58. Teraz nie mów... tak bardzo chcę to usłyszeć!

 Dedykacja: Dla spragnionych usłyszeć "kocham cię!" 😋. Jak coś, pamiętajcie, że ja Was kocham! 💖

Ginny i Blaise na wielkim balu 😊

💞💞💞

                Hermiona wpatrywała się przez kilka chwil w dziwną postać, tak mocno nią zaaferowana, że nie usłyszała, co mówił do niej Denis Creevey. Podziękowała mu automatycznie i odwróciła się w poszukiwaniu Ginny.
Nim jednak zdążyła powiedzieć słowo, Zabini już zmierzał w kierunku kobiety, a od bramy spokojnym krokiem szło dwóch ochroniarzy.

Zabini podszedł do niej, a Hermiona zamarła, widząc jak kobieta wyciąga różdżkę i sięga do kaptura, ale nim zdążyła zrzucić go z głowy, nagle opadła bezwładnie prosto w ramiona Zabba. Blaise przytrzymał kobietę, niczym szmacianą kukiełkę, a potem od razu przekazał ją w ręce ludzi Stebinsa, nim ktokolwiek zdążył zarejestrować całe to zdarzenie.
Po chwili kobieta zniknęła, a Hermiona zorientowała się, że najpewniej rzucono na nią zaklęcie kameleona, bowiem jeden z ochroniarzy szedł teraz z dziwnie ugiętymi rękami…

💞💞💞

Ledwo skupiła się na życzeniach od reszty gości.
Draco stał i rozmawiał właśnie z Skavningiem i jego ciężarną żoną, a ona szybko podeszła do Ginny i Zabiniego.

- Kto to był? – spytała cicho Zabba.

- Ta dziwka Linda Ferson. Miała na sobie zaklęcia kamuflujące, ale zapomniała ich rzucić na róże… Idiotka!

- Co z nią zrobiliście? – spytała, patrząc na Dracona i czując całą sobą, że nie powinien się o tym dowiedzieć przed końcem przyjęcia.

- Ludzie Stebinsa przekażą ją aurorom, bo złamała zakaz zbliżania się do was.

- Dzięki, że tak szybko zareagowałeś! – Hermiona uśmiechnęła się do niego.

- Byłem bardzo czujny, bo ta głupia kretynka dawno niczego nie wykombinowała i tak czułem, że nie odpuści – powiedział z lekkim uśmiechem.

- Herm… Wy, my i Luna z Theo mamy siedzieć przy głównym stole… Ale jako, że przyszła żona Notta, pomyśleliśmy, że zamienimy się miejscami. Ja usiądę obok Theodora, a Blaise obok Luny, żeby niepotrzebnie nie wywoływać napięć.

- Masz rację, dzięki, że o tym pomyśleliście – Hermiona uśmiechnęła się z wdzięcznością. – Zauważyłam, że Tammy już przyszła tu lekko wstawiona, więc boję się, że jak przesadzi to zrobi coś głupiego. Trzeba na nią dyskretnie zerkać.

- Następna idiotka… Słów brakuje! – Zabini z dezaprobatą pokręcił głową.

- O czym gadacie? – Draco podszedł i objął Hermionę w talii.

- O Tammy Nott – odpowiedziała szybko, rzucając Diabłowi ostrzegające spojrzenie.

- A gdzie Theo? – spytał Malfoy.

- Lewitował prezenty na piętro – poinformowała ich Ginny.

- A Luna? – Hermiona rozejrzała się dookoła.

- Rozmawia z Ronem i Nevem – Ruda wskazała na nich stojących przy jednym ze stolików.

- Miejcie oko na Tammy – poprosił Draco.

- Twoja żona już nam o tym wspomniała – zaśmiał się Diabeł.

- Zgrane małżeństwo, myśli tak samo – Ginny uśmiechnęła się do nich promiennie.

- O waszej dwójce, zapewne też myślimy tak samo, prawda? – Draco uśmiechnął się do Hermiony.

- Bez żadnych wątpliwości! – odpowiedziała z uśmiechem.

- Theo wraca, pora siadać do stołu – zdecydowała Ginny, rumieniąc się lekko i wyraźnie chcąc zmienić temat.

- Jak się trzymasz? – spytał go Draco, gdy Nott do nich podszedł.

- Zastanawiam się, czy nie będzie lepiej jeśli zniknę… Mogę się przenieść do hotelu – powiedział wyraźnie zniechęcony.

- Wykluczone! Musisz z nami zostać! – oburzyła się Hermiona.

- Zgadzam się! To już lepiej niech ochrona wyprowadzi stąd Tammy! – podkreślił Draco.

- Nie trzeba. Jakoś dam radę. Dzięki – Theodore uśmiechnął się do nich.

- Czas na jedzonko! – Zabini zatarł ręce.

- Cały Blaise. Na każdej imprezie najpierw się obżera, a później upija – wypomniał mu Draco.

- A ty na każdej najpierw się upijasz, a potem wyrywasz panienki… Ale to już przeszłość, co nie? – Diabeł wyszczerzył się do niego.

- Z każdej imprezy wracałeś z panienką? – Hermiona spojrzała na niego karcąco.

- Absolutnie nie, bo z większości musiałem taszczyć tego pijaka do domu – mówił Draco, odsuwając dla niej krzesło.

- Taaa, chyba ja was obu musiałem taszczyć, jak już Smoku – Theo zajął swoje miejsce i ze zdziwieniem spojrzał na siadającą obok niego Ginny.

- Nie chcemy podkręcać atmosfery – wyjaśniła mu szeptem Ruda z delikatnym uśmiechem.

- Dzięki – Theo skrzywił się lekko, szukając w tłumie gości swojej żony.
Zepsuła mu już kawał życia… Nie zamierzał pozwolić, by zepsuła mu też przyszłość.


💞💞💞


 - A teraz pora na pierwszy taniec naszej wspaniałej pary młodej! – zakrzyknął konferansjer, gdy wszyscy już skończyli jeść.

- Po co? – zdziwiła się Hermiona.

- Taka tradycja – powiedziała do niej Ginny, wstając ze swojego miejsca.

- Cudownie – westchnęła Hermiona, zmuszając się do uśmiechu, gdy mijali gości w drodze na parkiet.

- Rozluźni się, wiesz że dobrze tańczę – wyszeptał jej do ucha Draco, gdy stanęli na środku parkietu.

- Ale ja nie. Nie daj mi upaść – poprosiła cicho.

- Nigdy w życiu skarbie… - powiedział z czułością, a jej szybciej zabiło serce.

Orkiestra zaczęła grać powolnego, romantycznego walca, a Draco poprowadził ją po parkiecie z doskonałą wprawą.
Starała się nie stresować tym, że gapi się na nią ponad trzysta osób. Cały czas się uśmiechała, z nadzieją, że nikt nie zauważy przymusu tego uśmiechu.
Na szczęście melodia nie trwała długo, za co najpewniej powinna podziękować Ginny. Draco przechylił ją lekko na zakończeni, goście zaklaskali.
Uśmiechnęła się do niego – to był szczery uśmiech, a on go odwzajemnił, po czym złapał ją w talii i pocałował.

Oderwali się od siebie, a on delikatnie dotknął jej policzka i popatrzył jej w oczy. Hermiona poczuła, jak zamiera w niej oddech, a serce głucho jej bije. Znała to spojrzenie… Zawsze gdy tak na nią patrzył, zaraz później mówił jej, jak bardzo ją kocha.

- O Merlinie… Błagam… - myślała, tak bardzo, bardzo pragnąć znów to od niego usłyszeć.

- Pięknie tańczyłaś, skarbie – powiedział i znów się uśmiechnął.

- Dzięki, ale to dlatego, że miałam świetnego partnera – odpowiedziała, mając nadzieję, że uda jej się zdusić łzy rozczarowania.

- Zapraszamy wszystkich na parkiet! – zawołał wodzirej i już po chwili obok nich zaroiło się od innych tańczących par.

Hermiona znów pozwoliła mu się poprowadzić w tańcu, skupiając swoją uwagę na innych gościach i nie chcąc czuć w ustach tej goryczy. Dlaczego jej tego nie powiedział? Czyżby dlatego, że już od dawna tego nie czuł? Robił wszystko, by mogła mieć nadzieję, że wcale mu nie przeszło, ale wciąż jej tego nie mówił…

Tuż obok niej, Blaise tańczył z Luną, a trochę dalej, Ginny wirowała z Theo. Była im wdzięczna za to co robili. Dobrze wiedzieli, że jeszcze zatańczą dziś razem, dlatego poświęcili się dla przyjaciół i zrezygnowali ze wspólnego, pierwszego tańca.
Ron tańczył z Susan Bones, a Neville z Hanną Aboot. Terry trzymał w ramionach nieco skwaszoną Pansy, która piorunowała plecy Rona swoim wzrokiem.
Astoria Greengrass wirowała na parkiecie z Adrianem Puceyem, a Tracey Davies z Markusem Flintem, który obiecał zagrać później kilka piosenek dla swoich fanów zebranych na przyjęciu.

Taniec się skończył i rozległy się brawa, a zaraz później przy Hermionie pojawił się Blaise.

- Spadaj Smokowaty! Moja kolej na taniec z panną młodą – powiedział, odpychając od niej przyjaciela.

- Nie zapytałeś mnie o pozwolenie! – roześmiał się Draco.

- I nie musiał, bo dobrze wie, że tylko na to czekałam! To po to ta cała impreza! – zażartowała Hermiona.

- Ładne rzeczy, droga żoneczko! – Malfoy pogroził jej palcem.

- Nie martw się, masz tu godne zastępstwo! – Ginny położyła mu dłoń na ramieniu i uśmiechnęła się przekornie.

- Wybornie! Pa skarbie! – Draco pomachał do Hermiony, po czym porwał rozchichotaną Ginny do tańca.

- I on mi śmie grozić palcem? – roześmiała się Hermiona, patrząc jak Draco i Ginny się od nich oddalają.

- Kochasz go? – zapytał nagle Blaise, a Hermiona zesztywniała.

- Skąd to pytanie? – zdziwiła się jego bezpośredniością.

- Bo ciosasz mu kołki na głowie o każdą pierdołę. Nie widzisz, że go to rani? – spytał poważnie Blaise.

- Chciałam tylko wiedzieć dlaczego… - wyszeptała, zaskoczona jego atakiem.

- Salazarze! Herm, nie jesteś przecież najmądrzejszą czarownicą jaką znam! Jak myślisz dlaczego kupił ten dom? Albo dlaczego ma we Francji prywatną klinikę, która leczy utratę pamięci po ciężkich zaklęciach? – spytał cicho.

- Co? – Hermiona musiała przyznać, że opadła jej szczęka.

- Właśnie to! – powiedział twardo Zabb.

- Blaise…

- Nie miej pretensji o jego sekrety, bo też masz przed nim duży sekret. Nie uważasz, że czas mu powiedzieć? – spytał cicho.

- To by go tylko zraniło – wyszeptała, bladymi ustami.

- Rani go, gdy go odtrącasz. Nie rób tego… Jesteś dla niego wszystkim! – Blaise objął ją i przycisnął mocno do siebie.

- Nie chcę go ranić. Kocham go. Naprawdę – wyznała, ze łzami w oczach.

- Wiem. Ułoży się wam, tylko zacznijcie ze sobą wreszcie rozmawiać – Blaise puścił ją i uśmiechnął się do niej ciepło.

- Jesteś fantastycznym przyjacielem – Hermiona uśmiechnęła się do niego hamując łzy.

- Czyli, że wybaczysz mi kiedyś to, że cię do tego wszystkiego zmusiłem szantażem? – zapytał poważnie.

- Tak.  Niemniej też masz jeszcze jeden wielki sekret przed Ginny – wspomniała.

- Obydwoje go mamy i obydwoje się boimy, jak ona zareaguje…

- To prawda – przyznała, patrząc jak jej przyjaciółka zaśmiewa się w ramionach jej męża.

- Będziemy o nią walczyć w razie czego, ramię w ramię  – obiecał Blaise.

- Ze wszystkich sił! – zapewniła i uśmiechnęła się, gdy po zakończeniu piosenki, tuż obok niej pojawił się Theodore, który oznajmił, że to koniecznie jego kolej.


💞💞💞


                Podeszła do bufetu, by poczęstować się czymś słodkim. Malfoyowie naprawdę nie szczędzili forsy na to przyjęcie. Było tu wszystko czego dusza zapragnie. Właśnie wahała się pomiędzy bezą, a tartaletką z malinami, wiedząc, że zjedzenie obu zaburzyłoby jej dzienny limit kalorii. Już miała sięgnąć po bezę, gdy zręczna dłoń, zwinęła tę, którą sobie upatrzyła. Zmarszczyła nos w niezadowoleni i uniosła głowę.
Powiedziałaby, że właśnie trzasnął w nią piorun – gdyby to było fizycznie możliwe. Salazarze! Ale piękne oczy!

- Przepraszam… Czyżbym zabrał ciastko, które chciałaś? – zapytał z uśmiechem.

- Nie… Ja nie mogę jeść za dużo ciastek – powiedziała głucho, nie odrywając od niego wzroku.

- Dlaczego? – zainteresował się, nadal się uśmiechając.

- Bo jestem gruba – wypaliła bez zastanowienia.

Mężczyzna roześmiał się szczerze.

- Widzę, że nic się nie zmieniłaś, Greengrass.

- To my się znamy? – Astoria była w kompletnym szoku.
 
Była prawie pewna, że nigdy w życiu nie widziała tego mężczyzny. Wysokiego, dobrze zbudowanego bruneta o przenikliwych, brązowych oczach.

- Och, nie poznałaś mnie? No cóż… Powinienem się zorientować po tym, jak nie rzuciłaś we mnie żadną kąśliwą uwagą na dzień dobry.

Astoria miała chaos w głowie. Kim był do diabła ten facet i dlaczego niby miałaby być dla niego kąśliwa, skoro był takim przystojniakiem?

- Przedstawisz się, czy mam dalej stać z głupią miną, nie mając pojęcia kim jesteś? – spytała, patrząc na niego uważnie.

- Nie. Pozostawię cię bez odpowiedzi na interesujące cię pytanie – uśmiechnął się do niej miło i odwrócił się z zamiarem odejściem.

Po chwili jednak odwrócił się i znów się uśmiechnął.

- Albo jednak dam ci podpowiedź. W szkole wołałaś na mnie: „Ty niezdarna, gryfońska ślamazaro”.

Brunet odwrócił się i odszedł, a Astoria była pewna, że odchodząc usłyszał, jak jej szczęka opadła z łoskotem.

Odwróciła się do bufetu i nałożyła sobie pięć różnych ciastek. Salazarze! Właśnie przez dłużej niż trzy minuty wyobrażała sobie, że oto spotkała mężczyznę swojego życia. Mężczyznę, który okazał się być kimś kogo kiedyś z lubością dręczyła…
Przystojniaka, którym okazał się być nie kim innym, tylko Nevillem Longbottomem.

💞💞💞


                 Podeszła do stołu dawnych gryfonów i od tyłu zakryła mu oczy, czym przerwała zażartą dyskusję.

- Zgadnij kto? – poprosiła ze śmiechem.

- Chciałbym powiedzieć, że Hermiona Granger… Ale dziś to chyba bardziej pani Malfoy? – odpowiedział Ron, łapiąc ją za dłonie i ciągnąc ją tak, by go objęła za ramiona.

Cały stół się roześmiał.

- Któżby pomyślał, że kiedyś wymówisz to nazwisko w parze z imieniem Hermiony, co nie? – spytała Lavender.

- Gdyby ktoś mi to tylko w latach szkolnych zasugerował, przekląłbym go tak, że do dziś by się zbierał – zaśmiał się Ron.

- Sama bym kogoś takiego przeklęła – zapewniła ze śmiechem Hermiona.

- Usiądź z nami na chwilę – poprosił Dean, podsuwając jej puste krzesło.

- Dzięki.

- Napijesz się czegoś? – spytał uprzejmie Seamus. – Chętnie ci przyniosę.

- Szampana. Dziękuję ci bardzo, tańczyłam chyba przez godzinę i bardzo chce mi się pić – powiedziała z uśmiechem.

- Twój mąż też jest mocno rozchwytywany – zauważyła ze złośliwym uśmieszkiem Lav.

- Nic nowego. Gdzie nie pójdziemy, tam jest obiektem zainteresowania – Hermiona uśmiechnęła się drwiąco. – Ale znasz mnie. Wiesz, że sobie dobrze radzę z czarami. Żadne napalone na niego idiotki, nie są dla mnie groźne.

- No tak, oczywiście… Ale szczerze mówiąc, nie chciałabym żeby mój mąż był wcześniej zaręczony z top modelką – wyznała wyniośle Lavender.

- Draco nie zna Diany Lachlan zbyt dobrze. To były aranżowane zaręczyny. Widzieliście przecież, że nie mieli nawet sesji zdjęciowej w gazecie z tej okazji – Hermiona uśmiechnęła się triumfująco i podziękowała Seamusowi za szampana.

- Poza tym byli zaręczeni tylko przez tydzień – zauważyła Susan.

- Ja bym tam akurat chciała, żeby mój mąż był kiedyś zaręczony z top modelką, którą by rzucił właśnie dla mnie – wtrąciła Hanna.

- Tak, to może podbić ego – zaśmiała się Hermiona.

- Szkoda, że z Harrym i Ginny tak się podziało i on nie może też tu być – zaczęła Parvati.

Hermiona już otwierała usta, by powiedzieć coś kąśliwego, ale pierwszy odezwał się Ron.

- Nie będziemy rozmawiać o Harrym!

- Oczywiście, ja chciałam tylko…

- Powiedziałem, że nie będzie o tym gadać! – Ron posłał Parvati ostre spojrzenie.

Spojrzała na Seamusa w poszukiwaniu pomocy, ale nie wykazał żadnego zainteresowania, zajęty dyskusją z Deanem o wspaniałości tortu z wiśniami.

- Piękne przyjęcie Hermiono, gratuluję. Chciałam ci też powiedzieć, że bardzo się cieszę, że już od poniedziałku wracamy do pracy – odezwała się Susan.

- Tak, ja też. Nowa księgarnia od razu podbiła moje serce – przyznała z uśmiechem.

- Już ją wyremontowaliście? – niedowierzała Lavender.

- Tak. To był prezent od Draco, Blaisa i Ginny – wyjaśniła.

- Jak cudownie – zaśmiała się Parvati. – To musi być niesamowite mieć tak bogatego męża!

- Widziałaś kiedyś Malfoya? – spytała cierpko Hermiona. – On sam w sobie jest niesamowity. Nie potrzeba mu do tego pieniędzy.

- No tak… - Parvati spłoniła się lekko.

- Zatańczymy Ron? Obiecałam ci – Hermiona złapała za dłoń przyjaciela z zachęcającym uśmiechem.

- Myślałem, że już nigdy nie zapytasz! – odparł wesoło, wstając i pomagając jej się również podnieść.

- Bawcie się dobrze kochani i jak coś, zgłaszajcie obsłudze, gdyby było wam czegoś potrzeba – powiedziała z uśmiechem.

Pożegnali ją tłumnie, mówiąc jej na odchodne, że wszystko jest wspaniałe i dziękując za zaproszenia.

 
💞💞💞

                Przeszła z Ronem na parkiet, gdzie zaczęli tańczyć do na szczęście dość wolnej melodii, dlatego mogli swobodnie pogadać.

- Nie przejmuj się nimi. Głupie bździągwy są zazdrosne. Dobrze wiesz, jak wyglądają ich małżeństwa…

- Nie przejmuje się Ron, ale nienawidzę, jak ktoś mi wmawia, że wyszłam za Dracona dla pieniędzy. Czasem wolałabym żeby ich nie miał – przyznała.

- Wiem Herm… To wszystko – potoczył dłonią dookoła. – To nie twój świat i nie twój styl.

- Nie. Staram się robić dobrą minę do złej gry, ale czasem mnie to przytłacza – przyznała.

- To prawda, że zabrał cię w podróż poślubną do Australii? – spytał z zainteresowaniem.

- Tak. Rozmawiałam z rodzicami! – pochwaliła się, czując napływ ciepła do serca.

- Naprawdę? Fantastycznie! Ale oni nie…

- Nie. Nadal nic nie pamiętaj, ale bardzo miło pogadaliśmy… Mają kwiaciarnię! Draco kupił mi piękny bukiet, który zrobiła moja mama. Rzucam na niego co rano zaklęcie trwałości – przyznała.

- No proszę, jaka urocza i romantyczna fretka – zaśmiał się nieco złośliwie Ron.

- Czym mu groziłeś, czy składaniu życzeń, że tak się krzywił?

- Śmiercią od mojej miotły – wyjaśnił.

Hermiona roześmiała się szczerze.

- Naprawdę poważna groźba.

- I prawdziwa. Jeśli cię skrzywdzi, to pożałuje – obiecał.

- Dzięki… Nie wiem czy słyszałeś o tym, co się wczoraj stało…

- Taa. Rodzice prawie zwariowali, gdy Georga odprowadzili aurorzy.  Musi wynająć całe stado prawników, bo ilość zarzutów ma dwanaście zwojów pergaminu…

- Nie wiem co mu się stało. Zawsze był taki racjonalny… - Hermiona ze smutkiem pokręciła głową.

- Pomieszkuje teraz trochę z Harrym i obaj się nakręcają w nienawiści do Malfoya i Zabiniego – wyjaśnił z goryczą.

- Tak strasznie, strasznie mi przykro… - wyszeptała.

- Wiem, Miona, ale to nie twoja wina. No może tylko poza tym, że pozwalasz Ginny zadawać się z tym całym Zabinim. Godryku! Szwagier ślizgon… Chyba przyłożę sobie kaflem w głowę na następnym treningu, by to do mnie dotarło – zażartował.

- Musiałbym najpierw umieć go złapać, tymi dziurawymi łapami – rozległo się nagle za ich plecami.

Odwrócili się do Draco i Pansy, którzy do nich podeszli.

- Złapałbym go, gdyby choć raz udało ci się nim rzucić w stronę moich obręczy, Parkinson – odgryzł się Ron, aż poczerwieniały.
Pomiędzy spojrzeniami tej dwójki dosłownie przebiegały iskry, gdy na siebie patrzyli.

- To ciekawe, że w tym sezonie nie grałeś w meczu z nami, ty rudy tchórzu! – zarzuciła mu.

- Miałem kontuzję barku i magomedyk mnie nie dopuści do gry idiotko! Ale nie martw się, w przyszłym sezonie wyjdę do obrony, choćbym był umierający i załapię te kilka marnych strzałów z twojej ręki!  

- Jasne! I tak przegracie… znowu! Ale z tobą na obronie pewnie większą ilością punktów!

Draco kiwnął dyskretnie Hermionie i powoli obydwoje wycofali się ze strefy rażenia, czego Pansy i Ron absolutnie nie zauważyli, nadal obrzucając się wyzwiskami i ciskając w siebie gromami i piorunami z oczu.


💞💞💞


- Oni się ze sobą rżną – wyszeptał Draco, gdy szli razem do stolika.

- Co?! Zwariowałeś? Oni się nienawidzą!

- I uprawiając seks najpewniej dalej się nienawidzą i wyzywają, ale mam zaufane źródło. Zdarzyło się to już dwa razy. Raz po jakimś meczu, na którym obydwoje byli, a drugi po balu mistrzów Qudditcha.

- A to ci rewelacja! – zaśmiała się Hermiona.

Nagle na ich drodze stanął ten wysoki Amerykanin. Hermiona szybko przypomniała sobie, że miał na imię Thomas.

- Cześć Tom, co tam? – zagadnął go Draco.

- Mogę liczyć na to, że mnie przedstawicie? – spytał wesoło mężczyzna, wskazując na siedzącą samotnie przy stoliku Lunę, która popijała wino.

Hermiona szybko się rozejrzała po altanie. Theo stał w grupie dawnych ślizgonów z Urhartem, Flintem i Grahamem Montague, ale nie miała wątpliwości, że jego wzrok raz za razem uciekał w stronę wyraźnie zamyślonej blondynki…

- Jasne, chodź – odpowiedział Draco, choć Hermiona od razu rozpoznała, że wcale nie był zachwycony tym pomysłem.

- Luno – zwróciła się do przyjaciółki, gdy podeszli do stolika.

- Tak? – Lovegood uniosła głowę i zmusiła się do uśmiechu.

- Jest tu ktoś kto chciałby cię poznać – Hermiona odwróciła się i wskazała na Thomasa.

- Och! Bardzo mi miło… - Luna podniosła się z krzesła, a jej uśmiech zrobił się jeszcze bardziej wymuszony.

- Thomas Howard – przedstawił się sam, błyskając białymi zębami. – Bardzo mi miło!

- Luna Lovegood, przyjaciółka Hermiony i Dracona. Masz świetny akcent! – zaśmiała się lekko, ujmując jego dłoń.

- Thomas jest dyrektorem generalnym w amerykańskim przedstawicielstwie mojej firmy – wyjaśnił Draco.

- Brzmi fascynująco – odpowiedziała uprzejmie Luna.

- Nie jest, ale Malfoy dobrze płaci, więc nie narzekam – Thomas roześmiał się i klepnął Dracona w ramię.

- Bo ci polecę po premii za takie poklepywanki – zagroził mu Malfoy, po czym cała czwórka się roześmiała.

Hermiona uniosła głowę i śmiech mimowolnie zamarł jej w gardle. Theodore patrzył prosto na nich, jakby właśnie boleśnie go zdradzili… Cholera!

- Pozwolisz się poprosić do tańca? – spytał Thomas.

- Tak, bardzo chętnie – Luna podała mu dłoń i razem przeszli na parkiet, a Hermiona i Draco zajęli swoje miejsca.

- Nottie nas teraz nienawidzi – wyszeptała Hermiona, popijając swojego szampana.

- Popieprzone to wszystko! – warknął Draco, sięgając po whisky.

- Ten Thomas jest w porządku?

- Tak. To świetny gość. Ma swoje niepodważalne zasady. Jest bardzo pracowity i uczciwy. Ma duże ranczo w Teksasie, na którym hoduje Testrale. Kocha zwierzęta i przyrodę. Pochodzi z licznej rodziny, więc docenia wartość pieniędzy, no i uwielbia dzieci… Udziela się charytatywnie i wspiera sierocińce. Miał kiedyś cudowną narzeczoną, którą bardzo kochał, ale zmarła w wyniku jakiejś rodzinnej klątwy, chyba jakieś cztery lata temu. Od tamtej pory jest sam.

- Święty Godryku! Właśnie wymieniłeś wszystkie cechy idealnego faceta dla Luny… - wyszeptała, patrząc jak jej przyjaciółka uśmiecha się w tańcu do Amerykanina.

- Co więcej, pierwszy raz od kiedy go znam, widzę by tak patrzył na jakąś kobietę – przyznał Draco.

- No to przekichane – stwierdziła cicho Hermiona, znów spoglądając na Notta.

Theo stał teraz plecami do parkietu. Zapewne nie chciał nawet na to patrzeć.

Po chwili muzyka się przerwała, a na scenę znów wkroczył konferansjer.

- A teraz zapraszamy wszystkich, którzy chcieliby wygłosić własny toast za zdrowie naszej pary młodej! – zawołał głośno.

Hermiona jęknęła, a Draco uśmiechnął się cierpko pod nosem. Zapowiadało się na prawdziwe tortury!

💞💞💞

Cześć! 😎

Przyjęcie wciąż trwa, ale spokojnie już niedługo przechodzimy dalej 😋
Mam nadzieję, że im dalej - tym ciekawiej! 
Dziękuję Wszystkim za życzenia zdrowia mojej córce - ma tyle energii, że chyba choroba faktycznie mija, za to ja mam jest coraz mniej 😆

Buźki i do zobaczenia! 💋

V.