Przyrzeczona - Rozdział XXXVI

 Dedykacja: Dla ~amelie~ bo była ostatnio w czołówce oczekujących na rozdział 😉

Betowała Neska 💚

💍💍💍

12 grudzień 1998

Poczuł dużą dłoń swojego najlepszego przyjaciela na ramieniu i usłyszał jak szepcze do niego:

- Oddychaj stary.

Tak, oddychaj. Oczywiście. Przecież wiedział, że musi oddychać. Oddychanie było przecież bardzo ważną funkcją życia człowieka. Tylko jak kurwa miał to zrobić, skoro ona wyglądała tak, że zapierało mu to dech w piersiach?

Draco ledwo zarejestrował obecność tego idioty Dagworth-Grangera u jej boku. I choć wyraźnie wiedział, że gapienie się na nią, może ją tylko speszyć i sprawić, że nie będzie czuła się komfortowo, to nie mógł się powstrzymać. Wyglądała tak niesamowicie pięknie. Niczym prawdziwa księżniczka z bajki.

Długie utrzymywanie barier oklumencji, do tego tak, by postronni obserwatorzy się nie zorientowali, że to robił, było naprawdę trudne, jednak nie miał innego wyjścia. Musiał to zrobić, jeśli miał jakoś przetrwać. Inaczej,  po prostu mógłby rzucić się jej do stóp, w wyrazie czystego uwielbienia. Ona była doskonała. I choć tylko na niby, miała od teraz oficjalnie należeć do niego.

Widział, że się denerwowała, niemniej wszyscy mogli to odebrać, jako urocze zdenerwowanie narzeczonej w tak ważnym dla niej dniu. Dotykała go bez skrępowania. Nie wyrwała się, gdy ją pocałował. Nawet się nie wzdrygnęła. Zamknęła oczy, przycisnęła swoje usta do jego, położyła swe drobne dłonie na jego ramionach, tak naturalnie jakby to wcześniej wielokrotnie trenowali…

Tańczyła w jego ramionach, jakby wprost została do tego stworzona. Pozowała na sesji, jakby to faktycznie było dla niej  ważne wydarzenie, które należy uwiecznić na zdjęciach. Ani razu się na nic nie poskarżyła. Doskonale grała razem z nim przed Dolohovem i Rowlem, a nawet odniósł krótkie wrażenie, że naprawdę zdenerwowała się tym, że niektóre kobiety miały zamiar go podrywać w dniu ich zaręczyn.

Wszyscy dookoła zdawali się być zaskoczeni, że faktycznie on i Granger byli razem tak dobrze dobrani. Bo choć przekupione gazety, głośno trąbiły o ich skrywanych dotychczas wielkich i głębokich uczuciach, to nikt kto choć trochę ich znał, tak do końca w to nie uwierzył. Dziś jednak Draco widział na twarzach tych ludzi wątpliwości. Czyżby faktycznie dziedzic Malfoyów i dopiero co odkryta dama czystej krwi, byli w sobie prawdziwie zakochani?

Starał się, jak najdalej odsunąć od siebie pełne goryczy myśli o tym, jak bardzo Hermiona chciałaby by tego dnia u jej boku stał ktoś inny. Widział jej wzruszenie faktem, że Weasleyowie stawili się tu, by ją wspierać. Pomysł jego matki, by zrobili z nimi zdjęcia był zapewne w pewien sposób dla Hermiony bolesny, choć uśmiechała się jakby naprawdę była szczęśliwa, gdy stanęli przy jego boku, pozując razem z nimi. On jednak ciągle się zastanawiał, jak bardzo w tamtej chwili żałowała, że on nie był Ronem Weasleyem?

Cieszył się, gdy wszystko się skończyło. Warto było wierzyć, że teraz miało już być im tylko łatwiej. Kilka godzin siedzenia obok siebie, trzymanie się za ręce i parę tańców na każdym z przyjęć zaręczynowych ich znajomych, powinny być prostsze, gdy uwaga każdego nie będzie skupiona tylko na nich. Draco naprawdę chciał w to wierzyć. Naprawdę chciał, by cała ta szopka stała się dla nich bardziej znośna.

 

 💍💍💍

 

13 grudzień 1998

Za oknem powoli wstał świt. Draco miał nadzieję, że Hermiona spędziła lepszą noc niż on sam, bowiem sen był dziś luksusem, na który jego ciało nie chciało sobie pozwolić. Odstawił na wpół wypitą szklaneczkę z ognistą, nie chcąc się nawet zastanawiać, ile ich miał tej trudnej nocy.

Wiedział, że rozmyślanie o tym wszystkim, co przeżywał w swoim życiu w związku z postacią Hermiony Granger wcale nie było rozsądne. Te wspomnienia w większości powodowały w nim ból i beznadzieję. Zastanawiał się czasem, czy on w ogóle miał jakieś prawdziwe marzenia, skoro nigdy tak naprawdę nie pozwalał sobie uwierzyć, że mógłby nawet pomarzyć o niej. Podobnie, jak nigdy nie odważył się przyznać, że po prostu ją kocha.

Wmawiał sobie, że nie ma serca i nie potrafi tak naprawdę żywić takich uczuć, choć oczywiście kochał swoich rodziców na swój własny sposób. Jednak nie mógł w najgłębszych, najbardziej ukrytych zakamarkach swego umysłu nie myśleć o tym, że to co czuje do Hermiony musi mieć jakiś związek z miłością – taką prawdziwą, wieczną.

Nie raz czytał księgę zawierającą opis rytuału przekazania iskry magii, zawsze ignorując sugestię, że działa to prawdziwie tylko pomiędzy bratnimi duszami. Ignorował fakt, że matka prawdziwie wierzyła w to co przepowiedziała im najlepsza jasnowidząca wróżbitka w magicznej Anglii. Ignorował tę głupią iskierkę nadziei, która nawiedziła jego serce, po tym jak usłyszał, że Hermiona jednak nie oddała się Weasleyowi. Starał się również ignorować to, jak jego przyjaciele i znajomi powtarzali, że ich zdaniem ona wcale naprawdę nie kochała tego rudego głupka.

Czuł, że wyraźnie musi zachować pomiędzy nimi dystans. Wiedział, że nie może się przed nią zdradzić ze swoimi uczuciami. I przysięgał sobie, że musi ją uchronić za wszelką cenę. To był jego jedyny cel, jedyna misja. A żeby to zrobić, powinien naprawdę być w jak najlepszej formie.

Zrzucił z nagich ramion swój jedwabny szlafrok i wszedł z powrotem do łóżka. Postanowił spróbować trochę się wyspać. Niedziela we dworze była zwykle leniwym dniem, a jego matka na pewno nie zaplanowała na dziś żadnych gości, zapewne wiedząc, że doprowadzenie domu do stanu świetności sprzed balu trochę potrwa. Niemniej i tak miał zamiar trochę później potrenować i może nawet nieco poczytać. Hermiona spędzała ostatnio wiele czasu w bibliotece. Może mógłby tam do niej dołączyć? I tylko czasem zerknąć na nią z daleka. Tak jak robił to wiele razy, przez te wszystkie lata w bibliotece Hogwartu. Taki mały skrawek, który pozwalał mu to przetrwać. Tylko tyle.

 
💍💍💍

Hermiona wyspała się naprawdę znakomicie. Ledwo pamiętała fakt, że zasnęła oparta o ramię Malfoya w jednym z saloników, w czasie gdy Graham Montague przygrywał im coś lirycznego na fortepianie.

Pamiętała też, że Draco odprawił ją do jej sypialni wraz ze Strzałką, która pomogła jej się przebrać i położyć. Ostatnie dni przygotowań do balu, były naprawdę intensywne, ale na szczęście było już po wszystkim i Hermiona wreszcie mogła odetchnąć. Wiedziała, że wszystkie najbliższe weekendy gdzieś do końca marca, ona i Draco będą musieli spędzić na różnych balach zaręczynowych członków magicznej arystokracji, ale nie zamierzała narzekać. Zawsze to łatwiej, gdy to nie ona będzie na świeczniku.

Uśmiechnęła się lekko sama do siebie. Udało im się. Najwyraźniej bal obył się bez żadnej wyraźnej wpadki czy skandalu, a magiczna społeczność była teraz szczerze przekonana, że ona i Draco Malfoy byli prawdziwie zaręczeni i sobie oddani. Dobrze. O to przecież w tym wszystkim chodziło.

Postanowiła odsunąć - na jakiś czas - na bok, jej nieco chaotyczne i lekko nieodpowiednie myśli o przystojnym blondynie. Oczywiście nie mogła okłamywać się na tyle, by dalej głośno twierdzić, jak bardzo go nienawidziła, jednak nie mogła też pozwolić sobie by bardziej analizować to wszystko, co się pomiędzy nimi ostatnio działo. To był tylko wpływ okoliczności. Nic z tego nie było prawdziwe i Hermiona musiała się upewnić, że o tym pamiętała.

Wstała i przeciągnęła się, czując jak jej mięśnie nieco protestują, po tych wszystkich wczorajszych tańcach. Zastanawiała się czy lepiej najpierw wziąć prysznic, czy też najpierw wezwać Strzałkę z prośbą o śniadanie, gdy nagle jej skrzatka pojawiła się z trzaskiem tuż przed nią.

- Dzień dobry panienko! Strzałka tak właśnie myślała, że panienka Hermiona już nie śpi. Strzałka zgodnie z życzeniem przyniosła jeden bukiet z przyjęcia – Mała skrzatka wyciągnęła w jej stronę wiązankę białych frezji i zielonych róż, które Hermiona wybrała jako dekorację na bal.

- Z czyim życzeniem? – zapytała Hermiona, niepewnie patrząc na bukiet. Naprawdę nie potrafiła sobie przypomnieć kogo i po co miałaby o to poprosić.

Nim jednak Strzałka zdążyła jej to wyjaśnić, rozległ się drugi trzask, a tuż obok małej skrzatki, zmaterializowała się druga – Pinia.

- Strzałko! Dlaczego zabrałaś ten bukiet ze sobą? – zapytała ostro.

Strzałka zamrugała, a jej wielkie oczy wyrażały zdziwienie.

- Pekan powiedział, że przyszła pani Malfoy prosiła o bukiet z zaręczyn, by móc go zachować na chrzciny pierworodnego dziedzica – wyjaśniał

Hermionie od razu przypomniała sobie, że Tracey coś jej kiedyś wspominała o takiej właśnie tradycji.

- Pekan źle zrozumiał. To Lady Malfoy o to poprosiła. Oddaj mi bukiet, bym mogła jej go zanieść. Nalegała, by zostawić jej takie dwa, zgodnie z sugestią wróżki, co do ilości dzieci przyszłego państwa – wytłumaczyła Pinia.

Strzałka niepewnie spojrzała na Hermionę, jakby chciała się upewnić, że ta nie ma nic przeciwko. Hermiona w odpowiedzi jedynie skinęła jej lekko głową. Absolutnie nie zamierzała sama przetrzymywać, żadnych takich badyli. Tak jak nie zamierzała mieć dwójki dzieci z Malfoyem. Nigdy. Nadal ani trochę nie wierzyła we wróżbiarstwo.

Strzałka oddała Pini bukiet, a druga skrzatka ukłoniła się jej nisko i od razu zniknęła. Hermiona wykorzystała fakt, że Strzałka już się pojawiła i poprosiła ją o śniadanie. Sama postanowiła, że weźmie krótki, orzeźwiający prysznic, nim wreszcie dostanie swoją wymarzoną porcję porannej kawy.

Gdy była już odświeżona, nakarmiona i ubrana, zaczęła zastanawiać się, co powinna zrobić z tak miło rozpoczętym dniem. Zakładała, że Draco i jego rodzice mogli nadal odsypiać trudy wczorajszego wieczoru w swoich komnatach, dlatego postanowiła, że najbezpieczniej będzie udać się do biblioteki. Nie miała wątpliwości, że naprawdę miło mogłabym tam spędzić swój czas.


💍💍💍

Sama nie wiedziała, jakich ksiąg poszukać dziś dla rozrywki. Możliwości, który dawał jej tak wielki księgozbiór, były tak oszałamiające, że zawsze, gdy wchodziła do tego pomieszczenia, czuła się trochę jak małe dziecko przy pierwszej wizycie w cukierni, wielkości Miodowego Królestwa. Tyle wspaniałości do wyboru!

Postanowiła, że dziś nie będzie robiła obszernych badań ani nie poświęci się ponownemu przeszukiwaniu wszystkiego, co mogła na temat horkruksów, tylko skupi się na jakiejś miłej przyjemnej lekturze. Może coś z magomedycyny? Zapewne przydałoby jej się w kontekście zaplanowanego na przyszły rok szkolenia.

Zastanawiała się, jakie hasło ma wpisać do indeksu, gdy drzwi do biblioteki otworzyły się z cichym skrzypnięciem. Hermiona uniosła głowę, rejestrując, że do środka wchodzi jakiś wysoki mężczyzna, w długim czarnym płaszczu.

Wzdrygnęła się lekko. Czyżby to był ktoś z pracowników Malfoyow? Albo co gorsza, jakiś śmierciożerca, który miał prawo wstępu do biblioteki prywatnej Malfoyów?

Mężczyzna zmierzył ją uważnie wzrokiem, po czym uśmiechnął się nieco drapieżnie.

- Tutaj jest – rzucił przez ramię, po czym odwrócił się i szeroko otworzył drzwi. 

Hermiona poczuła, jak spinają jej się wszystkie mięśnie. Miała różdżkę w kieszeni swoich jedwabnych spodni, pasujących do kompletu z jasnobrązową bluzką, którą dziś założyła. Niemniej to najwyraźniej naprawdę był śmierciożerca. Nie miała pojęcia, jakie mogła mieć szansę w bezpośrednim starciu z nim… Zwłaszcza, że najwyraźniej nie był tu sam.

Cofnęła się o krok, gdy zobaczyła kto, jako drugi wszedł do biblioteki. To musiał być koszmarny sen, bo nawet najgorszy bogin nie mógłby być, aż tak straszny.

Ten szalony uśmiech. Rozmierzwione loki. Błyszczące z chorej ekscytacji oczy. I uśmiech… Niczym drapieżnik, który wyczuł tuż przed sobą ranną zwierzynę.

Hermiona zadrżała. Czy tak właśnie miał wyglądać jej koniec? Malfoyowie pokazali ją wczoraj przed całym magicznym światem, a później zawołali Bellatrix, by przyszła ją zabić? Czy mieli potem wytłumaczyć jej śmierć wszystkim jakimś nagłym wypadkiem?

Chciałaby móc gdzieś uciekać, ale nogi ze strachu, dosłownie wrosły jej w ziemię.

- Wiedziałam, że znajdziemy cię właśnie tutaj – Bellatrix zachichotało. – Miło cię znów zobaczyć, droga panno Granger.

Hermiona nie odpowiedziała, przełykając nerwowo. Poczucie zdrady paliło ją w piersi niczym szatańska pożoga. Dlaczego Malfoy musiał być tak wielkim tchórzem, by nie skończyć tego na własną rękę, tylko nasłał na nią jej największy koszmar? Naprawdę nie wyobrażała sobie gorszego sposobu na śmierć, niż zginąć z ręki tej konkretnej czarownicy.

- A cóż to? – Bella zacmokała z dezaprobatą. – Gdzie twoje maniery? Czy nie przywitasz się ze swoją nową ciocią? Przykro mi, że nie mogłam być z wami wczoraj na waszym przyjęciu, ale jak zapewne wiesz, stare wyroki nadal obowiązują – Bellatrix zrobiła smutną minę, jakby naprawdę było jej poniekąd przykro.

Towarzyszący jej mężczyzna, stanął nieco z tyłu i płynnym ruchem wydobył swoją różdżkę, nie spuszczając wzroku z Hermiony. 

A ona nadal się nie odzywała, próbując szybko wymyślić coś, co mogłoby ją jakimś cudem wyciągnąć z tej koszmarnej sytuacji. Gdyby tylko udało jej się jakoś dobiec do kominka w holu, to może wtedy…

- Mój szwagier to naprawdę prawdziwy szczęściarz – Bella nonszalancko usiadła na podłokietniku jednej ze stojących w bibliotece kanap. – Ledwo co wrócił, do łask naszego pana, gdy okazało się, że  to on odkrył, że najlepsza przyjaciółka samego Harry’ego Pottera wcale nie jest pospolitą szlamą. Co więcej, w myśl nowego prawa, z powołaniem którego on sam nie miał nic wspólnego, jego jedyny syn, zapragnął, byś to właśnie ty wyszła za niego za mąż, choć jeszcze chwilę wcześniej podobno szczerze się między sobą nienawidziliście. Nawet najlepszy strateg nie mógłby zaplanować tak idealnego obrotu wydarzeń – Kobieta uśmiechnęła się okrutnie. – Nie żebym ja nie przewidziała, do czego nasz drogi Lucjusz może się posunąć, by osiągnąć swoje cele. Ułatwię mu to – Bellatrix szybkim ruchem wyrwała z rękawa swej sukni różdżkę.

Hermiona zamknęła oczy, lecz nim poczuła na sobie siłę zaklęcia, rozległ się trzask, a tuż u jej boku pojawił się wyraźnie spięty Draco. Miał rozczochrane włosy, podkrążone oczy, a ubrany był  tylko w bokserki i jedwabny szlafrok, zarzucony na ramiona.

- Co ty tu robisz? – zapytał bez ogródek. Hermiona od razu dostrzegła, że w dłoniach trzymał już swoją różdżkę.

- Draco! – Bella wstała, wyrzucając ręce w górę w geście radości. – Oto i jest mój ulubiony siostrzeniec! Wspaniale, że dołączyłeś do naszej małej pogawędki. Muszę przyznać, że twoja narzeczona raczej mało mówi – Bellatrix szyderczo zachichotała.

- Wiesz, że nie masz wstępu do dworu. Jakim cudem się tu dostałaś? – zapytał zimno Malfoy, płynnie przesuwając się tak, by Hermiona znalazła się prawie całkowicie za jego plecami.

- Dlaczego o to pytasz? Czyżbyś się nie ucieszył na widok swojej ulubionej cioci? – Bella wyszczerzyła zęby w drapieżnym uśmiechu. – Chciałam sobie tylko trochę pogawędzić z przyszłą Lady Malfoy i wspomnieć, że przykro mi z powodu tego, jak wyglądała nasza wspólna przeszłość – zadrwiła.

Hermiona czuła, jak oddech pali jej płuca. Czyli Draco wcale tego nie zaplanował? Czy naprawdę pojawił się tutaj, najwyraźniej wyrwany z łóżka, by móc ją jakoś obronić?

- Nie będę się powtarzał! Jak się tu dostałaś? – Malfoy wyraźnie cedził słowa przez zaciśnięte usta.

Bella roześmiała się szaleńczo.

- Moja droga siostra, wykluczając mnie z osłon tego dworu, posłużyła się nazwiskiem rodowym mojego męża… A właściwie byłego męża – Bella znów zaczęła się śmiać. – Tak się akurat składa, że od dzisiejszego poranka znów jestem Bellatrix Black. Papiery rozwodowe zostały ekspresowo podpisane i zatwierdzone.

Draco z niedowierzaniem pokręcił głową.

- Rozwiodłaś się z Rudolfem, tylko po to, by móc się tu dostać, jako osoba pochodząca z rodu Blacków? – zapytał, nie kryjąc niesmaku.

Wyraz twarzy Bellatrix wyraźnie stwardniał.

- To jest tego warte. Nie sądź, że pozwolę byście sami się w to bawili. Chcecie mieć na własność szlamę Pottera, proszę bardzo! Ale ja chcę wiedzieć wszystko, co ona wie, a co pomoże naszemu panu, dorwać tego małego tchórza! Muszę jako pierwsza o tym usłyszeć!

Bella zrobiła kilka szybkich kroków w bok, by znaleźć lepszą pozycję do ataku i bez chwili zawahania wycelowała swoją różdżką w Hermionę.

- Crucio! – krzyknęła, w tym samym momencie, gdy Draco krzyknął:

- Nie!

Hermiona poczuła mocne uderzenie w ramię, a zaraz później przeleciała kilka metrów na bok, nim z łoskotem upadła na podłogę, boleśnie obijając sobie łokieć. Nie miała jednak szansy, by skupić się na tym, gdy do jej uszu dobiegł głośny krzyk.

Jej oczy otworzyły się w szoku. Malfoy nie tylko w ostatniej chwili odepchnął ją spod zasięgu zaklęcia, ale sam najwyraźniej wpadł pod jego promień i oberwał silnym crucio swojej ciotki prosto w swoją pierś.

Hermiona widząc, jak blondyn zwija się w konwulsjach bólu na podłodze, wreszcie wydobyła swoją różdżkę. Jej magia pulsowała i była gotowa na wszystko, by powstrzymać Bellatrix od wyrządzania mu dalszej krzywdy.

Nim jednak zdołała rzucić na wiedźmę pierwszą z brzegu klątwę, rozległ się potężny huk, a zaraz później w powietrzu błysnęło kilka innych zaklęć.

Hermiona dopiero po chwili zarejestrowała pojawienie się w pokoju Lucjusza i Narcyzy, których teleportowały tam ich skrzaty domowe. Poczuła ulgę, licząc na to, że  rodzice Malfoya jakoś sobie poradzą z Bellą i jej towarzyszem, dlatego ona sama, skupiła całą swoją uwagę na Draco, który wciąż leżał ledwo przytomny, jęcząc cicho.

Przeczołgała się do niego i szybko rzuciła pełne zaklęcie diagnostyczne, by móc ocenić skalę uszkodzeń. Silny cruciastus, mógł doprowadzić nawet do krwotoków wewnętrznych. Musiała szybko mu pomóc.

- Granger… - jęknął z bólem, gdy badała go różdżką, jednocześnie dotykając jego czoła, by móc sprawdzić, czy gorączka po wstrząsowa już się u niego pojawiła.

- Spokojnie. Nic nie mów – poprosiła, starając się opanować drżenie w swoim ciele. Musiała się nim zająć. Przecież chciała być magomedykiem. Opanowanie w takich sytuacja to podstawa tej pracy.

- Nic ci nie jest…? - Draco mówił chrapliwie i z wyraźnym wysiłkiem.

- Wszystko w porządku. Leż i się nie ruszaj. Muszę zbadać czy twoje kości są całe – tłumaczyła mu, prawie nie zwracając uwagi na to, co wciąż działo się w pokoju

- No coś ty Cyźka! Chyba mnie nie przeklniesz! – Bellatrix szaleńczo zachichotała.

Hermiona uniosła głowę i zobaczyła, jak Narcyza Malfoy przyciska jednym ramieniem siostrę do ściany. W drugiej ręce natomiast trzymała różdżkę, którą celowało prosto w gardło Belli.

Ledwo zarejestrowała, że matka Malfoya miała na sobie jedynie jedwabną koszulę nocną, a jej długie włosy były splecione w wygodny warkocz. Nieco dalej, Lucjusz ubrany w satynową, dwuczęściową piżamę, stał nad nieprzytomnym, młodym śmierciożercą, również wciąż celując w niego różdżką.

- Ostrzegałam cię, że nie masz już prawa się tu pokazywać! – syknęła Lady Malfoy, ze złością patrząc siostrze prosto w oczy.

- Chciałam tylko wpaść się przywitać z waszą małą szlamą – oznajmiła beztrosko Bellatrix, jednak uśmiech od razu spłynął z jej twarzy, gdy Narcyza mocniej wbiła różdżkę w jej gardło.

- Mam nadzieję, że nie nazwałaś tak właśnie mojej przyszłej synowej, bo będę zmuszona wyrwać ci język, za tę obrazę! Hermiona Dagworth-Granger nie jest szlamą. Jest teraz członkinią rodu Malfoyów i na taką ochronę, i szacunek zasługuje! – Narcyza syczała niczym żmija, gotowa do ataku.

- Czyli to nie plotki, że stary Lu dał jej wasz sztylet rodowy? – Bella znów się roześmiała. – Jak przewidywalnie… Jesteście naprawdę zdeterminowani, by odzyskać łaski naszego pana, czyż nie?

- Jak dostałaś się do mojego domu? – zapytała zimno Narcyza.

Hermiona po przekonaniu się, że Draco nie ma żadnych poważnych urazów, skupiła swoją uwagę na rozgrywającej się przed nią scenie, nawet nie rejestrując tego, że złapała za rękę Dracona i cały czas mocną ją trzymała, gdy on powoli dochodził do siebie.

- Jestem twoją siostrą, mam prawo…

- Nie masz tu żadnego prawa! Ty obłąkana suko! Właśnie, dopiero co przeklęłaś mojego jedynego syna! – Narcyza szarpnęła za szaty Belli, uderzając nią z powrotem o ścianę, a Hermiona właśnie uświadomiła sobie, że matka Malfoya była naprawdę potężną i poniekąd straszną czarownicą.

- Cyźka, ja…

- Zamknij się! Mam ochotę cię teraz zabić i wrzucić twoje zwłoki do naszego jeziora! – zagroziła Narcyza.

- Zatrułaby tylko nam wodę – burknął Lucjusz, nadal nad wyraz spokojnie obserwując poczynania żony.

- Jak się tu dostałaś! Osłony nie powinny cię wpuścić, a już zwłaszcza  w towarzystwie jakiegoś śmierciożerskiego ścierwa! – krzyczała Lady Malfoy.

- Ona rozwiodła się z mężem, by znów móc w pełni używać nazwiska Black – wyjaśniła szybko Hermiona.

Narcyza spojrzała krótko w jej stronę, po czym znów skupiła uwagę na siostrze.

- Naprawdę, aż tak ci odbiło Bell? Naprawdę myślałaś, że knujemy tu coś bez ciebie i postanowiłaś interweniować wszelkimi metodami? – zapytała z niedowierzaniem.

- Zapewne nie chodziło jej tylko o nasze osłony – wtrącił Lucjusz. – Wszyscy dawno już wykluczyli rodzinę Lestrangów z dostępu do ich domów. Rozwód z Rudolfem, otworzył przed nią wiele drzwi.

Narcyza zerknęła przez ramię na męża.

- Ale tylko, jeśli naprawdę nadal jest Blackiem – zauważyła cierpko.

- Jestem Blackiem! Jestem twoją rodzoną siostrą! Ta przeklęta zdrajczyni krwi, Andromeda, bawiła się tu wczoraj niczym gość honorowy, a ja, twoja prawdziwa siostra nie mogłam tu nawet wejść! – wykrzyczała w szale Bellatrix.

- Jako córa rodu Black, której dano prawo władania nazwiskiem i majątkiem, zamierzam jeszcze dziś wykluczyć cię z naszego dziedzictwa – zapowiedziała zimno Narcyza.

Hermiona wstrzymała oddech, kompletnie zaskoczona. Wyklęcie kogoś z rodu, to była stara, ale bardzo potężna magią. Jeśli Narcyza naprawdę miała zamiar się na to zdecydować, to sprawa była bardzo poważna.

Zastanawiałaby się nad tym dłużej, a nawet z przyjemnością zadałaby kilka ciekawskich pytań, gdyby nie to, że Draco nagle mocniej ścisnął jej dłoń i jękną cicho, a fala dreszczy przeszła po całym jego ciele. To były typowe skutki uboczne po klątwie cruciatus.

- Lepiej zabiorę go do jego pokoju – poinformowała głośno, uświadamiając sobie, że Draco natychmiast potrzebował jej jak najlepszej opieki.

- W porządku. Niech skrzaty was tam przeniosą – poradził jej Lucjusz.

Hermiona nie zwlekała dłużej tylko wezwała Strzałkę.

- Możesz poprosić też Śmiałka? – zapytała, lecz ledwo skończyła mówić, a skrzat pojawił się tuż przy nich. – Przenieście nas proszę do sypialni Dracona.

Obydwa skrzaty posłusznie skinęły głowami. Hermiona złapała za dłoń Strzałki, a Śmiałek uchwycił mocno przedramię Draco i już po chwili znaleźli się oni w jego prywatnej sypialni.

💍💍💍

Śmiałek za pomocą zaklęcia ułożył Draco na jego wielkim łóżku z jedwabną, czarną pościelą, a Hermiona szybko zakasała rękawy i znów rzuciła na niego szereg zaklęć diagnostycznych.

- Strzałko, przynieś mi szybko eliksir wiggenowy, wyciąg przeciwgorączkowy i esencję z dymptamu! Wszystko znajdziesz w mojej kosmetyczne w łazience…

- Mamy te eliksiry w domowej apteczce! – wyjaśniła pośpiesznie Strzałka, po czym natychmiast zniknęła z głuchym trzaskiem.

- Śmiałku, jeśli możesz, przynieś dzbanek zimnej wody, miskę i kilka skrawków materiałów, z których mogłabym zrobić okłady – poprosiła.

Diagnostyka pokazywała, że Malfoy powoli wpada w reakcję gorączkową. Hermiona wspięła się na ogromne łóżko, siadając obok niego i próbując zdjąć mu z ramion szlafrok.

- Nie tak to so… - wychrypiał przez ściśnięte gardło.

- Nic nie mów. Każdy wysiłek może pogorszyć twój stan – poinformowała, nadal szarpiąc się z materiałem. W końcu przypomniała sobie, że wciąż jest czarownicą i na dodatek, nadal trzyma w dłoni swoją różdżkę.

 Za pomocą zaklęcia odesłała szlafrok Malfoya i szybko zbadała, czy na jego ciele nie ma widocznych obrażeń z powodu gwałtownego upadku. Wszystko wydawało się być w porządku. Jedynymi śladami na ciele blondyna, poza widocznym wyraźnie Mrocznym Znakiem, były delikatne, cieniutkie niczym srebrne nitki, blizny po pozostałości zaklęcia Sectusempra, którym uraczył go Harry na ich szóstym roku.

Poza tym tors Draco był bez skazy. A tak doskonale rozwinięte mięśnie i sylwetka, jak nic musiały wiązać się z latami intensywnego treningu.

Nie miała jednak czasu dłużej się nad tym zastanawiać, bowiem Strzałka właśnie wróciła z naręczem eliksirów.

- Najpierw eliksir wiggenowy – Hermiona szybko odkorkowała flakonik i przytknęła fiolkę do ust Malfoya, który znów cicho jęknął.

Chwyciła delikatnie za tył jego głowy i uniosła ją lekko. Jego włosy były jedwabiście miękkie pod jej placami, ale nie mogła się teraz na tym skupiać, bowiem Draco potrzebował szybkiej pomocy.

Gdy skończył przełykać eliksir, Hermiona za pomocą zaklęcia napełniła szklankę chłodną wodą, którą dostarczył im Śmiałek. Taka była lepsza, niż ta wyczarowana za pomocą magii.

- Musisz się napić. Eliksir działa lepiej, gdy się go zapije – tłumaczyła spokojnie, ponownie podtrzymując jego głowę.

- Dzięki – jęknął, zaciskając mocno powieki i opadając na swoje poduszki.

Hermiona szybko załapała za pokaźną butelkę wyciągu z  dymptamu i wylała ją na dłoń Dracona. Po tym, jak Bellatrix przeklęła ją w marcu klątwą Crucio, poczytała trochę o tym, jak sobie najlepiej radzić z jej skutkami.

Powoli wparła ją w jego skórę, masując ją okrężnymi ruchami. Blondyn znów jęknął, tym razem jednak zabrzmiało to niczym jęk prawdziwej ulgi. Hermiona kontynuowała, nacierając jego przedramię i dalej, aż do jego klatki piersiowej.

Starała się nie skupiać na tym, gdzie i jak go dotyka, tylko na odczuciu tego, jak eliksir pod jej palcami wnika w jego skórę. Oddech Dracona wyraźnie się ustabilizował, a twarz nie była już wykrzywiona w bolesnym grymasie. Jej nieco dziwnym masaż, wyraźnie przynosił mu wytchnienie.

Właśnie kończyła masować jego drugą rękę, gdy do pokoju wpadła rozgorączkowana Narcyza. Zatrzymała się jednak na środku pokoju, lekko zdziwiona tym, że Hermiona klęczy na łóżku tuż obok jej na wpół nagiego syna, masując mu bark, w czasie gdy on lekko pojękuje z ulgi.

- Masaż z esencji dymptamu – wyjaśniła szybko Hermiona. – Wmasowany eliksir szybciej wnika do organizmu i przynosi szybsze złagodzenie dolegliwości.

- To prawda – wymruczał Draco, teraz kompletnie rozluźniony pod sprawnymi palcami swojej oficjalnej narzeczonej.

Narcyza uśmiechnęła się lekko.

- Czyli nie ma potrzeby, bym wzywała do niego naszego magomedyka? – upewniła się.

- Według moich zaklęć diagnostycznych nic złego się nie dzieje – poinformowała spokojnie Hermiona. – Gdy skończę, podam jeszcze Draco eliksir przeciwgorączkowy. Powinien odpoczywać przynajmniej przez dwa dni i wypić jeszcze kolejne dwie dawki wiggenu, w przeciągu następnych dwudziestu czterech godzin.

- I mieć jeszcze jeden taki masaż – mruknął Draco, uśmiechając się cynicznie pod nosem.

Narcyza parsknęła śmiechem, wyraźnie uspokojona tym, że jej syn znalazł się pod dobrą opieką.

- Na pewno ci nie zaszkodzi – Hermiona również uśmiechnęła się do niego, kończąc swoje zadanie i zatykając butelkę z eliksirem. Naprawdę cieszyła się, że jej zabiegi przyniosły Draconowi wyraźne ukojenie.

- Dostosujemy się do wszystkiego, co zalecasz – Narcyza uśmiechnęła się do Hermiony. – Czy on może coś zjeść? Może bulion?

- Nienawidzę bulionu – wyszeptał Draco, krzywiąc się z niesmakiem. 

- Na razie niech się prześpi, a później na początek może napić się gorzkiego naparu z pokrzywy. Jeśli mu to nie zaszkodzi, wtedy pomyślimy o jedzeniu – wyjaśniła rzeczowo Hermiona.

- Cokolwiek powiesz – zapewniła ją Lady Malfoy. – Mogłabyś jeszcze chwilę przy nim posiedzieć? Lucjusz zabrał tę przeklętą dwójkę przed obliczę Czarnego Pana, a ja muszę natychmiast zmienić kilka rzeczy w księgach rodowych…

- Oczywiście. Nigdzie się nie wybieram – zapewniła ją Hermiona, ledwo dusząc w sobie pytanie, czy Narcyza naprawdę zdecydowała się wykląć siostrę ze swego rodu. Bardzo by chciała wiedzieć, jakie to mogło mieć konsekwencje.

- To świetnie. Naprawdę się cieszę, że jesteś tu z nami. Wiem, że zostawiam Draco w dobry rękach – Narcyza jeszcze raz się do niej uśmiechnęła, po czym pośpiesznie wyszła z pokoju.

Hermiona sięgnęła po ostatnią fiolkę z eliksirem przeciwgorączkowym.

- Dalej Draco, jeszcze tylko kilka łyków i możesz iść spać – zapowiedziała z ciepłym uśmiechem.

Blondyn posłusznie przełknął, po czym z kolejnym jękiem opadł na swoje poduszki.

- Ty… wypowiadasz… moje imię… - wyszeptał cicho, wyraźnie będąc już na granicy snu.

- Ktoś, kto obronił mnie przed klątwą Crucio, z pewnością zasługuje na to, bym mówiła mu po imieniu – powiedziała cicho, delikatnie odsuwając mu kilka kosmyków włosów z czoła.

Malfoy zamruczał coś w odpowiedzi, jednak nie było to chyba żadne konkretne słowa.

Hermiona uśmiechnęła się lekko, patrząc jak jego przystojna twarz, rozluźnia się powoli pod wpływem, tak potrzebnego mu teraz wypoczynku.

- Dziękuję za to, że mnie uratowałeś – szepnęła cicho, dopiero po chwili uświadamiając sobie, że po jej policzkach spłynęły dwie łzy.

Naprawdę przez chwilę pomyślała, że Draco zdradził ją i z premedytacją oddał w ręce swojej ciotki. A on zamiast tego, skoczył przed nią, by świadomie przyjąć na siebie klątwę bólu, która była dla niej przeznaczona. Przez lata była pewna, że dobrze poznała Draco Malfoya – aroganckiego, egoistycznego, wyniosłego i uprzedzonego do ludzi mugolskiego pochodzenia – dupka.

Jednak ten mężczyzna, który tu przed nią leżał nie miał żadnej z tych cech. Kim więc był? Czy nagle się zmienił? A może zrobił to już dawno, tylko ona niczego nie zauważyła, wciąż zaślepiona własnymi uprzedzeniami? Nie znała jeszcze odpowiedzi na te pytania, ale była pewna, że musi to rozgryźć, bo inaczej nigdy nie zazna spokoju.

💍💍💍

Hej 😋

Mam nadzieję, że powrót do rzeczywistej fabuły nie zawiódł waszych oczekiwań. Akcja będzie teraz miała różną dynamikę, ale zapewniam, że po drodze nie będzie rozdziałów bez interakcji naszych głównych bohaterów, bowiem to właśnie na nich zamierzam skupić lwią część fabuły 😋

Kolejny rozdział jest już u bety więc w okolicach środy - jeśli łaska Neski się objawi - powinien pojawić się kolejny spoiler 😉

Miło mi ogłosić, że nasza grupa na fb - DRAMIONE - PISZEMY - CZYTAMY - KOCHAMY ma już 400 członków :) Zapraszamy wszystkich fanów, zwolenników, czytelników i autorów dramione do udziału w tej wspaniałej społeczności! To naprawdę fantastyczna sprawa! 😄

Zapraszam do zaglądania na bloga - może następny tydzień będzie bardziej obfitujący w dodatkowe teksty - trzymajcie za to kciuki 😛

Pozdrowienia! 

Wasza V.