

- A jak Zabb? – spytała cicho.

- Kiepsko, ale powoli się zbiera – odpowiedział.

- Trzymajcie się tam, a o nas się nie martwicie! Wszystko będzie dobrze! – zapewniła go.

- Dzięki! Zadzwonię wieczorem, pogadać z maluchami, dobrze?

- Nie musisz pytać o takie rzeczy, Theo. Będziemy niecierpliwie czekać na wiadomości od ciebie! – zapewniła z uśmiechem.

- Dzięki Herm! Pozdrów Smokowatego, jak ci się gdzieś nawinie.

- Dzięki. Na pewno tak zrobię. Miłego dnia! – Hermiona pomachała do niego pogodnie.

Theodore odwzajemnił ten gest, po czym się rozłączył, a ona weszła wreszcie na górę, sprawdzić co u przyjaciółki.


💞💞💞


                Ginny akurat kończyła jeść śniadanie w łóżku, gdy Hermiona weszła do jej pokoju.

- Cześć słońce, jak się dziś czujemy? – zapytała z uśmiechem.

- Przechujowo – mruknęła, ale mimo to się uśmiechnęła.

- Współczuję ci – Hermiona podsunęła sobie krzesło i usiadła obok łóżka.

- Co to były za chore akcje… Niczego nie ogarniam – przyznała Ruda, z westchnieniem odkładając szklankę po soku pomarańczowym.

- Mów mi jeszcze. Wczorajszy dzień był jedną, totalną katastrofą – westchnęła Hermiona.

- Nawet nie wiem, o co cię zapytać w pierwszej kolejności… - Ginny uśmiechnęła się do niej blado.

- Wierzę ci… Skończyłaś? Odeślę tace.

- Tak. To prawda, że Theodore i… Zabini wyjechali? – spytała, gdy Hermiona sprawiła, że puste naczynia zniknęły.

- Tak. Tammy uciekła, zostawiając jakiś marny liścik. Biedny Nottie… Wszystko mu się posypało – Hermiona potarła skroń, bo na samą myśl o tej całej historii, poczuła zbliżającą się migrenę.

- A ten dureń czemu z nim pojechał? – spytała cierpko Gin.

Hermiona zawahała się przez chwilę.

- Nie będę ściemniać. Nie mógł spojrzeć ci w oczy. Cały czas twierdzi, że to wszystko jego wina…

- Wczoraj, gdy mnie odtruwaliście… Słabo pamiętam, ale to on mnie trzymał, prawda? – spytała cicho.

- Tak. I wierz mi miał łzy w oczach, gdy targały tobą konwulsje i bardzo cierpiałaś…

- Dupek. Ucieczka nigdy nie rozwiązuje problemów!

- Coś o tym wiem – przyznała ze smutny uśmiechem Hermiona.

- Przepraszam! To nie miał być przytyk do ciebie! – powiedziała pośpiesznie Ginny.

- Wiem o tym, nie przejmuj się, Gin. Nie jestem urażona.

- Herm… Dlaczego nigdy wcześniej nie powiedziałaś mi o dziecku? – Ginny złapała ją za dłoń i ścisnęła jej palce.

- Bo to zbyt bolesne by o tym gadać. Liczyłam, że kiedyś zapomnę – wyszeptała, ze łzami w oczach.

- Jak Draco to przyjął?

- Na początku źle. Potem jednak pogadaliśmy i jest ok. Powiedział mi, że to wszystko jeszcze przed nami – uśmiechnęła się lekko.

- Będziecie cudownymi rodzicami, patrząc na to jak kochacie dzieciaki Notta.

- Właśnie odprowadziłam je do przedszkola, wraz z jego matką…

- To jego macocha, tak naprawdę, no nie? Słyszałam kiedyś…

- Tak. Mówiła, że Theodore miał pięć lat, jak poznała jego ojca.

- I jak się zachowywała?

- W sumie jest trochę protekcjonalna i bardzo źle mówiła o Tammy. Ale na Lune się gapiła, jak w obrazek. Zadała mi kilka szybkich pytań o nią…

- I co o niej myśli?

- Chyba jej się spodobała, ale widziały się ledwo kilka minut.

- No nic, wstaję, biorę prysznic i lecimy do księgarni – odezwała się Ginny.

- Mowy nie ma! Magomedyk kazał ci leżeć dwa dni w łóżku! – zaznaczyła Hermiona.

- Nie kpij, Herm! Mowy nie ma! Idę z tobą.

- Absolutnie! Możesz co najwyżej przenieść się do sali z MagicTv, żebyś się nie nudziła – Hermiona uśmiechnęła się do niej uroczo.

- Wiesz, że nienawidzę bezczynności! – zajęczała Ginny.

- Wiem, dlatego jeśli wytrzymasz jeden dzień, to szybko dojdziesz do siebie i będzie dobrze, a jeśli dziś się nadwyrężysz, to potem możesz leżeć w łóżku przez trzy albo cztery dni! – tłumaczyła jej.

- W sumie racja – Ginny westchnęła ciężko.

- Obiecuję, że nie zabawię długo w księgarni – Hermiona pochyliła się nad nią i cmoknęła ją w czoło.

- Dobrze. Pozdrów ode mnie Susan – poprosiła.

- Na pewno tak zrobię, dzięki. To na razie! – pożegnała się, wychodząc.


💞💞💞


Ginny ułożyła się wygodnie, po czym spojrzała na nocny stolik, stojący obok jej łóżka. Leżał na nich AurumTel.
Wahała się tylko przez chwilę.



@Ja
Ucieczka? Myślałam, że masz w sobie więcej odwagi.

Była bardzo ciekawa, czy w ogóle jej odpisze.

@Zabb
Przepraszam.

@Ja
Za co konkretnie?

@Zabb
Za wszystko.

@Ja
Zabini… Możesz przestać? Pogadaj ze mną normalnie!

@Zabb
Nie mogę, Ruda… Przepraszam. Nie jestem w stanie powiedzieć ci niczego, co by mogło wyrazić, jak strasznie jest mi przykro.

@Ja
To się nie stało przez ciebie, tylko dlatego, że zareagowałam zbyt impulsywnie.

@Zabb
Nie zareagowałabyś tak, gdybyś tego nie usłyszała. Nie powinienem był w ogóle poruszać tego tematu w takich okolicznościach…

@Ja
Dlaczego nie, skoro cię dręczył?

@Zabb
I dręczy cały czas. Żałuję bardzo, że dowiedziałaś się w ten sposób. Naprawdę zamierzałem ci o tym opowiedzieć… Kiedyś.

@Ja
Więc będę czekała na dzień, aż to zrobisz.

@Zabb
Ruda… Ja… Chyba przeniosę się na jakiś czas do fili do naszej firmy do Stanów. Tak będzie łatwiej.

Ginny zdusiła jęk. Czyli naprawdę planował od niej uciec? Tak na stałe? Bez jakiejkolwiek rozmowy?

@Ja
Chcesz się tam przenieść, bo potrzebujesz zmian w swoim życiu, czy może uciekasz przede mną, bo nie wiesz jak mi powiedzieć, że jednak już nie zamierzasz się mną już interesować?

@Zabb
Jesteś piękną kobietą, a wkrótce będziesz znów wolna. Szybko znajdziesz swoje szczęście u boku kogoś, kto ma mniej popieprzone życie od mojego.

@Ja
I uciekasz z kraju, bo nie chcesz oglądać mojego szczęścia z innym facetem?

@Zabb
Poniekąd tak.

@Ja
Mój Godryku…! Ale z ciebie czasem idiota, Blaise! Masz trzy dni na powrót, a jak nie to sama tam po ciebie przyjadę! I skończ mnie wkurzać, bo po tym co odwaliła wczoraj moja rodzinka, jestem chodzącym wkurwieniem. Pogadamy, jak wrócisz i przestań sobie wkładać do głowy jakieś chore wizje, bo mnie popamiętasz!

@Zabb
Mam ciarki strachu…

@Ja
Słusznie! 😊

@Zabb
Wrócę i pogadamy, skoro na pewno tego chcesz, piękna…

@Ja
Nie ma innej opcji! I żadnych lasek, Zabini… Nott mi o wszystkim doniesie!

@Zabb
Nie ma opcji. W głowie wciąż mam tylko jedną. Naprawdę.

@Ja
Dobrze dla ciebie! 😉

Położyła się i uśmiechnęła sama do siebie. Potrzebowała tego. Tej pewności, że nie ucieknie. Muszą porozmawiać. A ona musi mieć pewność, że on bierze ją na poważnie, zanim i ona na poważnie się  w to zaangażuje.


💞💞💞


                Z powodu tych wszystkich zawirowań, Hermiona zdecydowała się przenieść otwarcie księgarni o cały tydzień. Musiała najpierw uporać się z kilkoma problemami. Susan jednak już przychodziła do pracy, by pomóc jej z aranżacją reszty regałów i przygotowaniem ciekawej oferty i promocji na samo otwarcie.

- Zatrudnimy też dwie nowe osoby. Nie dam rady teraz sama stać za ladą, bo za dużo się dzieje, a poza tym, dziennikarze mogliby mnie nagabywać. Ginny już do nas nie wróci, tylko najpewniej od razu zacznie pracować w nowej księgarni.  Znasz może kogoś odpowiedniego na te stanowiska? – zapytała z uśmiechem.

- Serio? Aż dwie nowe pracownice? Nie spodziewałam się… - przyznała Su.

- Tak. Ty awansujesz na moją asystentkę, a one będą kasjerkami – powiedziała z uśmiechem.

- Awans? Naprawdę? – Susan zrobiła wielkie oczy.

- I podwyżka. Dostaniesz też trochę nowych obowiązków, ale jestem pewna, że sobie poradzisz! – Hermiona uśmiechnęła się do niej.

- Tak! Kocham cię, Herm! Dzięki! Na pewno cię nie zawiodę! A co do nowego stanowiska, to słyszałam, że Padma Patil szuka pracy. Mówiła mi to w czasie waszego przyjęcia.

- Padma? – zdziwiła się Hermiona. – Ale przecież ona pracowała u Madam Malkin.

- Niestety podobno, szuka ona teraz kogoś młodszego na jej miejsce – westchnęła Susan.

- Co za bzdura, przecież Padma ma dwadzieścia cztery lata!

- No cóż… - Susan wzruszyła ramionami

- No dobrze, daj jej znać, że kogoś szukamy i zobaczymy co ona na to – zdecydowała Hermiona.

- Jasne, załatwię to. Ktoś stoi za witryną. To chyba kurier z kwiatami – zauważyła Bones.

- Wpuść go – Hermiona uśmiechnęła się lekko.

Nie chciała się bawić w zgadywanie, ale przypuszczała, że to Draco chciał jej jakoś poprawić humor i stąd te kwiaty.

- Przesyłka dla pani Granger – Malfoy – oznajmił kurier, podając jej bukiet, przepięknych, różnokolorowych kwiatów, najpewniej jakiejś zagranicznej odmiany.
 
Trochę ją zdziwiło, że Draco nie postawił na białe lilie. Przecież dobrze wiedział, że je od zawsze uwielbiała.

- Dziękuję. Nie widzę bileciku, jest może napisane od kogo to? – spytała, odbierając bukiet.

- Niestety nie – kurier uśmiechnął się do niej.

- Susan, daj panu napiwek, a ja wstawie je…- nagle błysnęło niebieskie światło, a Hermiona poczuła mocne szarpnięcie w okolicy pępkach.

Susan i kurier popatrzyli na siebie w niemym szoku, gdy Hermiona nagle zniknęła im z oczu.

💞💞💞

Jak sami widzicie - nie ma dram, a spoiler Kingi oszukiwał 😋
I znów - naprawdę nie wiem, jakie tempo publikacji uda mi się utrzymać, ale obiecuję, że zrobię Wszystko by nie spadło ono do zera 😁

Pozdrowienia dla Wszystkich!

Venetiia.