Przyrzeczona - Rozdział XV

Dedykacja: Dla Margoo - Z życzeniami spokojnego dyżuru 😊💉

Betowała: Neska (Podziękujmy jej za to, że tekst jest dziś! 😝) 💜

💍💍💍

02 grudnia 1998

 

                Miała wrażenie, że śpi na chmurze. To łóżko naprawdę było ogromne, a pościel niesamowicie miękka. Pierwszy raz, od czasu oznajmienia jej faktu o zaręczynach, spała tak dobrze. A ponadto dziś pierwszy raz od miesięcy nie śniła o Draco i jego niesamowitych oczach. Czy to dlatego, że teraz widziała go tak często na żywo? Czy przez jego bliskość, w jakiś sposób udało jej się wyleczyć ze snów o nim? To było interesujące i była pewna, że będzie musiała to dogłębnie zbadać.

Wstała, przeciągnęła się i spojrzała na zegarek. Była siódma trzydzieści. Sięgnęła po zwinięty pergamin, który leżał obok jej różdżki na nocnym stoliku.

Plan dnia -  02 grudnia - środa

8:00 – Śniadanie podane w komnacie.

9:00 – 10:30 – Trening na sali gimnastycznej w południowym skrzydle.

11:30 – Lunch podany w komnacie.

12:30 – Spotkanie ze stylistyką w sprawie sukien na przyjęcie w komnacie głównej Lady Malfoy.

14:00 – Pierwsza lekcja tańca w sali balowej we wschodnim skrzydle.

16:00 – Herbata podana w oranżerii w towarzystwie Lady Malfoy i jej przyjaciół. 

17:00 – Konsultacja z ogrodnikiem i dekoratorem w celu dobrania kwiatów na przyjęcie zaręczynowe.

19:00 – Kolacja podana w głównej jadalni w towarzystwie rodziny i zaproszonych gości.

Hermiona spojrzała jeszcze raz na podane godziny i zaczęła zastanawiać się nad poszczególnymi sprawami, jakie miała dziś załatwić. Trening? Niby co ona miała trenować? I kto będzie ten jej trening prowadził? Spotkanie ze stylistką, też nie było na szczycie listy jej ulubionych zajęć na spędzanie wolnego czasu, a na samą myśl o lekcji tańca, już dostawała skurczu w łydkach. Wiedziała, że w tańcu ma grację nowo narodzonego kołkogonka, ale skoro miała zatańczyć przed tymi wszystkimi ludźmi, których Malfoyowie zaprosili na przyjęcie, to wiedziała, że absolutnie, koniecznie musi to potrenować.

Wstała i weszła do garderoby, by sprawdzić, czy ma tam jakiś strój sportowy. Okazało się, że jest ich kilka. Szybko wybrała czarne legginsy i biały, zwykły t-shirt, który i tak wyglądał na drogi. Wróciła i położyła strój na łóżku, dokładając parę markowych i o dziwo mugolskich adidasów. Właśnie zastanawiała się, jak najlepiej będzie dziś ujarzmić  włosy, gdy tuż obok niej zmaterializowała się Strzałka z niewielkim notatnikiem w dłoni.

- Dzień dobry panienko! – przywitała się radośnie.

- Dzień dobry Strzałko – odpowiedziała Hermiona z uśmiechem.

- Strzałka przyszła zapytać o listę panienki życzeń na dzisiejsze śniadanie.

- Życzeń? Nie mogę dostać tego, co wszyscy dziś jedzą? – zapytała ze zdziwieniem Hermiona.

Strzałka zamrugała wielkimi oczami, patrząc na nią niepewnie.

- Wszyscy obecni w domu zawsze jedzą śniadanie we własnych komnatach, wcześniej wybierając to, na co danego dnia mają ochotę – wyjaśniła skrzatka.

- W takim razie poproszę o tosty, dżem i kawę – zdecydowała pośpiesznie Hermiona.

- Jakie tosty sobie panienka życzy? – Strzałka stuknęła piórem o swój notes.

Teraz to Hermiona spojrzała na małego elfa niepewnie.

- Zwykłe?

- Pytam o rodzaj pieczywa, z którym mamy je przygotować – doprecyzowała Strzałka.

- Obojętnie.

- A dżem? Jaki smak mamy panience podać?

- Eee… Brzoskwiniowy jeśli to nie problem?

- Tylko jeden rodzaj? – Strzałka czekała cierpliwie na jej odpowiedź.

- Może być jeszcze truskawkowy. A do kawy poproszę mleko, zamiast śmietanki i nie potrzeba przynosić cukru – wymieniła szybko Hermiona.

- Wedle życzenia – Strzałka skłoniła się nisko, po czym od razu zniknęła.

Hermiona poszła do łazienki, a gdy wróciła śniadanie już na nią czekało. Strzałka stała obok niewielkiego stolika pod oknem, aby móc napełnić jej filiżankę aromantyczną i jak się okazało doskonałą w smaku kawą.

- Czy życzy sobie pani, by Strzałka przygotowała jakieś stroje na dzisiejszy dzień? Należy je odświeżyć lub odprasować? – dopytała skrzatka, gdy Hermiona przeżuwała pierwszy tost.

- Stroje? – zapytała, zapominając, że to nieładnie mówić z pełną buzią.

- No tak… Według harmonogramu, musi się panienka przebrać dziś cztery razy.

- Co?! – zawołała z przerażeniem Hermiona.

- Poza strojem na trening, potrzebuje pani odpowiednio się ubrać na spotkanie ze stylistką – pani Malfoy zaleciła obcisłe spodnie i dopasowaną bluzkę oraz elegancką bieliznę, tak by projektantka mogła odpowiedni ocenić proporcję i pobrać dokładne wymiary. Na herbatę z panią Narcyzą i jej przyjaciółkami, powinna pani założyć szykowną szatę czarownicy, coś w tym nowym stylu – dywagowała Strzałka, pełna euforii, że może przekazać Hermionie swoje zdanie.

- Rozumiem, że na próbę tańca również muszę się inaczej ubrać?

- Z tego co wiem, na pierwsze próby ma być panienka ubrana tak, by instruktor dobrze widział pracę nóg. Na ostatnie próby, będą już dobrane odpowiednio skrojone sukienki tak by zobaczyć, jak układają się w czasie tańca. 

- To brzmi, jak jakiś koszmar – burknęła Hermiona, znów zatapiając zęby w swoim toście.

- Panienki suknia na dzisiejszy wieczór ma zostać dostarczona przez stylistykę, gdy ta przyjdzie na przymiarkę.

- Ile oni wydają na te wszystkie stroje, jeśli codziennie przebierają się po cztery razy? – zastanawiała się na głos.

- Strzałka niestety tego nie wie, ale może zapytać jeśli panienka sobie życzy…

- Nie! – przerwała jej ostro Hermiona. – Naprawdę nawet nie chcę tego wiedzieć!

Strzałka posłusznie kiwnęła głową, chyba nieco przestraszona jej tonem.

- W każdym razie byłabym ci bardzo wdzięczna, gdybyś pomogła mi wybrać, co mam ubrać na każde z tych spotkań – Hermiona starała się złagodzić ostrość swych poprzednich słów.

- Oczywiście panienko! Strzałka zrobi co w jej mocy, by wypadła panienka olśniewająco. Jako mały skrzat, Strzałka podpatrywała jak jej poprzednia pani wybierała stroje dla siebie i swojej córki.

- To miło, że ci na to pozwalano – Hermiona uśmiechnęła się do niej.

- Och nie! Strzałka musiała być wtedy niewidzialna. Strzałka została przeznaczona na skrzata do sprzątania pokoi i nie mogła być widzialna przy innych zajęciach.

- Jak poznałaś Śmiałka? – zainteresowała się Hermiona.

- Śmiałek przyjeżdżał do dworu państwa Parkinsonów zawsze jako towarzysz panicza Draco. Spędzał wtedy dużo czasu w kuchni i Strzałka z nim rozmawiała – Hermiona nie była pewna, ale miała wrażenie, że jej skrzatka właśnie się zarumieniła.

- To bardzo romantyczne – Hermiona uśmiechnęła się do Strzałki.

- Strzałka bardzo się cieszyła, gdy kupiono ją dla przyszłej pani Malfoy. Myślałam, że panicz poślubi pannę Pansy, która od zawsze ma już swoją ulubioną służącą, tą małą, wredną Mipsy. Jednak panicz Draco zaznaczył, że wkrótce po tym jak odkupią Strzałkę, zostanie ona uwolniona, bo w jego domu nie będzie już niewolniczo służących skrzatów, więc Mipsy i tak i tak by tu nie przyszła, bo nie zgodziłaby się by być wolną – Skrzatka uśmiechnęła się triumfująco.

- Długo jesteś żoną Śmiałka? – zainteresowała się Hermiona.

- W grudniu będą to już trzy lata – oznajmiła z dumną.

Hermiona spojrzała na nią, kompletnie zaskoczona. Skoro to miały być trzy lata, to oznaczało, że Malfoy musiał uwolnić swoje skrzaty, na długo przed tym nim dostał swój Mroczny Znak. Czyżby już wtedy przewidział, że w przyszłości zostanie nim naznaczony? To byłoby dziwne… Dlaczego dał jej do zrozumienia, że zrobił to z powodu służby dla Voldemorta? Intrygujące.

- Dziękuję za śniadanie. Wszystko było pyszne – Hermiona otarła usta serwetką i sięgnęła po resztkę swojej kawy.

- Czego panienka sobie życzy na lunch? – zapytała Strzałka.

- Cokolwiek przygotujecie, będzie idealnie – zapewniła ją Hermiona.

- Czy Strzałka może jeszcze o coś zapytać panienkę? – Hermiona odniosła wrażenie, że w głosie elfa słychać dużo niepewności.

- Oczywiście! – zapewniła ją z uśmiechem.

- Czy… Panienka i panicz Draco będą mieli więcej niż jedno dziecko? – zapytała cicho, wyraźnie speszona.

Hermiona ledwo zdusiła gardłowy jęk. Merlinie! Nie mogła przecież znów palnąć w odpowiedzi niczego głupiego na ten temat, tak by tym razem nie urazić i Strzałki.

- Skąd to pytanie?

- Bo… Strzałka i Śmiałek bardzo chcieliby mieć dziecko – Skrzatka uparcie wpatrywała się w podłogę, mocno zarumieniona. – Ale jedyne miejsce dla służącego przyszłego dziedzica państwa, zajęła już Pistacja. Jeśli Strzałka i Śmiałek doczekają się potomstwa, wtedy też będzie przeznaczone ono do trudnej służby w kuchni, do czasu, aż któreś z nas nie umrze – wyjaśniła szurając nogami po eleganckim dywanie.

- Chcesz bym obiecała ci, że jeśli… Ta rodzina będzie miał drugiego spadkobiercę, wtedy to twoje dziecko zostanie jego skrzatem? – Hermiona musiała się uszczypnąć, by naprawdę nie zacząć chichotać. Malfoy miał rację – chyba naprawdę mało wiedziała o skrzacim życiu. 

- Jeśli panienka by to zrobiła, Strzałka byłaby najszczęśliwsza na świecie! – Strzałka spojrzała na nią oczyma pełnymi nadziei.

- Zgoda. Jeśli Malfoyowie doczekają się więcej niż jednego potomka, wtedy twoje i Śmiałka dziecko, zostanie do niego przypisane – zapewniła ją Hermiona.

- O tak! Dziękuję! Panienka Hermiona jest najlepszą panią na świecie! – W oczach Strzałki błysnęły szczere łzy szczęścia.

- Nie ma za co – Hermiona uśmiechnęła się do niej, zastanawiając się co Malfoy powie na to, że będzie musiał rozmnożyć się więcej niż jeden raz z jakąś uroczo głupiutką księżniczką czystej krwi, tak by uszczęśliwić swoje skrzaty.

Przełknęła nerwowo ślinę. Co się stanie ze Strzałką kiedy Hermiona stąd odejdzie? Czy kolejna narzeczona Malfoya będzie dla niej miła? Czy będzie uznawała jej wolność i nie żądała od niej, by się karała za nieposłuszeństwo? Hermiona miała szczerą nadzieję, że tak… Dopomóż Godryku, by Malfoy poszukał żony poza kręgiem swoich koleżanek z Hogwartu. Nawet on zasługiwał na więcej.

Hermiona uśmiechnęła się lekko i podeszła do toaletki, by jeszcze raz sprawdzić upięcie włosów. Spojrzała przelotnie na zegarek. Zostało jej dziesięć minut na znalezienie sali treningowej. Postanowiła dłużej nie zwlekać. W tym wielkim domu, to wcale mogło nie być łatwe.

 
💍💍💍

                Miała całkowitą rację, sądząc, że zlokalizowanie sali treningowej nie będzie łatwe. Błądziła od dobrych piętnastu minut, gdy w końcu zrezygnowana zawołała Strzałkę, by ta wskazała jej drogę. Na szczęście skrzaty mogły swobodnie teleportować się w całym dworze, dlatego bez przeszkód Strzałka zabrała ją ze sobą, prosto na środek wysoko sklepionej sali wyposażonej w sprzęt do ćwiczeń.

Hermiona szybko się rozejrzała i na chwilę zamarła, gdy spostrzegła jak nie kto inny, tylko Draco podciąga się na jednym z wysoko zawieszonych na ścianie drążków, a jego imponujące mięśnie napinają się na widoku, bowiem był bez koszulki. Teleportacja powrotna Strzałki sprawiła, że blondyn odwrócił się przez ramię i wreszcie dostrzegł Hermionę.

Zgrabnie zeskoczył na ziemię i zaklęciem bezróżdżkowym przywołał do siebie biały t-shirt.

- Spóźniłaś się. Już myślałem, że nie przyjdziesz – Draco uśmiechnął się do niej złośliwie, zakładając na siebie koszulkę. 

- Mogłeś mnie uprzedzić, że odnalezienie sali gimnastycznej w tym domu, zajmuje prawie tyle czasu, co wynalezienie kamienia filozoficznego – sarknęła, zakładając ręce na piersi.

- Wcale nie jest tak daleko, gdy zna się skrót – Blondyn odrzucił ręcznik i przywołał butelkę wody.

- Słowa klucz to „zna się”. Zapomniałeś, że jestem tu dopiero od wczoraj i nikt nie raczył mnie jeszcze oprowadzić? – narzekała dalej.

- Obiecuję, że naprawimy ten błąd w twoim jutrzejszym harmonogramie – Draco posłał jej złośliwy uśmieszek. – A teraz chodź, nie mamy czasu by dłużej zwlekać, jeśli chcemy skończyć dzisiejszy plan treningowy.

- Skąd pomysł, że mam zamiar cokolwiek z tobą trenować? – zapytała, mimo wszystko podchodząc bliżej.

Draco spojrzał na nią z zainteresowaniem, jakby rozważając, co ma jej odpowiedzieć.

- To proste Granger. Jesteś znana z tego, że zwykle odpowiednio przygotowujesz się do swojego zadania i nigdy nie zostawiasz rzeczy przypadkom. Dlaczego więc teraz miałabyś siedzieć i czekać, skoro wiesz, że w czasie wojny sprawność fizyczna może mieć równie ważne znaczenie, jak pula zaklęć, którymi będziesz w stanie władać?

Hermiona nic mu nie odpowiedziała, wiedząc, że ma rację. Doskonale wiedziała, że po prawie roku spędzonym na ubogiej diecie i z ograniczonym zakresem ruchu po małym namiocie, naprawdę potrzebowała poprawić swoją kondycję.

- To będzie tylko trening sprawnościowy? – zapytała, idąc za Malfoyem w stronę dużych, podwójnych drzwi.

- Nie. Podzieliłem go na cztery etapy. Trening wytrzymałościowy. Walka wręcz. Zaklęcia obronne i ćwiczenia oklumencji – wymienił gładko.

- Moja oklumencja nie potrzebuje ćwiczeń! – oburzyła się.

- To się okaże. Czarny Pan to najlepszy legilimenta na świecie. Jesteś pewna, że możesz stanąć przed nim bez chwili zwątpienia, że twoje bariery wytrzymają?

- Mówiłeś, że nie będę musiała…

- Mówiłem, że nie jestem tego pewien, ale lepiej się zabezpieczyć, niż później kupować trumnę – Draco uśmiechnął się do niej cierpko, po czym otworzył drzwi, prowadzące na rozległy i piękny ogród.

- Mamy trenować w tym zimnie? – Hermiona niepewnie spojrzała na padający wolno śnieg.

- Zimno hartuje… Ale mam dla nas bluzy termoaktywne – Malfoy sięgnął do wieszaka przy drzwiach i podał jej sportową, białą bluzę. Skąd mógł wiedzieć, że biel to jej ulubiony kolor? Sam zaraz założył czarną.

- Skąd w ogóle pomysł, że masz predyspozycje do tego, by zostać moim trenerem? – zakpiła, zaciągając zamek i poprawiając rękawy.

- Nie jestem twoim trenerem, Granger. Po prostu będziemy trenować razem. Myślę, że ty na pewno też znasz kilka zaklęć, których mogę się od ciebie nauczyć. Gwardia Dumbledore’a już jest praktycznie legendą.

- I myślisz, że będę cię chciała  ot tak w nich wyszkolić? – prowokowała, wychodząc za nim z domu.

- Myślę, że zrobisz to jeśli w zamian zaproponuję nauczenie cię magii bezrózdżkowej, którą tak u mnie podziwiasz – Malfoy uśmiechnął się do niej bezczelnie.

Hermiona już otwierała usta, chcąc go skarcić i wytknąć mu kilka jego paskudnych cech, ale szybko je zamknęła. Naprawdę chciałaby móc władać magią bezróżdżkową w takim stopniu, jak on. A jeśli w zamian miała oddać tylko wiedzę, o kilku zaklęciach, które najpewniej sam znał już przynajmniej z teorii, nie musiała się specjalnie temu opierać. Trening nie był złym pomysłem. Powinni być dobrze przygotowani, gdy nadejdzie dzień ostatecznego starcia.

- Gotowa? – zapytał Draco, stając na początku szerokiej ścieżki i rozciągając mięśnie.

- Dawno nie biegałam. Nie wiem ile wytrzymam – przyznała, starając się nie wstydzić.

- Na początek zaczniemy spokojnie – obiecał, poprawiając sznurówki w butach.

- Dobrze… – Hermiona wzięła głęboki oddech i spojrzała przed siebie. Wiedziała, że z czasem będzie lepiej – to zawsze pierwszy dzień był najgorszy.

💍💍💍

 

                Gdy godzinę później, leżała na stercie materacy w rogu hali, szeptała sama do siebie o tym, jak bardzo, bardzo, bardzo nienawidzi Malfoya i jego głupich pomysłów. Kuło ją w boku, jej mięśnie płonęły, a oddech wciąż nie chciał wrócić do regularności.

- Myślę, że nawet Matylda dałaby sobie radę lepiej od ciebie – szydził Malfoy, rzucając obok niej butelkę wody.

- Zamknij się! Obiecałeś mnie nie skrzywdzić i co? Już pierwszego dnia próbujesz mnie zabić!

Draco wybuchł szczerym śmiechem, przywołując do siebie jeden z drewnianym podnóżków i siadając obok materaców i na wpółżywej, leżącej na nich Hermiony.

- To wcale nie był duży dystans, a ja biegłem naprawdę najwolniej jak tylko potrafiłem. To nie moja wina, że ruszasz się jak śnięta ramora w smole – dokuczał jej z rozbawieniem.

- Jak tylko odzyskam oddech i sięgnę po swoją różdżkę, ty będziesz ruszał się jak mocno użądlona fretka! – obiecała złośliwie.

Ku jej rozdrażnieniu, Malfoy znów zaczął się z niej śmiać.

- Dobrze wiesz Granger, że nie możesz tak wolno biegać, jeśli chcesz kiedykolwiek mieć szansę uciec jakiemuś śmierciożercy.

Hermiona skrzywiła się sama do siebie. Niestety ten drań miał rację. Nie mogła zrezygnować z treningu po pierwszym razie. Nie mogła się tak łatwo poddać.

- Nie mam pojęcia, czy dam radę dziś jeszcze w ogóle ruszać nogami, nie mówiąc już o tańczeniu.

- Weź ciepłą kąpiel z dodatkiem eliksiru regeneracyjnego, a powinno być dobrze – poradził, kończąc pić własną wodę i wstając.

- Choć nie przyznam się do tego nigdy nikomu, to posłucham twojej rady Malfoy, bo brzmi rozsądnie – Hermiona z jękiem podniosła się z materacy.

- Musisz wiedzieć, że mam bardzo dużo rozsądnych rad – oznajmił z wyższością.

- To poczekaj, aż ktoś cię o nie poprosi! – warknęła, czując jak protestują jej mięśnie nóg. Powoli, starając się nie jęczeć na głos, pokuśtykała w stronę wyjścia, ciesząc się, że przynajmniej pierwszą rzecz z harmonogramu ma już za sobą.

- Granger jeszcze jedno – zawołał za nią Malfoy.

- Co? – zapytała wrogo, odwracając się do niego.

Dopiero po sekundzie zorientowała się, że on właśnie celuje do niej trzymaną w ręce różdżką. Przestraszona chciała spróbować sięgnąć po własną, jednak nie zdążyła, gdy on szepnął cicho:

- Legilimens…

                Nie miała odpowiednio dużo czasu, by się przygotować, dlatego w jej umyśle Draco Malfoy od razu stanął na brzegu rozległego, pięknego jeziora, o przejrzystej wodzie, w której odbijał się błękit nieba. Jednak, gdy tylko zrobił krok w stronę wody, by dotknąć i odkryć kłębiące się pod jej powierzchnią myśli, jezioro zaczęło gwałtownie zamarzać, ukrywając wszystko pod grubą warstwą lodu.

Hermiona szybko zbudowała swoje bariery, nie dopuszczając by Malfoy mógł sięgnąć do czegokolwiek ważnego. Nigdy nie pozwoliłaby mu poznać jej prywatnych myśli. A już zwłaszcza tych na temat jej snów o nim…

Zdeterminowana i podbudowana tym, jak szybko udało jej się zamrozić swój umysł przed jego ciekawością, postanowiła spróbować wywołać wizję lodowatego podmuchu, licząc na to, że Malfoy wciąż badający z ciekawością jej wizję bariery ukrywającej, nie zdoła się od razu obronić.

Skoncentrowała się z całej siły. Raz, dwa i trzy…!

Głuchy jęk przetoczył się po sali gimnastycznej, a Hermiona zamrugała szybko, by odzyskać ostrość widzenia. Malfoy trzymał się za skroń, oddychając płytko. Jego czoło pokrywał pot, a w jego jasnych włosach skrzyły się drobne, lodowe opiłki. Wypchnęła go ze swojej głowy naprawdę gwałtownie. I tak była pod wrażenie, że zdołał się po tym utrzymać na nogach.

- Nieźle Granger – wyszeptał, powoli dochodząc do siebie.

- Żaden szanujący się czarodziej, nie rzuca takiego zaklęcia z zaskoczenia! – wypluła z pogardą.

- Chyba pora byś zauważyła, że nie żyjesz w świecie samych szanujących się czarodziejów – odparł sucho, po czym stanął do niej plecami i przywołał do siebie kolejną butelkę wody.

Hermiona nie powiedziała nic więcej, tylko odwróciła się i wyszła z sali. Pomimo morderczego bólu mięśni i tak była z siebie zadowolona. Już za pierwszym razem, udało jej się go przegnać ze swojego umysłu. Miała tylko nadzieję, że będzie potrafiła to zrobić zawsze, gdy blondyn znów spróbuje się tam nieproszony wedrzeć.

 
💍💍💍

                Kąpiel była relaksująca i prawdziwie regeneracyjna dla jej obolałych mięśni. Przeklinała w duchu Malfoya za to, że jednak miał rację oraz za to, że mimowolnie zauważyła, jak dobrze wyglądał w stroju sportowym. Złość na niego, za nagłe wtargnięcie do jej umysły dość szybko jej przeszła. Wiedziała, że nie zaskoczył jej tylko dlatego, by zrobić jej na złość. Żaden inny śmierciożerca, nie dałby jej szans na obronę i to właśnie na to Draco próbował ją przygotować.

W ogóle najprawdopodobniej proponując jej wspólny trening, chciał ją po prostu, jak najlepiej przygotować do wojny, a tym samym wzmocnić jej szansę na przeżycie. Powinna być mu trochę wdzięczna. Mógł równie dobrze ignorować jej obecność w tym domu i w spokoju ćwiczyć samemu. Czyżby naprawdę cenił ją, jako czarownicę w pewnych aspektach, choć tak naprawdę gardził jej krwią i pochodzeniem? Nie potrafiła tak do końca jeszcze tego rozgryźć.

Po pysznym i sycącym lunchu i założeniu na siebie kremowych obcisłych spodni i eleganckiej, choć przylegającej bluzki, Hermiona pozwoliła Strzałce upiąć sobie włosy w wygodny kok, a zaraz później teleportować ją wprost pod drzwi prywatnych komnat Narcyzy Malfoy.

Hermiona wzięła głęboki oddech i starała się przekonać samą siebie, że przymiarka kilku sukienek, nie może być gorsza niż dwukilometrowy bieg dookoła jeziora w czasie zimy. Zastukała w drzwi, w duchu zastanawiając się, czy nie ma przypadkiem jakiejś zasady etykiety, która nakazywała pukać w drzwi arystokracji tylko określoną ilość razy.

Po kilku sekundach drzwi się otworzyły i stanęła w nich pokojówka Estera.

- Jesteś wreszcie! – przywitała ją kwaśnym tonem. – Pani Malfoy oraz jej goście już na ciebie czekają – wyburczała z pogardą.

Hermiona uśmiechnęła się do niej słodko.

- Dzień dobry Astero, jak się dziś miewasz?

- Mam na imię Estera! – wściekła się pokojówka.

- Ach wybacz, mam taką przypadłość, że zapamiętuję tylko ważne informacje – oznajmiła, wchodząc do komnat Narcyzy.

Wiedziała, że swym zachowaniem bardziej przypominała teraz Pansy Parkinson niż samą siebie, ale wcale jej to nie przeszkadzało. Nie miała zamiaru pozwolić, by pokojówka Malfoyów nią poniewierała. Rozumiała jej zazdrość z powodu Draco, ale to wcale nie oznaczało, że Hermiona miała zamiar za to obrywać. To ona się tu uważała za ofiarę, a nie za sprawcę czyjegoś cierpienia.

    Narcyza siedziała przy niewielkim stoliku z dwoma kobietami. Pierwsza miała głęboko czarne włosy, śniadą skórę i była wręcz niesprawiedliwie piękna, a druga wyglądała trochę niczym profesor Trelawney. Jej roztrzepane loki miały niebieski kolor, a duże okulary nadawały jej oczom nieco szalony wygląd. Hermiona była już pewna, że to ona była tą słynną projektantką strojów dla obrzydliwie bogatych ludzi. 

- Jesteś już moja droga! Jak cudownie! – Narcyza odłożyła swoją filiżankę i wstała, by powitać Hermionę kurtuazyjnym pocałunkiem w policzek, od którego była Gryfonka się zarumieniła.

- Dzień dobry. Mam nadzieję, że się nie spóźniłam? – zapytała grzecznie, patrząc na serwis z herbatą stojący na stole.

- Ależ nie! Spotkałyśmy się kwadrans wcześniej, by omówić kilka ważnych spraw – Narcyza uśmiechnęła się do niej nieco sztucznie i Hermiona od razu poczuła się mniej komfortowo. Czyżby kobiety ją w tym czasie obgadywały?

- Ma ładne proporcje. Gdyby była wyższa, mogłaby być modelką. Jest odpowiednio szczupła – oznajmiła kobieta o niebieskich włosach.

Narcyza zaśmiała się uroczo, po czym odwróciła się do kobiety.

- Poznaj proszę Hermiono, to Loredana Bernett – najlepsza włoska projektantka magic-mody – przedstawiła. – A to moja przyszła synowa, Hermiona Dagworth-Granger.

- Bardzo mi miło – Hermiona uśmiechnęła się z przymusem.

- Jej kolory, to kolory jesieni. Pasują do jej cery. Ale biel też będzie dla niej dobra. Suknia ślubna powinna oddawać twoje kształty, ale postaram się by była też tak bajkowa, jak na ślub królewskiej pary przystało – mamrotała kobieta sama do siebie, wyjmując z jakiejś wielkiej torby notes i zaczynając notować szybko i skrupulatnie.

- Na razie skupmy się na sukniach na przyjęcie zaręczynowe. Suknią ślubną zajmiemy się nieco później – zaśmiała się Narcyza.

- Mam już tyle pomysłów… - projektantka, nadal zawzięcie notowała, a Hermiona starała się pozbyć uczucia nieprzyjemnych dreszczy. Naprawdę nie chciała słuchać niczego na temat sukien i ślubów.

- Hermiono, a to jest moja droga przyjaciółka Alma Neviani, ale zapewne wcześniej rozpoznałabyś ją pod jej pierwszym nazwiskiem – Zabini – Narcyza dokonała prezentacji piękność o śniadej cerze.

- Miło mi panią poznać – Hermiona uśmiechnęła się do kobiety, zastanawiając się jak dużo Blaise odziedziczył cech po swojej matce. Na pewno oczy, ujmujący uśmiech i chyba po prostu ten łatwo akceptowalny urok osobisty.

- Mów mi proszę po imieniu, kochanie! – Alama podeszła i ucałowała Hermionę w oba policzki, uśmiechając się do niej, chyba zupełnie naturalnie. – Blaise mi nie skłamał, gdy powiedział, że prawdziwa z ciebie ślicznotka!

- Ja… Dziękuję… - Hermiona nie mogła nie speszyć się tymi słowami.

- Usiądźmy na chwilę i pozwólmy Lorie na wymyślenie odpowiednich koncepcji – Narcyza uśmiechnęła się do projektantki, a Alma i Hermiona posłusznie usiadły na sofie. 

- Jestem przekonana, że wasze przyjęcie zaręczynowe będzie spektakularne – Alma uśmiechnęła się do Hermiony uprzejmie.

- Nie może być inaczej, skoro pani Malfoy… Narcyza o to wszystko zadbała – Hermiona zmusiła się do kolejnego uśmiechu, w duchu zastanawiając się czy Alma wiedziała cokolwiek na temat tego, że całe te zaręczyny były tylko przejściowym układem. Skoro Blaise wiedział, czy podzielił się tym z matką? Na wszelki wypadek Hermiona postanowiła z niczym się nie zdradzać i udawać, że naprawdę cieszy ją wizja wyboru pięknych sukienek na przyjęcie.

- Wybraliśmy trzy kolory na główny temat przyjęcia. Będzie to zielony w odcieniu mięty, biały oraz srebrny – tłumaczyła jej Narcyza.

- Brzmi wspaniale – oznajmiła szybko Hermiona.

- Sukienki na pewno muszą być w tych trzech kolorach. Czwarta powinna być jednak odważniejsza. Co powiesz na róż lub czerwień? – zapytała Loredana.

- Dostosuje się do pani zdania – odpowiedziała bez wahania Hermiona.

- Doskonale! Na początek proponuje suknie w kolorze miętowej zieleni. Dalej biała na pierwszy taniec, srebrna szata czarownicy na sesję zdjęciową i czerwona zwiewna sukienka na ostatnią część przyjęcia – wymieniała projektantka.

- Podoba mi się taka koncepcja – wtrąciła Narcyza. – Pokaż nam proszę projekty. Masz też gotowe szkice szat Draco?

- Owszem. Zaraz wam je przedstawię – Loredana sięgnęła po różdżkę i zaczęła wydobywać duże, czarne plansze ze swojej torby.

- On też musi mieć cztery zestawy szat? – zapytała Hermiona.

- Ależ nie! Przebierze się tylko raz – przed sesją zdjęciową – odpowiedziała jej Narcyza.

- Wkrótce się przekonasz, że mężczyźni czystej krwi mają o wiele mniej zasad do przestrzegania, niż kobiety – zaśmiała się Alma. – Jednak jako, że jestem znana z raczej dobrej znajomości mężczyzn – W oczach czarownicy błyszczały figlarne iskierki. – Mogę ci obiecać, że opowiem ci jak dopilnować, by mężczyźni bardzo solennie przestrzegali swoich zasad.

Hermiona uśmiechnęła się do matki Zabiniego, w duchu myśląc, że mogłaby ją łatwo polubić. Kątem oka spojrzała na Narcyzę, zajętą przeglądaniem projektów. I tak… Jeśli matka Malfoya nie zmieni swojego zachowania względem niej, to też chyba mogłaby ją polubić.

💍💍💍

Cześć! 

Dziś naprawdę wyjątkowy wyjątek - rozdział w piątek 😁

To tylko dlatego, że wciąż nie skończyłam obiecanej miniaturki - to był dosłownie i w przenośni gorący tydzień, a poza tym przyznam się, że najlepiej ostatnio mi się piszę właśnie "Przyrzeczoną", wiec przynajmniej zapasy jednego opowiadania mają się dobrze. 

Mam nadzieję, że rozdział Was zainteresuje - trochę potrwa wprowadzanie nas w świat Malfoyów i ogólny klimat opowiadania, ale wierzę, że warto czekać na dalszy rozwój akcji 😈

Duże Pozdrowienia dla Wszystkich!

Wasza V. 

PS. Vera Verto zakończyła już tłumaczenie opowiadania "Breath Mints / Battle Scars" na wersję PL  - takie info dla wszystkich, którzy czekali, by móc przeczytać całość tego niesamowitego działa. Moje absolutne TOP 3 dramione 😍💝

Link do opowiadania - Tutaj!