>Rozejm< ETAP 35

 Dedykacja: Dla Vegas! Dużo, dużo zdrówka Kochana od całego #teamczytelniczkitegobloga! 💕


💢💢💢

                Znów spojrzała na swojego męża. Prezentował się bardzo dobrze, w czarnym garniturze i ciemnozielonym krawacie, idealnie pasującym do sukni, w którą miała się później przebrać. Pansy zadbała o wszystko.
Po krótkiej obserwacji, doszła do wniosku, że Draco nie wydawał się wcale zdenerwowany. To dobrze…

- Czy ktoś zna powód, dla którego te małżeństwa nie mogą zostać zawarte? – spytał kapłan.

Hermiona poczuła, jak gorąco bucha jej na twarz. Stało się tak, bowiem Harry i Ron, nieomal jednocześnie spojrzeli prosto na nią.
Odczuwała pewność, że większość zgromadzonych gości, też to zauważyła.
Zmusiła się do uśmiechu. Miała nadzieję, że zrozumieją…

Potter pierwszy opuścił głowę, ale Ron nadal patrzył na nią z niemym wyrzutem. Dzielnie wytrzymała siłę jego spojrzenia.

- Doskonale! Skoro tak, podajcie sobie proszę prawe dłonie i powtarzajcie…

Pierwsi przysięgłe złożyli Parvati i Harry. Hermiona miała wrażenie, że Patil miażdży dłoń ukochanego, gdy ten cicho zaczął jej ślubować miłość i wierność. Widziała na jego twarzy grymas dyskomfortu. Wypowiedział jednak słowa przysięgi w całości.
Hermiona odetchnęła.

Przyszła kolej na Rona i Padmę.

- Ja Ron, biorę ciebie He…

Padma zakaszlała tak głośno, że kapłan, aż odskoczył, a dzieciaki siedzące w pierwszym rzędzie, zatkały sobie uszy.

- Przepraszam, zaschło mi w gardle – wyjaśniła ze słodkim uśmieszkiem. – Zacznij od początku, kochanie! – powiedziała i Hermiona nie miała najmniejszej wątpliwości, że teraz to ona miażdżyła w uścisku dłoń narzeczonego.
Ron wyglądał na trochę przerażonego.

Hermiona ledwo zdusiła śmiech. Padma była czujna i szybko zapobiegła aferze, jaka by wybuchła, gdyby Ron dokończył zdanie.
Znów popatrzyła na Malfoya. Uśmiechał się cierpko pod nosem. Tak… Też się pewnie cieszył, że nie będzie musiał zamordować dziś Weasleya.

Ron nie odważył się pomylić drugi raz i lekko drżącym głosem, powtórzył całą przysięgę.

- Obrączki – zarządził kapłan, a ona z ulgą, podała Parvati obrączkę dla Harryego. Potter widząc to, uśmiechnął się smutno.
To był niezaprzeczalny symbol tego, że Hermiona chciała, by został mężem innej… Parvati chyba serio to przemyślała.

Hermiona z entuzjazmem klaskała, gdy ceremonia się skończyła, a pary młode całowały się po raz pierwszy, jako małżeństwo.
Naprawdę liczyła na to, że im się uda… I naprawdę im tego życzyła.

💢💢💢


             Po ceremonii stanęła obok Parvatii i Harry’ego, by pomóc im w odbieraniu życzeń i prezentów. Sama miała zamiar złożyć im gratulacje na samym końcu i wiedziała, że Draco czekał, by wtedy do niej dołączyć. Ustalili to wczoraj wieczorem… Leżąc razem w wielkiej wannie.

Gości było naprawdę dużo, więc trochę to trwało. Właśnie odebrała prezent do Pansy i odłożyła go na stos obok, gdy pojawił się Draco.
Wyciągnął do niej rękę wiec ujęła ją i razem stanęli przed parą młodą.
Potter zmierzył Malfoya nienawistnym spojrzeniem, ale Draco był tylko i wyłącznie rozbawiony.

- Kochani! Chcielibyśmy wam złożyć serdecznie życzenia, wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia… - powiedziała Hermiona.

- Tak, niechaj wam się zawsze dobrze wiedzie! – dodał Draco, wyjmując z kieszeni pudełko i powiększając je zaklęciem.

- Och! Nie musieliście! Daliście nam już w prezencie wymarzoną podróż poślubną! – zawołała z entuzjazmem Parvati.

- To zegarki. Też je dostaliśmy z okazji ślubu i uważamy, że to świetny prezent, prawda? – Draco objął Hermionę ramieniem.

- Tak. W zasadzie to Draco kolekcjonuje zegarki, dlatego ogólnie uważamy, że są świetne! – zaśmiała się, patrząc na niego i dopiero teraz uświadamiając sobie, że wciąż nosił ten sam zegarek, który kupiła mu dwa dni po ich ślubie.
A przecież sama widziała, że miał ich setki… Musiał go chyba naprawdę polubić.

- Cudowne! Bardzo dziękujemy! – Parvati przytuliła ich po kolei.

- Dzięki, Malfoy… - Harry wyciągnął dłoń, a blondyn uścisnął ją bez wahania. 

Hermiona pochyliła się i szybkim gestem musnęła ustami policzek Pottera.

- Jeszcze raz gratulację, Harry! Bardzo, bardzo się cieszę! – podkreśliła.

- Tak… ja też… - burknął z niechęcią Potter, odwracając od nich wzrok.

- Wypadam nam złożyć życzenia – mruknęła do ucha Dracona, patrząc na stojących niedaleko Padmę i Rona.

- Dla nich też mam prezent – Draco uśmiechnął się i wyjął z kieszeni drugie pudełko, powiększając je zaklęciem.

- Zawsze pomyślisz o wszystkim – uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością.

- Tak, ale tylko wtedy, gdy ważniejsze sprawy, nie zaprzątają mi głowy… cukiereczku – mrugnął do niej łobuzersko.

- Spalę tę kieckę, jak tylko wrócimy do domu – przyobiecała, pozwalając mu się poprowadzić w stronę państwa Weasley.


💢💢💢


               Skrzywiła się lekko, widząc, że obok nich wciąż stoi Ginny, która nieprzerwalnie i bezczelnie gapiła się na Dracona.

- Chcielibyśmy wam złożyć najserdeczniejsze gratulację… - odezwała się Hermiona, gdy stanęli przed nimi.

- Serio? – burknął nieuprzejmie Ron, patrząc na nią z wyraźną wrogością.

- Owszem! Bardzo nas cieszy wasze szczęście, prawda skarbie? – z premedytacją wtuliła się mocniej w ramię męża.
Miała nadzieję, że to jest właśnie to, na co liczyła Padma – zdobycie się przez nią, na życzenie im wszystkiego najlepszego ze szczerym uśmiechem.

- Oczywiście, kochanie! Bądźcie tak szczęśliwy, jak my jesteśmy… - Draco błysnął zębami w ślicznym uśmiechu, a Ron w sekundę zrobił się czerwony, jak promień cruciatusa.

- Dziękujemy bardzo! – odpowiedziała szybko Padma, wgapiając się w prezent trzymany przez Malfoya.

- To od nas. Nic specjalnego, ale doszły mnie słuchy, że bardzo chciałaś to mieć, a nigdzie nie mogłaś dostać… - Draco podał Padmie pudełko.

Okazało się, że były to srebrne, dość szerokie bransoletki wierności. Sygnalizowały, jeśli ktoś chciał dopuścić się zdrady, jarząc się jasnym światłem. Zakładało się je razem i zdejmowało również tylko razem.

Hermiona musiała użyć całej swojej siły woli, by nie ryknąć głośnym śmiechem. Draco naprawdę był niemożliwy…

- O rety! Skąd to wziąłeś? Szukałam ich wszędzie! – Padma, aż podskoczyła z radości w miejscu.

- Pansy mi mówiła, że ją o nie pytałaś. Pomyślałem, że w takim wypadku, to będzie trafiony prezent… - Draco cały czas się uśmiechał, a Ron syczał cicho pod nosem, niczym czajnik, w którym woda wkrótce się zagotuje.

- Dziękuję! Są wspaniałe! – Padma uściskała krótko Hermionę i Dracona i spojrzała wymownie na Rona.

- Dzięki Malfoy. I gratuluję. Wygrałeś… – powiedział cicho, po czym odwrócił się i szybko odszedł.

Padma uśmiechnęła się nerwowo.

- Muszę iść zdjąć ten cholerny diadem, bo nieco mi ciąży. Chodź Ginny, pomożesz mi – poprosiła Rudą, po czym obie też szybko odeszły.


💢💢💢


- No i po sprawie. Obaj chyba wreszcie zrozumieli – Draco uśmiechnął się pod nosem i odwrócił ją twarzą do siebie.

- Mam taką nadzieję! – Hermiona oparła dłonie na jego klacie i na chwilę zamknęła oczy.

- Wygrana z Weasleyem, to żadna frajda, ale trofeum, to już zupełnie inna sprawa… - zamruczał, sunąc dłońmi po jej plecach.

- Czy ty mnie właśnie przyrównałeś do jakiegoś pucharu? – zapytała ostro, otwierając oczy i unosząc głowę.

Draco roześmiał się pod nosem.

- W tej sukience błyszczysz dość podobnie… - dociął jej.

- Idź na nasze miejsca, a ja szybko się przebiorę – zdecydowała, chcąc odejść.

- Zasady, moja pani! – przypomniał jej, nie wypuszczając jej z objęć.  

- Jakie znowu zasady? – zdziwiła się.

- Nigdy nie odchodzi bez pożegnalnego buziaka! – przypomniał, pochylając się i całując ją krótko.

Oderwała się od niego, uśmiechnęła i jeszcze raz, sama sięgnęła jego ust. Smakowały cudownie…

Dopiero, gdy wypuścił ją z uścisku, a ona odeszła w stronę domu, zauważyła, że Marcus Flint i uwieszona jego ramienia Lorena, uważnie obserwowali całą tę scenę.

To nic. Miała ich w głębokim poważaniu.


💢💢💢


- Twój mąż, zawsze wie jak zrobić odpowiedni prezent. Jest doprawdy genialny! – mówiła Parvati, gdy Hermiona pomogła odpiąć jej welon.

- Tak. Mówi, że tak go wychowano – zaśmiała się. – Ale przez to ja mam problem, bo on niedługo ma urodziny, a ja kompletnie nie wiem co mam mu kupić! – narzekała.  

- Może po prostu go zapytaj? Harry lubi dostawać zawsze coś z Qudditcha. Do przodu, informuje mnie co będzie chciał w danym roku.

- Chyba tak zrobię – zdecydowała. – Albo pogadam z Pansy.

- Nie przeszkadza ci, że twój mąż ma tak bliską przyjaciółkę? – spytała Parvati, sięgając po kolejny kieliszek szampana.

Hermiona uśmiechnęła się lekko pod nosem.

- A tobie ja przeszkadzałam, przez te wszystkie lata? – spytała cicho.

- Cholernie! W zasadzie to już od czasów Hogwartu… A jak się związaliśmy, to już w ogóle miałam na twoim punkcie obsesję. Patrzyłam na każdy twój ruch – Patil roześmiała się szczerze.

Hermiona otworzyła szeroko oczy. Musiała przyznać, że nie takiej odpowiedzi się spodziewała.

- Nie wiedziałam… - przyznała.

- I to właśnie sprawiło, że zmieniłam zdanie. Szybko zrozumiałam, że nawet gdyby Harry stanął przed tobą totalnie nagi, to najpierw byś go przeklęła, a później przepędziła na cztery strony świata. On zapewne też to wiedział, dlatego niczego nie próbował przez te wszystkie lata…

- Nigdy nawet nie sądziłam…

- Wiem o tym, Hermiono. I pewnie nigdy byś się nie dowiedziała, gdyby nie pojawił się Malfoy. Harry chyba pomyślał sobie, że skoro mogłaś zaakceptować Dracona, to może jednak i on miałby szansę. To dlatego tak mu odwaliło…- Parvati uśmiechnęła się smutno.

- Parv… Ja naprawdę… - Hermiona, nie bardzo wiedziała co powiedzieć.

- Nie przejmuj się! Nie każdy mąż musi kochać swoją żonę, prawda?

Hermiona poczuła nieprzyjemny dreszcz. Czyżby Parvati chciała jej przypomnieć, że Draco też wcale jej nie kocha? Cóż… Wiedziała przecież o tym, ale…

Nie miały jednak okazji kontynuować tej rozmowy, bowiem do pokoju znów weszły Luna i Lavender, obie już przebrane w o wiele ładniejsze kreacje.

- Przyszłyśmy przejąć pannę młodą, a ty możesz się iść przebrać Hermiono. Parkinson zostawiła twoją suknię w pokoju obok – poinformowała ją Luna.

- Super, dziękuję. To ja zaraz wracam! – pożegnała je z uśmiechem, po czym wyszła.



💢💢💢


                Z ulgą zdjęła z siebie tę ohydną bombkę i założyła, śliczną ciemnozieloną suknię o prostym dekolcie, wysadzaną mieniącymi się cyrkoniami na gorsecie i ze zwiewną, szyfonową spódnicą. Pansy oczywiście dopilnowała, by suknia miała dużą rozerwinę, sięgającą do połowy uda…

Z dworu zaczęły docierać do niej pierwsze dźwięki muzyki. Goście najpewniej zajmowali już swoje miejsca przy stołach, a orkiestra przygrywała im dla umilenia czasu oczekiwania na państwa młodych.
Hermiona zaaferowana poszukiwaniem swojej różdżki, jednocześnie zakładała na stopy szpilki.

- No gdzie ta różdżka? – narzekała. – Muszę zapiąć sukienkę…

Nagle poczuła delikatny dotyk na swoich plecach. Ktoś powoli zasunął suwak, jednocześnie przesuwając palcami po jej skórze.

- Tylko mi nie mów, że się tu zakradłeś, by… - odwróciła się z zamiarem skarcenia męża i prawie dostała zawału.

Harry stał tuż przed nią, z wyraźnie iskrzącym wzrokiem.

- Co ty tu robisz? – warknęła pod nosem, czując jak rumieńce wstydu i złości wypływają jej na twarz.

- Porozmawiajmy… - wyszeptał, robiąc krok w jej stronę.

Hermiona stałą tuż przy wielkim łożu z baldachimem i nie bardzo miała gdzie teraz uciec, a jak na złość, wciąż nie znalazła swojej różdżki…

- Harry! Godzinę temu wziąłeś ślub! Naprawdę chcesz jeszcze ze mną rozmawiać w taki sposób? – spytała cierpko.

- Tylko raz… Pozwól mi… - wyszeptał, kładąc jej dłonie na talii i pochylając się nad nią.

Hermiona nie zawahała się ani chwili, tylko wymierzyła mu siarczysty policzek, nim zdążył za bardzo się zbliżyć.

Potter odskoczył, w wyraźnym szoku, od razu łapiąc się za twarz.

- Zawsze sądziłam, że honorowy z ciebie człowiek… - pokręciła głową z niedowierzaniem. – Świadomość, że aż tak się pomyliłam, jest naprawdę straszna! – powiedziała, kątem oka zauważając, że jej różdżka leży na biurku.

Odepchnęła szorstko, wciąż stojącego na jej drodze Pottera i szybko zabrała swój magiczny atrybut.

- Hermiono… - wyszeptał z bólem.

- Jeszcze raz tego spróbujesz, a powiem Parvati! – ostrzegła. – A gdy ona z tobą skończy, powiem Draconowi, a wtedy zapewne nadejdzie twój definitywny koniec!

Wyszła, mocno zatrzaskując za sobą drzwi.


💢💢💢


                Nie spodziewała się, że najbardziej dominującym w niej teraz uczuciem, będzie złość. Liczyła raczej na smutek, rozczarowanie, czy też zdenerwowanie… Ale nie na to totalne wkurzenie, domagające się rozpłatania Pottera na części pierwsze za pomocą Sectusempry.

                Wróciła do komnat Parvati, starając się nie okazywać swoich emocji. Na szczęście Luna, Lav i panna młoda, raczyły się kolejnym kieliszkiem szampana, chichocząc przy tym nieustannie, więc Hermiona odetchnęła, bowiem nikt nie zwracał na nią specjalnie uwagi.


💢💢💢


- Śliczna sukienka, Herm… Też mi ją dasz, jak ci się już znudzi? – spytała, wciąż chichocząc Parvati, gdy schodziły razem do ogrodu.

- Jeśli zechcesz… - odpowiedziała dyplomatycznie Hermiona.

Przed głównym wejściem, zastali Harryego, Rona, Padmę i resztę druhen i drużbów.

- Mój mąż ma dziwnie zaczerwieniony policzek – zauważyła Parvati, gdy szły w ich stronę.

- Może się o coś oparł – odpowiedziała Hermiona, nie chcąc nawet patrzeć na Pottera.

- Zapewne o twoją dłoń… - szepnęła Patil.

- Parv…

- Jeśli on się wreszcie z ciebie nie wyleczy, to chyba szybko zostanę wdową! – wściekała się, chyba mocniej z powodu procentów, które już wypiła.

- Nie psuj sobie swojego wielkiego dnia – poprosiła Hermiona.

- Nie zamierzam! Będzie świetna zabawa! Rozkręcimy tę imprezę na parkiecie! – zaśmiała się.


💢💢💢


                Hermiona z wielką ulgą opadła na krzesło pomiędzy Draco i Nevillem. Domyśliła się, że mężczyźni przesiedli się tak, by Pansy mogła siedzieć teraz obok Neva. Po drugiej stronie Dracona, siedziała Luna Lovegood, wraz z Deanem Thomasem.

- Przepraszam panią bardzo, ale to miejsce jest zajęte – wymruczał jej do ucha Draco, kładąc ramię na oparciu jej krzesła.

- Niby przez kogo? – spytała z uśmiechem.

- Przez moją żonę, księżniczkę pralinek. Proszę stąd odejść, bo jak zobaczy obok mnie taką seks bombę, to będzie zazdrosna – szeptał, czule muskając palcami jej obojczyk.

- Za księżniczkę pralinek, śpisz dziś na kanapie! – zagroziła, śmiejąc się na głos.

- A za seks bombę, co dostanę? – prowokował.

- W twarz! Ty męski, szowinistyczny kołkogonku! – docięła mu, delikatnie gładząc jego gładki policzek.

- Wyglądasz prześlicznie, skarbie. Znów skradniesz dziś wiele męskich serc… – mruknął, całując ją w odkryte ramię.

- Dziękuję. Za ten komplement, może skrócę ci karę do połowy… - zaśmiała się znowu, w duchu myśląc, że chciałaby skraść tylko jedno, ale za to na zawsze…

- Chętnie pozwolę ci się ukarać, jak tylko ten cały cyrk się skończy – westchnął, sięgając po szklankę wody.

- Też bym już chciała, żeby było po…


💢💢💢


                Pary młode dotarły wreszcie na swoje miejsce i podano obiad. Jedzenie nie było złe, ale Hermiona i tak żałowała, że nie może teraz zjeść czegoś, przygotowanego przez Dracona. Jego potrawy zawsze były przepyszne.
Cieszyła się, że prosto z przyjęcia udają się do apartamentu. Przynajmniej mogła liczyć jutro na smaczne jedzonko…

                Po obiedzie na stole porozstawiano patery z ciastem i owocami, a wokalista orkiestry poinformował ich, że otwarto już bufet z alkoholami.

- Co pijecie? – zagadnęła ich Pansy.

- Byle nie szampana, bo jest ohydny – narzekała Hermiona.

- Ja whisky – zadeklarował Neville.

- Ja też  - dodał Draco.

- I ja tak samo – przyłączyła się Pansy.

- A co dla ciebie, lwico? – spytała Malfoy.

- Będę musiała wznieść toast, więc weź mi proszę białe wino… - zdecydowała.

- Zaraz wracam – poinformował Draco.

- Pójdę z tobą – Neville, podniósł się z miejsca, a Pansy szybko zajęła jego krzesło.

- Potter ma lekko zaczerwieniony policzek… Pierwsza małżeńska kłótnia? – wyszeptała konspiracyjnie.

- Nie, to moja sprawka – przyznała cicho.

- Co? Znów czegoś próbował? – Pansy szeroko otworzyła oczy.

- Stracił dziś w moich oczach ostatnie resztki godności – sarknęła ponuro Hermiona.

- Powiedziałaś Smokowi?

- Zwariowałaś? Chcesz żeby przy wszystkich pobił pana młodego? – zaśmiała się cicho.

- Masz rację, lepiej sobie odpuścić.

- Dzień dobry Hermiono! – rozległo się za jej plecami.

- Dzień dobry… ciociu… - odpowiedziała, wstając i uśmiechając się.

- Pięknie wyglądasz – pochwaliła Andromeda.

- Dziękuję bardzo! Ciocia również… - skomplementowała kurtuazyjnie.

- Miło mi, kochanie… Pomyślałam sobie, że dziś jest dobra okazja, bym ci coś dała – Ku zdziwieniu Hermiony, Andromeda podała jej butelkę wina.

- Och… To miłe, dziękuję… Ale Draco właśnie…

- Tak, spotkałam go i powiedziałam, że ma nie brać ci drinka. To wino ze specjalnej kolekcji mojego świętej pamięci męża, jest naprawdę wyśmienite! Przyniosłam kilka butelek dla innych pań – wskazała na stoły. - Zapewniam, że będzie ci smakowało! – Andromeda uśmiechnęła się promiennie.

- Bardzo dziękuję, chętnie spróbuję! – zapewniła ją Hermiona.

- To świetnie! Jestem pewna, że niedługo się zobaczymy! – Andromeda uśmiechnęła się raz jeszcze, po czym odeszła.

- Ta rodzina cię kocha… - zaśmiała się Pansy, patrząc na butelkę w jej dłoniach.

- Dobrze, że jest chociaż białe – mruknęła Hermiona.

Po chwili Draco i Neville wrócili, a blondyn odkorkował butelkę i powąchał zawartość.

- Wątpię, by ciotka miała zamiar cię otruć, więc spróbuj jeśli chcesz – powiedział, nalewając wina do kieliszka.

Hermiona sięgnęła po niego i zrobiła pierwszy łyk.

- Ummm! Cudowne! – stwierdziła od razu.

- Pokaż… - Draco napił się z jej kieliszka.

- Jakieś słabe – ocenił.

- Chętnie wypiję sama całe! – zachichotała Hermiona, kolejny raz mocząc usta w napoju.


💢💢💢


                    Po kilku chwilach zaproszono wszystkich na parkiet, jako że przyszedł czas na pierwszy taniec par młodych.
Wyszli z namiotów, niepewnie patrząc na pochmurne niebo. Czary osłaniające też mogły się za chwilę przydać…

- Nie jest ci zimno? – spytał Draco, czułym gestem pocierając jej ramiona.

- Nie, wszystko w porządku – zapewniła, opierając się o jego tors i patrząc na to, jak Weasleyowie i Potterowie, ustawiają się na parkiecie.

Zaczęła grać powolna muzyka, a pary młode zaczęły się bujać niezgrabnie.

- Ogrom ich szczęścia, normalnie powala… Chyba nawet my wykazywaliśmy więcej entuzjazmu – wyszeptał jej do ucha Draco.

Uśmiechnęła się lekko. Na pewno było w niej wtedy więcej emocji. Negatywnych, ale jednak… Zresztą coś jej mówiło, że odczucia Rona i Harryego też wcale nie były dziś do końca pozytywne…


💢💢💢


                Po kilku minutach, niezgrabnej deptaniny, wokalista orkiestry zaprosił szybko inne pary, by dołączyły, chcąc chyba zakończyć tę żenującą scenę.  
Pani Weasley wyszła jako pierwsza, z Charliem przy boku, a zaraz obok nich, pojawili się państwo Patil. Hermiona patrzyła jak jej teść, dumnie prowadzi na parkiet matkę Zabiniego, a Dafne Greengrass, dosłownie depcze mu po piętach, ciągnąć za sobą Davida Ressa.
Bill tańczył z Fleur, George z Angelina Jonson, a Ginny… ku zdziwieniu Hermiony, z Theodorem Nottem…

- Para roku… - parsknął, Draco pod nosem.

- Ale się dobrali! - Hermiona zaśmiała się cicho.

- Chodź, skarbie. Pokażemy im, jak to się robi – powiedział, łapiąc ją za dłoń i prowadząc na parkiet.

Z przyjemnością wtuliła się w jego ramiona i pozwoliła poprowadzić w takt muzyki. Dobrze było mieć męża, który umiał tańczyć. Bliźniaczki Patil nie miały tyle szczęścia. 

- Chciałabyś tego? – wyszeptał jej do ucha.

Hermiona uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.

- Czego? – spytała, nie bardzo rozumiejąc.

- Tego wszystkiego. Takiego ślubu. Orkiestry. Gości…

- Czyżby to miały być oświadczyny? – zapytała z przekorą.

- A przyjęłabyś je, gdyby były? – spytał poważnie, pochylając się nad nią.

- Nie mogę… - powiedziała z udawanym smutkiem. – Niestety mam już męża!

- Nie martw się, załatwię go! – uśmiechnął się złośliwie, nim pocałował ją z czułością.

- Odpowiedź na twoje pytanie brzmi nie – powiedziała, przytulając się.

Draco jakby nagle zesztywniał.

- Nie chciałabym takiego ślubu. Nigdy nie chciałam. Nienawidzę być w centrum uwagi. A poza tym nie mieli tej fajnej ceremonii z wodą, która sprawia, że nie będą mogli się pozabijać – zaśmiała się.

- To była odpowiedź tylko na jedno moje pytanie – zauważył.

Znów uniosła głowę i znów spojrzała mu w oczy.

- Skoro to nie są prawdziwe oświadczyny, to nie oczekuj prawdziwej odpowiedzi – wyszeptała.

Draco uśmiechnął się lekko i pocałował ją znowu.
Gdy oderwał od niej usta, a ona na nowo wtuliła się w jego ramiona, uświadomiła sobie, że odpowiedz i tak mogłaby być tylko jedna.
Nie umiałaby już bez niego żyć…

Rysunek do powyższej sceny autorstwa niezawodnej jak zawsze Gyglene! 😍
Dzięki kochana, za Wszystkie cudowne prezenty urodzinowe! 💝😘


💢💢💢

No i cześć po raz kolejny! 😋

Dodaję rozdział dzisiaj, bo naprawdę nie wiem, jak jutro będzie z czasem na publikację - bardzo dużo mam jutro mniejszych i większych planów, dlatego nie wiem co i jak się ułoży. 

Duże podziękowania za waszą aktywność i piękne słowa w komentarzach - jesteście cudowne!  

W razie pytań - wiecie gdzie mnie znaleźć 😙

Wasza V.