[WOW] Rozdział 16 - "Niepewna przyszłość"

Dedykacja: Dla Was KOCHANI Czytelnicy :) Z okazji Dnia Dziecka - żebyście zawsze i wszędzie, potrafili odnaleźć w sobie to słodkie i urocze wewnętrzne maleństwo!

oraz dla Ewelki007 i Emki0990 - za szybkość z jaką dodajecie komentarze :)


Rozdział jest krótki i przejściowy - dlatego, to idealny prezent na ten wyjątkowy dzień! 💓


◈◈◈

Odpowiedź od Kingsleya, przyszła skoro świt. Ucieszyła się, że minister, jak zwykle załatwił wszystko tak, jak tego chciała. Zawsze mogła na niego liczyć. Ciocia Jessicy Multon, jeszcze dziś będzie mogła zabrać ją do domu. To naprawdę świetnie! Pozostało jej pogadać z Macmillanem. Wiedziała, że to nie będzie specjalnie trudne. Ten parszywy padalec na pewno szybko przystanie na jej pomysł…

                Zamówiła przez Mrużkę imbryk z herbatą i talerz ciasteczek. Dwie fiolki stały tuż przed nią, gotowe by ich użyła. Nie miała praktycznie żadnych wątpliwości, co do prawdomówności Multon, ale chciała zdobyć dowód, na wypadek, gdyby Jessica, jednak kiedyś zdecydowała się oskarżyć Erniego o wykorzystywanie seksualne. Schowała fiolki do kieszeni uczniowskiej szaty i czekała.

◈◈◈

                Punktualnie o wpół do ósmej, Violeta poinformowała ją, że Ernie czeka przed portretem. Hermiona zeszła po schodach i zaprosiła go do swojego dormitorium.
- Cześć, przepraszam, że nie spotkaliśmy się wczoraj, ale byłam kompletnie wykończona po nadzorowaniu szlabanu ślizgonów…
- Naprawdę wlepiłaś im wczoraj szlaban? – Ernie wyglądał jakby mu wyraźnie ulżyło.
Hermiona podejrzewała, że najpewniej nie przespał całej nocy, w obawie, że Multon wszystko jej wygadała.
- Musiałam! Nie masz pojęcia jaki sprytny plan wymyślili, by cię skompromitować! Podłe świnie! – dramatyzowała z przesadną emfazą.
- No właśnie! Wiedziałem, że tak będzie! Ta mała Multon, od początku mi groziła, że wymyśli jakiś podstęp, żeby się mnie pozbyć! – narzekał Ernie, zajmując miejsce na kanapie.
- Co za żmija! I jeszcze wciągnęła w to Greengrass i Malfoya, wyobrażasz sobie? – Hermiona prychnęła, udając wysoce zniesmaczoną.
- Dobrze, że im nie uwierzyłaś! Naprawdę już się bałem, że tak ci na mnie nakłamią, że jeszcze dasz wiarę w te oskarżenia! – Macmillan, wyraźnie się zrelaksował.
- Absolutnie nie… Ale wiesz, że moja opinia to nie wszystko… - Hermiona zrobiła nieco zmartwioną minę, a Ernie na nowo się spiął.
- To znaczy?
- Boje się, że Multon, mogłaby pójść opowiadać te bzdury do ministerstwa…
- A to suka! – Ernie zerwał się z miejsca.
- Wymyśliłam już, co możemy zrobić, żeby ją powstrzymać! – Hermiona sięgnęła po imbryk i nalała im herbaty.
- Dziękuję ci bardzo Hermiono, wiedziałem, że na ciebie mogę liczyć! - Macmillan uśmiechnął się przyjaźnie, usiadł i sięgnął po filiżankę.
- Zaraz ci wszystko wyjaśnię – Hermiona napiła się herbaty, przyglądając mu się uważnie.
Na szczęście Ernie nie wyczuł podstępu i sam również się napił.
Uśmiechnęła się delikatnie pod nosem i odczekała chwilę. Wzrok chłopaka zmętniał i stał się nieobecny.
- Teraz mi powiesz, co dokładnie zrobiłeś Jessice Multon – nakazała, wyjmując różdżkę i rzucając zaklęcie nagrywające.
- Zgwałciłem ją sześć razy – przyznał od razu.
Hermiona zacisnęła zęby i ledwo powstrzymała się przed rzuceniem jakiejś wymyślnej klątwy.
- Dlaczego to zrobiłeś? – zapytała, starając się zachować spokój.
- Bo ta mała dziwka zasłużyła! Moi przyjaciele zginęli na wojnie, a ona i inni mordercy ze Slytherinu przeżyli. Musiała ponieść za to karę. Była winna, jak oni wszyscy… Chcę ukarać ich wszystkich, zniszczyć ich życia. Pogrążyć ich i upodlić. Tego właśnie chcę.
- Kiedy zrobiłeś to Jessice po raz pierwszy? – Hermiona starała się oddychać miarowo i nie dać się ponieść emocjom.
- Dwa dni po rozpoczęciu roku szkolnego. Powiedziałem, że jeśli komuś powie co się stało, to i tak nikt jej nie uwierzy i nic z tym nie zrobi, bo ty mi na to pozwoliłaś. Dodałem też, że ja i wszyscy inni opiekunowie, napiszemy taką rekomendacje jej matce, że nigdy już nie wyjdzie z więzienia…
- Zrobiłeś to jeszcze komuś innemu? – zapytała.
- Chciałem Astorii Greengrass, ale ta szmata uderzyła mnie w twarz i uciekał. I chcę to kiedyś zrobić tobie. Zdobędę włos jakiegoś ślizgona, wypije eliksir wielosokowy i zgwałcę cię kiedyś po zajęciach w starej auli.

Zacisnęła mocniej palce na swojej różdżce, prawie pewna, że nie wytrzyma dłużej. W tamtym momencie pomyślała o tym, że być może powinna go w tej chwili zabić, a później zmienić w kość i zakopać gdzieś w zakazanym lesie. Przecież już komuś udało się kiedyś coś podobnego… Tłumaczyła sobie jednak, że to nie będzie tak do końca dobre wyjście.
Wstała, biorąc kilka głębszych oddechów i ze wszystkich sił wciąż walczyła z ochotą, by jednak przekląć go czymś naprawdę trwałym i paskudnym. Powstrzymała się jednak. Zamiast tego zaklęciem opróżniła jego filiżankę, nalała do niej świeżej herbaty i sięgnęła po drugą fiolkę. Wcześniej miała zamiar wlać tylko kilka kropli eliksiru eunucha. Spowodowałoby to, że Ernie przez 2-3 lata nie potrafiłby osiągnąć erekcji. Teraz jednak wlała mu do jego napoju, prawie pół fiolki. To gwarantowało jakieś dwadzieścia lat bez krzty satysfakcji seksualnej. Wiedziała, że to surowa kara, a Macmillan nawet nigdy się nie zorientuje, że ktoś mu to zrobił, ale miała to w tej chwili w głębokim poważaniu. Ten wstrętny śmieć w pełni na to zasłużył!
Ponownie głęboko odetchnęła, starając się nie dać po sobie poznać, jak bardzo jego wyznanie ją zdenerwowało i skierowała na niego swoją różdżkę. Miała nadzieję, że wciąż potrafiła dobrze rzucić precyzyjne obliviate. Chciała mu przecież skasować z pamięci, tylko ostatnie pięć minut życia.
Przez chwilę jego wzrok stał się jeszcze bardziej pusty, aż w końcu Ernie oprzytomniał i zamrugał zdziwiony. Hermiona zdążyła w tym czasie, schować swoją różdżkę.
- Hej, chyba przysnąłeś na chwilę! – uśmiechnęła się do niego serdecznie.
- Przepraszam! Nie spałem za dobrze w nocy… – Ernie potarł twarz rękami, wyraźnie skołowany.
- Właśnie mówiłam, że mam pomysł, jak zamknąć usta Multon.
- A tak! Świetnie! – Macmillan powoli dochodził do siebie.
- Odeślemy ją do ośrodka dla młodocianych przestępców do Walii. Napisałam już do Kingsleya i się zgodził. Oczywiście musiała trochę nakłamać, o jej złym zachowaniu, ale wypadło to wiarygodnie bo dałeś jej naprawdę dużo szlabanów…
- Nie wiem, jak ci mam dziękować! – Ernie wyszczerzył się do niej szeroko, najwyraźniej przekonany, że tym razem mu się upiekło.
- To żaden problem! – Hermiona machnęła lekceważąco ręką.
- Poprosisz Longbottoma, by oddał mi teraz pod opiekę Greengrass? Bez obrazy, ale odnoszę wrażenie, że on za łagodnie ją traktuje. Już ja bym ją utemperował… – Chłopakowi chciwie zaświeciły się oczy.
- Niestety nie mogę Ernie, a na dodatek nie mogę cię już dopuścić do udziału w grupie resocjalizacyjnej, bo Malfoy i Greengrass, wciąż mogą powtarzać kłamstwa wymyślone przez Multon – Hermiona smutno pokręciła głową.
- Nie żartuj! Nie możemy im na to pozwolić! – Ernie wyraźnie wpadł we wściekłość.
- Też żałuje, że nie będziemy mogli już współpracować, ale… zasadniczo mam dla ciebie propozycję. Myślę, że bardzo korzystną. Jak zapewne wiesz, przyjaźnię się z ministrem Shackleboltem…
- Tak? – Erniego wyraźnie zainteresowały jego słowa.
- Prosił mnie ostatnio o zarekomendowanie mu kogoś zaufanego do działu Magicznych Pozwoleń. Potrzebują tam pilnie podsekretarza…
Dział Magicznych Pozwoleń, w opinii wszystkich choć trochę wtajemniczonych, uchodził za miejsce, w którym można było bardzo szybko się obłowić na nielegalnych łapówkach. Hermiona wiedziała, że to wypali.
- Poważnie? Myślałaś o zarekomendowaniu mnie? – Macmillan, aż podskoczył z entuzjazmu.
- Wiem, że to trochę komplikuje twoje plany dotyczące ukończenia szkoły, ale sam pomyśl, taka okazja może się już nie powtórzyć, a sytuacja jest na tyle napięta, że tak byłoby dla ciebie lepiej… - Hermiona uśmiechnęła się zachęcająco.
- Super sprawa! Dziękuję ci bardzo, Hermiono! Kiedy mógłbym zacząć? – Ernie prawie płakał z radości.
- A jak szybko mógłbyś się spakować i dotrzeć do Londynu? – zapytała z uśmiechem.


◈◈◈

Macmillan jeszcze długo i wylewnie, dziękował jej, za jej wspaniałomyślność, zupełnie nieświadomy tego, że właśnie w jego żyłach krąży eliksir, który na długie lata praktycznie go wykastruje.
Hermiona absolutnie nie miała zamiaru pozwolić mu na dorobienie się majątku na lukratywnej posadzie. Najdalej za miesiąc, szef departamentu magicznych pozwoleń, oświadczy Erniemu, że nie nadaje się on na to stanowisko, a później natychmiast go zwolni. Miała nadzieję, że uda jej się pociągnąć za kilka innych sznurków, by upewnić się, że puchon nie dostanie już w magicznym świecie żadnej dobrej pracy. To powinno być łatwe, zwłaszcza, że zdecydował się rzucić szkołę przed zaliczeniem owutemów… Do Hogwartu też nie będzie mógł wrócić. Już ona wymyśli jakąś dobrą wymówkę dla McGonagall, by to załatwić.
Miała też jeszcze jedną opcję, na to, by go pognębić. Początkowo uznała, że to może być dość niebezpieczne... lecz po tym co jej dziś powiedział, o planie na jej skrzywdzenie, nie miała już żadnych wątpliwości, że jednak to zrobi.
Wciąż żywiła też cichą nadzieję, że być może Jessica, po przemyśleniu całej tej sprawy, jednak zdecyduje się na złożenie zawiadomienia w Biurze Aurorów. Jeśli tak się stanie, ona będzie pierwszą chętną, na to, by jej pomóc. Specjalnie po to zebrała dowody. Miała tylko nadzieję, że nikt z ministerstwa nie rozpozna z tego nagrania, że Ernie był pod działaniem veritaserum… 
Bardzo chciała, by ta historia dobrze się skończyła. Przynajmniej tak, będzie mogła choć trochę uspokoić własne wyrzuty sumienia.

◈◈◈
 

Spotkania grup resocjalizacyjnych zostały połączone. Po wyjeździe Multon i Erniego, nie było sensu, by Astoria i Steven mieli mieć osobne zebrania. Drugim koordynatorem oraz prefektem naczelnym został Neville – co bardzo odpowiadało Hermionie. Ślizgoni coraz mniej się stawiali, choć Granger przypuszczała, że Zabini już długo nie wytrzyma. Wyglądał jej na coraz bardziej chorego i patrzył na nią już tylko i wyłącznie z głęboką nienawiścią. Wszelkie zadanie wykonywał opieszale, a na sobotnim sprzątaniu ciągle się obijał.
Ku jej zdziwieniu, po sytuacji w składziku, Malfoy prawie natychmiast wrócił do swojej postawy – „Odwalam robotę po linii najmniejszego oporu, a ty praktycznie nie istniejesz, Granger!”. Ponownie nie miała nic przeciwko temu, choć zdziwiło ją, że najwyraźniej porzucił swój plan na uwiedzenie jej. Prawdziwy człowiek zagadka! Dobrze chociaż, że jakoś dogadywał się z Susan, jako jego nową opiekunką. Wystarczyło zauważyć, że Bones, jak na razie nie wlepiła mu jeszcze ani jednego szlabanu.
Najgorzej te sytuację zniosła oczywiście Romilda, przekonana, że to Astoria stała za zdetronizowaniem jej z posady opiekunki ślizgona. Hermiona  w zamian poprosiła ją o pieczę nad Stevene Bletchleyem, jako, że zajmująca się nim wcześniej puchonka, wyznaczona przez Erniego, nagle zrezygnowała. Vane mocno kręciła na to nosem, ale w końcu się zgodziła. Dzięki temu wciąż mogła być blisko Malfoya i innych przystojniaków z domu węża. To na razie musiało jej wystarczyć…
Dla Ressa, w zastępstwie za Susan, Hermiona wybrała Lunę Lovegood. Nie spodziewała się jednak, że przyniesie to, aż takie efekty. David wyraźniej spokorniał, a najpewniej było to spowodowane tym, że Luna za złe zachowanie, zamiast szlabanów, urządzała mu długie pogadanki o najróżniejszych magicznych miejscach i przedziwnych stworzeniach. To sprawiało, że chłopak prawie wył z rozpaczy. Chyba dlatego wolał wykonywać wszystkie zadania, jak najszybciej, tak by nie prowokować Krukonki do zbędnego gadania.

◈◈◈

                Trzy tygodnie po zakończeniu sprawy Jessicy, na środowym spotkaniu grupy, Hermiona zmusiła ich do udziału w pewnej zabawie. Skazańcy musieli opisać swoje ulubione zwierzątko, napisać jakby je nazwali i jakby się nim opiekowali. Wiedziała, że to najpewniej wydaje im się głupie i infantylne, ale jej było niezbędne do rozpisania sobie ich rysów psychologicznych. 

Blaise wybrał Sklątkę Tylnowybuchową i Hermiona nie miała wątpliwości, że zrobił to tylko dlatego, że sam się tak czuł. Bliski eksplozji przy najmniejszym rozdrażnieniu. Cieszyła się. Dokładnie o to jej chodziło – do takiego stanu chciała go doprowadzać!
Nagle przy stoliku obok, przy którym pracowali Neville i Astoria, zapanowało małe zamieszanie. Hermiona odwróciła się tam akurat w takim momencie, by zauważyć, jak Greengrass, cała zielona na twarzy, przytknęła sobie rękę do ust, zerwała się z miejsca i pognała galopem prosto do drzwi. Nie było wątpliwości, że zrobiło jej się niedobrze.

Wstała i przeszła do stolika Nevilla, zajmując miejsce niedysponowanej ślizgonki.
- A tej co się stało? – zapytał szeptem przyjaciela.
- Nie wiem, ale ma tak od kilku dni. Ciągle wymiotuje i źle wygląda. Mówi też, że jest bardzo zmęczona i nie może nic zjeść… - Longbottom, najwyraźniej był szczerze zaniepokojony.
Hermiona zamknęła oczy i westchnęła ciężko. Jeszcze tylko tego jej teraz brakowało, by się okazało, że Astoria Greengrass była w ciąży.

◈◈◈

Zdziwieni? No mam nadzieję! :) Jak wspomniałam - taki kolejny przejściowy rozdział, dlatego nie ma sensu Was męczyć oczekiwaniem. Prezent - niezbyt szczodry, ale jest :)

Co do kary Erniego - to jeszcze nie koniec! Proszę nie sądzić, że mu się upiekło :)

Pozdrowienia i wielkie, wielkie buziaki dla Was!

Dziś - Ciocia Venetiia :)