87. Teraz nie mów... pora spojrzeć w przyszłość!

 Dedykacja: Dla Neski - choć rozdział przejściowy i zapchajdziurowy (jak to określiła 😂), to skończyłam go tylko dlatego, że mnie popędzała 😋

💞💞💞

    Patrzenie na to sprawiało, że po jej ciele przechodziły łagodne fale dreszczy. Zawsze była w jakiś sposób czuła na piękno i lubiła odkrywać głębie tego, co dla postronnych wydawało się czymś zwyczajnym… Ale teraz nie miała wątpliwości, że obcuje z prawdziwą sztuką.

W tle obrazu znajdował się zamek. Biały, ze strzelistymi wieżyczkami i brukowanym dziedzińcem, był dokładnym odbiciem tego, co każde dziecko mogło sobie wyobrazić, gdy w jednej z jego bajek pisano o pięknym pałacu. Patrzyła na wszystkie zawarte na obrazku szczegóły – łukowate okna, wielkie, drewniane wrota, fosę i las dookoła – oddanie detali było doprawdy imponujące. Jednak tło – choć przecudne, wciąż było tylko tłem – ginącym pod pierwszym planem, który w dziwny sposób łapał ją za gardło i powodował u niej szybsze kołatanie serca.

Księżniczka miała długie, blond włosy. Była piękna. W różowej szacie z bufiastymi rękawami i śliczną tiarą we włosach, była uosobienie marzeń każdej dziewczynki o królewnie z bajki. Wiedziała, że to nadinterpretacja z jej strony, ale lubiła sobie myśleć, że być może była małą inspiracją do postaci tej przepięknej dziewczyny – z cerą jasną jak śnieg i błyszczącymi, niebieskimi oczami. Księżniczka miała lekko zawstydzony wyraz twarzy, gdy raczyła przystojnego księcia swym delikatnym uśmiechem.

Książę miał brązowe włosy. Nie sposób było powiedzieć cokolwiek o kolorze jego oczu, bowiem miał mocno zamknięte powieki, ładnie współgrające z wyrazem czystego uwielbienia na jego twarzy. Klęczał przed księżniczką na jednym kolanie i pochylony nad dłonią swojej wybranki, właśnie szykował się do złożenia na jej wierzchu czułego pocałunku…

Luna westchnęła tęsknie, patrząc na to arcydzieło, zdobiące jedną ze ścian w jej nowej klasie. Piękna historia, która nie mogła się skończyć inaczej niż – „Żyli długo i szczęśliwie”. Czy mogła w swoim życiu liczyć na coś podobnego?

Theodore kończył czyścić pędzle, raz po raz przyglądając się temu, co stworzył. Była naprawdę zachwycona tym z jakim zaangażowaniem pracował nad tym projektem, ani razu nie narzekając, że robił to dla niej za darmo w swoim wolnym czasie. Odnosiła za to wrażenie, że naprawdę cieszył się z jej cichego towarzystwa, gdy z prawdziwą fascynacją przyglądała się jego pracy. Rysunek wyszedł przepięknie i choć był tworzony przez cały dzień, był wart każdej poświęconej na niego minuty. Luna nie miała wątpliwości, że żadna magia nie stworzyłaby czegoś tak doskonałego.

- To najcudowniejszy scena z bajki, jaką w życiu widziałam – wyszeptała, nie kryjąc delikatnego wzruszenia w swoim głosie.

- Cieszę się, że wyszło tak, jak tego chciałaś. – Theodore uśmiechnął się do niej, zakręcając tubkę z farbą.

- Lepiej. O wiele, wiele milionów razy lepiej! – zawołała, uśmiechając się do niego radośnie.

Theodore zachichotał, a jego kości policzkowe pokryły się delikatnym rumieńcem. Najwyraźniej jej szczere pochwały naprawdę miło połechtały jego ego.

- Dawno nie malowałem i trochę się obawiałem, czy nie wyszedłem z wprawy – przyznał, nadal lekko zawstydzony.

- Absolutnie mogę potwierdzić, że jesteś cholernie utalentowanym artystą – zapewniła go gorąco.

- Nie wiedziałem, że umiesz przeklinać… - Theo posłał jej łobuzerski uśmieszek, po czym wytarł ręce o mokrą ścierkę i powoli zaczął się do niej zbliżać.

- Robię to tylko, jeśli jestem mocno rozemocjonowana, no i żadnych dzieciaków nie ma w pobliżu – uśmiechnęła się, całą siłą woli zmuszając się do pozostania w miejscu i nie zrobieniem kroku w tył.

Od ich pamiętnej rozmowy w wieczór otwarcia księgarni Hermiony, nie mieli zbyt wiele czasu dla siebie. To było tylko kilka skradzionych pocałunków, krótkich przytuleń, gdy żegnali się wieczorem przy kominku, czy też okazjonalnego trzymania się za ręce, gdy byli gdzieś bez jego dzieci. Obydwoje zgodnie stwierdzili, że jest zdecydowanie za wcześnie, by mówić Tilly i Juniorowi o tym, co się pomiędzy nimi zaczynało dziać. Luna najbardziej na świecie nie chciałaby tego, aby dzieci zostały w jakiś sposób – nawet pośredni – przez nią zranione, gdyby im jednak razem nie wyszło. Obydwoje byli bardzo niepewni tego jak ich sytuacja może się potoczyć i tak naprawdę tylko silna chęć spróbowania popchnęła ich oboje do tego, by przenieść ich relacje na nowy poziom.

Teraz jednak byli zupełnie sami w jej przedszkolu. Luna nerwowo przygryzła wargę. Nie musiała ukrywać, że Theo bardzo ją pociągał. Był przystojny, bardzo męski i naturalnie uroczy. Podziwiała go za to, jakim wspaniałym był ojcem i oddanym przyjacielem. Wredny ślizgon, którego pamiętała ze szkoły, zniknął gdzieś bezpowrotnie, za to teraz stał przed nią mężczyzna, który był kimś, kogo zawsze pragnęła w swoim życiu. Uczciwym i dobrym człowiekiem.

- Nie wiesz jeszcze tego o mnie… Ale jestem bardzo łasy na komplementy. – Theodore uśmiechnął się do niej uwodzicielsko, stając tuż przed nią, na razie jednak jej nie dotykając.

- To się dobrze składa, bo jestem przyzwyczajona do tego, by chwalić dzieciaki za każde postępy. Może dopiszę twoje imię do przedszkolnej tablicy i też będziesz dostawał małe hipogryfy za zdobywanie nowych umiejętności? – prowokowała.

- Na ile zasłużyłem za dziś? – Theodore delikatnie uniósł lewą rękę i odgarnął jej z twarzy kosmyk włosów, prawą dłoń wciąż trzymając za plecami.

- Sporo, ale i tak nie sądzę byś dał radę przebić Juniora. Codziennie pobija kolejne rekordy w zdobywaniu pochwał. – Luna uśmiechnęła się do niego przekornie.

Theodore zaśmiał się i wymownie przewrócił oczami.

- To tylko dlatego, że ma u ciebie specjalne względy. Mały spryciarz!

- Wcale nie dlatego, choć nie zaprzeczam, że nie mogę go za nic skarcić, gdy jest takim uroczym słodziakiem – przyznała Luna.

- Wiesz, że odziedziczył ten urok po mnie, prawda? – Theodore pochylił się tak, że ich nosy nieomal się zetknęły.

Luna poczuła, jak serce mocniej bije jej w piersi, a oddech zaczyna się rwać. Był tak bardzo blisko… Tak obłędnie przystojny…

- Niestety to fakt – wyszeptała, sekundę przed tym, gdy Theodore się pochylił i złączył ich usta.

Zarzuciła mu ręce na szyję, z entuzjazmem oddając mu pocałunek i w myślach kalkulując na ile więcej mogłaby sobie dziś pozwolić, gdy nagle coś zimnego i lepkiego dotknęło jej policzka. Zaskoczona oderwała się od Theo i dotknęła tego miejsca.

- Ups… - Theo uśmiechnął się wrednie. – A jaką karę dostają niegrzeczne dzieci? – Wskazał jej na swoją dłoń, umazaną czerwoną farbą.

- Osz ty…! – Luna potarła swój policzek, z konsternacją patrząc na czerwień na swoich palcach.

Theodore roześmiał się i przejechał dłonią po jej czole, rozsmarowując resztki farby. Luna pisnęła głośno i szybko podbiegła do stołu, by chwycić tubkę z żółtą farbą. Theodore, widząc to, zaczął uciekać, ale prawie natychmiast go dogoniła i wysmarowała go tak, że jego twarz przypominała słońce. Gdy skończyli się wygłupiać,  ona sama była czerwona niczym dorodna truskawka - co Nott z radością jej wypomniał. To był naprawdę udany dzień. 

               

💞💞💞

 

                Alma Zabini-Mallboy-Flint-Burke-Fawley-Safiq-Debbenporth była niezaprzeczalnie piękna, dystyngowana i fałszywie urocza. Ginny widziała, że pomimo jej miłego uśmiechu i ciepłych słów powitania, ciągle patrzyła na nią z chłodem i robiła kwaśne miny, gdy sądziła, że ona tego nie zauważy. Gin szybko doszła do wniosku, że matka Zabiniego, najpewniej wcale nie była zachwycona ich związkiem, niemniej Blaise musiał wymóc na niej udawanie akceptacji i robienie dobrej miny do złej gry.

Okazało się, że w domu na czas ich wizyty, odbywa się też coś na kształt zlotu wszystkich włoskich przyjaciół Almy. Ginny nie była pewna ile osób musiała powitać i ile dłoni uścisnąć. Zabini zdawał się nie mieć z tym problemu, uśmiechając się do swoich znajomych i poświęcając z cierpliwością swoją uwagę mocno absorbującej go matce. Ginny starała się uśmiechać i nie narzekać. Wiedziała, że jeśli chciała wspólnego życia z Zabinim, akceptacja jego matki była dla niej poniekąd koniecznością. Musiała zagryźć zęby i jakoś to przetrwać.

Lunch był bardzo tłoczny, a Ginny poznała kolejne osoby – od włoskich hrabiów, po właścicieli prywatnych wysp na morzu śródziemny, aż po urzędników z lokalnego ministerstwa. Alma chyba nie bardzo chciała przebywać sam na sam w towarzystwie syna i jego nowej dziewczyny, dlatego zapełniła dom, kim tylko mogła, grając dobrą gospodynię i nie poświęcając Ginny zbyt wiele uwagi – nie żeby jej to przeszkadzało.

💞💞💞

    Wieczorem wydano piękny bal – oficjalnie, by powitać Blaise'a i Ginny, ale Ruda szybko zrozumiała, że Alma zaprosiła na niego wiele włoskich, czystokrwistych dziedziczek, chyba licząc, że być może któraś zdoła odbić Zabiniego z jej rąk. Starała się tym nie denerwować, ale bardzo żałowała, że nie może po prostu wskoczyć do kominka i uciec od razu do Anglii. Dosłownie o tym marzyła, patrząc tęsknie w płomienie. 

Przyjęcie trwało już około dwóch godzin. Ginny przechadzała się pomiędzy gośćmi, starając się uśmiechać i nie krzywić, choć naprawdę nie było jej łatwo.
Blaise stał pod jedną ze ścian, otoczony pięknymi kobietami, które śliniły się do niego niczym głodne akromantule. Wydawało się, że był w swoim żywiole, serwując im wszystkim raz po raz wytrawne, tudzież nieco rubaszne dowcipy po włosku, a panienki zaśmiewały się tak głośno, jakby to był najzabawniejszy wieczór w ich życiu.

                Doszła do wniosku, że cała ta szopka nie miała dla niej sensu. To przyjęcie wcale nie było dla niej. Powinna szybko odejść i schować się w swojej sypialni.  Matka Zabiniego i tak nie zwracała na nią żadnej uwagi, a on sam też był obecnie zajęty. Ginny wahała się chwilę. Naprawdę chciałaby móc uciec, ale wiedziała, że to zapewne ani trochę nie poprawi jej i tak trudnej relacji z Almą.

Na całe szczęście nagle obok niej pojawił się kelner z tacą ze zmrożonym szampanem. Doszła do wniosku, że właśnie tego potrzebowała teraz najbardziej. Alkoholu. 

- Dziękuję – mruknęła, złapała za długi kieliszek i od razu zamoczyła w nim usta.

- Dobry wieczór panno Weasley. Chętnie skorzystam z pani towarzystwa, jeśli znajdzie pani dla mnie chwilę… – Przystojny hrabia Divine, którego przedstawiono jej dziś w trakcie lunchu, uśmiechnął się i podszedł bliżej. Był niesamowicie czarującym mężczyzną o śniadej cerze, ciemnych włosach i wesołych - złotych oczach. 

- Oczywiście! Bardzo proszę! – odpowiedziała siląc się na uprzejmy uśmiech.

- Blaise to doprawdy ostatni szczęściarz, mając panią za swoją nową partnerkę! – ujmujący uśmiech rozjaśnił twarz hrabiego.

- Uważam, że to raczej ja mam tu szczęście… – odpowiedziała skromnie.

- Proszę mi wierzyć, signora Weasley, że wiem co mówię! Jak każdy prawdziwy Włoch, znam się doskonale na pięknych kobietach! – kokietował, szczerząc swe białe zęby.

- Flirciarz z pana, panie hrabio! – zaśmiała się Ginny.

- Tylko i wyłącznie wytrawny koneser kobiecej urody – zapewnił, mrugając do niej.

- Och! Nie wątpię! – Ginny obdarzyła go pobłażliwym uśmiechem.

- Gdyby nie była pani już zajęta…

- Proszę mi mówić po imieniu, nie przepadam za przesadnymi formami grzecznościowymi – zaproponowała.

- Fabio – odpowiedział, łapiąc jej rękę i składając na niej dżentelmeński pocałunek.

- Ginny. Zanim ci przerwałam, mówiłeś...?

- Mówiłem, że gdybyś nie była już zajęta, to przysięgam, że z miejsca bym ci się oświadczył! – zapewnił, teatralnie kładąc rękę na sercu.

Ruda roześmiała się, widząc ten gest. Flirtowanie z tym mężczyzną, wcale nie było dla niej nieprzyjemne czy prymitywne. Oboje wiedzieli, że to wszystko tylko żarty.

- Zapewniam cię, że gdybym nie była już w związku, to dobrze bym przemyślała taką propozycję. Zawsze chciałam mieszkać we Włoszech!

- W takim wypadku, koniecznie musisz tu często przyjeżdżać! – zaznaczył.

- Z przyjemnością, jeśli Blaise będzie miał na to czas i ochotę – skłamała z uśmiechem.

- Oczywiście! Pamiętaj proszę, że oboje jesteście zawsze mile widziani w moich winnicach. Skoro nie mogę mieć twojej ręki, to być może zasłużę chociaż na twoją przyjaźń? – zapytał, znów łapiąc ją za dłoń.

- Jestem pewna, że to całkiem możliwe – odpowiedziała szczerze, gdy Włoch pochylił się ponownie i drugi raz ucałował jej rękę.

- Przepraszam, że przeszkadzam! – Zabini wyrósł obok nich dosłownie, jakby z pod ziemi.

- Blaise! Amico! Właśnie proponuję twojej dziewczynie, by uciekła ze mną do mojej winnicy, ale ona nie chce się zgodzić! – Hrabia zrobił porażająco smutną minę.

- Cóż Fabio, tak się składa, że moja dziewczyna akurat ma bardzo dobry gust, co do mężczyzn – Zabb uśmiechnął się wrednie, po czym objął Ginny w talii i mocno przysunął do siebie.

- Nie mam zamiaru zaprzeczać. Piękna z was para! – Fabio popatrzył na nich serdecznie.

- Dziękujemy! – odpowiedziała szybko Ginny.

- A teraz wybacz drogi hrabio, ale muszę ją na chwilę porwać. Kochanie, można cię prosić na słówko? – zapytał, ofiarując jej swoje ramię.

- Tak, oczywiście. Do zobaczenia, Fabio - Ruda uśmiechnęła się do niego, po czym odeszła prowadzona przez Zabiniego szybkim krokiem.

- Oby szybkiego, belissima Ginevra! - zawołał za nimi Divine.

Blaise mocno zakleszczył jej dłoń pod swoim ramieniem, po czym zaprowadził ją prosto do ciemnego korytarza, prowadzącego do piwniczki z winami.


💞💞💞

(18+) 

    Ledwo tam weszli, a on kopniakiem zamknął za nimi drzwi, puścił ją i podszedł prosto do regału, by nalać sobie czegoś, co chyba było winem porzeczkowym. Ginny dopiero teraz zorientowała się, że najwyraźniej jest o coś zły.

- Mogę wiedzieć…? - zaczęła.

- Co ty tam robiłaś z tym ohydnym podrywaczem? – wysyczał, patrząc na nią ze złością.

- Co robiłam? – zdziwiła się, nie rozumiejąc.

- Ten facet ma opinię niepoprawnego flirciarza! Uwielbia wyrywać zajęte kobiety i wdawać się z nimi w brudne romanse! – warczał.

- I uważasz, że po jednej rozmowie z nim, pozwoliłabym mu się wyrwać? – spytała z niedowierzaniem.

- Hrabia Divine łatwo nie odpuszcza, gdy namierzy jakiś cel! A ty jak gdyby nigdy nic flirtujesz sobie z nim, na samym środku mojego domu! Wiesz w jakim świetle mnie to stawia? – pytał zaciekle.

- Czy ty sobie ze mnie kpisz Zabini?! – zawołała, podchodząc do niego, czując jak złość w niej narasta.

- Masz się do niego więcej nie zbliżać, jeśli nie chcesz mieć zszarganej reputacji! – zaznaczył ostro.

- To twoja matka mi go przedstawiła! Mówiła, że to ważny człowiek z waszego środowiska!

- Ważny czy nie, najważniejsze dla mnie, żeby nie zechciał nagle zerżnąć mojej dziewczyny! – wściekał się Blaise.

Ginny, aż sapnęła z niedowierzania, szybko unosząc dłoń  z zamiarem wymierzenia mu siarczystego policzka.

Zabini jednak to przewidział, łapiąc ją za nadgarstek i unieruchamiając jej rękę.

- Ty…! Jak śmiesz coś podobnego insynuować?! – krzyczała.

- Ja? – ironizował Blaise. – To ty byłaś przed chwilą widziana w nieodpowiednim towarzystwie!

Ginny, aż pokraśniała z oburzenia, na te jego chore insynuacje. Za kogo on ją uważał? Skończony palant!
Właśnie miała zamiar spróbować go spoliczkować jeszcze raz… Gdy wpadła na inny pomysł.
Powoli przeniosła drugą dłoń na jego kark, nie przerywając spojrzenia.

- Czyżbyś był tak nie pewny siebie, że zżera cię zazdrość o każdego faceta, który się do mnie zbliży? – spytała prowokacyjnie.

Wzrok Zabiniego pociemniał, a szczęki się zacisnęły. Ginny przez krótką chwilę miała wrażenie, że Blaise zaraz ją odepchnie i po prostu sobie pójdzie. Nic takiego się jednak nie wydarzyło. Zabini tylko stał i patrzył na nią z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

Ginny postanowiła, że ma dość tej rozmowy. Puściła go, odwróciła się i szybko podeszła do drzwi. Szarpnęła klamką, ale drzwi o dziwo nie ustąpiły.

Odwróciła się przez ramię i zobaczyła, że Blaise trzyma w ręce różdżkę. To on zablokował wyjście.

- Otwieraj! – zażądała ostro.

Zamiast jej posłuchać, Zabb schował różdżkę i ruszył w jej stronę. Nim zdążyła jakoś zareagować, przycisnął ją mocno do drewna, łapiąc w dłonie jej twarz.

- Gin… - wyszeptał tuż przy jej ustach.

- Puść mnie! Jesteś niesprawiedliwym draniem, Zabini! Ja nie robię ci wymówek o spędzenie całego wieczoru z dwudziestką napalonych ślicznotek! – wyrwała się mu, czując, że zaczyna jej się zbierać na płacz.

- Przepraszam… - mruknął, muskając delikatnie jej wargi. – Gdy cię z nim zobaczyłem, dosłownie odbiło mi z zazdrości – przyznał.

- Daj mi spokój – poprosiła, czując, że z emocji zaczyna łamać jej się głos.

- Należysz do mnie. Tylko do mnie. Tak długo na ciebie czekałem… - szeptał jej wprost do ucha, po czym zsunął się ustami niżej, wpijając się zachłannie w jej skórę.

- Blaise…

Chciała go ostrzec, by nie posunął się dalej, nim jednak zdążyła to zrobić odwrócił ją gwałtownie, mocno przyciskając do drzwi, tak że oparła się o nie swoim czołem.
Złapał ją w talii i przyciągnął do swoich bioder, jednoczenie wbijając się ustami w jej szyję, by móc ssać jej skórę, aż do momentu, gdy oznaczy ją jako swoją.

- Co ty…? - chciała zapytać, ale jego ciepło, zapach i ten dominujący dotyk praktycznie ją sparaliżowały.

- Nie pozwolę ci zniknąć po raz drugi. Wolałbym umrzeć – mruczał jej do ucha, zsuwając jedną dłoń na jej udo i powoli podnosząc w górę jej zieloną sukienkę.

- Oszalałeś? – wychrypiała, czując jak pożądanie powoli napływa do niej i kumuluje się w dole jej brzucha, sprawiając, że jej nogi stają się niczym z waty.

- Już dawno. Jakieś sześć lat temu. Na twoim punkcie – przyznał, szarpiąc mocniej za materiał i władczym gestem, przenosząc swoją dłoń pomiędzy jej uda.

- Tam jest ponad setka ludzi… - jęknęła, gdy zaczął pocierać opuszkami palców jej kobiecość, przez materiał koronkowych majtek.

- To dzieje się tam. A tu zaraz ja będę w tobie moja ognista kocico… - odchylił jej bieliznę i mocno przycisnął trzy palce swojej dłoni do jej łechtaczki.

- Blaise! – krzyknęła, w duchu zastanawiając się, jak to przerwać. Jednak zamiast go odepchnąć, wygięła swoje biodra ku niemu, czując jak jego wielki fiut opiera się tuż nad jej pośladkami.

- Uwielbiam, gdy krzyczysz moje imię. Chcę tego słuchać codziennie. I obiecuję, że za chwilę dam ci do tego kolejny powód – zapewnił, odsuwając jej biodra nieco do tyłu, tak by oparła się płasko dłońmi o drzwi.

Wyraźnie słyszała gdzieś nad sobą muzykę, gwar, śmiech i rozmowy. A za sobą poczuła, jak on, nie przerywając pieszczenia jej cipki, drugą dłonią rozpiął swoje spodnie.

Tym razem nawet nie zadał sobie trudu, by zdjąć z niej majtki. Podniósł jej suknie, zarzucając ją na jej plecy i odgiął figi na bok, wchodząc w nią mocno, jednym ruchem, aż po nasadę.

Zajęczeli wspólnie, na ten nagły, cudownie gorący kontakt.

Ginny miała tylko cichą nadzieję, że nikt nie będzie przechodził na tyle blisko drzwi, by móc to usłyszeć.

Blaise zakleszczył mocno dłoń na jej biodrze, drugą odchylając jej bieliznę i bez zawahania, zaczął ją mocno i płynnie posuwać.

- O Godryku…! - pojękiwała, z każdym jego pchnięciem czując go całą sobą i ciągle wypychając biodra bardziej w jego stronę.

- Jesteś teraz moja! Nie oddam cię nikomu! – warczał w tym samym czasie, pieprząc ją dziko i zachłannie, jakby chciał udowodnić, że ma rację.

- Och… ja… - wydyszała.

- Nie! – Blaise wysunął się z niej i odwrócił ją do siebie, całując ją gwałtownie i dominująco. – Jeszcze nie możesz dojść skarbie… - znów ją pocałował, po czym jednym kopniakiem zdjął do końca swoje spodnie i zsunął z ramion marynarkę. Zaraz potem, szarpnął ją w stronę drewnianego stołu, stojącego pod jedną ze ścian.

- Zab…

Nie pozwolił jej dokończyć, tylko przycisnął ją do blatu, całując ponownie, tak zachłannie i władczo, jakby chciał ją przekonać, że jakikolwiek jej opór przed nim, już nigdy nie będzie miał żadnego sensu.

Przejechała paznokciami po jego karku,  desperacko oddając jego namiętne pieszczoty i wyraźnie czując, jak jego nagi, sterczący penis, wbija jej się w brzuch.

Blaise nagle oderwał się od niej, po czym pochylił się i dosłownie zerwał z niej majtki. Wyprostował się i posadził ją na stole, zmuszając by jednocześnie uniosła wyżej biodra.
Nie zwlekał, tylko wszedł w nią znowu, a ona oplotła go udami, czując jak jej orgazm zbliża się do niej z każdą sekundą.

Blaise znów narzucił szybkie tempo, jego pchnięcia były płynne i głębokie, a jego dłonie trzymały jej biodra tak mocno, że była pewna, że będzie miała od tego jakieś ślady.

- Patrz na mnie kochanie! – zażądał, gdy odchyliła się do tyłu i pojękując z napięcia i rozkoszy, mimowolnie zamknęła powieki.

Spełniła jego prośbę, samej zatracając się w tych cudownie zamglonych od rozkoszy oczach.

- Należysz do mnie, rozumiesz? Jesteś moja! Wcześniej się zabiję, niż pozwolę ci odejść! – wysapał, a Ginny zrozumiała, że on też był już bliski spełnienia.

- Tak…Twoja. Na zawsze! - powiedziała, wciąż na niego patrząc.

- Dojdź dla mnie Ginny! Kurwa! Kocham cię tak bardzo, że tracę od tego zmysły! – złapał ją mocno za włosy i nadal patrzył jej w oczy, a jego penis penetrował ją serią mocnych pchnięć, wchodząc w nią do samego końca. 

- Blaise…

- Teraz skarbie! – zażądał, a jej ciało niczym na rozkaz zalała fala euforycznego spełnienia.
Wygięła się, mocniej wciskając swoją głowę w jego dłoń, a gdyby nie to, że ją trzymał, to najpewniej zsunęła by się teraz z biurka, prosto na kolana. - O tak! Cudownie gorąca… - wymruczał, przygryzając jej dolną wargę, w namiętnym pocałunku. Szarpnął jeszcze trzy razy biodrami i jęknął prosto w jej usta, dochodząc głęboko, bardzo głęboko w jej wnętrzu.

Oparł się swoim czołem o jej, trącając jej nos swoim, a ich przyspieszone oddechy zmieszały się ze sobą.
Pocałował ją. Słodko. Czule.
Oddała ten pocałunek, myśląc sobie, że w ten sposób, dziękuje mu za to, co właśnie jej dał.

Odsunął się nieco od niej i delikatnie przejechał palcami po jej policzku.

- Wyjdź za mnie – powiedział, patrząc jej w oczy.

- Co? – Ginny była zszokowana, że wspominał o tym w takiej chwili.

- Jesteś dla mnie wszystkim Ginny. Nie chcę tracić ani dnia na dalszym życiu bez ciebie. Naprawdę zdecydowanie za długo czekałem na swoją szansę na szczęście – powiedział patrząc jej w oczy.

Ginny potrzebowała kilku sekund na to, by zrozumieć sens jego słów. Blaise w tym samym czasie odsunął się od niej, niepewny i chyba coraz bardziej zdenerwowany jej milczeniem.
Zeskoczyła ze stołu, czując totalny chaos w swojej głowie.

- Ty mówisz poważnie? – zdołała tylko zapytać.

- Nigdy w życiu nie byłem poważniejszy – Blaise uniósł lekko kąciki ust.

Przygryzła dolną wargę, kompletnie zaskoczona, że ten temat pojawił się tak szybko. Niemniej, była pewna, że go kocha. Chciała go w swoim życiu. Chciała ich wspólnej codzienności. Domu, być może dzieci…

- Zgoda – odpowiedziała krótko.

- Naprawdę? - Zabini, aż sapnął z zaskoczenia. 

- Tak. Wyjdę za ciebie Blaisie Marlonie Armandzie Zabini i zrobię wszystko, byś był tak szczęśliwy, jak na to zasługujesz - obiecała ze łzami w oczach. 

- Kocham cię! – Blaise roześmiał się radośnie, porywając ją w ramiona i całując w każde miejsce na jej twarzy i szyi, jakie było dostępne.

Ginny roześmiała się i objęła go ramionami. Wciąż byli rozgrzani i spełnieni po fantastycznym seksie. Tak – to był dosłownie idealny moment na to, by się zaręczyć.

- Ja ciebie też, ty cholernie przebiegły diable!


💞💞💞

Hej, hej!

No długo się "modliłam" nad tym rozdziałem i w końcu postanowiłam, że wykorzystam do niego scenę z hrabią Divine - która w oryginale miała dotyczyć Dramione, ale jakoś akcja tak poszła, że wyleciała z programu. Uznałam jednak, że szkoda mi ją tak zupełnie porzucić, stąd widzicie ją w wersji Blinny. 😆

Według wszelkich moich planów, zostało 13 rozdziałów opowiadania TNMŻ oraz epilog. Mam nadzieję, że wena wkrótce dopiszę na tyle, że uda mi się je skończyć tydzień po tygodniu - trzymajcie proszę za to kciuki! 💖

Co do prośby o 2 rozdziały "Przyrzeczonej", to jeśli zapasy będą naprawdę duże, a Neska upora się już ze swoją kolejną magisterką, wtedy na pewno rozważę Wasz pomysł 😊 

Planuję również kolejny tygodniowy mini-maraton. Niestety nie udało się go zaplanować na początek lipca, ale liczę, że uda się na początek sierpnia - Iga na bieżąco wszystko betuje, więc jest szansa, że się wyrobimy. Będę Was jeszcze informować. 😋

W razie pytań: venetiia.noks@gmail.com

Pozdrawiam Serdecznie! 💟

V.