37. Teraz nie mów... załatwię cię!

 Dedykacja: Dla nowych autorek dramione! Moje genialne laski! Brawo Wy! 💗😍

PS. Uśmiałam się tak, jak wtedy, gdy szalony Zabini, będzie pomykał w stringach Ginny (Roz. 41 TNMŻ)! 😂😂😂

💞💞💞

                                W weekend nie mogli się dostać do ministerstwa w inny sposób, niż przez czerwoną budką telefoniczną. Draco, Blaise i Mark Stebbins czekali pod nią na resztę pośpiesznie zwołanej ekipę. Pierwszy pojawił się Theo.

- Cześć. Sorry, że cię odciągamy od rodziny w sobotnie popołudnie, ale sytuacja jest napięta… - przywitał go Draco.

- Spoko, Smoku. Zawsze do usług. I w ogóle gratuluję, stary! – Theodore wskazał na jego obrączkę, po czym uścisnął go i poklepał po plecach.

- Zdążyłeś już zrzucić smoking, Malfoy? – zaśmiał się Adrian Pucey, pojawiając się obok nich.
Draco uśmiechnął się kwaśno.
Mieli na tyle czasu, by przebrać się z Zabini w jeansy i koszule, zanim tu przyjechali.

- Jak widzisz. Zamiast jeść obiad z żoną i naszymi drużbami, muszę użerać się z tą jebaną, bliznowatą mendą.

- Nie martw się, jak będzie trzeba to mu zajebie. Byłem już areszcie aurorów kilka razy, całkiem nieźle dają tam żreć! – wtrącił Gregory, podchodząc do nich i ściskając im ręce na powitanie.

- Dzięki Goyle! Na ciebie zawsze można liczyć jeśli przychodzi do napieprzania się na pięści – zaśmiał się Draco.

- Dobra, ruszajmy – zdecydował Stebbins, podchodząc do budki.

- Theodore, a gdzieś ty wczoraj nagle zniknął, co? – spytał Pucey, gdy patrzyli, jak Draco i Mark pierwsi zjeżdżają w podziemia ministerstwa.

- Głowa mnie rozbolała i poszedłem wcześniej do domu – odparł Nott, nawet nie patrząc na Puceya.

- Szkoda, że nie zostałeś, bo koniecznie chciałem ci opowiedzieć, że umówiłem się w poniedziałek na kawę… Zgadniesz z kim?

Adrian uśmiechnął się złośliwie.

- Budka wraca. Właź Pucey, a ty Greg z nim – nakazał Zabini, patrząc na groźnie zaciśniętą szczękę Notta.

Adrian roześmiał się i razem z Goylem weszli do  środka i wybrali numer.

- Zupełnie zapomniałem o… Jak to zniosłeś? – Blaise popatrzył na niego ze współczuciem.

- Skłamię, jeśli powiem, że dobrze – Theodore potarł twarz.

- Gadałeś z nią chociaż?

- Ta idiotka powiedziała mi, że pomyślała wtedy, że ten list to był tylko żart – Theo uśmiechnął się smutno.

- Wiem co czujesz. Jak znalazłem się znów blisko Ginny po tych latach, na sesji zaręczynowej u Malfoyów, to prawie mnie to zwaliło z nóg – przyznał Blaise ze słabym uśmiechem.

- Draco dalej o niej nie wie?

- Wie. Hermiona mu powiedziała.

- A ona skąd wiedziała? – zdziwił się Nott.

- Ode mnie. Obaj ukrywaliśmy przed Smokiem, że podobały nam się koleżanki Hermiony, by mu tego nie utrudniać, a teraz zobacz… Będziemy się z nimi widywali przez to, że oni wrócili do siebie – Blaise z niedowierzaniem pokręcił głową.

Budka wróciła, więc wsiedli do niej, a Blaise wybrał numer.

- Ty jeszcze masz szansę z Weasley. Ja mam żonę i trójkę dzieci… - Theo westchnął ciężko.

- Tammy była plastrem na twoje złamane serce, miałeś to szczęście…

- Do wczoraj też tak myślałem, a chyba raczej się łudziłem… – przyznał cierpko.

- Theo?

- Roznosi mnie na samą myśl o tym, że Adrian do niej wystartował. Musiałem wyjść, by mu nie przyłożyć.

- Cholera, Nottie! Musimy się spotkać przy whisky i o tym pogadać, ok? – Zabini klepnął go przyjacielsko w ramię.

Theodore skinął potakująco.
Dojechali na dół i dołączyli do reszty mężczyzn, po czym zgodnie ruszyli do windy, by zjechać do podziemi gdzie mieściło się Biuro Aurorów.

💞💞💞


                Draco miał ochotę parsknąć śmiechem, gdy weszli do gabinetu Pottera. Hermiona, ani trochę się nie pomyliła, bowiem w środku poza Harrym, byli jeszcze Neville Longbottom, Bill, Ron i George Weasleyowie oraz Ernie Macmillan, z którym Potter się przyjaźnił.

- Przyprowadziłeś sobie wsparcie, Zabini? – warknął Harry, na ich widok.

- Jak widać nie tylko ja. A ty Georgie wypad stąd. Masz formalny zakaz zbliżania się do Dracona – powiedział z wrednym uśmieszkiem Blaise.

- Nie ma problemu Diable, może zostać. Nie przeszkadza mi – Draco niby mimochodem poprawił obrączkę na palcu.

- Ty chuju! – wrzasnął Geogre, chcąc najwyraźniej ruszyć w jego stronę, ale Bill i Ron szybko złapali go za ramiona.

- Nie prowokuj go Malfoy! – warknął Ron.

- Przepraszam, to niechcący. Przyzwyczajam się dopiero do obrączki – Draco błysnął zębami w uśmiechu.

- Zapłacisz mi za to! – warczał George.

- Skoro chcesz. Ile? Nie hamuj się, Weasley. Zapłacę jeśli obiecasz więcej nie pokazywać się mnie i mojej żonie na oczy – kpił Draco.

- Nie nazywaj jej tak! – George wyglądał na kompletnie wyprowadzonego z równowagi.

- A jak mogę? Żonka, żoncia, żoneczka? Mój skarb, kwiatuszek, promyczek… okruszek? – prowokował Draco, a jego koledzy śmiali się, patrząc jak rumieniec wściekłości rośnie na twarzy Georga.

- Przysięgam Malfoy, że pożałujesz! – obiecał mu George.

- No proszę, to już druga przysięga dzisiaj! W pierwszej ślubowano mi miłość, wierność … - Draco cały czas się wrednie uśmiechał.

- Kurwa, już nie żyjesz! – George znów się szarpnął, ale Ron i Bill trzymali go mocno.

- Dość tego! Skończ te wygłupy Malfoy! A ty George uspokój się! – nakazał Potter.

- Przynieśliśmy dokumenty – Blaise położył na biurku Harryego teczkę.

- Muszę mieć kilka dni na zapoznanie się z nimi i konsultację u prawnika – stwierdził Potter.

- Proszę bardzo. Jauncey jeszcze u siebie? Bo mam mu do przekazania pozew… - Blaise zaklęciem powiększył drugą teczkę.

- Jaki pozew? – warkną Potter.

- W imieniu Dracona Lucjusza Malfoya i Hermiony Jean Granger-Malfoy, pozywamy Biuro Aurorów na dwa miliony galeonów zadośćuczynienia za bezpodstawne wtargnięcie do ich rezydencji i zakłócenie im spokoju w dniu ich ślubu.

- Umawialiśmy się… - syczał Potter.

- Dokładnie tak. Podpisz w tej chwili zgodę na rozwód z Ginevrą Molly Potter, a pozwolę ci własnoręcznie podrzeć ten pozew – Blaise uśmiechnął się wrednie do niego.

- Harry niczego nie podpisze, dopóki my nie pogadamy z siostrą! – wtrącił Bill.

- Wasza siostra jest dorosła i wie co ma robić ze swoim życiem. Złożyła w Wizengamocie za moim pośrednictwem własnoręcznie wypełnione i podpisane papiery rozwodowe – powiedział chłodno Blaise.

- Wiemy, że namówiłeś ją do tego! – warknął George.

- Mało mnie obchodzi co o tym myślisz. Ta sprawa tyczy się zgody Pottera. To jak, podpisujesz aurorzyno czy mamy iść szukać twojego szefa? – spytał chłodno Diabeł.

- Podpiszę, ale chce najpierw porozmawiać z Ginny!

- Dobra, to bez sensu, Zabb. Dawaj ten pozew. Dopiszę tam jeszcze wniosek o rekompensatę za użeranie się z aurorami o ćwierć móżdżkach – odezwał się Theodore.

- Ćwierć? Nie jesteś zbyt hojny, Nottie? – zaśmiał się Draco.

- Ostatni szansa, Potter. Gwarantuję ci, że wylecisz za to z hukiem! – Blaise potrząsnął pozwem, na potwierdzenie swoich słów.

Harry skrzywił się pod nosem.

- Podpiszę, ale oświadczam, że podpis jest nieważny, jeśli moja żona została w jakiś sposób przez was zmuszona do złożenia pozwu rozwodowego.

- Nikt jej do niczego nie zmusił! Chce rozwodu, bo ją zdradzałeś i próbowałeś tyranizować! – warczał Draco.

- Co? Zdradziłeś Ginny? – Ron popatrzył na Pottera w szoku.

- Zmyślają… - zajęknął się Harry.

- Miał romans z Chang. Ginny go przyłapała – wyjaśnił Blaise

- Zdradzałeś nasz siostrę z Cho Chang? – Bill popatrzył ostro na wybrańca.

- Mówię wam, że kłamią! Poszedłem z nią na jedną kolację, bo miałam do mnie sprawę w związku z ochroną posiadłości jej dziadków! – zaperzył się Harry.

- Akurat do mugolskiej restauracji i akurat musiałeś ją obejmować w trakcie kolacji ramieniem? – drwił Draco.

- No… tak jakoś się złożyło, ale nie zdradzałem Ginny! Raz tylko gdzieś wyszedłem z Cho!

- Serio, Pottie? Mam sprowadzić tu Changównę? Za ładnie wypisany czek, na pewno opowiem nam ze szczegółami, jak to nie zdradzałeś z nią żony – szydził Draco.

- Proszę bardzo! Powtórzy wam to co ja – Harry dumnie uniósł podbródek.

- Adrian, ty się znasz z Michaelem Cornerem, prawda? On ma już AurumTel? – zapytał cierpko Draco.

- Ma. Kupił w zeszłym miesiącu – Adrian wydobył z kieszeni swoich jeasnów złotą płytkę.

- Zadzwoń i spytaj czy jest z nim może jego narzeczona – poprosił Draco.

- Nie! – Potter zerwał się od biurka.

- Szybka zmiana frontu, wybrańcze! – roześmiał się Theodore.

- Nie wierzę, Harry! Jak mogłeś? – Ron z niesmakiem pokręcił głową.

Potter gwałtownie złapał za pióro i podpisał dokumenty, po czym rzucił nimi w Zabiniego.

- Trzymaj, a teraz wypierdalajcie z mojego gabinetu! – warczał.

- Z przyjemnością! – Blaise uśmiechnął się szeroko. –  Drużyno Diabła, misja wykonana! – zaśmiał się, po czym machnął na kolegów, by wszyscy razem wyszli z biura Pottera.

Ledwo przekroczyli próg, a za nimi pojawili się Ron.

- Malfoy zaczekaj… - poprosił Ron.

- Czego? – Draco spojrzał na niego z niechęcią.

- Wysłałem Hermionie prezent ślubny, ale sowa wróciła… - Ron wyjął z kieszeni pudełeczko. – Nie wiem dlaczego go odesłała, ale może mógłbyś…

- Nie odesłała. Po prostu do naszej rezydencji nie mogą przylecieć sowy, które nie są dopuszczone pod bariery ochronę – wyjaśnił Draco.

- Och… Myślałem, że się obraziła – Ron wyciągnął do niego dłoń z pudełkiem.

Draco zawahał się chwilę, ale w końcu wziął podarek.

- Dziękuję w jej imieniu – powiedział, bo tak mu nakazywały dobre maniery.

- Czy jest szansa byśmy mogli jednak pogadać z Ginny? Rodzice to bardzo przeżywają…

Draco spojrzał na Blaise’a.

- Dobrze, ale może lepiej nie u was w domu – odpowiedział Zabb.

- To w takim razie może przyjdziecie do nas jutro na śniadanie? – zaproponował Draco.

- Serio? – Ron wyglądał na zdziwionego.

- Tak. Weź ze sobą rodziców i braci jeśli chcesz. Oczywiście oprócz Georga! – zaznaczył Malfoy.

- Ja nie wiem co powiedzieć… Dzięki Malfoy – Ron uśmiechnął się słabo.

- Robię to dla Ginny.

- Wiem, dlatego dziękuje.

- Trzymaj się Weasley – pożegnał go Draco i razem z resztą swojej ekipy ruszył w stronę wind.

Postanowili skoczyć na szybkiego drinka, by obgadać wydarzenia w biurze aurorów, a potem na spokojnie wrócić do domów na sobotni wieczór.


💞💞💞


                Rozpuściła włosy, bo od eleganckiego koka trochę bolała ją głowa. Zdziwiła się trochę, gdy się tu pojawiła, widząc bardzo nowoczesne, przestronne urządzenie mieszkania. Zupełnie inne od elegancji jaka panował w rezydencji, w której teraz mieszkali. Podobało jej się  to miejsce. Pasowało do Dracona…
Ginny spała w sypialni, a ona przeszła się po innych pomieszczeniach. Malfoy miał tu jedną sypialnie, dwie łazienki, duży salon łączony z kuchnią, gabinet i siłownie, a do tego duży taras. Na pewno czuł się tu dobrze.
Na kominku w salonie stały zdjęcia. Jego z matką, na którym obydwoje machali wesoło do aparatu, wraz z Zabbem na jakiejś górskiej kolejce – szczerzyli się na nim jak idioci, z małą Tilly na baranach oraz z całą rodziną Nottów chyba w zoo…
Uśmiechnęła się, widząc to. Draco miał dobre życie. Był otoczony oddanymi przyjaciółmi. Cieszyło ją, że był szczęśliwy. Do tego obrazka brakowało mu tylko właściwiej kobiety. Wciąż się obawiała, że to jednak może nie być ona...

Jedno zdjęcie leżało ramką do dołu. Hermiona uniosła je, by poprawnie je odstawić, sądząc, że samo się przewróciło.
Na chwilę zamarła.
Na zdjęciu Draco siedział przy stole w chyba w jakimś kasynie, a wesoła Linda Ferson stała za nim, trzymając dłonie na jego barkach.
Nic nieznaczący, przyjacielski gest, ale i tak jej się nie spodobał. Odłożyła zdjęcie tak jak leżało, po czym przeszła do jego gabinetu.
Też był urządzony w tym samym, nowoczesnym stylu.

Na jego biurku również stało zdjęcie. Podeszła i wzięła je do ręki. Narcyza Malfoy uśmiechnęła się do niej. Hermiona odwzajemniła uśmiech. Wiedziała, że matka była dla niego bardzo ważna. Nikogo nie cenił tak jak jej…
Odłożyła zdjęcie i usiadła w jego dużym, skórzanym, obrotowym fotelu. Rozejrzała się po gabinecie. Był bardzo przyjemny, na pewno Draconowi dobrze się w nim pracowało po godzinach. Niemal odruchowo wysunęła górną szufladę biurka.
Na górze leżał jakiś stary „Prorok Codzienny”. Wyjęła go, postanawiając przejrzeć z nudów.
„Dziś finał szkockiej ligi Qudditcha!” – głosił nagłówek.
Hermiona skrzywiła się lekko… Pamiętała to. George nie mówi w ten dzień o niczym innym, choć mieli do rozesłania wiele sów z informacją o dacie ślubu…
Przekartkowała gazetę i natrafiła na rubrykę towarzyską. Nie myliła się… To było to wydanie, w którym poinformowali opinie publiczną, kiedy mają zamiar się pobrać. Czy to przypadek, że zachował akurat ten egzemplarz?

Finał szkockiej ligi… Zaraz, zaraz! Przecież on mówił coś, że przespał się z Ferson bo oglądali razem mecz!
Hermionie zachciało się śmiać. Czyżby poszedł do łóżka z tą kobietą, bo był zły o to, że ona wychodziła za mąż?
To mógł być tylko zbieg okoliczności, niemniej…

Odłożyła gazetę i zamknęła szufladę. Nie powinna mu grzebać po rzeczach!
Wstała i podeszła do półek wypełnionych po brzegi księgami. Wiedziała, że Malfoy lubił czytać i miał wiele zainteresowań. To ich poniekąd łączyło. Ona też uwielbiała książki… od zawsze.
Przejechała palcami po pięknie oprawionych skórą publikacjach i pochyliła głowę, by odczytać tytuły.
„Pamięć niepamięci – wszystko o obliviate”, „Czary i klątwy zapomnienia”, „Przywracanie wspomnień – możliwe, niemożliwe?”.
Zamarła na chwilę. Po co mu były te wszystkie księgi o obliviate…?

Czy istniała szansa, że interesował się tym z powodu jej rodziców? Ale… To by oznaczało, że pomimo rozstania na sześć lat, myślał o niej i jej problemach.
Uśmiechnęła się lekko.
Byłoby cudnie, gdyby tak było.

                Ona myślała o nim każdego dnia. Budząc się rankiem lub kładąc spać wieczorem – zastanawiała się, jakie ma plany na ten dzień, gdzie pójdzie, co zrobi… Albo też, jak minęły mu ostatnie godziny, czy był zadowolony, szczęśliwy…?
Czy poznał kogoś? Czy znów się zakochał? Czy czasem o niej myślał?

 Za każdym razem gdy widziała gdzieś jasne blond włosy, zamierało w niej serce. Kupowała zawsze tylko jeden rodzaj czekolady – jego ulubiony. Ciągle wiązała ręcznie sznurówki – bo Draco często jej powtarzał, że zaklęcia nie zrobią tego tak porządnie, jak należy.
W wolnych chwilach, nudnymi wieczorami, uczyła się francuskiego… Bo on znał płynnie ten język i zawsze jej się podobało, gdy go używał. Jego głos nabierał wtedy takich tonów, od których natychmiast miała ciarki i twardniały jej sutki.
I co roku na rocznice śmierci jego matki, zanosiła kwiaty na jej grób. Różowe róże, bo Draco powiedział jej kiedyś, że je uwielbiała. Nie wiedziała czy kiedyś je zauważył, ale ona chodziła tam zawsze bardzo wcześnie rano, tak by go przypadkiem nie spotkać.
Nie umiała go do końca wyrzucić ze swojego życia przez te wszystkie lata. I ze swojego serca też nie.

Podeszła do stojącego w kącie gabinetu czarnego fortepianu. Wiedziała, że grał. Narzekał jej, że rodzice go do tego zmusili w dzieciństwie, uznając, że to godna arystokraty umiejętność. Chyba za bardzo za tym nie przepadał, niemniej potrafił… I widać nie zrezygnował, skoro miał fortepian.
Usiadła przed klawiszami i spojrzała na nuty przed sobą. Na pierwszej stronie był cały tekst piosenki.


 - „Samotność” – przeczytała i coś mocno ścisnęło ją w piersi.
Mimowolnie zagłębiła się w tekst.

(Muzyka)


Gdybyś tylko mogła zobaczyć te łzy
W świecie, który pozostawiłaś za sobą
Gdybyś tylko mogła uleczyć moje serce
Tylko jeden raz
Nawet kiedy zamykam oczy
Widzę twoją twarz
I kolejny raz dostrzegam
Że odeszłaś i już nie powrócisz

Samotność
Wciąż jestem tak samotny
Od dnia, kiedy odeszłaś
Dlaczego mnie opuściłaś?

Samotność
W moim sercu byłaś jedyną
A wspomnienia o tobie wciąż są żywe
Dlaczego mnie opuściłaś?
Samotność

Kroczę ulicami Niczego
Pośród których nasza miłość była młoda i wolna
Nie mogę uwierzyć w tą pustkę
Która nastała

Mógłbym poświęcić życie
Żeby tylko było jak dawniej
Bo nie potrafię uciszyć głosu w moim wnętrzu
Który woła twoje imię

Samotność
Czas nie odmieni już tego, co mi powiedziałaś
Po tym wszystkim, co znaczyliśmy
Miłość przywróciłaby nam znów "ja i ty"
Gdybyś tylko mogła to dostrzec…

Samotność...*

                Nie zorientowała się, kiedy na jej policzki wypłynęły łzy. Otarła je szybko… To wcale nie musiało mieć związku. Może po prostu lubił grać tę piosenkę? Wcale nie musiał wtedy myśleć o niej.

- I najpewniej wcale nie myślał – próbowała przekonać samą siebie.
Znów poczuła się, jakby grzebała w jego osobistych rzeczach, a nie powinna tego robić.

Potarła twarz i westchnęła ciężko, po czym wstała i wróciła do półki. Sięgnęła po jedną z książek o zaklęciach zapomnienia. Miała nadzieję, że nie będzie miał jej tego za złe. Rozsiadła się wygodnie w jego czarnym fotelu.


💞💞💞


(18+)

Szybko pogrążyła się w lekturze na tyle, że dopiero jego wołanie oderwało ją od tego.

- Hermiona? Gdzie jesteś?

- Tutaj! – zawołała, a już po chwili Draco stanął w drzwiach do gabinetu.

- Hej… Pasujesz tu. Wyglądasz jak pani prezes jakiejś korporacji – uśmiechnął się, widząc ją za swoim wielkim biurkiem.

- Na pewno nie pasuje tu, tak dobrze, jak ty – uśmiechnęła się i wstała.

- Potter podpisał dokumenty. Za miesiąc powinni być po rozwodzie – powiedział Draco, powoli do niej podchodząc.

- Naprawdę? To wspaniale! – szczerze się ucieszyła.

- Ginny dalej śpi? – spytał cicho.

- Tak. Zaglądałam do niej przed kwadransem i była nadal totalnie nieprzytomna – Hermiona uśmiechnęła się, gdy stanął przed nią.

- Blaise przeniósł się do biura, bo chciał zrobić magiczne kopie dokumentów, a tam mamy specjalny sprzęt, który zapobiega fałszerstwom.

- Super! Mamy tu na niego poczekać, czy wracamy? – zapytała przeczesując włosy palcami.

- Teraz będziemy się kochać na moim biurku – powiedział, łapiąc ją i przyciągając gwałtownie do siebie.

- Co? – zapytała skonsternowana.

Nie odpowiedział, tylko uniósł ją i posadził na blacie, nie zważając na to, że wbiła się pośladkiem w róg książki.

- Salazarze… Jesteś taka piękna, mój Promyczku… Zaraz przez ciebie oszaleję…– wyszeptał, wplatając czułym gestem palce w jej włosy na karku.

- Draco… Nie możemy… - odpowiedziała, czując jak oddech jej przyśpiesza.

- To moje mieszkanie, moje gabinet, moje biurko i ty też jesteś moja – powiedział, pochylając się by wsunąć dłonie pod jej suknie ślubną i zdjąć z niej majtki.

- Szalony… - wymruczała, szarpiąc lekko za jego włosy.

- Na twoim punkcie, żoneczko… - schował jej majtki do kieszeni swoich jeansów, po czym pochylił się i pocałował ją namiętnie.

- A co jeśli nas przyłapią…? – szepnęła, mimo to sięgając do jego spodni.

- Pieprzyć to… Zróbmy to teraz skarbie, proszę cię… - znaczył pocałunkami linie jej szyi, jednocześnie unosząc jej suknie w górę.

- Dobrze… - wymruczała, wkładając mu dłoń w spodnie i pieszcząc go przez materiał bokserek.

- Zaraz znów przelecę najpiękniejszą pannę młodą na świecie… - wyszeptał zsuwając spodnie i bokserki do kostek i od razu łapiąc ją za uda, by przysunąć się bliżej.

- Jestem gotowa – przyznała, by wiedział, że może sobie darować grę wstępną.
Już po tym, jak nazwał ją piękną, od razu zwilgotniała dla niego.

Wszedł w nią jednym mocnym ruchem i odrzucił głowę do tyłu z wyrazem totalnej rozkoszy wypisanej na twarzy.

- Cholera… - wyszeptał cicho. – Nie wytrzymam tego długo – przyznał bez ogródek.

- Ja też – powiedziała, oplatając go mocno nogami, wciąż w szpilkach i samonośnych pończochach.

Draco wsunął dłoń pod czerwoną podwiązkę, a drugą mocno złapał ją za pośladek i zaczął się poruszać.
Wchodził w nią mocno, a ona pojękiwała, czując jak cudownie się w nią wpasował, każdym pchnięciem posyłając ją w otchłań spełnienia.

- Musiałem cię mieć w tej sukni… - przyznał chrapliwie. – Wyglądasz w niej, jak nieprzyzwoicie wyuzdany anioł… – zapewnił, nim znów wtargnął językiem do jej ust.

- Specjalnie dla ciebie, męczyłam się w niej cały dzień – zaśmiała się  przy jego wargach, mocniej ciągnąc za jego włosy.

- Jesteś taka cudowna… Skarbie… Wynagrodzę ci to, ale ja naprawdę zaraz, już prawie… - wydyszał.

Hermiona popatrzyła, jak zaciska szczęki i poczuła, jak wbija jej palce w skórę. Zrozumiała, że jest blisko. Fakt tego, że tak bardzo jej pragnął, że dochodził po ledwo kilku minutach zmąciła jej zmysły.

Nie spodziewała się. Orgazm targnął nią zupełnie nagle. Chyba bardziej wywołany świadomością tego, że Draco tak cholernie mocno jej pożądał, niż doznaniami własnego ciała. Zajęczała i wygięła się do tyłu, opadając na biurko.

- O kurwa… - warknął i wytrysnął w niej, szarpiąc mocno biodrami.

- Nie mam pojęcia jak to zrobiłeś… - wyznała, podnosząc się powoli i wciąż czują przyjemne skurcze w podbrzuszu.

- Ja też nie… To małżeństwo wpędzi mnie w kompleksy. Nigdy tak szybko nie dochodziłem – zaśmiał się do jej ucha.

Pogłaskała go po policzku i pocałowała czule.

- Zabini? Hermiona? Malfoy? – rozległo się nawoływanie.

Hermiona na sekundę zdrętwiała, a zaraz później odepchnęła go i zeskoczyła z biurka.

- Idę Ginny! – zawołała, wykonując mały teatrzyk pantomimy, nakazując mu by zapiął spodnie i jakoś się ogarnął.

Zrobiła już dwa kroki w stronę drzwi, gdy coś sobie uświadomiła.

- Majtki! – wyszeptała konspiracyjnie.

- Zapomnij! To moje trofeum! –  odszepnął i zachichotał.

Zgromiła go wzrokiem, ale nie mając innego wyboru wyszła do przyjaciółki, starając się zignorować to, jak wilgotna i gorąca wciąż była po tym niesamowicie szybkim, ale i namiętnym numerku na jego biurku.


* Westlife – „Soledad” – tłumaczenie za stroną tekstowo.pl


💞💞💞

Kochane Dziewczynki!

Bardzo Dziękuję Wam za akcję - "Zaskoczyć Venika" - słowo daję, oklapnięty Zabini to coś, czego bym absolutnie nie wymyśliła 😂 - Pełne zakoczenie!

Mam nadzieję, że to nie koniec!
Wołajcie kiedy nowy post (i nowy drink!) i bawimy się dalej 😘😍

Było super!

Bardzo dziękuję!

Wasza Wdzięczna V.