Przyrzeczona - Rozdział IV

 Dedykacja: Dla Weroniki J. - z podziękowaniem za rozjaśnienie sytuacji 💖😊

Betowała Neska💕

💍💍💍

27 października 1998

 

            Kompletnie się nie wyspała, ale wątpiła, by ktokolwiek w całym zamku czuł się dzisiaj lepiej od niej. Niektórzy nie spali z ekscytacji i nadmiaru emocji, inni ze zmartwienia i niepewności, a jeszcze inni z rozpaczy. Hermiona wielokrotnie rzucając się po swojej pościeli, zastanawiała się nad tym, jakie ma opcje. Naprawdę tylko albo ślub, albo wygnanie ze świata magii? Wprost nie mogła w to uwierzyć…! Postanowiła, że pierwszym etapem jej działania, powinno być dogłębne zbadanie tego prawa i wszystkich jego zapisów. Planowała wysłać dziś kolejny list do Kingsleya z prośbą o dostarczenie jej tekstu ustawy, który powinien już być dostępny w całości w ministerstwie. To będzie jej zdanie do wykonania w ciągu kilku najbliższych dni, nim pan Weasley zdoła ustalić, jakie Hermiona naprawdę miała opcje.

 

💍💍💍

          Właśnie kończyła jeść swój pierwszy tost, gdy tuż przy jej stole pojawiła się profesor McGonagall. Hermiona zdziwiła się, widząc wyraźnie zatroskaną minę wicedyrektorki.

- Hermiono, dyrektor Snape prosi cię do swojego gabinetu – powiedziała cicho.

Zdziwiła się, że nazwała ją po imieniu, zamiast zwyczajowo mianować ją „panną Granger”, ale postanowiła nie pytać o to w tej chwili. Wystarczająco stresujące było to, że Snape prosił ją o tej porze do siebie. Dyrektor od początku roku ani razu nie rozmawiał z nią o sprawach Prefektów Naczelnych, zwykle wszystko przekazując jej właśnie poprzez McGonagall. To naprawdę było niepokojące… O co mogło mu chodzić?

Ku zdziwieniu Hermiony, pani profesor odprowadziła ją, aż do samego wejścia do gabinetu. Pukając do drzwi, Hermiona obejrzała się przez ramię, widząc jak McGonagall stoi w połowie schodów, wciąż patrząc na nią z niepokojem. Co na Godryka się tu działo?

- Wejść – padła cierpka komenda.

Hermiona pchnęła drzwi i weszła do środka. Zamarła jednak w pół ruchu, widząc kto poza dyrektorem znajduje się w gabinecie.

Kingsley Shacklebolt powitał ją małym uśmiechem i lekkim uniesieniem dłoni, stojąc pod jednym z okien. Przy biurku, za którym dumnie siedział sam Snape stał nie kto inny, tylko Lucjusz Malfoy. Oficjalnie – zreformowany śmierciożerca, biorący udział w wojnie wbrew swojej woli. Naprawdę – lojalny sługus Voldemorta, przed którym drżało wielu w magicznym świecie.

- Oto i ona! No naprawdę, wyglądasz prawie identycznie, jak Ernest! – Hermiona dopiero w tej chwili zauważyła czwartego mężczyznę. Wysokiego, szczupłego bruneta o nijakiej twarzy i krzywym, pożółkłym uśmiechu, który właśnie szedł w jej stronę z szeroko otwartymi ramionami.

- Dzień dobry… - wyjąkała, patrząc z konsternacją to na Snape’a, to na Kingsleya.

- Wreszcie cię odnaleźliśmy! Cóż za szczęśliwy dzień! – Mężczyzna złapał ją za ramiona, w dziwnej parodii uścisku i szybko cmoknął ją w policzek.

Hermiona jęknęła i odruchowo cofnęła się krok. Co to wszystko miało oznaczać?

- Zapraszam panno Granger, usiądź z nami, a zaraz wszystko ci wyjaśnimy – Snape wskazał jej jedno z dwóch pustych krzeseł przed swoim biurkiem.

Hermiona podeszła tam, mając dziwne wrażenie, że ktoś wlał ołów w jej nogi. Nie miała pojęcia, co się tu wyprawiało, ale całą sobą wyraźnie czuła, że nie było to nic dobrego.

Mężczyzna, który ją uściskał, szybko podszedł i opadł na drugie krzesło, częstując ją czarującym uśmiechem.

- Zapewne zastanawiasz się o co dokładnie chodzi? – zaczął spokojnie Snape.

- Nie ukrywam, że bardzo – odpowiedziała Hermiona, patrząc z zaskoczeniem na każdego z mężczyzn po kolei.

- Jestem twoim wujkiem! – zawołał facet siedzący tuż obok niej.

- Moim wujkiem? Kuzynem taty z Kornwalii? – zapytała z niedowierzaniem, patrząc na ewidentnie magiczne szaty tego człowieka.

- Ależ nie! Jestem twoim prawdziwym wujkiem! – zawołał z entuzjazmem.

- Panno Granger, ten mężczyzna to Umberto Dagworth-Granger.

- Jest pan spokrewniony z Hektorem Dagworth-Grangerem? Światowej sławy mistrzem eliksirów? – zapytała z zainteresowaniem.

- Owszem, był on moim pradziadkiem… oraz twoim pra-pradziadkiem!

- Co? To niemożliwe!

- Możliwe panno Granger. Najnowsze odkrycie dokumentów w Ministerstwie Magii, wskazuje że jest pani bezpośrednio spokrewniona z linią Dagworth-Granger – wyjaśnił Snape.

- Jest to linia czystej krwi – dodał Lucjusz Malfoy, odzywając się po raz pierwszy.

Hermionie nie udało się zdusić mimowolnego chichotu.

- Czystej krwi? To absolutnie nieprawdopodobne! Moi rodzice…

- To nie byli twoi rodzice, tylko podstawieni mugole! Jesteś zaginionym dzieckiem mojego kuzyna Ernesta Dagworth-Grangera i jego żony Miriam!

- Miriam Nott, kuzynki Thedora Notta seniora – znów wtrącił Lucjusz.

Hermiona wiedziała, że to trochę histeryczne z jej strony, ale nie mogła pohamować wybuchu głośnego śmiechu. Postanowiła też szybko i dyskretnie się uszczypnąć, by upewnić się tylko, że to wcale jej się nie śni. Co to za chora sytuacja…?

- Jak już mówiłam, to jest wykluczone. Moi rodzice mają w domu setki zdjęć z dnia moich narodzin w szpitalu. Mam takie samo znamię na łydce, jak moja mama oraz piegi na nosie, zupełnie jak tata i jeszcze…

- Ci ludzie zostali wynajęci, by udawać twoją rodzinę, bowiem w czasie pierwszej wojny, twoi prawdziwi rodzice zostali zamordowani przez złych czarnoksiężników. Wszystko zostało odpowiednio zaczarowane. Mój kuzyn i jego żona, zdołali dobrze cię na czas ukryć…  Ci mugole mieli wyczyszczoną pamięć, tak by myśleli, że jesteś ich prawdziwą córką - tłumaczył z szerokim uśmiechem Umberto, jakby wcale nie mówił teraz o tragedii, jaka poniekąd dotknęła jego rodzinę.

- I ukryli mnie u ludzi, którzy też używali nazwiska Granger? Cóż za genialny plan… - Hermiona z niedowierzaniem pokręciła głową, patrząc pytająco na Kingsleya, który uśmiechnął się lekko pod nosem.

- Naprawdę tak było! Nasza rodzina szukała cię latami… - ciągnął Umberto.

- Od mojego czwartego roku w Hogwarcie, każdy znał moje imię i nazwisko, po serii artykułów w „Proroku”. Można mnie było bardzo łatwo znaleźć! – syczała złowrogo w stronę mężczyzny.

- Dość tych dyskusji, przejdźmy do konkretów – wtrącił wyraźnie zniecierpliwiony Malfoy.

- Proszę bardzo Lucjuszu – Umberto posłał w jego stronę promienny uśmiech, mocno zacierając ręce.

Hermiona wstała, czując jak każda komórka w jej ciele, dosłownie krzyczy z niepokoju. Nie chciała słyszeć o niczym, co miało cokolwiek wspólnego z Lucjuszem Malfoyem i jakimikolwiek konkretami, jakie miał jej do przedstawienia.

- Ja przepraszam, ale nie mam zamiaru…

- Siadaj i to w tej chwili panno Granger! – rozkazał jej surowo Snape.

Przygryzła wargę i postanowiła go posłuchać. Ta sytuacja na pewno nie oznaczała niczego dobrego, ale wiedziała, że musi poznać szczegóły, by móc się z tym zmierzyć.

- Według nowych dokumentów zatwierdzonych przez ministerstwo magii. Nazywasz się Nina Miriam Dagworth-Granger i jesteś córką Ernesta Dagworth-Grangera oraz Miriam Dagworth-Granger, z domu Nott.

- Nina? – powtórzyła głucho.

- Nina jest używana czasem, jako skrót od Hermiony. To, dlatego tak cię nazwali w ukryciu – wtrącił znów Umberto.

- Możesz nadal używać imienia Hermiona, jeśli chcesz, ale twoje nazwisko brzmi od teraz Dagworth-Granger. I jesteś od teraz uznawana za czarownicę czystej krwi – tłumaczył jej nad wyraz spokojnie Lucjusz.

- Nie mam nic wspólnego z żadnym rodem czystej krwi! – zawołała rozemocjonowana.

- Cisza! – skarcił ją surowo Snape.

- Jako że twoi rodzice nie żyją, twoim opiekunem prawnym jest teraz twój wuj – Lucjusz wskazał dłonią na Umberta, który zaklaskał z entuzjazmem niczym mały chłopczyk.

- Ten człowiek absolutnie nie jest ze mną w żaden sposób spokrewniony! – upierała się.

Malfoy westchnął i potarł skroń w znużeniu, a Snape cicho zachichotał.

- To będzie interesujące Lucjuszu! Najwyraźniej czeka cię dużo rozrywki w najbliższym czasie… - zwrócił się do Malfoya.  

- Może powinienem był go bić w dzieciństwie? Jak widać samo pouczanie nie wystarczyło – odpowiedział Malfoy, dzieląc z Severusem nikły przebłysk rozbawienia.

- Czy mogę dowiedzieć się, jak wygląda sedno tej parodii? – zapytała Hermiona, naprawdę tracąc cierpliwość.

- Sedno sprawy jest takie, że jako ojciec Dracona Lucjusza Malfoya, wystąpiłem z propozycją kontraktu małżeńskiego do twojego oficjalnego opiekunka, Umberto Dagworth-Grangera.

Hermiona miała wrażenie, że ściany gabinetu nagle zaczęły się do niej zbliża, a jakaś niewidzialna ręka ścisnęła ją mocno za gardło. Czy on powiedział Dracon i małżeństwo w jednym zdaniu? Nie, na pewno nie. To tylko kolejny jej dziwny sen.

- A ja się zgodziłem! Doprawdy dwie cudowne nowiny na raz! Odnalezienie ciebie i połączenie naszej rodziny z najszlachetniejszym rodem Malfoyów!

Hermiona znów zerwała się ze swojego miejsca.

- Nie mam zamiaru dłużej słuchać tych bzdur! Ten człowiek – wskazała palcem na Umberta – Jest najprawdopodobniej oszustem i próbuje tylko wyłudzić pieniądze. A ja wcześniej pozwolę się wygnać ze świata magii, niż poślubię kogoś, kto mnie nienawidzi z całego serca i to od wielu lat! – Naprawdę nie chciała płakać, ale łzy same wypłynęły na jej rozgrzane od emocji policzki.

- Wyjaśnijmy sobie jedno, panno Dagworth-Granger – Lucjusz popatrzył jej prosto w oczy. – Moja rodzina szczyci się niezachwianą linią czystej krwi od ponad dziesięciu wieków. Każdy następny dziedzic rodziny Malfoyów, wybierał swoją żonę wśród najszlachetniejszych arystokratek ze wszystkich części Europy. Mój syn dostał do wglądu długą listę czarownic czystej krwi, którym w jego imieniu mogliśmy zaproponować małżeństwo, w myśl nowo powołanego prawa. Pani nazwisko znalazło się na niej dosłownie w ostatnim momencie, gdy tak cudownie odkryto pani prawdziwe pochodzenie. I to Draco zdecydował, że to będzie właśnie pani. To jest jego decyzja, a nie moja wola – zakończył spokojnie Lucjusz.

Hermiona gruchnęła panicznym, szyderczym śmiechem.

- Jego decyzja? A od kiedy to, on mógł zdecydować o czymkolwiek bez ciebie, co? Jest ci bezwzględnie posłuszny, nawet jeśli zmuszasz go do samych okropnych rzeczy!

- Dość tego! – Severus Snape z całej siły uderzył dłonią w blat swojego biurka. – Nie będziesz okazywała takiego lekceważenia panu Malfoyowi na moich oczach! To wkrótce będzie twój teść i winna mu będziesz szacunek podobny temu, jaki okazywałabyś własnemu ojcu!

- O co w tym wszystkim chodzi? To jakiś spisek, czy tak? Jakaś nowa misja dla Czarnego Pana? Chcecie mnie do czegoś zmusić? Wydobyć ode mnie jakieś informacje? Dostać się przeze mnie do Harry’ego? – pytała w histerii, a łzy już bez przeszkód lały się z jej oczu.

- Hermiono… - Kingsley odezwał się do niej po raz pierwszy.

Spojrzała na niego, wciąż nie dowierzając, że stał tam i tak spokojnie na to wszystko pozwalał.

- Kingsley zrób coś… - wyszeptała w rozpaczy.

- Te dokumenty są autentyczne – powiedział cicho.

- Dobrze wiesz, że nie są! – zawołała.

- Powiedziałem, że są autentyczne, a nie że oddają prawdę – Kingsley posłał jej nikły uśmiech.

Hermiona poczuła, że nogi jej się uginają i z powrotem opadła na krzesło.

- Czyli, że…

- Tak. To właśnie ten idiota może teraz zdecydować o tym kogo masz poślubić – Shacklebolt bez ogródek wskazał na Umberta, który, podskoczył w miejscu z oburzenia, ale widząc minę aurora, nie odważył się głośno zaprotestować.

- To niemożliwe, ja… - ręce jej drżały, podobnie jak podbródek i sama nie wiedziała, czy chce teraz śmiać się, płakać, wyć czy coś rozbijać. Chyba jeszcze nigdy nie czuła się tak mocno rozdarta, jak teraz.

- Nie możesz odejść ze świata magii, dobrze o tym wiesz – Kingsley spojrzał krótko, ale wymownie na Lucjusza i dyrektora.

Od razu zrozumiała. Nie mogła odejść w środku wojny. Nie mogła porzucić Zakonu w takiej chwili. I nie mogła opuścić Harry’ego, w czasie, gdy losy ich świata i jego osobisty los, miały się wkrótce rozważyć.

- Musi być jakiś inny sposób… - wyszeptała zbolałym głosem.

- Nie ma. Twój wuj już się zgodził i podpisaliśmy kontrakt. Wystarczą jeszcze tylko wasze podpisy. Ustalono, że twoja rodzina wniesie posag w wysokości stu tysięcy galeonów, a twój wuj zgodził się byś po ukończeniu szkoły zamieszkała w naszym dworze, tak by jeszcze przed ślubem zapoznać się ze wszystkimi obowiązkami przyszłej pani Malfoy – wyjaśniał beznamiętnie Lucjusz.

- Sto tysięcy galeonów? Od niego? – Hermiona z niedowierzaniem popatrzyła na niezbyt nowe szaty Dagworth-Grangera.

- Owszem, to będzie datek od naszej rodziny. Przymierze z wspaniałym rodem Malfoyów, jest warte każdej ceny… – Umberto wyszczerzył się do niej, a Hermiona szybko domyśliła się prawdy. Malfoyowie najpewniej będą tylko udawać, że otrzymali od tego dziwaka jakiekolwiek pieniądze, a on będzie się mógł oficjalnie przechwalać skoligaceniem z tak zacną rodziną.

- Czyli ja nie mam tu już nic do powiedzenia? Mam po prostu wyjść za twojego syna i co dalej…? Może jeszcze urodzić mu dziedzica, byście mogli go wychować na kolejnego zakochanego w sobie, egoistycznego, rasistowskiego dupka? – spytała, nie kryjąc przerażenia na samą myśl o tym.

- O tym, jak będziecie wychowywać swoje dzieci, porozmawiasz sobie z Draconem w odpowiednim dla was czasie – Lucjuszowi nie drgnęła nawet powieka, gdy jej to mówił.

Hermiona prychnęła, dusząc w sobie dreszcz na wzmiankę o niej i Draco decydujących o czymkolwiek razem.

Nagle coś do niej dotarło. Żądanie Draco, by zerwała z Ronem i nie była widywana z innymi chłopakami. Fakt, że podszedł do niej w „Trzech miotłach” i zachowywał się niczym jej chłopak… On o tym wszystkim wiedział! To nie była tylko jakaś chora gra jego ojca! On brał w tym udział!

- Masz trochę ponad dwa tygodnie na przygotowanie się do egzaminów końcowych, które odbędą się w połowie listopada. Od pierwszego grudnia, przeniesiesz się wraz z narzeczonym do jego rodzinnego dworu – oznajmił jej oschle Snape.

Hermiona z niedowierzaniem pokręciła głową. Wciąż do niej nie docierało, że to się mogło dziać naprawdę.

- Wspaniale! – ponownie zerwała się ze swojego miejsca. – Czy mogę zobaczyć ten kontrakt zaręczynowy? – zapytała spokojnie.

Lucjusz bez sprzeciwu wyjął z kieszeni swojej eleganckiej szaty złożony zwój.

- To kopia, oryginały są już w ministerstwie gotowe do zatwierdzenia – poinformował, popychając papier w jej stronę.

Hermiona szybko złapała pergamin i spróbowała go przedrzeć.

- Jest na nim zaklęcie niezniszczalności. Żeby oszczędzić ci dalszych prób, nie będziesz mogła go również podpalić, zalać, ani porzucić. Zawsze wróci – Lucjusz uśmiechnął się cynicznie.

Hermiona chwyciła zwój mocniej i przycisnęła go do piersi.

- Doskonale wiem co z nim zrobię – wyszeptała. – Wepchnę go twojemu synowi do gardła tak głęboko, że zaraz to wszystko odwoła…

- Bądź moim gościem – Lucjusz zaśmiał się cicho i wskazał jej drzwi.

Hermiona poczuła przypływ nowej energii, biegnąc do wyjścia i szarpiąc za klamkę. Gnała przez zamek, zdeterminowana do tego, by osiągnąć swój cel. Nie pozwoli mu wykorzystać jej w jakimkolwiek celu lub misji, która popchnęła go do tego, by zgodzić się na ten chory, bezsensowny kontrakt.

💍💍💍

                Za nic w świecie nie potrafiła określić, jakie uczucia w niej teraz dominowały. Wściekłość, panika, gorycz i niezrozumienie. Wszystko. Choć była pewna, że to nie jest fizycznie możliwe.  Pomysł, by udławić Draco Malfoya tym śmiesznym kontraktem zaręczynowym, wydawał jej się teraz dziwnie doskonały. Jak on śmiał wplątywać ją w takie bagno, sądząc że grzecznie się na to wszystko zgodzi? Czy nie wiedział, że z nią się nie pogrywa w ten sposób? Skończony palant!

Hermiona doskonale wiedziała, gdzie go dziś znajdzie. Podwójne eliksiry były pierwszymi zajęciami dzisiejszego dnia, a jako że Malfoy był w grupie zaawansowanej na lekcjach Slughorna, to mieli te zajęcia razem. Chciała tylko jednego – usłyszeć od niego, że namówi ojca, by odwołał tą żałosną farsę z zaręczynami i zgodą na nie, jej fałszywego wuja.

Biegła, a jej dzikie loki powiewały za nią, podobnie jak czarne szaty. W dłoni tak mocno ściskała pergamin, że pobielały jej od tego kłykcie. Dyszała z wściekłości, a jej gardło nadal było zaciśnięte. Widząc otwarte drzwi sali eliksirów, nie zatrzymała się nawet na sekundę, gwałtownie wpadając do środka. Kilku siedzących najbliżej Krukonów, aż podskoczyło widząc jej wręcz namacalną furię. Draco stał w towarzystwie Notta i Zabiniego przy swoim zwykłym stanowisku, i właśnie wyciągał ze swojej torby podręcznik, śmiejąc się z czegoś, co powiedzieli jego koledzy.
Aż sapnęła z oburzenia. Już ona mu się zaraz pośmieje!

 

- Ty! – wrzasnęła podbiegając do niego. Odczuła drobną satysfakcję, widząc, jak uśmiech od razu zamarł na jego ustach.

- Granger…

- Ty pieprzony, skończony dupku! Mam ochotę cię teraz zabić! – wykrzyczała, nie zwracając uwagi na to, że wszyscy dokoła nich dosłownie zamarli w miejscu.

- Uspokój się… – powiedział cicho.

- Co?! Jak śmiesz mnie uspokajać po czymś takim?! – Hermiona potrząsnęła głową z niedowierzaniem, gotowa na to, by udusić go gołymi rękoma.

- Możesz…

- Zamknij się, ty wstrętny gadzie! – Hermiona z całej siły cisnęła w niego pogniecionym zwojem, irytując się, że refleks szukającego pozwolił mu go złapać, zanim pacnął go w tą dumną, bladą twarz.

- Co to… - chciał wtrącić pytanie Nott.

- Masz to odwołać! Słyszysz?! I to natychmiast! – zażądała, zaciskając pięści w akcie desperacji, by nie ulec pragnieniu i sięgnąć teraz po różdżkę, tylko po to, by go ostro przekląć.

Malfoy spokojnie odłożył zwój na blat swojego stołu, po czym uniósł głowę i spojrzał jej prosto w oczy.

- Nie.

- Myślisz, że to była prośba? – Hermiona zaśmiała się histerycznie. – Żądam tego od ciebie, rozumiesz?! Masz to zrobić! W tej chwili masz to odwołać albo przysięgam, że gorzko pożałujesz! 

- Niczego nie odwołam – oznajmił bez chwili zawahania.

W odruchu desperacji Hermiona złapała za stojącą na stole pustą fiolkę i z całej siły cisnęła nią w niego. Blondyn ledwo zdołał unieść przedramię, by na czas się przed tym osłonić. Kilka osób złapało się za usta w kompletnym szoku.

- Za co ty mnie tak nienawidzisz, co?! Powiedz! Dlaczego chcesz zniszczyć mi życie Malfoy?! Mało ci gnębienia mnie przez całe lata?  Czego ty ode mnie jeszcze chcesz? Czy to przez moje pochodzenie? Przecież wiesz, że nie miałam na nie żadnego wpływu! Niczego ci nie zrobiłam! Zawsze schodziłam ci z drogi i w ciszy znosiłam twoje wyzwiska, a ty… Ty przeklęty, podstępny… Dlaczego nie możesz zostawić mnie w spokoju?! – Nieproszone łzy strumieniem wydostały się na jej rozgrzaną twarz, gdy w akcie desperacji sięgnęła po nóż do siekania, by i nim móc w niego rzucić.

- Hermiona! – Ernie Macmillan i Padma Patil podbiegli do niej łapiąc ją za ramiona i powstrzymując przed prawdziwym zranieniem Malfoya.

- Odwołaj to… - chciała krzyknąć, ale zabrzmiało to bardziej jak zduszony, płaczliwy jęk, a nóż wysunął się z jej palców i głucho uderzył o kamienną podłogę.

- Nie zrobię tego – Malfoy otrzepał szatę z resztek szkła i wyprostował się, patrząc na nią zupełnie bez żadnych emocji. 

Chciała na niego dalej krzyczeć, ale zamiast tego rozszlochała się na dobre. Co ona miała teraz zrobić? Co mu jeszcze powiedzieć? Jak go przekonać?

- Już dobrze, panno Granger… – Hermiona nie wiedziała skąd nagle tuż za nią znalazła się profesor McGonagall, która zręcznie przejęła ją z uścisku Padmy.

- On nie może… - Ciałem Hermiony wstrząsały spazmy od szlochu i urwanego oddechu.

- Spokojnie dziewczyno… Chodźmy do mojego gabinetu, musisz się teraz trochę uspokoić – McGonagall rzuciła Malfoyowi wrogie spojrzenie, po czym powoli poprowadziła ją w stronę wyjścia, w asyście podtrzymującego ją z drugiej strony Erniego.

Gdy wychodzili za próg, Hermiona usłyszała głos Zabiniego:

- Stary, powiesz nam o co jej chodziło?

- Później Blaise – odpowiedział cicho Malfoy, a Hermiona gdzieś na krańcach swojej świadomości, była przekonana o tym, że blondyn znów odprowadzał ją wzrokiem.

💍💍💍

Cześć! 😊

Doprawdy czułam całą sobą, że nie mogę Was zostawić bez publikacji kolejnego rozdziału "Przyrzeczonej" w tym tygodniu, a Neska zgodziła się ze mną i szybciutko zabetowała rozdział, tak by mógł się pojawić już dziś. 

Uznałam, że z wylotem z harmonogramu ROS pogodzicie się najłatwiej, bo tam nie ma niczego odkrywczego. Zapewniam jednak, że opowiadanie nie jest porzucone i na pewno pojawi się w swoim czasie jego kontynuacja 😋

Od jutra Zapraszam Serdecznie na MARATON SFERY. Jak zapowiadałam - publikacje będą się odbywały dzień po dniu, aż do piątku 😍. Więcej na temat tego mini-dramione będziecie mogli się dowiedzieć zaraz po północy, bowiem wtedy pojawi się notka z informacjami wstępnymi. 

W razie pytań - zawsze jestem dostępna pod adresem mailowym: venetiia.noks@gmail.com oraz  fb i wattpadzie pod pseudonimem Venetiia Noks.

Do poczytania wkrótce! 😁

Buziaki! 

V.

PS. Ewentualne spoilery, jak zawsze trzyma pod kluczem Neska 😆