57. Teraz nie mów... znów nic nie wiem!

 Dedykacja: Dla Ann - naszej poetki - bardzo Ci dziękuję za pomoc! 💜😘

Suknia Hermiony

💞💞💞

                Spojrzała w lustro. Suknia była oczywiście przepiękna, bo Eveline o to zadbała. Włosy upięto jej w elegancki kok, a w uszach miała długie kolczyki z białego złota, w komplecie z kolią i bransoletką. Wyglądał tak, jak na żonę bogacza przystało.
Szkoda tylko, że tak się nie czuła.

Gdy wrócili wczoraj sami razem do domu – bo Zabini został w ministerstwie, by złożyć tuzin pozwów, a Nott musiał iść do własnego biura, zapytała go tylko:

- Wyjaśnisz mi to?
A on uśmiechnął się z przymusem i nieomal nonszalancko.

- Monitorujemy rynek nieruchomości w Londynie, bo to dobre miejsce na inwestycje. Rozpoznałem twój dom na ogłoszeniu. To ciekawa nieruchomość, więc stwierdziłem, że warto w niego zainwestować.

- I dlatego podbiłeś cenę w górę? – niedowierzała.

- Zapłaciłem za niego dokładnie tyle, ile uważałem, że jest wart – odparł spokojnie.

Hermiona podeszła do niego, patrząc mu prosto w oczy.

- Wiesz, że tego nienawidzę?

- Czego? – spytał, nerwowo przełykając ślinę.

- Tego, jak mnie próbujesz okłamywać!

Draco już otwierał usta, by coś jej odpowiedzieć, ale u szczytu schodów właśnie pojawiła się Ginny z Tobiasem na rękach.

- O hej! I jak?

- Wszystko w porządku Ginny, przeprosili nas za kłopot – odparła Hermiona, odchodząc od Dracona.

- Idę właśnie z małym do ogrodu, zobaczyć jak idą pracę nad dekoracjami – poinformowała.

- Super, pójdę z tobą – zdecydował Hermiona, rzucając mu ostatnie niechętnie spojrzenie.

- Ja przeniosę się do firmy – powiedział szybko Draco.

- Do zobaczenia – warknęła, odwracając się do niego plecami.

 I od tamtej pory zamienili tylko kilka zdawkowych uwag. Hermiona udawała, że koncentruje się na przygotowaniach do przyjęcia, a Draco, że ma dużo rzeczy do ogarnięcia w firmie. Nie wrócił nawet w piątek na kolację.
Gdy wszedł do sypialni, ona udawała, że od dawna śpi, a on z cichym westchnieniem położył się po drugiej stronie łóżka, nawet jej nie dotykając.
Gdy rano wstała – jego już nie było.
A potem ciągle coś się działo – przyjęcie miało być naprawdę wytworne. W ogrodzie rozstawiono wielką altanę z kilkudziesięcioma okrągłymi stołami, wielkie stoły na bufet z jedzeniem, bar, scenę i parkiet. Girlandy z kwiatów cudownie pachniały, a dekoracje na stolach w kolorze srebra, czerwieni i zieleni powalały urokiem. Ginny zadbała naprawdę o wszystko.
Spotkała się z nim, gdy wychodziła z kuchni po lunchu, który pośpiesznie tam zjadła, chcąc zdążyć przed wizytą stylistki.

- Cześć, już zjadłaś? – zapytał.

- Cześć, jak widać – odpowiedziała oschle.

- Będziesz cały wieczór taka naburmuszona? – Draco skrzywił się pod nosem, patrząc na nią uważnie.

- Będę taka cały czas, jeśli dalej będziesz uciekał zamiast ze mną pogadać – odparła, patrząc mu w oczy.

Zacisnął zęby, wyminął ją i poszedł do kuchni.
Zapowiadał się naprawdę super bal… Już miała serdecznie dość.

Theo, Ginny i Blaise oczywiście zauważyli, że coś się dzieje, ale taktownie nie wchodzili w dyskusje na ten temat, za co Hermiona była im wdzięczna. Nie miała ochoty tego roztrząsać. Po prostu Malfoy widocznie lubił mieć przed nią swoje sekrety i nie była na tyle godna zaufania, by mógł jej je zdradzić. Trudno… Czyż ona nie miała też sekretów przed nim? Miała. I to poważne. Nie mogła być hipokrytką.


💞💞💞

(18+)

                Skończyła się szykować w sypialni Ginny, zadowolona, że dzień przyjęcia wreszcie nadszedł i jutro będzie to już tylko wspomnieniem. Ruda chwilę wcześniej wyszła z Zabinim, by sprawdzić czy wszystko na pewno jest gotowe.
Jej stylistka poszła się przebrać do gościnnego pokoju, bowiem też była zaproszona na przyjęcie.
Hermiona poprawiła bransoletkę i obejrzała się jeszcze raz. Piękna suknia w kolorze szampana, była kreacją z najwyższej półki. Czuła się w niej naprawdę atrakcyjna.
Krótkie pukanie i drzwi się otworzyły, a do pokoju wszedł Draco. Spojrzał na nią, zrobił krok, po czym się zatrzymał.

- Coś nie tak? – zdziwiła się.

- Owszem. Nie pójdziemy na to przyjęcie – powiedział wchodząc i zamykając za sobą drzwi.

- Nie? – zdziwiła się, patrząc na jego szary garnitur.

- Nie – odpowiedział, podchodząc do niej.

- Wiesz, że w ogrodzie są już pierwsi goście? – zapytała, wskazując w stronę okna.

- Nic mnie to nie obchodzi – powiedział spokojnie.

- Super. To wyjdź ich przeprosić, a ja zdejmę tą kieckę – warczała, sięgając do suwaka.

- Pomogę ci – zaofiarował się i szybko do niej podszedł.

- Obejdzie się! – chciała odepchnąć od siebie jego ręce, ale szybko rozpiął jej suknie i płynnym ruchem zsunął ją z jej ramion, a ona opadła jej do kostek.

Hermiona nie kryła szoku, stojąc przed nim w białym, koronkowym gorsecie, pończochach i majtkach do kompletu.

- Salazarze… - zamruczał, patrząc na nią z głodem w oczach.

- Ani się waż! – ostrzegła go, gdy położył dłonie na jej talii.

- Nie pójdziemy na to przyjęcie pokłóceni, ale możemy się szybko pogodzić – wyszeptał jej do ucha, delikatnie zahaczając o nie ustami.

- Nie jesteśmy pokłóceni, tylko ty unikasz tematu i uciekasz. A teraz jak zwykle liczysz na to, że przeprosisz mnie seksem i sprawy nie będzie. Nic z tego! – nerwowo strąciła z siebie jego ręce.

- A właśnie, że będziemy teraz uprawiać seks – powiedział twardo i nim spostrzegła co robi, złapał za jej majtki.

Szarpała się z nim, co skutkowało tym, że ostatecznie je rozerwał.

- Jesteś szalony! – zarzuciła mu, mimowolnie czując jak oddech jej przyśpiesza, gdy obcesowo wsunął jej dłoń pomiędzy nogi.

- Dobrze wiesz, że to twoja wina, że taki jestem – pochylił się i musnął jej usta swoimi ciepłymi wargami. – Nie chcę by ktoś pomyślał, że nam się nie układa. Pozwól mi cię zrelaksować, a później bawmy się dobrze wśród znajomych i przyjaciół. Poważne rozmowy odłóżmy do jutra – jego ton zawierał w sobie niemą prośbę.

Wahała się przez chwilę, doskonale wiedząc, że uleganie mu po raz kolejny, nie jest żadnych wyjściem… Ale był tak cholernie seksowny, gdy patrzył na nią z takim pożądaniem w oczach, że dosłownie od tego topniała.

- Dobrze, ale zrelaksujmy się razem – wyszeptała, łapiąc go za przód marynarki i przyciągając do mocnego pocałunku.

Pieścili się i smakowali, ale obydwoje wiedzieli, że nie mają za dużo czasu… Draco szybko zdjął marynarkę i odwiesił ją na krzesło, a Hermiona rozpięła w tym czasie elegancki pasek jego spodni.

- Odwróć się i oprzyj…

Dopiero gdy to zrobiła, zorientowała się, że stoją przy toaletce z lustrem… Wszystko było widać. To tak ją nakręciło, że w sekundę zrobiła się nie tyle wilgotna, co wręcz mokra.

Odkrył to, gdy wsunął w nią swój długi palec i zajęczał cicho.

- Moja niecierpliwa dziewczynka… - wyszeptał, a ona zamknęła oczy i poruszyła biodrami, uwielbiając go za ten tekst od zawsze.

- Mam ochotę pieprzyć cię przez następne kilka godzin… - przyznał, zsuwając z bioder spodnie. – Ale teraz musi nam wystarczyć następnych kilka minut, kochanie.

Wbił się w nią płynnym ruchem, a ona otworzyła oczy i zobaczyła w lustrze jego zamglony wzrok.

- Tam jest trzysta osób, a my… - wyjęczała, gdy jego biodra mocno zderzyły się z jej.

- A my się ruchamy w sypialni twojej przyjaciółki. Właśnie tak, skarbie… Zawsze to lubiliśmy – szeptał, przyśpieszając.

- Taaaak – przyznała, co zabrzmiało jak przeciągły jęk.

Posuwał ją tak mocno, że zastanawiała się jakim cudem jej piersi nie wyskoczyły jeszcze z gorsetu. Był w tym naprawdę fantastyczny.

- Otwórz oczy i patrz na nas! – nakazał, a ona bez sprzeciwu posłuchała.
Patrzenie w lustrze na to, jak ją posuwa, zmąciło jej zmysły i ścisnęło mocno jej podbrzusze.

- Smoku… Ja zaraz… - wyszeptała.

- Tak, promyczku… Tak, ja też! – jęknął, a ona doszła z głośnym okrzykiem, dopiero po chwili przypominając sobie, że na sypialni nie ma zaklęcia wyciszającego.
A co jeśli ktoś z gości usłyszał?

Draco osiągnął spełnienie tuż po niej. Opadł na nią, dysząc jej chrapliwie w kark, a ona chłonęła całą sobą jego męski zapach, świadoma tego, że jest wypełniona teraz jego gorącym nasieniem.
Uwielbiała ten stan…

- No i teraz możemy iść się dobrze bawić – zamruczał, całując ją w łopatkę i odsunął się od niej i sięgnął po różdżkę.

Nim zdążyła coś powiedzieć, wilgoć spomiędzy jej ud zniknęła, a ona poczuła się sucha i odświeżona.

- Nie mogłeś przyjść, zanim wzięłam prysznic przed przyjęciem? – marudziła.

- Nie, bo byś mnie wyrzuciła, gdybym pojawił się za wcześnie. Zawsze gdy wzrasta w tobie poziom napięcia czy stresu, jesteś chętniejsza na igraszki – wyszczerzył się, gdy rzuciła mu karcące spojrzenie.

- No proszę, jak ty mnie dobrze znasz! – ironizowała.

Draco pochylił się i delikatnie cmoknął ją w usta.

- Muszę. Jesteś moją żoną.

Dziwne ciepło rozlało się po jej ciele, gdy to powiedział.

- To bądź teraz dobrym mężem i napraw to co zepsułeś! – wskazała na swoje podarte majtki.

- Dziś nie preferujesz braku bielizny? – zażartował, podnosząc koronkę z ziemi.

- Nigdy go nie preferowałam. Ale fajnie było patrzeć, jak się głowisz nad tym czy mam na sobie majtki czy nie – zaśmiała się.

- Nawet jeśli je miałaś, to wiedziałem, że wkrótce ich już nie będzie – zapewnił z szelmowskim uśmieszkiem i pochylił się, by pomóc jej założyć figi.

-  Jesteś zdecydowanie zbyt pewny siebie, Malfoy – skarżyła się, gdy pomógł jej nasunąć na siebie sukienkę.
Na szczęście się mocno nie pomięła, krótkie zaklęcie prasujące załatwiło sprawę.

- Jestem pewny tego, co do mnie należy – odparł, całując ją w kark i zapinając jej sukienkę.

Ledwo skończył to robić, a drzwi do sypialni gwałtownie się otworzyły.

Hermiona podskoczyła w miejscu, przestraszona.

- Wszyscy już są, czekamy na was! – poinformowała ich Ginny
Po kilku sekundach jej twarz ozdobił  szeroki, dwuznacznym uśmieszek, gdy zauważyła marynarkę Malfoya leżącą na krześle.
Zapewne od razu się wszystkiego domyśliła.

- Zaraz przyjdziemy – zapewnił ją Draco.

- Super, do zobaczenia za chwilę! – Ginny zachichotała, po czym wyszła.

- Nie rzuciłeś zaklęcia na drzwi? – skarciła go Hermiona, patrząc jak zakłada górę garnituru.

- Gdy zobaczyłem cię w tej sukni, jedyne o czym myślałem, to żeby rzucić się na ciebie – uśmiechnął się do niej, po czym sięgnął po jej dłoń, składając na niej delikatny pocałunek.

- Co też zrobiłeś…

- Nie uciekałaś – podkreślił.

- Mam na to za wysokie szpilki – uśmiechnęła się do niego.

- I tak bym cię dogonił – zapewnił, po czym wyprowadził ją z sypialni Ginny.


💞💞💞


                Goście stali rozstawieni po ogrodzie w mniejszych i większych grupkach. Wszyscy byli elegancko ubrani – kobiety miały wieczorowe suknie, a mężczyźni wytworne garnitury.

- Uśmiechnij się, to podobno najszczęśliwszy dzień twojego życia – powiedział, gdy wyszli z domu i rozległy się gromkie oklaski.

- Wcale nie, ale uśmiechnę się, widząc jak Ron męczy się w garniturze, a Neville ciągnie za muchę, już tylko marząc o tym, by móc ją zdjąć.

- Mam nadzieję, że Weasley i Parkinson nam się tu nie pobiją, wiesz, że się nienawidzą… Zazwyczaj - Draco uśmiechnął się dwuznacznie na samo wspomnienie ich odwiecznej rywalizacji.
W szkole dwa zwaśnione domy.
W życiu dorosłym dwie nienawidzące się drużyny Qudditcha. Mogło być zabawnie.

- Proszę państwa oto nasza para młoda! Hermiona i Draco Malfoyowie! – zawołał stojący na scenie wodzirej.

Goście nie przestawali klaskać, a z nieba nagle posypał się na nich deszcz płatków czerwonych róż.

- Ginny i Blaise znów się postarali – zauważyła, wzruszona tym Hermiona.

- Na nich zawsze można liczyć – Draco się uśmiechnął, do niej patrząc jej w oczy, co zebrani goście uznali zapewne za gest czułości.

Stanęli na środku ogrodu, naprzeciwko altany, a Robert podszedł do nich z tacą, na którym stały dwa elegancki kieliszki z szampanem. Sięgnęli po nie z uśmiechem.

- Zdrowie państwa młodych! – ryknął głośno Zabini.
Wszyscy goście unieśli swoje lampki.

- Dziękujemy! – Draco i Hermiona wznieśli je, po czym stuknęli się kieliszkami i wypili toast.

Ledwo skończyli, Draco wzmocnił uścisk swojego ramienia na jej talii, przysunął ją blisko do siebie i złożył na jej ustach czuły pocałunek.
Uniosła dłoń i delikatnie położyła ją na jego policzku, oddając słodką pieszczotę na oczach ponad trzystu osób.
Na ich pierwszym ślubie, dwójka przypadkowych staruszków zgodziła się zostać ich świadkami. Postawili im potem za to kolację w ramach podziękowań…
Teraz mieli tu wszystkich.


Patrzyła na karton leżący na łóżku i zastanawiała się, czy aby na pewno wie co robi… W środku była prosta, biała, zwiewna sukienka. Nie była specjalnie wytworna, ale podobała jej się i co najważniejsze – było ją stać, by kupić ją za własne pieniądze. Draco dał jej na zakupy swoją mugolską, złotą kartę kredytową. Nie skorzystała z niej.
W tym wyjątkowym dniu, chciała mieć coś własnego. Ta suknia była naprawdę jej. To była jej sukienka ślubna.
Starała się nie płakać na myśl o tym, że nie będzie dziś przy niej rodziców, przyjaciół, wszystkich tych, na których jej tak bardzo zależało.
Ale będzie on, a na nim zależało jej najbardziej.
Nawet przez jedną sekundę nie zwątpiła w to, że chce być jego żoną, jego wsparciem, opieką, przyjaciółką, kochanką, a kiedyś matką jego dzieci…
- Kochanie? – dobiegł ją jego głos z salonu.
- Tutaj jestem – odpowiedziała, wchodząc i uśmiechając się na jego widok.
- Mam nasze pozwolenia – pomachał dwoma pergaminami, a oczy błyszczały mu prawdziwym szczęściem.
- Jesteś pewien, że prasa się o tym nie dowie? Pożarliby nas bez reszty, jak śmierciotula – zaśmiała się lekko.
- Kiedyś i tak będą musieli się dowiedzieć – powiedział, patrząc na nią poważnie.
Hermiona nerwowo przełknęła ślinę.
Jak i kiedy? Przecież to zawsze będzie skandal, niezależnie od tego kiedy to ogłoszą.
- Wiem, ale nie chciałabym by ktoś wpadł zrobić nam fotki na ceremonii – wydukała, pierwsze co przyszło jej na myśl.
- Nie martw się. Mają tam własnego fotografa. Pamiętasz tę uroczą parę staruszków z Danii, która wczoraj zagadywała do nas na plaży?
- Tak, Laura i Mikkel?
- Dokładni ci. Spotkałem ich, jak wychodziłem z kaplicy i spytali co tam robiłem. Powiedziałem im i zaproponowali, że mogą zostać naszymi świadkami, zamiast wynajętych z hotelu…
- Serio? To bardzo miło z ich strony! – Hermiona uśmiechnęła się delikatnie.
- Denerwujesz się? – spytał, podchodząc do niej i czule zakładając jej lok za ucho.
- Trochę – skłamała, bo denerwowała się cholernie mocno.
- Jeszcze możesz się wycofać… - powiedział cicho, przyglądając jej się uważnie.
- Ty też – odparła, zarzucając mu ręce na szyję i całując go w szczękę.
- Nigdy! – zapewnił, szukając jej ust, by porwać je do namiętnej zabawy.
Roześmiała się i odwzajemniła jego pocałunek.
- To będzie najszczęśliwszy dzień naszego życia – wyszeptał, wplatając dłoń w jej włosy i całując ją mocno.
- Na pewno – odszepnęła i pozwoliła mu się wziąć na ręce i zanieść do sypialni.

- A teraz zapraszamy do składania życzeń państwu młodym, a następnie zajmowania swoich miejsc – obsługa, wskaże państwu wasze stoliki! – mówił ze sceny konferansjer, a Hermiona otrząsnęła się ze wspomnień.

Rozległy się kolejne brawa, a Ginny i Zabb ustawili się za nimi, tak by móc przejmować prezenty, Luna i Theo również tam podeszli, by pomóc w odnoszeniu ich do domu i Hermiona zrozumiała, że najpewniej ich przyjaciele ustalili to wszystko wcześniej. Odwróciła się przez ramię i uśmiechnęła do dziewczyn. Ginny miała na sobie wspaniałą, bordową suknie z dekoltem w literę v, a jej rude, proste włosy sięgały jej prawie do pasa, a Luna założyła czarną, obcisłą sukienkę do ziemi, bez pleców, wykańczaną srebrną lamówką, która sprawiała, że wyglądała bardzo seksownie. Jej długie blond włosy były upięte z jednej strony spinką, w kształcie srebrnego liścia. Wyglądały wspaniale, podobnie jak Theo i Zabb w eleganckich garniturach – Zabb w granatowym, a Theo beżowym, pasującym do jego karnacji.

- Trzysta osób!  Nogi mi odpadną, zanim to się skończy – burczał Draco, zdobywając się na uśmiech w stronę idących do nich gości.

- A dopiero co chciałeś mnie gonić – przypomniała mu ze śmiechem.

- Na to zawsze znajdę siłę – Draco mrugnął do niej, po czym wyciągnął dłoń do jakiegoś swojego dawno niewidzianego wujka, który spytał na wstępie gdzie Lucjusz i Amanda…

- Super się zaczyna – westchnęła Hermiona i uśmiechnęła się do jego żony, która kurtuazyjnie powitała ją w rodzinie.

 💞💞💞

             Hermiona nie miała pojęcia, czyje dłonie ściska, choć niektórzy goście informowali ją, kim są i czym się zajmują w jego firmie czy też w innych dziedzinach życia Dracona.
Niestety nie obyło się bez kilku zgrzytów.
Pierwszym z nich był Terry Boot.

- Co ten złamas tu robi? – szepnął nerwowo Draco, gdy zauważył go w kolejce.

- Wysłałam mu zaproszenie – przyznała, teraz żałując, że lepiej tego nie przemyślała.

Malfoy rzucił jej ostre spojrzenie.

- Niech się tylko odwali jakiś numer, a przypierdolę mu przy wszystkich! – poprzysiągł.

- Spokojnie – poprosiła, nie chcąc by ktoś coś zauważył.

Terry tylko uścisnął dłoń Malfoya bez słowa, a Hermiona doskonale wiedziała, że Draco jak nic, próbował zmiażdżyć mu rękę. Do niej uśmiechnął się serdecznie.

- Hermiono, cudownie wyglądasz! Wszystkiego najlepszego… - próbował się pochylić by ją pocałować w policzek, ale ona odsunęła się nieco i energicznie potrząsnęła jego dłonią.

- Dzięki Terry. Byłam pewna, że jednak nie przyjdziesz. Miło mi, że jesteś. Obsługa pokaże ci stolik – powiedziała cierpko.

Boot chyba się zdziwił jej chłodnym powitaniem, ale tylko skinął głową i odszedł. Niedługo po nim w kolejce stał Ron.
Uścisnął dłoń Dracona i pochylił się, by coś mu szepnąć. Hermiona zauważyła, jak jej mąż krzywi się lekko, a potem powiedział tylko:

- Pamiętam o tym, Weasley.

Po chwili ona tonęła w uścisku przyjaciela.

- Wyglądasz prześlicznie, Herm… - wyszeptał jej do ucha.

- Dzięki Ron i dziękuję… że tu dziś ze mną jesteś – powiedziała, czując jak wzruszenie łapie ją za gardło.

- Musiałem tu dziś być.  Żałuję, że nie byłem lepszym przyjacielem te sześć lat temu – przyznał ze słabym uśmiechem.

- Jesteś najlepszym przyjacielem, jakiego mogłam sobie wymarzyć – odpowiedziała, delikatnie poprawiając jego krawat.

- Dzięki. Pogadamy potem? Zarezerwujesz dla mnie jeden taniec? – spytał z uśmiechem.

- Obiecuję, że tak! – zapewniła go.

Kolejny zgrzyt nastąpił, gdy Hermiona zobaczyła, że w kolejce czekają Tammy, Sammy i Rolf.
Spojrzała kątem oka na Theodora, który wyglądał na ledwo panującego nad sobą. Zabini też ich zauważył, bo położył dłoń na ramieniu kumpla w uspakajającym geście.  

Theodore zaczarował stos prezentów, jaki się utworzył i zaczął go lewitować w stronę domu.

- Smoku… - Tammy wyciągnęła ręce w stronę Dracona.

- Cześć Tamm, nie spodziewaliśmy się ciebie – powiedział chłodno Draco, obejmując ją z wyraźnym dystansem.

- Nie mogło mnie zabraknąć w tak ważnym dniu! Jesteśmy przyjaciółmi!– powiedziała, wzruszonym głosem.

- Gdy ktoś mocno rani moich przyjaciół, nie może już dłużej nazywać się jednym z nich – Draco posłał jej cierpkie spojrzenie.

- Wiedziałam, że staniesz po jego stronie… – wyszeptała z bólem.

Draco pochylił się nad nią.

- Gdyby to on, zrobił to tobie… Urwałbym mu głowę i przyniósł ci ją na tacy, a Zabini by mnie wtedy eskortował.

- Hermiono… - Tammy stanęła przed nią. – My mamy dzieci, musicie przemówić mu do rozsądku… Nie może nas zostawić! – Tammy kątem oka spojrzała na stojącą nieopodal Lunę.

Lovegood dzielnie zniosła jej spojrzenie, choć Hermiona dobrze wiedziała, że na pewno poczuła się bardzo niekomfortowo.

- Uważasz, że jego rozsądek powinien być większy od twojego, Tamm? – spytała chłodno Hermiona, zła, że kobieta przyszła na przyjęcie, czym zapewne zepsuje Nottiemu humor do reszty.

- Popełniłam błąd – wyszlochała Tammy.

- Tak, błędy niestety bywają bolesne i zwykle trzeba ponosić ich konsekwencje – Hermiona poklepała ją lekko po ramieniu, z niepokojem zauważając, jak goście z kolejki z ciekawością patrzą na to, że żona Notta płacze, a on nagle zniknął z horyzontu.

- Chodź Tammy, znajdziemy swoje miejsca.

- Przepraszam was, że tu jesteśmy, ale Tammy zrobiła ogromną awanturę i musieliśmy ją tu przyprowadzić – wyjaśnił im Rolf.

- W porządku – odpowiedział Draco, ściskając jego dłoń.

- Hermiono, wszystkie najlepszego – powiedział, podchodząc do niej. – Nie mogę znieść tego, co spotkało w tej rodzinie Theodora… - przyznał.

- Na pewno nie jest ci łatwo.

- Tuż po powrocie do stanów zrywamy zaręczyny…

- Och! Bardzo mi przykro – powiedziała Hermiona.

- Tak, mnie też… Do zobaczenia – Rolf uśmiechnął się smutno, po czym odszedł.

- Thomas Howard, dyrektor generalny America Malfoy Invention Inc. – przedstawił jej się wysoki, dobrze zbudowany brunet, przypominający trochę graczy w football.
Miał wyraźnie amerykański akcent i bystre, brązowe oczy.

- Bardzo mi miło, Hermiona Granger – Malfoy – uścisnęła jego dłoń.

- Draco to prawdziwy farciarz, że wyrwał taką laskę! – powiedział, a Hermiona od razu się uśmiechnęła.
Sama nie wiedziała czemu, ale polubiła bezpośredniość Amerykanina.

- Dzięki, choć nie wiem czy on podziela to zdanie – zaśmiała się.

- Hermiono, mogę ci zadać jedno pytanie? A w zasadzie dwa – powiedział szybko, a Hermiona dopiero teraz zauważyła, że jego wzrok uciekał gdzieś ponad jej ramię.

- Jasne!

- Powiesz mi jak ma na imię ta śliczna blondynka? – wskazał głową na Lunę, która akurat układała prezenty na stosie.

Gdzie zaraz za nią coś upadło i Hermiona odwróciła się przez drugie ramię. To Theodore upuścił jakiś karton, który głucho zagrzechotał.
Mogła się założyć, że usłyszał pytanie Thomasa.

- To moja przyjaciółka, ma na imię Luna – powiedziała z wymuszonym uśmiechem.

- Luna…? Jak cudownie! A drugie pytanie brzmi… czy jest zajęta?

Hermiona ledwo zdusiła jęk. Nie mogła przecież skłamać.

- Nie, jest obecnie wolna.

- Fantastycznie! Wiedziałem, że mam przyjechać tu bez żadnej koleżanki – zaśmiał się. – Pójdę sprawdzić, przy którym stoliku siedzi! Życz mi bym miał takiego samego farta, jak Malfoy!

- Pewnie, powodzenia! – Hermiona zmusiła się do uśmiechu, w duchu myśląc, że Theo na pewno będzie bardzo kiepsko wspominał to przyjęcie.

Spojrzała na ciągnącą się dalej kolejkę i w duchu marzyła, by to się już wreszcie skończyło.
Nagle jednak zauważyła coś przedziwnego. Na końcu kolejki stała dziwna postać, na długą suknie miała narzuconą białą pelerynę, na głowie kaptur, a w dłoni trzymała dziwne kwiaty.
Dopiero po chwili Hermiona zrozumiała, co naprawdę widzi.

To były czarne róże.

💞💞💞


Heeej.

Rozdział teraz, bo nie wiem jak będzie z resztą mojego czasu - córka chora i mam w domu naprawdę nie wesoło z marudnym dzieciaczkiem 😂
Jeśli nie zwariuję, to pewnie kolejny rozdział będzie w najbliższych dniach 😆

W razie pytań: venetiia.noks@gmail.com 

Buźki!