38. Teraz nie mów... od tego są przyjaciele!

- Nie mogę uwierzyć, że zaprosiłeś Weasleyów do twojego domu na śniadanie – powiedziała, wchodząc z garderoby z czarnymi jeansami i beżową, elegancką bluzką.

- Chcieli się zobaczyć z Ginny, a lepiej żeby zrobili to u nas, niż u nich… - Draco przeciągnął się i ziewnął.

- Wstaniesz wreszcie z tego łóżka? – popatrzyła na niego z przyganą, układając ubrania na krześle.

- Nie moja wina, że moja żona seksoholiczka, tak mnie w nocy wymęczyła – mrugnął do niej łobuzersko.

- Spadaj! To ty tu jesteś niewyżyty! – skarciła go.

- Jak na ciebie patrzę w tym szlafroczku, to nie zaprzeczam! – zaśmiał się.

- Idę pod prysznic, sama! – zaznaczyła.

- Bardzo chciałbym pójść z tobą, to niestety nie mam na to siły, promyczku – ziewną znowu.

- Powiesz mi, czemu w garderobie znów stoją jakieś spakowane walizki? Wybierasz się dokądś? – spytała.

Draco spojrzał na nią zaskoczony.

- No przecież jutro jedziemy w podróż poślubną! – oznajmił, jakby to było coś oczywistego.

- Serio? To nie była tylko ściema dla prasy? – zdziwiła się.

Malfoy zachichotał.

- Pewnie, że nie! Wyjeżdżamy, choć szkoda, że tylko na trzy dni – Draco wyszczerzył się do niej.

- Skoro nie mam już gdzie pracować, to w sumie co mi tam – przyznała z goryczą.

- Nie mów tak, możesz pracować, gdziekolwiek zechcesz! - pocieszał ją.

- Jak ubezpieczyciel się ogarnie i szybko wypłaci odszkodowanie, to zaczniemy remont i może… - Hermiona przełknęła łzy.

- Będzie dobrze! – Draco znów uśmiechnął się do niej.

- Spróbuję w to uwierzyć – obiecała, wzdychając ciężko.


💞💞💞


                Weszła do łazienki i zrzuciła szlafroczek. Postanowiła zdjąć obrączkę, by przy myciu, włosy się o nią nie plątały. Pociągła za nią, ale ta ani drgnęła. Zdziwiła się. Przecież wcale nie była jej za ciasna. Obróciła ją bez przeszkód dookoła palca. Więc dlaczego nie chciała zejść… Nagle do niej dotarło. Wprost nie wierzyła, że Malfoy się na to zdobył. Przecież za pierwszym razem mówił, że nie popiera tego zaklęcia! Ciekawe czemu zmienił zdanie?
Wykąpała się i ubrała. Włosy spięła zaklęciem i zrobiła delikatny makijaż. Na koniec wyjęła z pudełka broszkę. Złotą wydrę z rubinowymi oczami… Prezent od Rona, jaki wczoraj przyniósł jej Draco.
Szczerze ją to wzruszyło.
Przyjaźń Harryego definitywnie straciła, pozostało jej liczyć na to, że Ron się jednak od niej nie odwróci…
Wyszła z łazienki i prawie zaklęła pod nosem. Draco chrapał w najlepsze.
Złapała poduszkę i podeszła do niego.

- Wstawaj leniu jeden! – zażądała, okładając go po głowie i torsie.

Pisnęła gdy nagle złapał ją za nadgarstek i wciągnął do łóżka. Nim się spostrzegła, leżała pod nim, a on pochylał się nad nią.

- Draco Dormiens Nunquam Titillandus – wyszeptał tuż przy jej ustach.

Oddech na chwilę w niej zamarł. Merlinie, ależ on był nieziemsko przystojny i seksowny!

- To może z łaski swojej ten Smok, by wstał, skoro za pół godziny mają tu przyjść jego goście? – uśmiechnęła się przekornie.

- Pół godziny? – skrzywił się. – A w sumie trochę już zregenerowałem siły i może mógłbym… - sugestywnie przejechał dłonią po jej udzie.

- Ja chyba zacznę wiązać cię zaklęciem, by cię poskromić – obiecała.

- Świntuszysz,  promyczku… Podoba mi się to! - zaśmiał się, cmokając ją w szyję.

- Proszę cię! Nie chcę ich sama witać… - przyznała.

- Nie będziesz skarbie, ogarnę się w dziesięć minut – obiecał, całując ją w policzek i wychodząc z łóżka.

Hermiona podparła się na łokciu i patrzyła, jak kompletnie nagi znika za drzwiami łazienki. Przygryzła wargę… A może by tak?

- Nie! – upomniała samą siebie.
Powinna zejść na dół i zobaczyć, jak przygotowania do śniadania, no i jak się czuje Ginny.
Ruda bardzo cieszyła się, że Potter zgodził się na rozwód, ale wizja śniadania z jej rodziną, chyba ją doszczętnie przerażała.


💞💞💞


                Ginny krążyła po salonie niczym zagubiony memortek, a Blaise wodził wzrokiem za każdym jednym jej krokiem.

- Matka będzie się wściekać – mówiła z przejęciem.

- Nie ma o co, Gin. To twoja decyzja – pocieszała ją siedząca na kanapie, Hermiona.

- A ojciec? Ten pewnie nic nie powie, tylko strzeli te swoje zawiedzione miny! – prorokowała.

- No i co z tego, niech strzela co chce – wtrącił Zabini.

- Ciekawe kto jeszcze przyjdzie? Na pewno Flegma. Nie odpuści wizyty w takiej rezydencji, próżna idiotka… I Percy, ten też pewnie chętnie się tu wpakuje – dywagowała Ginny.

- Gin, uspokój się! Zjemy tylko razem śniadanie. Powiesz im, że rozwód jest nieodwołalny, a ty na razie mieszkasz tutaj – tłumaczyła jej spokojnie Hermiona.

- Co tam wesoła ekipo? – spytał Draco, zbiegając ze schodów.
Ubrany w czarne jeansy i białą koszulę, wyglądał bardzo męsko. Włosy miał wciąż mokre po prysznicu.

- Ktoś tu miał chyba udaną noc poślubną? – wyszczerzył się do niego Zabini.

- Nie narzekam! – Draco mrugnął do Hermiony.

Wywróciła oczami i z dezaprobatą pokręciła głową.

- Chyba coś się dzieje! – Ginny stanęła na palcach, by przez szklane drzwi wejściowe dostrzec coś na zewnątrz.

Faktycznie po chwili zabrzmiał dzwonek do drzwi, a Robert pośpieszył, by otworzyć. Hermiona wstała, starając się nie denerwować. Spotkanie z niedoszłymi teściami w rezydencji jej męża zakrawało na niezłą abstrakcję…

- Witam państwa, jestem Robert, kamerdyner państwa Malfoy, do usług – przywitał się Bob.

- O wow! Ale chata… - wyszeptał cicho Bill Weasley, wchodząc jako pierwszy i rozglądając się dookoła.

- William! – upomniała go półszeptem Fleur, trzymając za rękę ich trzy i pół letnią córkę Victoire.

- Witajcie, miło nam was gościć – Draco złapał Hermionę w talii i poprowadził bliżej gości.

- Ciocia! – Vicki rzuciła się w jej stronę.

- Cześć słoneczko! – Hermiona uśmiechnęła się i podniosła ją z ziemi.

- Dziń dobry, Ermiono – Fleur podeszła i kurtuazyjnie ucałowała ją w policzek. – A to pewni jest…? - Fluer popatrzyła uważnie na Dracona.

- Mój… mąż, Draco Malfoy – przedstawiła szybko Hermiona.

- Dzień dobry, pani Weasley. Miło mi… – Draco podał jej dłoń i uśmiechnął się uroczo.

Hermiona wiedziała, że Fleur jest pod jego ważeniem.

- Mi równiż, panie Malfoy.

- Fleur, tu peux m'appeler Draco – powiedział ze uprzejmym uśmieszkiem.

- Oh, Draco! J'adorerais! – odparła z radością, najwyraźniej zachwycona, że zagadał do niej w jej ojczystym języku.

Hermiona zdobyła się na wymuszony uśmiech, mając nadzieję, że jej stanik ukrył dobrze to, co zrobił z nią jego francuski… Może powinna poprosić go, by w nocy też go czasem używał…?
Zarumieniła się na samą myśl.

- Ciocia, kto to? – zapytała Vicky, wskazują palcem na Dracona i patrząc na niego uważnie.

- To taki nowy wujek, skarbie – wtrącił Bill podchodząc do nich i wyciągając dłoń do Dracona.

- Witaj, Weasley, miło nam, że przyszliście.

- Dziękujemy za zaproszenie – Bill pochylił się i cmoknął Hermionę w policzek. – Moje gratulacje, Herm…

- Dzięki Bill – Hermiona zmusiła się do uśmiechu.

- Chodź skarbie, przywitasz się z ciocią Ginny – Bill zabrał córkę z rąk Hermiony i poprowadził ją w stronę swojej siostry.

Przed Draco i Hermioną, pojawił się Percy wraz z żoną Audrey i roczną córeczką Molly.

- Witaj Hermiono – Percy pochylił się i również cmoknął ją w policzek. – Nasze najszczersze gratulacje! – uśmiechnął się sztucznie do Dracona i uściskał mu dłoń.

- Dziękujemy bardzo. Cieszymy się, że przyjęliście nasze zaproszenie – odpowiedział swobodnie Draco.

- Moja żona, Audrey i córka Molly – przedstawił je Malfoyowi.

- Bardzo mi miło – Draco uścisnął dłoń lekko rozchichotanej Audrey. – Urocza dziewczynka! – pochwalił rude, piegowate i niezbyt urodziwe dziecię Percy’ego.

- Molly daj buziaka cioci Hermionce – zachęciła Audrey, ale dziewczynka nie wyglądała na zainteresowaną, więc ona sama się pochyliła i ją cmoknęła.

- Ale ona szybko rośnie! – Hermiona zmusiła się do uśmiechu.

- To prawda – przyznał najwyraźniej dumny Percy.

- Służba wskaże wam drogę do jadalni – powiedział uprzejmie Draco, patrząc na Rona, który ustawił się zaraz za swoim bratem i jego żoną.

- Dziękujemy – Percy i Audrey odeszli.

- Miona… - Ron stanął tuż przed nią.

- Cześć Ron… - szepnęła, a on od razu zgarnął ją w swoje ramiona, ignorując stojącego obok nich Dracona.

- Harry opowiedział mi wczoraj wszystko o nim i o tobie… - wyszeptał w jej włosy.

- To dobrze, że już wiesz – odpowiedziała odrywając się od niego i uśmiechając delikatnie.

Ron wyprostował się i spojrzał na Malfoya.

- Gratuluję – wyciągnął do niego dłoń.

- Dziękuję – Draco uściskał ją, patrząc na niego uważnie.

Ron chwycił mocniej za rękę blondyna i pochylił się bliżej niego.

- Skrzywdź ją tak jak wtedy, a przysięgam że zabiję cię moją własną miotłą! – ostrzegł.

Hermiona poczuła, jak oddech więźnie jej w gardle. O Godryku! Ron widocznie skojarzył jej długie załamanie z przed sześciu lat z jej nieudanym ślubem z Draconem, o którym najwyraźniej opowiedział mu Harry.

- Będę pamiętał o twoim ostrzeżeniu – powiedział poważnie Draco.

- Cieszę się – Ron rzucił mu ostrzegawcze spojrzenie, po czym wyminął go i odszedł.

- Potter mu się wygadał – wyszeptała.

- To było do przewidzenia – westchnął Draco.

Hermiona poczuła zimny dreszcz i szybko przywołała na usta najbardziej wymuszony uśmiech w całym swoim życiu, patrząc jak pan i pani Weasley do nich podchodzą.

- Dzień dobry… - zaczęła.

- Dzień dobry Hermiono… Przedstawisz nas? – spytała cicho Molly, patrząc na nią dość chłodno.

- Ależ tak! To mój mąż, Draco Malfoy. Pamiętasz państwa Weasley, skarbie? – spytała szybko.

- Oczywiście, że tak… Dzień dobry – Draco wyciągnął dłoń do Arthura Weasleya, który po krótkim zawahaniu uścisnął ją, a następnie ten sam gest powtórzył względem Molly. – Cieszymy się, że znaleźli państwo czas, by przyjąć nasze zaproszenie – powiedział kurtuazyjnie.

- Chcieliśmy się zobaczyć z córką – wyjaśniła cierpko Molly.

- Jest tam – Hermiona wskazała na Ginny, która rozmawiała właśnie z Ronem.

Zauważyła, że Blaise stał w pobliżu, czujnie obserwując całą sytuację. Cieszyło ją to, że chciał ochronić Ginny.

- Przejdźmy proszę do jadalni – zaproponował Draco, obejmując Hermionę w talii.

Molly spojrzała na nich z niechęcią i skierowała się w stronę swojej córki.

- Witaj mamo… Tato… - Ginny uśmiechnęła się do nich z trudem i przez łzy.

- Dzień dobry, Ginevro. Miło, że twoi przyjaciele zaprosili nas do siebie, byśmy mogli wreszcie z tobą porozmawiać – sarknęła Molly, mierząc córkę surowym wzrokiem.

- Też jestem im za to wdzięczna – Ginny popatrzyła na Hermionę i Draco.

- Może najpierw coś zjemy, zanim śniadanie wystygnie – wtrącił Blaise.

Molly otaksowała go niechętnym spojrzeniem, ale w końcu skinęła krótko głową i ruszyła w stronę korytarza prowadzącego do jadalni.

- Dziękuję ci za to. Wiem, że nie jest ci miło, że Weasleyowie opanowali twój dom… - wyszeptała do ucha Dracona, gdy szli za innymi do jadalni.

- A tobie jest miło, że tu są? – spytał cicho.

- Nawet tak – przyznała.

- Więc i ja się cieszę, bo to nasz dom. A poza tym fajnie się słucha, jak przedstawiasz mnie jako męża – zaśmiał się.

Hermiona uśmiechnęła się do niego. W sumie jej też fajnie się go tak nazywało.


💞💞💞



                Służba Malfoya naprawdę się postarała. Na stole można było znaleźć dziś dosłownie wszystko. Od smażonych kiełbasek, po pudding z wołowiną. Dobrze, że przy tak wielkiej ilości jedzenia, nie musieli specjalnie zajmować się rozmową, więc wszyscy słuchali uroczego szczebiotania Victorie i krótkich dźwięków wydawanych przez małą Molly.
Fluer i Audrey chwaliły potrawy i wystrój, a Ron kilka razy zagadał do Hermiony, między innymi pytając jak jej się podobał prezent, a ona odparła, że bardzo i wskazała na przypiętą broszkę. W końcu Zabini, chyba mocno znudzony tą atmosferą, zapytał Rona o nowy sezon rozgrywek i tak jakoś wciągnęli się w rozmowę o Qudditchu, której słuchali wszyscy.

- Matka spopieli mnie zaraz wzrokiem na wiór – wyszeptała Ginny do ucha Hermiony, niby sięgając po serwetkę.

- Jest tylko zła o to, że nie przyszłaś do niej pogadać, jak tylko podjęłaś decyzję o rozwodzie – wymruczała Hermiona, nalewając Ginny i sobie soku. – Przejdzie jej to.

- Pieprzę to. Cieszę się, że ten dupek da mi rozwód – wyszeptała.

- Ja też, Gin – Hermiona uśmiechnęła się do niej.

- I z was. Bardzo. Cudowna z was para – Ginny uśmiechnęła się do niej.

- Ermiona, ja słyszała, że wydajecie przijencie weselne – wtrąciła Fluer.

- Ach tak! W najbliższą sobotę… Chciałabym was serdecznie zaprosić, jeśli macie czas i ochotę przyjść! Nie wiedzieliśmy, czy ze względu na sytuację… - Hermiona nie bardzo potrafiła ubrać to wszystko w słowa.

- Będzie nam miło jeśli zechcecie przyjść – dopowiedział za nią Draco.

- Chętni! – zawołała z entuzjazmem Fluer, patrząc na Billa, który tylko wzruszył ramionami.

- My też chętnie przyjdziemy, jeśli mama zajmie się małą – Audrey uśmiechnęła się do teściowej.

- Nie widzę przeszkód – odparła oschle Molly, mierząc obie swoje synowe karcącym spojrzeniem, najpewniej nie rozumiejąc ich entuzjazmu, co do udziału w tym przyjęciu.

- W takim razie nasz organizator dostarczy do was jutro oficjalne zaproszenia – powiedział swobodnie Draco.

- Cudowni! – Fluer rozpłynęła się w uśmiechu, ignorując grymas na twarzy teściowej.

- Objadłem się, jak świnia – mruknął Bill, łapiąc się za brzuch.

- Bill! – skarciła go żona.

- To doprawdy było doskonałe – przyznał Artur Weasley.

- Dziękuję, przekażę słowa uznania naszej kucharce – Hermiona uśmiechnęła się do pana Weasleya.

- Nie będziesz sama prowadziła domu? – spytała cierpko Molly.

Hermiona już otwierała usta, by wymyślić jakąś odpowiedź, gdy odezwał się Draco.

- Moja żona, to najmądrzejsza czarownica od czasów Roweny Rawenclaw. Zmuszanie jej do zajęć domowych, to okropna strata czasu, w którym może zajmować się czymś kreatywnym i rozwojowym. Od prowadzenia domu mamy służbę. A Hermiona w tym czasie będzie miała możliwość realizowania siebie i swoich pasji – mówił swobodnym tonem.

- To miło, że będziesz miała taką szansę – wtrąciła Audrey.

- Też mnie to cieszy – Hermiona zdobyła się na uśmiech.

Wiedziała, że dla Molly Weasley wyznacznikiem tego, czy ktoś jest dobrą żoną i matką, jest to jak zajmuje się domem, mężem i dziećmi. Najpewniej niedoszła teściowa myślała teraz o niej jak najgorzej…

- Może na kawę, przyjdziemy do naszego ogrodu? – zaproponował Draco.

- Dobry pomysł – stwierdził Percey.

Wstali od stołu. Gdy Hermiona zasuwała swoje krzesło, tuż obok niej pojawił się Ron.

- Pogadamy? – zapytał, ofiarując jej swoje ramię.

Hermiona spojrzała na Dracona. W odpowiedzi skinął lekko i dołączył do wychodzącego samotnie z jadalni Zabba.


💞💞💞


- Jeszcze raz dzięki za prezent. Jest naprawdę cudowna – Hermiona wskazała na swoją broszkę i ujęła go pod ramię.

- Nie ma za co. W sumie kupiłem ci ją na urodziny, ale skoro wcześniej była okazja… – Ron uśmiechnął się do niej, gdy powoli ruszyli w stronę wyjścia.

- Wiem, że nie jest ci łatwo… - zaczęła.

- Wiedziałem Herm. Od zawsze wiedziałem, że kiedyś był ktoś, kto skradł ci serce, a potem ci je złamał… - mówił cicho.

Hermiona szybko stłumiła napływające do niej łzy.

- To nie do końca tak…

- Niemniej, Malfoy były gdzieś w dziesiątce ostatnich osób na świecie, na które bym postawił. Gdzieś pomiędzy Goylem, a Filchem – zaśmiał się cicho.

- A którego z nich stawiałeś wyżej? – zażartowała.

- Widziałem, jak patrzył na ciebie na balu w ministerstwie. Pożerał cię zachłannym wzorkiem, niczym dziecko upragnionego lizaka. Myślałem jednak, że wtedy chodziło mu tylko o seks…

- Przysięgam Ron, że do dziś nie wiem, jak do tego doszło. Kłóciliśmy się już w pociągu do Hogwartu, ale później… jakoś ciągle się na siebie natykaliśmy, zaczęliśmy normalnie rozmawiać i po miesiącu… - Hermiona westchnęła.


- Szkoda, że Harry, Ron i Ginny z nami nie jadą – westchnął Neville.
- Serio szkoda, ale wszyscy  mają swoje zajęcia. Myślę, że i tak będzie fajnie – Hermiona zmusiła się do uśmiechu, tak naprawdę nie wyobrażając sobie, jak to będzie w ogóle wyglądało.
Hogwart bez jej przyjaciół…? Czuła się dziwnie na samą myśl.
Rozsunęły się drzwi i do przedziału weszła Luna.
- Kupiłaś te czekoladowe żaby? – zapytał łakomie Longbottom.
- Nie… Ja… - Luna potarła policzek nerwowym gestem, a w jej oczach błysnęły łzy.
- Pomyluna, a tatuś dalej u czubków? Weź no powiedź… - rozległo się nawoływanie z korytarza.
Hermiona natychmiast zerwała się ze swojego miejsca i wyszła z przedziału.
- Nott, Hums i Pucey! - warknęła pod nosem. – Pożałujecie tego! Jak tylko dotrzemy do szkoły, wszystko opowiem profesor McGonagall! – zagroziła.
- Jasne, Granger. Naskarż na nas swojej pani dyrci. I co nam zrobi? Jedziemy jej tam pomóc! Powinna się cieszyć otrzymaną łaską! – kpił Pucey.
- Łaskę, to byście nam wszystkim zrobili, gdybyśmy nie musieli już więcej oglądać waszych parszywych twarzy! – Hermiona spojrzała na nich z pogardą.
- A ty nam, Granger gdybyśmy nie musieli więcej oglądać tej szopy, którą nazywasz szumnie swoimi włosami! – Malfoy wyłonił się zza ramienia Notta.
- O Godryku… Jeszcze i ty? Powaliło cię, Malfoy? Połamiesz sobie swoje delikatne paznokietki przy takiej robocie. Lepiej szybko wracaj do domciu! – machnęła ręką, odganiając go byle dalej od siebie.
- Odżałuje je, jeśli w zamian będę miał możliwość uprzykrzania ci życia i psucia humoru, Granger! – wyszczerzył się do niej we wrednym uśmiechu.
- Przeceniasz się, Malfoy – uśmiechnęła się słodko. – Nie masz żadnego wpływu na mój humor, a już zwłaszcza na moje życie. Ledwo w ogóle rejestruję fakt, że taka mała, podła fretka jak ty chodzi po tym świecie!
Draco zacisnął pieści, a wzrok mu pociemniał.
- Uważaj z kim zadzierasz, Granger! – warczał.
- I znowu groźba? Widzę, że wojna niczego nie zmieniła. Nadal jesteś irytująco nudny… - ziewnęła ostentacyjnie.
- Jeszcze zobaczymy!
- No wprost nie mogę się doczekać! – prowokowała.
- Hermiona, chodź. Nie kłóć się z nimi… - Luna wyszła z przedziału i złapała ją za ramię.
- Arystokraci… Bez grama wychowania! Wasze matki powinny umrzeć ze wstydu za was! – Hermiona zmierzyła ich pogardliwym spojrzeniem, odwróciła się i chciała wejść z powrotem do przedziału.
Nagle poczuła, że dłoń Malfoya zaciska się na jej łokciu i chłopak odwraca ją gwałtownie do siebie.
- Puszczaj!
- Ostrzegam cię, Granger! – syknął. – Nikt nie będzie obrażał przy mnie mojej matki! – mówił, zaciskając dłoń coraz mocniej.
- To ty ją obrażasz, zachowując się w ten sposób! – warknęła, dźgając go palcem w klatę i patrząc mu w oczy ze złością.
- Ani słowa więcej! – uprzedził, pochylając się nad nią.
Hermiona wstrzymała oddech, porażona tym, jak niespotykany kolor miały jego oczy. Pierwszy raz widziała je z takiego bliska.
Stali i mierzyli się wzrokiem w ciężkiej, pełnej napięcia ciszy.
- Żebyś wiedział. Nie mam ci nic więcej do powiedzenia, poza tym, że gardzę tobą i twoimi przyjaciółmi!
Wyrwała mu się, weszła do przedziału i z całej siły zatrzasnęła za sobą drzwi.

💞💞💞

- Naprawdę się w nim zakochałaś? – spytał szeptem.

- Naprawdę – przyznała, odrywając się szybko od wspomnień.

- Ale żeby… ślub? – niedowierzał.

- Odbiło mi, Ron. Ciągle to powtarzam – zaśmiała się.

- Harry mówi coś, że mieliście go anulować…?

- Przez prawie sześć lat byliśmy pewni, że to zrobiliśmy. Dopiero, jak pojechałam do ministerstwa po zgodę na ślub z Georgiem, okazało się, że nie dopełniono formalności…

- I co? Nagle postanowiliście do siebie wrócić? – Ron przyjrzał jej się uważnie.

- Kilka dni po odkryciu tego, że wciąż jesteśmy małżeństwem, przyszła do mnie Marietta Edgecombe… Ze zdjęciami jej i Georga.

- Starałem się przemówić mu do rozsądku i on wiedział, że robi źle… Ale ona tak go omotała… - Ron z dezaprobatą pokręcił głową.

- Powinieneś był mi powiedzieć – szepnęła.

- Tak, wiem… Przepraszam… - Ron uśmiechnął się smutno.

Weszli już do ogrodu i powoli skierowali się w stronę białego namiotu, pod którym służba rozstawiła długi, nakryty białym obrusem stół.

- W każdym razie, jak Draco się dowiedział, że zerwałam zaręczyny, zerwał też swoje i zaproponował, byśmy spróbowali, nim podejmiemy decyzję. W grę wchodzi już teraz tylko rozwód… - westchnęła ciężko.

- I zgodziłaś się… tak bez żadnych wątpliwości? – Ron przyjrzał jej się uważnie.

Hermiona przystanęła i położyła mu dłoń na ramieniu. Uznała, że musi być z nim szczera.

- Kocham go.

- Widzę – Ron uśmiechnął się do niej delikatnie.

- Chcę spróbować. Nie wiem co będzie… Ale…

Ku jej zdziwieniu, Ron pochylił się i przytulił ją mocno.

- Próbuj Herm. A jeśli ci nie wyjdzie… Tym razem będę. Nie dam ciała, jak poprzednio. Obiecuję! – powiedział z mocą odrywając się od niej i uśmiechając.

- Dzięki – Hermiona ledwo stłumiła łzy.

- To co zrobił… dla Ginny. To pokazuje, jak mocno mu na tobie zależy. Pomaga jej, bo ty tego chcesz – mówił, prowadząc ją powoli do reszty, która już zajęła swoje miejsca.

- Wiem… Nie chciałam, by tak wyszło z Harrym, ale to Gin jest najważniejsza…

- Tak. Sam zauważyłem, jak on się zmienił. Nie ma sensu, by w tym trwali. Ona nie była szczęśliwa…

- Nie była – zgodziła się Hermiona.

- Ale ten Zabini… No naprawdę, już mogła mi tego oszczędzić – Ron skrzywił się pod nosem.

Hermiona roześmiała się szczerze.

- Skąd pomysł, że coś ich łączy?

- Gapią się na siebie nawzajem, jak gnomy w dżownice – Ron wywrócił teatralnie oczami.

- No cóż, faktycznie trochę iskrzy… - zaśmiała się.

- Nie mój problem, ale pilnuj jej, dobrze? – poprosił.

- Masz to, jak w banku! – obiecała mu.

Podeszli właśnie do stołu i Hermiona puściła jego ramię, by zająć swoje miejsce obok Dracona.

- W porządku? – zapytał, gdy usiadła.

- W jak najlepszym – uśmiechnęła się do niego.

- To dobrze – Draco odwzajemnił jej uśmiech.

- Ale wybór… - zamruczał z aprobatą pan Weasley, patrząc na okazałe patery ciast i owoców, które służba rozstawiła na stole.

Molly Weasley miała minę kwaśną, jak cytryna.

- Ładne kwiatki – stwierdziła, wstając od stołu i idąc w stronę jednego z klombów.

- Draco ma dobrego ogrodnika – odezwała się Ginny z delikatnym uśmieszkiem.

- Chodź, opowiesz mi o tym – Molly machnęła ręką na córkę.

Ginny spięła się nieco, ale podniosła się ze swojego krzesła i podeszła do matki.

Razem obchodziły klomby dookoła i dyskutowały o kwiatach, a reszta gości zajęła się nalewaniem sobie kawy i częstowaniem się ciastami i innymi deserami.

- Bob i Adelajda się postarali – mruknęła Hermiona, nakładając sobie na talerz duży kawałek szarlotki.

- Dam im podwyżkę – zaśmiał się Draco.

- Koniecznie – zgodziła się z uśmiechem.

- Po takim jedzeniu, brakuje tylko piwa do szczęścia – westchnął tęsknie Bill, za co znów zarobił karcące spojrzenie od żony.

- Nie ma problemu. Jakie preferujesz, Weasley? – zapytał Draco odwracając się przez ramię.

Hermiona dopiero teraz spostrzegła, że Bob stał nieopodal, gotów na posyłki.

- Jakie masz, Malfoy. Byle nie jakieś słodkie, kobiece…

- A panie czego się napiją? – Draco uśmiechnął się uprzejmie do Fleur i Audrey.

- Może wina? – zapytała niepewnie żona Percyego.

- Jakiego? Białe, czerwone, wytrawne, słodkie? – dopytywał Malfoy.

- Francuskie! – zawołała Fluer.

- Merlot, grenache, cabernet sauvignion? – Draco uśmiechnął się do niej.

- Le merlot sera parfait! – powiedziała z entuzjazmem Fleur.

- Robercie przynieś dla pań Chateau mouton rothschild z 2001 – poprosił Draco.

- Oczywiście! Piwo dla pana, wino dla pań, czy coś jeszcze?

- Skarbie, szampan jak zwykle? – zapytał z ciepłym uśmiechem.

- Pewnie, że tak! – odpowiedziała Hermiona, również się do niego uśmiechając.

- Zabb?

- Dobrze wiesz, Smoku – Zabini zachichotał.

- Ognistą Ogdena dla pana Zabiniego. A ty Percy, czego się napijesz? – dopytał.

- Sam nie wiem, preferuję ostatnio burobony – wtrącił z uśmieszkiem.

- Przynieś najlepszego burbona, Bob – nakazał Draco. – A pan, panie Weasley?

- Nie pogardzę ognistą – Artur uśmiechnął się lekko pod nosem.

- Ronald, a co dla ciebie? – Draco rzucił mu lekko kpiący uśmieszek.

- Wezmę piwo, jak Bill – zdecydował.

- Słyszałeś Robercie?

- Oczywiście! Już się robi proszę pana!

Ginny nadal stała z panią Weasley nieopodal klombu i o czymś rozmawiały. Hermiona zerkała raz na jakiś czas w tamto miejsce, by ocenić sytuację.
Wiedziała jednak, że Zabini ani na chwilę nie spuszczał oczu z obu kobiet.
Nagle ich głosy się podniosły.

- Nie ty o tym decydujesz! – zawołała Ginny, patrząc na matkę ze złością.

Wszyscy wstrzymali oddech, gdy Molly zamachnęła się i przyłożyła córce w twarz prosto z otwartej ręki.

- O Godryku… - wyszeptała Hermiona, doskonale wiedząc, że w miarę poprawną atmosferę podczas tego spotkania, właśnie szlag jasny trafił.


💞💞💞

Nie było seksów 😋
Widziałam Wasze apele, ale naprawdę nie mogę tego pisać w każdym rozdziale, bo Wam się zanudzi. 
Jak ktoś ma ochotę poczytać ostrą scenę seksu dramione, to zapraszam na maila - napisałam kiedyś dla Vegas, ale myślę, że się nie obrazi, jak się z Wami podzielę. 

Dzięki raz jeszcze za wczoraj! Liczę, że w weekend to powtórzymy 😄

Buziaki! 

V.