42. Teraz nie mów... to moja reakcja!

 Dedykacja: Dla Ann - autorki cudownego wiersza Theodora!
Ann jesteś mega utalentowaną dziewczyną! Czekam na Twój tomik poezji! 😍💖💟

Kto lubi wiersze - piszcie do Ann, bo każdy jeden wywołuje prawdziwe ciarki! 💗💗💗💗


💞💞💞

                Był chyba jedynym człowiekiem na świecie, który lubił poniedziałki. Choć pewnie jego zdanie podzielali, niektórzy rodzice, gdy po weekendzie spędzonym na byciu ujeżdżanym jak hipogryf, targanym za włosy, podgryzanym i zmuszanym do wypicia dwustu nieistniejących herbat z plastikowych kubeczków, mógł się wreszcie zaszyć w swoim cichym, eleganckim gabinecie i w spokoju napić się kawy. Przejrzeć dokumenty. Nie myśleć o problemach…

- Kurwa… - mruknął odkładając pergaminy i pocierając twarz.
Nie potrafił nie myśleć.

                Miał wrażenie, że jego dotychczas ułożone i  poniekąd szczęśliwe życie, nagle gdzieś zaczyna się sypać.
Oparł się wygodnie i zaczął rozmyślać.

Co tak właściwie spodobało mu się w Tammy? Chyba to, że była taka inna od niej… A jednocześnie podobna. Też zwariowana, pełna szalonych pomysłów, ekspresyjna i wesoła.

Szybko się polubili. Nie w romantyczny sposób, tylko taki kumpelsko – rozrywkowy. Wspólne wyjścia do klubów, wspólne wypady na wieś i w końcu wspólny seks – taki bez zobowiązań.

Tammy szybko odkryła, że ktoś złamał mu serce. A on, że i jej serce nie jest całe.
Nigdy za dużo o tym nie mówiła, ale kiedyś pijana Sammy opowiedziała mu historię o niej i księgowym z Chicago. Mugolu, którego rodzina czarodziejów czystej krwi, nigdy by nie zaakceptowała, a którego Tammy szczerze pokochała.

Od początku wiedział, że ten ich szalony związek – nie związek, to tylko plaster na ranę, chwila zapomnienia dla bólu, który go przeszył, gdy miesiącami czekał na odpowiedź, której nigdy nie dostał.

Draco był wtedy wciąż we Francji, gdzie powoli uczył się na nowo stawiać pierwsze kroki. Zabini się nim zajmował i usiłował, jak zwykle tryskać iż zarażać wszystkich humorem, ale którejś nocy, gdy popijali tylko we dwóch, też wygadał mu się i odkrył przed nim całą tę pogmatwaną historię z Gineverą Weasley.
Chciało mu się śmiać.
Trzech najpopularniejszych w szkole ślizgonów.
Trzy przyjaciółki, dziewczyny z innego świata, totalnie poza ich zasięgiem.
Te z jasnej strony. Te dobre.

Malfoy miał odwagę spróbować.
Zabini dostał szansę od losu w postaci tego, że ich drogi mimowolnie się skrzyżowały.
On miał tylko kilka szkiców i wierszy. Krótkich, wykradzionych wspomnień, gdy każdego ranka obserwował ją z ukrycia, jak karmiła wielką kałamarnicę w jeziorze.
Raz potknęła się na schodach, a on ją złapał.
Podziękowała, uśmiechnęła się i odeszła. Tyle.

Tammy była dla niego radością. Iskrą, która pobudzała i pozwalała choć na chwilę zapomnieć o złamanym sercu.
A potem nagle okazało się, że jest w ciąży.
Czy się cieszył?
Nie rozpaczał, ale łapał się też na tym, że czasem dochodziło do niego to, że jego córka nie będzie miała blond włosów i niebieskich oczu.
Nie będzie słuchała o nieistniejących zwierzętach.
Nigdy nie pozna opowieści o tym, jak to tato zakochał się w mamie, gdy zobaczył ją siedzącą na kamiennej podłodze w lochu w domu wujka Dracona.
Taką bezbronną, a taką silną. Tak bardzo piękną.
Nie usłyszy, że to dla jej mamy, zmienił strony pod koniec wojny.
Nie opowie jej, że to dla niej, pojechał odbudowywać swoją starą szkołę, bo tak bardzo chciał wciąż na nią patrzeć.
Nie przeczyta wierszy, które dla niej napisał.
Nie zobaczy jego rysunków z nią.

                Tilly była od początku całą Tammy. Kochał ją bezgranicznie i był wdzięczny za to, że ją ma, bo to tak właściwie ona była tym prawdziwym plastrem na jego złamane serce. Ale nie mógł się oszukiwać. Choć kochał żonę, to nie była to taka miłość, jak właściwie powinna być… Szanował ją, dbał o nią, pragnął jej szczęścia, ale czegoś zawsze w tym brakowało.
Mimo wszystko jakoś im się układało. Tammy z lekko szalonej dziewczyny, zmieniła się w praktyczną żonę i matkę. Do dziś pamiętał, jak weszła do jego biura w szlafroku, mówiąc mu, że to właśnie dziś jest idealny dzień, by zaszła w drugą ciążę, gdyż chce urodzić jeszcze przed pięćdziesiątymi urodzinami swojej matki, które wypadały za jedenaście miesięcy.

Tak właśnie pojawił się na świecie Theo Junior. Jego duma. Jego syn.
Gdy tuż po porodzie trzymał go w ramionach, cicho życzył mu tego, by on przeżył kiedyś w pełni swoją wielką miłość. Nie gorzką. Nie jednostronną. Tylko prawdziwą.

                Życie upływało mu na pracy i wychowywaniu dzieci. Tammy sprawdzała się w roli matki i opiekunki domowego ogniska, ale poza sypialnią i wymianą informacji o dzieciach i tego co słychać u ich znajomych, nie mieli za dużo wspólnych tematów. Wiedział, że bardzo tęskniła za matką i siostrą, dlatego pozwalał jej tam jeździć, tak często jak chciała.

                I nagle w zeszłym roku, wróciła z USA z informacją, że znów jest w ciąży.
Nie spodziewał się. Przecież cały czas brała eliksir, bo nie planowali mieć już więcej dzieci. Nie było jej wtedy prawie sześć tygodni, bo nagle przedłużyła pobyt, tłumacząc się chorobą matki.
Nie wnikał w to, choć strasznie tęsknił za maluchami.

                Tobias urodził się ponad trzy tygodnie po wyznaczonym terminie, co trochę go zaniepokoiło, ale Tammy i jej magomedyk, mówili, że to nic strasznego i czasem się zdarza. Cieszył się z kolejnego syna. Liczył, że może będzie on kiedyś trochę szalony, jak jego ojciec chrzestny – Blaise Zabini.

I wszystko było dobrze, aż do ich wizyty u magomedyka w zeszłym tygodniu.
Zwykła rutynowa kontrola. Nagle jednak jedno z badań pokazało, że mały może mieć wadę wzroku. Niewielką, nic strasznego. Eliksir powinien to zniwelować na kilka lat.
Jednak ta informacja wzbudziła w nim niepokój. W jego rodzie od wieków nie urodził się nikt dotknięty jakąkolwiek wadą, bo gwarantowały to specjalne zaklęcia ochronne. A w rodzinie Tammy, nikt nie miał wady wzroku… Jego rodzice przestudiowali całej jej drzewo genealogiczne, chcąc się upewnić, czy mimo faktu, że była już z nim w ciąży, jednak nadawała się na jego żonę.

Wiedział, że to chore, ale trzymając małego Tobiasa na rękach nie mógł przestać myśleć o tym, czy aby na pewno jest on jego synem. Coś wewnątrz niego buntowało się, a wątpliwości nie znikały.
Zwłaszcza, że było kilka innych dziwnych sytuacji. Jak na przykład ta, że wracając kiedyś z pracy nieco wcześniej, przyłapał swoją żonę w mieście, gdy wychodziła z mugolskiej poczty.
Tłumaczyła mu, że weszła tam tylko z ciekawości, pooglądać pocztówki, ale wiedział, że kłamała.
Czuł, że życie zaczyna mu się powoli wymykać spod kontroli.

W czasie ogniska w ich domu, gdy tańczyła przytulona do niego na oczach znajomych, westchnęła cicho.

- Pięć lat… A nic się nie zmieniło, mam rację? – wyszeptała.

- O czym ty mówisz? – zdziwił się.

- O wyrytej w twym sercu – odpowiedziała, a on nie do końca zrozumiał.

Jednak powtórzyła te słowa, przy śniadaniu w ubiegłą sobotę.

Tilly oglądała w salonie MagicTv, Junior marudził nad miską płatków, a Tobias zasypiał w kołysce, którą on bujał nogą.
Tammy skoczyła pić kawę i spojrzała na niego.

- Ona tam była, prawda? – zapytała z delikatnym uśmiechem.

I znów nie zrozumiał.

- Kto?

- Wyryta w twym sercu – zaśmiała się delikatnie.

- Tamm… - poczuł, jak oddech więźnie mu w płucach.

- Wcale nie bolała cię głowa. Ty znosisz ból w ciszy, nigdy w złości Theo – uśmiechnęła się do niego.

- Przepraszam za wczoraj, to się nigdy więcej nie powtórzy! – obiecał.

- Nie musisz. Od zawsze wiedziałam, że gdzieś tam jest. Nie jestem do końca pewna, która to była, ale jedna z dziewczyn, które wczoraj poznałam bardzo by do ciebie pasowała – Tammy znów się uśmiechnęła.

- Jeśli coś cię dotknęło, to przepraszam. Nie miałem takiego zamiaru, ja…

- Wiem. Jesteś najbardziej porządnym i honorowym człowiekiem, jakiego znam Nottie. To jednak nie zmienia faktu, że my nie jesteśmy tacy, jak Draco i Herm. Nigdy nie byliśmy. I chyba nigdy już nie będziemy – westchnęła, wstała i poprawiła włosy.

- Czy ty mi chcesz coś zasugerować? – zapytał cicho, czując jak cały się spina.

- Nie. A ty mi? – uśmiechnęła się.

- Nie.

- To dobrze – pochyliła się i cmoknęła go w czoło, po czym poszła do łazienki i zostawiła go samego z milionem myśli.

Rozległo się pukanie do drzwi jego gabinetu.

- Proszę! – odezwał się, próbując zapanować nad emocjami.

- List do pana, panie Nott – jego podstarzała, goblińska sekretarka Elena, podreptała do niego z kopertą.

- Dzięki El. Wiesz od kogo?

- Nie, ale chyba jest jakiś dziwny. Nie przyniosła go sowa, tylko kolorowa papuga.

- Papuga? – powtórzył głupio, nie rozumiejąc.

- No mówiłam, że dziwne – goblinka podała mu kopertę, po czym wyszła z jego gabinetu.

Nie rozpoznał pisma na kopercie, dlatego bez zwłoki otworzył list.


Drogi Theodorze! – głosił nagłówek.

- O święty Salazarze… - jęknął głucho, a serce załomotało mu w piersi, tak mocno, że to aż zabolało.

                Wiem, że odpisywanie na list po sześciu latach, jest sporym nietaktem, niemniej czułam całą sobą, że muszę to zrobić, po tym, jak przyznałeś, że brak mojej odpowiedzi w jakiś sposób umniejszył w twoich oczach wartość samego siebie. Nigdy nie chciałam byś tak się poczuł z mojego powodu, naprawdę.

Szkoła nie była dla mnie łatwym czasem. Mój styl bycia, zainteresowania i sposób prowadzenia rozmowy, mocno odróżniał mnie od większości naszych rówieśników, co dawano mi wielokrotnie odczuć. Teraz po latach nawet się z tego śmieję, ale wtedy wiele nocy przepłakałam w poduszkę, nie rozumiejąc, dlaczego tak bardzo jestem wyszydzana za to, że po prostu pragnę być sobą.

- Och Luna… - westchnął porażony i wzruszony tym, że się przed nim w pewien sposób otwierała w tym liście, tak jak on wiele lat temu otworzył się przed nią w swoim.

                Wojna nie była łatwym czasem, co z pewnością sam dobrze pamiętasz. Nigdy nie podziękowałam ci za to, że dbałeś o mnie i pana Olivandera, gdy siedzieliśmy w tym brudnym lochu. Wiem, że zawsze pilnowałeś, by nikt nie zrobił nam krzywdy. Wiedziałam, że to ty, choć nigdy się nie pokazywałeś, ale rozpoznawałam zawsze twój zapach i specyficzny dźwięk twoich kroków.

Myślałam wtedy nawet przez chwilę, że moglibyśmy kiedyś zostać przyjaciółmi. Bardzo potrzebowałam wtedy przyjaciół, dlatego tak bardzo łapałam się każdej możliwości, by jakichś zdobyć.
Jednak przekonałam się, że to niemożliwe, gdy już w drodze do Hogwartu wyśmiewałeś mnie razem z Adrianem Puceyem, nazywając Pomyluną i pytając, czy mój ojciec wyszedł już z wariatkowa.
Bolało. Chyba rozczarowanie, nawet bardziej niż twoje słowa.

- Nott, ty ostatni idioto! – gdyby mógł, naplułby sobie teraz sam w brodę, za to, że poddał się wtedy wygłupom Puceya i Humsa, zamiast po prostu z nią pogadać.
Przecież naprawdę się cieszył, że znów ją widział. To dla niej tam wtedy pojechał…

                Hermiona mnie wtedy obroniła, o co pokłóciła się od razu z Malfoyem. Do dziś pamiętam, jak patrzyli na siebie ze wściekłością, tak żarliwą, że aż włosy od tego iskrzyły (swoją drogą, wciąż tak na siebie patrzą, ale to już nie wściekłość, a zupełnie inne uczucia).
Piszę to wszystko, by wyjaśnić ci, dlaczego odebrałam twój list jako kolejną próbę wyszydzenia mnie, czy dokuczenia mi w jakiś sposób.
Sam pomysł, że jeden z najpopularniejszych i najprzystojniejszych chłopaków w szkole, mógłby interesować się mną w sposób inny, niż tylko jako obiektem do kpin, był dla mnie po prostu nierealny.

                Było mi przykro, że znów ktoś chciał mnie skrzywdzić. I poniekąd przykro, że to nie był prawdziwy list, bo był naprawdę emocjonalny i piękny.
Nie uwierzyłam jednak w ani jedno słowo, za co teraz bardzo cię przepraszam… Byłam zbyt zraniona i zamknięta w sobie, po latach bolesnych szyderstw, by spróbować i dać ci szansę na choćby zwykłą rozmowę na ten temat.
Nie mogę cofnąć czasu, wiedź jednak, że to co powiedziałeś w piątek przywróciło mi wiarę w ludzi i pokazało, że nie należy ufać pozorom, bo można później tego żałować.
Przepraszam, jeśli cię zraniłam.

Cieszę się, że ułożyłeś sobie życie i masz teraz wspaniałą rodzinę.
Twoja żona mówiła, że myślicie o innym przedszkolu dla dzieci. Pamiętaj, że w razie czego u mnie zawsze znajdzie się dla nich miejsce.

Mam nadzieję, że nie żywisz do mnie urazy, bowiem zapewne będziemy się teraz częściej widywać za sprawą małżeństwa Malfoyów i nie chciałabym, by panowała między nami niechęć czy napięta atmosfera.
Z całego serca życzę ci szczęścia i wszystkiego co najlepsze, bo jesteś naprawdę fajnym facetem, który na to wszystko zasługuje!

Z Serdecznymi Pozdrowieniami:
Luna Lovegood.



- Nie wierzę – wymamrotał, wgapiając się w ten list. – Naprawdę to zrobiła? Naprawdę doczekał się od niej odpowiedzi po tylu latach?

Zaśmiał się gorzko.

Obwiniał ją. Obwinął za to, że go nie chciała. Że nie odpisała. Że złamała mu serce.
Nawet po tej rozmowie w piątek – obwiniał ją, bo przyznała, że potraktowała jego wyznanie jako kpinę i żart.
Wszystko było przez nią.

Ale teraz zrozumiał, że się pomylił. To on był tutaj winien. Jego niedojrzałość. Brak odwagi. Próby zachowania pozorów przed znajomymi. Nie zawalczył. Po pierwszej porażce poddał się i więcej nie spróbował. Draco i Blaise chcieli próbować nawet po latach… On spieprzył wszystko. On, nie ona.
Ukrył twarz w dłoniach i westchnął cicho, po czym wstał.
Podszedł do ukrytego za obrazem sejfu i otworzył go. Szyfrem była data urodzin Tilly, ale nie trzymał tam nic na tyle cennego, by bać się kradzieży. W sumie… to ten notes był chyba najcenniejszy.
Wyjął go i odczarował. Tu szyfrem było jej imię i nazwisko.

- Luna Lovegood – wyszeptał, a skórzany dziennik rozbłysnął jasnym światłem.

Otworzył go ostrożnie i wyjął szkic. Swój ulubiony. Ten, który kiedyś znalazł Pucey i tak się o niej wtedy dowiedział.

21 lipca 1998 „Piękność nad jeziorem” – głosił podpis.

I faktycznie tak było. Rysunek przedstawiał ją na brzegu hogwrackiego jeziora, patrząc w dal, a jej włosy rozwiewał lekki wiatr. Miała na sobie białą, zwiewną sukienkę i ten swój rozmarzony wyraz twarzy, który tak go intrygował.  Zawsze był ciekaw o czym wtedy myślała…
Marzył cicho, że o nim.

Odwrócił szkic i odczytał wiersz, który napisał, gdy po trzech miesiącach nie dostał od niej żadnej odpowiedzi.

Byłaś iskierką  w mętnej przestrzeni

Delikatnością w okowach strachu

Niewinność skąpana w blasku Twych srebrzystych włosów

Przyniosła memu sercu uczucie

Błysk Twoich oczu w oceanie mroku

Siła, której okruchem mnie obdarzyłaś

Wzbudzając we mnie potrzebę chronienia

Ślepo za Tobą podążyłem

Odbudowując zniszczone mury

Schronienie dla mojego pragnienia

Cichy szkic moim ratunkiem

Obelga przykrą kryjówką

Przeklinając się wypowiedziane słowa

Tchórzostwo moim przekleństwem

 

Przelane na papier marzenia

Pióro skąpane w miłości

Zatracenie w nadziei odwzajemnienia

Utkwione w Tobie spojrzenia

W słowach oddałem Ci serce

Pośród tętniącego życiem peronu

W obłokach pary zostawione życzenia

Oczekiwanie na ślad uśmiechu

Rozjaśniającego Twoją twarz

Upragnioną akceptację

 

Cisza

Druzgocąca, przenikliwa

Przepełniona świadomości amokiem

Liczyłem sekundy, smętne minuty

Koszmarna jawa pomieszana  ze wspomnieniem

Twoja twarz wdzierająca się między zwątpienie

Otulone płaszczem alkoholu dni

Wypalony w umyśle rysunek

Wytrawiany żalem i bólem

Cierpienie duszy niczym klątwa

Wydziera mi kawałek serca

Rozpacz zagląda przez moje powieki

Desperacko szukając zapomnienia

Agonia pustych, mijających dni

Pełnych chwil stłumionej boleści

Serce, które się nie zabliźni

Nie będzie umiało pokochać

Szansa, która będzie śnić się po nocach

Niedopowiedzianym scenariuszem*

* Wiersz autorstwa Ann. 

W tydzień po napisaniu tego przespał się z Tammy… a potem wszystko potoczyło się tak szybko i niespodziewanie, że nawet nie zauważył tego, że od lat trwał w pustce.
Miał wszystko. Dobrą żonę, cudowne dzieci, przyjemny dom, świetną pracę, wspaniałych przyjaciół.
I pustkę.
Dopiero ich piątkowe spotkanie, pozwoliło mu znów coś mocniej poczuć. Choćby nawet zawód. Choćby złość. Choćby cholernie dużo rozczarowania.
I zachwyt. Nią. Jak kiedyś.
Ale czuł. Mocno. Całym sobą.

Zwinął jej list, szkic i cały notes, pełen innych rysunków i wierszy o niej i podszedł do kominka. Pora z tym skończyć. Miał poukładane życie, którego nie mógł zepsuć wspomnieniami, marzeniami czy pustymi mrzonkami.
Rozpalił ogień i wpatrywał się w niego przez chwilę. Wyciągnął dłoń, gotów na to, by pozwolić jej odejść. Wreszcie. Na zawsze.

Ciepło praktycznie patrzyło go w palce, ale mimo to nie mógł ich otworzyć i dać temu przepaść. Nie był na to gotowy.

- Pieprzona cholera… - mruknął, po czym wrócił do sejfu i wrzucił to wszystko do środka, pieczętując go szyfrem i dodatkowym zaklęciem.
Wrócił do biurka i przywołał swoją sowę.

- Ratuj, Zabb… - mruknął pod nosem, po czym zaczął szybko pisać krótki list.


💞💞💞

                Leżała w szpitalnym łóżku i z niesmakiem patrzyła na breję, którą jej podali. Cóż to było za świństwo! Chyba oszaleli, jeśli sądzili, że będzie to jeść. Przeklinała w duchu, fakt, że będzie musiała tu jeszcze spędzić z dwa dni, nim psychomagowie uznają, że wróciła już do siebie na tyle, że nie spróbuje się drugi raz zabić.

Pomysł, który wcześniej wykorzystała Dafne i ta sama trucizna dały niezły efekt. Jej rodzice się przejęli, a znajomi przysłali jej kwiaty i maskotki z życzeniami powrotu do zdrowia. Tylko on jeden nie spełnił pokładanych w nim oczekiwań.
Liczyła, że do niej przyjdzie. Przeprosi. Zaproponuje chociażby powrót do przyjaźni… Ale nie, ten głupi dziwkarz, nawet nie raczył przeczytać jej dramatycznego listu, który komponowała dla niego dwa dni! Olał ją zupełnie, o czym z iskrami zadowolenia w oczach opowiedziała jej ta idiotka, Tracey.
Pieprzony szmaciarz! Pożałuje… Już ona znajdzie na to sposób!

- Cześć, jak tam dziś się czujesz? – Laura Madley, jej asystentka weszła do sali z kawą, torebką babeczek i gazetą.

- Jak poczułam kawę, to lepiej. Dawaj! – wyciągnęła dłoń, a Laura od razu podała jej papierowy kubek.

- Jest dzisiejszy „Prorok” – powiedziała cicho.

Linda skrzywiła się pod nosem. Sama nie wiedziała, czy chce go oglądać… W końcu jednak wzięła od asystentki gazetę.

„Najciekawsza para roku już po ślubie! Tylko u nas! Oryginalne zdjęcia z sesji ślubnej państwa Malfoy!”

- Cholerny pozer! Sesja ślubna, też coś…  - burczała, patrząc na zdjęcia.

Nienawidziła tej brudnej szmaty, która go w jakiś sposób uwiodła i usidliła, ale ze szczerym niesmakiem musiała przyznać, że wypadła bardzo dobrze na zdjęciach. On zresztą też. Przystojny jak zawsze.
Patrzenie sobie w oczy z miłością, słodkie pocałunki, jej szczery śmiech i jego rozbawienie… Drużbowie, eleganccy, zadowoleni – na osobnym zdjęciu objęci niczym kolejna, doskonała para.
Idealny świat pana Malfoya…

- Niedoczekanie, że ci na to pozwolę, ty skurwielu… – poprzysięgła cicho.

- Mówiłaś coś? – Laura właśnie kończyła wypakowywać babeczki na talerz.

- Nic, co mogłoby cię interesować! Jak tam moje zapytania ofertowe do gazet i wydawnictw? – zainteresowała się.

- Na razie żadnych odpowiedzi – przyznała ponuro Laurca.

- Cholera! – Linda z niesmakiem spojrzała na Malfoya i wtuloną w jego ramiona żonę.
Jeszcze jej za to zapłacą! Oboje!

💞💞💞


                Wpatrywał się w to zdjęcie i niedowierzał. Co ona robiła w objęciach tego jebanego błazna? Dlaczego się uśmiechała? Dlaczego wyglądała na szczęśliwą? Przecież życie właśnie się jej posypało! Rozwodziła się! Traciła dom! Rodzinę! Jakim cudem, mogła się uśmiechać i to wtedy, gdy on jej dotykał?
Zmiął gazetę w pięści.
Za kogo ona się miała, traktując go w ten sposób? A on? Śmierdzący krętacz! Pożałują, że zrobili z niego głupca! Pożałują, że próbowali mu zaszkodzić! Pożałują, że próbowali mu się przeciwstawić!

- Co tam? – George wszedł do kuchni i ziewną.
Pomieszkiwał u niego od czasu, gdy obydwaj zostali na lodzie, bez kobiet w swoim życiu. Teraz ich wieczory opierały się na smutnym zalewaniu się whisky i rozmyślaniu nad sposobami dokopania ich wrogom…

- Ślicznie wyglądały. Obie – Harry rozprostował gazetę i podsunął ją pod nos szwagra.

- Kurwa mać… - George zacisnął palce na papierze i pokręcił głową z niedowierzaniem.

- Malfoy szczerzy się jak ostatni idiota, a Zabini wygląda niczym zmutowany pojeb – skomentował kwaśno Potter, kończąc swoją codzienną dawkę eliksiru na kaca.

- Ale ona… Merlinie… Jak mogłem zadawać się z tą kurwą Edgecombe, gdy w rękach miałem taki skarb? – niedowierzał.
Odwrócił się i sięgnął po niedokończoną butelkę whisky, stojąca na blacie tuż za nim.

- Gdyby Malfoy się nie wpierdolił, to może by wam się jednak ułożyło – dywagował Harry, doskonale wiedząc, że to nieprawda.
Nie mógł się jednak wysypać z tym co wiedział przed Georgiem, bo na pewno poleciałby z tym do Hermiony z wielką aferą.
Już i tak dużo zaryzykował mówiąc wszystko Ronowi…

Przyjaciel go zawiódł. Zamiast po tych rewelacjach, wspólnie z nim złorzeczyć na Hermionę, on tylko zastanawiał się, jak mógł nic nie zauważyć i jej wtedy nie pomóc. Sentymentalny kretyn! Powiedział, że nie zamierza się od niej odwracać… A kurwa powinien! To również przez nią, Ginny od niego odeszła! Nie uciekłaby, gdyby nie miała dokąd!

- Zajebie tego pierdolonego śmierciożercę, Godryk mi świadkiem… - burczał George.

- Pomogę ci. Jego i jego przyjaciela z lepkimi łapami też się pozbędziemy! Wywalimy ich z życia naszych kobiet! – poprzysiągł Harry, po czym przejął butelkę od Georga.
Najwyżej wypije potem kolejny eliksir na kaca.

- Wymyślimy coś, ale teraz się jeszcze napijmy – George wyrwał butelkę z ręki Pottera i zdrowo z niej pociągnął.


💞💞💞


- Możesz wreszcie przestać? Płaczesz od dwóch godzin! Zaczyna mnie od tego boleć głowa! – Amanda przechadzała się nerwowo po swoim salonie, a jej różowy szlafroczek powiewał w rytm jej kroków.
Jej twarz spowijała chmura szarego dymu, bowiem paliła już chyba szóstego papierosa pod rząd.

- Jak mam nie płakać, jak już za późno! On się z nią ożenił! Ma żonę! Ma obrączkę! Ona ma obrączkę! I ma jego naaaazwiskoooo – zawyła rozpaczliwie Diana, szlochając w koronkową chusteczkę.

- To tylko chwilowe. Oni się rozwiodą, zobaczysz! – tłumaczyła piskliwie, czując jak wnętrzności skręcając jej się ze strachu.

Wiele rzeczy przewidziała w swoim życiu, ale na pewno nie to, że jej pasierb się naprawdę zakocha i ożeni!
Sądziła, że jest bardziej podobny do ojca, któremu wystarczył dobry seks i trochę czarów miłosnych, by jej uległ i ją poślubił.
Co prawda ich intercyza była skandalem i gwarantowała jej śmiesznie mało, ale samo nazwisko Malfoy otwierało przed nią wiele drzwi.
Była głupia sądząc, że będzie mogła rządzić Draconem, podobnie jak jego ojcem.  Zgubiła ją pycha i dlatego złożyła te pieprzoną przysięgę ojcu Diany…

Co ona miała teraz zrobić?
Spojrzała na siostrzenicę, która nadal wyła niczym mała, obrażona dziewczynka, która zgubiła ulubionego misia.

Pozostało jej albo jakoś zmusić Dracona do rozwodu z tą szlamą.
Albo pozbyć się Diany i jej ojca…
Sama nie wiedziała, którą opcję wybrać.
Jeszcze raz spojrzała na zdjęcia w gazecie.
Nie wiedziała też, która opcja była łatwiejsza, ale coś już teraz jej mówiło, że nie będzie jej łatwo doprowadzić do rozwodu państwa Malfoy.

 
💞💞💞

                Zaśmiał się, patrząc na to zdjęcie i napił się kawy. Naprawdę nie mógł ukrywać, że to co zobaczył, poprawiło mu humor. Choć spodziewał się, że Terry będzie dziś nie w sosie, gdy spotkają się na wieczornej partyjce gargulków, to i tak jak dla niego zapowiadał się całkiem fajny dzień.

- Jeszcze nie wyszedłeś? Spóźnisz się! – Parvati weszła do salonu w swoim czerwonym, jedwabnym, skąpym szlafroczku i sięgnęła po dzbanek z kawą.

- Od kiedy cię to interesuje? – burknął, zniechęcony.

- Może od wtedy, gdy tracisz premię za spóźnienia! Wiesz dobrze, że chcę na wiosnę zmienić dom! Potrzebujemy kasy!

- To może weźmiesz się wreszcie do jakiejś pracy? Staż w ministerstwie skończyłaś ponad rok temu i dotychczas nawet nie przejrzałaś innych ofert! – narzekał.

- Bo najpierw muszę zająć się domem, przecież wiesz… - posłała mu słodki uśmieszek i popatrzyła na swoje wypielęgnowane paznokcie.

- Będziesz miała dużo czasu – Seamus popatrzył na nią przekornie, po czym odwrócił gazetę i jej podsunął.

- Och! Są już zdjęcia? No ładnie Herm wyglądała. Droga kiecka zawsze robi dobrą robotę. Sama nie wiem, co tego Malfoya tak nagle na jej punkcie opętało, ale chyba serio nie udają… - mówiła.

- Jak wspominałem, będziesz miała teraz więcej czasu na zajęcie się domem.

- Dlaczego? – Parvati rzuciła mu zaskoczone spojrzenie.

- Bo twój kochanek, najwyraźniej ma już inną – Seamus odwrócił stronę i stuknął palcem w zdjęcie, na którym Ginny stoi oparta o tors Zabiniego, a on obejmuje ją w talii i obydwoje uśmiechają się szeroko do obiektywu.

Z radością patrzył, jak śniada twarz jego żony, pokrywa się parząco-krwistym rumieńcem złości. Miała za swoje, puszczalska dziwka!
Już dawno, by ją zostawił za te jej wszystkie wyskoki, gdyby nie fakt, że była doskonałą przykrywką dla jego własnych.
Cóż… Może kiedyś. Czas pokaże. 

💞💞💞


- Fiu, fiu… Para jak marzenie! Wyglądają niczym modele z okładki – Astoria uśmiechała się złośliwie, patrząc jak Dafne krąży po salonie, niczym pikujące licho.

- Zabije go! Ją! Ich oboje! – wykrzykiwała, kompletnie wściekła.

- Rozwodzicie się… Ma prawo ułożyć sobie życie z inną…

- Rozwodzimy? Po moim trupie! Albo nie! Po jego trupie! Wcześniej rozszarpię temu zdrajcy gardło moimi własnymi paznokciami, nim pozwolę mu mnie zostawić!

- Zobaczymy – zaśmiała się Astoria.

- Daje ci moje słowo, że to zobaczysz! – Dafne rzuciła siostrze ostre spojrzenie.

- Super! Nie mogę się doczekać – Ast posłała jej złośliwy uśmieszek i jeszcze raz spojrzała w gazetę.
Musiała oddać Granger i Malfoyowi, że byli razem naprawdę ładną parą.


💞💞💞

Wiem, wiem... Chcecie Dramione. 
Obiecuję, że będzie - kolejne rozdziały to sporo dramione i blinny oraz trochę z rozważań Theodora - bo polubiłam tę postać 😉

W razie pytań: venetiia.noks@gmail.com 

Przypominam moje pytanie - czy ktoś robi lub zna kogoś kto robi szablony na bloggera? 
Będę bardzo wdzięczna za każdą pomoc!

Venetiia. 

PS. Dziewczyny, które nie dostały ode mnie odpowiedzi na maila - przepraszam, ale coś podziało mi się z pocztą i niektóre wiadomości trafiły mi do SPAMu.