[WOW] Rozdział 41 - "Brak kontroli"

Dedykacja:

Dla Magdy, Gokax i Ann :)
i dla wszystkich, których tak ja mnie góry przywitały deszczem :(





◈◈◈

Odliczanie trwa... 9! :)


◈◈◈



                    Malfoy długo wyglądał, jakby przed chwilą oberwał w głowę tłuczkiem. Patrzył na nią kompletnie oszołomiony, najwyraźniej dopiero trawiąc jej słowa.
- Właśnie tak! Ginny była w trzecim miesiącu ciąży! Najprawdopodobniej z nim! – wyrzuciła z siebie Hermiona, nie mogąc się dłużej powstrzymać.
- Salazarze…
- Myślę, że właśnie przez to, zabrano mu wspomnienia – wyszeptała, czując jak zbliżają się do niej łzy.
Przygarnął ją do siebie i objął mocno. Wtulił twarz w jej włosy i westchnął głęboko.
- Przysięgam ci, że nie miałem o tym pojęcia! – powiedział z mocą.
- Wiem… - Hermiona ukryła twarz w zagłębieniu jego szyi i pozwoliła sobie na kilka łez.

Draco tulił ją do siebie, głaszcząc delikatnie jej włosy, a ona zastanawiała się nad tym, czego się właśnie dowiedziała. Ktoś z premedytacją rozdzielił Theodora i Ginny. Ten kto to zrobił, musiał być naprawdę zły. Tylko kto? Zabini? A może Higgs, na jego polecenie? Miała tyle myśli, tyle opcji… Wiedziała, że musi się dowiedzieć, co dokładnie się wydarzyło i jedyną osobą, która będzie mogła jej szybko udzielić tej informacji, będzie nie kto inny, a właśnie sam Theodore Nott.
Zastanawiała się czy powinna rzucić na niego zaklęcie przywracania pamięci, czy może jednak lepiej będzie zdobyć ten eliksir?
Jej łzy wyschły, a myśli powoli się rozmywały. Draco nadal trzymał ją w ramionach i delikatnie gładził jej plecy. Doprawdy nie wiedziała kiedy, po prostu odpłynęła w objęcia snu…


◈◈◈


- Obudź się, skarbie… - usłyszała szept w swoim uchu.
- Co? – uniosła głowę i zamrugała zdziwiona, nie wiedzą gdzie dokładnie jest.
- Uroczo jest patrzeć, jak marszczysz nos przez sen, ale za chwilę zaczyna się kolacja – powiedział, czułym gestem odgarniając jej włosy z twarzy.
- Och! Przepraszam! Nawet nie wiem, kiedy zasnęłam! – Potarła twarz dłońmi, nadal kompletnie zdezorientowana.
Czyżby przespała całe popołudnie wtulona w jego ramiona? Przecież wcale nie była zmęczona! A może…? Może to jej psychika tego potrzebowała? Tej chwili na oderwanie się od tego koszmaru dookoła?
Uniosła głowę i spojrzała mu w oczy. Patrzył na nią z czułością i troską. Nie miała żadnych wątpliwości, że jest tu z nią całym sobą. Żadna inna dziewczyna nie zaprzątała teraz jego myśli. To nie była gra. To nie była zabawa. On czuł do niej coś prawdziwego. A ona do niego. To było już nieodwracalne.
- Myślę, że lepiej żebyśmy się jednak pokazali na kolacji…- wyszeptał, wciąż nie odrywając od niej swojego spojrzenia.
Hermiona wiedziała, że musi to przerwać, albo zaraz po prostu to zrobi. W dwóch słowach, wyzna mu swoje uczucia. Nie mogła… Nie powinna.
Odetchnęła głęboko i odwróciła głowę.
- Masz rację. Naprawdę przepraszam. Rozmyślałam o nieszczęściu Ginny i o Theo i… - spróbowała się podnieść, czując jak jej zdrętwiałe kończyny, dopiero co budzą się do życia.
- Przestań! Nic takiego się nie stało. Potwierdzam, że to nadal był mój najlepszy szlaban! – zaśmiał się, również wstając i prawie od razu znów obejmując ją w talii.
- Miałam jeszcze do ciebie tyle pytań… - burknęła, przeciągając się i zakrywając usta dłonią, by zamaskować ziewnięcie.
- A ja niestety mam jeszcze tyle dni szlabanu, by mieć okazje ci na nie wszystkie odpowiedzieć! – zakpił, obejmując ją mocniej.
- A no tak! Super, że mogę cię teraz ukarać kiedy zechcę! – wyszczerzyła się wrednie.
- Szkoda, że było ci dzisiaj smutno… - szepnął, pochylając się i delikatnie muskając ustami jej ucho.
- Już mi lepiej – przyznała, głaszcząc palcami jego policzek.
Draco znów popatrzył jej w oczy, po czym pochylił się i pocałował ją lekko, a Hermiona westchnęła cicho. Naprawdę wariowała na jego punkcie. Teraz nie miała już co do tego, żadnych wątpliwości.
Pogłębiła pocałunek, przenosząc dłonie na jego ramiona, a on trzymał ją blisko siebie, czule sunąc swoimi dłońmi po jej plecach.
To był ich najbardziej spokojny, ale jednocześnie najbardziej zmysłowy pocałunek. Nie potrzebowali teraz słów. Obydwoje wiedzieli, że chcąc być razem. Na razie mieli tylko to – tylko tę silną potrzebę by być blisko siebie. Ale to wystarczało.
Draco oderwał się od niej i również westchnął, jakby przeżywał właśnie coś bardzo przyjemnego.
- Dzięki, że chcesz mi pomóc… - wyszeptała w jego usta.
- Cieszę się, że chcesz przyjąć moją pomoc… – odpowiedział, po czym znów ją pocałował.
Hermiona ponownie pogłębiła pocałunek, czując napływ znajomych fal ciepła i pożądania.
Uwielbiała sposób w jaki trzymał ją w swoich ramionach. Tak mocno, tak władczo… Nie wiedziała czemu, ale czuła, że to jest właściwe. Przy Ronie, nigdy nie przeżywała podobnych emocji.
- Musimy iść… – zamruczała, odrywając się od niego.
- Zaraz – odmruknął.
- W zasadzie, to nie jestem specjalnie głodna! – jęknęła, gdy usta blondyna znalazły się na jej szyi.
- Ja też… Ani trochę! – zgodził się Draco, wsuwając swoją dłoń pod jej szkolną, białą bluzkę, by móc dotrzeć do piersi.
Znów poczuła, jak skacze jej tętno, a oddech przyśpiesza. Właśnie zaczynała gorączkowo zastanawiać się, czy wystarczy im fotel, czy jednak powinna przetransmutować go w coś większego, gdy tuż obok ich stóp zmaterializował się srebrzysty kot.
Draco i Hermiona oderwali się od siebie, obydwoje wyraźnie zaskoczeni.

- Panno Granger, proszę przyjść niezwłocznie do mojego gabinetu! – nakazał patronus głosem dyrektorki.
Draco westchnął zrezygnowany i wyjął dłoń spod bluzki swojej dziewczyny, a Hermiona zachichotała. Widać dziś nie będzie im dane…
- Mam nadzieję, że tym razem nie stało się nic złego – powiedziała, dobywając swojej różdżki.
- Też mam taką nadzieję – przyznał, jednocześnie za pomocą zaklęcia odsyłając wino i papierosy.
Hermiona sprzątnęła fotel i stolik i odebrała z rąk Malfoya górę swojej szkolnej szaty.
- Jutro znów czekaj na mnie po obiedzie, pod wielką salą – przypomniała mu, wchodząc do klasy astronomii i odczarowując drzwi.
- A ty jutro przypadkiem nie pocieszaj znów jakiegoś idioty, tak dla jego własnego dobra! - ostrzegł.
Hermiona zaśmiała się i zatrzymała się tuż przy drzwiach.
- Bo serio zacznę myśleć, że jesteś o mnie zazdrosny! – prowokowała.
Draco podszedł do niej i bez skrępowania stanowczo przyciągnął ją do siebie.
- Ja po prostu strasznie nie lubię się dzielić! – wyznał bez zawahania.
- Zawsze podejrzewałam, że okropny z ciebie egoista… – zakpiła, składając lekkiego buziaka na jego policzku.
- No cóż… Miałaś rację!
Draco przytrzymał jej głowę i nieomal brutalnie zmiażdżył jej usta pocałunkiem.
Oderwał się od niego i uśmiechnęła się przekornie.
- To działa w obie strony. Pamiętaj, że strasznie zaborcza ze mnie wiedźma! – wyjawiła ze słodkim uśmiechem.
Blondyn uśmiechnął się do niej złośliwie, ale Hermiona wiedziała, że tak naprawdę ucieszyło go to, że też była o niego zazdrosna.
Pocałowali się krótko na pożegnanie, obydwoje bardzo zadowoleni z dzisiejszego popołudnia.
To był już nie tylko seks. Potrafili też normalnie ze sobą rozmawiać… No prawie normalnie. W każdym razie, był to jakiś krok naprzód.


◈◈◈



- Dies diem docet – wymówiła hasło Hermiona, a kamienna Chimera przesunęła się i umożliwiła jej dostanie się do gabinetu dyrektora Hogwartu.
Profesor McGonagall siedziała za dawnym biurkiem Dumbledore’a i wszystkich poprzednich dyrektorów Hogwartu.
- Dobry wieczór, pani dyrektor – przywitała się Hermiona.
- Witaj moja droga. Wezwałam cię tak pilnie, bo Kingsley podrzucił tu dla ciebie paczkę przez kominek. Mówił mi, że to bardzo ważne. Są też jakieś dokumenty… - McGonagall wskazała jej na duże kartonowe pudło i leżącą na nim teczkę.
- Wspaniale! – ucieszyła się Hermiona.
Przypuszczała, że to najpewniej nakaz auroski na rejestry jubilera, oraz pudełka na próbki do badań DNA. Miała zamiar przebadać w środę wszystkich ślizgonów. Wiedziała, że niby mieli oni alibi, ale i tak chciała mieć pewność, że Nott, Ress czy Bletchley nie mieli z tym absolutnie nic wspólnego. Wciąż stała przed problemem, jak zdobyć próbkę od Terenca Higgsa…



◈◈◈



                      Stukała palcami w szklany blat, bardziej niż zdenerwowana. Starzec najwidoczniej specjalnie się z tym ociągał, zapewne zdziwiony, że Hermiona wcale nie okazała się wariatką, która tylko go straszyła, że zdobędzie ten nakaz aurorski.

- Może się pan pośpieszyć? Przecież prawo wymaga rzetelnego prowadzenia rejestracji zamówień prywatnych, na przedmioty wykonane z użyciem magicznych technik jubilerskich! – warczała pod nosem.

- Już, już panienko! Już prawie znalazłem! – zapewniał mężczyzna, przerzucając strony w wielkiej, oprawionej brązową skórą księdze.
Hermiona nerwowo spojrzała na zegarek. Nie chciała się spóźnić na szlaban z Draconem. Zapewne od razu wypytywałby ją gdzie była i co robiła. Ufała mu… Z każdym dniem bardziej, ale miała wrażenie, że wciąż nie powiedział jej wszystkiego. To nic, dziś znów go przyciśnie!
- Jest! – ucieszył się jubiler i obrócił księgę w jej stronę.
- Bilani Aszebi – przeczytała Hermiona i o mało co nie uderzyła się w czoło otwartą dłonią. - Nie sprawdza pan dokumentów, przy składaniu zamówienia?! – zaatakował go ostro.
- Ja nie… Tak! Oczywiście, że tak! Sprawdzam! – starzec wyglądał na nieco przestraszonego, jej nagłym wybuchem.
- No właśnie widzę! Bilani Aszebi! Na pewno ten kretyn wymyślił to na poczekaniu, a pan nawet się nie zdziwił, że to tak idiotycznie brzmi, prawda? – oskarżała go dalej Hermiona.
- Zapewniam panienkę, że moje usługi…
- Dość! Czy mężczyzna, który to zamawiał był młody, czarnoskóry i irytująco wysoki? – zapytała.
Starze bojąc się najwyraźniej jej kolejnego wybuchu, przytaknął tylko krótkim skinieniem.
- Podziękowałabym panu, gdyby było za co! – ofuknęła go Hermiona, nerwowym gestem zakładając swoje rękawiczki i kierując się do wyjścia.
- Przecież chciałem pomóc… – burknął starzec.
- Niech mnie pan nie rozśmiesza! Jeśli naprawdę chce mi pan pomóc, a na dodatek pomóc również sobie, to radzę nie wspominać nikomu o tej sprawie! Inaczej aurorzy mogą się naprawdę zainteresować, dlaczego nie sprawdza pan dokumentów zleceniodawców! – poinformowała sucho po czym wyszła, zatrzaskując za sobą mocno drzwi.



◈◈◈



                  Stanęła przed sklepem jubilerskim i odruchowo spojrzała w stronę domu, w którym podobno mieszkał Higgs. Tak bardzo była pewna, że to on kryje się za tym zamówieniem u jubilera! A to jednak Zabini… Czyli miała rację, sądząc, że Blaise też był w to zamieszany. Czy naprawdę mógł być on tak mocno zainteresowany Ginny, że postanowił odebrać Theo pamięć i w ten sposób ich rozdzielić? Ale co stało się potem? Czy Ginny odmówiła mu czegoś, a Blaise z zemsty postanowił ją zabić? Tak bardzo chciała się tego dowiedzieć! Najpierw jednak musiała znaleźć sposób na pogadanie z Nottem. Miała nadzieję, że Draco jej jakoś w tym pomoże. Zdecydowała się na rzucenie zaklęcia przywracającego pamięć. Na jej rodziców podziałało od razu, choć byli potem skołowani przez kilka dni. Nott zapewne zniesie to lepiej, skoro po pierwsze był młodszy, po drugie pozostawał pod wpływem zaklęcia przez krótszy czas, a po trzecie wycięto mu tylko niektóre fragmenty wspomnień. Wszystko powinno się udać.
Postanowiła przyśpieszyć kroku, by jak najszybciej znaleźć się w zamku. Jej podopieczny zapewne już czekał na odbycie swojego kolejnego szlabanu.



◈◈◈



                  Wbiegła do głównego holu, nieco zziajana. Na jej nieszczęście, Malfoy już tam był. Czekał, a raczej przechadzał się nerwowo, jakby coś nie pozwoliło mu ustać w miejscu.
- Cześć! Przepraszam…
Draco spojrzał na nią ze złością i znów w znany jej bardzo dobrze sposób, zacisnął swoje szczęki.
- Gdzieś ty do cholery jasnej była?! – zaatakował ją ostro.
Hermiona rozejrzała się po korytarzu. Na szczęście, większość uczniów skończyła już jeść obiad i rozeszła się do swoich dormitoriów, dlatego stali przed wielką salą zupełnie sami.
- Ważne, że już jestem! A teraz zapraszam na twój szlaban, Malfoy! – warknęła, próbując zachować pozory opanowania, po czym z dumnie uniesioną głową ruszyła w stronę schodów.
Nie miała ochoty się z nim kłócić, ale wyraźnie czuła, że ślizgon był na nią zły. Zapewne o to, że bez jego wiedzy, sama poszła do Hogsmeade. Od początku wiedziała, że nie będzie zadowolony.
Draco szedł zaraz za nią, ale nie odzywał się do niej i ani razu nie próbował zrównać z nią swojego kroku. Hermiona miała tylko nadzieję, że nie spędzą całego, dzisiejszego popołudnia na kłótni. Kompletnie nie miała na to ochoty. To co znalazła w rejestrach jubilera, dało jej nową siłę do działania. Czas na odkrycie kolejnych kart.



◈◈◈



                 Draco zapewne był zdziwiony, widząc, gdzie go prowadzi. Nie była to wieża astronomiczna, ani pokój życzeń. Nie wciągnęła go też do żadnej ze starych, nieużywanych klas. Hermiona szła przodem, lekko rozbawiona, czując, jak z każdym korkiem, idący za nią Malfoy, coraz mocniej się spina. Dobrze… Będzie mogła go potem odpowiednio rozluźnić!

Wreszcie dotarli pod portret Violety. Ona i Gruba dama, łypnęły niepewnie na wysokiego blondyna.
- Malfoy, będzie dziś odbywał szlaban w moim dormitorium. Postanowiłam przestawić kilka regałów z książkami – wyjaśniła im pokrótce Hermiona, zaraz później cicho podając hasło.
Violeta nadal z podejrzliwą miną odsłoniła wreszcie przejście.
- Zapraszam Malfoy, robota na ciebie czeka! – ponagliła go Hermiona, zdobywając się na złośliwy uśmieszek.



◈◈◈


                       Nie zatrzymała się na ciemnej klatce schodowej, tylko ruszyła dalej na górę. Bardzo korciło ją, by odwrócić się przez ramię i zobaczyć jego minę, powstrzymała się jednak przed tym.
Weszła do swojego salonu, odłożyła torebkę i zaczęła rozpinać kurtkę.
- Rozgość się, a ja pójdę się przebrać – rzuciła krótko i skierowała się do swojej sypialni.
Po cichu liczyła, że Draco przyjdzie tam za nią. Nie zrobił tego jednak i Hermiona doszła do wniosku, że nadal jest na nią wkurzony.
Przebrała się w wygodną, beżową sukienkę i spięła włosy za pomocą zaklęcia.
Gdy wróciła do salonu, Malfoy siedział na jej kanapie. Był milczący i wciąż wyraźnie poirytowany.
Miała ochotę parsknąć śmiechem. Nie chciała go jednak bardziej zdenerwować.

- Napijesz się herbaty? – zapytała, wyjmując swoją różdżkę.
- Nie – burknął, nawet na nią nie patrząc.
- To może whisky?
Za pomocą zaklęcia przywołała swoją torebkę, cieszą się, ze zdążyła w wiosce kupić butelkę ognistej. Na pewno się teraz przyda, dla rozluźnienia atmosfery.
- Może być – odpowiedział oschle.

Hermiona postawiła butelkę na stolę i przywołała dwie szklanki, po czym usiadła obok niego, tak blisko, że ich uda się zetknęły.
Pochyliła się nad stolikiem, chcąc nalać alkoholu.
Poczuła jego dłoń na swoich plecach i to, jak delikatnie przesuwa swoimi palcami wzdłuż jej kręgosłupa.

- Jesteś nieznośna! – oznajmił szorstko.
Odwróciła się przez ramię i uśmiechnęła przekornie.
- Właśnie za to mnie lubisz!
- Wcale nie! – zaprotestował, łapiąc ją w talii i przysuwając do siebie.
Pocałował ją lekko w kark, a Hermiona westchnęła cicho, czując jak jej ciało się spina. Uwielbiała czuć dotyk jego ust na swojej skórze.
- Powiesz mi gdzie i po co byłaś? – zadał to pytanie wprost do jej ucha.
- Później… - wymruczała, zadowolona, że on znów jest tak blisko.
Powoli przesunęła dłoń po jego udzie, chcąc sięgnąć dalej.
Nagle Draco złapał ją za nadgarstek i odsunął się nieco.
- Nie sądzisz chyba, że seks wszystko załatwi…? - zapytał.
Odwróciła się do niego nieco poirytowana i obcesowo wyrwała swoją rękę z jego uścisku.

- A skąd pomysł, że miałam zamiar go z tobą uprawiać? – zawarczała.
Draco złapał ją mocniej i pociągnął tak, że nagle znalazła się na jego kolanach.
Szarpnęła się, próbując się wyrwać, zła, że tak się zachowywał.
- Skąd? Może stąd, że masz przyśpieszony oddech, zarumienione policzki, a twoje sutki…
Bez wahania wsunął jej rękę w dekolt i wcisnął palce pod jej stanik, mocno naciskając na sterczącą brodawkę.
- Wiedziałem, że są gotowe… Założę się też, że jeśli włożę dłoń między twoje uda, to mogę się poparzyć, taka jesteś tam teraz gorąca… - szeptał, wciąż trzymając ją mocno, w czasie gdy Hermiona szarpała się i gubiła gdzieś oddech.

To było niesamowite, że on samym głosem potrafił robić z nią coś tak perwersyjnego. Miał absolutną rację podejrzewając, że jest tam gorąca. Gorąca, morka i gotowa…
Nagle jednak Draco puścił ją i zepchnął ze swoich kolan, po czym sam wstał.
Spojrzała na niego zirytowana, próbując jakoś wyregulować oddech.
Malfoy odwrócił się w jej stronę i zmierzył ją uważnym wzrokiem. Zdjął swoją górną cześć szaty i pozostał w białej koszuli, zielonym krawacie i czarnych spodniach. Jego włosy znów były dziś związane czarnym rzemykiem. Odrzucił szatę na kanapę i sięgną po szklankę z whisky, wychylając ją jednym haustem.
Widać było, że wciąż coś go złościło.

Hermiona odetchnęła głęboko i również wstał. Podeszła bliżej i stanęła tuż przed nim.
- Po to cię tu przyprowadziłam. Po to, by powiedzieć ci co wiem i zobaczyć, czy da się to jakoś połączyć z tym, co ty wiesz… – powiedziała, patrząc mu prosto w oczy.
- Gdy zobaczyłem, że wracasz z wioski i do tego zupełnie sama… - jego twarz wykrzywił nieprzyjemny grymas zawodu.
- Jest środek dnia! – Hermiona gestem wskazała na okno, jakby to miało w czymś pomóc.
- To wcale nie oznacza, że wolno ci tak ryzykować! – syknął.
Hermiona westchnęła ciężko.
- Nie chcę się z tobą kłócić! Miałam tego nadmiar, przez wszystkie poprzednie lata! Możemy po prostu usiąść i normalnie pogadać? – zaproponowała.
Draco skinął lekko głową i wrócił na kanapę. Hermiona również usiadła, ale była wyraźnie zniechęcona. Zupełnie inaczej wyobrażała sobie to popołudnie.


◈◈◈

Jeszcze tylko 9 rozdziałów i koniec :) Aż trudno uwierzyć!
Jako, że nadal jestem poza domem, to mogę nie odpowiedzieć na wasze komentarze czy maile - z góry przepraszam! Obiecuję wszystko nadrobić ;)

Buzaki!

V.