Przyrzeczona - Rozdział XIII

 Dedykacja: Dla Joanny, bo to ona zapytała czy rozdział będzie wcześniej 😋💗

Betowała Neska💚

💍💍💍

01 grudzień 1998

 

                Rozejrzała się dookoła, rejestrując, że powóz w środku tak naprawdę przypominał małe mieszkanie. Był to salon z kominkiem, dwa - wyglądające na wygodne - fotele w pobliżu okna i mały stolik kawowy pomiędzy nimi. Jedną ze ścian stanowiły regały, na których stały książki, a po lewej stronie od wejścia znajdował się  korytarz, gdzie Hermiona dostrzegła trzy pary drzwi.

- To będzie wygodniejsze i szybsze niż podroż pociągiem – wyjaśnił Malfoy, zdejmując swój szalik i płaszcz.

- Zapewne tak – zgodziła się, po raz kolejny w swoim życiu zachwycając się potęgą magii.

- Podroż będzie też sporo krótsza. Za około dwie godziny będziemy we dworze.

- W porządku – odpowiedziała, zdejmując własny płaszcz i widząc, że na to oczekuje, podała mu go, by mógł go odwiesić na wieszak przy wejściu.

- Na czas wznoszenia się w powietrze musimy usiąść w fotelach – Draco gestem wskazał jej dwa duże, ciemnofioletowe, aksamitne fotele, które stanowiły centralny punkt salonu.

- I zapiąć pasy, jak w samolocie? – zażartowała, by rozładować jakoś własne napięcie.

- Nigdy nie leciałem samolotem, ale zakładam, że odczucia są dość podobne – Malfoy uśmiechnął się lekko, po czym usiadł w jednym z foteli. Hermiona bez zbędnej zwłoki zajęła drugi.

- Nie sądziłam, że w ogóle wiesz, co to jest samolot – przyznała szczerze.

- Magiczne bariery chronią przed ingerencją magii, ale nie zasłaniają widoku. Nad Wiltshire też latają samoloty, więc logiczne było, że chciałem się dowiedzieć co takiego pojawia się od czasu do czasu na niebie i wydaje dziwne dźwięki.

- Domniemam, że powóz jest ukryty dla oczu mugoli i załóg samolotów czy helikopterów? – drążyła, zadowolona, że na razie podjęli dość lekki temat.

- Oczywiście, że tak… - Malfoy nie zdążył powiedzieć nic więcej, bowiem właśnie w tej chwili rozległ się trzask i dwa skrzaty domowe pojawiły się tuż przed nimi.

- Dzień dobry mistrzu, dzień dobry pani! – Większy ze skrzatów przywitał się jako pierwszy i Hermiona od razu domyśliła się, że był to mąż Strzałki, o którym jej elfka tak chętnie opowiadała.

- Dzień dobry pani, witaj mistrzu! – pisnęła Strzałka, kłaniając się im. – Panienka Hermiona pozwoli, że Strzałka jej przedstawi swojego męża – Śmiałka.

- Bardzo mi miło – Hermiona uśmiechnęła się przyjaźnie.

- To Śmiałkowi jest miło, że może wreszcie poznać narzeczoną swojego mistrza i panią jego żony – Śmiałek wykonał uroczysty ukłon w stronę Hermiona.

- Czy wszystko gotowe, byśmy mogli wyruszyć? – wtrącił się Draco.

- Jeśli nasi państwo są gotowi, to my też – odpowiedział Śmiałek.

- Świetnie, zatem nie traćmy czasu – nakazał Malfoy.

- Tak jest mistrzu! – Śmiałek od razu zniknął z głuchym trzaskiem.

- Czy Strzałka może coś państwu podać, jak już wystartujemy? – Skrzatka zwróciła się z tym pytaniem do Hermiony.

- Ja… - Hermiona nie była pewna, czy Malfoy czegoś by chciał dlatego spojrzała na niego.

- Herbata i ciastka będą w porządku, dziękuję – zdecydował Malfoy, widząc jej konsternację.

- Do usług! – Strzałka również zniknęła, a chwile potem powozem szarpnęło i Hermiona zauważyła, jak krajobraz za oknem zaczyna się poruszać. Oto była właśnie ta chwila. Właśnie bezpowrotnie opuszczała Hogwart jako absolwentka. Nigdy więcej nie pojawi się tutaj jako uczennica, prefekt naczelna czy Gryfonka. To był koniec pewnej znaczącej epoki w jej życiu.

 
💍💍💍

                Siedzieli w ciszy, w czasie gdy powóz wznosił się ponad pokrywę chmur. Obydwoje wpatrywali się za okno, pogrążeni we własnych myślach, dlatego też nie było to niewygodne milczenie, choć Hermiona w duchu zastanawiała się, które z nich odezwie się jako pierwsze. W końcu sytuacja sama się rozwiązała, gdy Strzałka pojawiła się z dużą tacą, zaopatrzoną w elegancką porcelanę, cukiernice i dzbanuszki z mlekiem i miodem oraz duży talerz kilku rodzajów domowych ciasteczek.

- Czy Strzałka ma podać herbatę? – zapytała Hermionę.

- Poproszę – odpowiedziała, nie ufając sobie i swoim dłoniom na tyle, by nie rozlać czegoś na oczach Malfoy’a.

- Dla panicza z miodem? – zapytała niepewnie Strzałka.

- Tak, jedna łyżka – odpowiedział Draco, nadal spoglądając za okno.

Hermiona zerkała na niego, nie mogąc się powstrzymać. Znów miał ten sam wyraz twarzy, jaki znała przez cały semestr. Wyglądał, jakby stał gdzieś za szybą, niewyraźny i nieprawdziwy…

- Czy Strzałka jeszcze może jakoś służyć? – zapytała, podając Hermionie jej herbatę, bez pytania o to jaką lubi – dobrze to już wiedziała.

Hermiona czekała, aż Draco odprawi skrzata, ale zamiast tego on spojrzał na nią i uniósł brew w lekko wyzywającym geście.

- Tak, to wszystko. Dziękujemy ci bardzo – odpowiedziała Hermiona, posyłając Malfoy’owi wrogie spojrzenie.

Strzałka zniknęła, a Hermiona napiła się swojej herbaty, starając się zrobić wszystko, by filiżanka nie dzwoniła o spodek, gdy ją odkładała. Musiała zapanować nad drżeniem swoich rąk.

- Jeszcze się nie przyzwyczaiłaś do wydawania rozkazów skrzatom domowym? – zapytał Draco, odkładając własną filiżankę.

- Nigdy się do tego nie przyzwyczaję. Robię to tylko dlatego, że nie chcę sprawiać jej przykrości. Tak bardzo się stara…

- Skrzat nie przypisany do prywatnej służby dla żadnego z domowników, stoi zawsze nieco niżej w hierarchii. Strzałka nie mogła się wprost doczekać dnia, aż dostanie własną panią, by móc jej usługiwać – Draco uśmiechnął się lekko.

- Była w waszym domu od samego początku? – zapytała, zadowolona z kolejnego lekkiego tematu.

- Nie. Sprowadził ją Śmiałek, gdy się pobrali. Po ich ślubie odkupiliśmy ją od rodziny Parkinsonów.

- Odkupiliście? – prychnęła z niesmakiem Hermiona.

- Tak to się odbywa, gdy dwa skrzaty z różnych domów chcą się połączyć. Miało to miejsce,  zanim nasze skrzaty zostały uwolnione i dostały pensje – wyjaśnił.

- Rozumiem. Mogę zapytać dlaczego nalegałeś na uwolnienie swoich skrzatów? – Hermiona nerwowo zaplotła palce, patrząc na niego wyczekująco.

- Skąd pomysł, że to byłem ja? – Hermiona z zaskoczeniem zaobserwowała, że  Malfoy wyglądał teraz na lekko zirytowanego.

- Strzałka mi powiedziała – Hermiona przygryzła wargę, ledwo te słowa opuściły jej usta. A co jeśli sprawi tym swojej skrzatce kłopoty? Nie chciałaby tego…

Na szczęście Malfoy uśmiechnął się pod nosem, po czym ku zdziwieniu Hermiony wstał i zdjął swój czarny sweter.

- Co ci mówiłem o przygryzaniu ust, Granger? – zapytał, skupiając wzrok na swoim nadgarstku, gdy odpinał guziki z mankietu swojej białej koszuli.

- To odruch bezwarunkowy – wytłumaczyła, wypuszczając wargę spod swoich zębów i uważnie obserwując każdy ruch blondyna.

- Miejmy to już za sobą – Draco podciągnął rękaw na swoim lewym przedramieniu i jej oczom ukazał się głęboko czarny i niesamowicie mocno odcinający się na jasnej skórze - Mroczny Znak.

Przełknęła nerwowo i spróbowała opanować wzdrygnięcie i jęk, który chciał jej się wyrwać z gardła. Przecież wiedziała, że on go ma. To nie była żadna niespodzianka. Jednak wiedzieć, a widzieć…

- Chcesz mnie tym przestraszyć? – zapytała cicho.

- Nie – Draco opuścił rękaw i usiadł z powrotem w fotelu, jak gdyby nigdy nic.

- Czyli pokazujesz mi go bo…?

- Żeby cię oswoić. Mam Mroczny Znak od przeszło dwóch lat. Jest on nie tylko symbolem tego, że przynależę do grupy, która ma za zadanie podbicie magicznego świata i podporządkowanie go tyranii jednostki. To jest również symbol mojego poddaństwa. To znak własności. Nie należę już tylko do siebie. Teraz jestem prawie, jak skrzat domowy zmuszony słuchać rozkazów swojego pana.

Ton Malfoy’a był zwyczajny, prawie nonszalancki, ale spojrzenie jego burzowych oczu sprawiło, że jej skórę przeszył dreszcz. To była gorycz, ból i nienawiść… Chyba nienawiść do samego siebie. Musiała wbić sobie paznokcie w dłoń, by nie sięgnąć przez stół i nie złapać go za dłoń w geście pocieszenia.

- To dlatego uwolniłeś skrzaty? Ponieważ sam wiesz, jak to jest służyć komuś, kto jeśli nie będzie z ciebie zadowolony, będzie mógł cię srodze ukarać? – wyszeptała, nie potrafiąc wydobyć z siebie siły do wzmocnienia swojego głosu.

Malfoy znów się uśmiechnął, tym razem jednak bardziej szczerze, na tyle że cień tego uśmiechu objął i złagodził wyraz jego oczu.

- Jak zwykle w punkt Granger. To właśnie dlatego cię wybrałem. Nie trzeba ci wszystkiego tłumaczyć, jak tępemu gumochłonowi. Sama w mig łapiesz w czym rzecz.

- To odnosi się do tego, że jak twierdzisz, wybrałeś mnie z powodu mojej inteligencji? – zagadnęła, gotowa na to by przeprowadzić z nim wreszcie rozmowę o jego celach i nakazach, jakie planował na nią nałożyć.

- Tak. To oczywiste dla każdego kto cię zna, że masz też ogrom paskudnych wad, ale nie można zaprzeczyć temu, że jesteś inteligentna.

- I teraz nie wiem, czy ci podziękować za komplement, czy przekląć stąd do niedzieli, za te słowa o moich wadach – Hermiona skrzywiła się do niego cierpko.

- Nie ma ludzi bez wad – Malfoy uniósł lekko kąciki ust, po czym poprawił rękaw koszuli, tak by na pewno zakrył cały jego mroczny tatuaż. – Przy swoim wyborze kierowałem się jednak tym, że jesteś nie tylko mądra, ale również bystra i rozsądna. Znasz dobrze naszych rówieśników i sama dobrze wiesz, że to niestety niezbyt częsta cecha.

- Ale też nie wyjątkowa. Zapewne kilku Krukonów ma podobne zdolności – Hermiona wcale nie chciała brzmieć skromnie, po prostu próbowała zrozumieć, dlaczego padło akurat na nią.

- Owszem, ale jak wspominałem – drugim powodem, dla którego cię wybrałem była twoja umiejętność adaptacji do każdego środowiska, do którego jesteś wrzucona. Na pierwszym roku chyba początkowo było ci ciężko, ale jakoś szybko dostosowałaś się do świata magii. Severus do dziś nie może przeżyć, że dwunastoletnia dziewczynka przeszła cały magiczny tor przeszkód i rozgryzła jego zagadkę z eliksirami – Draco zaśmiał się kpiąco.

- Opowiedział ci o tym? – Hermiona się szczerze zdziwiła.

- Tak. Konsultowałem z nim mój wybór, jeśli musisz wiedzieć. On też uważa, że najlepiej się nadajesz do odegrania tej roli.

- Nie wiedziałam, że dyrektor Snape w jakiś sposób mnie docenia – nadąsała się, zakładając ręce na piersi i ignorując jego rozbawienie.

- Mógłbym wymienić jeszcze kilka sytuacji, które dobrze pokazały twoją zdolność do dostosowywania się do nowych warunków. To prawda, że cały zeszły rok mieszkałaś w starym namiocie z tą dwójką idiotów?

- Ustalmy to od początku! – warknęła w złości. – Nie będziesz przy mnie obrażał moich przyjaciół ani umniejszał ich zasług! Nie interesuje mnie twoje osobiste zdanie na ich temat, ale przy mnie lepiej milcz, jeśli nie chcesz bym znów zmieniła cię w małą, białą, skoczną fretkę! A wierz mi, że potrafię to zrobić!

- Spokojnie Granger, bo podpalisz powóz, jeśli będziesz tak iskrzyć. – Malfoy chyba próbował szyderstwem przykryć to, że jej groźba naprawdę na niego podziałała.

- To mój warunek. Nawiasem mówiąc, mam ich jeszcze kilka – zaznaczyła dosadnie.

- Zacznijmy więc od tego. Najpierw twoje warunki, a później moje…

- Nie. Najpierw reszta twoich powodów dlaczego to właśnie mnie wybrałeś, a później możemy porozmawiać o moich i twoich warunkach tego całego układu – uparła się.

- Zgoda. Pierwsze dwa już ci podałem – Draco wyglądał na nieco zmęczonego i Hermiona zauważyła, że tęsknie zerka w stronę barku z alkoholem stojącego w kącie powozu.

- Tak. To moja inteligencja i łatwa zdolność do przystosowania się w każdych warunkach. Dalej?

- To chyba oczywiste, prawda? Chcę ochrony dla mojej rodziny. Jeśli dzięki pomocy mojej i mojego ojca wygracie, my chcemy mieć tylko święty spokój. Żadnych procesów, żadnej konfiskaty majątku czy okresów próbnych bez różdżki. Wy wygrywacie, a my nadal jesteśmy jedną z najbardziej znanych magicznych rodzin, bez grama skazy na nazwisku. Tyle.

- To duża cena – Hermiona dzielnie spojrzała mu w oczy. – Ale jeśli dzięki wam wygramy, sama dopilnuje by dochowano tych warunków.

- Nie wątpię, że to zrobisz – Draco wytrzymał siłę jej spojrzenia na tyle długo, że to ona pierwsza musiała odwrócić wzrok.

- Zachodzi pytanie… Co się ze mną stanie, jeśli to wy wygracie? – Hermiona nie mogła powstrzymać lekkiego drżenia w swoim głosie na samą myśl o tym.

- Jeśli to się stanie przed końcem naszego kontraktu, to dam ci wybór – obiecał spokojnie.

- Wybór?

- Tak. Będziesz mogła sfingować swoją śmierć i uciec do świata mugoli lub resztek ruchu oporu, jeśli jeszcze jakiś będzie istniał.

- Albo?

- Albo zostać i wyjść za mąż za jakiegoś mężczyznę czystej krwi. Z nowym nazwiskiem na pewno będziesz chętnie zapraszana do towarzystwa i będziesz mogła wybrać kogoś wartościowego i najlepiej niezwiązanego zbyt blisko z Czarnym Panem.

- Nigdy tego nie zrobię! – krzyknęła.

- Jeśli sytuacja rozwinie się w ten sposób, że to śmierciożercy wygrają, wtedy będziesz miała czas zdecydować. Ze swojej strony mogę obiecać, że zapewnimy ci bezpieczeństwo na tyle, na ile będzie to możliwe – Draco znów spojrzał jej w oczy, a ona po raz pierwszy w prawdziwym życiu, choć przez chwilę poczuła się tak, jak w jednym z swoich snów.

Otrząsnęła się szybko i nerwowo sięgnęła po herbatę, o mały włos jej nie wylewając. Na szczęście udało jej się wreszcie unieść filiżankę i wypić kilka małych łyków.

- Rozumiem, że warunki jakie zawarł Kingsley z twoim ojcem były dla was satysfakcjonujące?

- Ojciec nie był zachwycony koniecznością zawiązania tego planu z tym imbecylem – wnukiem Dagworth – Grangera, ale po namyśle zgodził się, że jesteś naszą najlepszą opcją. Umberto myśli, że uwierzyłaś, że naprawdę jesteś z nim spokrewniona, więc nie zdradź się przed nim, że wiesz że to sfingowaliśmy.

- Przyznajesz mi to wprost? – zdziwiła się nieco.

- Patrz punkt pierwszy, Granger. Nie będę robił z siebie idioty, by udawać, że nie wiesz, jak to wszystko się zadziało.

- I naprawdę myślicie, że wszyscy uwierzą, że jednak mam czystą krew? – zapytała, nie kryjąc wątpliwości.

- Ważne jest, by śmierciożercy uwierzyli. Czarny Pan był zadowolony z przedstawionych mu dowodów, choć wiemy, że kilku innych próbowało je negować. Na szczęście ja i ojciec stoimy w hierarchii na tyle wysoko, że nikt nie odważył się za mocno w tym kopać.

- I co się stanie jeśli uwierzą? Będę musiała ich widywać? Pijać z nimi herbatki? Jadać miłe kolacyjki? – szydziła.

- Postaramy się to ograniczyć jak najbardziej będzie to możliwe, ale niestety będzie to nieuniknione. Za każdym razem będziemy cię do tego odpowiednio przygotowywać, tak byś wiedziała co przed kim możesz powiedzieć.

- Czy będę musiała zobaczyć… - Hermiona nie mogła się powstrzymać i znów przygryzła wargę. Na samą myśl o tym, zrobiło jej się niedobrze.

- Kogo? Czarnego Pana? Nie sądzę, choć nie możemy tego całkowicie wykluczyć. Na pewno nie pokaże się we dworze z żadną oficjalną wizytą. Od czasów starcia z Potterem, siedzi zamknięty w nieznanej lokalizacji, mocno chroniony wszystkimi możliwymi barierami.

- Miałam na myśli twoją ciotkę… - Hermiona nerwowo przełknęła.

- Nie! – przerwał jej ostro Malfoy. – Nie zobaczysz jej. Nie wolno jej się nawet do ciebie zbliżyć. Ona wie, co ją czeka, jeśli się nie dostosuje – jego głos brzmiał twardo, a słowa wyglądały na przemyślane i ostateczne. 

- W porządku. Dziękuję… - Hermiona odetchnęła głębiej.

- Znasz już trzeci powód. Mój czwarty powód ma imię i nazwisko – Draco na chwilę zacisnął szczękę.

- Podasz mi je? – zachęciła.

- Thorfinn Rowle – wyjawił krótko.

- Śmierciożerca, którego znaleźliśmy w czasie obchodu? – Musiała przyznać, że się tego nie spodziewała.

- Tak – odpowiedział, po czym swobodnie sięgnął po dzbanek, by dolać sobie herbaty.

- I tylko tyle masz do powiedzenia? – naciskała Hermiona.

- Rowle miał udział w małym epizodzie, który też mnie dotyczył – wyjaśnił oględnie. – Poprzysiągłem mu wtedy zemstę. Wiedziałem, że wręcz obsesyjnie chciał cię zdobyć dla siebie w ramach nowego prawa małżeńskiego. Próbował nawet wytropić twoich rodziców, by przekląć twojego ojca i zmusić go, by się zgodził.

- Co?! – Hermiona, aż podskoczyła na swoim miejscu.

- Nie martw się, nie udało mu się to. Nikt nie jest w stanie tego zrobić, upewniłem się. Nasi ludzie też nie zdołali tego zrobić, a wierz mi, że są najlepsi – Draco posłał jej mały uśmiech, a ona mogła się teraz zastanawiać, czy nie krył się za tym drobny podziw dla jej umiejętności.

- Dlaczego Rowle tak bardzo chciał mnie mieć? – zastanawiała się na głos.

- Dlatego, że jesteś jedyną w historii jego życia czarownicą, której udało się go przekląć. Nie mógł przeżyć takiej zniewagi. To bardzo brutalny człowiek. Jeśli kiedykolwiek się do ciebie zbliży, staraj się natychmiast odejść.

- Czy on zakradł się do Hogwartu, by jakoś mnie skrzywdzić? – zapytała cicho.

- Oficjalnie był tam z wizytą u Severusa. Wiedzieliśmy jednak, że należy go pilnować i nie pozwolić, by cię odnalazł. To dlatego poszedłem z tobą na patrol, zamiast Bletchleya. Przy mnie nie odważyłby się cię zaatakować – wyjawił.

- To ty go przekląłeś i umieściłeś w tym schowku? – Hermiona zdobyła się na odwagę, by ponownie spojrzeć mu w oczy.

- Nie – odpowiedział.

- Wiesz kto to zrobił?

- Tak. Uprzedzając twoje pytanie – nie, nie powiem ci kto to był.

Hermiona prychnęła pod nosem i zaplotła ręce na piersi w geście mającym wyrażać jej niechęć i urazę. Oczywiście Malfoy, absolutnie się tym nie przejął, tylko sięgnął po jedno z ciasteczek.

- To cztery powody na pięć. Jaki jest ostatni? – zapytała.

- To twój brak przywiązania do łatwo dostępnych osób. Trwa wojna i każdy z nas jest tak silny, jak słaby jest jego najsłabszy punkt – Draco otrzepał ręce i swoją koszulę z okruszków ciastka i rozparł się wygodnie w fotelu.

- Chodzi ci o to, że nie mam bliskich krewnych poza rodzicami, których dobrze ukryłam? – Próbowała zrozumieć.

- Tak. Jakiś twój daleki wuj z Kornwalii, którego nawet byś nie rozpoznała, zapewne byłby słabym źródłem nacisku, by cię wywabić lub złamać.

- Ja… - Hermiona nie wiedziała co powiedzieć. Prawdopodobnie nie dopuściłaby do tego, by ktoś skrzywdził z jej powodu wuja i jego rodzinę, choć wcale ich nie znała.

- Wiem, że zrobiła byś wszystko, żeby go uratować, ale większość śmierciożerców cię nie zna. Dla nich jasnym jest, że musieliby dopaść kogoś naprawdę ci bliskiego, by to mogło cię zmusić do poddania się. Nie mogę sobie pozwolić, byś miała słabe punkty, jeśli musimy wytrwać w tym razem.

Hermiona nie chciała przyznawać mu na głos racji, ale widać Malfoy naprawdę trochę ją znał.

- Ale jestem blisko z wieloma członkami  Zakonu…

- Owszem, ale nie łączą was więzy krwi, a poza tym, jeśli udałoby się im przejąć kogoś ważnego z feniksów, bardziej opłacalnym byłoby wyciągnąć z kryjówki Pottera, niż ciebie.

- To prawda – zgodziła się niechętnie.

- Sugerowałaś na balu, że mogłem równie łatwo wybrać Ginny Weasley. Pomijając jej gorący temperament i fakt, że w życiu racjonalnie nie podeszłaby do moich argumentów, zanim nie przeklęłaby mnie i wszystkich dookoła przynajmniej tuzinem upiorogacków, to Weasleyowie są naprawdę dużą rodziną. Ktoś bez problemu, mógłby pojechać do Francji i przywieźć rodziców lub siostrę jej szwagierki, by wymusić na niej posłuszeństwo. Albo ta ich stara ciotka, mieszkająca gdzieś samotnie w Walii – idealny cel dla śmierciożercy, który potrzebuje źródła nacisku. Nie mogłem sobie pozwolić, by moja narzeczona miała słabe punkt, poprzez które ktoś mógłby się dostać i do mnie. 

- Rozumiem, o co ci chodzi – przyznała, choć poniekąd bolało ją, że to była prawda. Była teraz na świecie zupełnie sama. Gdyby nie Harry, Weasleyowie i Zakon Feniksa, nie miałaby zupełnie nikogo. Rodzice jej nie pamiętali i nawet nie wiedziała, czy uda jej się kiedyś odwrócić zaklęcie, którego na nich użyła.

- Znasz już moje powody. Mogę jeszcze tylko dodać, że dodatkowym bonusem na twoją korzyść, na pewno było to, że jesteś naturalnym oklumentą. Zakładam też, że doskonaliłaś się w tej sztuce przez lata? – zainteresował się.

- Skąd wiesz, że znam oklumencję? – Hermiona nie kryła swojego zaskoczenia.

- Legilimenci wyczuwają takie rzeczy na odległość – przyznał.

- Jesteś jednym z nich? To rzadki dar i doskonalenie go wymaga wielu lat nauki! – Hermiona nie zablokowała nuty podziwu w swoim głosie.

- Lubię się uczyć – zażartował. – I szczerze przyznam, że zawsze interesowało mnie, jaka wygląda wizja twojej bariery?

- Nigdy nie próbowałeś dostać się do mojej głowy? – niedowierzała.

- Nie, bo wiedziałem, że jeśli się zorientujesz, to po pierwsze zdemaskuje to moje umiejętności, a po drugie przeklniesz mnie w zapomnienie szybciej, niż zdążę opuścić twoje myśli – zaśmiał się dość ponuro.

- Więc zrób to teraz. Spróbuj wejść mi do głowy i zobaczyć, co myślę – odważyła się to zaproponować, pewna, że jej osłony wytrzymają. Ćwiczyła te umiejętność z Kingsleyem, który jako auror był naprawdę dobry we wnikaniu w umysł. Nigdy się nie przebił.

- Zrobię to Granger, jednak nie teraz. Mamy jeszcze kilka rzeczy do omówienia – Draco wyraźnie dał jej do zrozumienia, że nie rezygnuje z wyzwania, tylko po porostu odkłada je w czasie.

- W porządku. Moje warunki są następujące. Po pierwsze nie obrażasz i nie dyskryminujesz moich przyjaciół.

- Tylko jeśli możesz to usłyszeć – doprecyzował z wrednym uśmieszkiem.

- Niech będzie – Hermiona wymownie wywróciła oczami, uważając jego zachowanie za nieco dziecinne. – Po drugie, wolno mi się z nimi kontaktować kiedy zechcę.

- W dworze czeka na ciebie twoja prywatna sowa, będziesz też miała dostęp do Fiuu, choć Weasleyom nie wolno będzie przez nią przechodzić.

- Brzmi dobrze – Hermiona westchnęła. – Chcę mieć nieograniczony dostęp do mojej różdżki.

- Nie rozumiem dlaczego miałabyś go nie mieć? – Malfoy wyglądał na lekko zaskoczonego.

- W porządku. Chcę prywatną komnatę z własną łazienką.

- Naprawdę choć przez sekundę uważałaś, że każę ci spać w moim pokoju? – zakpił, szyderczo wyginając usta.

- Nie! – zaprzeczyła gwałtownie. – Ale kto wie, czy nie kazałbyś mi spać w lochach lub w kuchni wraz ze skrzatami domowymi?

- Nasze skrzaty mają swój własny dom zaraz za dworem, a w lochach obecnie trwa remont. Zdaje się, że potrzebujemy kolejnej piwnicy na wino – Draco skrzywił się kwaśno, znów odwracając głowę w stronę okna.

- Nie chcę jadać, ani pijać herbat tam… w tym… - Hermiona wzięła głęboki oddech.

Malfoy odwrócił się w jej stronę i spojrzał jej w oczy.

- Ten pokój został przebudowany i służy teraz jako przechowalnia nieużywanych portretów. Nikt tam nie wchodzi, chyba że trzeba odnieść tam jakiś obraz zbyt głośnego przodka.

- Naprawdę? – Hermiona poczuła się naprawdę zaskoczona. Z tego co zapamiętała, Bellatrix torturowała ją w jednym z głównych salonów w rezydencji. Czy naprawdę Malfoy’owie przerobili go na zwykłą rupieciarnię?

- Dobrze… Chcę jeszcze tylko poprosić o szacunek. Obiecałam ci szanować twoich rodziców, w zamian oczekuję tego samego – zaznaczyła dobitnie, hardo unoszą głowę.

- Masz moje słowo, że nikt w tym domu nie zrobić nic, co mogłoby uwłaczać twojej godności. Zarówno nasze skrzaty domowe, jak i służący sądzą, że to co napisał „Prorok” to prawda. Nie wiedzą, nic na temat naszego układu, więc zarówno przed nimi, jak i przed wszystkimi gośćmi dworu, poza Zabinim, musimy udawać, że się lubimy i szanujemy.

- Skoro uważasz, że mam zdolności adaptacyjne, to jak mogę temu nie podołać? – Hermiona pozwoliła sobie na żart.

- Czy to koniec twoich warunków? – zapytał spokojnie.

- Ja… Chciałabym jeszcze mieć możliwość korzystania z waszej biblioteki – przyznała, próbując się nie zarumienić.

- Dlaczego miałabyś jej nie mieć? Nie będziesz tam więźniem, tylko gościem Granger – Draco uśmiechnął się cynicznie. – Wierz mi, że jeśli będziemy chcieli byś gdzieś nie wchodziła, to na pewno damy ci o tym znać.

- W porządku – Hermiona poczuła, że napięcie nieco z niej opada. – Pora na resztę twoich warunków.

- Pierwszy z nich wypełniłaś będąc z w szkole. Z drugim chyba nie będzie problemów, bo matka napisała mi, że wysłałaś jej kilka miłych listów.

- Wedle umowy – doprecyzowała szybko Hermiona, nie chcąc by pomyślał, że z premedytacją próbuje podlizać się Narcyzie.

- Kolejny mój warunek. Musisz dobrze udawać, że powoli, krok po kroku zaczynasz popierać ideologię czystej krwi i odsuwasz się od swoich przyjaciół i ich pomysłów.

Hermiona otworzyła usta, patrząc na niego z niedowierzaniem.

- Chyba nie myślisz, że wyrzeknę się swoich przyjaciół?

Malfoy wymownie przewrócił oczami i westchnął.

- Oczywiście, że nie. Masz tylko udawać, że to robisz. Ludzie dookoła nas mają w to uwierzyć. Ale jestem pewien, że znajdziemy sposób, byś mogła nadal kontaktować się z Potterem i resztą, bez wzbudzania podejrzeń otoczenia.

- Rozumiem. To znów odnosi się do adaptacji w nowych warunkach. Przystosuję się – zgodziła się.

- Warunek numer cztery – żadnych potajemnych spotkań i schadzek, o których nie wiem. Możesz opuszczać dwór tylko wtedy, gdy mi o tym powiesz. Naprawdę nie możesz się narażać na to, że wpadniesz w niepowołane ręce  albo na to, że ktoś cię zobaczy poza domem w jakiejś kompromitującej sytuacji…

- Naprawdę myślisz, że będę się wymykać, by spotykać się z kimś za twoimi plecami? – zapytała chłodno.

- Stawiam warunek byś tego nie robiła, nawet jeśli przyjdzie ci to do głowy – uciął dosadnie Malfoy.

- Masz na to moje słowo! – zapewniła go, ledwo hamując złość. Za kogo on ją uważał?

- Ostatni warunek. Cokolwiek się wydarzy, czegokolwiek będziesz świadkiem, kiedy każe ci odejść lub uciec, zrobisz to bez grama zawahania. Nie będzie tu miejsca na twoją Gryfońską odwagę, ani na heroizm w walce. Jeśli sprawy się skomplikują, zrobisz to co ci powiem, bez pytań i bez zawahania.

- Nie mogę ci obiecać czegoś podobnego! – oburzyła się szczerze.

- Musisz. Podałem ci swoje powody, a ty miałaś spełnić w zamian moje warunki – Malfoy uśmiechnął się do niej dokładnie tak, jak cwanego Ślizgona przystało.

- Nie myśl, że przejmuję się twoimi sztuczkami – Hermiona odważnie popatrzyła mu w oczy.

- Poważnie Granger… To nie jest kolejna przygoda w towarzystwie twoich przyjaciół, którą możesz jakoś przetrwać. Trwa wojna. Dostaniesz awaryjny świstoklik, zapasową różdżkę i adres bezpiecznej lokalizacji, w razie gdyby sprawy się skomplikowały.

- To warunki wieczystej przysięgi? – zapytała cicho, nie rozumiejąc skąd aż taka dbałość o jej bezpieczeństwo ze strony Malfoyów.

- To warunek umowy pomiędzy nami. Dostosujesz się do niego, jasne? – Draco spojrzał na nią twardo i Hermiona wiedziała, że wyrażenie jakiegokolwiek oporu oznaczałoby rozpoczęcie kłótni.

- Czy to wszystko? – warknęła, poirytowana jego władczą postawą.

- Chcę byś wypełniała harmonogram, jaki przygotuje dla ciebie moja matka.

- Harmonogram? – Hermiona zrobiła wielkie oczy.

- Tak. Mama wszystko ci wyjaśni najpewniej jutro. Dziś zjemy z nimi tylko powitalną kolację, byś miała czas rozgościć się w swoim pokoju.

- Powiem ci, czy będę przestrzegała tego harmonogramu, gdy już go zobaczę.

- Dobrze, przedyskutujemy to jutro, jeśli będziesz chciała – Malfoy zerknął za okno, a Hermiona poczuła, jak coś zaczyna opadać jej w żołądku. Powóz chyba zaczynał obniżać swój lot.

- Widać już dwór – Draco wskazał jej na okno, a Hermiona odwróciła się by spojrzeć.

Jego rodzinna rezydencja była naprawdę imponująca. I choć Hermiona bała się tego, co może ją tam spotkać, mając na uwadze to, czego już doświadczyła, musiała szczerze przyznać, że od dziś przyjdzie jej zamieszkać w nieomal pałacu. Spojrzała kątem oka na wyraźnie zamyślonego blondyna. Skoro jest pałac, oczywiście oznaczało to, że jest i książę. Prawdziwie Ślizgoński królewicz… O oczach, które wzbudzały w niej emocje, których zaczynała nienawidzić… i takie, których zaczynała się bać.

💍💍💍

Hej!

No i jesteśmy już w dworze Malfoyów, gdzie rozegra się główna część akcji opowiadania 😋 Sama przyznam, że nie mogę się doczekać! 

Dziękuję bardzo Nesce za to, że dzięki niej rozdział pojawił się wcześniej - tak jak prosiłam.

Zapewniam, że na razie "Przyrzeczona" będzie pojawiała się planowo - gorzej z innymi opowiadaniami, ale naprawdę się nie poddaję i piszę ile mogę i na ile wena pozwoli. 

Pozdrowienia dla Igi i Pandy 💖 - moich etatowych motywatorek i dla Wszystkich Dziewczyn, które codziennie motywują mnie swoimi regularnymi wpisami o wenie - jesteście cudowne! 💕 Dziękuję bardzo! 💋💋💋

Pozdrawiam Wszystkich!

Venetiia 😘