19. Teraz nie mów... to nadal idealne!

 Dedykacja: Dla lubiących seksy 😁

Ostrzegam - znów dużo wulgarnego Draco.


💞💞💞

- A teraz zagraj: „Pieśń o piękności z przeszłości”! A ty Hermiona, słuchaj! Z dedykacją specjalnie dla ciebie! – zawołał do niej Terry, prawie już całkiem zalany.

Marcus Flint uderzył w struny gitary, a pijane towarzystwo zawyło: „Hej piękna dziewczyno, co masz usta jak wino…!”

- Serio, wyjebie mu zaraz! – zaklął siedzący obok niej na kocu Draco.

On też nie oszczędzał się dziś z whisky i od jakiejś godziny, a było już dobrze po północy, mordował Boota wzrokiem już całkiem oficjalnie.
Hermiona obawiała się, że jeszcze dwa drinki i zupełnie straci panowanie nad sobą.
W sumie miał do tego kilka powodów, bowiem Terry ciągle wołał coś do niej, tak by koniecznie zwrócić na siebie jej uwagę.

- Przestań… Nie widzisz, że jest pijany? – uśmiechnęła się, szturchając go ramieniem.

- Jasne! Broń go! Tak jak dawniej! Nic się nie zmieniło… – wyrzucał z pretensjami, przechylając szklankę z whisky i wlewając bursztynowy płyn do ust.

- Nie bronię go, tylko nie chcę, by coś zepsuło taki miły wieczór… - Hermiona gestem wskazała na Tammy i Theo, ciasno przytulonych do siebie w tańcu, nieopodal ogniska.  

- Miły ten wieczór by był, gdyby ten niedorobiony krukonik wpadł przypadkiem do jeziora, albo lepiej prosto w płomienie! – złowrogi uśmieszek, rozlał się po ustach Dracona.

- Hej Hermiono, moja miła, coś za błąd ty popełniła! Za Malfoya nie wychodź kochanie, bo memu sercu krzywda się stanie! – zadeklamował Terry, potykając się o korzeń i lądując na kocu, obok wyraźnie już przysypiającej w alkoholowej fazie Pansy.

- Kurwa, dość tego! 

                Hermiona wyczuła, że Draco ma zamiar się podnieść, dlatego przytrzymała go za kolano i szybko wsunęła się miedzy jego nogi, łapiąc jego przedramiona i zmuszając, by ją nimi objął. Oparła się całą sobą o jego tors i położyła głowę na jego barku.

- Przytul mnie, bo mi zimno – skłamała szybko.

Draco westchną z rozdrażnieniem w jej włosy.

- Sprytne, Granger… Wciąż jesteś taką małą, przebiegłą wydrą, co…? – zamruczał, mimo wszystko przyciskając ją mocniej do siebie.

Uśmiechnęła się pod nosem. Naprawdę nie chciała, by Draco pobił się dziś z Bootem. To na pewno zepsułoby atmosferę…

- Hej Malfoy! Właśnie wpadłem na zajebisty pomysł! W piątek robimy twój kawalerski! – ryknął Theo.

- Po co mu kawalerski, skoro ślub zostanie odwołany? Hermiona powiedz mu, że uciekniesz ze mną!  – Terry zaśmiał się w głos i sięgnął gwałtownie po otwartą butelkę whisky, po czym oblał się prawie połową jej zawartości.

- Jeszcze słowo Boot, a tak ci przypierdolę, że żadne znane w świecie magii zaklęcie nie wprawi ci nowych zębów! – ostrzegł go na serio Draco.

- Uspokój się… - poprosiła Hermiona, czując, że ze zmęczenia i napięcia zaczyna boleć ją głowa.
Pijany Terry naprawdę zaczynał ostro przeginać.

- Właśnie! Żadnego ślubu! Bo wtedy kolejny dobry w łóżku zniknie z obiegu! – zachichotała Alison, dziewczyna Grahama Montauge, urocza, szczupła i kompletnie dziś zalana blondynka.

- Coś ty powiedziała? – zdziwił się Graham, patrząc na nią z ukosa.
On sam też już był nieźle zaprawiony…

- No szkoda żeby taki ogier już nie był wolny! – ryknęła pijackim śmiechem dziewczyna.

Hermiona momentalnie zdrętwiała. Naprawdę przyprowadził ją na imprezę, na której była jakaś jego była kochanka? I na dodatek cały wieczór złorzeczył na Boota, bo kiedyś przez dziesięć minut siedziała mu na kolanach? A w tym czasie ona, jak gdyby nigdy nic stukała się kieliszkiem wina z laską, którą kiedyś pieprzył? Co za ostatnia świnia!

- Malfoy! Ty chuju! Posuwałeś mi dziewczynę?! – wydarł się Graham.

- Pojebało cię? Chodzisz z nią od dwóch tygodni! A ja widzę ją pierwszy raz w życiu na oczy! – zawołał Draco.

Hermiona prychnęła pod nosem. Teraz żałowała, że kazała mu się przytulić. Miała ochotę odepchnąć go od siebie z całej siły. Pieprzony casanova od siedmiu boleści…

- To żeby było sprawiedliwie, to przelecę teraz twoją narzeczoną! – Graham uśmiechnął się i potarł ręce.

- Nawet kijem nie tknąłem twojej dziewczyny, Montague! A jeszcze raz, choć przez myśl ci przejdzie coś na temat mojej narzeczonej, to aurorzy nie znajdą sposobu, by zidentyfikować twoje zwłoki! – zagroził Malfoy, bliski prawdziwej furii.

Hermiona obejrzała się na niego przez ramię.

- Skoro z nią nie spałeś, to skąd ona wie, że taki z ciebie ogier? – zadrwiła.

- Jej zapytaj! Nie mam pojęcia, co ona pierdoli… – Draco spojrzał pogardliwie na dziewczynę kolegi.

- Wiem to, bo znam się z Meredith Davies! – zachichotała głupkowato Alison.

- Davies? Żona Rogera Daviesa? – zdziwił się Theo. – Od kiedy to posuwasz mężatki, Smoku?

- Od nigdy! Przespałem się z nią raz,  jak była jeszcze wolna! Sto lat temu! – wkurwił się Malfoy. 

- Sto lat? Taki ogier z ciebie, że aż cofasz się w czasie?  – przygadała mu Hermiona.

- Nie pamiętam dokładnie kiedy to było, ale na pewno na długo przed tym, zanim wyszła za mąż za tego przemądrzałego kretyna! – odburknął, chyba też nieco zawstydzony tą sytuacją.

- Mer wspomina to do dziś! – zachichotała Alison.

- Powiedź jej, że nie radzę jej mnie spotkać, bo gorzko pożałuje, tego, że plotkuje o mnie na takie tematy! – wściekał się.  

- No właśnie! Smok nie posuwa mężatek! Ma zasady, prawda? – Theo wskazał go palcem, chwiejąc się przy tym lekko.

- Zasady… - prychnęła pogardliwie pod nosem Hermiona, zdegustowana całą tą rozmową.

- W życiu przespałem się tylko z jedną mężatką – wyszeptał Draco, prosto do ucha, a jej ciało przeszył nagły dreszcz. – Z moją własną żoną, w naszą noc poślubną.

- Przestań! – poprosiła, zła, że zaczęła się gwałtownie rumienić.

- Nadal jesteś taką małą wstydnisią? Uroczo skarbie… – zadrwił z niej.

- Śpisz dziś na kanapie! – zdecydowała.

- Śpię dziś z mężatką… Chuj z zasadami – roześmiał się pod nosem.

- Uważaj, bo jej mąż to podobno chorobliwe zazdrosny psychol! Lepiej zrezygnuj – poradziła mu ze słodkim uśmieszkiem.

- Kto nie ryzykuje, ten nie pije szampana! – droczył się, muskając lekko nosem jej policzek.

- W takim razie napijmy się jeszcze – zdecydowała, sięgając po swój kieliszek wina dla rozluźnienia.

- Z przyjemnością! – zgodził się Draco, dolewając sobie obficie whisky.


💞💞💞



                Było już po trzeciej w nocy, gdy dotaszczyła go do ich sypialni. Zachciało jej się śmiać, gdy przypomniała sobie, jak popołudniu martwiła się, jak spędzą tę noc we wspólnym łóżku. Widać nie miała o co… Draco był praktycznie nieprzytomny.
Zdjęła mu buty i spodnie, starając się nie gapić na jego męskość, ukrytą pod materiałem czarnych bokserek i nakryła go kołdrą.

- Chodź do mnie kochanie… - mruczał, próbując sięgnąć po jej dłoń.

- Zaraz przyjdę – obiecała, dobrze wiedząc, że poczeka w łazience, aż on na pewno twardo zaśnie, tak by nie musieć mu przypadkiem dawać po łapach, jeśli zrobi się nachalny.

Na szczęście, gdy wróciła po prysznicu, Draco spał w najlepsze. Tyle w tym temacie… Jutro wieczorem wrócą do domu i pójdą znów do osobnych sypialni.

- Ginny będzie niepocieszona, że jednak nie dostanie tej książki – mruknęła sama do siebie, kładąc się wygodnie.
Mimo wszystko, miło było czuć jego ciepłe ciało znów obok siebie. Wsłuchała się w rytym jego cichego oddechu i zasnęła bardzo szybko.


💞💞💞

 
                Obudziła się dość wcześniej, stwierdzając, że nawet się wyspała. Draco spał po drugiej stronie łóżka, z głową pod poduszką, więc najpewniej zaczął już odczuwać pierwsze skutki kaca, objawiające się światłowstrętem. Dobrze mu tak!
Umyła się i ubrała w wygodne jeansy i ładną, szarą bluzkę z czarnym nadrukiem. W sam raz na poranny spacer po okolicy.
W przypływie dobrego serduszka, położyła na nocnym stoliki ze strony Dracona, fiolkę eliksiru na kaca. Nie się jakoś ogranie, jak już wreszcie wstanie.
Rezygnując ze zabrania żakietu, wyszła cicho z sypialni.

Zeszła po schodach prosto do salonu, w którym zastała Tammy i Sammy, siedzące nad talerzem kanapek i dzbankiem kawy.

- Już nie śpisz? – uśmiechnęła się do niej Tammy.

- Jakoś szybko się wyspałam – Hermiona odwzajemniła uśmiech i usiadła na chwilę na kanapie.

- Jak wszystkie te, których faceci zalali się wczoraj w zombie – zaśmiała się Sammy, której narzeczony zasnął na kocu w ogrodzie i najpewniej został tam, aż do rana.

- Kawy? – Tammy podsunęła jej filiżankę.

- Dzięki!

- Weź sobie kanapkę! Prawdziwe śniadanie będzie, jak wszyscy wstaną, a to może trochę potrwać…

- Dzięki, ale nie jadam śniadań, chociaż ostatnio służba Dracona pakuje mi ogromne porcje na wynos do pracy – zaśmiała się.

- Zawsze się zastanawiałam, czemu Draco nie ma skrzatów domowych? – Tammy spojrzała na nią pytająco.

Hermiona wzruszyła ramionami. W sumie tego nie wiedziała… To prawda, że gdy byli razem, to powtarzała mu, że w jej domu nigdy nie będzie skrzatów na usługach, ale czy to mogło mieć jakiś związek?

- Służba dobrze daje sobie radę – Hermiona uśmiechnęła się niepewnie.

- Ale bym chciała mieć służących! Albo chociaż skrzata… - rozmarzyła się Sammy.

- Podaruje ci z okazji ślubu – zaśmiała się Tammy. - A właśnie! Hermiono, bardzo dziękujemy za zaproszenia na wasze przyjęcie ślubne!

- Nie ma za co – zapewniła Hermiona. 

- Szkoda, że nie poznaliśmy się wcześniej, bo może też byś nas zaprosiła. Tammy zawsze mówi, że imprezy Malfoya są takie cudowne – Sammy westchnęła tęsknie.

- Ależ oczywiście, że cię zapraszam! Będzie mi bardzo miło jeśli ty i Rolf przyjdziecie! Tammy przekaże ci wszystkie szczegóły, a ja dopilnuję, by organizator dostarczył do ciebie zaproszenie – Hermiona uśmiechnęła się do niej serdecznie.

- Naprawdę? Dzięki! Chętnie przyjdziemy! W zamian wy koniecznie będziecie musieli przyjechać w przyszłym roku na nasz ślub do Stanów! – zaśmiała się Sammy.

- Z przyjemnością – odpowiedziała Hermiona, czując bolesny skurcz w sercu.
Zapewne wtedy będą już w trakcie rozwodu… Osobno. A Draco być może pojedzie tam z inną…

- Pójdę się trochę przejść – zdecydowała, wstając.

- To naprawdę piękne okolice. Spodoba ci się – zapewniła Tammy.

- Uważaj tylko, by nie złapał cię deszcz – Sammy niepewnie spojrzała przez okno.

- Dobrze, dzięki i do zobaczenia! – Hermiona pomachała im, po czym wyszła.


💞💞💞


                Tereny tutaj naprawdę było bardzo ładnie, las i jezioro, skały i klify, roślinność i dużo świeżego powietrza. Podobało jej się. Przez chwilę zastanawiała się, jakby to było mieszkać w takiej scenerii. Czy lubiłaby to? Tę ciszę, ten bezkresny spokój?
Szła tak, rozmyślając o tym, jak wyglądałby jej idealny dom i mimowolnie cały czas, gdzieś w tych wizjach pojawiła się Draco.
Bała się tego coraz bardziej, ale nie miała też zbyt wielkich sił na walkę. Przecież opieranie się mu, gdy był tak blisko, było praktycznie niemożliwe.
Dopiero po chwili zorientowała się, że pogrążona we własnych myślach, niechcący nieco zboczyła ze ścieżki.
Odwróciła się, by na nią wrócić, gdy noga nagle jej się zaklinowała pod wystającym korzeniem. Szarpnęła mocno, a nagły ból przeszył jej kostkę, tak mocno, że aż krzyknęła głośno. Wreszcie uwolniła stopę i spróbowała na niej stanąć.
Krzyknęła znowu.
- Kurwa… - zaklęła, choć rzadko jej się zdarzało.
Wiedziała, że chyba właśnie skręciła nogę.
Była sama, pośrodku lasu, bez różdżki, która została w kieszeni jej żakietu… A na dodatek z nieba polały się właśnie pierwsze krople zimnego deszczu.
Miała dosłownie przechlapane.


💞💞💞


                 Siedziała oparta o drzewo, a deszcz lał coraz mocniej. Czuła się wyjątkowo głupio. Jak mogła pójść na spacer po obcym terenie i nie zabrać ze sobą różdżki? Odbijało jej już chyba od tej całej pogmatwanej sytuacji życiowej, w której się tak nagle znalazła. Bała się, że jej zniknięcie na pewno sprawi wiele problemów gospodarzą. Theo i Tammy i tak mieli pewnie sporo na głowie, skoro plany na piknik w plenerze pokrzyżowała im dziś pogoda…
Miała tylko nadzieję, że Draco nie będzie na nią zły.
Już wczorajszy wieczór, był dla nich obojga dość trudny, dlatego za nic nie chciała pogorszyć i tak ciężkiej atmosfery. Nie miała zamiaru dokładać mu zmartwień. Nie zasługiwał na to…

                Głuchu grzmot przeciął powietrze, a Hermiona zamknęła oczy i wzięła kilka uspokajających oddechów, próbując nie popadać w panikę. Siedziała pod drzewem, przemoczona i zziębnięta, a na dodatek zaczynała się poważna burza, a ona od dziecka panicznie się ich bała.
Skręcona kostka pulsowała ostrym bólem, dlatego nie hamowała się tylko pozwoliła sobie na jęk i łzy. I tak nie było ich widać, przez padający rzęsiście deszcz.

- Her…!

Kolejny grzmot zagłuszył ten dźwięk, ale przez chwilę mogłaby przysiądź, że ktoś ją wołał.

- Hermiona!

Serce zadudniło jej głucho. Och! To chyba naprawdę był on!

- Tutaj! Draco! Tu jestem! – krzyknęła ile sił w płucach.

- Już idę! – znajdował się gdzieś po jej lewej stornie, a jego głos mieszał się z mocnym szumem deszczu.

- Tutaj! – odkrzyknęła znowu.

Po chwili go zobaczyła. Miał na sobie biały, przemoczony t-shirt i krótkie jeansy.

- Hermiona…

Wybiegł za drzew i dopadł do niej. W jego oczach odbiło się prawdziwe oblicze ulgi.

- Hej… - wyszeptała, gdy położył dłonie na jej talii.

- Na Salazara, co ci się stało! Szukamy cię od trzech godzin! – wydyszał.

- Skręciłam kostkę, a nie zabrałam różdżki, nie mogłam iść… - tłumaczyła chaotycznie.

- Zwariuje kiedyś przez ciebie – westchnął, przyciągając ją do swojej piersi.

- Przepraszam ja…

- Przestań! Najważniejsze, że już cię znalazłem – uśmiechnął się do niej lekko, po czym wyjął swoją różdżkę.

Machnął nią, a z jej końca wyskoczyła srebrna jaszczurka. Latający Smok. Jego patronus…
Hermiona uśmiechnęła się lekko na ten znajomy widok.

                Srebrzysta wydra hasała dookoła niej, podskakując wesoło. Hermiona uśmiechała się do niej, zadowolona, że ma towarzystwo. Siedziała samotnie na wieży astronomicznej, nie chcąc myśleć za bardzo o tym, dlaczego Draco dziś nie przyszedł. Czyżby się przestraszył? Ten pocałunek w lesie zaskoczył ich oboje, ale jednak jeśli jego zamiarem było to, by jej teraz unikać, to…
Nagle usłyszała świst powietrza i po chwili Draco zeskakiwał już ze swojej miotły.
- Zaspałem – wydyszał, opierając miotłę o ścianę i podchodząc, by usiąść obok niej na kocu, o dziwo o wiele bliżej niż zwykł to robić.
Poczuła, jak jej ciałem wstrząsa delikatny dreszcz.
- Nic się nie stało – uśmiechnęła się do niego.
- Fajna. To wydra? – spytał, wskazując na patronusa, który wciąż podskakiwał dwa metry dalej.
- Och! Tak. Zapomniałam o niej – Hermiona machnęła różdżką, a wizja zniknęła.
- Pasuje do ciebie. Chyba ci już nawet mówiłem, że jesteś wydrą, prawda? – zaśmiał się.
- Wcale nie jestem! – oburzyła się. – Ciekawe, jaki jest twój patronus, co? Czyżby fretka? – odgryzła się.
Draco nagle spochmurniał i odwrócił głowę.
- Nikt, kto ma mroczny znak, nigdy go nie wyczarował – powiedział cicho.
- Och! – Hermiona dotknęła jego ramienia. – Przepraszam!
- W porządku – Draco uśmiechnął się lekko, ale Hermiona widziała, że zapewne jest mu przykro.
- Myślę, że mroczny znak nie będzie miał wpływu, jeśli wymyślisz naprawdę bardzo szczęśliwe wspomnienie! – zapewniła.
- Szczęśliwe? – zapytał cicho, patrząc na nią.
- Tak! Pokażę ci! Spróbuj… - zachęciła go.
Zgodził się.
Pierwszych kilka prób, obejmowało tylko srebrne mgiełki wydobywające się z końca jego różdżki.
Pierwszego cielesnego patronusa, wyczarował zaraz następnego dnia, po ich pierwszej wspólnej nocy.

- Znalazłem ją Nott, jakieś pięć kilometrów na zachód od waszego domu. Ma skręconą kostkę – powiedział Draco, a jego patronus po chwili zniknął.
Hermiona oderwała się ze wspomnień i spojrzała na niego zdziwiona.

- Przeszłam, aż tyle? – zdziwiła się.

- Najwyraźniej. Która kostka? – zapytał, przyklękając przy jej stopach.

- Lewa – mruknęła, mimowolnie krzywiąc się z bólu.

Draco od razu podwinął jej jeansy i szybko wypowiedział zaklęcie leczące, a ona odczuła prawdziwą ulgę.

- Dzięki! – uśmiechnęła się do niego szczerze.

- I tak nie powinnaś chodzić. Zaniosę cię… - zaproponował, łapiąc ją w talii i ostrożnie pomagając jej wstać.

Tuż nad nimi rozległ się kolejny, potężny grzmot.

Nagle tuż obok nich zmaterializował się srebrzysty Matagot.

- Całe szczęście! – oznajmił głosem Theo. – Nie wracajcie w te burzę do domu, bo zapowiada się na naprawdę ostrą. Bliżej będzie do naszej chatki myśliwskiej. Hasło do barier to: „Ślizgoni górą, Gryfoni kanałami…”. Sorry Granger, jakbym wiedział, że to usłyszysz,  to bym je zmienił – zachichotał patronus głosem Theo. – Po burzy, przyjadę tam po was na Testralu – obiecał, po czym Matagot zniknął.

- Chatka myśliwska? – zdziwiła się.

- Tak, to niedaleko, mniej niż kilometr. Chodź. Bezpieczniej będzie, jeśli wskoczysz mi na plecy, bo jeśli się potknę o korzeń z tobą na rękach, to obydwojga nas nie poskładają – zaśmiał się.

- Ja mogę sama…

- Nie upieraj się, Granger. To na nic! – uśmiechnął się do niej, po czym odwrócił tak, by mogła objąć jego barki i jednym skokiem przylgnąć do jego mokrego i wychłodzonego ciała.

Mimo tego, zrobiło jej się nienaturalnie gorąco, gdy jednym podrzutem poprawił jej pozycję, a ona oplotła jego szyję swoimi ramionami, wtulając policzek w tył jego głowy.

- Trzymaj się, ruszamy – poinformował ją, po czym bez najmniejszych problemów, czy choćby nawet zadyszki, wybrał kierunek i zaczął maszerować szybkim krokiem.

Burza naprawdę przybierała na sile, błyskawice raz po raz przecinały niebo, a grzmoty były coraz częstsze i coraz głośniejsze.

Na szczęście dość szybko dotarli do obszernej polany, na skraju której stała drewniana chatka. Z zewnątrz wyglądała na dość ponurą i zdewastowaną.

Podeszli do drzwi, a Hermiona zeszła wreszcie z jego pleców, szczęśliwa, że nie widział jak przez całą drogę zamykała oczy, by opanować się jakoś i nie pocałować go w kark, chcąc poczuć bliżej jego cudowne ciepło i upajający zapach.

- Jakie było hasło? – zapytał z przekornym uśmieszkiem.

- Nie licz na to, że je wypowiem. To już wolę tu zmoknąć na śmierć! – odparła, zakładając ręce na piersi.

Malfoy zaśmiał się, po czym przyłożył dłoń do starych drzwi i wyszeptał hasło, tak by bardziej jej nie drażnić. Coś zgrzytnęło i skrzypnęło i po chwili chatka stanęła przed nimi otworem.


💞💞💞

                Draco wszedł pierwszy, a Hermiona tuż za nim. Nie mogła ukryć swojego zdziwienia, rozglądając się po przestronnym wnętrzu. Całe pomieszczenie było wielkim salonem z aneksem kuchenny, kanapą i kominkiem, pod którym leżała skóra z jakiegoś puszystego zwierza. Po lewej stornie znajdowała się nowoczesna kuchnia, wraz z wyspą z błyszczącego marmuru. Regał naprzeciwko kuchni był pełen magicznych łuków i kusz, strzał, boltów, dziwnych sieci i czarodziejskich sideł.

- Polujecie na magiczne zwierzęta? – zapytała z zainteresowaniem, zamykając za sobą drzwi.

- Nott to lubi. Ja nie specjalnie – przyznał, podchodząc do lodówki i zaglądając do środka.

- Nie wiedziałam…

- Są napoje i jakieś zimne przekąski. Głodna? – spytał odwracając się do niej.

- Nie – odparła i wzdrygnęła się, gdy siła kolejnego grzmotu wstrząsnęła chatką.

- Przepraszam, głupek ze mnie – Draco szybko wyjął różdżkę i rzucił na nią zaklęcie suszące, najwyraźniej sądząc, że ten dreszcz przeszył ją z powodu zimna.
Zaraz powtórzył to zaklęcie na sobie, po czym ponownie zajrzał do lodówki.

- Jest wino – zauważył, wyjmując przyjemnie zmrożoną butelkę.

- To chętniej – zaśmiała się, podchodząc do kominka i siadając na podłodze.
Ostrożnie zdjęła but i spojrzała na swoją kostkę. Już nie bolała, mimo to skóra była zaczerwieniona i opuchnięta.

Draco wyjął z jakiejś szafki dwa kieliszki i za pomocą zaklęcia odkorkował butelkę.

- Mógłbyś? – Hermiona wskazała na zimne palenisko.

- Jasne! – blondyn machnął różdżką, a w kominku pojawiły się przyjemne płomienie.
Wyciągnęła w ich stronę dłonie z delikatnym uśmiechem, a przyjemne ciepło rozlało się po jej ciele i poprawiło jej nastroju, pomimo głośnych grzmotów za oknem.

Draco podszedł do niej z dwoma kieliszkami i usiadł tuż obok, tak blisko, że czuła wyraźnie jego zapach. Podał jej wino i uśmiechnął się przekornie.

- Proponuję toast, za twoją życiową niezdarność, Granger! – zaśmiał się.

- Wcale nie jestem niezdarna! – oburzyła się.

- Ostatni raz, jak ratowałem cię w czasie deszczu, też poszłaś do lasu bez różdżki – przypomniał jej, popijając z kieliszka.

Hermiona mimowolnie się zaczerwieniła. To właśnie wtedy… Pocałował ją po raz pierwszy… To wspomnienie było wciąż bardzo żywe w jej pamięci. By to ukryć, sama się napiła.

- Jak noga? – spytał, odkładając kieliszek i pochylając się nad jej kostką.

Syknęła cicho, gdy jego zimne palce zetknęły się z jej skórą.

- Wciąż boli? – zmartwił się, nieopatrznie rozumiejąc jej reakcję.

- Trochę – skłamała, nie chcąc się przyznać, że to od jego dotyku.

Draco podwinął jej mocniej nogawkę jeansów i delikatnie pomasował stopę.

Przygryzła wargę, nie chcąc pozwolić, by jęk zachwytu opuścił jej usta.
Jego potargane włosy, ten idealnie opinający jego ciało t-shirt, te cudowne oczy, w których odbijał się blask płomieni z kominka… Nie mogła się na niego napatrzeć, chłonąc jego obecność całą sobą. Był taki nieskazitelny, taki przystojny, taki znajomy…

Niespodziewanie Draco uniósł głowę i popatrzył jej w oczy. Mierzyli się przez chwilę spojrzeniem.


(Scena 18+)


                Nie wiedziała kiedy lampka z winem wypadła jej z ręki, a jego kieliszek również potoczył się pod drewnianej podłodze. Zdążyła tylko zarejestrować, jak wplótł swe palce w jej włosy, a zaraz później jego zimne usta, zetknęły się z jej gorącymi wargami.
Szybko objęła go za ramiona, przyciągając bliżej siebie, chcąc go poczuć mocniej, wchłonąć pod swoją skórę całego i nigdy nie wypuścić.
Całował ją z żarem, oddaniem i determinacją i było to bardziej niż właściwie.
Jego język w jej ustach, był władczy i dominujący, ale nie zamierzała się poddać bez walki, namiętnie oddając jego pocałunki i szarpiąc delikatnie jego miękkie włosy swoimi palcami.

Nie wiedziała kiedy, położył ją przed kominkiem i całował dalej, tak jakby nic poza tą chwilą i tym pocałunkiem się nie liczyło.

Pierwsza przeniosła usta na jego szyję, dobrze wiedząc, że bardzo to lubił. Znaczyła jego skórę mocnymi pieszczotami i lekkimi przygryzieniami, wyraźnie czując wibrację jego jęków pod swoimi wargami.

- Hermiona… - wychrypiał, gdy sięgnęła do brzegu jego koszulki i gwałtownym ruchem, pociągnęła ją w górę.

Gdy tylko pozbyła się tego skrawka odzieży, przewróciła go na plecy i powoli obdarzyła podobnie namiętnymi pocałunkami, jego tors.

- Salazarze… - westchnął ciągnąc za jej bluzkę.

Uniosła się nad nim i sama przeciągnęła ją przez głowę, a on westchnął cicho, patrząc na jej jasnoniebieski, koronkowy stanik.
Bez zawahania sięgnął do jej piersi, zamykając ją w swojej dłoni.

Podniósł się i pchnął ją tak, by to znów ona leżała na plecach.
Ścieżka jego pocałunków, zaczęła się u podstawy jej szyi i szybko przemieściła się w dół. Gdy zamknął usta na jej sutku, ssąc go przez lekko drapiącą koronkę, Hermiona krzyknęła. On zawsze potrafił doprowadzać ją do obłędu swoimi pieszczotami.

Uniósł ją, by dostać się do zapięcia jej stanika, po czym od razu się go pozbył.
Nie kazał jej czekać, tylko natychmiast powrócił do przerwanej czynności.
Najpierw polizał jej sutek swym gorącym, gładkim językiem, później dmuchnął na niego lekko, a po chwili zamknął swe usta dookoła niego, najpierw pieszcząc go wargami, a później ssąc mocno i namiętnie.

Hermiona wiła się pod nim, kompletnie rozemocjonowana, tym co jej robił. Wiedziała, że tym razem to się stanie. Nikt im nie przeszkodzi… Byli sami, w tej starej chatce, pośrodku lasu, z burzą szalejącą nad nimi. Przed płonącym kominkiem, półnadzy, z białym winem rozlanym dookoła.

- Skarbie… - zamruczał, gdy na chwilę zesztywniała, pochłonięta chaotycznymi myślami.

Uniósł głowę i popatrzył jej w oczy.

- Hermiona…?

- Nie hamuj się! – zażądała, przyciągając go mocniej do siebie i znów całując desperacko i bardzo namiętnie.

- Nie zamierzam… Slazarze. Już ani chwili dłużej… - wymruczał, podnosząc się i sięgając do zapięcia jej jeansów.

Hermiona westchnęła, gdy zdjął jej drugi but, a później zsunął z niej materiał, ostrożnie, tak by nie urazić kontuzjowanej nogi.
Ponownie pochylił się nad nią i pocałował ją z czułością, jednocześnie sunąc swoimi palcami po jej nagim udzie.
Dobrze wiedziała dokąd zmierzał i Merlin jej świadkiem, chciała tego, niczym kolejnego łyku powietrza.
Draco zamruczał jej w usta, gdy jego palce przesunęły się po koronkowym materiale, jasnoniebieskich fig. Najpewniej wyczuł, jak gorąca i mokra już była.
Hermiona mimowolnie uniosła nieco mocniej biodra, tak by poczuć jego dotyk bardziej.

- Moja dziewczynka… - zamruczał znowu. – Jak zwykle niecierpliwa… - wyszeptał, odrywając się od niej i znów schodząc pocałunkami w dół jej ciała.

Hermiona nie panowała już nad jękami, które bez udziału jej woli, opuszczały jej usta. Wiedziała, że powrót do intymnej relacji z Malfoyem, będzie cholernym błędem, jednak nic nie mogła na to poradzić. Jego usta i ręce na jej ciele, wprawiały ją w stan, w którym nie była od lat… Tylko on jeden to potrafił.

Westchnęła cicho i wplotła palce w jego włosy, gdy całował jej brzuchu, tuż przy skraju fig. Jego pocałunki były czułe i namiętne, ale jednocześnie zachłanne i pożądliwe, jakby znacząc nimi jej skórę, chciał podkreślić, że należy ona teraz do niego.
Należała… Nie tylko teraz. Od zawsze. Na zawsze. Cała.

- Draco… ja… - wyszeptała, czując, jak zsuwa z niej majtki.

- Cii… Nie myśl. Nie analizuj. Poddaj się. – szeptał tuż przy jej skórze, po każdym zdaniu składając delikatny pocałunek, coraz wyżej wewnętrznej strony jej ud.

- O Merlinie! – jęknęła, gdy poczuła jego oddech w swoim najbardziej wrażliwym punkcie.

Dobrze wiedział, że jak bardzo uwielbiała, gdy jej to robił. Ile to razy, budziła się w środku nocy z jego głową pomiędzy swoimi udami, pieszczona przez niego w ten niesamowicie idealnie intymny sposób?

Zagryzła wargę i zacisnęła swoje dłonie – jedną na jego włosach, a drugą na barku, gdy zaczął ją kochać swoimi ustami, chciwie wsłuchując się w każdy jej głośniejszy jęk.
Wiedziała, że nie wytrzyma długo. Tak bardzo go pragnęła w każdej jednej chwili, w której stykali się ze sobą w ciągu ostatnich kilku dni, że ten orgazm musiał być kwestią ledwo paru minut…

                Znał dobrze jej ciało. Wiedział, gdzie nacisną mocniej, gdzie poruszyć językiem szybciej, by doprowadzić ją tym na skraj obłędu. Całował jej kobiecość z zapamiętaniem i własnym pomrukiem satysfakcji, czując jak gorąca i wilgotna jest dla niego. Wiedział, że wkrótce z tego skorzysta… W przeszłości uwielbiali się zabawiać w miłość oralną, czasem bardzo długo leżąc w pozycji 69 i pieprząc się swoimi ustami tak, aż obydwoje nie doszli dwa albo trzy razy. Byli wtedy naprawdę niewyżyci… I cholernie szczęśliwy. I on teraz też taki był.

Jego Hermiona leżała pod nim, głodna, chętna, spragniona i praktycznie gotowa, by dał jej orgazm. Jego żona. Jedyna kobieta, którą w życiu pokochał, szeptała teraz jego imię, przeplatanymi krótkimi westchnieniami o tym, jak jej z nim cudownie.

Chciałby tak leżeć między jej nogami, cały dzień, a później noc i kolejny dzień… Wiedział jednak, że nie wytrzyma za długo w oczekiwaniu. Zbyt mocno jej pragnął. Dlatego przycisnął język mocniej do jej gorącej cipki i poruszył nim jeszcze kilka razy.

Hermiona wygięła się pod nim, krzyknęła, a zaraz później jej ciałem wstrząsnął potężny dreszcz. Oderwał się od niej i uniósł trochę, nie mogąc sobie podarować widoku jej oczu, tak rozkosznie wypełnionych mgiełką spełnienia. Sprawił, że było jej dobrze. Cieszyło go to…

- Godryku… - wymruczała, oddychając ciężko.

- Mam na imię Draco – zachichotał przesuwając się wyżej by móc sięgnąć jej ust.

Popatrzyła mu w oczy, gdy pochylił się nad nią i wplatając mu znów palce we włosy, przyciągnęła jego głowę do pocałunku. Nigdy nic nie mieli przeciwko całowaniu się po seksie oralnym. Chyba nawet oboje to lubili…

- Dlaczego wciąż masz na sobie spodnie, Draco - bożku seksu? – zapytała namiętnie.

Zaśmiał się tuż przy jej ustach. Kazał jej się tak nazywać, po tym jak jednej nocy doprowadził ją, aż do pięciu orgazmów. Miło, że wciąż pamiętała tę chwilę jego triumfu…

Hermiona uniosła się i pchnęła go na plecy i na nowo zaczęła wędrować pocałunkami po jego ciele. Pozwolił jej na to, czekając aż się upora z jego jeansami. Wiedział jednak, że nie może pozwolić jej wziąć się w usta. Doszedłby z prędkością zaklęcia, gdyby mu to dziś zrobiła.  Chciał tylko znaleźć się znów w niej, głęboko i mocno, tak jak zawsze lubił.

Hermiona sprawnym ruchem zsunęła z niego spodnie i bokserki i szybko złapała go w swoją dłoń. Syknął cicho i zamruczał, gdy poruszyła nią sprawnie w górę i w dół.

Nim jednak pochyliła się nad nim, by go zadowolić, podniósł się, złapał ją za ramiona i przyciągnął mocno do siebie, zmuszając by na nim usiadła.

- Weź mnie, Granger. Jestem cały twój – wyszeptał patrząc jej w oczy.

Hermiona westchnęła cicho po czym lekko siknęła głową, uniosła się na kolanach i sprawnym ruchem złapała go w dłoń. Opuściła się na niego powoli, tak by przyzwyczaić się do jego rozmiaru i by on miał czas zaakceptować tę ciasnotę, wilgoć i cholernie upajające gorąco.

- Kurwa… - wyrwało mu się z gardła, gdy znalazł się w niej cały.

Uprawiał w życiu wiele seksu, w różnych miejscach, z różnymi kobietami.

Ale to co czuł, będąc teraz tak głęboko w gorącym wnętrzu Hermiony Granger – Malfoy, nie mogło się równać z żadnym z tych przeżyć.

Leżał pod nią, bezbronny, obnażony i porażony tym, jak cholernie jest mu teraz dobrze… i właściwie.
Otworzył oczy i patrzył, jak Hermiona zaciska powieki, odchyla głowę i zaczyna poruszać się na nim, przyjmując go w sobie z jękami rozkoszy.

- Kurwa… - powtórzył, uświadamiając sobie, że czuje się teraz, jakby ktoś dał mu wypić jakiś życiodajny eliksir. Jakby wrócił do domu po długiej, przykrej wędrówce. Jakby nie było dla niego właściwszego miejsca na ziemi.

Jego żona… jego naturalnie piękna, namiętna, idealna żona brała go całego i oddawała mu się cała. Niczego więcej nie chciał w swoim życiu. Tylko tego. Tylko jej.

                Uwielbiała to. Zawsze. Patrzenie na niego, jak leży pod nią, a to ona dominuje go i bierze, jakby należał tylko do niej, sprawiało jej wręcz perwersyjną satysfakcję. Nic nie mogła na to poradzić. Od ich pierwszego razu. Od chwili, gdy położył na niej swojej ręce i odebrał jej niewinność. Od chwili, gdy doszedł w niej ten pierwszy raz, tylko on miał ją tak naprawdę całą. Tak, jak właśnie teraz. Była jego. Tak cholernie mocno i bezgranicznie jego…
Jego twarz wyrażała coraz większą rozkosz. Złapał ją mocno i wyrzucał w górę swoimi biodrami, zgrywając idealnie ich wspólny rytm. Wiedziała, że jest mu dobrze… A za chwile będzie wspaniale.

Trzymając ją w pasie, Draco podniósł się i usiadł, nadal pozostają w niej, napierając na nią szybko i wchodząc w nią tak głęboko, jak tylko zdołał.  Pocałował ją żarliwie, a później zgodnie zajęczeli w swoje usta, ciasno spleceni, obydwoje świadomi tego, że nadal było im ze sobą rewelacyjnie w tych sprawach.
Cała chatka była wypełniona odgłosami ich wspólnych jęków i ciężkich oddechów.
Czuła, że obje są blisko…
On też to wiedział, dlatego szybkim ruchem odwrócił ją na plecy. Oplotła go mocno swoimi biodrami i ramionami, nie chcąc pozwolić, by opuścił ją chociaż na chwilę przed słodkim końcem.
Poruszał się coraz szybciej, w chodząc w nią z całą siłą, a ona mruczała i wyginała się, chcąc być jak najbliżej.

- Skarbie… - wydyszał chrapliwie.

Otworzyła oczy i spojrzała w jego szaro-niebieskie tęczówki, wiedząc, że tego oczekiwał. Zawsze chciał patrzeć jej w oczy, gdy w niej dochodził… i gdy ona dochodziła pod nim.

- Smoku…  - szepnęła.

Nagle poczuła, jak drugi orgazm szarpie gorącą falą jej wnętrze, a biodra same uciekając do góry.

- Hermiona! O kurwa! – wyjęczał, poruszając się ostatni raz i opadając na nią swoim ciałem.

Czuła, jak jego gorące nasienie wypełnia jej wnętrze, a on drży w jej ramionach, spocony i spełniony.
Wplotła palce w jego włosy i właśnie zrozumiała, że wszystkie jej plany i zasady znów przepadły.

Nadal go kochała. Nigdy nie przestała. I bała się, że chyba już nigdy nie przestanie. 


💞💞💞

I jak? Zadowolone po seksach? 
Walczyłyście jak lwice o ten rozdział. 
Zapewniam, że seksóff w tym opowiadaniu będzie naprawdę bardzo dużo - bądźcie spokojne 😋

A teraz proszę o chwilę cierpliwości... Musze się ogarnąć kilka spraw, ale obiecuje, że nie znikam na długo! 💚

Buziaki i pozdrowienia! 

 

bardzo