20. Teraz nie mów... to wciąż my!

 Dedykacja: Dla lubiących fajne fanarty 😋 

💞💞💞

- Herm…

Ciszy szept w jej uchu, przywrócił ją do rzeczywistości z lekkiej drzemki. Potrzebowała kilku sekund, by zorientować się, że nadal znajduje się na podłodze przed kominkiem, jest nago… I leży na jego klacie, ciasto do niego przytulona.

- Zasnęłam? Przepraszam… – uniosła się i potarła twarz. 

- Nie szkodzi! Chodzi tylko o to, że burza już się skończyła… - Draco przesunął dłonią wzdłuż jej kręgosłupa, w ogóle nie skrępowany jej, ani swoją nagością.

- Jest tu gdzieś łazienka? – zapytała, bardziej niż świadoma tego, że gapił się na nią wyczekująco, jakby zastanawiając się, czy zaraz powie mu, że to co zrobili, to był błąd…

Najpewniej był. Jednak i tak nie potrafiła tego teraz żałować. Nie po dwóch najlepszych orgazmach od sześciu lat…

- W tamtą stronę – powiedział, wskazując jej drzwi, których wcześniej nawet nie zauważyła.

Pozbierała swoje rzeczy z podłogi, starając się robić wrażenie, że wcale jej się nie śpieszy, by już przed nim uciec.

- Nie gap się, Malfoy – upomniała go.

- Spróbuj mnie powstrzymać, Granger! – uśmiechnął się złośliwie, ciągle taksując ją wzrokiem.

Prychnęła pod nosem i weszła do maleńkiej toalety, w której była tylko muszla klozetowa i umywalka.

Ubrała się i ochlapała twarz wodą.

Coraz mocniej zaczęło docierać do niej, co tak właściwie się wydarzyło. To co się stało, niczego im w przyszłości nie ułatwi… Ale przynajmniej to nieznośne napięcie, które czuła w zasadzie od tego pierwszego po latach spotkania w jego gabinecie, wreszcie trochę osłabło.

Gdy wróciła do saloniku, Draco był już ubrany, a rozlane wino uprzątnięte za pomocą zaklęcia. Lampki znów stały na blacie, napełnione nową porcją jasnego trunku.

- Pomyślałem, że może chcieć ci się pić – uśmiechnął się do niej prowokacyjnie, wskazując na wino.

- Jak zawsze jesteś bardzo domyślny – odpowiedziała, również się uśmiechając.

Jeśli liczył na to, że ją zawstydzi lub zmusi do tego, by była w jakiś sposób skrępowana, to mógł o tym zapomnieć. Nie miała już dziewiętnastu lat. 

Napili się wina, rzucając sobie krótkie spojrzenia i dzieląc ze sobą coś na kształt rozbawienia.

Draco wreszcie odstawił lampkę i bez zawahania podszedł do niej. Złapał jej twarz i pocałował ją. Powoli, rozmyślnie i bardzo czule…
Oddała jego pocałunek.

- Żałujesz? – spytał cicho, patrząc jej w oczy.

- A wyglądam, jakbym żałowała? – zadała własne pytanie, kładąc mu dłonie na ramionach i sięgając po kolejny pocałunek.

Malfoy zamruczał lekko w jej usta. Spodobało jej się to...  

Nagle usłyszeli jakiś dźwięk, dochodzący sprzed chatki. Oderwali się od siebie, a Draco westchnął i poszedł otworzyć drzwi.


💞💞💞


- Jestem! Przeżyliście? – spytał ich wesoło Theo, zeskakując z dużego Testrala, do którego przywiązany był drugi, chyba jeszcze większy.
Po wojnie prawie nikt nie miał już problemu z tym, by je zobaczyć.

- Poradziliśmy sobie za pomocą twojego wina – zaśmiała się Hermiona, wychodząc za Draconem przed domek.

- Och! To może jednak przyjechałem nieco za wcześnie? – zażartował Theo, mrugając do nich porozumiewawczo.

- Nie zmieniaj się w Zabiniego. Jeden pajac w tej paczce wystarczy! – dociął mu Draco.

- Spoko! Ślizgońska drużyna PMZ zawsze w formie! – śmiał się Theo.

- PMZ? To skrót od: pijacy, mendy i zdechłe gumochłony? – zakpiła Hermiona.

- Przystojni, mądrzy i zabawni, Granger! – zawołał z teatralnym oburzeniem Theo.

- Z tym, że przystojny w tej drużynie jestem tylko ja! – wyszczerzył się Malfoy.

- Ale za to mądrzy, tylko dwaj pozostali – Hermiona uśmiechnęła się do niego słodko.

- Granger…! - warknął ostrzegawczo, mimo wszystko wciąż rozbawiony.

- Salazarze! Pozwólcie mi kiedyś przyjść i tylko sobie posłuchać, jak się kłócicie! To musi być bardzo fajna rozrywka! – zaśmiał się Nott.

- Drugie ostrzeżenie, Nottie! –  fuknął na niego Draco.

- Dobra, dobra, chodźcie już, bo Tammy się martwi. Jak twoja kostka, Hermiono? – spytał, gdy podeszli do Testrala.

- Dobrze, dzięki. I przepraszam, że przysporzyłam wam kłopotów…

- Nie wygaduj głupot! Nic takiego się przecież nie stało, poza kilkoma dodatkowymi, siwymi włosami, u Smoka, ale u niego akurat nie widać… – zażartował Theodore.

- Już mi się nawet nie chce cię opieprzać, Nott – westchnął Draco, łapiąc Hermionę w talii i sadzając na wielkim zwierzęciu.

Mimo, że leciała już kiedyś na Testralu, to i tak poczuła mocny dyskomfort. Dobrze, że Draco od razu usiadł tuż za nią i objął ją ramionami, łapiąc za lejce.

- No to lecimy! – Theodore wskoczył na swojego rumaka i pierwszy wzbił się w powietrze.

- Trzymaj się, mała – mruknął jej do ucha Draco, po czym bez problemu zmusił zwierzę do galopu i tego, by szybko pofrunęło za swoim kompanem.
Hermiona zamknęła oczy i wtuliła się mocniej plecami w jego tors. Mimo wszystko, przy nim czuła się naprawdę bezpiecznie.

 
💞💞💞

                Podróż do domu Theo trwała krótko. Gdy wylądowali w ogrodzie, Tammy i Sammy zaraz znalazły się przy nich, pytając czy wszystko w porządku i czy czegoś im nie trzeba.
Hermiona podziękowała za troskę, przeprosiła za kłopot i od raz zdecydowała się pójść do sypialni, by móc szybko wziąć prysznic.
Draco chciał pójść razem z nią, ale Nott zaproponował mu szklaneczkę ognistej w swoim gabinecie. Postanowił skorzystać. Po dobrym seksie, zawsze lubił wypić dobrego drinka.

- No to teraz opowiadaj! – zażądał Theodore, ledwo zamknęły się za nimi drzwi.

- Zapytałbym cię o czym, ale dobrze wiem, że to właśnie na takie pytanie czekasz  – Draco uśmiechnął się złośliwie i przyjął szklaneczkę z alkoholem

- Nie wnikaj w szczegóły, powiedź mi tylko czy na kolejnym treningu, Zabb pochwali mi się tą swoją wymarzoną rękawicą ze skóry garboroga? – Nott wyszczerzył się do niego przekornie.

- Tylko jeśli zdążą mu ją przysłać – odpowiedział, nie mogąc się lekko nie uśmiechnąć.

- Staaaaary! – zawył podekscytowany Nottie.

- Dość! Masz odpowiedź na swoje pytanie, a teraz daj mi spokój. I skończcie wreszcie plotkować o mnie z Diabłem, jak dwie stare baby z bazaru z Pokątnej! Na Salazara! Jesteście obaj żonaci…! Pora dorosnąć! – wytknął mu.

- Wszyscy jesteśmy żonaci! Ty też! – przypomniał mu Theo.

- Nadal nie dociera to do mnie za mocno… - przyznał szczerze.

- Wyglądacie razem jak z obrazka, seryjnie. Nie mogłem się wczoraj na was napatrzeć przy ognisku! – wyjawił mu Nott.

- Przytuliła się, bo nie chciała, bym przypierdolił Bootowi. A właśnie! Po co zaprosiłeś tu tego tępego chuja? – Draco rzucił mu wrogie spojrzenie.

- To nie ja! To Pansy go tu przywiozła, bo podobno negocjuje dla niej jakiś ważny kontrakt i koniecznie chciał z nią spędzić ten weekend…

- Między nimi coś jest? – spytał ciekawsko Draco.

- Pewnie tylko niezobowiązujący seks, bo chcieli mieć jedną sypialnię. Niemniej… Boot podobno bardzo chciał tu przyjechać i obawiam się, że…

- Co? – Draco przyjrzał mu się uważnie.

- On wiedział, że będziesz tu z Hermioną. Kilka razy o nią pytał, zanim przyjechaliście… No i próbował podpytywać Tammy, jaką intercyzę spisujecie… 

- I jak ja mam mu nie wybić zębów? – zapytał, zaciskając pięści.  

- Sam zauważyłem, że wczoraj ciągle się na nią gapił, a jak wypił, to już w ogóle go trochę ponosiło – westchnął Theodore.

- Trochę? Gdyby nie Hermiona, to Zabini wyciągałby mnie teraz z aresztu aurorów. Ten pieprzony laluś, leciał na nią jeszcze w szkole. Jebany, słodki krukonik! Przynosił jej książki i ciągle ją zaczepiał z tymi swoimi maślanymi oczkami! – wspominał z rozdrażnieniem Draco.

- Ale cię to musiało wkurwiać! – zaśmiał się Nott.

- Nie pyta! I najgorsze, że nawet nie mogłem mu wtedy przyłożyć, by ktoś nie nabrał niepotrzebnie podejrzeń.

- W każdym razie, cieszę się, że układa ci się z Hermioną… - Nott wyszczerzył się do przyjaciela.

- To za dużo powiedziane… Ale w każdym razie, zerwałem kontakt z Anną, więc… -  niepewnie wzruszył ramionami.

- Naprawdę? Fantastycznie Smoku! – Theo podszedł i z uśmiechem poklepał go po ramieniu.

- Zobaczymy, co będzie – westchnął Draco, kończąc swojego drinka.

- Dziś na pewno będzie piknik w jadalni. Tammy rozłożyła tam koce i poduszki po całej podłodze. Flint nam będzie grał, a w kominku będziemy piec różowe pianki! – roześmiał się.

- Brzmi fantastycznie – Draco uśmiechnął się, odstawił szklankę i podszedł do drzwi.

- Smoku? – zawołał za nim Nott.

- Tak?

- Wiem, że kochacie się z Zabinim, jak dwie plumpki , ale zapewniam cię, że to ja będę lepszym materiałem na chrzestnego! – Theo zaprezentował wszystkie ząbki w szerokim uśmiechu.

Draco wywrócił oczami.

- Jeśli ty i Zabini, to cały mój wybór, to gdzie tu jest wybór? – zażartował.

- Masz jeszcze w odwodzie Weasleya i Pottera… - Theodore uśmiechnął się złośliwie.

- Spierdalaj Nott! – Draco posłał mu zniesmaczone spojrzenie, po czym wyszedł z gabinetu w asyście śmiechu przyjaciela.

- Brawo Smoku… Brawo Herm… - wyszeptał sam do siebie Theo. – Oby tak dalej!


💞💞💞

                Tammy naprawdę robiła wszystko, by zaplanowany piknik się udał. Zmieniła jadalnie w zaczarowaną łąkę, a sufit był teraz pięknym, błękitnym niebem, z białymi puszystymi obłoczkami. Hermiona patrzył, jak suną leniwie, leżąc wygodnie na dużej poduszce, a Tilly rozczesywała jej długie włosy i zaplatała na nich fantazyjne warkoczyki. Draco leżał tuż obok z rękami za głową, chyba trochę zawiedziony tym, że przez małą, wzorem innych par, nie mogą się teraz przytulać.
Marcus Flint wygrywał na swojej gitarze ckliwe balladki i ogólnie panowała atmosfera rozluźnienia i lenistwa.

- Komu jeszcze ambrozji? – zapytał głośno Theo, przechadzając się pomiędzy nimi z butelkami z whisky i winem.

Draco bez słowa uniósł swoją szklankę, a Nott natychmiast podszedł, by uzupełnić puste szkoło.

- A co dla ciebie, Hermiono? Nie masz już wina… – zauważył gospodarz.

- Dziękuję, ale już nic… Trochę boli mnie głowa, a nie chcę tego pogorszyć – odpowiedziała z uśmiechem.

- Boli cię głowa? – Draco odwrócił się i spojrzał na nią z troską.

- Nic dziwnego, skoro ta mała sadystka, tak cię tu maltretuję! Tilly, zostaw wreszcie ciocię w spokoju! – nakazał jej Theodore.

- Ależ nie! To nie dlatego! – zaprzeczyła od razu Hermiona.

- I tak, już wystarczy. Idź do babci Dammy na górę! – pogonił córkę.

- Dobrze. Pa ciociu! – Tilly cmoknęła Hermionę w czoło, po czym od razu wybiegła z jadalni.

- Jak byś chciała jakiś eliksiry na ból głowy, to wołaj – zaproponował Nott, po czym odszedł do innych gości, oczekujących na procenty.

Draco odstawił swoją szklankę i zbliżył się do niej.

- Na pewno wszystko ok? Może chcesz wrócić już do domu?

- A nie obraziliby się? Czuję, że przez ten deszcz, może mnie łapać jakieś lekkie przeziębienie… - przyznała.

Malfoy pochylił się nad nią i cmoknął ją w czoło, podobnym gestem, jak przed chwilą Tilly.

- Jesteś nieco ciepła… - zaniepokoił się.

- Gardło też mnie trochę drapie – przyznała, pocierając szyję.

- Wracamy do domu! Mój magomedyk przyjdzie cię zbadać – zdecydował.

- Nie wygaduj głupot! Wystarczy eliksir rozgrzewający i jutro będę jak nowa – zaśmiała się, po czym od razu zakasłała.

- Zostań tu, a ja pójdę nas spakować.

- Tammy i Theo na pewno się nie obrażą, że wyjeżdżamy wcześnie? – upewniła się.

- Oczywiście, że nie. Leż, zaraz wracam! – Draco podniósł się i szybko wyszedł z jadalni.

Hermiona zamknęła oczy i odetchnęła lekko.

- Ciężko go od ciebie odpędzić – usłyszała.

Otworzyła powieki i patrzyła na to, jak Terry  Boot siada na kocu obok niej.

- No wiesz, jak to bywa… Wciąż nie umiemy się sobą nacieszyć – odpowiedziała z uśmiechem.

- To prawda, że już za tydzień bierzecie ślub? – spytał cicho.

- Tak. Prywatnie tylko ze świadkami – sprecyzowała.

- To strasznie szybko! – poskarżył się.

- Taaa, dosłownie odbiło nam z miłości – powtórzyła to, co mówili sobie wtedy, gdy też w tak krótkim czasie, zdecydowali się pobrać w Monako.

 - Pięknie tu… - wyszeptała, zrelaksowana w jego ramionach na leżaku, na prywatnej części ich plaży w Monako.
- Należały nam się wakacje, po tym wiecznym ukrywaniu się w apartamencie – odpowiedział, przeplatając jej włosy pomiędzy swoimi palcami.
- Rzeczywistość bywa taka ponura – zaśmiała się lekko. – O wiele lepiej żyć wśród tak pięknych widoków! – wskazała na błękitną wodę.
- Więc zostańmy tu na zawsze – zamruczał, delikatnie sunąć nosem po jej karku.
- Byłoby cudownie! – westchnęła.
- Każda chwilą z tobą, jest cudowna – powiedział, a ona mu uwierzyła.
- Będziesz mieć ich wiele, skoro zgodziłam się kiedyś za ciebie wyjść – zaśmiała, się i uniosła dłoń, patrząc na swój śliczny pierścionek z okrągłym brylantem.
- Kiedyś brzmi, jakbyś szukała jakiejś drogi ucieczki – droczył się, szczypiąc ją w ramię.
- Jeśli ktoś tu ucieknie, to ty… Ślizgoni nie słyną z odwagi – odgryzła się.
- Wredna jędza! – zawołał, szczypiąc ją jeszcze raz.
- Widzisz? Dobrze się zastanów, czy naprawdę to tego chcesz na resztę życia! – roześmiała się.
Przesunął się tak, by móc spojrzeć jej w oczy.
- A ty? Jesteś pewna, że mnie chcesz na zawsze? – wyszeptał.
- Przecież wiesz, że tak! – odpowiedziała z całą mocą.
- Więc pobierzmy się tutaj! Mają tu piękną kaplicę… Być może nawet… jutro? – zaproponował.
- Zwariowałeś? Nie mam przecież pozwoleń, ani nic… - Widać było, że jego propozycja kompletnie ją zszokowała.
- Pozwolenia załatwię do południa, a ty w tym czasie możesz sobie kupić jakąś suknie i zamówić kwiaty… - planował coraz bardziej podekscytowany.
- Ty mówisz poważnie? – upewniła się, nadal kompletnie zaskoczona.
- Tak! – Draco pochylił się i pocałował ją mocno. – O niczym innym nie marzę, jak tylko o tym, byś została moją żoną! – zapewnił, zanim znów sięgnął jej ust.
- Ale to jest szalone… - westchnęła, powoli poddając się jego pieszczotą.
- Jak wszystko, co nas łączy. Dobrze wiesz, że prawdopodobnie obojgu nam odbiło z miłości…
- Masz rację! To pasuje, do tego wszystkiego, co się z nami działo! – roześmiała się. – Zróbmy to! Weźmy jutro ślub! – zawołała, odwracając się i zarzucając mu ramiona na szyję.
- Kocham cię!
- Ja ciebie też, Draco... Obłędnie!

- Tobie odbiło Hermiono?  Nie znam bardziej racjonalnej i poukładanej osoby, niż ty… - powiedział Terry, a ona starała się odpędzić od siebie wizję dawnych wspomnień.

- Ludzie się zmieniają – powiedziała dyplomatycznie.

- Może zwykli ludzie, ale nie Hermiona Granger! – zaśmiał się Terry.

- Powiem ci to wyraźnie i mam nadzieję, że mnie zrozumiesz. Cokolwiek sobie myślisz o tej sytuacji, mało mnie to interesuje.  Za tydzień o tej porze, będę już jego żoną, a za dwa, spotkamy się na naszym przyjęciu ślubnym – Hermiona zdobyła się na uśmiech.

- O ile Pansy mnie tam zabierze, bo Malfoy nie raczył mnie zaprosić – burknął, najwyraźniej niezadowolony.

- W takim razie, to ja cię zapraszam! Przyjdź i ciesz się z nami naszym szczęściem – Hermiona miała nadzieję, że zabrzmiała szczerze i prawdziwie.

- Dzięki… Gdy zobaczyłem, że zerwałaś zaręczyny z Georgem Weasleyem, od razu pomyślałem o tym, żeby wysłać ci jakąś sowę z propozycją wyjścia na kawę… Ale wtedy musiałem nagle wyjechać z jednym moim zawodnikiem do Holandii, a gdy wróciłem, to akurat ukazał się artykuł o waszych zaręczynach… Przegapiłem swoją szansę – zaśmiał się ponuro.

- Nie, Terry… Spotkałam się z Draco w dzień zerwania moich zaręczyn i od razu między nami zaiskrzyło – skłamała.

- Ale to nie przez niego je zerwałaś? – spytał ciekawsko.

Hermiona spojrzała na niego.

- Jesteś menadżerem zawodników Qudditcha, a mój były narzeczony jeździł na każdy mecz swojego brata… W towarzystwie. 

- Tak właśnie coś podejrzewałem… Nawet miałem zamiar ci o tym dyskretnie napisać, jeszcze przed waszym ślubem – zapewnił z przepraszającym uśmiechem.

- Na szczęście jego zdrada wyszła mi na dobre – stwierdziła oględnie.

- No tak, Malfoy to doskonała partia… - Terry skrzywił się pod nosem.

- Wyszłabym za niego, nawet jeśli byłby sprzątaczem na Pokątnej! – warknęła, wściekła, że ktoś znów jej sugeruje, że tylko kasa gra tu jakieś znaczenie.

- Miło mi to słyszeć kochanie…

Hermiona odwróciła głowę i spojrzała na Dracona.

- Nie musisz jednak nikogo przekonywać o tym, że nie wychodzisz za mnie dla pieniędzy. Wystarczy, że ja to wiem. Nie warto się przejmować tak płytkimi ludźmi, którzy nie widzą niczego poza forsą – szydził blondyn, patrząc nienawistnie na Boota.

- Masz rację – zgodziła się, podnosząc się i ignorując tępy ból w skroniach.

- Nikomu nie musimy udowadniać, że nasze uczucia są prawdziwe – powiedział, wyciągając do niej dłoń i przyciągając ją do siebie.

- Zgadzam się, skarbie – Hermiona przytuliła się do niego i przymknęła oczy, teraz już przekonana, że naprawdę rozkłada ją jakieś przeziębienie.

- Ja absolutnie nie chciałem… - Boot zaczerwienił się gwałtownie.

- Nic nie szkodzi, Terry. To nie jest ważne – westchnęła Hermiona. – Idziemy się pożegnać? – spytała Malfoya.

- Rozmawiałem już z Tammy, jest teraz w salonie – poinformował ją Draco.

- To też tam pójdę. Do zobaczenia – pomachała do dawnego krukona, po czym odwróciła się i wyszła.


💞💞💞


Draco zmierzył byłego krukona wrogim spojrzeniem.

- Nigdy cię nie lubiłem, Boot – poinformował go chłodno.

- Zapewniam, że ze wzajemnością, Malfoy! – Trevor wstał i zacisnął pięści.

- Wiele razy marzyłem o tym, że ci przyłożę w tę pyszałkowatą twarz! – ciągnął Draco, niezrażony złością mężczyzny.

- Tylko byś spróbował!

- Tak. Zapewne podałbyś mnie od razu do sądu, by wysępić jak największe odszkodowanie. Już ja znam dobrze, takie małe szuje jak ty.

- Uważaj Malfoy! – zawołał Terry, czerwieniąc się gwałtownie.

- To ty uważaj! Zbliż się tylko do Hermiony, a zapewniam cię, że w tym kraju nie podpisze z tobą kontaktu nawet zawodnik czwartej ligi gargulków!  

- Bo się wystraszę…

Draco zrobił krok w przód i uśmiechnął się demonicznie.

- Nie zadzieraj ze mną Boot! Nigdy więcej! Jeśli nie chcesz pójść na samo dno…

- Och! Groźny pan Malfoy! – zakpił Terry, jednak efekt był marny, gdyż głos mu trochę zadrżał.

Draco uśmiechnął się triumfująco.

- Dokładnie tak, niedorobiony krukonie. Zapamiętaj! I się odpierdol od niej raz na zawsze! – powiedział, odwracając się i odchodząc.


💞💞💞


                Wstrząsały nią dreszcze, dlatego była naprawdę szczęśliwa, gdy w ciepłej piżamie wsunęła się pod swoją kołdrę. Łóżko w jej sypialni, w domu Dracona było duże i bardzo wygodne.
Westchnęła cicho, rozmyślają sobie o tym, co wydarzyło się dzisiejszego przedpołudnia, licząc, że same wspomnienia ją rozgrzeją. Z pół snu wybiło ją ciche pukanie do drzwi, a po chwili do pokoju  wszedł Draco, a zaraz za nim Bob niosący jakąś tacę.  

- Jak się czujesz? – zapytał troskliwie.

- To tylko zwykłe osłabienie – odpowiedziała od razu, ale mimowolnie zadrżała.

- Masz gorączkę… Może jednak wezwiemy magomedyka? Robercie…

- Draco! To tylko przeziębienie! Zaraz przywołam eliksir pieprzowy i wystarczy…

- Mamy tu coś lepszego z apteczki Adelajdy – Draco skinął na kamerdynera, który podszedł do niej z tacą.

Okazało się, że była na niej jakaś fiolka z żółtym płynem i szklanką wody.

- Dziękuję… – Hermiona usiadła, ignorując ból gardła i głowy, po czym bez protestów wypiła płyn i zapiła go szybko. Od razy potem zakopała się z powrotem pod kołdrę.

- Jeśli w nocy dalej będziesz gorączkować, to wołam uzdrowiciela – powiedział Draco, tonem nieznoszącym sprzeciwu.

- Nic mi nie będzie – westchnęła i znów zadrżała.

- Dzięki Bob, dam znać, jeśli będziesz jeszcze potrzebny – Malfoy odesłał kamerdynera.

- Dużo zdrowia, pani Malfoy! – Bob ukłonił się nisko, po czym zaraz wyszedł.

- Dziękuję bardzo - uśmiechnęła się słabo. 

- Potrzeba ci czegoś jeszcze?

- Mógłbyś mi podać koc z szafy? Te dreszcze mnie wykończą… - westchnęła, znów się wzdrygając.

Draco prychnął pod nosem, po czym podszedł do łóżka i zdjął buty. Bez zawahania wsunął się pod kołdrę i wciągnął ją w swoje ramiona.

- Zarazisz się… - wyszeptała, obejmując jego upajająco ciepłe ciało.

- Nic mi nie będzie. Prześpij się trochę – poradził, przytulając ją i całują w skroń.

- Ciepła, futrzasta fretka… – wymamrotała z uśmiechem, mocniej wtulając się w jego klatę.

Draco zaśmiał się cicho. Już kiedyś go tak nazwała…
Krótko przed ich ślubem, gdy mieszkali razem w jego Londyńskim apartamencie, zapadła na paskudną anginę. Też ją wtedy tak tulił, by nie miała dreszczy, a ona się z nim droczyła.

Hermiona zasnęła, a on przywołał z gabinetu dokumenty i przeglądał je, jednym ramieniem wciąż mocno przyciskając ją do siebie. Musiało pomagać, bo już się nie trzęsła.

Nagle rozbrzmiał dzwonnej jego AurumTel. Szybko wyciszył go różdżką, a zaraz później rzucił zaklęcie ciszy na Hermionę, mając nadzieję, że dzwonek jej nie obudził.

- Czego? – warknął, odbierając połączenie od Zabiniego.

- Ale ładnie mnie witasz! A ja się tak stęskniłem… - Blaise chlipnął teatralnie, patrząc na niego z wyrzutem.

- Mów czego chcesz, bo nie mam czasu, zjebie – Draco uśmiechnął się wrednie do kumpla.

- Czekaj no… Ty masz tam jakąś laskę? Ktoś śpi ci na ramieniu? To Hermiona?! Cześć Hermiona! – zawołał wręcz euforycznie.

- Nie słyszy cię, bo rzuciłem na nią zaklęcie…

- Zaklęcie ciszy po seksie? Za dużo miała zarzutów względem twoim umiejętności, czy co? – roześmiał się Zabb.

Draco wywrócił oczami i westchnął.

- Rozchorowała się po tym jak złapał ją deszcz na spacerze. Ma gorączkę i jest na eliksirze…

- A ty co? Robisz jej za termofor? – zadrwił z niego Blaise.

- Poniekąd. Chcesz czegoś jeszcze?

- Tylko poinformować cię, że to się nie liczy jako wpakowanie się jej do łóżka! Tak zakładu ze mną nie wygrasz! – zawołał.

- Dobra! – odpowiedział Draco, bardziej niż świadom tego, że jutro musi wypisać przyjacielowi czek na tysiąc galeonów.

Nie żałował. Wypisałby i na milion, gdyby Hermiona zechciała to powtórzyć… I to najlepiej szybko!
 
- Dzwonię żeby ci powiedzieć, że jutro oddam ci kluczę z apartamentu. Postanowiłem na trochę wrócić do domu…  – Zabini skrzywił się boleśnie.

- Przykro mi, stary… - Draco szczerze współczuł mu zjebanej sytuacji życiowej.

- Wiem… Ale w razie czego, mogę znowu kiedyś…? – spytał cicho.

- Kiedy zechcesz! Nie oddawaj kluczy, tylko je zachowaj i skorzystaj z apartamentu, jeśli zajdzie taka potrzeba – Draco uśmiechnął się do niego pocieszająco.

- Dzięki, Smokowaty! Dobry z ciebie psiapsiół! To co, jutro wspólny lunch? – zaproponował.

- Spoko, ogarniemy coś. I jeszcze jedno! Jak Nott wymyśli jakiś kawalerski na piątek, to spław go na Bijącą Wierzbę!

- Ani mi się śni! W końcu tylko raz w życiu wydaje się najlepszego przyjaciela za mąż! – Blaise wyszczerzył się do niego.

- Wy mnie chcecie wykończyć, serio – westchnął Draco. – Nie jestem żadną panną na wydaniu, byście wymyślali jakieś bzdury!

- O nie, nie jesteś! Ale twoje przejście w świat monogamii, to wydarzenie warte podkreślenia!

- Spierdalaj!

- Musimy to uczcić i to hucznie! Najebiemy cię tak, że na sesji w sobotę będziesz musiał mieć dużo zdjęć w cieniu… Ale masz miłą żonę, może ci to wybaczy? – drwił Diabeł.

- Wal się, Zabb! – Draco z niedowierzaniem pokręcił głową, mimowolnie się śmiejąc.

- Och, Smoku mój najdroższy! Ja mogę! Bo ja tam nigdy specjalnie za wiernością nie byłem! Ale ja też nigdy nie kochałem swojej żony… Więc to inna sytuacja, co nie? - Diabeł posłał mu złośliwy uśmieszek.

- Dobranoc, skończony idioto! – Draco z dezaprobatą pokręcił głową.

- Słodkich snów w ramionach żonki, Malfoy! – zdążył zawołać Zabini, nim blondyn zakończył połączenie.

Zdjął zaklęcie z Hermiony i zsunął się trochę niżej, tak by wygodniej było mu ją obejmować.

Czy wciąż ją kochał?

- Jesteś totalnie pojebany Malfoy! - westchnął cicho, patrząc na jej śliczną, pogrążoną w spokojnym śnie twarz.

Kochał ją. Nigdy nie przestał. I naprawdę się bał, że już nigdy nie przestanie...
 
I wiedział, że jeśli ona znów kiedyś od niego odejdzie, to…
To będzie musiał wtedy zapobiegawczo sprzedać od razu wszystkie swoje motory.


💞💞💞

No chyba nie myślałyście, że zostawię Was bez rozdziału? No jak bym mogła! Nie ma opcji 😋

Wiem, że wszyscy czekacie na WOW i OPC ale wena lubi tylko TNMŻ, a chyba lepszy 🍄(<--- umówmy się, że to rydz) niż nic 😁

Wielkie buźki i pozdrowionka!

PS. Dziękuję Kiniu za cudowne fanarty - nadal nie mogę się napatrzeć 😌