5. Teraz nie mów... wiem wszystko!

W podziękowaniu za Wasze wszystkie cudowne życzenia! Jesteście kochani! 💗
To w zasadzie są dwa rozdziały, ale złączyłam w jedno - żeby dłużej się Wam czytało za te wszystkie wspaniałe słowa! 😋




💞💞💞

Spojrzała jeszcze raz na kartkę podaną jej przez Zabiniego i pokręciła głową z niedowierzaniem. Pieniądze? Czy Draco naprawdę myślał, że będzie mógł ją sobie kupić?

Nie wiedziała czemu, ale nagle zachciało jej się płakać.
Widać chyba bardzo słabo ją znał… A kiedyś myślała…

- To hojna propozycja – tłumaczył Zabini, siedząc na blacie swojego biurka tuż obok krzesła, które zajmowała.

Hermiona spojrzała na niego z niechęcią i odrzuciła kartkę na biurko. Ten świstek dosłownie ją brzydził.

- Mógłbyś ją podnieść i stukrotnie, a i tak bym się na to nie zgodziła – wyjaśniła mu sucho.

- Poza pieniędzmi, to małżeństwo wiąże się jeszcze z ogromem przywilejów…

- Przywilejów? Naprawdę myślisz, że tego szukam? Może życie bardzo mi odpowiada! – warknęła – Nie potrzebuje przywilejów i niczyich pieniędzy, by sobie podnieść samoocenę!

Blaise zaśmiał się krótko.
- Wiem o tym. Tu nie chodzi o to, że próbujemy cię przekupić…

- Nie? – zdziwiła się. – Mam wrażenie, że właśnie dokładnie to usiłujecie zrobić!

- Nie. Draco ma poważny problem, a wasze wciąż trwające małżeństwo, mogłoby być jego dobrym rozwiązaniem…

- Naprawdę? Wątpię!

- Wiesz, że jego ojciec umiera? – zapytał cicho.

Hermiona otworzyła usta. Szczerze mówiąc nie miała o tym pojęcia. Co prawda Lucjusz Malfoy od dawna nie pokazywał się na magicznych salonach, ale nie przypuszczała, że to z powodu choroby…

- Nie wiedziałam o tym – przyznała cicho.

- Jest w kiepskim stanie. Nie umie nawet samodzielnie jeść.

Zabini wstał i obszedł biurko, by usiąść w swoim fotelu. Jego gabinet był o połowę mniejszy, niż ten Dracona, ale również był gustownie i kosztownie urządzony.

- A jaki to ma związek z naszym rozwodem? – zainteresowała się.

- Draco, jeszcze na łożu śmierci obiecał swojej matce, że kiedyś się ożeni… Nie mógł wtedy wiedzieć, że już tak właściwie był żonaty!

Hermiona spięła się nieco. A więc w grę wchodziła jeszcze jakaś przysięga złożoną matce… Doskonale wiedziała, że Draco bardzo kochał Narcyzę.

- Nadal jednak nie widzę związku z…

- Związek jest taki, że Draco chce się ożenić, nim Lucjusz też wyciągnie kopyta! – Zabini westchnął ciężko.

- Jeśli załatwimy szybko rozwód, to zdąży…
Blaise spojrzał na nią przenikliwie.

- Wiesz ile trwają magiczne rozwody? Minimum rok. A na dodatek nie macie żadnych szans na ukrycie tego przed mediami i opinią publiczną.
Hermiona zdusiła jęk. Co za koszmar!

- Znacie na pewno jakieś ważne szychy w Wizengamocie. Będziecie potrafili to jakoś załatwić…

- Nie ma opcji, by to obyło się bez wielkiego skandalu! – rozwiał jej złudzenia Blaise.

- Więc co teraz? Mamy pozostać małżeństwem do końca życia? – wyjęczała rozpaczliwie.

- Nie. Proponujemy ci, byś nie wnosiła sprawy o rozwód do czasu śmierci Lucjusza – wyjaśnił Blaise.

- Tylko tyle? Mamy odłożyć wybuch tej afery na czas po jego śmierci?

- No nie do końca…

- Możesz mówić jaśniej i bez kluczenia dookoła jak śnięty wozak? – poprosiła niecierpliwie.

- Jaśniej, to chodzi nam dokładnie o to, że ogłosimy w prasie, że właśnie spontanicznie się pobraliście. Zostaniesz z Draconem, na tyle długo, by wszyscy w magicznym świecie uwierzyli, że zrobiliście to z miłości. A za jakiś czas się rozwiedziecie z powodu znaczących różnić charakterów – wyjaśnił Blaise.

Hermiona prychnęła zirytowana.
- Pobraliśmy się z młodzieńczej głupoty, a rozwiedziemy się, bo z naszymi charakterami, nie wytrzymamy ze sobą nawet dwóch tygodni!

Blaise roześmiał się szczerze.
- Jeśli naprawdę będziesz upierała się na ten rozwód, to wiem Draco ci go da. Wybuchnie wielka bomba, a ty przygotuj się na kilka trudnych miesięcy babrania się w morzu domysłów, szyderstw, pomówień, kłamstw i plotek. Jeśli twój interes to przetrwała, to będzie mogła potem żyć spokojnie dalej, czekając aż poznasz jakiegoś kolejnego kolesia i oby tym razem lepszego, od Georga Weasleya… – Zabini nie mógł sobie podarować odrobiny szyderstwa.

Hermiona spojrzała na niego rozwścieczona.
- Czyli jednak mieliście z tym coś wspólnego?! – krzyknęła.

-  W uświadomieniu ci, z jaką szumowiną chcesz związać swoje życie? Ależ skąd! Po prostu spotkałem go wczoraj w barze i stąd wiem, że się rozstaliście – Blaise uśmiechnął cwaniacko.
Hermiona z dezaprobatą pokręciła głową. Wiedziała, że Zabini kłamał.

- Znasz narzeczoną Smoka? Nazywa się Diana Lachlan, należy do szlacheckiego rodu ze Szkocji…

- Wiem tylko, że jest modelką – burknęła.

- To prawda. A na dodatek pustą, wredną i głupią damulką, która wszystkich traktuje z góry – wymieniał Blaise.

Hermiona ledwo zdusiła uśmiech satysfakcji. Dobrze! Dokładnie tak, wyobrażała sobie kobietę, na którą powinien być skazany na wieczność Malfoy! Nie raz o tym fantazjowała…

- A mówisz mi o niej, bo? – zagadnęła, udając brak zainteresowania.

- Bo jeśli uprzesz się na rozwód, to najdalej za rok, Draco się z nią ożeni… I zniszczy sobie tym całe życie! – Blaise popatrzył na nią z powagą.

- To jego wybór! – syknęła.

- Jego macocha robi mu piekło na ziemi, ciągle próbując ich wyswatać. Wreszcie niedawno dopięła swego. Dlatego teraz, kiedy pojawiła się okazja w postaci waszego wciąż trwającego małżeństwa, możemy to wykorzystać i zamknąć Amandzie usta. Nie chcę, by Draco musiał się zmuszać do poślubienia tej głupiej kukły.

- Zawsze może wybrać sobie inną narzeczoną, a teraz…
Zabini gwałtownie wstał.

- Wiesz, co przeżywał po tym, jak zostawiłaś go wtedy samego na samym środku ulicy i po prostu sobie poszłaś? – zapytał, powoli obchodząc biurko i idąc w jej stronę z naprawdę nieprzyjemnym wyrazem twarzy.

Hermiona cała się spięła.
- To wcale nie było tak! Razem stwierdziliśmy…

- Razem? Doprawdy! – Blaise prychnął z irytacją.

Znów stanął tuż obok jej krzesła.  Oparł się o biurko, zakładając ręce na piersi i popatrzył na nią z góry.
- Nie wiem o co ci chodzi! – zdenerwowała się.

Zabini powoli pochylił się w jej stronę.
- Wiesz, że prawie go wtedy zabiłaś, Granger…? Rok dochodził do siebie! – wyszeptał, patrząc na nią przenikliwie.


Blaise wcale tego nie chciał, ale wspomnienia same wróciły:

            Francuski oddział św. Munga był nowocześniejszy od tego w Anglii, który dopiero co przed tygodniem sam opuścił. Nadal był w dość kiepskich stanie i to nie tylko fizycznym, ale nie mógł zostawić Malfoya teraz samego… Przyjaciel najwyraźniej go teraz potrzebował. Zwłaszcza jeśli miał rację i ten wypadek, wcale nie był wypadkiem…

- Cześć Smokowaty! – przywitał się, siląc się na radosny ton.
- Cześć – głos Dracona był słaby i odległy.
Siedział przy oknie i patrzył w dal z nieodgadnionym wyrazem twarzy.
- Jak się dziś czujemy? – spytał podchodząc bliżej.
- Normalnie – Draco nawet na niego nie spojrzał.

Blaise westchnął cicho i przysunął sobie krzesło, by usiąść obok wózka inwalidzkiego w jakim siedział Malfoy. Wiedział, że jego rany się dobrze goiły, a wbrew wcześniejszym obawom, władza w nogach powoli powracała, ale nie to go teraz martwiło.
- Gadałem z Nottem – Zabini pochylił się w stronę kumpla.

Draco wreszcie na niego spojrzał.
- No i? – zapytał cicho.
- Opowiedział mi wszystko.

Malfoy prychnął pod nosem i znów spojrzał w okno.
- To mi trochę rozjaśniło sprawę, wiesz? – Blaise wyprostował się i sięgnął do kieszeni swojej kurtki.
- Niby jaką? – spytał cicho.
- Taką. Magomedyk mi to dał. Znaleźli to w kieszeni twojej kurtki… – Blaise wyjął i pokazał mu zdjęcie.
Zdjęcie na którym on i Hermiona Granger stali w jakiejś kaplicy, wgapiając się w siebie z prawdziwym żarem w oczach. Patrząc na to zdjęcie, nikt nie mógł mieć wątpliwości, że stojąca na nim para obłędnie się kochała.

- Nieaktualne – powiedział Draco, odwracając wzrok od zdjęcia. 
- Serio? Bo już właśnie miałem cię pytać, czemu żona nie czuwa przy twoim boku! – zakpił Blaise.
- Bo jej nie mam. 
- Anulowaliście ślub? 
- Po mniej niż jednym dniu. 
- Kiedy?

Draco zacisnął usta. Blaise dobrze znał tę minę. O Salazarze…  
- Tydzień przed wypadkiem.
- Wypadkiem… Smoku… Naprawdę, było aż tak źle? Czemu nic nie powiedziałeś?! Mogłeś… - Zabini nie umiał znaleźć właściwych słów. 
- Nie chce o tym rozmawiać. Nigdy. Rozumiesz? – spytał odwracając głowę i patrząc przyjacielowi w oczy. 
- Rozumiem. 

Blaise położył dłoń na przedramieniu kumpla i uścisnął je lekko.
 
Nie miał pojęcia, gdzie się podziała Hermiona Granger, ale lepiej dla niej, by przez jakiś czas nie pokazywała mu się na oczy, jeśli nie chciała, by rozerwał ją na strzępy za to co zrobiła jego przyjacielowi… I swojej przyjaciółce również. 


💞💞💞


Blaise otrząsnął się z przykrych wspomnień i spojrzał surowo na siedzącą przed nim kobietę.

- Ja nie…  - Hermiona poczuła, że do jej oczy napływają łzy.
Nigdy nie przypuszczała, że ich rozstanie mogło jakoś na niego wpłynąć. Prawdę mówiąc, od zawsze myślała, że Draco zniósł to wszystko bez problemów, w czasie, gdy ona leczyła się z tego przez prawie dwa lata.
Ku jej zaskoczeniu, Zabini z całej siły uderzył dłonią o blat, tak mocno, aż podskoczyła na krześle.

- Nie pozwolę mu, zmarnować sobie życia! Za nic w świecie! Nie poślubi tej wrednej lali, bo ty z nim zostaniesz Granger, udając przed magicznym światem szczęśliwą żonkę, do czasu, aż sytuacja uspokoi się na tyle, byście mogli przeprowadzić rozwód bez zbędnego zamieszania i rozgłosu! Rozumiesz?

- Rozumiem o co ci chodzi Zabini! Naprawdę! To wspaniale, że Draco ma w tobie takie wsparcie… Ale ja też mam swoje życie, którego nie mam czasu dłużej marnować!

Blaise uśmiechnął się kpiąco.
- Lubisz je, prawda? Księgarnia, książki, wieczorki poezji czytanej… No i jest jeszcze oczywiście twoja najlepsza przyjaciółka, która zawsze może na ciebie liczyć, mam rację?

- Mogę wiedzieć do czego zmierzasz? – sarknęła nieuprzejmie.

- Zastanawiam się tylko, co by się stało, gdyby siostra Weasleya, dowiedziała się, że ukrywasz przed nią to, co zrobił jej Potter?

Zabini patrzył na nią, jakby przejrzał ją właśnie na wskroś, a Hermiona nerwowo przełknęła ślinę. To niemożliwe, żeby on mógłby cokolwiek o tym wiedzieć! Nikt nie wiedział! Nikt, poza nią i Harrym. Na pewno, absolutnie nikt więcej!

- Nie mam pojęcia o czym mówisz! – odpowiedziała, gwałtownie wstając i kierując się do drzwi.

- Doskonale wiesz, o czym mówię, Granger. To ty mu wtedy pomogłaś. A ona nigdy się nie zorientowała… - wyszeptał z dziwnym bólem w głosie.

- Ale… Jak? Czy ty…? – Hermiona stała w miejscu, niczym sparaliżowana.

Czuła się kompletnie oszołomiona. Nigdy nie spodziewałaby się takiego obrotu spraw.
- Przysięgam, że powiem jej wszystko i pokażę każde wspomnienie, jeśli nadal będziesz się upierała w sprawie tego rozwodu – Blaise miał prawdziwą stal w spojrzeniu.

Hermiona podeszła na chwiejnych nogach z powrotem do krzesła i usiadła na nim z cichym jękiem.
.
- Zabini… Nie wyświadczysz mu przysługi, jeśli zmusisz mnie bym udawała przed nim…
Blaise się roześmiał się prześmiewczo.

- Nie masz niczego udawać przed nim! Masz udawać przed innymi, ale nigdy nie próbuj oszukać jego, jasne? Jeśli chodzi o wasze relacje, to Draco nie zasłużył od ciebie na nic innego, poza najprawdziwszą szczerością! Teraz chyba wreszcie możesz się na to zdobyć, prawda? - Mężczyzna popatrzył na nią z taką niechęcią, że Hermiona aż poczuła od tego gorycz w ustach.

- Czyli, że chcesz mnie zmusić szantażem, żebym się z nim na razie nie rozwiodła? – zapytała cicho.

Zabini przyjrzał jej się uważnie.
- Skoro sama, nie potrafisz zdobyć się na to, by zechcieć pomóc mężczyźnie, na którym kiedyś podobno ci zależało, to tak. Uznaj, że to będzie z mojej strony szantaż.

Poczuła, jak po jej policzku płynie łza.
- Nie rozumiesz… - wyszeptała.

- To może mi jednak wytłumaczysz? – zaproponował spokojnie.

            Hermiona już otwierała usta, ale jednak nie zdobyła się na to, by wyznać mu prawdę. Nie potrafiła przyznać się przed nim i przed samą sobą, że tak bardzo chciała tego rozwodu ze strachu. Bała się, że jeśli drugi raz Draco ją zrani, to już się z tego nie podniesie. Umierała z przerażenia na tę myśl… Panicznie obawiała się ponownie do niego zbliżyć, a później znów tak bardzo cierpieć. Mur, za którym przez lata ukrywała te wszystkie wspomnienia był kruchy i popękany. Wiedziała, że jeden silny podmuch, a wszystko wróci i przygniecie ją całą, po raz drugi.
Ale gdyby Ginny ją znienawidziła i się od niej odsunęła, nie miałaby już nikogo…

- Przysięgasz nic nie mówić Ginny? – zapytała szeptem.

- Przysięgam! – odparł bez wahania.

- W takim razie zgoda… - Hermiona przełknęła łzy i opanowała się trochę.

- Doskonale! Reasumując szczegóły umowy…– Blaise przybrał ton rzeczowego prawnika.

- Nie chce jego pieniędzy. Zrobię co trzeba. Będę się z nim pokazywać, pozować do zdjęć i odwiedzać jego chorego ojca, ale nie chce niczego w zamian, poza twoim milczeniem.

- Masz moje słowo. Nikt poza tobą i mną, nigdy się nie dowie o tej części naszej umowy, nawet Draco – zapewnił ją z mocą.

- Dobrze… Jak to zorganizujemy? – zapytała cicho, sięgając do swojej torebki po chusteczkę.

- Zamieszkacie razem w domu Smoka w Hampstead. Najlepiej przenieś się tam do końca miesiąca. Dobrze, że nie będę musiał ci jednak  wysyłać ci nakazu małżeńskiego... Prasa mogłaby coś zwęszyć.

- Potrzebuje tylko kilku dni na zorganizowanie wszystkiego – wyszeptała, mnąc w dłoniach skrawek materiału.

- Jasne. Podeślę ci jakąś renomowaną firmę przeprowadzkową.

- Nie trzeba. Nie mam zamiaru rezygnować ze starego mieszkania. Zabiorę tylko kilka rzeczy i swoje ubrania.

- Od teraz wszystkie stroje będzie dla ciebie wybierał stylista. Możesz zrezygnować z gratyfikacji za zgodę na pozostanie w małżeństwie, ale musisz mieć fundusz reprezentacyjny. Draco bierze udział w wielu bankietach i innych tego typu imprezach. Musisz nosić odpowiednią garderobę.

- Rozumiem… - otarła łzy i schowała chustkę.

- Musisz też wyrobić sobie nowe dokumenty na nazwisko Granger – Malfoy. Złożę w twoim imieniu  odpowiednie podania w ministerstwie.

- Dobrze – Hermiona czuła się tym przytłoczona.

- Wiesz, że nikt nie może się dowiedzieć o tym, że to wszystko mistyfikacja? Ani Potter, ani Weaseley…

- Ale ja muszę powiedzieć Ginny!

Blaise skrzywił się lekko na dźwięk tego imienia.
- Dobrze. Ona może znać prawdę, o ile nie wsypie się z tym przed swoim mężulkiem…

- Na pewno tego nie zrobi! – zapewniła go.

- W sobotę dwudziestego trzeciego umówię was na sesję zdjęciową – planował dalej Blaise.

- Sesję? – Hermiona głośno przełknęła ślinę.

- Tak. W poniedziałek za trzy tygodnie w prasie pojawią się zdjęcia z ogłoszeniem o waszych zaręczynach.

- Ale jak, skoro Malfoy nie pozbył się jeszcze poprzedniej narzeczonej? – zdziwiła się.

- Normalnie. Jeszcze dziś, w popołudniowym wydaniu kilku gazet, pojawią się wzmianka o tym, że ty i on rozstaliście się ze swoimi partnerami. A potem we wszystkich artykułach,  zostanie to ładnie przedstawione w ten sposób, że zakochaliście się w sobie bez pamięci, gdy przypadkiem spotkaliście się wiele lat po szkole – tłumaczył jej Blaise.

Hermiona zamknęła oczy i westchnęła ciężko. Nie chciała sobie nawet wyobrażać, co George i reszta jego rodziny sobie o niej pomyślą w tej sytuacji.

- Przygotuję wszystkie odpowiednie dokumenty i też podpiszesz je przed przeprowadzką – zaproponował.

- Jak myślisz…? Ile to wszystko może potrwać? – odważyła się zapytać.

- Na moje oko, Lucjusz nie pożyje już dłużej niż pięć - sześć miesięcy. No i później około rok rozwodu, ale tu akurat nie ma problemu, bo nie będziecie musieli wtedy już mieszkać razem.

- Serio musimy jeszcze raz oficjalnie brać ślub? – jęknęła.

- W zasadzie to nie. Jeśli twoja przyjaciółka się zgodzi udawać twojego świadka, to możemy też zrobić tylko sesję zdjęciową i puścić mediom jakąś bajeczkę o szybkiej, skromnej uroczystości.

- Byłoby świetnie! – Hermiona westchnęła z ulgą.
Nie wyobrażała sobie, stanąć z nim po raz drugi w kaplicy, by ślubować mu miłość i się przy tym gorzko nie rozryczeć. Już na samo wspomnienie ślubu w Monako, łzy zawsze napływały jej do oczu…

- Co mam mu powiedzieć? – zapytał Blaise.

- Nie rozumiem… - zdziwiła się nieco.

- Muszę mu powiedzieć, że coś cię przekonało, by odwołać plany rozwodowe. Skoro nie chcesz wziąć pieniędzy, to jaką wymówkę mam mu podać? – sprecyzował.
Hermiona zastanowiła się chwilę.

- Powiedz, że chcę mu pomóc, ale również, że robię to na złość Georgowi. Że to ma być moja zemsta na nim za zdradę – zdecydowała.

- Niezły pomysł – pochwalił.

- Wydaje mi się, że to logiczne.

- Ale tak naprawdę to nie chcesz się mścić, bo wcale nie kochałaś Weasleya, czy tak? – Zabini uśmiechnął się do niej złośliwie.

- To nie twoja sprawa! – Hermiona zareagowała ze zbędną przesadą.

- I tak wiem, że nie. Inaczej na pewno byś się nie zgodziła. Nawet mój mały szantaż by tu nie pomógł – Zabini roześmiał się cicho.

- Przekaż mu co ustaliliśmy i powiedz, że musiałam wrócić już do księgarni, ale mogę się z nim spotkać w inny dzień…

- Dlaczego nie teraz? – dociekał Zabini.

- Bo nie jestem w stanie… Muszę się pozbierać… - przyznała szeptem.

- Dobrze. W takim razie, to chyba wszystko. Jeśli będę miał do ciebie jeszcze jakąś sprawę, to wyślę ci sowę – Blaise podszedł i wyciągnął do niej rękę.

Hermiona zawahała się chwilę, ale w końcu ją uścisnęła.

- Nie miej mi tego za złe… Naprawdę nie chcę cię skrzywdzić, ale to jemu zawdzięczam w życiu wszystko. Nie pozwolę mu powtórzyć swoich błędów. Jesteś okazją, która spadła mi z nieba, bym mógł uratować przyjaciela  – wyznał bez ogródek, patrząc jej prosto w oczy.

            Hermiona popatrzyła na niego i dopiero teraz zrozumiała. Zabb naprawdę nie chciał jej krzywdy. Po prostu wierzył, że jest w jakiś sposób w stanie pomóc Draconowi. I ona naglę zapragnęła w to uwierzyć. Skoro i tak nie miała wyjścia, postanowiła dać z siebie wszystko, by spróbować…
Musiała trzymać dystans i nie pozwolić dawnym uczuciom odżyć. Ale mogła chyba znowu się z nim zaprzyjaźnić. Znali się dobrze. Być może będą mogli żyć obok siebie, bez konieczności ranienia się i odkopywania dawnych spraw? Chciała wierzyć, że to będzie mogło się udać.


💞💞💞

- Żartujesz?! – Ginny z niedowierzania przetarła oczy.

- Chciałabym… -  westchnęła Hermiona, pakując swoje dokumenty do pudeł.

- Będziesz z nim mieszkać przez minimum pół roku?

- Kto wie ile to potrwa. Pół roku to tylko prognoza – Hermiona zapieczętowała pudło zaklęciem i sięgnęła po kolejny karton.

- Naprawdę jesteś skłonna mu pomóc? Przecież nie musisz…

- Nie zdążymy się rozwieść przed śmiercią Lucjusza, a Malfoy gryzie się tym, że nie dotrzyma słowa danego Narcyzie… To jedyne, rozsądne wyjście. A poza tym ani jemu, ani mnie, nie pomoże skandal z nagłym rozwodem. Cała sprawa o Monako się wyda i będzie wielka nagonka mediów na nas. Ściema z szybkim ślubem, łatwiej przejdzie… - Hermiona mówiła do przyjaciółki, starając się jak najmniej patrzeć jej w oczy.

Nienawidziła kłamać Ginny, ale nie miała innego wyjścia. Złożyła przysięgę przyjacielowi i musiała jej dotrzymać, choć nie raz już się zastanawiała czy dobrze wtedy zrobiła.

- A nie boisz się, że nie wytrzymasz i któregoś dnia się po prostu na niego rzucisz? – prowokowała Ginny.

- To się nie wydarzy! – zaperzyła się Hermiona.

- Zdajesz sobie sprawę z tego, że będziesz go codziennie oglądać, w towarzystwie trzymać jego ramię albo dłoń, obejmować go na wspólnych zdjęciach, zabawiać jego znajomych i jadać obiadki z jego rodziną?

- Przeżyję – burknęła.

- A co jeśli to Draco zrobi pierwszy krok? Co wtedy? Odmówisz mu? – Ginny spojrzała na nią przenikliwie.

- Nie zrobi go. On słynie z licznych romansów. Zapewne znajdzie sobie rozrywkę poza domem… - warknęła nie potrafiąc ukryć rozdrażnienia.

Ginny gruchnęła śmiechem.
- Serio, to ci nie będzie przeszkadzało? Nie wierzę!

- To nie jest kwestia wiary! Tak będzie i już. To już nie jest lekkomyślny i szalony ślub w romantycznym hotelu nad morzem, tylko czysty, jasny i klarowny układ. Nie łączy nas już nic z tego, co wtedy…

- Hermiona… On o tobie nie zapomniał, tak, jak ty nie zapomniałaś o nim. Założę się z tobą o co zechcesz, że nie wytrzymacie nawet dwóch tygodni bez wskoczenia do łóżka! – stwierdziła pogodnie Ruda.

- Nie wygaduj bzdur! Nie będziemy ze sobą sypiać! – upierała się Hermiona.

- Jasne… W takim razie przyjmujesz zakład? Twoja księga „Tajemnych Nocnych Mocny z Langwedocji”, za moją „Czary-Mary z Marie Wolf”, co ty na to?

- Dwa tygodnie? – upewniła się Hermiona z chytrym uśmieszkiem.

- Dwa tygodnie od kiedy się do niego wprowadzisz! – uściśliła Ginny.

- Zgoda! – Hermiona z uśmiechem wyciągnęła dłoń do przyjaciółki.

- Już się cieszę! Zawsze chciałam mieć tę księgę w swojej kolekcji! – rozmarzyła się Ruda.

- Zapomnij! Za „Czary-mary…”, mogę żyć w celibacie przez najbliższe dwa lata – zapewniła ją Hermiona.

- Jasne… Ale na wszelki wypadek nie zapominaj o dobrych eliksirach antykoncepcyjnych i o zakupie jakiejś ładnej bielizny. Babcine majtasy lepiej zostaw w mieszkaniu – poradziła Ruda.

Hermiona rzuciła jej ostrze spojrzenie, ale nic nie powiedziała. Chciała mieć pewność, że wygra ten zakład z Ginny, ale nagle przypomniała sobie Malfoya siedzącego za jego wielkim biurkiem… Pokręciła głową i wróciła do pakowania książek. Miała jeszcze trochę czasu na oswojenie się z tym, nim wyrok zapadnie.

💞💞💞


- Nie sądziłem, że zrobiła się taka mściwa – mruknął Draco, porządkując papiery na swoim biurku.

- Przynajmniej wciąż nie jest materialistką – uśmiechnął się Blaise, również wykopując się z stosu pergaminów.

- A może jednak coś do niego czuła…

- Nie. Jestem pewien, że nie. Po porostu chce sobie podbudować trochę ego, a co może zrobić to lepiej, niż małżeństwo z najbardziej pożądanym kawalerem w tej części świata? – drażnił się Zabb.

Draco posłał mu spojrzenie z ukosa.
- Podała ci jakieś szczegóły? Będzie chciała czegoś jeszcze?

- Nie, ale myślę, że musicie to dogadać we dwoje.

- Już się cieszę… - burknął Draco, wkładając dokumenty do szuflady.

- Na sobotę za trzy tygodnie umówię was na sesję narzeczeńską. Stylista już wie. Muszę jeszcze tylko wybrać fotografa. Pomyślałem, że może Linda znajdzie dla nas czas? – planował Zabini.

- Nie! – Draco powiedział to nieco za głośno.

- Dlaczego nie? To twoja najlepsza przyjaciółka. Sądziłem, że możemy ją nawet w to wtajemniczyć…

- Powiedziałem ci, że nie! Linda nie zrobi tych zdjęć i w nic jej nie wtajemniczymy! – warknął Draco, wstając i podchodzą do barku, by nalać sobie drinka.

Blaise uśmiechnął się pod nosem.
- Czyli to jednak prawda…

- Co? – Draco spojrzał na niego z ukosa.

- To o czym plotkowały Dafne i Pansy. Naprawdę się z nią przespałeś! – Blaise z niedowierzaniem pokręcił głową.

Draco skrzywił się pod nosem i wypił whisky jednym łykiem.

- Oszalałeś? Ta kobieta cię obsesyjnie kocha! Jak mogłeś…? - Blaise spojrzał na niego z przyganą.

- To był przypadek. Kwestia chwili!– bronił się blondyn, znów dolewając sobie whisky.

- Przypadek? Wpadła na ciebie, jak siedziałeś nago na kanapie? – szydził Blaise.

- Oglądaliśmy razem mecz… Sporo za dużo wypiliśmy i stało się. Nie ma o czym gadać! – Denerwował się Smok.

- Mecz? A kiedy? – Blaise wstał i również podszedł do barku po drinka.
Draco spojrzał na niego krótko i znów odwrócił się w stronę butelki bursztynowego alkoholu.
 
- Nie pamiętam dokładnie, co to był za dzień.

- To pozwól, że zgadnę. To zapewne był ten dzień, gdy przeczytałeś w gazecie o dacie ślubu Hermiony? – Blaise nie okazywał litości.

Draco prychnął pod nosem, ale nic nie odpowiedział. Zabini miał przecież całkowitą rację…

- Wykorzystałeś kobietę, która za tobą szaleje od dobrych czterech lat i jak cię znam, to później nawet nie wysłałeś jej sowy z przeprosinami, co? – Blaise stanął tuż przed przyjacielem i popatrzył na niego przenikliwie.

- Nie planowałem tego… Lubię Lindę, ale… - Draco zamknął oczy i odchylił głowę i westchnął ciężko.
Czuł się naprawdę podle ze względu na to, jak potraktował przyjaciółkę.

- Od początku się zastanawiałem, czemu to właśnie jej się nie oświadczyłeś? Przecież świetnie się dogadujecie, a ona zna cię bardzo dobrze. Zawsze myślałem, że by wam się ułożyło…– tłumaczył Blaise.

- Wiesz dlaczego tego nie zrobiłem? – Draco popatrzył przyjacielowi w oczy.

- No, dlaczego?

- Diana była mi kompletnie obojętna. Nawet nie wiem jaki pierścionek sobie wybrała na te całe zaręczyny, bo tylko przysłała mi za niego rachunek. Mógłbym ją zdradzać bez żadnych wyrzutów sumienia, tak jak ty Dafne. Ale Linda bardzo by cierpiała w takim małżeństwie.  Nie odwzajemniam jej uczuć. Nie kocham jej. To by ją tylko raniło…

Zabini skrzywił się pod nosem.
- Różnica między nami jest taka, że wy potraficie się dogadać z Lindą, a ja i Dafne nie. Ty i Ferson dzielicie wiele pasji i macie podobny gust do wielu rzeczy. Mnie i Dafne nie łączy kompletnie nic!

- Nie potrafiłbym jej oszukiwać bez wyrzutów sumienia. Domyślam, że i tak załamało ją ogłoszenie moich zaręczyny z Dianą. Niech zakocha się w kimś, kto odwzajemni jej uczucia i odnajdzie swoje szczęście. Naprawdę dobrze jej życzę…– stwierdził z przekonaniem Draco.
Blaise zaśmiał się cicho.

- Ona swoje szczęście, a ty swoje. A propos… Kiedy idziesz odwiedzić żoneczkę? – zapytał prowokacyjnie.

- Chyba w przyszłym tygodniu – stwierdził niemrawo Draco.

- A co to za mina? Nie cieszysz się?

- A z czego mam się cieszyć? Że mam być jej narzędziem zemsty na Wiepszleju? Super! – ironizował.

- Weź nie gadaj, Smoku! Będziecie razem mieszkać! Będziecie się codziennie widywać, jadać razem, sypiać…

- Nie będziemy ze sobą sypiać! – oburzył się Draco.

- Serio…?

- Już wydałem służbie odpowiednie dyspozycje. Będziemy mieć oddzielne sypialnie.

Zabini roześmiał się na głos.
- Może przez jakichś pierwszych kilka dni! A później…

- Nie! Zaczynam powoli żałować, że w ogóle się na to zgodziłem! – narzekał Draco.

- A co jeśli ona będzie chętna? Co wtedy? Odrzucisz jej zaloty? – dopytywał Zabb.

- Nie będzie. Dopiero co zerwała zaręczyny po długim związku. Nie licz na to, że coś się pomiędzy nami wydarzy. To dawno skończony temat! – oznajmił chłodno.

- Spoko! Skoro tak twierdzisz, to w takim razie, może mały zakład? – prowokował Blaise.

- Zakład? – Draco zmarszczył brwi, nie bardzo rozumiejąc.

- No zakład. Ja mówię, że nie wytrzymasz bez wskoczenia do jej łóżka zbyt długo!

- O co chcesz się założyć?

- Jak to, o co? O forsę! Tysiąc galeonów, że nie wytrzymacie nawet dwóch tygodni od dnia, jak zamieszkacie razem! – Blaise wyciągnął do niego swoją dłoń.

- Zgoda. Szykuj już czek! – Draco uścisnął rękę przyjaciela, pewny zwycięstwa.

- Raczej zamówienie do sklepu sportowego. Z przyjemnością wydam tę kasę na nową rękawicę do Qudditcha, taką ze skóry garboroga! – roześmiał się Blaise.

            Draco popatrzył na kumpla z niechęcią. Nie sądził, by Hermiona była skłonna na wskoczenie mu ponownie w ramiona. Ich rozstanie było zbyt nagłe, dziwne i pełne niedopowiedzeń, by mogła chcieć w to ponownie wchodzić. I on wiedział, że lepiej będzie trzymać dystans. Miał tylko nadzieję, że uda mu się wytrwać w tym postanowieniu.

💞💞💞

Hej!

Przepraszam, że to nie WOW, ale dopiero teraz do mnie doszło, że 46 rozdział chyba zniknął razem z pierwszym epilogiem Snów. Szukam go jeszcze na swojej poczcie, ale nie umiem się dziś na szybko przekopać. 
Dodam, jak tylko go znajdę, bo raczej na pewno gdzieś powinien być 😉

Wielkie buziaki i dzięki za życzenia! 😘


PS. Przepiękny rysunek ślubny oczywiście autorstwa Gyglene :) 

PS. EDT - zdjecie Draco z opowiadania - to nie jest w mojej wizji Tom Felton!
Hermiona tak - dorsła, dzisiejsza Emma W.