59. Teraz nie mów... to wszystko z nienawiści!

 Dedykacja: Dla fanów rzadko spotykanych par ze świata HP 😋




💞💞💞

                Usiedli bliżej siebie i Draco objął ją tak, że ich biodra się stykały, a on trzymał ramię owinięte dookoła niej. Razem spoglądali, niepewnie na mały tłumek ludzi pod sceną, który debatował o kolejności wygłaszania toastów.

- Zakład kto narobi największego obciachu? – spytał Draco.
Spojrzeli sobie krótko w oczy, po czym zgodnie orzekli:

- Zabini!

Jak na komendę, Diabeł wskoczył na scenę z kieliszkiem szampana w który głośno postukał widelcem prosto do mikrofonu.

- Zawsze chciałem to zrobić! – zawołał, po czym postukał jeszcze raz, a goście się zaśmiali.
Oddał widelec Ginny, odchrząkną i poprawił krawat.

- Jako przyjacielowi i drużbie pana młodego, przypadł mi zaszczyt wygłoszenia pierwszego toastu! Gdy poznałem Dracona, był mały, rozpieszczonym, rozwrzeszczanym, bachorem…

- Zaczyna się – westchnął z delikatnym uśmiechem Draco i od razu sięgnął po whisky, a Hermiona zachichotała wraz z innymi gośćmi.

- Mimo to, od razu się polubiliśmy i sam wielki Salazar do dziś nie ma pojęcia dlaczego. A może to tylko jest jakaś klątwa? – zapytał, a goście znów zachichotali.

- Nie może, tylko na pewno! – krzyknął do niego Draco.

- Cicho tam Smoku, teraz jest moje pięć minut! – Diabeł wyszczerzył się do niego. – W każdym razie kiedy kilka lat później spotkałem Hermionę, była ona małą, spokojną i opanowaną kujonką.

- Super podsumowanie – Hermiona uśmiechnęła się kręcąc głową.

- Jak sami widzicie, na pierwszy rzut oka nic kompletnie ich nie łączyło… Ale to były tylko pozory! Szybko szło zauważyć, że obydwoje są inteligentni, elokwentni i zawsze mocno bronią swojego zdania. Obydwoje są mocno oddani swoim przyjaciołom i zdobywający się dla nich na naprawdę heroiczne wyczyny. Obydwoje są atrakcyjni, zaradni, zorganizowani i zabawni…

- Zapłaciłeś mu, by tak nam słodził? – zaśmiała się cicho Hermiona.

- Nie, ale kto wie czy nie przyniesie nam po wszystkim rachunku – Draco również zachichotał.

- Obydwoje są wspaniałymi ludźmi i każdego dnia dziękuje za to, że są w moim życiu. Tylko tak wyjątkową dwójkę, mogło połączyć coś tak wyjątkowego, jak prawdziwa miłość – Blaise uniósł swój kieliszek. – Zdrowie państwa Malfoy i oby zawsze kochali się tak bardzo, jak dziś. No i żeby ich seks był zawsze tak bardzo udany, jak będzie zapewne dzisiejszej  nocy! – Blaise mrugnął do nich porozumiewawczo, a wszyscy znów się roześmiali.

Hermiona zauważyła, że coś ściska ją w gardle. Godryku… To im Diabeł teraz dołożył. „Kochali się tak bardzo, jak dziś…” Aż czuła ból w piersi po tych słowach. Goście klaskali głośno.

- Dzięki wielkie Zabb! – zawołał Draco, po czym odwrócił się i cmoknął ją w policzek. – Oczywiście musiał się na koniec popisać – szepnął jej do ucha.

- Cały on – odpowiedziała Hermiona, siląc się na uśmiech.

- Jako przyjaciółce i pierwszej druhnie Hermiony, teraz to mi przypadł zaszczyt wygłoszenia kilku słów! – powiedziała do mikrofonu uśmiechnięta Ginny.

- Ciekawa jestem co powie… - przyznała Hermiona.

- Gdy Hermiona powiedziała mi, że spotyka się z Malfoyem, wiecie co zrobiłam? – zapytała. – Zrobiłam dokładnie to! – Ginny przechyliła lampkę i wypiła całe swoje wino w kilku łykach.
Goście gruchnęli gromkim śmiechem.

- To prawda! – zawołała Hermiona, rozbawiona zachowaniem przyjaciółki.

- A zaraz potem, poprosiłam o dolewkę – dodała Ginny, ocierając usta i wystawiając kieliszek, a kelner podszedł i dolał jej wina.

Znów wszyscy się roześmiali.

- Kilka razy próbowałam potajemnie zmierzyć jej gorączkę i sprawdzić zaklęciami, czy aby na pewno ani nie zachorowała, ani nikt jej nie przeklął, ani nie zwariowała… - mówiła Ginny, a goście chichotali. – Jednak wystarczyło, bym pierwszy raz zobaczyła ich razem, by wiedzieć, że to nic z tych rzeczy. Gdyby ktoś szukał ilustracji do słów „prawdziwa miłość”, powinien spojrzeć właśnie na nich. Ja, gdy na nich patrzę widzę właśnie to. Wasze zdrowie kochani! Kocham was bardzo i dziękuję wam za wszystko! – ostatnie słowa Ginny wyszeptała wyraźnie wzruszona.

Z gardeł gości wydobyło się coś na kształt „Awwww…”. Hermiona też otarła łzy i posłała Ginny buziaka w powietrzu, a przyjaciółka z daleka odpowiedziała tym samym gestem.

- Ten kto wymyślił toasty ślubne, powinien smażyć się w głębokim piekle – wyszeptał Draco, podając jej chusteczkę i znów sięgając po whisky.

- Poprzez całą wieczność – dodała, uśmiechając się lekko.

- Kto teraz? – Draco odwrócił się w stronę sceny. – Theo… Mam nadzieję, że nie pamięta, że na mojej przemowie na jego weselu wszyscy płakali – zaśmiał się.

- Była taka wzruszająca? – zapytała Hermiona.

- Nie… Wspominałem wszystkie jego najbardziej żenujące wpadki – Draco zaśmiał się złośliwie.

- Ciekawe czy się odegra – Hermiona również odwróciła wzrok w stronę sceny.

- Jako przyjacielowi Dracona, który jako pierwszy dowiedział się o tym, że spotyka się on z Hermioną, przypadł mi zaszczyt opowiedzenia wam o początkach ich związku – powiedział Theo.

- O Salazarze… - westchnął ponuro Draco.

- Pierwsza sytuację pomiędzy nimi, jaką zawsze wspominam z rozrzewnieniem, miała miejsce na Balu Ministerialnym z okazji zwycięstwa nad siłami ciemności. Nasze partnerki – Tracey i Pansy, pozdrawiam was! – Theodore pomachał do dziewczyny, a ona odmachały mu ze szerokimi uśmiechami. – Jak raz poznały dyplomatów ze Francji i nas szybko porzuciły – zaśmiał się Theodore.

- Nieprawda! To wy od razu ruszyliście na łowy, ignorując nas! – zawołała Pansy.

Goście buchnęli gromkim śmiechem.

- Nie wnikajmy w szczegóły! W każdym razie, rozglądaliśmy się za jakimiś ładnymi dziewczynami. I wtedy Draco zauważył jedną. Od razu było widać, że jest totalnie w jego guście! Prawdziwa piękność! Miałem ochotę go uświadomić, kim jest owa ślicznotka, którą się zachwycał, bowiem zauważyłem wcześniej, że przyszła na bal z Ronem Weasleyem, a to mogło oznaczać tylko jedno… Jednak, gdy Draco ją dostrzegł, stała akurat pomiędzy samymi zagranicznymi delegatami, tak więc wziął ją za jedną z nich. Gdy zrozumiałem, że nie rozpoznał Hermiony, podstępnie namówiłem go, by poszedł poprosić ją do tańca… - wspominał z uśmiechem Theodore. – Nie miał oporów, jednak ledwo zbliżył się do niej, a znów otoczyli ją jej znajomi z Gryffindoru i wtedy właśnie Draco się domyślił do kogo miał zamiar uderzać! Żałujcie, że nie widzieliście jego miny! Wspominam ją sobie do dziś i zawsze tak samo mnie to bawi! – śmiał się Nott, a goście mu wtórowali. – Mimo wszystko jednak odważył się i do niej podszedł, a Hermiona zgodziła się z nim zatańczyć.

- Na złość Ronowi, bo nie skomplementował jej sukienki! – zawołała Ginny.

- Serio Hermiona? – Ron, aż wstał od swojego stolika.

Wszyscy znów się śmiali.

- Serio! To miała być dla ciebie kara Ron! – przyznała z rozbawieniem Hermiona.

- I gdyby jego tam nie było, to byś ze mną nie zatańczyła? – spytał szeptem Draco.

- Zatańczyłabym, na złość Lavender – zaśmiała się.

- Dużo jeszcze wymówek byś znalazła? – zapytał z uśmiechem.

- Wystarczająco wiele, żeby nie przyznać, że po prostu tego chciałam – odparła nonszalancko wzruszając ramionami.

- Niewiele pamiętam z tego tańca… Taki byłem oszołomiony tym, że się zgodziłaś – wyjawił ze śmiechem.

- Tak, ja też niewiele pamiętam – przyznała się.

- W każdym razie od wtedy, już wiedziałem, że dawne animozje pomiędzy nimi odejdą wreszcie w niepamięć! – kontynuował Theo. – Drugą sytuację, jaką dobrze zapamiętałem był fakt, że kiedyś przy śniadaniu, Draco siedział i uśmiechał się sam do siebie. Wyglądał przezabawnie! Spytałem go wtedy, z czego tak się cieszy, a on odpowiedział, że tego poranka widział najpiękniejszy wschód słońca w całym swoim życiu… Zacząłem się martwić, czy aby na pewno wszystko u niego dobrze z głową, ale szybko odkryłem, że wschody słońca on ogląda tylko z Hermioną. I teraz wiem, że wcale nie chodziło mu wtedy o piękno wstającego poranka… Tylko właśnie o nią. Bo to ona jest jego słońcem.

Goście znów zawyli coś na kształt słodkiego: Awwwww... 

- Zdrowie moich przyjaciół! Malfoyowie to naprawdę najlepsi ludzie pod słońcem! – Theo uniósł szklaneczkę z whisky, a Draco i Hermiona spełnili toast swoim szkłem.

- Dziękujemy Theo! – zwołała Hermiona, znów szczerze wzruszona.

Następny na scenę wkroczył Ron.

- Zacznę od tego, że gdybym wiedział Herm, że brak komplementu w sprawie sukienki spowoduje to, że kiedyś wyjdziesz za Malfoya, to komplementowałbym ją bez przerwy do dziś –  Jego słowa wywołały największą salwę śmiechu.

Hermiona zauważyła, że Draco też się uśmiechną. Dobrze, że nie wziął tych słów na poważnie.

- Moja siostra wypiła lampkę wina, gdy się dowiedziała o nowym związku Hermiony… Ja wypiłem litr ognistej, jeśli musicie wiedzieć.

I znowu śmiech.

- Jednak znam moją przyjaciółkę od prawie trzynastu lat i wiem, że to najbardziej racjonalna, poukładana i najmądrzejsza osoba na świecie. I mimo, że może w kwestii Malfoya, trochę jej odbiło… - Ron zachichotał, a goście wraz z nim. – To jednak, jak sam Draco powiedział, najwyraźniej obojgu odbiło im z miłości. A na takie coś, nie można się oburzać! Życzę wam wszystkiego najlepszego! Wasze zdrowie! – Ron uniósł swoją whisky.

- Dzięki Ron! – Hermiona również jemu posłała buziaka, wdzięczna za to, że w ogóle zechciał coś powiedzieć.


💞💞💞


                Dalsze wystąpienia miały już o wiele luźniejszy charakter. Koledzy z ekipy Dracona zaśpiewali razem własną skomponowaną specjalnie na jego wieczór kawalerski pieśń, pod tytułem „RIP dla Smoka Cassanovy” – wszystkie zwrotki, a Hermiona opluła się swoim szampanem ze śmiechu. Parvati i Lavender, opowiadały gościom o wszystkich jej związkach, zaczynając od Wiktora Kruma w czwartej klasie… Za co Hermiona rozważała wyrzucenie ich z przyjęcia, a Draco nie wykazywał oporów w tej kwestii.
Luna mówiła, że cudownie się na nich patrzy. Pansy, że dobrze, że Draco wreszcie zmądrzał, bo już go miała zamiar zdzielić swoją miotłą, za zadawanie się z idiotkami. A Gregory Goyle jeszcze raz chciał się upewnić, czy Dracona na pewno nikt nie podmienił.
Neville porównywał ich miłość do rozkwitających kwiatów, z kolcami, ale pięknych – czym znów wywoła wzruszenie Hermiony, a grupa, która przyjechała z Australii odśpiewała dla nich, jakąś tradycyjną pieśń, którą się śpiewa u nich na magicznych weselach.
Hermiona z radością odetchnęła, gdy czas wystąpień wreszcie się skończył.

- To jednak były tortury – przyznała.

- Zgadzam się. Chodź, zatańczymy. Jak się trochę poruszam, to może zapomnę o piosence tych kretynów – zażartował, podając jej rękę.

- Czyżby było ci żal tego wszystkiego o czym śpiewali? Panienek i chlania z kumplami po nocach? – docięła mu, gdy objął ją i mocno przycisnął do siebie na parkiecie.

- Chodziło o jakość wykonania. Salazarze! Do teraz dzwoni mi w uszach – zaśmiał się, opierając podbródek o jej skroń.

- Bardzo się starali… Ale mimo wszystko wolałam to prywatne przyjęcie w Monako – wyznała ze szczerością.

- Ja też… W nocy zrobimy sobie takie samo – powiedział, prowadząc ją w takt łagodnej melodii.

- To znaczy? – Hermiona oderwała się od niego i spojrzała w mu w oczy.

- Zamówiłem dużo szampana – pochylił się i wyszeptał jej to do ucha.

Ciarki przegalopowały jej po całym kręgosłupie… Godryku! O tak!

- Szalony – wymruczała, wtulając się w niego.

- Wiem, że się cieszysz.

- Naprawdę dobrze mnie znasz – roześmiała się cicho.

- Ty mnie lepiej – przyznał z uśmiechem.

Przytulili się i tańczyli dalej, zadowoleni i szczęśliwy, choć żadne z nich nie wyznało tego na głos.


💞💞💞


- Wyglądają razem tak słodko, że bolą mnie od tego zęby – zaśmiał się Blaise, patrząc na wtulonych w siebie małżonków.

- Od zawsze wiedziałem, że do siebie wrócą. Szczerze mówiąc, spodziewałem się, że Draco wreszcie nie wytrzyma i kiedyś porwie ją z księgarni albo prosto z ulicy – przyznał Theo.

- Kto wie, czy tego nie planował? – roześmiał się Blaise.

- Myślę, że nie raz, tylko nigdy się nie odważył w obawie, że go za to przeklnie – Theodore również się uśmiechnął.

- A ty jak się bawisz? – Blaise kątem oka zerknął na parkiet, gdzie Luna Lovegood, znów tańczyła z Thomasem, rozmawiając z nim o czymś żywo.

- Chujowo – odpowiedział Theo, patrząc w to samo miejsce. – Dobrze, chociaż, że Tammy się trzyma z daleka, choć już i tak wszyscy plotkują o nas, widząc, że się do siebie nie zbliżamy.

- Dlaczego nie poprosisz jej do tańca? – Blaise spojrzał na niego uważnie.

- Mam z nią tańczyć i słuchać, jak pierdoli o tym, że mnie kocha i że mam do niej wrócić? Dziękuję bardzo…

- Nie mówiłem o twojej prawie byłe żonie  – Diabeł posłał mu złośliwy uśmieszek.

- Po pierwsze nie chcę, by Tamm się wkurwiła i znów jej coś nagadała, a po drugie powodzenia z oderwaniem jej od tego amerykańskiego fagasa. Gapi się na nią jak gnom w dżdżownice – Theodore jednym łykiem opróżnił szklaneczkę swojej whisky.

- Na pewno nie odmówi, jeśli poprosisz…

- Odpierdol się Zabb. Lepiej zobacz, jak Flint trzyma nisko łapę na plecach Rudej…

- Co? – Blaise odwrócił się i rozejrzał po parkiecie.

Ginny cała zaaferowana tańczyła właśnie z Marcusem Flintem, którego podobno była wielką fanką. Szczerzyła się do niego z błyszczącymi oczami i najwyraźniej wcale jej nie przeszkadzało, że Marcus trzymał rękę na dopuszczalnie moralniej granicy w czasie tańca…

- Zaraz połamie mu kurwa palce i już więcej nie zagra na tej swojej pieprzonej gitarce! – zagroził.

Theodore roześmiał się złośliwie. No cóż, może nie tylko on będzie miał dziś chujowy wieczór…


💞💞💞

(18+)

- Nienawidzę cię! Tak cholernie cię nienawidzę…– wydyszała, czując jak szarpie w górę jej sukienkę.

- Nie tak bardzo, jak ja ciebie – szepnął, zahaczając zębami o jej szyję.

- Jesteś pieprzonym kłamcą…

- A ty wredną suką! – ze złością zerwał z niej majtki.

- O kurwa, ty skończony kutasie… - jęknęła, gdy opadł na kolanach i włożył jej głowę pomiędzy uda.

Stała przyciśnięta do drzewa, z szeroko rozstawionymi nogami, a on ssał jej łechtaczkę z takim zapamiętaniem, że widziała od tego gwiazdy nie tylko na niebie.

- Smakujesz whisky nawet tam – wymruczał w jej cipkę, a ona krzyknęła, czując pierwsze skurcze orgazmu.
Trzy kolejne ruchy języka sprawiły, że doszła, wrzeszcząc bez opanowania. Dobrze, że muzyka grała głośno, a oni odeszli głęboko w rozległy park… Choć mogli przecież zakraść się do którejś sypialni.
Jednak fakt, że on zaraz weźmie ją dziko i zwierzęco, opartą o drzewo, niczym przydrożną prostytutkę, dosłownie zwalał ją z nóg.
Nienawidziła go i pragnęła jak żadnego innego. Tylko on potrafił dać jej dwa orgazmy w dziesięć minut.  

- Milczysz? Jak miło – zaśmiał się, stając przed nią.

- Cholerny dupku… - wydyszała, łapiąc go za kark i przyciągając do pocałunku.

Smakowanie z jego ust samej siebie, było czymś wysoce seksualnie pobudzającym. Jej kobiecość ciągle miło pulsowała.

Sięgnęła do zapięcia jego spodni, by móc opaść na kolana i odwdzięczyć mu się orgazmem za orgazm, ale gdy już miała to zrobić, pchnął ją w stronę drzewa.

- Podrzesz sobie pończochy na tych korzeniach – wyszeptał jej do ucha, a ona poczuła przyjemne ciepło, myśląc, że w jakiś sposób chciał zadbać o jej komfort. 

- Oprzyj się i trzymaj z całej siły, mała – poprosił, zarzucając jej sukienkę na plecy. 

Drżała z oczekiwania, wiedząc, że za chwilę znów go poczuje… Nienawiść do niego wypełniała ją całą… Ale zawsze tylko do momentu, gdy w nią wchodził. Wtedy myślała już wyłącznie o tym, że jej z nim cudownie. I że jest w tym świetny… I że nie chce, żeby kiedykolwiek z tego zrezygnowali, nawet jeśli to było rzadkie i zawsze bardzo spontaniczne.

Usłyszała, jak klamra jego paska, uderza głucho o ziemię, gdy zsunął z siebie spodnie. A chwilę później on był już  w niej, głęboko i dominująco.
Zajęczała bez udziału świadomości. To było doskonałe.

- Pieprz mnie mocno! – zażądała.

- Zawsze robię ci to mocno! – odparł, wchodząc w nią aż po samą nasadę.

Jęczała i kręciła biodrami, przekonana, że drugi orgazm rozmiękczy jej mózg do konsystencji lepkiej papki. Nie mogła wprost uwierzyć, że tylko on potrafił zapewnić jej tak fantastyczne rżnięcie.

Wyraźnie przyśpieszył, a ona zrozumiała, że był już blisko. Bardzo chciała dojść drugi raz, dlatego skoncentrowała się na tym, jak jego długi penis wtacza się do jej mokrego wnętrza. Kilka ruchów… Jego chrapliwy jęk i wyczuwalne drżenie. Doszła sekundę przed nim.

Powoli wyprostowała się, nadal mocno trzymając się drzewa. Kora poobcierała jej dłonie, ale nie dbała o to. Świadomość jego gorącej spermy na wewnętrznej stronie jej ud, sprawiała jej dziwnie pierwotną przyjemność.

Odwrócił ją do siebie i wtargnął swym gorącym językiem do wnętrza jej ust. Pozwoliła mu na to i oddała brutalnie pocałunek, wbijając mu paznokcie w kark.

- Kiedyś przelecę cię na mojej miotle – wyszeptał jej w usta.

- Najpierw sam musiałbyś się nauczyć na niej latać – dogryzła mu, całując go dalej.

Zaśmiał się cicho, a jego śmiech zawibrował w niej całej i uczciwie musiała przyznać, że to było bardzo przyjemne uczucie.

- To co? Do zobaczenia na balu mistrzów sportu? – zapytał, odsuwając się od niej.

- Mowy nie ma! Znów podarłeś mi majtki! – poskarżyła się.

- Dobrze wiesz, że ci je odkupię – mrugnął do niej, poprawiając krawat i ściągając swoją marynarkę z jednej z gałęzi.

- No dobrze… Z tej firmy co ostatnio – uśmiechnęła się pobłażliwie.

- Jak sobie życzysz, Parkinson – pocałował ją po raz ostatni, po czym klepnął ją obcesowo w tyłek i pierwszy ruszył do wyjścia z parku.

- Kurwa Weasley, jesteś w tym naprawdę świetny – wymruczała, poprawiając włosy i obciągając sukienkę.
Gdyby jej koledzy z drużyny wiedzieli z kim się tak chętnie pieprzy, jak nic zatłukliby ją pałkami podczas następnego treningu.


💞💞💞

                W ogrodzie były rozstawione specjalne luksusowe toalety, ale Luna postanowiła skorzystać z tej na dole w domu. Wiedziała, że nikt niemiałby nic przeciwko temu, a przynajmniej na chwilę ucieknie od głośniej muzyki… I miłej rozmowy z Thomasem. Był naprawdę fajnym facetem, ale jakoś nie potrafiła się tym do końca cieszyć. Może dlatego, że żona Notta sztyletowała ją wzrokiem, niczym największego wroga? A on sam, jeśli już przyłapała go na tym, że na nią patrzy, natychmiast uciekał spojrzeniem. Zbolałym i ponurym. Czuła się winna, choć sama nie wiedziała czego. Przecież nigdy w życiu nie chciała rozbijać mu małżeństwa!
Niemniej nie potrafiła go wyrzucić ze swojej głowy. Czy naprawdę kiedyś ją kochał? Tak prawdziwie i mocno, jak Draco kochał Hermionę? I czy ona byłaby skłonna odwzajemnić siłę tego uczucia? Wiedziała, że te myśli są zbędne i beznadziejne, ale nie potrafiła się ich pozbyć nawet na chwilę.
Właśnie skończyła myć ręce, gdy drzwi łazienki otworzyły się. Uniosła głowę i spojrzała prosto w oczy Tammy Nott.
Zimny dreszcz przebiegł jej po kręgosłupie. Czyżby specjalnie tu za nią przyszła?

- Już wychodzę – powiedziała Luna, siląc się na spokój.

- Chciałam zamienić z tobą słowo – Tammy była już ewidentnie wstawiona, jednak jej głos brzmiał pewnie.

- Rozumiem, że chodzi o twoje dzieci w moim przedszkolu? – powiedziała cicho.

- Nie, chodzi o mojego męża w twoim łóżku! – warknęła Tammy.

- Twój mąż nie ma pojęcia, gdzie jest moje łóżko i dopóki nim będzie zapewniam cię, że się tego nie dowie.

- Theodore się ze mną nie rozwiedzie! – syknęła przez zęby Tammy.

- To dobrze dla ciebie – Luna ruszyła w stronę wyjścia, nie zrażona tym, że kobieta stała jej na drodze.

- Posłuchaj no słodka blondyneczko! Nie wiem co was łączyło w przeszłości, ale nie łudź się, że to się powtórzy! Nie wskoczysz mu w ramiona! Nie dopuszczę do tego!

- Nic nas nigdy nie łączyło. I jak wspomniałam, nie interesują mnie zajęci faceci. A ty jeśli chcesz odzyskać męża, to skończ odstawiać ten cyrk, bo nie poprawiasz sytuacji – powiedziała, twardo patrząc jej w oczy i łapiąc za klamkę.

- Masz się od niego trzymać z daleka, jeśli nie chcesz pożałować! – ostrzegła amerykanka.

- Możesz być o to spokojna. Nie zbliżę się do niego – zapewniła, mimo ściśniętego gardła i drżących dłoni.

- Świetnie, że to sobie wyjaśniłyśmy! – Tammy odsunęła się i pozwoliła jej przejść.

Luna wybiegła z łazienki, czując łzy pod powiekami. Sama nie wiedziała, dlaczego ta konfrontacja tak ją zdenerwowała.
Wyszła za rogu i nagle na kogoś wpadła. Uniosła głowę i ledwo zdusiła jęk, na widok tych znajomych oczu.

- Wszystko w porządku? – Theodore spojrzał na nią z niepokojem, trzymając ręce na jej ramionach.

- W najlepszym – wyrzuciła z siebie, nie patrząc mu w oczy, wyminęła go i szybko odeszła.

Theo obejrzał się za nią, nieco zdezorientowany jej zachowanie, odwrócił głowę akurat w momencie, gdy Tammy wyszła zza rogu.

- O! Mój mężuś… Poprosisz mnie wreszcie do tańca, kochanie, czy masz zamiar dalej udawać, że nie istnieję? – zaśmiała się Tammy.

W sekundę pojął sytuację. Załzawiona, praktycznie uciekająca Luna i triumfująca Tammy. Sam nie wiedział co w niego wstąpiło, gdy pchnął ją na ścianę i zakleszczył dłoń na jej ramieniu.

- Coś ty jej znów powiedziała, przeklęta suko? – zapytał z goryczą, rozwścieczony.

- Że ma się trzymać od ciebie z daleka! – powiedziała i uśmiechnęła się wrednie.

- To ty masz się trzymać ode mnie z daleka! – warknął.

- Nawet jeśli mnie zostawisz, zadbam o to, byście nie byli razem! Nie będziesz szczęśliwy z inną! Nie dopuszczę do tego! – zapewniła go Tammy.

- Szkoda, że naprawdę wybrałaś pójście ze mną na wojnę, Rodgeers… – specjalnie użył jej panieńskiego nazwiska, mocniej ściskając jej ramię.

- Nie chcę wojny! Chcę tylko żebyś wrócił! – Tammy uniosła dłoń chcąc go dotknąć, ale Theodore odtrącił ją obcesowo.

- Załatwiłaś się sama, Tamm. Draco ma w firmie awaryjne świstoklili do Stanów. Jutro z jednego z nich skorzystam… Twoi rodzice wkrótce dowiedzą się wszystkiego o twoim romansie z mugolem.

- Nie zrobisz tego! – syknęła przez zęby.

- Skoro próbujesz mącić w moim życiu, ja namącę w twoim. Zobaczymy, które z nas jest większym mącicielem! – wypluł z pogardą, puszczając ją i robiąc krok w tył.

- Nie rób głupot, Nottie! Wiesz, że możemy się jeszcze zejść…

- Żegnaj Rodgeers! Od tej chwili rozmawiamy ze sobą tylko o dzieciach. Resztę załatwiamy przez prawników – zapewnił, odwracając się i odchodząc.

Wiedział, że musi się jak najszybciej rozwieźć. Musiał to zrobić, jeśli chciał mieć jakiekolwiek szanse, by tym razem naprawdę zawalczyć o Lunę Lovegood.


💞💞💞


                Bawiła się dziś przednio, a impreza rozkręciła się na dobre. Zatańczyła z wieloma interesującymi mężczyznami, którzy dopytywali o szczegóły jej rychłego rozwodu i naprawdę poczuła się znów atrakcyjną, pewną siebie kobietą. Imponowało jej też to, jak Zabini sztyletował wzrokiem każdego faceta, który tylko do niej podszedł. Był o nią zazdrosny… To było słodkie!
Postanowiła pójść na chwile do swojej sypialni, by poprawić makijaż i zmienić obcasy na nieco niższe, bo mimo zaklęcia, zaczynały boleć ją stopy, a czekał ich jeszcze koncert Marcusa no i pokaz fajerwerków… Miała nadzieję, że Hermiona i Draco, będą nim zachwyceni.
Weszła na piętro i dopiero po chwili zobaczyła dwie postaci stojące w półcieniu. Serce zabiło jej mocniej, gdy rozpoznała od tyłu, że był to Blaise… który rozmawiał z Parvati.

- Mów prawdę, zanim się wkurzę Finnigan! – warczał Zabini.

- Ależ Diabełku, ja kompletnie nie mam pojęcia, o czym do mnie mówisz! – Parvati wyciągnęła dłoń i położyła mu ją swobodnie na ramieniu.

- Chcę tylko znać prawdę! Nic więcej! – ton Zabba był zimny, niczym arktyczne powietrze.

- Niby skąd pomysł, że to ja?

- Bo miałem wtedy tylko dwie kochanki, a ty byłaś tą mniej rozgarniętą!

- Ale to nie znaczy, że wypiłam eliksir aborcyjny, żeby się pozbyć twojego dziecka!

- Księga rodowa nie kłamie! Któraś z was to zrobiła!

Ginny nie mogła powstrzymać jęku, jaki opuścił jej usta. Eliksir aborcyjny? Jego dziecko?

Blaise i Parvati ją usłyszeli i obydwoje gwałtownie spojrzeli w jej stronę.

- Ruda… - wyszeptał z narastającą paniką Zabini.

Nie wiedziała, co powiedzieć, dlatego odwróciła się gwałtownie i ruszyła w stronę schodów. Chciała wrócić do ogrodu i zgubić go w tłumie, albo schować się za plecami Rona, albo…
Zbiegała tak szybko, że noga w szpilce nagle jej się wykręciła. Nie zdążyła zareagować.

Poczuła uderzenie o pierwszy ze schodów, a później o drugi…
Usłyszała jeszcze gdzieś z góry desperacki krzyk: Ginny!

A później była już tylko ciemność.

💞💞💞

Proszę mnie nie mordować, za zakończenie w takim momencie, bo to naprawdę niespecjalnie - tak wyszło z układu stron 😋

Ciąg dalszy nastąpi! 

Buźki! 

V. N.