[WOW] Rozdział 42 - "Drobne szczegóły"

Dedykacja:
Dla Vera Verto, Fangirl i _Cathleen_ - za refleks w dodawaniu komentarzy
oraz dla Kissing acid - bo bardzo czekała :)


◈◈◈

Jeszcze tylko 8! :)


◈◈◈

Dolała alkoholu do jego szklanki i sięgnęła po drugą. Zawahała się chwilę. Nie przepadała specjalnie za whisky. Po tym trunku, najczęściej tylko bolała ją głowa. Odsunęła szklankę i otworzyła barek, wyjmując z niego kieliszek do wina i nieodkorkowaną butelkę.

- Mógłbyś? – zapytała, wskazując na wino.
- Jasne – Draco machnął różdżką, a butelka wróciła do barku.
Nim Hermiona zdążyła otworzyć usta i zaprotestować, on znów rzucił zaklęcie, a na stoliku pojawiła się to samo wino, które tak bardzo jej zasmakowało od chwili, gdy wyczarował je dla nich w Pokoju Życzeń.

- Dzięki, choć słyszałam, że jest bardzo drogie… - napomniała mimochodem.
- To nie ma znaczenia – mruknął, znów sięgając po whisky.

Hermiona uznała, że ma tego dość. Nie miała zamiaru trwać dłużej w takiej atmosferze.
Szybkim ruchem wyrwała szklankę z jego ręki i nim zdążył zaprotestować, usiadła na nim okrakiem z całej siły wpijając się w jego usta.

Draco na chwilę zesztywniał, ale już po sekundzie, wbijał palce w jej plecy i z determinacją oddawał pocałunki, chłonąc jej ciepło i zapach całym sobą.
Po kilku chwilach Hermiona oderwała się od niego i spojrzała mu głęboko w oczy.

- Rozejm? – zaproponowała, uśmiechając się uroczo.
- Jeszcze nie wiem… - szepnął, przyciągając jej głowę do kolejnego pocałunku.

Całowali się przez kolejną minutę, a ona z każda chwilą czuła, jak jego podniecenie wzrasta. Sama również była coraz bardziej wilgotna. Obawiała się jednak, że jeśli zrobią to teraz, to już o niczym nie pogadają, tylko padną kompletnie wyczerpani.

- Musimy porozmawiać… - wymamrotała, odrywając się od niego.
- Skoro musimy… - westchnął zrezygnowany, przenosząc swoje dłonie z jej pośladków na plecy i głaszcząc ją delikatnie.
- Ale nie w tej pozycji, bo w życiu się nie skoncentruję! – poinformowała samą siebie, schodząc z jego kolan.

Draco parsknął krótkim śmiechem i poluzował swój krawat. Widać jemu też zrobiło się za gorąco.
Hermiona za pomocą zaklęcia odkorkowała wino i sowicie napełniła swój kieliszek, od razu po niego sięgając. Malfoy obserwował ją kątem oka, ewidentnie rozbawiony.

- Teraz powiesz mi gdzie byłaś? – zapytał, opierając się wygodnie na jej kanapie.
- Za chwilę. Najpierw mam do ciebie kilka pytań – Hermiona za pomocą różdżki, przywołała ze swojego gabinetu wyszywaną koralikami torebkę.
- A jakże! Ty nie mająca pytań, to prawie coś, tak rzadkiego, jak sam kamień filozoficzny – ironizował.
Hermiona rzuciła mu lekko zirytowane spojrzenie, ale nie skomentowała jego uwagi. Sięgnęła do torebki i wyjęła z niej pierwszy artefakt.
- Wiesz do kogo należy? – spytała pokazując mu zielony krawat.
Draco popatrzył na nią zaskoczony.
- Skąd go masz?
- No właśnie nie wiem! Jakiś ślizgon kiedyś go u mnie zostawił, po naszej wspólnej nocy i nie wiem teraz czyj jest. Właśnie dlatego po kolei wszystkich pytam, bo chcę go oddać! – odpowiedziała, siląc się na nonszalancki ton.
Draco zmarszczył brwi, jakby próbując odgadnąć czy z niego kpi czy nie. Hermiona w końcu nie wytrzymała i gruchnęła śmiechem.
- Wiedźma! – warknął, delikatnie szczypiąc ją w udo.
- Znalazłam go w pokoju, w domu Ginny. Wiesz może czyj jest?
Draco wziął krawat do ręki i przyjrzał mu się uważnie z każdej strony. Po chwili westchnął cicho.
- Jest Theodora – stwierdził pewnie.
- Serio? – Hermiona zdziwiła się, że to wiedział.
- Na pewno. Widzisz? – wskazał jej na węzeł, a po chwili złapał za swój własny krawat i podsunął jej go bliżej, by mogła się przyjrzeć.
- Każdy jest zawiązany w inną stronę… - odkryła, po krótkich oględzinach.
- Ślizgoni mają taką zasadę, że zawsze wiążą swoje krawaty ręcznie, choć są do tego odpowiednie zaklęcia. Nie mam pojęcia skąd to się wzięło, ale wszystkie rody czystej krwi też to kultywują. Uczą nas tego, zaraz po tym, jak nauczymy się sami wiązać sznurówki… – tłumaczył.
- To ciekawe! Ale skąd wiesz, że to akurat krawat Notta?
- Bo zawiązał go ktoś leworęczny. A ze wszystkich znanych mi ślizgonów, tylko on taki jest.
Hermiona westchnęła cicho. Tego się w sumie spodziewała.
- Ciekawe czemu jej go dał?
- Podarowanie dziewczynie swojego krawata, to symbol. Jest jakaś legenda, która głosi, że robi się tak, gdy facet jest przekonany, że jego uczucia względem wybranki są naprawdę poważne – wyjaśnił pokrótce.

Hermiona uśmiechnęła się lekko. Dobrze było wiedzieć, że Theo wcale nie mamił i nie okłamywał Ginny. To mogło być naprawdę coś romantycznego… I pięknego…
- Musicie dużo wydawać na wymianę garderoby, jeśli rozdajecie swoje krawaty na lewo i prawo! – zażartowała.
- Z tego co wiem, to żaden z kolegów z mojego rocznika nigdy tego nie praktykował. To jakiś stary zabobon i nie wiem czemu Nott się akurat na to zdobył.
- Serio, żaden? – Popatrzyła na niego przenikliwie.
Draco uśmiechnął się lekko pod nosem.
- Astoria Greengrass, raz próbowała ukraść mój krawat, ale szybko się zorientowałem i go odzyskałem.
Hermiona parsknęła śmiechem. Biedna desperatka!
- Czyli wreszcie przypisałam choć jeden przedmiot do właściciela – stwierdziła z ulgą Hermiona, po czym odłożyła krawat na stół i sięgnęła do torebki, po rękawicę do Qudditcha.
Podała ją Draconowi. Blondyn wyglądał na szczerze zaskoczonego jej widokiem.
- To niemożliwe… - szepnął.
- Co?
- To moja rękawica! Zginęła z mojego prywatnego składziku na sprzęt w Malfoy Manor w ubiegłe wakacje! – zawołał.
- Żartujesz? – Hermiona nie kryła szoku. Tego absolutnie się nie spodziewała.
- Nie! Przypuszczałem, że to Zabini mi ją ukradł. Chciał mieć taką samą, ale wytwórca, który ją dla mnie zrobił,  jeszcze przed końcem wojny, zamknął swoją działalność. Zabb chciał ją nawet kilka razy odkupić, ale zawsze mu odmawiałem… W wakacje odwiedził mnie tylko raz, a było to akurat, w dzień po tym, jak znaleźliśmy rannego Theodora. Zorientowałem się, że rękawica zniknęła dopiero po pewnym czasie, ale później wypadło mi to z głowy, bo moja matka zaczęła chorować… - Draco zawahał się chwilę.

Odruchowo sięgnęła po jego dłoń i splotła razem ich palce.
- Wszystko będzie dobrze, zobaczysz! – zapewniła go z mocą.
- Od dawna chciałem cię o to zapytać... Dlaczego podsunęłaś Parkinson pomysł o tej klinice w Szwajcarii…? - zapytał, patrząc jej prosto w oczy.
Hermiona uśmiechnęła się delikatnie.
- Skąd o tym wiesz?
- Greengrass mi powiedziała. Myślała, że Pansy z tobą spiskuje. Podobno wyczytała to przypadkiem w jej pamiętniku.
Draco patrzył na nią przenikliwie, a ona uznała, że musi mu odpowiedzieć.
- Kingsley kiedyś mi wspomniał, że dawni członkowie Zakonu Feniksa, urządzają zbiórkę charytatywną, by zebrać fundusze, na umieszczenie w tym ośrodku państwa Longbottom. Podobno tylko tam mogą im odpowiednio pomóc. Pomyślałam, że skoro was stać… Przecież chyba nie sądziłeś, że naprawdę zamierzałam odesłać twoją mamę do Azkabanu?
- Oczywiście, że tak sądziłem! – odparł, uśmiechając się nieco cierpko. – Po powrocie do szkoły, ukazałaś oblicze prawdziwej, rasowej i najwredniejszej jędzy na świecie! Masz szczęście, że nie chciałem popaść w większe kłopoty, bo inaczej bym to rozegrał…
Hermiona pchnęła jego ramię, tak by oparł się o kanapę i pochyliła się nad nim.
- To ty masz szczęście, że nie odważyłeś się inaczej tego rozegrać, bo wtedy, by cię tu teraz nie było! – wymruczała tuż przy jego ustach.

Draco złapał w dłonie jej twarz i obdarzył jej wargi mocnym, namiętnym pocałunkiem.
- Dziękuję - wyszeptał, odrywając się od niej.
- Więc jednak nie kłamałeś, mówiąc, że umiesz podziękować…? - zakpiła, a zaraz potem pisnęła głośno, gdy tym razem uszczypnął ją w pośladek.
- Drań! – zawołała, klepiąc go w ramię i z powrotem siadając na swoje miejsce.
- Ale uroczy! – dodał z łobuzerskim uśmiechem.
- Niestety to prawda! – Hermiona westchnęła ciężko, udając, że to dla niej wyjątkowo trudne do zaakceptowania.
- Gdzie znalazłaś tę rękawice? – zapytał.
- Też w rzeczach Ginny – wyznała.
- Myślisz, że najpierw mi ją ukradł, a potem jej podarował? – zdziwił się Malfoy.
- Nie rozumiem czemu. Pewnie byłoby go stać, żeby kupić podobną, jeśli chciał jej ją dać w prezencie… - dywagowała Hermiona.
- Też wydaje mi się to dziwne – przyznał Draco.
- A powiesz mi, czym go trujesz? Da się to jakoś szybko zneutralizować? – zapytała, sięgając po swoje wino.

Draco spojrzał na nią skonsternowany.
 - Chyba nie sądziłeś, że się nie domyślę? – Hermiona popatrzyła mu w oczy i wzruszyła ramionami.
Blondyn szybkim ruchem objął ją w talii i mocno przyciągnął do siebie.
- Zaraz pewnie udławię się własnym językiem, ale przysięgam, że nie znam drugiej tak sprytnej i domyślnej czarownicy, jak ty… - wyznał, delikatnie cmokając ją w szyję.

Hermiona uśmiechnęła się z satysfakcją. Cieszyła się, że przyznał to na głos. A zwłaszcza, że przyznał, że ona też jest czarownicą.
- Nie zmieniaj tematu, tylko mów! – nakazała, odsuwając go delikatnie.
- To tylko eliksir mizerności. Nic poważnego mu się od tego nie stanie – zapewnił.
- I ktoś w św. Mungu mu to podaje? – zdziwiła się.
- Za pieniądze mogą go nawet uśpić snem wiecznym, jeśli poproszę – burknął pod nosem.
- Dlaczego go odsunąłeś?
- Bo robił się niebezpieczny. A bez niego Higgs będzie potulniejszy.
- Myślisz, że oni maczali palce w sprawie Ginny? – spytała, czując jak łzy mimowolnie napływają jej do oczu.
- Jeśli Zabini je maczał, to na pewno Higgs z nim. Jest jak jego wierny asystent. Dobrze opłacany… Blaise dał nawet łapówkę w ministerstwie, by załatwić Terencowi tę posadę w Hogwarcie.
Draco westchnął i potarł dłonią twarz.
- Naprawdę? To nie McGonagall go wybrała? – zdziwiła się szczerze.
- McGonagall to nie Dumbledore. Nie ma takiej siły przebicia. A w ministerstwie po wojnie panuje mały chaos, o czym sama z pewnością już wiesz. Załatwili to bez większych problemów – wyjaśniał Draco, z kwaśną miną.
- A co mu powiedziałeś, że odwołał wtedy mój szlaban? – zapytała cicho.
Malfoy oderwał rękę sprzed oczu i spojrzał na nią.
- Zagroziłem, że pogadam z jego dostawcami i tym sposobem skończą się jego interesy.
- Nie zdziwił się, że mnie bronisz?  - zastanawiała się.
- Powiedziałem mu, że sam chcę się tobą zająć i ma się trzymać z daleka. Obiecałem też, że będę mu płacił zamiast Zabiniego…
- Płacisz Higgsowi?! – wrzasnęła, zrywając się na równe nogi.
- Nie denerwuj się… To tylko chwilowe – wytłumaczył, łapiąc jej dłoń.

Opadła na kanapę i sięgnęła po wino.
- To chyba nic nie dało. On dalej coś kombinuje. Niedawno zaprosił mnie do swojego domu na herbatę i chyba był zły, że odmówiłam…
- Co?! – Teraz to Draco zerwał się na równe nogi.
- Przestań! Wiem, że mnie przed nim ostrzegałeś. Myślę jednak, że za bardzo mu zależy, żebym zniknęła. A to oznacza, że on naprawdę musiał mieć coś wspólnego ze śmiercią Ginny! – stwierdziła pewnie.
Malfoy usiadł i od razu sięgnął po whisky.
- Też tak uważam. I chyba ma też coś do Wooda…
Popatrzyła na niego niepewnie.
- Czemu tak sądzisz?
- To on mu podstawił puchar z trucizną. Sam widziałem, jak to zrobił – przyznał.

Hermiona była kompletnie zaskoczona. Była przekonana, że Oliver sam sobie dolał do soku trucizny, z powodu swoich wyrzutów sumienia, za to co spotkało Susan Bones.
- Jesteś pewien? – zapytała.
- Tak. Zagadał coś do niego, niby mimochodem trzymając własny napój, a potem szybko, gdy tamten nie patrzył, zabrał jego puchar, zostawiając swój – wyjaśniał Draco.
- Dlaczego mi nic wczoraj nie powiedziałeś?! – ofuknęła go ostro.
- A co to zmieni? Nie możesz teraz wsadzić do Azkabanu Higgsa. Jest ci najpewniej potrzebny, do rozwiązania tej całej sprawy…
- Racja – przyznała, oddychając z trudem.

To wszystko było takie pogmatwane! Czuła się ciężko z myślą, że ma jeszcze tyle spraw do rozwiązania nim pozna i zrozumie całą prawdę.
 Sięgnęła znów do swojej torebki i wyjęła z niej spinkę do mankietów i jej zdjęcia.
- Wiesz co to? – spytała, pokazując mu na swojej dłoni szmaragdową ozdobę.
Draco przyjrzał się uważnie, a potem popatrzył jej w oczy.
- To też znalazłaś w rzeczach Weasley?
- Tak.
Malfoy zamknął oczy i wziął głęboki wdech.
- To oznacza, że on musiał ją naprawdę kochać – przyznał, najwyraźniej tym przejęty.
- Skąd takie wnioski? – zainteresowała się.
- Spinki do mankietów, to jego klejnoty rodowe. Dostał je po śmierci swojego dziadka. Są dla niego bardzo ważne. Najważniejsze – przyznał Draco.
Hermiona uśmiechnęła się lekko. Świadomość, że Theo traktował Ginny naprawdę poważnie była przyjemna. Chciała wiedzieć więcej. Usłyszeć, albo zobaczyć, jak to uczucie rodziło się pomiędzy nimi.
- Myślisz, że sam jej ją dał? – zapytała.
- Wszystko na to wskazuje – uznał Malfoy.
- Zastanawiające jest to, że mimo, iż ja mam tę… To Nott nadal ma dwie. Sprawdziłam to – Hermiona rozłożyła przed nim zdjęcia spinek.
Draco wziął jedno z nich do ręki i przyjrzał się uważnie.
- Włamałaś nam się do dormitorium, by móc je sfotografować? – zapytał lekko oszołomiony.

Roześmiała się i pokręciła głową.
- Nie. Parkinson przyniosła mi je pokazać. Liczyła, że jeśli mi pomoże, to szybko stąd wyjadę…
- Idiotka! – warknął Malfoy.
- Zakochana idiotka… - odpowiedziała Hermiona.
- Szkoda, że akurat we mnie! – uskarżał się.
Hermiona znów się roześmiała i delikatnie przesunęła dłonią po jego plecach.
- No nie mów, że przeszkadza ci to, że masz powodzenie! – zaszydziła.
Draco pochylił się lekko w jej stronę i uśmiechnął się uwodzicielsko.
- Nie, o ile mam je u interesujących wiedźm…
- No proszę, jaki wybredny! – wytknęła mu.
- Ciekawe jak to się stało, że teraz są aż trzy takie spinki – zmienił temat Draco.
- Mam na to pewną teorię – przyznała z lekkim zawahaniem.
- Opowiedz! – poprosił, wyraźnie zaintrygowany.
- Myślę, że Theo mógł dać jedną ze spinek Ginny. Blaise o tym wiedział. Po tym, jak zmodyfikowali mu wspomnienia, żeby nie zostawiać za sobą tropów, dokupił brakującą spinkę i podrzucił ją Theo – opowiadała.

Draco zmarszczył lekko brwi, jakby się nad czymś zastanawiając.
- Cóż, to możliwe…
- Wracając do twojego pytania, z początku naszej rozmowy. To właśnie byłam dziś załatwić w wiosce. Dostałam nakaz auroski na rejestry miejscowego jubilera i poszłam tam, by dowiedzieć się, kto zamówił replikę spinki.
- I dowiedziałaś się tego? – zapytał z niedowierzaniem.
- Tak.
- To był Zabini?
 - To był Bilani Aszebi – odpowiedziała, nie powstrzymując parsknięcia śmiechem.
- Co? – spytał skonsternowany.
- To anagram od nazwiska Blaise Zabinie. Serio, jak już próbował coś zmyślić, mógł się bardziej postarać – szydziła Hermiona.
Draco również się roześmiał.
- Chyba chciał się upodobnić do Toma Marvolo Riddle’a z tym anagramem.
- Być może – zgodziła się z uśmiechem Hermiona.
- Czyli mamy pewność, że Zabini maczał swe obrzydliwe łapska w klątwie rzuconej na Theodora – podsumował Draco, wyraźnie pochmurny.
- Tak. Mogę się zgodzić, że to pewne…
- Co chcesz teraz zrobić? Przesłuchać Zabiniego?
- Ja… Najpierw wolałabym pogadać z Nottem.
Draco zamknął oczy, odchylił głowę i westchnął ciężko, jak gdyby coś wielkiego nagle zaległo mu na piersi.
- Tego się obawiałem. Chcesz przywrócić mu pamięć, prawda? – zapytał, patrząc na nią uważnie.
- Tak. Chcę przywrócić mu pamięć i przejrzeć jego wspomnienia – wyznała bez ogródek.
- A co jeśli to go załamie? – zapytał cicho.

Hermiona zawahała się chwilę, niepewna co właściwie powinna mu powiedzieć.
- To była moja najlepsza przyjaciółka. Była dla mnie, jak siostra. Przysięgłam nad jej grobem, że dowiem się całej prawdy… - wyszeptała, czując jak wzruszenie łapie ją za gardło.
- Rozumiem – odpowiedział, obejmując ją.
Hermiona westchnęła i oparła głowę o jego ramię, chcąc przez chwilę chłonąc jego bliskość i ciepło niczym eliksir spokoju.
Naprawdę to wszystko stało się dla niej nieco łatwiejsze, od kiedy miała jego.
Poczuła nagłą potrzebę, by mu za to podziękować, dlatego uniosła głowę, chcąc sięgnąć jego ust.
- Jeśli teraz mnie pocałujesz, to mogę się już nie powstrzymać… – ostrzegł z dziwnym napięciem w głosie, patrząc jej głęboko w oczy.
- Dobrze! – jęknęła głośno, przyciągając go do siebie.

Wiedziała, że i tak dowiedziała się dziś więcej, niż mogła sobie wymarzyć. Teraz chciała tylko na chwilę się od tego oderwać, a na razie nie znała na to lepszego sposobu, niż znalezienie się w jego ramionach.

◈◈◈

Hej! :)

Rozdział może wydać się krótki, bo jest złożony praktycznie z samego dialogu, ale jestem pewna, że dostarczył Wam ciekawych informacji :)Niestety wena mnie ostatnio trochę opuściła, ale mam jeszcze kilka rozdziałów zapasu - trzymajcie kciuki, żebym szybko dobrnęła do epilogu :)
W razie pytań: venetiia.noks@gmail.com lub na fb :)
Duże buziaki!