>Rozejm< ETAP 45

 Dedykacja: Nie chcę tego mówić, ale muszę... dla wariatek! Jestem w ciężkim szoku po Waszej dzisiejszej akcji... 
Myślałam, że z tym "holizmem" to żarty, ale chyba nie 😆


💢💢💢

                Nie wiedziała, jak przetrwała całą resztę imprezy, ale ucieszyła się, gdy wreszcie weszła do swojej komnaty i odłożyła synka do jego kołyski.

                Nieustannie starała się coś wymyślić. Wpaść na jakiś plan, który uratuje ją i jej dziecko. Nie wiedziała, ile zostało im czasu. A co jeśli Draco pozbędzie się jej już jutro?

Poczuła jego dłonie na swoich ramionach, a jego oddech owionął jej ucho.

- Wszyscy mi dziś mówili, jak cudownie wyglądasz, po tak krótkim czasie od urodzenia dziecka, moja ślicznotko… – wyszeptał.

Wzdrygnęła się, starając się opanować napływające do oczy łzy. Po co to robił? Naprawdę miał zamiar udawać tak do samego końca?

- Pójdę pod prysznic – powiedziała, wyplątując się z jego uścisku i idąc do łazienki.

- Hermiona, na pewno wszystko ok? – spytał zdezorientowany.

- Tak – odpowiedziała, po czym zamknęła za sobą drzwi i przekręciła zamek.


💢💢💢


Nie mogła przestać płakać pod prysznicem, załamana i rozbita. Co ona miała zrobić? Gdzie cię udać? Gdzie i jak ukryć? Czy zdoła to zrobić? Wszystko wyglądało tak beznadziejnie…

- Skarbie? Wszystko w porządku? Długo tam siedzisz… - Draco zastukał w drzwi, wyraźnie zaniepokojony.

- Już – powiedziała, zakręcając wodę i wychodzą.

Dopiero, gdy zakładała na siebie satynowy szlafrok, zorientowała się, że zostawiła różdżkę na łóżku.
Wyszła z łazienki i szybko przeszła przez pokoju, licząc, że Draco o nic jej nie zapyta.

Właśnie miała wziąć różdżkę do ręki, gdy złapał ją za nadgarstek, odwrócił i przyciągnął do siebie.

- Płakałaś? – spytał, przyglądając się jej twarzy.

- Nie, to od wody – skłamała, nie patrząc mu w oczy.

- Hermiona… Powiedź mi co się dzieje? Ktoś na uroczystości powiedział ci coś niemiłego? Zranił cię jakoś? – pytał z troską.

- Po prostu jestem zmęczona – wyszeptała, odsuwając się od niego.

Draco patrzył na nią przez kilka chwili, niepewnie.

- Może potrzebujemy na trochę wyrwać się z domu? Co powiesz na małą wycieczkę w przyszły weekend? Możemy zabrać Leo na mugolską stronę Londynu – zaproponował.

Hermiona uniosła głowę i spojrzała na niego. Czy to już? Został jej tydzień? Tylko tyle…?

- Jak chcesz – odpowiedziała, wymijając go i wchodząc do salonu.

Stanęła na jego środku, zupełnie niezdolna do zrobienia niczego. Tydzień… Jak ma wymyślić coś w tydzień? Jakim cudem ma zaplanować udaną ucieczkę, w tak krótkim czasie?


💢💢💢


Usiadła w fotelu i ukryła twarz w dłoniach. Kompletnie nie wiedziała co począć…
Nie wiedziała, ile tak siedziała, ale musiało to trochę trwać, bo gdy poczuła rękę Draco na swoim ramieniu, okazało się, że był on już wykąpany i przebrany w satynowe spodnie od piżamy i czarny szlafrok z tego samego materiału.

- Kochanie, powiedz mi co się dzieje, nim zwariuje ze zmartwienia… - wyszeptał, delikatnie dotykając jej policzka.

Popatrzyła mu w oczy, po czym odepchnęła go i gwałtownie wstała. Przeleciała przez pokój niczym błyskawica i otworzyła szufladę biurka, wyjmując z niej srebrny sztylet, służący do rozcinania kopert. Nie miała niczego bardziej groźnego od ręką, ale uznała, że to będzie odpowiednie.

- Proszę! – podeszła i wyciągnęła do niego dłoń z nożem.

- Co to ma znaczyć? - zapytał, patrząc na nią, jakby się obawiał, że właśnie oszalała.

- Słyszałam twoją rozmowę z Greengrass – wyszeptała, a po jej twarzy spłynęły łzy.

- Salazarze… Hermiona… - Draco zrobił krok w jej stronę.

- Weź go! – sama wcisnęła mu sztylet do ręki.  – Skoro chcesz się mnie pozbyć, to miej odwagę i sam to zrób! Nie zlecaj tego nikomu! Sam mniej zabij!


Złapała go za nadgarstek i przysunęła sztylet do swojej piersi.

- No dalej, Malfoy. Odbierz mi życie. Nie jestem ci już potrzebna… - szeptała, patrząc mu w oczy.

Draco spojrzał na trzymany w dłoni sztylet. Nagłym ruchem odwrócił go i złapał ją za dłoń. Hermiona nie zrozumiała, gdy wepchnął narzędzie do jej ręki i przyłożył ostrze do swojej klatki piersiowej, na wysokości serca.


- To ty mnie zabij. Ty mnie. Wolę to, niż świadomość, że znów we mnie zwątpiłaś… - wyszeptał, zaciskając palce na jej nadgarstku.

Hermiona patrzyła, jak czubek sztyletu zagłębi się lekko w jego skórę, a pierwsza kropla krwi spływa mu po torsie.

Wyszarpała dłoń z jego uścisku i rzuciła sztylet na ziemię.

- Nie mogę żyć każdego dnia ze świadomością, że mi nie ufasz… Mogę się godzić z tym, że mnie nie kochasz, ale nie z tym, że mi nie ufasz – powiedział gorzko.

Hermiona spojrzała mu w oczy.

- Greengrass kłamała? – spytała cicho.

- Nie. Powiedziałem jej, że cię zabije, a ona będzie mogła wychowywać twoje dziecko – przyznał.

Hermiona zamknęła oczy i zaszlochała gorzko.
Poczuła jego dłonie na swoich ramionach.

- Powiedziałem jej to dokładnie, na dwie godziny przed ceremonią wyboru, zupełnie przekonany, że moja nienawiść do ciebie nigdy nie osłabnie, a konieczność życia obok ciebie, będzie moim największym koszmarem. Modliłem się, choć w nic nie wierzę, by nie padło na mnie. Wiedziałem, że jeśli jednak padnie, wtedy będę musiał wziąć cię siłą, zrobić ci dziecko, a potem pozbyć się ciebie, byś mi dłużej nie przeszkadzała w życiu… - mówił pełnym napięcia szeptem.

Hermiona zaczęła żałować, że jednak nie zranił jej tym sztyletem, to zapewne mniej by zabolało…

- Gdy cię zobaczyłem, nie uwierzyłem, że to ty. Powiedzieć, że nigdy nie widziałem piękniejszej kobiety, byłoby sporym niedopowiedzeniem. Wszyscy śmierciożercy z miejsca się tobą zachwycili, nie wyłączając mnie. Całą ceremonię zachodziłem w głowę, gdzie ta zębata, nieznośna kujonka, którą nienawidzę? Bo tej pięknej kobiety, stojącej pod ramię z moim ojcem nie chciałem nienawidzić.

Hermiona spojrzała mu w oczy i wiedziała, że mówił prawdę. Nie okłamywał jej teraz.

- Zamiast złości czy niechęci, zrodziła się we mnie ciekawość, komu przypadniesz w udziale. Bardzo nie chciałem, by był to mój ojciec albo co gorsza Flint… Dopiero idąc do ciebie, uświadomiłem sobie, że nie chciałem, żeby to był ktoś inny. Nie chciałem cię oglądać w ramionach żadnego z moich pobratymców. Nim Sun Zi skończył rzucać zaklęcie, wiedziałem, że to będę ja. Nie pytaj skąd, po prostu tak było.

- I nie rozpaczałeś? – wyszeptała.

- Rozpaczałem, ale nie dlatego, że padło na mnie, ale dlatego, że od razu sobie uświadomiłem co nas czeka. Wiedziałem, że będę musiał cię zgwałcić. Wiedziałem, że będę musiał cię zmusić do urodzenia mi dziecka. Wiedziałem, że kiedyś mnie znienawidzisz.

- Ja…

- Gdy obiecałaś mi, że nie będziesz płakać, poczułem coś na kształt nadziei. Nadziei, że nie będę musiał cię naprawdę krzywdzić. Nie chciałem być twoim wrogiem, już nie… Szybko zrodziła się we mnie chęć, by być twoim mężem. Prawdziwym. Takim, którego będziesz całować na powitanie i takim, któremu wśród przyjaciół będziesz siadywała na kolanach. Nikt mi nie kazał chodzić z tobą za rękę, ani sypiać w jednym łóżku. Mogliśmy mieć dwa oddzielne, choć powiedziałem ci, że to niemożliwe… Po prostu chciałem cię mieć blisko i liczyć cicho na to, że sama też się do mnie zbliżysz…

- O Godryku… - wyszeptała, oszołomiona jego słowami.

- Nie policzę ile razy w czasie tych pierwszych trzech tygodni, musiałem zaciskać pieści, by nie podejść do ciebie i nie pocałować cię z całej siły. Tak strasznie cię pragnąłem… To było nierealne. Nigdy w życiu nie chciałem tak bardzo jakiejś kobiety. Każdy twój uśmiech, każde dotknięcie twojej dłoni, rozpalało mnie do bólu. Gdy zasnęłaś na kanapie, nie mogłem się powstrzymać i pocałowałem cię w ramię… Wtedy wplotłaś mi palce we włosy, a ja pocałowałem twoje słodkie usta. Merlin mi świadkiem, to był najpiękniejszy pocałunek, jakiego w życiu doświadczyłem… Aż zrozumiałem, że ty jesteś go nieświadoma… - Draco uśmiechnął się smutno.

- Myślałam, że to sen…

- Bo to był sen. Mój nierealny sen o tym, że będziesz mnie kiedyś chciała. Gdy tej nocy spałaś w moich ramionach na kanapie, poprzysiągłem sobie, że nigdy nie pozwolę ci odejść.

- Ale to był dopiero tydzień…

- Wystarczyło, bym przepadł. Nienawidziłem Wesleya ze wszystkich sił, za to, że ty go kochałaś. Miałem ochotę go zabić, by upewnić się, że już nie będzie go więcej w twoim sercu…

- Ale Astoria…

- Zapomniałem o niej i o wszystkim co jej mówiłem,  w tej chwili, gdy ty weszłaś do sali tronowej Mirum Pars. Tylko na początku chciałem, byś myślała, że ją kochałem. Że był też ktoś w moim życiu, tak jak w twoim był Weasley. Chciałem, byś poczuła choć odrobinę tej zazdrości, jaką ja czułem na myśl o tobie i tym ryżym kretynie…

- Czułam ją… - przyznała szeptem.

Draco zacisnął palce na jej ramionach i uśmiechnął się lekko.

- Gdy to zrozumiałem, prawie oszalałem ze szczęścia. Chciałem cię wtedy tylko pocałować pod drzwiami naszej komnaty, a później zaproponować romantyczny spacer, albo wspólne wyjście na kolację… Jednak, gdy położyłem na tobie swoje ręce, zrozumiałem, że nie mogę przestać. Nie byłem nawet do końca pewien, czy zrobiłbym to, gdybyś mi kazała. Tak bardzo chciałem cię wtedy mieć… Salazarze! Byłem pewien, że skompromituje się przed tobą, tym jak krótki będzie to seks… Ale gdy wygięłaś się w moich ramionach pod wpływem orgazmu, musiałem zaciskać usta z całej siły, by ci nie wyznać, że zakochałem się w tobie do szaleństwa.

- Naprawdę? – z niedowierzaniem popatrzyła mu w oczy.

- Każdego jednego dnia, liczyłem na to, że kiedyś to odwzajemnisz, ale te wszystkie dramaty, kłótnia na balu, a potem to co powiedział ci Zabini... Za każdym razem wyraźnie czułem, jak się ode mnie oddalasz, jak nie masz dla mnie nic, poza pożądanie mnie od czasu do czasu. Godziłem się z tym, choć cholernie bolało… A te trzy dni, gdy próbowałem się od ciebie odciąć, były chyba najgorszymi w moim życiu. Nie potrafiłem z ciebie zrezygnować, Hermiono, choć wiedziałem, że wkrótce skrzywdzę cię i to dotkliwie. A gdy uciekłaś… Gdyby nie Pansy, to chyba sam wskoczyłbym wtedy do tej rzeki…

- Draco… - Hermiona uniosła dłonie i położyła je na jego klacie.

Oparł podbródek na jej głowie i westchnął cicho w jej włosy.

- Nigdy nie byłem tak szczęśliwy, jak przy tobie, choć doskonale wiedziałem, że na to nie zasłużyłem… Wiele razy chciałem ci powiedzieć, że cię kocham, ale strach przed tym, że powiesz mi o tym, że tego nie odwzajemniasz prosto w twarz, dosłownie mnie paraliżował. Pogodziłem się z tym, że mam twoje oddanie, wierność i zaufanie… A na miłość cicho liczyłem, że być może przyjdzie do ciebie z czasem. Ale teraz, jeśli i twoje zaufanie znów straciłem… Sam bym się dźgnął tym sztyletem, gdyby nie to, że muszę jeszcze ochronić ciebie i Leo. Przysięgam ci jednak, że potem pozwolę ci odejść. Dam ci szansę odnaleźć twoje szczęście przy kimś innym, jeśli ty pozwolisz mi widywać syna…

- Zamknij się głupku! – warknęła, stając na palcach i sięgając jego ust.

Poczuła jak drży w jej ramionach, z cichym jękiem oddając jej pocałunki.

- Hermiona… - zamruczał, gdy zsunęła mu szlafrok z ramion.

- Kocham cię, ty idioto! – warknęła, znów go całując i delikatnie przygryzając jego wargę.

- Powtórz… błagam powtórz to… - wyszeptał z pasją, rozwiązując jej szlafrok.

- Kocham cię. Całą sobą.

- Nie wierzę… Naprawdę? O Salazarze…! – uścisnął ją mocno, wzdychając z ulgą.

- Uwierz kochanie. Jestem tylko twoja, od dawna.

- Moja…

- Twoja.  A teraz chce się z tobą kochać...

(18+)

Wsunęła dłonie pod gumkę jego spodni od piżamy i opuściła je, razem z bielizną. Złapała jego napiętego penisa w dłoń i poruszyła nią kilka razy.

- Lwico… Ja nie wytrzymam długo… - wyszeptał z napięciem.

- Nie martw się, ja też nie – odszepnęła, popychając go w kierunku dużego stołu.

Gdy oparł się o jego blat, ona przyklękła przy nim, chcąc dać mu rozkosz swoimi ustami.

- Nie! – warknął, podnosząc ją za ramiona i sadzając na blacie.

- Draco… - wyszeptała z napięciem.

Zsunął jej z ramion satynową piżamkę i wziął w dłonie jej piersi.

- Zróbmy to… - poprosiła, znów zaciskając na nim swoje palce.

- Tak bardzo cię pragnę, kochanie...

Nie kazał jej dłużej czekać, tylko złapał za brzeg jej koronkowych majtek i rozerwał je szybkim ruchem, całując ją jednocześnie żarliwie i szaleńczo.

- Na pewno możemy? – spytał, dotykając delikatnie jej kobiecości.

- Tak! – zapewniła, oplatając go biodrami.

Ustawił się odpowiednio pomiędzy jej gorącymi udami i wszedł w nią mocno.

- Kurwa! Nadal jesteś tak cudownie ciasna… - zajęczał jej do ucha.

- Kocham cię, tak bardzo… - wyszeptała, wbijając mu paznokcie w plecy.

- Ja cię też! Do szaleństwa… - wyznał, zaczynając się w niej poruszać.

Pojękiwała w jego usta, mając wrażenie, że robią to po raz pierwszy. I była to poniekąd prawda. Robili to pierwszy raz, wiedząc, że to nie tylko pożądanie i seks, ale prawdziwe uczucia. Pasja, oddanie, szczęście i miłość, piękna, pełna i prawdziwa. 


💢💢💢

                Zgodnie z przypuszczeniem ich obojga, nie wytrzymali długo do pierwszego, wspólnego orgazmu. Nie przeszkadzało im to jednak. Przenieśli się na puszysty dywan na środku salonu, całowali, pieścili i zapewniali o wzajemnej miłości, tak długo, aż żar wzrósł w nich znowu i mogli się kochać ponownie.
Wyczerpani i spoceni, wtulili się w siebie, w pełni świadomi tego, że zapewne niedługo ich syn upomni się, że czas go przewinąć i nakarmić.

- Skarbie…

Jego głos wyrwał ją z lekkiej drzemki. Uniosła głowę z jego ramienia, rejestrując, że nadal leżą razem na podłodze.

- Leo wstał? – zapytała, podnosząc się i pocierając oczy.

- Jeszcze nie. Muszę ci coś powiedzieć…

Hermiona odwróciła się w jego ramionach i spojrzała mu w oczy.

- Tak? – spytała, z pewnym niepokojem.

- Naprawdę mi ufasz? – zapytał szeptem.

- Wiesz, że tak… Po prostu, gdy Greengrass znów się pojawiła, kompletnie mnie to załamało… –
westchnęła i pochyliła się, by musnąć jego usta, krótkim pocałunkiem.

- Musisz wiedzieć, że nie pozwoliłem jej później wrócić do sali, tylko siłą ją wepchnąłem do gabinetu ojca. Kazałem jej wypieprzać i nigdy więcej nie pokazywać mi się na oczy. Powiedziałem jej, że cię kocham i ma nie próbować mącić pomiędzy nami nigdy więcej, bo rozgniotę ją jak robaka, a później wepchnąłem ją do kominka. Nawet nie wiem, gdzie wylądowała…

- Naprawdę to zrobiłeś? – Hermiona uważnie obserwowała jego twarz.

- Tak. Gdybym jednak wiedział, że słyszysz naszą rozmowę… Udusiłbym ją na miejscu, by mieć pewność, że we mnie nie zwątpisz…

- Przepraszam. Ufam ci, naprawdę! Powiedz mi, to co zamierzałeś…- przytuliła się do niego.

Draco westchnął ciężko i potarł twarz.

- Ta wycieczka za tydzień do mugolskiego Londynu… To tak naprawdę ucieczka – wyszeptał prosto do jej ucha.

Hermiona zesztywniała w jego ramionach. Ucieczka? Ale…

- Gdy zaszłaś w ciąże, Sun Zi powiedział mi, że będziemy musieli na trochę zniknąć… Wczoraj po uroczystości, oznajmił, że już czas… – powiedział, patrząc jej w oczy.

- Zniknąć? Ale jak? – Hermiona nie kryła szoku.

- Mam od dawna opracowany plan. Musisz mi zaufać. Nic nam się nie stanie – zapewnił.

- Jaki plan? – Hermiona czuła, że zaczyna się nieco trząść.

- Dobry i bezpieczny. Zaufaj mi Hermiono… - poprosił z napięciem.

- Dobrze… Ale dlaczego teraz? Twój ojciec…

- On właśnie zaczął obmyślać, jak odebrać nam Leo – powiedział cicho.

- Dopiero teraz? Minęły już dwa miesiące… - Hermiona niedowierzała.

- Chciał się upewnić, czy mały to na pewno to dziecko z przepowiedni. Czekał, aż Sun Zi mu to potwierdzi. Jednak myślę, że już jakiś czas temu dotarło do niego, że możemy się stawiać, względem jego planów. Wystraszył się, że za mocno się ze sobą związaliśmy i razem damy radę stawić mu czoła. Dlatego chyba przyśpieszył swoje zamiary… - Draco westchnął i potarł twarz.

- O Boże! – Hermiona przytknęła sobie dłoń do ust.  

- Będzie chciał nam zmodyfikować pamięć i wmówić, że Leo nie żyje… Albo każde nas zabić, a małego będzie wychowywał w przeświadczeniu, że jest jego synem…

- Draco… - Hermiona poczuła, jak po jej twarzy spływają łzy.

- Nie pozwolę mu na to, przecież wiesz. Sun Zi wszystko przewidział. Mamy tydzień…

- Ale gdzie się ukryjemy? Twój ojciec znajdzie nas wszędzie! – zaszlochała.

- Nie znajdzie, bo nie będzie nas szukał. Będzie pewien, że zginęliśmy. To ukrywanie się nie potrwa długo… Sun Zi, powiedział mi, że drugie ważne wydarzenie w naszym życiu, będzie już odbywało się z powrotem w Anglii. 

Hermiona spojrzała na niego i otarła łzy.

- Powiedział ci, co to za wydarzenie? – spytała.

- Nie… Ale uśmiechał się tak, że sądziłem… Że być może też chodzi o dziecko…? - wyznał, patrząc jej w oczy.

Hermiona parsknęła cichym śmiechem.

- Czyli mniej niż pięć lat – westchnęła.

- Co? – Draco uniósł się na łokciach, patrząc na nią przenikliwie.

- Gdy byliśmy u niego wtedy w maju, przepowiedział mi, że za pięć lat urodzi nam się córka – Hermiona zaśmiała się, widząc szok na jego twarzy.

- Lwico… - przyciągnął ją gwałtownie do siebie i pocałował mocno.

- Lyra Carina Narcyza Jean Malfoy – wyszeptała w jego usta.

- Cudowna wiadomość! – wymruczał.

- Dopiero za cztery lata! – zaśmiała się, oddychając głębiej.

- Wytrzymamy. Pansy i Nev też uciekną i do dołączą do nas, nim urodzi im się dziecko…

- Co? – Hermiona spojrzała na niego w szoku.

- Będą musieli, bo rozejm wkrótce się rozpadnie i wybuchnie nowa wojna…

- O nie! – Hermiona znów zalała się łzami.

- Potrwa ona do śmierci mojego ojca. Nie będzie tak krwawa, jak poprzednia, więc nie musisz się tak bardzo martwić…  Potem wrócimy i zawiążemy kolejny rozejm, a Potter i Zabini będą nowymi ministrami magii. Porozumienie będzie słabe i kruche, do czasu aż Leo dorośnie i wtedy wszystko się ułoży… - mówił z napięciem.

- Sun Zi ci to wszystko przepowiedział? – spytała, niedowierzając.

- Tak.

- Jest naprawdę niezły. Twój ojciec umrze tak szybko? Wygląda na takiego silnego…

Ku zdziwieniu Hermiony, Draco roześmiał się cicho.

- Nie powiedział mi jak to się stanie, ale sam się domyślam…

- Powiesz mi? – poprosiła.

- To Alma go załatwi  – Draco zachichotał szyderczo.

- Nie sądzę, by na to pozwolił…

- Załamie go to, że przepowiednia się nie dopełniła i nie będzie władcą świata. Pewnie wtedy jej ulegnie.

- Ale…

- Nie będzie wiedział, że przepowiednia jednak była prawdziwa. Wszystko jest gotowe. Musimy to zrobić…

- Dobrze. Zróbmy to! - Hermiona pochyliła się i pocałowała go.

- Wszystko będzie dobrze – obiecał, tuląc ją w swoich ramionach.

- Jeśli ty i Leo będziecie ze mną, to na pewno będzie – uśmiechnęła się lekko i zamknęła oczy, układając w jego ramionach.

 

💢💢💢

- Zabrałaś wszystko? – spytał szeptem, gdy szli do punktu teleportacyjnego.

- Tak. Możesz być spokojny – odpowiedziała, pochylając się nad wózkiem i poprawiając kocyk, którym przykryty był ich synek.

- Gdyby coś poszło nie tak, łap małego i teleportuj się do apartamentu…

- Draco… Omawialiśmy to dwadzieścia pięć razy, wiem co mam robić! – zapewniła, łapiąc go za ramię.

- Denerwuje się – przyznał niechętnie.

- Ja też…

- Weź Leo, ja wezmę wózek – zaproponował.

                Hermiona wyjęła rozespanego syna z wózka i ostatni raz spojrzała na Mirum Pars. Nie wiedziała, czy jeszcze kiedyś tu wróci… Wiedziała jednak, że mimo początkowej niechęci, ten pałac na trochę naprawdę stał się jej domem.
Nadszedł jednak czas na konieczne zmiany.


💢💢💢


                Teleportowali się w ciemnym zaułku po czym znów umieścili Leo w wózku i spokojnie, niczym zwykła para mugoli na sobotnim spacerze, weszli na stację King’s Cross.
Nie było to najlepsze miejsce, ale nie mieli wyboru… Czas uciekał, a Sun Zi przepowiedział, co się tam dziś wydarzy.
Hermiona długo nie mogła pogodzić się z tym, że nie będzie mogła zapobiec tej katastrofie i ocalić niewinnych mugoli, którzy zginą w tym zamachu bombowym, ale wiedziała, że nie mają wyjścia. Musieli ratować siebie i ich syna…

- Wyjmij małego z wózka – nakazał Draco, po czym sam zarzucił na ramię torbę, w której ukryli wszystko co cenne, za pomocą zaklęcia pomniejszającego.

- Już, już syneczku – zagruchała Hermiona, gdy Leo zamarudził trochę, niezadowolony z tego, że wyrywa się go ze snu.

Draco spojrzał na zegarek i odwrócił się w stronę peronu.

- Minuta. Daj mi swoją różdżkę… - wyszeptał.

Hermiona z bólem podała mu swój magiczny atrybut i patrzyła jak wkłada go do wózka razem ze swoją różdżką. Czy jeszcze kiedyś je odzyskają?

- Obrączka i pierścień – wyszeptał,  a Hermiona szybko to zdjęła i mu podała.

Draco zdjął swoją obrączkę i wrzucił całą biżuterię do środka, po czym odepchnął wózek, a postać w czarnym kapturze przeszła obok, zgarniając go i pchając szybko przed sobą.

- Czy on zdąży? – zapytała z niepokojem.

- Tak. Zabb wie, co ma robić. Chodźcie tu… - Draco otworzył ramiona i przygarnął mocno syna i żonę do swojej piersi.

Hermiona przytuliła Leo i wtuliła twarz w szyję męża, czując jak oddech paniki rośnie jej w gardle.

Draco wyjął z torby pomiętą gazetę i zaciskając ją w pięści, mocno objął Hermionę.

- Pięć sekund… - szepnął.

 Hermiona zaczęła cicho liczyć w swojej głowie. Nim doszła do trzech gdzieś za nimi rozległ się potężny huk, a następnie przerażające krzyki ludzi.
Poczuła żar ognia na swoich plecach, nim jednak zdążył jej sięgnąć, świstoklik zaświecił się i porwał ich ze sobą, na drugi koniec świata.


💢💢💢


Zachwiała się, gdy jej wysokie wiosenne botki zatopiły się w białym piasku.

- Udało się! – westchnął z ulgą Draco, odrywając się od niej i wyrzucając gazetę.

- Gdzie my jesteśmy? – zapytała zdziwiona, rozglądając się niepewnie dookoła.

Słońce powoli zaczynało się chować w cudownych wodach oceanu…

- Witaj na Florydzie, Heleno White – uśmiechnął się lekko.

Hermiona jeszcze raz się rozejrzała. Stali chyba na prywatnej plaży w jakiejś nadmorskiej miejscowości. Eleganckie domy dookoła były synonimem bogactwa i luksusu.

Prawie przetarła oczy z niedowierzaniem, gdy zobaczyła, jak z tego naprzeciw nich, wybiega smukła, wysoka blondynka.

- Oni już tu są! Pośpiesz się! – zawołała do kogoś, pędząc w ich stronę boso po piasku, w pięknej, zwiewnej plażowej sukience w kwiaty.

- Nie wierzę… - wyszeptała Hermiona.

- Chodź Leo, przywitasz się z babcią – Draco wziął syna na ręce i uśmiechnął się do dobiegającej do nich Narcyzy Malfoy.

- Witajcie! Tak się cieszę, że wszystko się udało! – Narcyza ku zdziwieniu Hermiony, wpadła prosto na nią, przytulając ją mocno do siebie.

- Wszystko w porządku, mamo – zapewnił ją Draco.

- Wspaniale! Mój Boże! On wygląda zupełnie tak jak kiedyś ty! Ale cudny! Chodź do mnie skarbie! Babcia Cyzia nie mogła się ciebie doczekać! – gruchała do malucha, odbierając go z ramion Draco i przytulając do siebie.

- To mi się wcale nie śni? – upewniła się Hermiona.

Draco zaśmiał się cicho.

- Nie. Zaraz ci wszystko wyjaśnię, ale najpierw wejdźmy do domu i przebierzmy się, bo strasznie gorąco…

Hermiona chciała mu coś odpowiedzieć, ale właśnie w tej chwili dostrzegła czarnowłosego, wysokiego mężczyznę w jasnej koszuli i krótkich jeansowych szortach, który się do nich zbliżał. Jego kruczoczarne włosy były spięte w kucyk, a wychudzona kiedyś postawa, dziś prezentowała się o wiele bardziej męsko.

- Witajcie w domu – odezwał się z delikatnym uśmiechem.

- Cześć Sev – Draco uściskał przyjacielsko ich dawnego nauczyciela.

- Profesorze Snape… - Hermiona wciąż nie byłą pewna, czy to jednak nie sen.

- Wystarczy Severus, Hermiono… A w zasadzie Sebastian – Snape uśmiechnął się do niej.

- Zobacz Sev, nasz wnusio wygląda jak Draco w dzieciństwie! – Narcyza była szczerze wzruszona.

- To prawda. Cudowny maluch! – Snape uśmiechnął się znowu i pogłaskał Leo po dłoni.

- Podniosłaś już szczękę z plaży, skarbie? – zaśmiał się Draco, obejmując ją ramieniem.

- Absolutnie nie – przyznała szczerze.

- Wchodźcie do domu! Kolacja już czeka. Mogę go nieść? – Narcyza uśmiechnęła się szczerze do Hermiony.

- Tak, oczywiście! – odpowiedziała szybko, wdzięczna za to.
Ręce z emocji tak jej się trzęsły, że Narcyza była zapewne teraz i tak pewniejszym transportem dla jej syna.




💢💢💢


                Hermiona przebrana w białą, lnianą sukienkę wyszła na taras. Zapadł już zmrok, a fale wspaniale szumiały. Gdzieś z dołu dolatywały do niej dźwięki telewizora, w którym cały czas mówiono o zamachu bombowym na stacji w Londynie. Lekka bryza rozwiała jej loki, a ona zaciągnęła się wciąż pachnącym słońcem powietrzem i westchnęła cicho.
Chyba się udało. Uciekli od Lucjusza i jego pokręconych planów zwojowania świata… Taką, przynajmniej miała nadzieję.

Poczuła jego ręce na swojej talii, a zimne krople wody z jego włosów, opadły na jej ramię.

- Nie mogę rzucić zaklęcia suszącego – zaśmiał się delikatnie.

- Świat bez magii… To będzie dziwne – Hermiona uśmiechnęła się smutno.

- Nie na zawsze, skarbie…

- Wiem. Ukrywanie się wśród mugoli, będzie bezpieczniejsze.

- Mama mówiła, że tylko pierwszy rok był trudny. Teraz nie potrzeba jej magii, bo mugole mają technologię.

- Jak to się stało, że się na to zdecydowała? – Hermiona odwróciła się do niego i spojrzała mu w oczy.

- Po tym, jak Flint prawie ją zgwałcił, a mój ojciec nic z tym nie zrobił, zrozumiała, że nic już jej przy nim nie trzyma. Całe lata utrzymywała potajemny, korespondencyjny kontakt z Severusem, który uciekł tu zaraz po Bitwie o Hogwart. Namówiłem ją, by też to zrobiła. Sfingowaliśmy jej śmierć i Mirum Pars opłakaliśmy ją oficjalnie… O tym, że w trumnie leży fantom, wiedziałem tylko ja. Snape go stworzył, no i na dodatek chętnie przygarnął mamę pod swój dach. Mieszkał wtedy gdzieś w Maine. Dopiero dwa lata temu kupili wspólnie ten dom, bo mama marzyła o słońcu…

- Są parą? – upewniła się.

- Teraz tak. Latami byli tylko przyjaciółmi, ale gdy zamieszkali razem… Chyba zaiskrzyło – Draco uśmiechnął się pod nosem.

-  I żyją tu tak zwyczajnie, jak mugole?

- Sev ma w piwnicy laboratorium i gotuje w nim eliksiry, które przynoszą ogromny dochód, ale na co dzień tak właśnie żyją. Mają też firmę zajmującą się sprzedażą nieruchomości. Zobacz… - Draco wskazał jej piękny dom obok.

- Śliczny…

- Jest nasz. Dogadali się z właścicielami i dwa miesiące temu kupili go dla nas. Jak tylko go urządzisz, będziemy mogli się tam wprowadzić – Draco uśmiechnął się do niej.

- Naprawdę? Będziemy mieć własny dom?

- Oczywiście. A dom po drugiej stronie naszego, będzie dla Neva i Pansy. Właściciele maja się wynieść do końca miesiąca.

- Jak zwykle, myślisz o wszystkim – zaśmiała się i wtuliła w niego.

- Staram się, Heleno White.

- To moje nowe nazwisko? – upewniła się.  

- Tak. Helena i Dylan White, wraz z ich synem Laudo Whitem.

- Mówiłeś, że twój ojciec nie będzie nas szukał…

- On nie, ale kto wie co wpadnie na myśl takiemu Potterowi czy Nottowi? Lepiej uważać… - westchnął Draco.

- Masz rację. Severus już mówił, że jest Sebastianem, a twoja mama?

- Natalie Stern, żona Sebastiana. Mówią ludziom, że jestem jej synem z pierwszego małżeństwa, bo raczej nikt by nie uwierzył, że jestem spokrewniony ze Sevem.

- Naprawdę się pobrali?

- Tak, jako mugole. Wzięli ślub na oczach swoich mugolskich przyjaciół.

- Niesamowite… - Hermiona wprost niedowierzała.

- Podoba im się takie życie… A ja po to kupiłem apartament w Londynie i w weekendy żyłem w nim jak mugol, by się przyzwyczaić. Planowałem tu uciec, jeszcze zanim pojawił się Sun Zi, ze swoją przepowiednią.

- Sam? – Hermiona spojrzała na niego uważnie.

- Oczywiście, że sam. Nie mogłem powiedzieć nawet Pansy, bo to byłoby niebezpieczne… - Draco westchnął ciężko.

- Trochę pokomplikowaliśmy ci z Leo plany – zaśmiała się, zarzucając mu ręce na szyję.

- Najcudowniejsza komplikacja w moim życiu – odpowiedział cicho i pochylił się, by móc ją pocałować.

- Cieszę się, że Leo będzie miał blisko babcię – przyznała.

- Ja też. A Sev na pewno sprawdzi się w roli dziadka. Już coś mówił o planowanej wycieczce do zoo – parsknął Draco.

- Wszystko będzie dobrze… - mówiąc to, Hermiona naprawdę w to wierzyła.

- Chodźmy na dół, zjemy kolację i idziemy spać. Pozwolisz, żeby mama zajęła się jutro Leo? Chciałbym ci coś pokazać – Draco uśmiechnął się tajemniczo.

- Jasne, nie ma problemu – odpowiedziała, gdy złapał ją za rękę i poprowadził do drzwi.
Cieszyła się, że jak na razie wszystko się układało...


💢💢💢


                Zabini, który pomógł w realizacji wszystkiego, dał im znać, że plan się powiódł. Ich zwęglone zwłoki, spreparowane przez Severusa,  zostały przetransportowane do Mirum Pars, a Lucjusz Malfoy szalał z rozpaczy i domagał się natychmiastowego spotkania z Sun Zi. Hermiona miała nadzieję, że Neville przekazał dyskretnie Pansy prawdę, nim przyjaciółka serio pomyślała, że zginęli wraz z Leo w zamachu. Wiedziała, że ich sfingowana śmierć, wielu ludziom przyniesie prawdziwie cierpienie. Nie mogli jednak postąpić inaczej…

- Mamy elektroniczną nianię. Zabiorę ją dziś do naszej sypialni, a wy się wyśpijcie – zaproponowała Narcyza, promieniejąc szczęściem.

- Bardzo ci dziękuję – odpowiedziała Hermiona, odkładając Leo do jego łóżeczka w pięknie urządzonym w stylu marynarskim, pokoiku.

- To ja dziękuję tobie! Nigdy nie widziała, by Draco był taki szczęśliwy! – Narcyza objęła ją i przytuliła do siebie.

- Musiało ci być ciężko uciec i go tam zostawić… - zauważyła Hermiona.

- Bardzo! Na szczęście przyjeżdżał czasem do nas… Jak wyszła ta cała sprawa z przepowiednią, to tylko pisał, ale przysłał mi też zdjęcie ciebie w ślubnej szacie, no i potem pierwsze zdjęcia Leo. A gdy napisał o swoim planie, płakałam z radości dwa dni! Cudownie będzie was mieć przy sobie! – Narcyza posłała jej szeroki uśmiech.

- Mam nadzieję, że wszystko się ułoży – Hermiona uśmiechnęła się do teściowej, mimochodem myśląc o tym, że Draco był bardzo tajemniczym człowiekiem.
Nawet przez jedną najmniejszą chwilę, nie spodziewała się, że ukrywał tak wielki sekret, jak fakt, że jego matka wciąż żyje…


💢💢💢


                Pogoda była cudowna. Słońce świeciło wysoko na niebie, a szum fal przyjemnie relaksował.
Założyła zwiewną, jasnoniebieską sukienkę i upięła włosy, tak by nie było jej za gorąco.

Draco wyprowadził ją z domu i poprowadził na duży podjazd, na którym czekał już na nich srebrny Chevrolet Camaro Cabrio.

- Wsiadaj kochanie! – zachęcił otwierając jej drzwi.

Wyglądał bosko w czarnej koszulce na ramiączkach i krótkich spodenkach w kolorze khaki. Okulary lustrzanki, dopełniały obrazu modela z okładki kobiecego pisma.

- Umiesz prowadzić? – zdziwiła się, wsuwając na nos własne okulary przeciwsłoneczne i niepewnie zajmując miejsce w aucie.

- Zdawałem prawo jazdy w Anglii, ale trenowałem tutaj jazdę po drugiej stronie, jak odwiedzałem mamę – zaśmiał się i zwinne wskoczył do samochodu.

- Zdawałeś? Tak normalnie, bez magii? – dopytywała.

- Mówiłem ci, że w weekendy żyłem jak mugol – przypomniał jej.

- Jestem pełna podziwu…

Draco przechylił się i pocałował ją czule.

- Dzięki, skarbie… Strasznie lubię, jak mnie podziwiasz! - uśmiechnął się do niej łobuzersko, po czym bez problemu odpalił samochód i wyprowadził go z podjazdu.


💢💢💢


Podjechali razem do ładnego budynku, położonego tuż nad samym oceanem.

Hermiona rozejrzała się po przeszklonych ścianach i gustownie urządzonym ogrodzie.

- Pięknie tu… - stwierdziła.

- Cieszę się, że ci się podoba… Spójrz na nazwę – Draco wskazał jej dużą tablicę nad samym wejściem.

- „Pod złotym lewem” - przeczytała.

- Restauracja – Draco wyszczerzył się do niej.

- Kupiłeś sobie restaurację? – Hermiona nie kryła zaskoczenia.

- Nie sobie, tylko nam. Coś musimy robić przez te kilka lat, poza wylegiwaniem się na plaży… - Draco wbił kod otwierający i wprowadził ją do nowocześnie urządzonego wnętrza.
Z całej sali jadalnej rozpościerał się cudowny widok na ocean.

- Chcesz żebyśmy prowadzili restaurację? – upewniła się, zachwycona tym co widzi.

- Ja lubię gotowanie, ty lubisz jedzenie… Będzie nam tu dobrze – zaśmiał się uroczo.

- Sam będziesz tu gotował? – zdziwiła się.

- Tylko dla ciebie i naszych najbliższych. Normalnie na co dzień będą tu zatrudnieni profesjonalni, mugolscy kucharze.

- Wspaniały pomysł! – Hermiona uśmiechnęła się do niego z czułością.

- Cieszę się, że tak myślisz. A teraz chodź, zobacz widok z tarasu – poprowadził ją w tamtą stronę.

Widok był tak wspaniały, że Hermionie zaparło oddech w piersi. Dodatkowo czekał tam na nich szampan i przepiękny bukiet, czerwonych róż.

- Dla ciebie, najdroższa – Draco wręczył jej kwiaty.

- Dziękuję! Cudowne! – uśmiechnęła się, zdejmując okulary i wąchając kwiaty.

Draco zdjął swoje lustrzanki i uśmiechnął się do niej.

- Hermiono… - ujął jej dłoń.

Wstrzymała oddech, a serce zabiło jej głucho, gdy zobaczyła, jak przyklęka przed nią na jedno kolano.

- O Boże… - wyszeptała.

- Zgodnie z tym co nam przepowiedziano, jesteś dla mnie wszystkim. Moją duszą, serce, każdym kolejnym oddechem… Kiedyś powiedziałaś mi, że dostanę prawdziwą odpowiedź, jeśli to będą prawdziwe zaręczyny, dlatego… - Draco sięgnął do kieszeni spodni i wyjął bordowe pudełeczko, a Hermiona naprawdę miała nadzieję, że nie zemdleje zaraz z emocji.

- Kocham cię nad własne życie i obiecuję ci dbać zawsze o ciebie i naszą rodzinę ze wszystkich moich sił, dlatego chcę cię zapytać, czy ze swojej własnej, nieprzymuszonej woli, zechcesz zostać moją żoną? – zapytał, patrząc jej prosto w oczy.

- Oczywiście, że tak! – zawołała, czując łzy na policzkach.

Draco szybko wstał i porwał ją w ramiona, całując mocno i z uczuciem. Hermiona wycierała łzy jedną dłonią, w czasie, gdy on wsuwał na jej palec piękny pierścionek z rubinem, szmaragdem i brylantem.

Wtuliła się w ramiona narzeczonego-męża i rozszlochała na dobre. Była szczęśliwa i czuła całą sobą, że nic już jej tego szczęścia nie odbierze. Ani wojna, ani jej despotyczny teść, ani żadna zazdrosna kobieta… Nic już nie stanie pomiędzy nimi, bo byli sobie przeznaczeni i zostaną razem ze sobą, już na zawsze. 

💢💢💢

Nie będę już nic pisać... Czekam na Wasze opinie po ostatni rozdziale, tej najszybciej i najbardziej szalenie napisanej przeze mnie historii.

Kocham Was 💛


Będzie jeszcze epilog, więc się nie żegnam oficjalnie 😁


PS. Nie martwcie się, jeśli czegoś nie wyjaśniłam - w epilogu, zbiorczo wyjaśniam wiele.