SFERA - Prolog

Dedykacja: Całość opowiadania dedykuję Pandzie 🐼 i Idze 👸 - Dziękuję bardzo za wasze wsparcie dziewczyny! 💕

Prolog dedykuję Nataszy Magnat 💖😊

Betowała Iga

🌐🌐🌐

Mordek od zawsze sobie powtarzał, że bycie skrzatem domowym, jest najlepszym, co mogło go spotkać. Lubił mieć zajęcie, a jego państwo, zawsze byli wdzięczni za wszystko, co dla nich robił. Miał przyjemne życie, w ciepłej, pachnącej świeżym chlebem i innymi wypiekami kuchni w dużym, starym dworze. Osobiście zajmował się dobieraniem składników i przygotowywaniem najlepszych potraw, które wszyscy – a zwłaszcza młody panicz, za każdym razem głośno chwalili. Jednak Mordek sam nie wiedział, kiedy i jak, dał się ponieść ideologii, która powoli – sącząc się, niczym trucizna, zaczęła przenikać do całego, skrzaciego środowiska.

Słodki sen o wolności i możliwości pełnego decydowania o sobie, został zareklamowany, jako coś, czego każdy z nich powinien pragnąć. I nawet on tego w końcu zechciał. Właśnie dlatego, zgodnie z nowym, przysługującym mu prawem, wystąpił do swoich państwa z prośbą o uwolnienie. Pani domu, choć była tym zasmucona, dała Mordkowi swą ulubioną parę skórzanych rękawiczek i zapytała, czy Mordek zostanie, jeśli zaofiarują mu pensje i zatrudnienie. Miło było wiedzieć, że państwo cenili go na tyle, by chcieć, żeby został, ale oto po raz pierwszy w swoim życiu mógł pójść, dokąd chciał i robić to, co tylko chciał. Dlaczego więc miałby z tego zrezygnować? Podziękował wylewnie za propozycje i po uściskaniu dłoni swego dawnego państwa i ich syna, oraz otrzymaniu od nich drobnej darowizny, wyruszył w świat, szukając swojej nowej drogi.

🌐🌐🌐

                Wiedział, że pierwszym miejscem, do którego powinien zawędrować, będzie „Złota Poszewka”, mała tawerna na skraju puszczy Forest of Dean, gdzie – jak mówiły pogłoski, gromadziły się wszystkie wyzwolone skrzaty domowe. Miejsce to zaraz od wejścia, zaskoczyło go swym chaosem i kompletnym brakiem porządku. Skrzaty, które się tam znajdowały, były głośne i w większości pijane, a brudne kufle po kremowym piwie, piętrzyły się w każdym kącie. Mordek był zniesmaczony widokiem tego, ale gdy już miał wychodzić, niski i bardziej krępy skrzat stanął mu na drodze. 

- Chodź kolego! Napij się z nami. Skoro tu jesteś, oznacza to, że jesteś wolny. A skoro jesteś wolny, oznacza to, że jesteś prawdziwie wartościowym skrzatem!

Mordek uśmiechnął się lekko swymi wąskimi ustami, nim poszedł za nowym kompanem do drewnianego baru, gdzie bardzo szybko zostali obsłużeni, dostając po wielkim kuflu kremowego, bardzo pysznego piwa. Mordek słabo pamiętał, że później pojawił się też drugi kufel, a za nim kolejne…


🌐🌐🌐

Nie pamiętał jednak, jak znalazł się w tej klatce. Ani, jak przetransportowano go do tego ciemnego, ponurego miejsca, wyglądającego niczym stary, ohydny loch. Jedyne co wiedział, to fakt, że nie potrafił się stąd wydostać za pomocą swojej magii, co nigdy jeszcze mu się nie zdarzyło. Zawsze mógł się teleportować, gdzie chciał, kiedy chciał i dokąd chciał, ale teraz okazało się to niemożliwe.

Wkrótce pojął też jeszcze jedną prawdę – popełnił olbrzymi błąd, odchodząc z domu i pragnąc niczym nieskrępowanej wolności, którą tak szumnie mu zaoferowano. Wcale nie znał świata poza murami dworu i w ogóle się nie domyślał, jak złym miejscem mógł on być.

Kolejny krzyk przedarł się przez jego czułe uszy, a migotliwy błysk niebieskiego światła, znów stał się jaśniejszy na kilka sekund.

- Jak tak dalej pójdzie, to wystarczy nam jeszcze z pięćdziesiąt takich i będziemy mogli podjąć pierwszą próbę – oznajmił tubalnym głosem jeden z mężczyzn, którego Mordek przelotnie już widział.

- Lepiej ze siedemdziesiąt. Nie możemy ryzykować, że będziemy musieli zaczynać od początku – odezwał się ktoś inny.

- To zabawne, że to właśnie dzięki tej małej, zarozumiałej szlamie, mamy tak doskonałą szansę, by zrealizować nasz cel – zarechotał ten pierwszy.

- Tak. Głupia idiotka, nawet nie ma pojęcia do czego doprowadziła tą swoją cholerną walką o dobro tych małych robaków.

- I miejmy nadzieję, że nigdy się o tym nie dowie!

- Dowie się w swoim czasie… Wtedy, gdy dawno będzie już za późno, a my znów będziemy na szczycie! – obaj mężczyźni ryknęli głośnym, bardzo okrutnym śmiechem, od którego Mordkowi dosłownie ścierpła skóra.

Wiedział, że musi coś zrobić, by jakoś się stąd wydostać i ostrzec inne skrzaty. To wszystko, co tak dobrze się zaczęło, nie mogło się tak okrutnie i źle skończyć. Musiał coś zrobić.

- Dobra! Bierz następnego. Na dziś jeszcze tylko jeden i kończymy – oznajmił cierpko, któryś z dwóch czarodziejów.

- Spoko panie L. Już się robi!

Ciężkie kroki zaczęły zbliżać się do pokoju, w którym stały klatki. Mordek rozejrzał się z paniką dookoła, gdzie kilku innych jego współtowarzyszy niedoli miało nie mniej przerażone miny. Wszyscy doskonale wiedzieli co ich wkrótce czeka… I wszyscy oni zgodnie podejrzewali, że błagania o litość i tak na nic się teraz nie zdadzą.

🌐🌐🌐

Cześć! 😋

Oto i prolog - wiem, że niewiele Wam rozjaśnił, ale nie martwcie się - odpowiedzi nadejdą szybko, bo już jutro pojawi się 1 część (kto mnie zna, ten wie o jakiej godzinie można się jej spodziewać 😜). 

Rozpoczynamy maraton publikacji dzień po dniu. 

Opowiadanie jest ukończone, powstała już nawet wstępna wersja PDF, którą udostępnię po zakończeniu publikacji. 

Mam nadzieję, że będziecie się dobrze bawić przy czytaniu tej historii - tak jak ja dobrze bawiłam się przy jej pisaniu. 

Pozdrowionka i udanej reszty majówki! 

Venetiia