39. Teraz nie mów... wszystko wiedziałem!

 Dedykacja: Dla Maargery - dzięki za wszystkie komentarze! 😘😊



💞💞💞

                Nim Hermiona zdążyła choć pomyśleć o tym, by wstać ze swojego miejsca, Blaise już był w połowie drogi do obu kobiet.

Ginny trzymała się za policzek, z niedowierzaniem patrząc na matkę, a Molly zaciskała pięści, czerwona niczym kociołek na chwilę przed wybuchem.

- Powiedziałam coś wyraźnie! Nie splamisz naszego nazwiska rozwodem! – wydarła się pani Weasley.

Blaise wyminął Molly i od razu wziął Ginny w ramiona. Ruda oparła się o niego, a po jej twarzy spłynęły łzy.

- Proszę się natychmiast od niej odsunąć! – nakazał ostro Blaise, patrząc na Molly, jakby licząc na to, że samym spojrzeniem przegoni ją, gdzie pieprz rośnie.

- Nie wtrącaj się! Nic ci do naszych spraw rodzinnych! – ofuknęła go pani Weasley.

- Mamo! – Ron też znalazł się przy nich.

- Powiedziałam coś! W naszej rodzinie nie ma rozwodów! Twoja siostra jutro z samego rana wycofa ten pozew! Wiem, że im się nie układało, ale są przecież terapie dla par! Rozwód nie wchodzi w grę!  – zarządziła Molly, tonem nieznoszącym sprzeciwu.

- Niczego nie wycofam! Rozwiodę się z nim! – zapewniła Ginny, mocniej opierając się o klatę Diabła i szybko ocierając łzy.

- Nie dyskutuj ze mną! Nie wiem co cię opętało i kto miał na ciebie taki wpływ – Molly najpierw zmierzyła wzrokiem Zabiniego, a później odwróciła się i spojrzała krytycznie na Hermionę i Dracona. – Ale dość tych wygłupów! Wracasz teraz z nami do domu, a  jutro wycofujesz pozew i z powrotem zamieszkasz z mężem, gdzie twoje miejsce! Ułoży się wam jeszcze! Musicie tylko nad tym razem pracować! Harry obiecał, że się postara! Musisz dać mu szansę! – tłumaczyła chaotycznie jej matka.

- Wyrzeknij się mnie, jeśli chcesz, ale nie myśl, że cię posłucham! – powiedziała hardo Ginny. – To małżeństwo jest skończone i jeśli ci się to nie podoba, to trudno!

- Skończ mi pyskować, uparta smarkulo! Wracasz z nami do domu w tej chwili! Małżeństwo jest zawierane na zawsze! – Molly sięgnęła po jej dłoń, ale nim zdążyła to zrobić, Zabini odsunął Ginny.

- Pani córka ma prawo zdecydować sama o sobie – powiedział zimno Blaise, patrząc z niechęcią na kobietę.

- Nie mam zamiaru w ogóle z tobą rozmawiać, chłopcze! Za kogokolwiek się uważasz, zamilcz i nie odzywaj się do mnie więcej! Moja córka pójdzie z nami i to w tej chwili! – Molly znów spróbowała dosięgnąć Ginny.

- W tej chwili, to pani opuści nasz dom! – odezwał się Draco.

- Słucham?! – Pani Weasley wyglądała na oburzoną jego słowami.

- Nie pozwolę, by ktoś terroryzowała Ginny pod moim dachem. Proszę natychmiast wyjść! – nakazał twardo Malfoy, wskazując jej ręką bramę.

Wszyscy od razu zamilkli.

Molly znów odwróciła się w stronę Ginny.

- Masz ostatnią szansę! Idziesz ze mną, czy wyrzekasz się mnie i ojca i zostajesz… z tymi tutaj? – znów obrzuciła pogardliwym spojrzeniem Draco i Hermionę.

- Do widzenia mamo… – wyszeptała Ginny zbolałym głosem, zamknęła oczy i wtuliła się w szyję Zabiniego.

- Arturze! Wychodzimy! – zawołała głośno, pani Weasley.

Pan Weasley skrzywił się pod nosem, ale posłusznie podszedł do żony.

- A wy na co czekacie? – ofuknęła pozostałe swoje dzieci Molly.

- Chodźmy, nie ma co zaogniać sytuacji – mruknął Bill.

- Ta twoi matka, to naprawdi… – zaczęła Fleur.

- Daj spokój Fle. Lepiej chodźmy – westchnął ciężko.

- On ma rację – zgodził się z wyraźną niechęcią Percy, a Audrey skrzywiła się z niesmakiem pod nosem, najwyraźniej również nie mając ochoty już wychodzić.

- Przepraszam was – odezwał się Ron, pocierając nerwowo podbródek i patrząc na Draco i Hermionę.

- Nie ma sprawy. Tak będzie lepiej – odpowiedziała Hermiona, z bólem patrząc na szlochającą w ramionach Zabba przyjaciółkę.

Molly prychnęła pod nosem i krytycznie spojrzała na byłą narzeczoną swojego syna.

- Doprawdy Hermiono, od kiedy miałaś dwanaście lat, uważałam, że będziesz idealnie pasowała do naszej rodziny, ale teraz to nawet bardzo się cieszę, że George…

- Proszę stąd wyjść, nim poproszę naszą ochronę, by panią wyprowadziła! – przerwał jej szorstko Draco.

Molly prychnęła raz jeszcze, po czym odwróciła się i zaczęła dumnie maszerować w stronę bramy.

Cała reszta jej rodziny udała się za nią z o wiele mniejszym entuzjazmem, a Bill nawet jęknął cicho, i popatrzył tęsknie na to, jak Bob lewituje do ogrodu tace z alkoholami.

Po chwili Weasleyowie zniknęli z terenu posiadłości.


💞💞💞


Blaise wciąż trzymał w ramionach roztrzęsioną Ginny, a Hermiona opadła na swoje krzesło i potarła skronie. Od tej całej sytuacji, powoli zaczynała boleć ją głowa.

- Wiedziałam, że ona nie odpuści – wyszeptała Ginny.

- Ciii… Już dobrze. Postawiłaś na swoim, jest w porządku – tłumaczył jej Zabini, prowadząc ją z powrotem do stołu.

- Przepraszam was… - wyszeptała Ruda, zajmując swoje krzesło i ze łzami w oczach patrząc na Draco i Hermionę.

- Gin… To nie twoja wina! Masz prawo zdecydować sama o sobie! – przekonywała ją Hermiona.

- Mam i zdecyduje – Ginny złapała siedzącego obok niej Zabiniego za dłoń i uśmiechnęła się do niego słabo.

- Dzielna dziewczynka! – Blaise posłał jej pokrzepiający uśmiech.

- Co za poranek! – Draco odchylił głowę i westchnął ciężko.

- Już po nim. To najważniejsze – Hermiona uśmiechnęła się blado.

- No nic… - Draco spojrzał na zegarek na swoim nadgarstku. – Chodźmy się przebrać i zbierajmy się – westchnął.

- Gdzie? – zdziwiła się Hermiona.

- Musimy dziś pójść do mojego ojca – poinformował.

- Co? – Hermiona w sekundę zbladła.

- Powinienem mu powiedzieć, że mam żonę, choć zapewne i tak tego nie zarejestruje – Draco skrzywił się lekko pod nosem.

- Ale… - Hermiona poczuła, że wstrząsa nią dreszcz.
Spotkanie z Lucjuszem Malfoyem było ostatnim czego chciałaby doświadczyć w swoim życiu.

- To nie potrwa długo – zapewnił ją ze słabym uśmiechem.

- Chyba nie powinnam… - Hermiona sugestywnie wskazała na Ginny.

- Zajmę się nią! – zapewnił Blaise z uśmiechem. – Nie musicie zmieniać swoich planów!

- Ale przecież możesz sam… - Hermiona ze wszystkich sił starała się wymyślić na szybko jakąś wymówkę.
Perspektywa oglądania Lucjusza Malfoya – mężczyzny z jej koszmarów, była dla niej naprawdę przerażająca…

- Musimy to załatwić! Jako, że jutro o dziewiątej mamy świstoklik, to pozostaje nam dzisiejszy dzień. Chodźmy od razu, a może zdążymy wrócić na późny lunch i pójść trochę popływać? – mówił spokojnie Draco.

- Byłoby super – wtrąciła cicho Ginny, wciąż ocierając łzy.

- No dobrze – zgodziła się Hermiona, nie bardzo wiedząc co innego mogłaby powiedzieć.

Ta wizyta była czymś, czego w sumie najbardziej się obawiała poza zranieniem przez niego, gdy wchodziła w ten cały układ.


💞💞💞


                Ulżyło jej, że Lucjusz nie mieszkał już w Malfoy Manor. Ten stary dwór przerażał ją jak mało co na świecie. Na szczęście z nową żoną, Lucjusz zamieszkał w pięknej podmiejskiej rezydencji, urządzonej ze zbędnym przepychem.
Wyszli z kominka w holu, trzymając się za ręce, a Hermiona miała nadzieję, że Draco nie wyczuwał jak spięta i zdenerwowana była.
Ledwo zdążyła się rozejrzeć, gdy tuż przed nimi zmaterializował się skrzat domowy.

- Dzień dobry paniczu – ukłonił się tak nisko, że jego nos dotknął ziemi.

- Dzień dobry Grabku. Czy mój ojciec jest u siebie?

- Tak. Józefina się nim zajmuje – wyjaśnił pośpiesznie skrzat.

- A ona? – Draco skrzywił się pod nosem.

- Pani Amandy od rana nie ma w domu – odpowiedział szybko.

- To świetnie – Draco wciąż trzymając ją za rękę, ruszył w stronę wielkich marmurowych schodów.

- Czy życzy sobie panicz, by Grabek coś państwu podał? – skrzat znów się ukłonił.

- Masz na coś ochotę? – spytał Draco, Hermionę.

- Nie – odpowiedziała szybko.

- Wiem, że oburza cię widok skrzata, ale jeśli…

- To nie dlatego. Po prostu nie mam na nic ochoty – sprecyzowała z wymuszonym uśmiechem.

- No to miejmy to już za sobą – Draco uśmiechnął się do niej lekko i poprowadził ją na górę.


💞💞💞


                Skłamałaby, gdyby powiedziała, że nie przeżyła szoku. Lucjusz Malfoy siedział przodem do okna. Wychudzony, blady, wymizerniały. Jego wciąż długie, siwe włosy były związane w lekki kucyk, a czarny, jedwabny szlafrok zwisał smętnie na jego wychudzonej sylwetce. Nie miał w sobie nic z człowieka, którego pamiętała. Dumnego, wyniosłego arystokraty.

- Draco! Cześć! – wesoła dość młoda dziewczyna podeszła do nich, jak tylko weszli do sypialni.
Była nieco pulchna, a jej grube włosy były zawiązane w dwa warkocze.

- Cześć Ju. Co słychać? – Draco uśmiechnął się do dziewczyny przyjaźnie.

- Bardzo dobrze! Twój tata zdrowieje z dnia na dzień! – dziewczyna wyszczerzyła się do niego pogodnie.

- Cieszę się. Wpadliśmy tylko na chwilę…

- A tak, zapewne chcesz mu przedstawić żonę? Czytałam o tym – Józefina uśmiechnęła się  ponownie i podeszła do Hermiony z wyciągniętą ręką. – Cześć, jestem Józefina Sayre, opiekunka pana Malfoya.

- Hermiona Granger – przedstawiła się.
Draco spojrzał na nią wymownie i chrząknął.

- Granger – Malfoy – sprecyzowała, wywracając oczami.

Lucjusz siedzący w fotelu nagle drgnął i powoli odwrócił głowę w ich stronę.

Draco to zauważył, więc poprowadził ją w pobliże ojca.

- Witaj ojcze. Jak się dziś czujesz? – puścił jej rękę i przyklęknął przy fotelu.

Lucjusz wyciągnął do niego dłoń, a blondyn bez zawahania ją ujął.

- Wyglądasz o wiele lepiej – Draco wyraźnie zmusił się do uśmiechu.

Lucjusz odwzajemnił go, po czym uniósł głowę i popatrzył na Hermionę.
W jego wypłowiałych oczach, dostrzegła nieme pytanie. Zastanawiała się, czy gdyby był zdrowy, to właśnie, by ją stąd wyrzucał, czy jednak czymś przeklinał.

- Pozwól, że ci przedstawię. To moja żona… Tak, jak ty i mama chcieliście, w końcu się ożeniłem.
Draco popatrzył na nią wyczekująco, więc powoli podeszła do nich.

- Dzień dobry – przywitała się.

Lucjusz skinął lekko głową, po czym puścił dłoń Dracona i uniósł ją w jej stronę.

Hermiona przełknęła nerwowo ślinę, ale jeszcze bardziej się zbliżyła i ostrożnie ujęła dłoń teścia.
Jego palce były długie i wydawały jej się strasznie kruche, gdy zakleszczał je na jej ręce.

Lucjusz patrzył jej w oczy, po czym nagle opuścił wzrok na jej dłoń. Przez chwilę wpatrywał się w obrączkę i pierścień rodowy. Uniósł kciuk i trącił nim lekko klejnot.

Hermiona przyklęknęła podobnie jak Draco, tak by nie patrzeć na Malfoya seniora z góry.
Nagle Lucjusz szybkim gestem wyciągnął drugą dłoń i skierował ją prosto na jej szyję.

Hermiona zamarła. Czyżby planował ją udusić?
Draco od razu złapał ojca za przedramię, wyraźnie zdziwiony tym, że Lucjusz zareagował w tak dynamiczny sposób.

Lucjusz potrząsnął głową i mocniej uścisnął dłoń Hermiony, którą wciąż trzymał, po czym ponownie z wyraźnym wysiłkiem uniósł drugą dłoń.
Delikatnie przejechał palcem wskazującym po jej szyi najpierw z lewej, a później z prawej strony, a Hermiona starała się zdusić dreszcz niepokoju.
Czyżby sugerował, że należałoby obciąć jej głowę?

- Co nam próbujesz powiedzieć Lucjuszu? – zagadnęła wesoło Józefina.

Lucjusz uśmiechnął się lekko i spojrzał na Dracona. Znów trącił kciukiem jej pierścionek zaręczynowy i powtórzył gest na jej szyi.

- Och! – Draco nagle zrozumiał. – Pytasz o kolię? – zwrócił się do ojca.

Lucjusz skinął głową.

- Powinna być w twoim sejfie. Wiesz, że mnie przekazano tylko pierścień z tego kompletu – wyjaśnił Draco.

Lucjusz wskazał delikatnie dłonią na drzwi, drugą wciąż ściskając rękę Hermiony.

- Chcesz żebym ci ją przyniósł? – zdziwił się Draco.

Skinął potakująco, a jego wargi wykrzywił niewielki uśmieszek.

Draco spojrzał jeszcze raz uważnie na ojca, ale ten znów skinął potakująco, więc podniósł się z klęczek.
Hermiona spojrzała na niego niepewnie.

- Zaraz wracam – powiedział, kierując się do drzwi.

- Nie ma problemu, to i tak pora na eliksir – Józefina uśmiechnęła się do niego, po czym podeszła do Lucjusza, który wciąż trzymał dłoń Hermiony.

Sama nie wiedziała, co ma o tym myśleć, patrząc jak Józefina delikatnie odchyla głowę ojca Dracona i poi go jakąś słodko pachnąca miksturą.

- Świetnie Lu, bardzo ładnie! – pochwaliła opiekunka, czułym gestem gładząc go po policzku i uśmiechając się do niego.
Lucjusz odwzajemnił jej uśmiech, słabym wygięciem kącika ust.

Po chwili do pokoju wszedł Draco niosąc ze sobą pudełko z szarego aksamitu.

- Proszę, oto ona – znów przyklęknął przy ojcu.

Lucjusz puścił wreszcie jej dłoń i sięgnął do zamknięcia. Usiłował otworzyć pudełko, ale najwyraźniej nie miał na to siły, więc Draco zrobił to za niego.
W środku znajdowała się przecudowna kolia z białego złota, okalającego duży szmaragd, otoczony listkami z brylantów, podobnie jak w jej pierścionku. Lucjusz lekko drżącą dłonią wyjął z pudełka kolię i podał ją Draconowi, po czym znów sięgnął dłonią do szyi Hermiony.

- Chcesz, żebym ją założył Hermionie? – upewnił się Draco.

Lucjusz znów uniósł lekko kąciki warg i skinął potakująco, a Hermiona zaczęła się zastanawiać czy to choroba miała wpływ na jego głowę, czy może po prostu jej nie rozpoznał?

- Tradycjonalista – mruknął Draco, przekładając naszyjnik przez jej szyję.

- Co masz na myśli? – spytała, czując się dziwnie nierealnie z tym, co właśnie się działo.

- Panna młoda powinna dostać od teściów klejnot rodowy z okazji ślubu. W naszej rodzinie jest to zawsze ta kolia – wyjaśnił jej cicho Draco.

- Ja nie wiem czy powinnam… - Hermiona poczuła, że coś dziwnie ściska ją w gardle.

Nagle Lucjusz znów złapał ją za dłoń i uścisnął ją lekko.

Draco zapiął kolię, a jego ojciec uniósł dłoń Hermiony i przycisnął ją do swych spierzchniętych ust, w suchym pocałunku.

- Dziękuję bardzo – powiedziała, starając się nie rozpłakać.

Wszystkiego się spodziewała, ale na pewno nie tego, że Lucjusz na wieść o ich ślubie, podaruje jej klejnot rodowy Malfoyów.

Ojciec Dracona uniósł głowę i spojrzał na swoją opiekunkę.

- Coś ci podać? – zapytała, najpewniej już po jego minie widziała, że czegoś chce.

Lucjusz skinął i zakreślił palcem wskazującym w powietrzu jakiś dziwny symbol.

- Och! Naprawdę? Chcesz coś napisać? Wspaniale! Dawno tego nie robiłeś… - Józefina szybko podeszła do komody i wyjęła z niej  pióro i pergamin.

Podeszła i podała to wszystko Lucjuszowi, który znów puścił dłoń Hermiony. Draco uważnie patrzył, jak jego ojciec drżącymi rękami próbuje coś napisać.

- Ja odczytam! – zaśmiała się Józefina, pochylając nad ramieniem Lucjusza.

- To dobrze, bo mnie by się raczej nie udało tego rozszyfrować – przyznał Draco.

Lucjusz skończył i popatrzył na Józefinę.

- „Wiedziałem wtedy” – odczytała.

Hermiona poczuła, jak mocno zabiło jej serce. W sumie nie powinno jej to dziwić, skoro wysłał za nimi swoich szpiegów do Monako.

- Naprawdę? I nic nie powiedziałeś? – zdziwił się Draco.

Lucjusz znów się pochylił i zaczął z wysiłkiem coś skrobać.

- „Twoja matka szczęśliwa” – odczytała Józefina. – Och! Pewnie chodzi mu o to, że twoja mama byłaby szczęśliwa, że się ożeniłeś!

- Zapewne tak – zgodził się Draco.

Lucjusz znów skrobał po pergaminie.

- „Chciała was razem” – rozszyfrowała opiekunka.

- Myślisz, że też wiedziała? – spytała cicho Hermiona.

- Nie wiem. Być może – Draco wyglądał na pochłoniętego własnymi myślami.

- Bardzo dobrze, cher monsieur Malfoy! Jeszcze krok do przodu! – zachęcała Yvonne, jest rehabilitantka.
- Staram się – westchnął z wysiłkiem, trzymając się mocno stalowych poręczy i brnąć na przód.
Myśl o tym, że być może nigdy już nie odzyska pełnej władzy w nogach była dla niego przerażająca. Stracił już tak wiele… Jeśli straci i to, nie był pewien, czy da radę trwać dalej. Trwać. Bo to nie było życie…
- Na dziś wystarczy! – Yvonne podsunęła mu wózek inwalidzki, a on opadł na niego z westchnieniem ulgi.
Rehabilitantka odwiozła go do jego pokoju. Ku zdziwieniu w środku zastał gości.
- Matko, ojcze… Cóż za niespodzianka! – przywitał się.
- Twoja matka tęskniła, więc postanowiliśmy wpaść – oznajmił chłodno Lucjusz, patrząc na niego z nieprzeniknionym wyrazem twarzy.
- Jak się dziś czujesz, synku? – Narcyza pochyliła się i z czułością cmoknęła go w czoło, mierzwiąc mu włosy swoimi palcami.
- Dobrze, a ty? – spytał, patrząc na jej bladą twarz i wyraźnie podkrążone oczy.
- Bardzo dobrze, dziękuję, że pytasz – uśmiechnęła się do niego.
- Wciąż nie rozumiem, dlaczego nie chcesz przechodzić leczenia w kraju! – narzekał Lucjusz.
- Bo tu mi dobrze – odpowiedział cierpko.
I dlatego, by ona się nie dowiedziała, że jestem teraz kalekim, żałosnym nieudacznikiem – dodał w swoich myślach.
- Jak idą studia? Tryb indywidualny ci odpowiada? – zapytała Narcyza, przysuwając sobie krzesło i siadając tuż obok niego.
- Jest w porządku. Theo o Blaise przynoszą mi wszystkie dodatkowe notatki, więc jakoś daję radę – odpowiedział.
- Wcale nie musisz studiować! – narzekał Lucjusz.
- Wiem, że nie muszę, ale chcę. Jak dobrze pójdzie, to od przyszłego semestru pójdę normalnie na uczelnię.
- Na pewno tak będzie! – w oczach Narcyzy zabłyszczały łzy.
- Mógłbyś mieć dobrą posadę w ministerstwie! – sarkał jego ojciec.
- Mógłbym, ale nie chce – warknął w odpowiedzi.
Też dlatego, że ona tam była. Nie mógł jej widzieć. To by go znów zniszczyło.
- Pójdę po coś do picia. Czy wam też coś przynieść? – spytał Malfoy senior.
- Ja dziękuję – odparł Draco.
- Dla mnie herbata, dziękuję najdroższy – Narcyza uśmiechnęła się do męża, gdy ten wychodził z pokoju.
- Nie zmuszaj go żeby tu przyjeżdżał, matko. Źle to znosi – odezwał się Draco.
- Sam chce. Łatwiej jest mu sobie wmówić, że robi to dla mnie, niż przyznać się przed samym sobą, że to on tego potrzebuje. Jesteś jego jedynym dzieckiem, wszystkim w czym w życiu pokłada nadzieję – Narcyza uśmiechnęła się do syna ciepło.
- Musi być teraz bardzo rozczarowany – mruknął ponuro Draco.
- Jest tylko zmartwiony.
- Już jest lepiej, władza w nogach powoli wraca. Za pół roku będzie po sprawie – zapewniał.
- Nie twoje zdrowie nas martwi, synku. Wiemy, że z tego wyjdziesz…
- W takim razie nie musicie mieć innych zmartwień – burknął, nie patrząc matce w oczy.
- A może… Napiszę do niej? Pewnie nie wie, co ci się przytrafiło. Może gdyby wiedziała…
- Nie wiem o czym mówisz mamo! – przerwał jej ostro.
Narcyza spojrzała na niego, a w jej oczach błysnęły łzy bólu.
- Przepraszam, plotę jakieś bzdury. Nie słuchaj mnie. To tylko zmęczenie podróżą. Więc mówisz, że rehabilitacja daje dobre efekty?


- „Cieszę się” -  napisał Lucjusz, a Józefina im to odczytała.

- Dzięki tato. My też – Draco otrząsnął się ze wspomnień, uśmiechnął się i uścisnął przedramię ojca.

Lucjusz znów spojrzał na Hermionę i uśmiechnął się słabo. Odwzajemniła jego uśmiech, czując chaos w głowie. Totalnie się nie spodziewała, że to spotkanie tak się potoczy…

Nagle drzwi z sypialni otworzyły się i do środka wmaszerowała wysoka, wytworna szatynka.

- Czyli to prawda, że wpadłeś przedstawić żonę? – wysyczała przez zęby.

Draco odniósł się powoli z kolan i rzucił jej niechętne spojrzenie.

- Jak widzisz!

Wyciągnął dłoń do Hermiony i pomógł jej się podnieść.

- A co ona ma na szyi? – Macocha Dracona w sekundę poczerwieniała, mierząc Hermionę nieprzyjemnym wzrokiem.

- Nie twój interes, Amando! – warknął Draco.

- To mój dom, a ty wpadasz tu bez zapowiedzi i…

Malfoy roześmiał się na głos.

- Twój? Chyba śnisz! To dom ojca, a ty nawet nie jesteś tu zameldowana. Jednak mniejsza o to, nie mam teraz ochoty się z tobą kłócić. Pójdziemy już ojcze – Draco uścisnął lekko ramię Lucjusza.

- Do widzenia, dużo zdrowia i dziękuję za prezent – Hermiona uśmiechnęła się do niego.

Lucjusz też uśmiechnął się słabo i skinął potakująco.

Draco wyminął macochę i wyciągnął Hermionę z sypialni jego ojca, a Amanda wyszła zaraz za nimi.

-  I nie przedstawisz mnie tak oficjalnie? – sarknęła, gdy tylko znaleźli się na korytarzu.

- Ależ proszę bardzo. Hermiono, to harpia, którą na nieszczęście poślubił mój ojciec, Amanda Robards, ale teraz szarga nazwisko Malfoy. A to moja żona, prawdziwa pani Malfoy – Draco posłał Amandzie wredny uśmieszek.

- Jak śmiesz?! – syknęła Amanda.

- Nijak. Wychodzimy – Draco, wciąż trzymając Hermionę za rękę, poprowadził ją w stronę schodów.

- Stój Draconie! Nie będzie mnie tak traktował, ani… - Amanda szła za nimi i aż opluwała się z oburzenia.

- Będę cię traktował dokładnie tak, jak na to zasługujesz – Draco zmierzył ją zimnym spojrzeniem, stając po kominkiem. – I jeszcze jeden numer twój lub którejś Lachlan, a prasa będzie miała się o czym rozpisywać przez najbliższe dwa miesiące! – obiecał, po czym złapał garść Fiuu, wrzucił ją do kominka i nie zwracając uwagi na oburzoną macochę, wciągnął Hermionę do środka i razem zniknęli w zielonych płomieniach.


💞💞💞

Zaskoczone? Mówiłam już, że zmieniam ludzi w tym opowiadaniu o 180° 😜

Dziękuję za wczorajszą akcję z pisaniem miniaturki - naprawdę jestem zaskoczona i rozśmieszona!

W razie pytań czy w ogóle jakiś spraw do mnie zapraszam: venetiia.noks@gmail.com

Wielkie Buzie i Pozdrowionka! 

V.