SFERA - Cz. I

 Dedykacja: Dla Camille_1909 - Dziękuję za poprawienie mi dziś nastroju 😉

Betowała Iga 💖

🌐🌐🌐

Harry Potter ziewnął tak szeroko, że ktoś przechodzący obok jego biurka z całkowitym powodzeniem, mógłby zerknąć na jego migdałki.

- Stary, nie rób tak! To zaraźliwe! – mruknął Ron, kładąc głowę na złożonych na blacie ramionach.

- To nie Smocza Ospa, nie umrzesz od tego – Potter wyszczerzył się do przyjaciela, po czym ziewnął po raz drugi.

- Te nocne obserwacje mnie wykończą. Słowo daję, jeszcze ze dwie takie, a znów będę bełkotał bez sensu, jak wtedy, gdy w zeszłym roku, pracowaliśmy przy sprawie tej mantykory…

- To nie była wina śledztwa, Weasley. Ty zawsze bełkoczesz bez sensu. Po prostu wtedy bełkotałeś bez sensu śpiąc na stojąco, co swoją drogą było bardzo zabawne – Draco wyszczerzył się do kumpla, po czym zgrabnie wskoczył na fotel za swoim biurkiem i walnął nogami o blat.

- Jak to jest, że po tak małej dawce snu, ty dalej wyglądasz jak cholerny playboy z okładki Tygodnika Czarownica? – narzekał Harry, przyglądając się krzywo blondynowi.

- Dobre geny – oznajmił nonszalancko Malfoy, wyuczonym gestem przeczesując swe idealnie rozczochrane blond włosy.

- Jasne… Na pewno kąpałeś się w eliksirze witalności, żeby tak dziś wyglądać. Szkoda, że to cholerstwo jest takie drogie, bo sam bym tak zrobił – marudził Ron, maskując kolejne ziewnięcie.

- Weź więcej nadgodzin Weasley, a może też wreszcie będzie cię stać – poradził mu Draco, z wrednym uśmieszkiem.

- Ty nie potrzebujesz forsy, a i tak bierzesz dodatkowe zmiany. Właściwie po co? – zapytał Harry, układając się na biurku podobnie do Rona i wtulając głowę w swoje ramiona.

- Bo beze mnie byście nigdy nie popchnęli żadnej sprawy do przodu, obiboki!

- Ściemnia! Robi to, by się podlizać szefowi! – wypluł z pogardą Ron.

- Raczej, by zaimponować ładnym czarownicom – Harry uśmiechnął się złośliwie do Malfoya.

Draco wymownie wywrócił oczami.

- Jasne. Bo Mafalda Hopkirk z księgowości, to mój nowy cel. Będę miał seksowną randkę, gdy pójdę do niej podpisać mój pergaminem z wypłatą.

- Są czarownice, które cenią zaangażowanych w swoją pracę czarodziejów… - zanucił Harry, chcąc podokuczać trochę Malfoyowi.

- Nudne biurówy w ohydnych spódnicach! - burczał blondyn.

- Wiesz, znam dobrze jedną, która…

- Zamknij się Potter! – wycedził Draco. – To, że wciąż wyglądam lepiej niż wy dwaj razem wzięci, w najlepszym dniu waszego życia, wcale nie oznacza, że nie jestem zmęczony!

- Drażliwy punkt… - zachichotał Harry.

- To Malfoy ma jakieś inne? – zapytał niemrawo Ron.

- Jestem spokojnym lotosem, na pieprzonym oceanie tego główna, z którym się tu stykamy Weasley! – warknął Draco. – Nie mam w sobie nic drażliwego!

- Oj… Chyba powiem Narcyzie, jak brzydko się wyrażasz, gdy wpadnę do niej na sobotnią herbatkę – prowokował go Harry.

- Możesz mi powiedzieć, kiedy skończysz przychodzić na te idiotyczne podwieczorki z moją matką? To trochę chore… - narzekał Draco.

- A co, boisz się, że Harry zostanie twoim nowym tatusiem? – zażartował Ron.

Draco nagle pozieleniał na twarzy.

- Nigdy więcej nawet o tym nie myśl Weasley, albo przysięgam, że transmutuję cię w łasicę i zaniosę hipogryfom na pożarcie! – zagroził na poważnie Malfoy.

- Ale przecież one wolą jeść fretki – ogłosił głos od drzwi.

Draco uniósł głowę i zmusił się szybko, by na jego usta wykwitł najbardziej bezczelny uśmieszek.

- Dzień dobry kochanie! Ślicznie dziś wyglądasz – przywitał się, patrząc uważnie na wiedźmę stojącą w progu ich biura.

- Tylko dziś? Ach! Zraniłeś mnie teraz do żywego Malfoy – Hermiona uśmiechnęła się do niego przekornie, zamykając za sobą drzwi, jednocześnie uważając przy tym na dwie papierowe torby, które ze sobą przyniosła.

- Codziennie mówi ci to samo, więc chyba nie tylko dziś – mruknął Ron, wyglądając na zniechęconego.

- Dzień, w którym uwierzę w słowa Malfoya, będzie też dniem, w którym śnieg spadnie w piekle, a Cormac McLagenn przestanie się puszyć jak paw – zaśmiała się Hermiona, podchodzą do biurka Rona i odkładając torby.

- Wyślę mu eliksir na zanik języka – zapewnił Draco, wciąż nie odwracając od niej wzroku,

Miała dziś na sobie granatową spódnicę przed kolano, białą, satynową bluzkę i elegancką, dopasowaną apaszkę. Jej loki swobodnie opadały kaskadą na jej zgrabne plecy, a nogi w czarnych szpilkach, zdawały się nie mieć końca. Prawdziwa, gorąca piękność.

- Malfoy, bo oślinisz sobie biurko – dogadał mu Harry.

- To dlatego, że chyba czuję kanapkę z indykiem – skłamał gładko, wiedząc, że Potter i tak mu nie uwierzył.

- Chciałbyś, Malfoy. Po tym, jak ostatnio wyjadłeś mi z biurka czekoladki, nie zasłużyłeś bym przyniosła ci lunch – Hermiona uśmiechnęła się do niego złośliwie.

- I kto tu kogo teraz rani do żywego? – droczył się Draco.

- Stołówka jest na dole, jestem pewna, że nawet ty dasz radę tam trafić, a jak nie, to może jakaś twoja wiedźma cię pokieruje? Zdaje się, że masz przynajmniej jedną na każdym piętrze – zripostowała Hermiona, wyraźnie rozbawiona.

- Tak, zwłaszcza lubię tę z siódmego. Nosi ładne spódnice – Draco ostentacyjnie przesunął wzrokiem po jej tyłku, chcąc by to zauważyła.

- Powiem Milicencie, że za nią dyszysz. Będzie zachwycona – zapewniła, mrugając do niego.

- Albo złamie ci nos. To zależy od tego, w której fazie jest teraz księżyc – wtrącił Ron.

- Ile razy mam ci mówić, że ona nie jest wilkołakiem, Ronaldzie? – skarciła go Hermiona.

- Wiem. Ona jest górskim trollem, a one… Aua! – Ron nie zdążył dokończyć, gdy Hermiona pacnęła go obcesowo w głowę.

- Miło się was słucha, ale w mojej głowie odbija się obecnie tylko jedno słowo – skamlał Harry. – Jeść! Jeść! Jeść!

- Czy Departament Aurorów, który liczy dwudziestu pięciu czarodziejów, naprawdę nie może wysyłać kogoś innego na nocne zmiany? Wy wyglądacie po nich, jak żywe trupy.

- Wypraszam sobie! – oburzył się Draco.

- Ty nie, Malfoy. Ty tylko wyglądasz na nieco wyposzczonego. Kilka nocy bez rżnięcia jakiejś zdziry i od razu masz te niepokojąco rozbiegane oczy – kpiła z niego wesoło.

- Możesz mi pomóc temu zaradzić. Weasley i Potter mogą zjeść w socjalnym – Draco uśmiechnął się do niej promiennie.

- Nie, dzięki bardzo. Wolałabym oficjalnie ogłosić celibat albo zmianę orientacji – odpowiedziała z uśmiechem.

- No właśnie Malfoy. Hermiona nie chce dostać od ciebie jakiejś piły!

- Kiły jak już Ron i skończmy temat chorób wenerycznych, jeśli mamy zaraz coś zjeść – zaproponowała, sięgając do przyniesionych toreb.

- Granger boi się, że po sam na sam ze mną, byłaby zniszczona dla wszystkich innym mężczyzn w jej życiu – zaczepiał Malfoy.

- Zapewne. W końcu przydomek: Malfoy – Blond – Bóg – Seksu, nie wziął się znikąd - zadrwiła. – Szkoda tylko, że jesteś taki hojny w rozdawaniu swoich wdzięków – skrzywiła się. 

- Seks z bogiem, to zawsze seks z bogiem…

- Raczej z fretką, coś trochę jak zoofilia – burczał Ron, patrząc na kumpla nieprzychylnie.

- Jeść, jeść, jeść! – zaskandował głośno Harry, waląc pięścią w swoje biurko, nie chcąc by potencjalna sprzeczka odciągnęła go od zatopienia zębów w czymś zjadliwym.

- Nie zamieniaj się w Rona, Harry - poprosiła ze śmiechem. - Jeden niepoprawny żarłok w tej ekipie w zupełności wystarczy. Słowo daję, że czasem się czuję, jakbym miała pod opieką trójkę szczeniaczków – narzekała, podchodząc do biurka Pottera. – Czarna kawa z jedną porcją cukru i kanapka z wołowiną, piklami i musztardą – oznajmiła podając mu jedzenie. 

- Kocham cię. Jesteś najlepszym co mnie w życiu spotkało – wyznał Harry, łapiąc swój lunch i wgapiając się w nią z uwielbieniem.

- Wiem – oznajmiła z uśmiechem.

- Co masz dla mnie? – zapytał z entuzjazmem Ron.

- Kanapkę z peklowaną wołowiną…

- Hermiona! – Ron jęknął z rozpaczą.

- Żartuję! Kanapkę z wędzoną szynką, sałatą i dużą ilością pomidorów oraz podwójne espresso, żebyś się obudził – Hermiona podała mu jedzenie.

- Wiem, że pytam cię o to raz na tydzień od pięciu lat, ale na pewno nie chcesz za mnie wyjść? Będę dobrym mężem, obiecuję – Ron uśmiechnął się do niej zalotnie.

- Po raz 262 z bólem serca mówię ci nie. Ale próbuj dalej – Hermiona mrugnęła do przyjaciela i znów sięgnęła do torby.

- Wiedziałem, że nie mogłaś o mnie zapomnieć – Draco popatrzył jej w oczy z figlarnym uśmieszkiem, gdy podeszła do niego.

- Mogłabym i to bez problemu, ale jestem pewna, że wtedy kazałbyś mi oddać wszystkie książki z twojej rodzinnej biblioteki, a tego bym nie chciała – wyznała. – Kanapka z indykiem i grillowanym serem oraz podwójna kawa z mlekiem migdałowym.

- Gdybym nie był tak zagorzałbym przeciwnikiem monogamii, to słowo daję, że zacząłbym się z tobą umawiać, Granger – zaśmiał się. – Nadal nie lubisz się dzielić w związku?

Hermiona z dezaprobatą pokręciła głową, mimo to uśmiechając się do niego.

- Nadal. I jeszcze mi życie miłe, by nie próbować zabrać cię tylko dla siebie. Wiedźmami chętnymi do zemsty za taki numer, można by wypełnić stadion do Qudditcha.

- Daj mi znać, jeśli kiedyś zmienisz zdanie, skarbie – Draco mrugnął do niej porozumiewawczo.

- Jeśli kiedyś uderzę się w głowę i zachce mi się brudnego, szybkiego seksu w schowków na miotły, to na pewno tobie pierwszemu wyślę sowę – obiecała, wracając do torby, by sięgnąć po swoją kanapkę.

- Jeśli już mowa o Qudditchu. Idziemy w sobotę na mecz? George mówił, że dostał bilety jako sponsor kilku drużyn – wycharczał Ron, z ustami pełnymi kanapki.

- Nie mogę. Jestem umówiony na podwieczorek – Harry wyszczerzył się do Dracona, który w odpowiedzi posłał mu ostre spojrzenie.

- Jeśli Potter będzie u mojej matki, to ja nie będę musiał tam być, więc wchodzę w to, Weasley – zdecydował Draco.

- A ty Hermiona? – zapytał Ron.

- Nie mogę. W sobotę mam randkę – odparła, odkładając swój kubek po kawie.

- Z kim?! – ryknęli wszyscy trzej aurorzy na raz.

Roześmiała się widząc ich reakcję.

- Z mężczyzną, jeśli już koniecznie musicie wiedzieć.

- Z jakim mężczyzną? – zdenerwował się Ron.

- Przystojnym i bogatym – Hermiona nonszalancko machnęła dłonią.

- Czekaj, zaraz zerknę do mojego kalendarza… - Draco ostentacyjnie wysunął szufladę biurka, tylko po to, by ukryć fakt, jak naprawdę był w tej chwili zirytowany.

- Dodam też, że jest miły, bardzo dobrze wychowany i na dodatek ma nieposzlakowaną opinię – wymieniała Hermiona.

- To na pewno nie ty, Malfoy – zaśmiał się Ron.

- Ty odpadłeś już przy przystojnym, Weasley! – wyburczał Draco.

-  Powiesz nam kto to jest? – poprosił Harry, zwijając papierek po kanapce, którą pochłonął niczym czarna dziura.

- Nie, bo nie chcę zapeszać. Jeśli randka się uda, to powiem wam w poniedziałek. Wasza pora, by zaprosić mnie na lunch – Hermiona posprzątała śmieci z biurka Rona i wygładziła spódnice.

- Gdzie się wybieracie? – zapytał cicho Draco.

- Tego tym bardziej wam nie powiem, bo znów wpadniecie tam niby przypadkiem na drinka! Musicie przestać mi to robić, jeśli kiedyś chcecie być ulubionymi wujkami dla moich dzieci – zażartowała, podchodząc do Rona.

- Mam dość bratanków, więc jakoś mógłbym to przeżyć – marudził Ron, wstając by ją uściskać i ucałować w policzek.

- Nie bądź egoistą, Ron. No i przestań też być dupkiem. Odpowiedz wreszcie na te wszystkie sowy Lavender. Płacze mi o twój brak zainteresowania, ilekroć ją spotkam.

- To może po prostu przestań się z nią zadawać – zaproponował Weasley, czerwieniąc się lekko.

- Nie ma mowy! Mam zniżki w jej salonie kosmetycznym – powiedziała z rozbawieniem, idąc uściskać Pottera.

- Za to nie masz dobrych powodów, by spotykać się z… - Harry chrząknął znacząco.

- Daj spokój, Harry. To, że mieliście jedną, bardzo nieudaną randkę, nie oznacza, że ona jest zła.

- Nazwała mnie bliznowatą imitacją czarodzieja! – uskarżał się Harry.

- Widocznie zasłużyłeś – Hermiona ucałowała go w policzek i przyjacielsko poklepała po plecach.

- A dla mnie, jaka jest dzisiejsza reprymenda? – zapytał Draco, podnosząc się z krzesła.

- Żadna. Pozdrów tylko ode mnie Narcyzę, jak już wreszcie raczysz do niej zajrzeć, ty synu marnotrawny – Hermiona objęła go z uśmiechem i lekko cmoknęła w policzek.

Draco położył dłonie na jej talii i na chwilę zamknął oczy, chcąc złapać jak najwięcej jej kojącego ciepła i zapachu, nim go puści i odejdzie.

- Powinnaś powiedzieć to Potterowi, widuje się z nią częściej niż ja – burknął, gdy Hermiona odsunęła się od niego.

- To jego wina, czy twoja? – klepnęła go przyjaźnie w ramię, po czym odwróciła się do wyjścia.

- Powiedź nam z kim masz randkę! – nalegał nieomal płaczliwie Ron.

- Dowiesz się, jeśli coś z tego wyjdzie. A teraz bawcie się ładnie chłopcy i nie róbcie niczego niebezpiecznego – Hermiona pogroziła im palcem i podeszła do drzwi.

- Dziękujemy za lunch, Herm. Jesteś niezastąpiona! – zapewnił ją Harry.

- Cieszę się, że jesteście tego świadomi. Miłego dnia! – uśmiechnęła się po raz ostatni, po czym wyszła z ich gabinetu.

- Jak myślicie, kto to jest? – zapytał Ron, ledwo drzwi się za nią zamknęły.

- Zapewne jakiś dupek – burknął Draco, kończąc kawę i sięgając do stosu pergaminów na swoim biurku.

- Który ani trochę nie będzie jej godzien – westchnął ponuro Harry.

- I któremu będziemy musieli za to skopać tyłek – wyszczerzył się Ron, wstając od biurka.

- Gdzie idziesz? – zainteresował się Harry.

- Do łazienki. Zaraz wracam – Ron szybko wyszedł, wyraźnie gnany potrzebą.

- Trzymasz się jakoś? – zapytał cicho Harry.

- Mówiłem ci, że nie jestem niewyspany, to tylko…

- Draco! – przerwał mu Potter, zmuszając go tym samym, by na niego spojrzał. – Rona nie ma, więc nie musisz udawać. Wiem, że wkurzyło cię to, że Hermiona…

- Nie! – zaprotestował ostro. – Nie zaczynaj znów…

- Widzę to po tym, jak mocno gnieciesz swoje dokumenty. I po tym jak zaciskasz linię szczęki oraz po tym jak podskakuje twoja stopa, jakby zaraz miało cię ponieść nie wiadomo gdzie.

Draco westchnął zrezygnowany, odrzucił pergamin i ukrył twarz w dłoniach.

- Jeśli chcesz wiedzieć, to nie, nie jestem szczęśliwy, że ona idzie na randkę, ale…

- Od dwóch lat pracujesz z nami w jednym biurze i od dwóch lat widujecie się prawie codziennie. Trochę to trwało, ale jesteś teraz dla niej takim samym przyjacielem, jak ja czy Ron. No może tylko… trochę łatwiej wam ze sobą flirtować – Harry uśmiechnął się do niego.

- Przerabialiśmy już ten temat jakieś dwadzieścia razy! – warknął Draco. – Najjaśniejsza czarownica tego wieku i były śmierciożerca. Wice szefowa departamentu i zwykły auror na etacie. Złota dziewczyna i zepsuty bachor, który ją gnębił przez lata… - wyliczał na palcach. -  To się ni jak nie łączy Potter i nigdy nie połączy, zrozum to wreszcie!

- Tylko tyle? – zapytał krótko Harry.

- Mógłbym ci podać ze sto powodów i dobrze o tym wiesz! – Draco był głęboko sfrustrowany całą tą rozmową.

- Ale są też zalety… O! Jesteś wysoki, a Hermiona lubi wysokich mężczyzn…

- Serio? Wysoki? Weasley jest wyższy ode mnie, a jakoś im razem nie wyszło!

- Jesteś też przystojny, nie żebym wiedział na pewno, ale tak głoszą wszystkie plotki – zaśmiał się Harry.

- Akurat to żaden argument. Ona nie zwraca na to specjalnej uwagi. Chodziła z Krumem, McLagennem i Weasleyem, a żaden z nich nawet nie wygląda jak kompletny człowiek, nie mówiąc już o byciu przystojnym.

- Nie wierzę, że język nie stanie mi kołkiem, gdy to powiem, ale jesteś też inteligentny. A Hermiona nie zainteresowałaby się kimś, kto nie byłby jej równy intelektualnie.

- Potter, ta kobieta pomogła ci pokonać Voldemorta, została najmłodszym wice szefem departamentu w całej historii ministerstwa magii i stworzyła bezprecedensowe prawo, które uwolniło skrzaty domowe. A ja w tym samym czasie goniłem po Śmiertelnym Nocturnie za złodziejami gumy balonowej z Miodowego Królestwa – sarkał.

- Jesteś jednym z najlepszych śledczych w Biurze Aurorów i dobrze o tym wiesz. Ty, ja i Ron tworzymy zespół, który ma największy współczynnik rozwiązanych spraw od czasów, gdy Szalonooki Moody tu pracował. Przeszedłeś długą drogę do tego miejsca, odpokutowałeś przeszłość i zbudowałeś nowe relacje, a nawet przyjaźnie z ludźmi, którzy kiedyś cię nienawidzili.

- Taaa, prawdziwy sukces. Wreszcie przyjaźnie się z Potterem, który właśnie próbuje mi udzielać słabych porad sercowych – parsknął.

- Słabe jest to, co sobie robisz. Próbujesz zniechęcić do siebie Hermionę, wmawiając jej, że ciągle pieprzysz jakieś zdziry, gdy tak naprawdę nie umawiasz się z nikim. I nie wmawiaj mi, że jest inaczej, bo widzę jak w barach odprawiasz całe rzesze chętnych panienek, które z powodzeniem mogłyby być twoimi przygodami na jedną noc.

- Tak jest lepiej – Draco skrzywił się pod nosem. – Coraz częściej myślę o wypełnieniu nieustannej woli Lucjusza i poślubieniu, której z sióstr Greengrass, albo nawet Pansy Parkinson… - Draco kątem oka dostrzegł, jak Potter podskakuje na swoim krześle.

- Przecież obiecywałeś sobie, że nigdy tego nie zrobisz… - mruczał Potter.

Draco wstał i przeciągnął się, a na jego usta wypłynął perfidny uśmieszek.

- Zanim zaczniesz mi mówić, co powinienem zrobić z Granger, może sobie przemyśl, co ty powinieneś zrobić z Parkinson. Od pół roku ciskasz się po waszej nieudanej randce, tylko dlatego, że ona nadal cholernie ci się podoba, a nie masz pomysłu jak odwrócić waszą relację…

- Nie próbuj zmieniać tematu! To ty powinieneś odwrócić relację z Hermioną! – Harry również wstał. – To moja najlepsza przyjaciółka i naprawdę kocham ją jak siostrę. Chcę by w swoim życiu spotkała mężczyznę, który będzie dla niej dobry, który będzie ją kochał, dbał o nią i o rodzinę, którą razem stworzą. Chce dla niej po porostu porządnego faceta. 

- To nie jestem ja! – warknął Draco, obchodząc swoje biurko i chcąc wyjść z gabinetu.

Harry szybko ruszył za nim i mocno złapał go za ramię.

- Kilka lat temu, przekląłbym cię stąd do niedzieli, gdybym tylko miał podejrzenia, że myślisz o niej w taki sposób. Ale teraz dobrze cię znam i wiem, że nie mogłaby się związać z lepszym facetem. Nie spieprz tego Malfoy, póki jeszcze nie jest za późno – poradził mu z przekonaniem.

Draco już otwierał usta, by mu coś odpowiedzieć, gdy nagle z interkomu na biurku Wybrańca rozległ się ponury głos:

- Jednostka Auror Alpha, pilnie wezwanie na teren rezydencji Smith Manor w Wiltshire. Kod bezpieczeństwa 4030. Służby medyczne w drodze.

- Ranna magiczna istota? – rozszyfrował Draco.

- Może powinniśmy powiadomić Hermionę? – zaproponował Harry, wyjmując różdżkę z szuflady biurka i wkładając ją do swojego naramiennika.

- Dobra myśl, niech oddeleguje tam kogoś ze swojego działu. Ty wyślij wiadomość, a ja zgarnę Weasleya z WC. Pewnie znów się tam zaczytał. Słowo daję, że nigdzie nie jest tak produktywny, jak na kiblu – zażartował Draco, ruszając szybko do drzwi.

Cieszył się, że na jego drodze pojawiło się nowe zadanie. Miał nadzieję, że to śledztwo będzie absorbujące i zajmie mu czas przez cały weekend. To przynajmniej powinno mu pozwolić uniknąć uporczywego myślenia o Hermionie i jej sobotniej randce.

🌐🌐🌐

 

- I jak tam twoje dzieciaczki? – zapytała Milie, gdy Hermiona wróciła na siódme piętro, gdzie mieścił się jej departament.

- Najedzone i szczęśliwe – odpowiedziała z uśmiechem.

- Rozpieszczasz tych gamoni, słowo daję – Bulstrode uśmiechnęła się do niej pobłażliwie.

- Cóż zrobić, skoro nie potrafię inaczej? – Hermiona podeszła do biurka asystentki, by przejrzeć swoją dzisiejszą pocztę.

- Spotkałam wczoraj w kawiarni na Pokątnej Astorię Greengrass – zagadnęła.

- To ona wróciła do kraju? Nie wiedziałam – Hermiona poczuła lekki uścisk żołądka, ale postanowiła to natychmiast zignorować.

- Tak, na stałe. Zgadnij o kogo wypytywała mnie przez całą naszą rozmowę? – Milie wygodnie rozparła się na swoim krześle i uważnie przyjrzała Hermionie.

- Naprawdę myślisz, że musze to zgadnąć? To byłoby oczywiste nawet dla Edda Rotkinsa, naszego ochroniarza z Atrium.

- Ciekawe czy znów zaczną się ze sobą spotykać? Jak myślisz? – pytała Bulstrode, a Hermiona wiedziała, że czarownica analizowała każdy jej ruch.

- Nie mam pojęcia, ale jeśli tak, to szczerze liczę, że nie będzie jej zbyt często zabierał na nasze spotkania w pubie. Nie trawię specjalnie tego jej wyniosłego tonu – psioczyła Hermiona, trochę za mocno odrzucając pergaminy na pozostały stos.

- Być może jednak będziesz musiała jakoś ją znosić. W końcu Draco to twój przyjaciel, prawda?

- Znoszenie Greengrass czy poświęcenie przyjaźni z Malfoyem… Kurczę! Trudny wybór – zaśmiała się nieco nerwowo Hermiona.

- Mówiłam ci już, że bardzo dobrze mi się z tobą pracuje, Granger? – zapytała nagle Milie.

- Dzięki. Mnie z tobą również – Hermiona uśmiechnęła się do niej przyjaźnie.

- Po roku pracy tutaj, naprawdę skłaniam się ku opinii, że jednak jesteś najmądrzejszą czarownicą od czasów Ravenclaw.

- Dziękuję za komplementy, ale jeśli chcesz podwyżki, to niestety nie w tym kwartale – Hermiona uśmiechnęła się przepraszająco.

- Tu nie chodzi o podwyżkę. Tu chodzi o to, że choć jesteś niesamowicie mądra, to zawsze za bardzo wszystko analizujesz i czasem robisz sobie tym krzywdę – Mili wstała, zabierając swój pusty kubek po kawie.

- Przyznam szczerzę, że nie bardzo rozumiem… – Hermiona nie ukrywała swojej konsternacji. 

- Jestem pewna, że już dawno zrobiłaś w swojej głowie bardzo obszerną listę tego, dlaczego umawianie się z Draco Malfoyem, jest dla ciebie złym pomysłem.

- Jasne! Zrobiłam ją już w Hogwarcie. Punkt pierwszy – dlatego, że obydwoje się nie znosimy – odpowiedziała szybko, śmiejąc się z przymusem.

- Tak było wtedy, jednak teraz zapewne masz inne, ważne powody, z których większość, jeśli nie wszystkie, są kompletnie głupie.

- Milie, posłuchaj…

- Nie, to ty posłuchaj. Lubię cię i chcę dla ciebie wszystkiego dobrego, dlatego jeśli nie weźmiesz swego chudego tyłka w troki i dalej będziesz uważała, że sprawa nie istnieje, to sama skopie ci tę idealną dupę, aż coś wreszcie do ciebie dotrze.

- Nie mam pojęcia, o czym…

- Na samą wiadomość o tym, że Greengrass wróciła, wszystkie kolory odpłynęły ci z twarzy. Możesz się karmić plotkami o tym, jaką to Malfoy jest męską dziwką, choć nawet ty w nie wszystkie nie wierzysz, ale dobrze wiesz, że Greengrass chce czegoś więcej niż tylko udany seks. A i on całe życie był przyzwyczajany do myśli o byciu z nią związanym, bo tak wmawiali mu jego rodzice.

Hermiona warknęła z frustracji i tupnęła nogą, niczym mała dziewczynka.

- To, że nie podoba mi się, że ta pieprzona łowczyni galeonów, będzie znów kręciła się wokół mojego przyjaciela, wcale nie oznacza…

- Że jesteś o niego zazdrosna? – Bulstrode zarechotała. – Nie, wcale nie… Na Świętego Salazara! Zrób coś wreszcie z tym popieprzeniem, Granger! Rusz się, zanim będzie za późno i ta sprytna flądra sprzątnie ci go prosto sprzed nosa!

- Mam dość tej rozmowy Milie, naprawdę! – Hermiona nerwowo zgarnęła wybrane listy i szybko wpadła do swojego gabinetu, mocno zatrzaskując za sobą drzwi.

 

🌐🌐🌐

Oparła się o nie i zamknęła oczy. Jej głupia nadzieja na to, że nikt nie zauważy jej małego, zupełnie nieistotnego zainteresowania jednym z jej przyjaciół, właśnie poszła się kochać. To prawda, że ona i Malfoy byli teraz ze sobą bliżej – choć sama wciąż musiała szczypać się po ręce, sprawdzają czy jej się to nie śniło. Jednak mimo ich naprawdę dobrej relacji i jej najszczerszych chęci, wciąż nie potrafiła traktować go dokładnie tak samo, jak Rona czy Harry’ego. Oni byli dla niej praktycznie, jak bracia, choć jej krótki romans z Ronem kilka lat temu, nadal był tematem tabu i powodem kilku chwil jej publicznego zażenowania.

Z Malfoyem zawsze było inaczej… Od pierwszego dnia, gdy przyłączono go do biura Weasleya i Pottera, walczyli ze sobą niczym dwa zajadłe wilki. Ale już po miesiącu, Draco niespodziewanie dołączył do nich, gdy wybrali się razem na drinka. Wkrótce ani się obejrzała, a siedziała obok jego matki przy jednym stole w czasie jego imprezy urodzinowej. Wślizgnął się do życia jej i jej przyjaciół, niczym prawdziwy wąż – co zawsze ze śmiechem mu wypominała, ale nie mogła powiedzieć, że tego żałuje. Draco był inteligentny i dowcipny, a ich niektóre potyczki słowne przeszły już do legendy.

Wreszcie spotkała kogoś, kto był jej równy intelektem i choć nie chciała tego przyznać, uwielbiała się z nim przegadywać i sprawdzać na ile może sobie pozwolić w drażnieniu jego ego. Wiedziała, że on robił dokładnie to samo, badając jak daleko mogła dla niego przesunąć swoje granice. Mieli jednak niepisany pakt, by nigdy nie wywlekać w ich sprzeczkach jej pochodzenia ani jego przeszłości. Nie wspominali też o Lucjuszu, ani o tym, że była torturowana w jego rodzinnym dworze, który Malfoyowie opuścili krótko po wojnie i przenieśli się do nowej rezydencji.

Draco miał też swoje mieszkanie, a w zasadzie apartament w mugolskim Londynie, ale blisko Dziurawego Kotła, gdzie często spotykali się na drinka. A u niego raz na jakiś czas urządzali wieczory filmowe, bowiem odkrył on technologię mugoli i polubił ją na tyle, że szybko kupił sobie ogromną plazmę.

Zazwyczaj widywali się w gronie stałych znajomych, do którego poza Ronem i Harrym, zaliczali się też Ginny, Blaise Zabini, Pansy Parkinson, Luna Lovegood oraz David Ress. Jednak od kiedy pół roku temu, Pansy i Harry poszli na bardzo nieudaną randkę, ich wspólne wieczory nie były już tak częste. Ona zwykle wychodziła gdzieś sama z dziewczynami, w czasie, gdy faceci spotykali się u Draco, popijali whisky i grali w karty. To był też jeden z jej powodów, dla których obawiała się próby przeniesienia jej relacji z przystojnym blondynem na inny poziom. A co, jeśli skończą jak Harry i Pansy, ziejąc do siebie nienawiścią i na dobre rozbijając ich grupę? Nie chciała tego! Lubiła te chwile, które mogła spędzać na wspólnym lunchu w ich biurze, albo w restauracji, gdy to oni ją zapraszali… Lubiła swobodę w swojej relacji z Malfoyem i fakt, że umieli się nawzajem rozśmieszać czy podroczyć, bez dawnej wrogości. Nie zmieniało to jednak faktu, że od pewnego czasu odczuwała to palące uczucie zazdrości w dole żołądka, za każdym razem, gdy słyszała, że on prowadza się z kolejną seksowną modelką. 

Żałowała, że lubił żyć w ten sposób, nie szukając stabilizacji ani prawdziwego związku. Nie chciała być tylko przygodą na jedną noc lub stałą przyjaciółką do pieprzenia. Potrzebowała prawdziwej relacji, opartej na zaufaniu, szczerości i miłości. I będąc uczciwą wobec samej siebie, musiała przyznać, że Draco Malfoy jej się podobał i bardzo ją pociągał, doskonale jednak wiedziała, że nie dostanie od niego tego, czego chciała. Musiała się z tym pogodzić i jakoś dalej żyć.

Starała się na to uodpornić, ale mimo wszystko, zawsze było jej trochę przykro, gdy mówił jej, że ślicznie wygląda i chciałby się z nią umawiać, choć nigdy nie robił tego na poważnie, a zawsze tylko w żartach. Musiała szybko nauczyć się odpowiadać mu równie zabawną ripostą i udawać, że wszystko to tylko dobra zabawa. 

Głośne pukanie do drzwi, wystraszyło ją na tyle, że podskoczyła w miejscu i upuściła koperty.

- Tak, Milie? – zapytała, szybko otwierając i ignorując rozrzuconą korespondencję.

- Dostałaś wiadomość od Pottera. Kod 4030, potrzebują kogoś do konsultacji we dworze Smithów w Wiltshire.

- Marcus i Rodger są na misji w Canadzie, a Abigail ma dziś wolne. Został więc Norton albo Samuel.

- Zapomniałaś? Norton jest dziś na wykładach gościnnych w Hogwarcie.

- A Samuel ma subtelność buchorożca, jeśli idzie o pracę w terenie… – westchnęła ponuro Hermiona. – Mam dziś zaplanowane jakieś spotkania?

- Nic, czego z przyjemnością nie mogłabym utrącić – Milie uśmiechnęła się do niej.

- Świetnie. Zrób to, a ja zmienię buty. Świstoklik, czy musze się przenieść do pokoju teleportacji?

- Potter zadbał o dostarczenie świstoklika.  On dobrze wie, że nie lubisz, gdy nasi ludzie tracą cenny czas na bezsensowne spacery – zarechotała jej asystentka.

- I słusznie. Daj mi minutę… - Hermiona zamknęła drzwi i ruszyła do swojej szafy, by się przebrać. Mimowolnie uśmiechnęła się lekko pod nosem. Najwyraźniej miała to szczęście, że jeszcze raz zobaczy dziś… swoich najlepszych przyjaciół.

🌐🌐🌐

                Dwór Smithów był mniej okazały, niż Malfoy Manor, ale za to nadrabiał eleganckimi elementami fasady. Draco rozejrzał się ciekawsko po okolicy, przypominając sobie, że kilka razy wcześniej gościł tu jako dzieciak na eleganckich przyjęciach. Po wojnie, w której rodzina Smithów podobno zachowała neutralność – w co Draco nie wierzył, bowiem sam widział wpłaty od starego Smitha, dostarczane na kampanie Voldemorta, rodzina nadal była uznawana za szanowaną. Draco był jednak pewien, że gdyby Czarny Pan zwyciężył, szybko przyłączyliby się do niego i gorliwie go wspierali. Serafin Smith, ojciec Zachariasza, był niskim, krępym jegomościem z resztką blond loków, na przerzedzonej łepetynie. Draco nigdy za nim nie przepadał, wiedząc, że był to typ człowieka, który zawsze obracał się w tę stronę, z której lepiej zawiało.

Arletta Smith, była, jak przystało na arystokratkę, bardzo elegancką kobietą, zupełnie nie wyglądającą na swój wiek. Zawsze stwarzała pozory idealnej pani domu, choć wszyscy wiedzieli, że ma wiele skrzatów domowych, które wykonywały za nią najmniejsze nawet prace, takie jak posłodzenie jej herbaty. Draco musiał uczciwie przyznać, że był trochę ciekawy tego, co takiego wydarzyło się na terenie ich posesji, że tak szybko ich wezwano.

Gdy on, Harry i Ron zbliżyli się do osłon, rzuconych przez przybyłych na miejsce magomedyków i techników z Biura Aurorów, nie mogli niczego dojrzeć.

- Przynajmniej wiemy, że to nie Smok – zażartował Ron.

- To zapewne coś małego, może jakaś zagubiona wróżka? – zastanawiał się Potter.

- Nie występują w Wiltshire – wtrącił Draco.

- No tak, zapomniałem, że się tu wychowywałeś. Na co stawiasz?

- To albo krasnolud, albo skrzat domowy – zawyrokował Draco, z daleka widząc jak uzdrowiciele są nisko pochyleni nad ranną postacią.

- Mylisz się, Malfoy. To będzie wampir albo wilkołak – kłócił się Ron.

- No nie… Znów się będziecie zakładać? – Potter westchnął z rezygnacją.

- Zawsze! – wyszczerzył się Draco. – Jaka stawka, Weasley?

- Najlepsza butelka ognistej z twoich zbiorów – wyszczerzył się Ron.

- Wysoko mierzysz. Jeśli wygram, przyjdziesz do pracy w spódnicy – Draco zachichotał złośliwie.

- Spadaj! Wystarczy, że raz musiałem przyjść w krawacie z napisem „Zawsze chciałem być Ślizgonem!”. Percy do dziś mi powtarza na niedzielnych obiadach w Norze, że powinienem być dumny z bycia w Gryffindorze.

- Dobra! Jeśli przegrasz, to podejdziesz do Milicenty Bulstrode i pochwalisz jej bluzkę.

- O nie! Stary, ona mnie może za to uderzyć… - Ron wyglądał na lekko przerażonego.

- Tchórzysz? Decyduj się szybciej, bo prawie jesteśmy.

- Zgoda, Malfoy! Tym razem nie przegram. Nie widzę sensu w ranieniu gnomów ani skrzatów domowych. To wilkołak albo wampir, jestem pewien!

- Przekonajmy się – odezwał się Harry, stukając różdżką w osłony, by mogły ich przepuścić.

- Cześć Bob. Co my tu mamy? – zapytał jednego z pracowników personelu kryminalistycznego Biura Aurorów.

- Cześć wam! – przywitał się Robert, sympatyczny, niski brunet w okularach w za dużych oprawkach. – To skrzat domowy – Draco wyszczerzył się zwycięsko do Rona, który jęknął boleśnie, na samą myśl o karze.

- Dwa dni temu odszedł z domu Smithów, jako że poprosił o uwolnienie. Wcześniej pracował tu jako skrzat kuchenny. Z tego, co mówią magomedycy został poważnie ranny. Dawni właściciele byli w szoku, gdy nagle się tu aportował wyglądając w ten sposób – tłumaczył im technik.

- Prosta sprawa – burknął Ron, wciąż zły, że przegrał zakład. – Skrzaty po odzyskaniu wolności, często bywają lekkomyślne. Pewnie wdał się w jakąś burdę w Złotej Poszewce albo innej tego typu spelunce…

- Ma rany cięte na nadgarstkach i dużą na klatce piersiowej. Nie wygląda to na zwykłą bijatykę – wyjaśniał Robert.

- Jest na tyle przytomny, byśmy mogli z nim porozmawiać? – zapytał Draco, wyjmując notes i swoje ulubione, wieczne pióro – prezent urodzinowy od Hermiony.

- Zapytam uzdrowicieli – Robert odszedł, by porozmawiać z szefem medycznej ekipy.

- Ranny skrzat domowy… Hermiona będzie niepocieszona – westchnął ponuro Ron.

- Tworząc i walcząco o to prawo, liczyła, że wynikną z tego same dobre rzeczy. To nie tak, że mogła przewidzieć, że skrzaty po odzyskaniu wolności, poświęcą ją na upijanie się piwem kremowym i wdawanie się w bójki – narzekał Harry.

- Wszyscy wiedzą, że chciała zmienić świat w coś lepszego. Cała ona – Draco uśmiechnął się lekko pod nosem.

- Może nie będziemy musieli jej o tym powiedzieć? – zaproponował Ron.

- Zaraz tu przyjdzie ktoś z jej departamentu. Ja i Draco, uznaliśmy, że warto kogoś ściągnąć.

- Cóż… Najwyżej weźmiemy ją po pracy na lody – zaśmiał się Weasley.

- Szkoda, że dziś czwartek, bo moglibyśmy pójść na drinka – westchnął Draco.

- Jest przytomny, choć jego stan jest krytyczny – poinformował ich Bob.

- Który z nas? – zapytał Ron, patrząc pytająco na Pottera.

- Malfoy, idź ty. Znasz lepiej te stworzenia. Ja i Ron zaczniemy przesłuchiwać jego dawnych właścicieli – zdecydował Harry.

- Niech będzie – Draco nie zamierzał się kłócić.

🌐🌐🌐

 

Podszedł bliżej, patrząc na to jak magomedycy bez powodzenia, próbują zasklepić głębokie i wciąż krwawiące rany skrzata.

- Nazywam się Draco Malfoy i jestem aurorem – powiedział, przyklękając z boku, tak by nie przeszkadzać uzdrowicielom.

- Sfera. Oni… mają Sfe…rę – wychrypiał z bólem skrzat.

- Sferę? – Draco nie bardzo wiedział o co chodziło, choć mógłby się założyć, że kiedyś już usłyszał to słowo.

- Skrza…ty. Zabijają skrza...ty – stęknął ledwo słyszalnie.

- Rozumiem. Możesz ich opisać? Słyszałeś może jakieś imiona? – Draco szybko notował swoje spostrzeżenia.

- Mężczy…źni – Oddech skrzata wydawał się coraz mocniej urwany.

- Dzień dobry, Hermiona Granger, Departament Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami – usłyszał głos przy wejściu do osłon.

- Tutaj! – Draco machnął na nią ręką, chcąc by od razu podeszła bliżej.

- Och! Co się stało? – Hermiona była szczerze przejęta, widząc wykrwawiającego się na trawniku skrzata.

- Nie możemy zatamować krwawienia. To musiało być przeklęte ostrze – wyjaśnił im naprędce uzdrowiciel.

- Spróbujcie mugolskich opatrunków – zasugerowała szybko Hermiona.

- Dobry pomysł, panno Granger – odpowiedział jeden z ratowników.

- Gran…ger? – wychrypiał skrzat.

- Tak. Nazywam się Hermiona Granger – odpowiedziała, podchodząc bliżej.

- To ty! Ty to zro…biłaś! – Skrzat uniósł drżący palec i wskazał na nią.

- Co? Nie! Ja nie mam pojęcia… - Hermiona zbladła, zdruzgotana tym oskarżeniem.

- Uwol… niłaś. Oni zabijają. Ty… - Oddech zamarł na ustach stworzenia, po czym wydał on krótki jęk, a jego dłoń opadła bezwładnie. W wielkich, szklistych oczach zapanowała pustka.

- Należy ogłosić zgon i wezwać ekipę patologa – powiedział, któryś z uzdrowicieli.

- O Boże! - Hermiona załkała gorzko, ukrywając twarz w dłoniach, a jej ciałem wstrząsnął silny dreszcz.

Draco podniósł się z klęczek i szybko do niej podszedł.

- Już dobrze – powiedział cicho, stając tak by Hermiona nie miała dłużej w zasięgu wzroku skrzacich zwłok. 

- Ja nie… - wyszlochała, a on objął ją ramieniem, tak by mogła wypłakać się w zagłębieniu jego szyi.

- Hermiona! – Ron i Harry szybko do nich podbiegli, zauważając co się dzieje.

- Rozumiem, że skrzat umarł? – zapytał cicho Harry, głaszczą wciąż szlochającą przyjaciółkę po ramieniu.

Draco w odpowiedzi jedynie kiwnął krótko głową. Hermiona oderwała się od niego, niezgrabnie poprawiając zalaną łzami klapę jego marynarki, a Draco od razu wyjął z kieszeni elegancką chusteczkę i jej ją podał. Wciąż trzymał dłoń na jej plecach, tak by mogła czuć jego wsparcie.

- Przepraszam, ale ta sytuacja… - Hermiona znów załkała.

- Z tego co zrozumieliśmy, skrzat powiedział, że to nie tylko jego zraniono – wyjaśnił oględnie Draco.

- Jego dawni państwo powiedzieli nam, że nazywał się Mordek i był jednym ze skrzatów pracujących w ich kuchni. Dwa dni temu poprosił o uwolnienie.

- Wróćmy do naszego biura i zbierzmy wszystko co mamy – zaproponował Draco.

- Hermiona?

Wszyscy w czwórkę odwrócili się słysząc ten głos.

- O! Theo, cześć! – Hermiona szybko odsunęła się od Malfoya i z przymusem uśmiechnęła do mężczyzny.

- Witam wszystkich. Co tam Smoku? – Nott wyciągnął dłoń do Dracona.

- Cześć Nottie. Jak widzisz, nie najlepiej – przywitał się Draco, krzywiąc się pod nosem.

- Mogę zapytać, dlaczego płaczesz? – Theodore patrzył na Hermionę z wyraźną troską.  

- To był skrzat domowy. Ta sprawa zostaje oficjalnym śledztwem biura aurorów. Będziemy potrzebować wyników sekcji zwłok – odpowiedział zamiast niej Harry.

- Jasne, masz to załatwione Potter – zapewnił Theo. 

- Mógłbyś zrobić to szybko? – zapytała Hermiona. – Muszę wiedzieć jak najwięcej, by móc coś zrobić…

- Dla ciebie wszystko! – Nott mrugnął do niej porozumiewawczo.

- Świetnie, dziękuje – Hermiona uśmiechnęła się blado.

- Gdybyś czegoś jeszcze potrzebowała, to daj znać.

- Na pewno, Theo.

- Co do soboty… To zrobiłem rezerwację w La Mirage. Mam nadzieję, że lubisz to miejsce? – Theodore uśmiechnął się nieco niepewnie.

- Jasne, świetny pomysł – odpowiedziała szybko, czując jak czerwieni się ogniście. Była doskonale świadoma tego, że trójka jej przyjaciół właśnie wypala jej dziury w ciele swoimi spojrzeniami.

- Super! Wpadnę po ciebie o szóstej – Nott mrugnął do niej, po czym uniesieniem dłoni, pożegnał trójkę aurorów i podszedł do zwłok skrzata.

- Wracamy do biura? – zapytała Hermiona.

Mężczyźni tylko skinęli potakująco, nadal nie odrywając od niej wzroku. Harry szybko wyjął z kieszeni swojej aurorskiej szaty świstoklik i go aktywował. Hermiona kątem oka spojrzała na stojącego obok niej Malfoya. Miała nadzieję, że nie miał nic przeciwko temu, że szła na randkę z jednym z jego dobrych przyjaciół. A w zasadzie… Chciałaby, by miał coś przeciwko temu, ale tylko dlatego, że byłby o nią zazdrosny. Wiedziała jednak, że to dziecinne pragnienie i nie powinna poświęcać mu zbyt wiele swojej uwagi. Powinna teraz skoncentrować się na czymś innym, a sprawa zamordowanego skrzata, wydawała się do tego idealnie nadawać.

🌐🌐🌐

                Rozsiedli się w gabinecie chłopaków, a Hermiona usiadła po drugiej stronie biurka Malfoya, bo z tego miejsca miała najlepszy widok na pozostałą część gabinetu. Harry stanął przy dużej, białej tablicy w rogu biura i wyjął swoją różdżkę.

- Oto co wiemy. Skrzat Mordek, lat dwadzieścia trzy. Od urodzenia służył w kuchni domu Smithów. Uwolniony dwa dni temu, nie wyraził chęci pozostania i pracy za pensję – recytował Harry, zapisując za pomocą zaklęć wszystkie te informacje.

- Pani Smith powiedziała nam, że na odchodne dała mu jednego galeona – dopowiedział Ron.

- Cóż za hojność! – prychnęła Hermiona z pogardą.

- Twoje prawo zakłada, że skrzaty, które chcą odejść, mogą to zrobić. Nie ma w nim nic o tym, że ich dawni właściciele, mają im jeszcze dawać pieniądze na pożegnanie – wtrącił chłodno Draco.

Hermiona otworzyła usta, chcąc wygłosić kolejną tyradę o prawach skrzatów domowych, ale poważna mina Dracona dała jej do zrozumienia, że to nie najlepsza pora na kolejną ich sprzeczkę.

- Czy ten skrzat coś powiedział, nim skonał? – zapytał Harry, patrząc pytająco na Malfoya.

- Tak. Powiedział, że ci, którzy mu to zrobili mają coś, co nazwał Sferą. Na pytanie czy wie kto to był, odpowiedział tylko, że byli to mężczyźni – Draco przeglądał swoje notatki.

- Że co oni mają? – zwołała rozgorączkowana Hermiona.

- Sferę – powtórzył Draco.

- O Merlinie! – Hermiona złapała się za usta, kompletnie zdruzgotana tym, co właśnie usłyszała.

- Wiesz co to jest? – zapytał Ron, wyraźnie zaintrygowany.

- A ty nie? – przyjaciółka spojrzała na niego ze zdziwieniem.

- Nie. Jak to w ogóle brzmi? Sterta? Coś jak kopiec? Kupa?

- Kupę to ty masz Weasley, ale zamiast mózgu. To nie jest sterta, tylko Sfera. Coś mi się kojarzy, że to pojęcie dotyczy czarnej magii.

- Wal się, Malfoy. Nie każdy z nas babrał się ciemnych mocach! – obraził się Ron.

- Sfera sama w sobie, nie jest czarną magią, jednak siły potrzebne do jej stworzenia ewidentnie takie są. Najprościej to ujmując, Sfera jest zaklętym artefaktem, w którym kumuluje się magiczną moc – wyjaśniała szybko Hermiona.

- To coś jak horkruks? – zapytała Harry.

- Nie do końca… W horkruksie przechowuje się cząstkę czyjejś duszy, natomiast w Sferze przechowywana jest magiczna siła i energia.

- W jaki sposób? – zainteresował się Draco.

- Poprzez przekazanie jej tam przez czarodzieja… lub magiczną istotę – wyszeptała słabo Hermiona.

- Dobrowolne przekazanie? – zapytał cicho Harry.

- Można dobrowolnie przekazać magię do Sfery, jednak nie da się jej później odzyskać, więc raczej nikt tego sam z siebie nie robi – Hermiona ukryła twarz w dłoniach.

- Sugerujesz, że ktoś porywa i morduje skrzaty domowe, by zmusić je do oddania ich magii, by móc stworzyć sobie Sferę? – spytał cicho Draco.

- O mój Boże… To straszne! Ten skrzat miał rację! – Hermiona ponownie się rozpłakała. – To wszystko moja wina!

- Hermiona… - Harry od razu znalazł się przy niej, uspokajająco kładąc jej dłonie na ramionach.

- Weasley idź do działu osób zaginionych i sprawdź, czy ktoś zgłaszał ostatnio zaginięcie jakiś skrzatów domowych – zarządził Draco.

- Jasne – Ron, wyskoczył ze swego miejsca jak z procy i po chwili już go nie było.

- Hermiono… - głos Malfoya był nad wyraz łagodny. – Macie w departamencie listę skrzatów wyzwolonych, zgodnie z „Prawem Granger”?

- Ono wcale nie nazywa się „Prawem Granger”, tylko „Dekretem o dobrowolnym decydowaniu o swojej wolności przez Skrzaty Domowe”! – wyjaśniła z mocą.

- Wszyscy wolimy potoczną nazwę – Harry uśmiechnął się ciepło do swojej przyjaciółki.

- Wszelkie akty wyzwolenia skrzatów, są rejestrowane w naszym biurze. Sarah Fawcett jest podsekretarzem do spraw rejestracji wolnych skrzatów domowych, bez problemu przekaże wam wszystkie dokumenty.

- Pójdę po to – zdecydował Draco.

- Och…  Ona na pewno się ucieszy – Hermiona lekko pociągnęła nosem i spojrzała ponuro na Malfoya. – Od dawna mnie pyta, czy mogłabym was ze sobą umówić.

- W takim razie to ja do niej pójdę – zdecydował szybko Harry.

- Daj spokój, Potter, nie przeszkadza mi…

- Zajmij się tu wszystkim, Malfoy – Harry wymownie spojrzał na tył głowy Hermiony, po czym bezzwłocznie wyszedł z gabinetu.

- Chcesz może wody? Albo kawy? – zapytał uprzejmie Draco.

- Nie kombinuj, Malfoy. Dobrze wiesz, czego mi trzeba – Hermiona posłała mu słaby uśmiech.

Draco również wygiął delikatnie kąciki ust, nim sięgnął do szafki w swoim biurku. Wyjął z niej dwie eleganckie lampki i drogi koniak.

- Myślisz, że ten skrzat miał rację? – spytała cicho. – To przez to, że je uwolniłam, ktoś wpadł na pomysł, by zdobyć i wykorzystać ich magię?

Draco napełnił hojnie jeden z kieliszków i przesunął go w jej stronę.

- Nie uwolniłaś tych skrzatów, Granger. Ty tylko dałaś im możliwość, by uwolniły się same, jeśli właśnie tego będą chciały. Nie możesz się obwiniać o to, że ktoś zły postanowił to wykorzystać. Zrobiłaś tylko to, co uważałaś za najlepsze.

- Skrzaty domowe, często władają silniejszą magią niż czarodzieje. To oczywiste, że ktoś mógł chcieć to wykorzystać. Powinnam była to przewidzieć - Hermiona z niedowierzaniem pokręciła głową.

- Ta cała… Sfera. Wiesz do czego może zostać wykorzystana? – zapytał ostrożnie.

- Jest bardzo wiele możliwości. Musiałabym je wszystkie zbadać… Założę się, że w twojej bibliotece będą odpowiednie publikacje o tym. Przez wiele pokoleń wiedza o Sferach, była przekazywana tylko w rodzinach czystej krwi.

- Wiesz, że możesz tam przychodzić, kiedy zechcesz. Moja mama jest więcej niż szczęśliwa, kiedy do niej zaglądasz – Draco uśmiechnął się ciepło.

- Wezmę jutro wolne i poprzeglądam kilka książek – Hermiona potarła skronie, wyraźnie czując atak zbliżającej się migreny.

- Poproszę nasze skrzaty, by przypominały ci o jedzeniu i piciu, bo masz w zwyczaju totalnie to olewać, gdy się zaczytasz.

- Żaden z nich dalej nie poprosił o wolność? – Hermiona spojrzała na niego uważnie.

- Nie, choć raz na jakiś czas ja i mama przypominamy im o tym, że chętnie damy im pensję za ich pracę. Jak na razie tylko Mexi poprosiła o zakup dla niej fantazyjnego, różowego kapelusza – Draco zaśmiał się cicho. – Wygląda w nim, jakby flaming usiadł jej na głowie.

Hermiona też się uśmiechnęła. Uwielbiała skrzaty Malfoya, a one też były dla niej zawsze bardzo uprzejme, jednak od początku wiedziała, że żaden z nich nie łaknął tak naprawdę wolności. Teraz poczuła nawet drobną ulgę, gdy dotarło do niej, że gdyby odeszły, mogłyby znaleźć się w podobnym niebezpieczeństwie, co zamordowany Mordek.

Hermiona napiła się koniaku, chcąc zebrać się na odwagę.

- Chciałam zapytać… Czy nie masz nic przeciwko temu, że umówiłam się z Theodorem Nottem?

Nie wiedziała czy to tylko jej wrażenie, czy Malfoy naprawdę na chwilę się spiął.

- To nie moja sprawa, Granger. Obydwoje jesteście dorośli – skomentował chłodno.

- No tak, ale nie chcę byś czuł się niezręcznie…

- Niby dlaczego miałbym się tak poczuć? – zapytał, patrząc jej prosto w oczy.

- To w końcu twój przyjaciel, a my też jesteśmy przyjaciółmi i… - tłumaczyła kulawo, nie wiedząc nawet co dokładnie zamierzała mu powiedzieć.

- Theodore to dobry facet. Jest pracowity i inteligentny. Jestem pewien, że wasza randka będzie bardzo udana – odpowiedział, wstając z krzesła i podchodząc do tablicy z dowodami.

Hermiona nie powiedziała nic więcej, choć poczuła na nowo napływające do oczu łzy. Malfoyowi wyraźnie było kompletnie obojętne to, że z kimś się umawiała. No jasne… Na co ona właściwie liczyła?

- Mamy dziesięć zgłoszeń o zaginięcia z ostatnich dwóch miesięcy! – zawołał z entuzjazmem Ron, wpadając do gabinetu niczym niuchacz do jaskini skarbów.

- Aż tyle? – Hermiona poderwała się na nogi, wyraźnie zszokowana tymi wieściami.

- Tak. Trzy skrzaty nie wróciły, choć umówiły się z właścicielami, że to zrobią. Dwa miały wrócić po swoje rzeczy, ale się nie zjawiły. Kolejne dwa miały utrzymywać kontakt ze swoją skrzacią rodziną, która pozostawała w domu. Dalej - jeden zniknął, gdy wyszedł zrobić zakupy na targu, a dwa ostatnie chciały podjąć prace w Hogwarcie, ale po podpisaniu umowy z dyrektor McGonagall, drugi raz się nie pokazały – wymieniał Ron, szybko przeglądając papiery.

- Musimy się liczyć z tym, że to mogą nie być wszystkie – westchnął ciężko Draco. – Wielu z nich, pewnie wyruszyło samotnie w drogę, nikomu nie mówiąc, dokąd idą albo nie robiąc nawet żadnych konkretnych planów.

- To jakiś koszmar! – Hermiona ukryła twarz w dłoniach i niezgrabnie opadła na krzesło.

- Musimy wezwać Robardsa. To nie będzie prosta sprawa, ani łatwe śledztwo – stwierdził Draco, z bólem serca patrząc na załamaną czarownicę, której nie mógł nawet przytulić w ramach pocieszenia.

- Chcę zwołać na jutro konferencję prasową – zdecydowała Hermiona. – Trzeba ostrzec inne skrzaty, by nie odchodziły z domów, nim nie rozwiążemy tej sprawy.

- Niezła myśl – zgodził się Draco. – Powinniśmy też pójść do „Złotej Poszewki”. Jeśli coś dzieje się w skrzacim świecie, to na pewno można się tam o tym czegoś dowiedzieć.

- Zapomnij, Malfoy. Te skrzaty nie będą chciały z nami rozmawiać. Nawet nie wpuszczą nas za próg tej tawerny – przypomniał Ron.

- To racja. Nie chcą tam oglądać czarodziejów, co wielokrotnie podkreślano – zgodziła się Hermiona.

- W takim wypadku, możemy tam wysłać kogoś od nas, by trochę powęszył. Jestem pewien, że jeden z moich…

- Nie! – sprzeciwiła się Hermiona. – Nie możemy ryzykować, że któryś twój skrzat zostanie zraniony lub zabity!

- Znajdziemy dobry sposób, by móc go ochronić – zapewnił Draco. – Ale to dopiero wstępny plan, musimy jeszcze dopracować szczegóły.

- Dobra myśl. Idę do szefa. Od razu jestem mniej zmęczony, gdy mam co robić – Ron uśmiechnął się z zadowoleniem.

- Jak my wszyscy Weasley, bo gdy coś robisz, to przynajmniej nie bełkoczesz – dociął mu Draco, wywołując tym mały uśmiech Hermiony.

Cieszył się, że mu się to udało. Musiał szybko rozwiązać tę sprawę, bo doskonale wiedział, że fakt, że ktoś krzywdził skrzaty domowe, którym umożliwiła wolność, na pewno był dla niej niewyobrażalnie bolesny. Im szybciej rozwiążą tą sprawę, tym cierpienie Hermiony będzie mniejsze i właśnie na tym, najbardziej mu teraz zależało.

🌐🌐🌐

Dzień dobry! 😎

I już za nami publikacja cz. I/V - bardzo się cieszę, że mam okazję przedstawić Wam coś nowego.

 Jak pewnie zauważyliście, to opowiadanie nieco różni się od moich poprzednich - mam nadzieję, że Was to jednak nie zniechęciło 😋

Zapewniam, że im dalej tym więcej się dzieje!

Zapraszam jutro na cz. II 😙

Duże buziaki dla Wszystkich!

V.