SFERA - Cz. III

 Dedykacja: Dla Andromedy - za to, że zawsze jest obecna 💟😊

🌐🌐🌐

Przez kilka sekund dyszała z przerażenia, patrząc w puste palenisko. Wreszcie jednak Narcyza wypadła z niego, szybko upadając obok niej na podłogę i łapiąc ją za ramię.

- Wszystko w porządku? – zapytała blondynka.

Hermiona w odpowiedzi kiwnęła tylko głową, znów skupiając wzrok na kominku.

- Gdzie Draco? – zapytała z paniką, gdy minuty mijały, a on się nie pojawiał.

- Odpierał ich, bym mogła się przenieść… - wyjąkała równie zdenerwowana Narcyza.

- Merlinie… Wracam tam! – Hermiona zerwała się na równe nogi, rozglądając się za proszkiem Fiuu, by móc się z powrotem przenieść.

Właśnie zauważyła odpowiedni wazon, gdy płomienie zapłonęły na zielono i tuż przed nią zjawił się Malfoy.

- Mój Boże! Umierałam ze strachu! – Hermiona bez chwili zawahania rzuciła się na niego, wbijając mu palce w ramiona i przytulając się z całej siły.

Mężczyzna od razu oddał jej uścisk, zatapiają twarz w jej rozczochranych włosach.

- Nic ci nie jest? Wszystko w porządku? – pytał, rozgorączkowany. – A tobie, mamo?

Narcyza pozbierała się z podłogi i podbiegła do nich, a Draco wyciągnął drugie ramię i objął matkę, która dołączyła do ich mocnego uścisku.

- Synku…

- Nic mi nie jest, mamo. Jesteście bezpieczne, więc wszystko już w porządku – szeptał przyciskając je obie do swojej klaty.

- Hej… Mogę zapytać…? - Rozczochrany i wyraźnie dopiero co wyrwany z łóżka Harry Potter zjawił się właśnie w swoim salonie, do którego się przenieśli.

- Potter, ktoś napadł na dom mojej mamy, chcąc znów porwać Hermionę – wyjaśnił naprędce Draco.

- O Godryku! Czy nic wam nie jest? – Harry szybko do nich podbiegł, obejmując Narcyzę i Hermionę.

- Nie… To było tylko dużo strachu – odpowiedziała Granger, mocniej przyciskając się do boku Malfoya, nie chcąc by już ją puścił.

Narcyza natomiast oderwała się od syna i pozwoliła przytulić się do Pottera, z delikatnym uśmiechem obserwując  Draco i Hermionę.

- Czy aurorzy już wiedzą? – zapytał Harry.

- Tak, wysłałam im patronusa, jak tylko zorientowałam się, co się dzieje – odpowiedziała Cyzia.

- Byli już w korytarzu, gdy się tu przenosiłem, ale wątpię, czy udało im się ich złapać – narzekał Draco, wzdychając lekko we włosy Hermiony,  szczęśliwy, że dwóm najważniejszym kobietom w jego życiu, nic się nie stało.

- Draco… Czy jesteś świadom…? - Narcyza spojrzała na niego z niepokojem.

- Tak. Zgłoś jak najszybciej do biura aurorów Potter, że jednym z tych mężczyzn był… Rudolf Lestrange.

- Co? – Hermiona uniosła głowę i spojrzała z niedowierzaniem na przyjaciela.

- Ale przecież on zginął w Bitwie o Hogwart! – zawołał Potter.

- Tak sądziliśmy, bowiem znaleźliśmy zwęglone szczątki ubrane w jego szatę i z jego personalizowaną maską… Ale to widocznie była mistyfikacja. Być może, gdy zrozumiał, że jego strona przegrała wojnę, sfingował swoją śmierć i uciekł – Draco kątem oka spojrzał na kobietę wciąż wtuloną w jego ramiona. Tak bardzo się dziś o nią bał. Chciałby móc, już nigdy jej nie wypuszczać, by się upewnić, że nic złego jej nie groziło.

- To dopiero nowina! Dobra, ja skontaktuję się Robardsem i resztą, a wy idźcie do kuchni. W szafce jest whisky, a w apteczce eliksir spokoju – nakazał im Potter.

Hermiona wreszcie oderwała się od boku Draco i podeszła do Narcyzy, która złapała ją pod ramię.

- Coś mocniejszego, na pewno będzie w porządku – blondynka uśmiechnęła się do niej pocieszająco.

- Też tak myślę – zgodziła się Hermiona, po czym obie wyszły z salonu.

Draco nerwowym gestem przeczesał włosy. Tak niewiele brakowało, by coś złego się dziś wydarzyło. Nawet nie chciał sobie wyobrażać, co by się stało, gdyby go tam dziś nie było. Na szczęście, już po wszystkim. Tak. On też potrzebował teraz solidnego drinka.

🌐🌐🌐

Aurorzy oczywiście nie zdołali złapać Rurdolfa i jego wspólnika, a fakt, że jeden z najgroźniejszych śmierciożerców wciąż żyje, wstrząsnął całym biurem w posadach. To było naprawdę przerażające… Wszyscy nawet bali się pomyśleć, co tak właściwie on mógł knuć.
Draco, pomimo zmęczenia wielogodzinnym przesłuchaniem, chciał najpierw zajrzeć do swojej mamy i Hermiony, nim pójdzie się trochę przespać.

O dziwo jego matki nie było w sypialni, którą przydzielił jej Potter. Znalazł ją w gabinecie, gdzie siedziała z Kingsleyem Shackleboltem, który specjalnie przybyły do domu Pottera, by dokładnie zapoznać się z sytuacją. Draco był nieco zdziwiony, widząc jak obecny minister magii, pocieszająco ściska dłoń jego rodzicielki. Wiedział, że od pewnego czasu byli przyjaciółmi i okazyjnie wychodzili razem do galerii lub opery, ale nie spodziewał się żadnej zażyłości… Nie żeby mu to przeszkadzało.

Wchodząc na górę i kierując się do sypialny Hermiony, uśmiechnął się lekko do siebie. To jak mocno go objęła po tym, jak się wreszcie pojawił, pokazywało, jak bardzo o niego dbała. To było miłe… Świadomość, że nie jest jej obojętny.

Zapukał cicho, a prawie od razu usłyszał jej pozwolenie na wejście do pokoju.

Hermiona, już przebrana w piżamę – różową w urocze białe kotki, siedziała po turecku na łóżku i rozczesywała mokre włosy.
Draco nerwowo przełknął ślinę. Wyglądała jednocześnie tak domowo i cholernie atrakcyjnie.

- Cześć. Chciałem tylko sprawdzić czy wszystko u ciebie w porządku? – zapytał.

Hermiona zmusiła się do uśmiechu i już otwierała usta, najpewniej chcąc go zapewnić, że nic jej nie jest. Jednak nagle z jej gardła wyrwał się zduszony szloch.

Szybko odrzuciła szczotkę i ukryła twarz w dłoniach, chyba zawstydzona tym małym wybuchem emocji.

- Przepraszam… Przeze mnie zniszczono wam salon, a twoja mama musi być tu gościem, do czasu, aż aurorzy zamkną śledztwo… – wyszlochała.

Draco nie wahał się podchodząc i opadając na łóżko tuż obok niej. Ledwo wyciągnął swoje ramię, a Hermiona sama zarzuciła mu ręce na szyję i wtuliła się w niego. Po prysznicu pachniała naprawdę cudownie. Zielonymi jabłkami, wanilią i nutą czegoś, czego nigdy nie potrafił określić, ale wiedział, że gdyby teraz stał nad kociołkiem Amortencji, poczułby dokładnie to samo.

- Obiecuję, że ich złapiemy. Nic złego ci się nie stanie – szeptał w jej wilgotne włosy.

- Boje się, że przeze mnie, któryś z was zostanie skrzywdzony – wyznała.

- Jesteśmy aurorami. Godzimy się na ryzyko…

- Nie chcę, byś musiał robić to przeze mnie – jęknęła, ocierając łzy.

- Hermiono… - Draco delikatnie dotknął jej policzka. – Zrobiłbym to, nawet gdybym nie był aurorem. Wiesz, że nigdy nie pozwoliłbym skrzywdzić moich bliskich.

Westchnęła cicho, znów wtulając się w jego tors, niczym mały, przestraszony kotek. Draco wstrzymał oddech, czując jak jego ciało reaguje na jej bliskość. Trzymanie jej w ramionach było słodkie, niczym wino porzeczkowe, wiedział jednak, że może być podobnie dla niego zgubne…

- Przepraszam, że cię zatrzymuję. Pewnie masz coś do załatwienia – Hermiona oderwała się od niego i otarła łzy.

On jednak nie chciał stąd jeszcze wychodzić, dlatego nim zdążył to przemyśleć, z powrotem wciągnął ją w swoje ramiona.

- Mogę posiedzieć z tobą jeszcze chwilę? Uspokaja mnie to – przyznał.

- Och! Tak! – Hermiona uśmiechnęła się do niego. – Mnie też uspokaja twoja obecność. Położymy się? Będzie wygodniej – zaproponowała.

- Jasne – zgodził się, czując mrowienie w końcówkach palców. Salazarze, daj mu siłę! Jak ma się powstrzymać, leżąc z nią w łóżku i trzymając ją w swoich ramionach?

Szybko ułożyli się wygodnie, a Hermiona położyła głowę na jego klacie, wdychając ten znajomy, kojący zapach. Jego palce delikatnie wplotły się w jej włosy, gdy objął ją drugim ramieniem.

- To okropne, że Lestrange wciąż jednak żyje… - wyszeptała.

- Zgadzam się. Znam go tylko od najgorszej strony – przyznał z rozdrażnieniem.

- Cokolwiek próbuje zrobić ze Sferą, to na pewno coś przerażającego.

- Domyślam się, co to może być – przyznał Draco.

- Co? – Hermiona uniosła głowę z jego piersi i popatrzyła mu w oczy.

- Mówiłaś o możliwości wskrzeszenia kogoś z przeszłości – przypomniał jej.

- Owszem, teoretycznie to możliwe. Myślisz, że Rudolf planuje przywrócić do życia swojego dawnego mistrza? – zastanawiała się, z powrotem kładąc głowę na jego piersi.

- Nie. Sądzę, że nie o niego chodzi.

- Och! – Hermiona znów się uniosła i na niego spojrzała. – Czyli, że… Sądzisz, że może chodzić o jego żonę?

- Tak – Draco zamknął oczy i wziął głęboki wdech. – Obawiam się, że chce wskrzesić Bellatrix.

- To okropne! – jęknęła Hermiona, opadając na jego ramię i wtulając się w niego mocniej.

- Racja. Sam nie wiem, co gorsze. Wiem natomiast, że mimo strasznych rzeczy, jakie robiła moja ciotka, Rudolf był jej bez reszty oddany.

- Serio? Myślałam, że byli aranżowanym małżeństwem, podobnie jak twoi rodzice…

- Bo tak było, tyle, że Lastrange czcił ziemię, po której Bella stąpała. Zrobiłby dla niej wszystko. Nie sądzę, by ona odwzajemniała jego uczucia, ale na pewno wiedziała, jak wykorzystać jego miłość do niej.

- Naprawdę nie wierzę, że miłość może kogoś popychać do tak okrutnych rzeczy – wyszeptała.

Draco nie wiedział, co jej na to odpowiedzieć. Był prawie pewien, że był gotów dzisiejszej nocy zabić swego wuja i jego wspólnika za to, że śmieli jej zagrażać. Zrobiłby to dla niej bez mrugnięcia okiem.

- Powinnaś się trochę przespać – powiedział, delikatnie ją głaszcząc.

- Nie potrafię… Mam w głowie za dużo myśli.

- Zawsze za dużo myślisz. Czasem się dziwię, że głowa ci od tego nie eksploduje – uśmiechnął się w jej włosy.

- Zabrzmiałeś teraz, jak Ron – wytknęła mu ze śmiechem. – Akurat ty powinieneś to rozumieć, bo sam doceniasz siłę intelektu.

- Tylko kompletny kretyn może tego nie cenić – wyznał, wciąż rozkoszując się tym, jak cudownie było ją trzymać tak blisko siebie.

- Mężczyźni nie lubią mądrych kobiet – mruknęła. – Wolą płytkie, pozbawione polotu idiotki, które przyklaskują im w każdej sprawie.

- Jak już mówiłem… Jeśli szukają właśnie takich kobiet, są skończonymi imbecylami.

Hermiona uniosła się z jego piersi i spojrzała na niego przez ramię.

- Serio? Więc do czego są dobre, głupie kobiety? Do niezobowiązującego rżnięcia?

Draco zacisnął lekko szczękę i usiadł.

- Pytasz mnie o to, bo uważasz, że w takich właśnie gustuję, prawda? – spytał cierpko.

Hermiona zaśmiała się pod nosem, a Draco był prawie pewien, że przez chwilę zobaczył w jej oczach przebłysk bólu i rozczarowania.

- Nie musze pytać. Sama widziałam…

- Cóż takiego widziałaś, Granger? Chętnie posłucham! – Draco założył ręce za głowę i położył się wygodnie, przez cały czas patrząc na nią uważnie.

- Długo by wymieniać... – mruknęła, odwracając się od niego i próbując wstać.

Draco postanowił jej na to nie pozwolić. Złapał ją za ramię i praktycznie zmusił, by wróciła do poprzedniej pozycji.

- Kiedy ostatni raz naprawdę widziałaś mnie z kobietą, Hermiono? – zapytał, szeptem wprost do jej ucha, czując jak lekko drży w jego ramionach.

- Dobrze wiesz, że w piątek! – warknęła, ledwo się hamując przed odepchnięciem go od siebie.

- Przyjaźnisz się z Pansy Parkinson, prawda?

- Tak, ale co to ma do rzeczy…? – zdziwiła się.

- Zapytaj ją w jaki sposób Astoria dostała się do mojego mieszkania – poprosił chłodno.

- To nie moja sprawa! – zaperzyła się Hermiona, próbując się podnieść, jednak Draco jej na to nie pozwolił.

- Owszem twoja, skoro oskarżasz mnie o spotykanie się z tą idiotką!

- Malfoy… - Hermiona zepchnęła jego rękę ze swojego ramienia i znów usiadła.

- Tego dnia prawie do dziesiątej przesłuchiwałem wszystkie rodziny, którym zaginęły ich uwolnione skrzaty. Wróciłem do domu na wpół żywy i po rozpięciu koszuli padłem na kanapę, natychmiast zasypiając. Obudziłem się, gdy usłyszałem kominek. To była Greengrass. Nie ma dostępu do mojego Fiuu, więc wpadła do Pansy na plotki, upiły się winem, po czym ona łyknęła nieco eliksiru otrzeźwiającego i korzystając z nieświadomości Parkinson, przeszła przez jej kominek do mnie. Kazałem jej się natychmiast wynosić, gdy tylko stanęła w moim salonie. Spotykanie się z nią kiedyś było błędem, ale wtedy byłem młody, wojna ledwo się skończyła, a mój psychiczny ojciec wmawiał mi, że będzie dla mnie cudowną żoną. Poprosiła mnie bym jej wysłuchał, a zaraz później obiecała dać mi raz na zawsze spokój. Wkurzony, stwierdziłem, że pójdę do kuchni po jakiś zimny napój, a ona poszła tam za mną. Nie zamieniliśmy nawet dwóch pełnych zdań, gdy usłyszałem, jak ktoś wpada do salonu. Byłem pewien, że to Pansy przyszła, by odzyskać swojego bezczelnego gościa, ale to byłaś ty… Ranna i przerażona. A ta idiotka… - Draco zacisnął szczękę, nie chcąc powiedzieć, że miał ochotę udusić Astorię za to, jak się wtedy do niej zwróciła.

- Nie możesz mnie winić, że pomyślałam… - szepnęła mocno skonsternowana Hermiona.

- Nie. Mogę winić tylko siebie, za to, że jej od razu nie wyrzuciłem, jak zamierzałem – Draco nerwowym gestem potarł twarz.

- Przepraszam, że nie dałam ci wcześniej o tym opowiedzieć, po prostu nie znoszę Greengrass, ale nie chciałam, żebyś musiał wybierać pomiędzy przyjaźnią, a…

- A jak to ładnie określiłaś - niezobowiązującym rżnięciem? – spytał cierpko.

Hermiona niepewnie wzruszyła ramionami.

- Cokolwiek was miało łączyć…

- Często powtarzasz mi, jak rozwiązły tryb życia prowadzę. Powiedz… Kiedy ostatni raz widziałaś mnie z wiedźmą na ramieniu? – dopytywał z goryczą.

- Daj spokój! Wszystkie wiedźmy w ministerstwie o tobie mówią!

- To nie jest odpowiedź na moje pytanie – Draco nie spuszczał z niej wzroku, a Hermiona zaczęła się niespokojnie wiercić.

- Słyszałam plotki…- zaczęła mówić.

- Ja też. Podobno straciłaś dziewictwo z Krumem w czwartej klasie po balu bożonarodzeniowy. Na dodatek w bibliotece na biurku pani Pince – szydził.

- Co?! To nieprawda! – zawołała z oburzeniem.

- Tak jak i to, że sypiałem z Lisą Turpin z Departamentu Gier i Sportu! Raz zjadłem z nią obiad w stołówce i to tylko dlatego, że nie było innych wolnych miejsc, a na drugi dzień wszyscy mówili, że mam z nią romans. Mam wymieniać dalej? Mandy Bluckham z Departamentu Przestrzegania Prawa. To ona zaprosiła mnie na kawę, bo miała dwa mandaty za nielegalne użycie przez jej syna magicznego frisbee w mugolskim parku i liczyła na pomoc w ich umorzeniu. Dwie godziny później, Weasley mnie zapytał jaka jest w łóżku. Debbie Thomson… Spotkałem ją w siłowni i pomogłem ustawić prędkość na bieżni, a za dwa dni zapytałaś mnie jak się ma moja nowa dziewczyna, wymieniając jej nazwisko…

- Doskonale wiem, że nie masz wszystkich romansów, o które cię oskarżają, bo musiałbyś mieć zmieniacz czasu, ale…

- Posłuchaj! – Draco wyglądał na sfrustrowanego. – Nie mam pojęcia, dlaczego te wszystkie kobiety rozgadują, że mają ze mną romanse i powielają plotki o tym, jakim to nie jestem fantastycznym kochankiem, ale prawda jest taka, że leżę w łóżku z kobietą, pierwszy raz od ponad roku! I na dodatek opowiadam ci, jak marne jest tak naprawdę moje życie osobiste, zamiast…

Hermiona nie wiedziała, co ją pchnęło do tego by po prostu i najzwyczajniej w świecie, zamknąć mu usta naprawdę spontanicznym, choć bardzo namiętnym pocałunkiem.

🌐🌐🌐

                To było po prostu doskonałe. Nie można było tego w żaden inny sposób określić… No chyba, żeby ktoś na upartego szukał jakiegoś synonimu takiego jak – perfekcyjne, idealne, bezkonkurencyjne itp. Draco Malfoy całował tak, że przestała czuć w swoim ciele jakiekolwiek kości. Ogólnie miała wrażenie, że gdyby właśnie nie przyciskał jej całym sobą do materaca w jej pokoju w domu Harry’ego, to mogłaby odlecieć niczym pod wpływem zaklęcia lewitacji. Nigdy nie wyobrażała sobie, że ich pocałunek może być tak gwałtowny i namiętny, ale jednocześnie czuły i słodki. I to ona to wszystko sprowokowała.

To ona pocałowała go pierwsza, zaraz po tym, jak wylał przed nią całą prawdę o sobie. Co za ulga, że wcale nie zachowywał się niczym najpopularniejsza dziwka ze Śmiertelnego Nokturnu!  Ta rewelacja na chwilę odebrała jej zdolność logicznego myślenia i najpewniej dlatego praktycznie się na niego rzuciła. Draco jednak nie zawahał się nawet sekundy przed oddaniem jej równie dzikiego pocałunku. Nie miała pojęcia, jak to się wydarzyło – ale fakt był taki, że teraz leżała na miękkich poduszkach, a on pochylał się nad nią, całując ją tak, jakby świat po drugiej stronie drzwi absolutnie dla nich nie istniał. To było takie fantastyczne…!

- Puk! Puk! Hermiono, można…? - rozległo się pytanie, a zaraz potem klamka się poruszyła.

Oderwali się od siebie z pełną paniką. W mgnieniu oka, on stoczył się z łóżka na lewo, a ona odskoczyła na prawo i jednocześnie obydwoje z łoskotem wylądowali na podłodze. 

Gdy Harry wszedł do pokoju, Hermiona właśnie zbierała się z ziemi, rozmasowując łokieć, a Draco wynurzył się z drugiej stronie łóżka z potarganymi, jak po ostrej wichurze włosami.

- Mogę się dowiedzieć co wy najlepszego wyprawiacie? – dociekał skonsternowany Zbawca Świata Czarodziejów.

- My? – zapytał głupio Draco, szybko wygładzając przód mocno pomiętej koszuli.

- A widzisz tu kogoś innego? Dlaczego u diabła klęczycie na podłodze po przeciwnych stronach łóżka? – zainteresował się, przeskakując wzrokiem pomiędzy nimi.

- Eee… My… Modliliśmy się – wypalił Malfoy.

- My tylko szukaliśmy mojego szkła kontaktowego! – pisnęła w tym samym czasie Hermiona, niezgrabnie wstając z podłogi i starając się nie patrzeć w stronę żadnego z mężczyzn.

- Że co robiliście? – powtórzył pytanie Potter.

- Szukaliśmy… no tego… szkła… I jednocześnie modliliśmy się, żeby udało się je nam odnaleźć – plątał się Draco, również wreszcie podnosząc się z klęczek.

- I udało się? – Potter założył ręce na piersi, nadal patrząc na nich podejrzliwie.

- Co? – zapytał Draco, wciąż wyraźnie rozproszony.

- No znaleźć to czego szukaliście! – Harry zmierzył przyjaciół zirytowanym spojrzeniem.

- Właśnie sobie przypomniałam, że wcale ich dziś nie założyłam! – Hermiona klepnęła się w czoło, niczym nierozgarnięta trzpiotka i zmusiła się do głupiutkiego chichotu.

- No nieźle, Granger. Jak widać niepotrzebnie straciliśmy czas na szukanie twojego szkła komunikacyjnego – Draco udał, że również go to bawi.

- Kontaktowego! – szepnęła z rozdrażnieniem. - Tak, dzięki, że chciałeś mi pomóc – Hermiona krótko spojrzała na niego, po czym od razu znów uciekła wzrokiem.

- Nie wiedziałem, że nosisz szkła kontaktowe – Potter przyglądał jej się, jakby miał zamiar prześwietlić ją rentgenem.

- Ja tak… Czasami… Ale nie dziś… Dziś tylko myślałam, że je mam…. – zaczęła się jąkać.

- A od kiedy są ci potrzebne? – drążył Harry.

- Czy to jest jakieś przesłuchanie Potter? – zdenerwował się Draco.

- Właśnie! Przyszedłeś tu dyskutować o moim wzroku? – dodała obronnie Hermiona.

- Nie, ale jako auror z wieloletnim doświadczeniem z daleka wyczuwam, jak ktoś próbuje mi wcisnąć ściemę. A już zwłaszcza, jak ściemnia tak słabo, jak wy… - Harry uśmiechnął się do nich przekornie.

- Taki genialny z ciebie auror, ale jakoś do dziś nie udało ci się rozwiązać zagadki, dlaczego Pansy Parkinson na waszej randce chlusnęła ci całą lampką wina prosto w twarz! – przypomniała mu złośliwie Hermiona.

- I wciąż nie wiesz, dlaczego znikają ci zapasy karmelowych ciasteczek, choć zawsze chowasz je w innym miejscu! – dodał z triumfującym uśmieszkiem Draco.

- Nie myślcie, że zbijecie mnie z tropu, odwróceniem tematu! – Harry popatrzył na nich groźnie.

- Zbić to ja cię zaraz mogę moją pięścią, jak się w tej chwili od nas nie odczepisz Potter! – ostrzegł Draco, wymownie podwijając rękaw koszuli.

- Dobra! Chodźcie na dół. Robards przyjechał, żeby przedstawić wam co już zdążono ustalić.

- Teraz? Przecież jest środek nocy! – zdziwiła się Hermiona.

- Wcale nie, za oknem dawno wstał świt – Potter wskazał na zasunięte zasłony.

- To ile myśmy się… - zaczęła mówić, aż dotarło do niej, o co właściwie chciała zapytać. – … myśmy się zajmowali poszukiwaniem tego szkła? – dokończyła kulawo.

- Najwyraźniej całą noc, bo łóżko w pokoju Malfoya jest nietknięte – Potter posłał im perfidny uśmieszek.

- Posłałem je zanim tu przyszedłem – skłamał natychmiast Draco.

- To ciekawe… Bo nawet nie przydzieliłem ci żadnego pokoju, a twoja pościel wciąż czeka na dole byś mógł się gdzieś ulokować – Harry wyszczerzył się do niego.

- Na Merlina, Harry! Możesz się już wreszcie zamknąć, nim przeklnę twój durny łeb stąd do Doliny Godryka i z powrotem?! – wydarła się na niego Hermiona.

- Mogę… Choć robię to niechętnie – przyznał Wybraniec, po czym otworzył drzwi, zapraszając ich tym gestem do wyjścia, ale nawet na chwilę nie rezygnując z drwiąco-triumfującego uśmieszku.

Hermiona niczym strzała wypadła z pokoju z twarzą bardziej czerwoną niż koszula Harry’ego po spotkaniu z lampką wina Pansy. Nie czekając na nich, szybko zbiegła po schodach, zostawiając ich daleko za sobą i swoim zażenowaniem.

- Zemszczę się za to – zapewnił Draco, patrząc wrogo na Pottera.

- Za co? Za to, że najpewniej nawet nie wiesz, co to szkło kontaktowe, którego tak namiętnie szukałeś? – roześmiał się Harry. -  A co do karmelowych ciasteczek, to wiem, że wyszkoliliście z Ronem naszego biurowego niuchacza, by je dla was odnajdywał. Te ostatnie były z dodatkiem szczurzych pazurów. Mam nadzieję, że były przepyszne – zaśmiał się Harry.

Draco parsknął śmiechem.

- Niestety nie wiem, bo zaniosłem je w twoim imieniu do Robardsa mówiąc mu, że specjalnie sam je dla niego upiekłeś z szacunkiem i oddaniem. Zresztą zaraz możemy go zapytać, jak mu smakowały! – wyszczerzył się do niego Draco.

- Jesteś strasznym palantem Malfoy! - Harry z dezaprobatą pokręcił głową, gdy wreszcie obaj znaleźli się na korytarzu.

- Ty większym, ale i tak jestem wdzięczny, że chwilowo udzieliłeś nam schronienia – Draco poklepał go przyjacielsko po ramieniu.

- Gdy ci mówiłem byś się rozgościł, niekoniecznie chodziło mi o to, byś zrobił to w łóżku Hermiony. Jeśli jednak ona sama cię tam zaprosiła… - Harry nie przestawał się uśmiechać.

- Seryjnie, skończ już ten temat Potter albo pozwolę jej przekląć twój bliznowaty tyłek tak, że nawet wskrzeszony Voldemort cię nie rozpozna! – ostrzegł go Draco.

Harry w odpowiedzi roześmiał się tylko na głos, w głębi duszy naprawdę szczęśliwy z tego, że najwyraźniej Draco i Hermiona, postanowili wreszcie zrobić pierwszy krok.

🌐🌐🌐

                W kuchni czekali już wszyscy. Narcyza siedziała obok Kingsleya, Ron, który znów był ewidentnie niewyspany, dwaj aurorzy wraz z szefem ich grupy - Hopkinsem oraz główny szef Biura Aurorów - Gawain Robards.

- Dzień dobry wszystkim – przywitała się Hermiona, która tuż przed wejściem do kuchni przetransmutowała swoją piżamę, w jakieś bardziej znośne ciuchy.

- Dzień dobry kochanie, dobrze spałaś? – spytała ją uprzejmie Narcyza, uśmiechając się nieco dwuznacznie.

- Niezbyt, ale dziękuję – odpowiedziała szybko, mając nadzieję, że nikt nie będzie drążył tematu.

- Od kiedy to malujesz sobie usta na taki kolor? – zapytał zaspany Ron.

- Co? – Hermiona skonsternowana, przytknęła rękę do swoich mocno opuchniętych warg.

- Zwykle nie są aż takie czerwone… - Ron ziewnął tak szeroko, że można mu było sprawdzić migdałki.

- Bystra obserwacja, Ronaldzie. Dziękuję. A teraz zajmij się sobą, zanim połkniesz kogoś z nas – warknęła, szybko nalewając sobie kawy i przykładając filiżankę do ust, tak by nie było ich widać.

- Cześć wszystkim – przywitał się Draco, wchodząc do kuchni.

- Dzień dobry syneczku, a ty dobrze spałeś? – zachichotała Narcyza, wpatrując się z rozbawieniem w swojego jedynaka.

- Świetnie – odpowiedział krótko Draco, opadając na miejsce obok Rona i sięgając po dzbanek z herbatą.

- Czemu masz na sobie wczorajsze ciuchy? Nie byłeś w domu się przebrać? – spytał Ron, patrząc podejrzliwie na kumpla. – Zawsze nam mówisz, że nawet po upojnej nocy poza domem, musisz mieć czas by pójść zmienić ubranie i się wykąpać… A teraz wyraźnie czuję od ciebie, że pachniesz jakimiś damskimi perfumami – stwierdził Ron, obwąchując ramię Malfoya.

- To nie twoja sprawa Weasley i z łaski swojej – odpierdol się! – Draco z głośnym trzaskiem odstawił dzbanek na stół.

- Skoro wszyscy już są, to zacznijmy – Robards skłonił się lekko w stronę Hopkinsa, oddając mu głos.

Harry, wciąż szeroko uśmiechnięty, opadł na miejsce obok Hermiony, ignorując jej zdegustowaną minę. 

- Udało nam się ustalić, jak dostali się pod osłony Jaspisowego Dworku – zaczął mówić auror. – Przepuścił ich tam skrzat domowy.

- Co?! – wykrzyknęły Hermiona i Narcyza.

- Tak. Jako, że Lestrange jest nadal spokrewniony z rodziną, jako wdowiec po siostrze pani Malfoy…

- Black – poprawił go cierpko Kingsley.

- Oczywiście! Przepraszam bardzo. Jest on nadal uznawany za szwagra pani Black, jako że gdy zmarła jego żona, to oni wciąż pozostawali w trwającym związku małżeńskim…

- Ten zwyrodnialec nigdy nie był moim szwagrem! Odradzałam go Belli, od pierwszej chwili, gdy go tylko zobaczyłam – skrzywiła się Narcyza.

- Niestety magia rodzinna tak nie działa. To właśnie dlatego Rudolf mógł przysłać do pani domu swojego skrzata, a on po upewnieniu się, że panna Granger w nim przebywa, po prostu się tam z nim teleportował.

- To chore! Jak jakiś skrzat, może pomagać komuś, kto z rozmysłem morduje jego braci, by ukraść im magię?! – Hermiona z niedowierzaniem pokręciła głową.

- Być może był on pod wpływem Imperiusa? – wtrącił pocieszająco Draco.

Hermiona spojrzała na niego przelotnie, a na jej usta mimowolnie wypłynął mały uśmiech. Zdusiła go jednak szybko, gdy siedzący obok niej Harry udał atak kaszlu, by zamaskować swój szyderczy chichot. Bliznowaty głupek!

- To niewykluczone. W każdym razie udało nam się również ustalić, że rzucili oni namiar na pani torebkę, panno Granger i to, dlatego wiedzieli, gdzie pani szukać.

- Co? – zdenerwował się Draco. – I nikt z was tego wcześniej nie wykrył? Pozwoliliście zabrać Hermionie z domu torebkę, bez jej odpowiedniego sprawdzania?

Trzech aurorów spojrzało na siebie niepewnie.

- Ja myślałem, że Milles to zrobił – wypalił pierwszy.

- A ja, że ty to zrobiłeś Hopkins – odpowiedział szybko Milles.

- No co wy chłopaki! ja byłem pewny, że to któryś z was to zrobił… - zestresował się ich dowódca.

- Co za banda nieudolnych kretynów! – wściekał się Draco.

- Spokojnie aurorze Malfoy. Mleko już się wylało – mruknął beznamiętnie Robards.

- Raczej wino i to na mój zabytkowy, perski dywan – Narcyza mimo wszystko wciąż delikatnie się uśmiechała.

- Zapewniam cię, że ministerstwo z przyjemnością pokryje wszelkie koszty! – pośpieszył z propozycją Kingsley, uśmiechając się przymilnie do arystokratki.

- To miłe z twojej strony, bardzo dziękuję – Narcyza zalotnie zatrzepotała rzęsami i odwzajemniła jego uśmiech. 

- Możemy nawet pojechać razem do Parsji, byś mogła wybrać odpowiedni dla ciebie nowy dywan – zasugerował Shacklebolt, wciąż wgapiając się z uwielbieniem w kobietę.

- Absolutnie wykluczone! Mama jest bardzo zajęta i nigdzie nie pojedzie! – Draco dziwnie pozieleniał na twarzy, patrząc na zaloty ministra magii, skierowane do jego matki.

- Nie martw się. Na świecie nawet nie ma na takiego kraju jak Parsja – parsknęła z rozbawieniem Hermiona.

- Oczywiście, że miałem na myśli Persję – poprawił się szybko Kinsgley.

- Persji też nie ma! – warknął Draco.

- Wystarczy! – przerwała im Cyzia. – Porozmawiamy o tym później, a teraz wróćmy do omawiania interesującej dla nas sprawy.

- Ale kto wylał wino na ten drogi dywan? – obudził się nagle Ron.

- Nikt. Samo się wylało, gdy stolik się przewrócił – odpowiedział mu zirytowany Draco.

- Ale kto pił wino o dwunastej w nocy w waszej bibliotece? – Weasley patrzył to na Malfoya, to na Hermionę, to na Narcyzę, wyraźnie oczekując odpowiedzi.

- Skrzaty domowe. Urządziliśmy im skrzacie party. Zadowolony? – Draco ewidentnie zaciskał pięści, chyba zastanawiając się czy nie stłuc właśnie swojego rudowłosego przyjaciela na kwaśne jabłko.

- Serio? I ty im na to pozwoliłaś Hermiono? Przecież zawsze mówisz, że to dla nich niezdrowo…  – Ron zrobił wielkie oczy.

- Na Merlina! – Hermiona zerwała się ze swojego miejsca. – Mam tego dość, do jasnej cholery!  Wy dwaj – wskazała palcem najpierw na Wesleya, a później na Pottera - Jesteście kompletnie bezużyteczni, jako przyjaciele! – wygarnęła im, po czym odwróciła się i dosłownie biegiem wypadła z kuchni.

- To wszystko przez ciebie Malfoy – burknął ponuro Harry.

- Nie waż się mnie obwiniać, za własny brak mózgu Potter! A już zwłaszcza, za brak mózgu i czegokolwiek innego związanego z myśleniem u Weasleya! – ostrzegł go ostro Draco.

- Wystarczy! – Narcyza również wstała ze swojego miejsca. – Czas skończyć to spotkanie i zacząć działać. Harry, ty i Ron ustalcie wraz z resztą aurorów, gdzie dalej poprowadzi wasze śledztwo. Pan panie Robards, niech dopilnuje by jak najszybciej udało się zwolnić mój dom, bym mogłam tam wrócić. Ty Draco, idź i znajdź Hermionę, a potem ją po… porozmawiaj z nią – Cyzia uśmiechnęła się porozumiewawczo do syna.  – A pan, mój drogi panie ministrze, może przejść się ze mną po ogrodzie, jeśli ma pan ochotę. Mamy dziś takie ładne słoneczko – Narcyza wyciągnęła zachęcająco dłoń do Kingsleya, który natychmiast ją ujął z rozmarzonym wyrazem twarzy.

- Gdyby miał ogon, to by nim właśnie merdał – sarknął pod nosem Draco, patrząc jak rozanielony Shackelbolt eskortuje jego matkę do wyjścia.

- Minister ma minę, jak Weasley na widok steka i frytek – zaśmiał się Milles.

- Ktoś mi powie, o co chodziło Hermionie? – spytał Ron, nie potrafiąc zamaskować kolejnego potężnego ziewnięcia.

- Nie usiłuj myśleć Weasley, bo jeszcze sobie zaszkodzisz. Lepiej wróć do biura i zjedz resztę tych karmelowych ciasteczek od Pottera – poradził mu z złośliwym błyskiem w oku Draco.

Ron wyprostował się i uśmiechnął promiennie.

- W sumie dobry pomysł. Nie zjadłem jeszcze swojej codziennej pośniadaniowej przekąski.

Harry przewrócił oczami i zaśmiał się pod nosem.

- Malfoy, jeśli chcesz znaleźć Hermionę, to najpewniej…

- Doskonale wiem, gdzie ją znajdę. Idź razem z Ronem do biura Potter i najlepiej znów napij się bez pytania tego likieru z wiśni, który trzymam w biurku – Draco posłał mu wredny uśmieszek.

Harry zmarszczył brwi w konsternacji.

- Hej! Co w nim było? Piłem to przedwczoraj!

Draco nie odpowiedział, tylko zachichotał niczym przestępca w kreskówce i żwawym korkiem opuścił kuchnię.

🌐🌐🌐

                Hermiona krążyła po bibliotece w tę i z powrotem, kompletnie nie wiedząc co powinna dalej zrobić. Chyba od czasów wojny nie czuła się tak kompletnie zagubiona i bezsilna, wobec tego, co się dookoła niej działo. Fakt pierwszy – ścigał ją jeden z najgroźniejszych śmierciożerców w historii. Fakt drugi – śmierciożerca ten planował stworzyć niesamowicie straszną broń, która mogła nawet przywrócić do żywych jego ześwirowaną żonkę, której Hermiona bała się chyba nawet bardziej niż Voldemorta. Fakt trzeci – ta sama świruska, Bellatix Lestrange, była ciocią faceta, z którym całowała się mniej-więcej przez połowę ostatniej nocy, niczym opętana hormonami nastolatka. Fakt czwarty – jej przyjaciele to idioci, którzy zamiast domyślić się wszystkiego i bez zadawania pytań, poczekać aż sytuacja się rozwinie, wprawili ją i Malfoya w szereg kompromitujących sytuacji. Co za skończone bałwany! Niech się doczekają, że jeszcze kiedyś przyniesie im lunch! Chyba, że ostro zaprawiony środkami na przeczyszczenie!

- Hej… - Draco wsunął swą cudownie jasną blond – głowę do biblioteki.

- Hej – odpowiedziała, uśmiechając się do niego delikatnie.

- Pogadamy? – zapytał niepewnie.

- Jeśli o Harrym i Ronie, to wolałabym nie. Nie chciałabym ulec pokusie, by wrócić na dół i użyć na nich klątwy patroszącej – uśmiechnęła się lekko.

- Po tym zawsze zostaje straszny bałagan. Lepiej najpierw ich skurcz, a później ja ich rozdepczę, jeśli twoje sumienie ci na to nie pozwala – zaproponował z uśmiechem.

- Drastyczne, ale w sumie mi się podoba – Hermiona z uwagą patrzyła na to, jak Draco powoli do niej podchodzi.

- Posłuchaj… Jeśli żałujesz tego, co się wydarzyło…

- Co? Oczywiście, że nie! – zaprzeczyła od razu.

Blondyn uśmiechnął się z zadowoleniem, widząc jej reakcję, po czym złapał ją w talii i przyciągnął do siebie.

- To świetnie, bo ja też nie – wymruczał, przesuwając nosem po jej szyi i ciesząc się tym, jak nagle przyśpieszył jej od tego oddech.

- Oni są okropni. Będą nam psuć każdy dzień swoimi głupimi docinkami – podzieliła się z nim niepokojem, oplatając jego szyję swoimi ramionami.

- To nie będziemy się z nimi widywać – Draco pocałował ją delikatnie tuż za uchem, wprawiając jej ciało w słodki dreszcz.

- Ale przecież to są nasi przyjaciele… - wyszeptała, odginając głowę by dać mu lepszy dostęp do wrażliwych miejsc, w których uwielbiała być całowana.

- Kupię ci nowych przyjaciół – obiecał, rozkoszując się jej bliskością.

- Zgoda! – jęknęła, gdy przesunął głowę, by porwać jej usta do kompletnie idealnego pocałunku.

Niestety szybki tupot kroków na schodach znów oderwał ich od siebie.

- Zabiję tego, kto tu wejdzie – słowo daję! – warknął Draco, niechętnie odsuwając się od niej.

Drzwi się otworzyły i do środka wpadł Harry, wyglądający jakby sam Czarny Pan go właśnie gonił.

- A tobie co się stało? – zapytała Hermiona, zakładając ręce na piersi, również zła, że przyjaciel znów im przerwał.

- Cicho! – warknął Potter. – Bo nas usłyszy i tu przyjdzie!

- Ale kto? – zdenerwował się Draco.

- Mantykora! – jęknął Harry, przykładając ucho do drzwi i ewidentnie nasłuchując kroków.

- Skąd na Merlina, miałaby się tu wziąć Mantykora? – zdenerwował się Malfoy.

Hermiona gruchnęła śmiechem, przytykając dłoń do ust.

- Chcesz mi powiedzieć, że nadal nie wycofałeś jej dostępu do swoich osłon? – chichotała, całkowicie rozbawiona.

- Zapomniałem – burknął Potter, poprawiając okulary i wyglądając przy tym niczym mały, zagubiony chłopczyk. 

- Raczej nie chciałeś tego zrobić, więc nie rozumiem, dlaczego teraz się przed nią chowasz?

- Mogę się wreszcie dowiedzieć o kim wy mówicie? – zapytał skonsternowany blondyn.

Nie musieli mu odpowiadać, bowiem gdzieś z okolic półpiętra rozległo się wredne i sykliwe:

- Potter! Wiem, że tam jesteś!

- Na gacie starego Salazara, czy to Pansy? – Draco gruchnął krótkim śmiechem.

- Zamknijcie się! Ona tu idzie! – spanikował Harry.

- To ty się uspokój, Harry.  No naprawdę… Przecież cię przy nas nie przeklnie! – Hermiona podeszła do drzwi, chcąc złapać za klamkę.

- A postawisz na to galeona? – zapytał z nadzieją Potter.

Hermiona nerwowo przygryzła wargę i cofnęła rękę.

- Słuszna decyzja, Granger.  To byłaby całkowita strata pieniędzy – wyszczerzył się Malfoy.

- Ratujcie mnie! – zawołał z przerażeniem Potter, ruszając pędem, by ukryć się za plecami Dracona, gdy klamka wreszcie się poruszyła, a drzwi powoli otwarły.

- A więc tu się wszyscy chowacie! – Pansy weszła do biblioteki z wyjątkowo okropnie nienawistną miną, od razu szukając wzrokiem obiektu swojej niezgłębionej pogardy.

- Cześć Pans, co słychać? – zagadała niewinnie Hermiona.

- Przyszłam tu, jak tylko się dowiedziałam, że w nocy napadnięto na Jaspisowy Dworek. Dobrze, że mój mleczarz zna się z Millsem, bo w życiu bym się nie dowiedziała, co się wydarzyło. Co z ciebie za przyjaciel Potter, że nie dałeś mi znać, co z nimi? – wściekała się.

- Wszystko jest w porząd…

- Pytałam Pottera, a nie ciebie Malfoy! Ty zapewne wciąż jesteś w szoku, więc lepiej wcale się nie odzywaj! No dalej Potter, natychmiast mi wyjaśnij, dlaczego postanowiłeś zataić przede mną tę informację? Chcesz ukraść ich przyjaźń tylko dla siebie, czy tak? Ty mały, wstrętny egoisto!

- Moja sowa zdechła w zeszłym tygodniu i nie miałem jak do ciebie napisać – wyjąkał Harry, ledwie wyglądając jedynym okiem zza ramienia Dracona.

- Ludwiga zdechła? Dlaczego nic mi nie powiedziałeś! - oburzyła się Hermiona.

- Bo jeśli nie jest pierwszą sową-duchem w historii, to właśnie siedzi na parapecie za oknem i przeżuwa martwą mysz polną – wskazał im Draco, chichocząc wrednie pod nosem.

- Co za durne ptaszysko! Musiało przylecieć zjeść swoje śniadanie akurat tutaj? Na pieprzonego Merlina! Ten dom ma dwadzieścia cztery okna! – jęczał Potter.

- I jeszcze śmiesz mnie okłamywać?! Ty! Pożałujesz tego! – wydarła się Parkinson.

- Przepraszam Pansy, ale to moja wina – Hermiona mimo złości na przyjaciela, postanowiła ratować jego przerażony tyłek. – Byłam tak zdenerwowana po tym co się stało, że Harry nie mógł odstąpić mnie na krok i to, dlatego nie napisał.

- Potter! Dlaczego nie poprosiłeś Malfoya, żeby to on przypilnował Hermionę, a ty mógłbyś do mnie wtedy napisać? Dlaczego nigdy nie wywiązujesz się dobrze ze swoich obowiązków? – psioczyła dalej Pansy.

Draco wreszcie gruchnął wrednym, głośnym śmiechem. 

- Wiecie co… To jest naprawdę coraz bardziej niedorzeczne! Od ponad pół roku, ty Parks na widok Pottera zmieniasz się w ziejącego ogniem Rogogona Węgierskiego, co wcale nie dodaje ci uroku, a ty Potter, choć w życiu pokonałeś prawdziwego smoka, Voldemorta i złapałeś kilka setek przestępców, trzęsiesz portkami przed kobietką, która nie sięga ci nawet do podbródka! – rechotał.

- Co ty kurwa najlepszego wyprawiasz Malfoy?! Jesteś moim partnerem na służbie! Powinieneś chronić moje życie, a nie prowokować moją rychłą śmierć! – dramatyzował Harry.

- Draco ma rację. Jesteście śmieszni! Nie obchodzi mnie jak, ale macie wyjaśnić pomiędzy sobą tę sytuację z nieudaną randką sprzed ponad pół roku. Ostrzegam, że jeśli tego nie zrobicie, to nie chce was widzieć na balu z okazji mojego sukcesu w sobotę! – zaznaczyła dobitnie Hermiona.

- Hermiona! Nie możesz! Przecież mam tam być twoją osobą towarzyszącą! – zawołał Harry.

- Trudno. Najwyżej pójdę sama – burknęła, zakładając wymownie ręce na piersi.

- To wykluczone. Bardzo chętnie pójdę tam z tobą – Draco błysnął do niej zębami w uśmiechu, od którego zmiękły jej kolana.

- Wspaniały pomysł! Bardzo ci dziękuję… - Hermiona cała się rozpromieniła.

- I znowu gorszy od Malfoya. Czuję się jakbym wrócił do czasów Hogwartu – marudził Harry.

- Pansy na pewno z tobą pójdzie, jeśli nie masz partnerki na bal Potter – wtrącił Draco.

- Co?! – zawołali oboje.

- To doskonały pomysł. Nie powinniście obydwoje przychodzić sami, jeśli możecie pojawić się tam razem. I tak dopilnowałam żebyście siedzieli przy tym samym stole – poinformowała ich z uśmiechem Hermiona.

- To jest nie… - zaczął Harry.

- Nienormalne! – furczała Pansy.

- Niemożliwe… – szepnął Harry.

- Niewykonalne! – dodała Parkinson.

- Niebezpieczne… - jęknął boleśnie Wybraniec.

- Niedopuszczalne! – krzyczała dawna Ślizgonka

- Nieludzkie…

- Nieodwoływalne – wtrąciła Hermiona.

- Nieubłagane – zaśmiał się Draco.

- Nieodzowne – Hermiona wyszczerzyła się do przyjaciół.

- Czekaj! Czekaj chwilę… Na pewno wymyślę! – upierał się Malfoy. – Mam! Nieodwracalne!

- I absolutnie nie znoszące sprzeciwu – zakończyła Hermiona podchodząc do Malfoya i zgrabnie przybijając mu piątkę.

- Wy dwoje…! – warknęła na nich Pansy.

- Właśnie! Wy dwoje…

- Nie powtarzaj po mnie, Potter!

- Więc powiedz im coś, czym ich wreszcie zgasimy! – frustrował się Harry.

- Zakończmy już tę dyskusję. Najlepiej będzie, jeśli po prostu w spokoju o tym porozmawiacie – zaproponowała Hermiona.

- Albo możecie się też pieprzyć na zgodę. To podobno… – Chciał doradzić im Malfoy.

- Obgadajcie to sobie! – przerwała Hermiona i od razu asekuracyjnie złapała Dracona pod ramię, obawiając się, że kiedy dotrze do nich sens jego słów, któreś z nich może spróbować natychmiast go zabić. Dlatego też z prędkością zaklęcia wyciągnęła blondasa z biblioteki, mając nadzieję, że pozostawili Pansy i Harry’ego w szoku na tyle długo, by nie zdążyli ich wytropić i unicestwić. 

🌐🌐🌐

                Denerwowała się… Wiedziała, że to śmieszne, bo to wcale nie było pierwsze wydarzenie towarzyskie w jej życiu, na jakie szła z Malfoyem. Niemniej to nie było zwyczaje wyjście dwójki przyjaciół na imprezę. Od ich pamiętnej nocy pocałunków, obydwoje byli dość zajęci… Draco przesłuchiwał kogo mógł w ramach poszukiwania Rudolfa Lestrange i jego wspólnika, a Hermiona zamknęła się w Bibliotece Pottera i usiłowała znaleźć odpowiedź na to, czy można w jakiś sposób przeciwstawić się mocy Sfery, jeśli już zostanie zebrana.

Udało im się skraść sobie wzajemnie ledwie garść pocałunków, bowiem zarówno Harry jak i Ron, ciągle kręcili się gdzieś w pobliżu, a i czujne, choć wesołe oczy Narcyzy Malfoy błądziły za nimi, gdy tylko pojawiali się w zasięgu jej wzroku. To było deprymujące… Sami jeszcze nie wiedzieli na czym stoją, dlatego Hermiona była zła, że nawet nie mogli o tym spokojnie porozmawiać, wciąż obserwowani przez Pottera i matkę Draco (Ron zauważał tylko to, że obydwoje są zarumienieni i pytał czy przypadkiem im nie za gorąco, albo zastanawiał się czemu Malfoy raz ma wyprasowaną, a zaraz potem ostro wygniecioną koszulę – bez dochodzenia do konkretnych wniosków).

Poprawiła ramiączko swojej krwisto-czerwonej, obcisłej i długiej do ziemi sukienki oraz delikatnie przeczesała idealne skręty loków, podpięte z jednej strony czerwoną różą. Czuła się seksowna i bardzo kobieca w tej kreacji i miała nadzieję, że Draco również będzie tak uważał.

Przybył punktualnie – jak na arystokratę przystało, tylko trochę się krzywiąc na to, że Shacklebolt wystrojony niczym do własnego ślubu z kurtuazją komplementował jego matkę, ubraną w elegancką suknię w kolorze szampana. Wyminął ich szybko na dole, nie chcąc psuć sobie humoru coraz bliższa wizją tego, że jego matka jednak nadal mogła być na tyle w sile wieku, by mieć nowego faceta i uprawiać z nim… Róże! Róże i inne badyle i absolutnie nic więcej!

Draco poprawił swój elegancki krawat i sprawdził palcami czy poziom rozmierzwienia jego włosów jest tak idealny, jak powinien być. Dopiero, gdy wszystko wydało mu się odpowiednie, zastukał trzykrotnie w drzwi sypialni Hermiony w domu Pottera i czekał na jej pozwolenie, mocno ściskając w dłoni duży bukiet kolorowych kwiatów ze wszelkich odmian, które najbardziej lubiła.

- Proszę… - padła jej śpiewna odpowiedź.

Draco wszedł do pokoju, błyskając zębami w szerokim uśmiechu… I potknął się w progu, prawie wypuszczając bukiet z rąk.

- Wszystko w porządku? – zaniepokoiła się Hermiona.

- Wielka Morgano… - jęknął, patrząc na nią szeroko otwartymi oczami.

- To tylko ja – Hermiona uśmiechnęła się niepewnie.

- Wyglądasz obłędnie – wyszeptał, luzując lekko krawat.

- Dziękuję. To dla mnie? –wskazała na bukiet.

- Co? Ach kwiaty! Tak. Dla mnie… Znaczy one są dla ciebie! – Draco poczuł się jak idiota, niezdolny do wypowiedzenia sensownego zdania. Czyli prawie jak Ron Weasley.

- Wspaniałe. Szybko wstawię je do wody i możemy ruszać – Hermiona podeszła, by odebrać bukiet, jednak Draco nadal mocno zaciskał na nim pięść, gapiąc się na nią jak głody wilkołak w czasie pełni.

- Mogę? – zapytała nie bardzo rozumiejąc, dlaczego blondyn nie chce ich oddać.

- Co? – zapytał mrugając, próbując dostroić obraz do tego cudu, który stał przed nim.

- Na pewno wszystko w porządku? – Hermiona poważnie zaczęła się martwić, czy ktoś go czymś nie skonfundował.

- Tak… Nie… Merlinie! Zapierasz mi oddech i odbierasz rozum! – Draco złapał ją drugim ramieniem i przyciągnął do gwałtownego pocałunki, nie bacząc na to, że miażdży pomiędzy nimi bukiet.

Hermiona roześmiała się szczerze, gdy wreszcie pozwolił jej się od siebie oderwać.

- Harry mówił, że na przyjęciu będzie dużo ochrony. – Wreszcie wyjęła bukiet z jego drżących rąk i przywołała wazon.

- Tak, ale mimo wszystko nie oddalaj się za bardzo ode mnie, Pottera albo Weasleya – poprosił.

- Obiecuję – zapewniła z uśmiechem, ustawiając wazon na swoim nocnym stoliku.

- Jeszcze jedno… Nie dałem ci jeszcze nic z okazji twojego sukcesu… - Draco wyjął z kieszeni marynarki podłużne, aksamitne pudełeczko.

- Och! To zupełnie niepotrzebne! – Hermiona spłoniła się uroczo.

- To tylko taki drobiazg – zapewnił, wręczając jej prezent.

Otworzyła ostrożnie pudełko, mając nadzieję, że Malfoy nie zwracał uwagi na to, jak mocno trzęsły jej się dłonie.

- Ale piękny! – zachwyciła się, patrząc na złoty wisiorek o podwójnym splocie, zwieńczony przepiękną przewieszką w kształcie litery H, wykonaną z rubinu.

- Cieszę się, że ci się spodobał – Draco uśmiechnął się do niej z radością.

- Pomożesz mi? – Hermiona podała mu pudełko, po czym szybko zdjęła swój wisiorek z czarnych korali i czekała, aż Draco pomoże zapiąć jej nowy podarunek.

- Nie musisz go zakładać…

- Ale bardzo chcę! Jest naprawdę przepiękny – uśmiechnęła się do niego przez ramie.

Draco delikatnie odgarnął jej loki na jedno ramię i zapiął szybko wisiorek. Zaraz później musnął ustami jej odkrytą szyję, powodując tym u niej gęsią skórkę.

- Nie możemy się spóźnić… Jestem gościem honorowym – wymruczała, zadowolona z tego, jak blisko niej teraz był.

- W porządku… Ale może dziś po balu odprowadzę cię do domu? – zapytał opierając podbródek o jej ramię.

- Może lepiej ja ciebie? Tutaj pewnie zwali się reszta biura aurorów, by dokończyć popijawę – Hermiona odwróciła się w jego ramionach uśmiechając się kusicielsko.

- Koniecznie powinnaś mnie odprowadzić, inaczej nie będę czuł się dostatecznie bezpieczny – Malfoy mrugnął do niej i wyszczerzył się w szerokim uśmiechu, w duchu modląc się by czas przyśpieszy i bal już się skończył.

- Będę cię chroniła własną piersią – zapewniła.

- Koniecznie piersią – szepnął, nim pocałował ją po raz ostatni nim musieli wreszcie wyjść.

🌐🌐🌐

Witam Was! 😎

No i już historia za półmetkiem... Szybko, prawda? Takie uroki maratonu 😆

Dziękuję Wam za wszystkie miłe słowa o tej pracy - to taka odskocznia od poważnych planów na obecne i kolejne dramione, więc miło mi, że dobrze się przyjęła 😊

Mam nadzieję, że dalsze rozdziały będą podobnie dobrze odebrane 😋

Do zobaczenia jutro z cz. nr IV! 😘

Pozdrawiam! 

Venetiia.