85. Teraz nie mów... czas na nową drogę!

Dedykacja: Dla Igi - w podziękowaniu za chęć pomocy, pomimo trudności 💖 😘

PS. Przeprasza za opóźnienie o cały jeden dzień 😅

💞💞💞

                       Patrzyła mu w oczy, próbując zdobyć się na odwagę i coś powiedzieć. Miała mu naprawdę wiele do powiedzenia, ale nie miała pojęcia jak zacząć. Blaise uśmiechał się do niej delikatnie, prawie zachęcająco, sam jednak nie uronił jeszcze ani słowa.

- No na litość Godryka! – zdenerwowała się na samą siebie. – Chciałabym ci tyle powiedzieć! Tyle ci wygarnąć i o tyle cię zapytać… - w jej oczach błysnęły łzy.

- Po to tu jestem. Powiem ci wszystko, co chcesz wiedzieć, obiecuję – odpowiedział spokojnie.

- Czy żałowałeś, że się wtedy poddałeś? Choć jeden raz? – zapytała, czując jak zaciska jej się gardło.

- Każdego dnia. Nieustannie – odpowiedział, patrząc jej prosto w oczy.

- Więc dlaczego nic nie zrobiłeś? – szepnęła z bólem.

- Bo myślałem, że jesteś szczęśliwa.

Ginny z niedowierzaniem pokręciła głową. Od dnia swojego ślubu, nie przeżyła nawet jednego dnia, który mogłaby określić jako w pełni szczęśliwy.

- Nie byłam.

- Nie wiedziałem tego. Gdybym wiedział… Nie dopuściłbym do twojego ślubu, przysięgam! – przyznał szczerze.

Ginny przełknęła łzy i położyła mu dłoń na ramieniu.

- Wczoraj powiedziałeś, że wtedy byłeś dla mnie tylko opcją – wyszeptała. – Teraz jednak nie chcę byś dłużej nią był, Blaise.

Zabini przełknął nerwowo.

- Rozumiem… Ale….

- Nie chcę się wahać i nie chcę już czekać – Ginny uśmiechnęła się słabo, po czym zbliżyła się do niego.

- Ruda… Ja…

- Spróbujmy Blaise. Wyrzućmy przeszłość i spróbujmy zacząć wszystko od dziś. Jeśli tylko tego chcesz – dodała.

- Salazarze, skarbie! Nie masz pojęcia, jak bardzo! – Blaise posłał jej cudowny uśmiech i pochylił się, chcąc skraść jej namiętny pocałunek.

Ponure chrząknięcie za ich plecami, sprawiło, że odsunęli się od siebie. Ginny odwróciła się przez ramię i na chwilę zamarła, dopiero przyswajając to, co tak właściwie widziała.

- A tobie co się stało? – spytała, nie kryjąc szoku.

- Cześć Ogniku – Harry uśmiechnął się krzywo, poprawiając się nieco na wózku inwalidzkim, na którym siedział.

- Zabini – Samuelson wyciągnął dłoń do drugiego prawnika.

- Witaj. Widzę, że wszelkie pomysły ci się skończyły, skoro chcecie grać w opcję porzuconego kaleki? – Blaise skrzywił się pod nosem, patrząc z pogardą na wystylizowanego na zmizerniałego Wybrańca.

- To nie gra, Zabini. Pan Potter jest naprawdę bardzo poważnie chory – westchnął ciężko prawnik.

- Chyba na brak mózgu! – warknęła Ginny, zaciskając pięści w złości.

- To naprawdę poważna choroba – Harry zrobił zrozpaczoną minę.

- Mam nadzieję, że śmiertelna! – warknęła na niego prawie była żona.

- Ginny! Jak możesz w ogóle tak mówić?! – usłyszała za sobą oburzony głos.

Odwróciła się na pięcie i stanęła oko w oko ze swoją wyraźnie zdenerwowaną matką.

- Mamo! Tato! A co wy tu robicie? – Ginny z niedowierzaniem patrzyła na wyraźnie napięte twarze swoich rodziców.

- Państwo Weasley są świadkami pana Pottera – oznajmił Samuelson.

- Świadkami? – zdziwił się Blaise. – Potter podpisał zgodę na rozwód. Nie potrzeba nam świadków, do załatwienia formalności.

- Od tego czasu nastąpiły nowe okoliczności. Pan Potter jest bardzo chory i wymaga opieki. A pani Weasley ślubowała, że nie opuści go w chorobie, aż do śmierci – prawnik uśmiechnął się cynicznie do Ginny.

- Czy ty naprawdę nie masz już żadnej godności? – syknęła Ruda, patrząc z nienawiścią na swojego jeszcze obecnego męża. – Czy nie dość narobiłeś nam problemów? Nie dość straciłeś przy tym ze swojego życia? Czego ty jeszcze chcesz Harry? Nie wrócę do ciebie, nawet gdybyś leżał umierający na progu mojego domu. Skończyłam z tobą!

- Ginny… Jak możesz być taka okrutna? – zapytała ją płaczliwie matka. – Przecież kochałaś go kiedyś bezgranicznie!

Ginny wyprostowała się i hardo spojrzała Molly w oczy.

- A jak mocno ty mnie kochałaś, skoro pozwoliłaś mu prawie mnie zabić, gdy rzucił na mnie zaklęcie zapomnienia i napoił mnie amortencją?

Na chwilę zapadła głucha cisza.

- Co to za bzdury?! – zaperzył się Harry.

- Mamy świadków, którzy potwierdzą, że to zrobiłeś jeśli zajdzie taka potrzeba Potter. Ostrzegaliśmy cię z Hermioną, że w końcu powiemy o tym Ginny i tak właśnie zrobiliśmy – wyznał warkliwie Blaise.

- Daj mi rozwód i to dziś, albo przysięgam, że wywlokę wszystkie te sprawy na światło dzienne na łamach prasy i dosłownie wszędzie, gdzie tylko będę mogła – obiecała Ginny ze łzami w oczach. – Pozwól mi odejść i nigdy więcej cię nie oglądać! Zabrałeś mi kilka lat życia i moją szansę na szczęście. Nigdy ci tego nie wybaczę!

- Ja… - Harry westchnął ciężko. – Zgoda, dam ci rozwód… Jeśli cofniesz pozew o podział majątku. Nie mam teraz pracy i nie mogę oddać ci połowy…

Ginny parsknęła szyderczo.

- To dlatego tak walczyłeś, żebym z tobą została? Wszystko z powodu pieniędzy? – zapytała zimno.

- Nie. Kocham cię! Marzę o tym, byś do mnie wróciła… Ale jeśli naprawdę nie chcesz… - jąkał się Harry.

- Weź wszystko – Ginny otworzyła swoją torebkę, z której wyjęła pudełeczko i rzuciła je obcesowo na kolana Pottera. – Wolę być głodna i bezdomna, niż choć przez jeszcze jeden dzień być twoją żoną.

Harry zajrzał do pudełeczka, w którym była jej obrączka i pierścionek zaręczynowy.

- Samuelson, wnieś o przekazanie całości majątku Potterowi, a my to poprzemy na rozprawie – odezwał się Zabini.

- Ginny, apeluję do ciebie! – wtrąciła Molly. – Jeśli to zrobisz, nie będzie odwrotu! Stracisz wszystko!

- Od dawna nie ma odwrotu mamo – Ginny hardo popatrzyła jej w oczy. – A ty, jeśli jeszcze kiedyś chcesz, bym przekroczyła próg twojego domu, a w przyszłości chciałabyś mieć możliwość poznania moich dzieci, to się w końcu opamiętaj. Harry Potter, którego tak bronisz, już dawno nie istnieje. Ten człowiek, który siedzi na tym wózku, udając chorobę, to wyrachowana szuja, której zależy tylko i wyłącznie na sławie i pieniądzach, a nie na mnie.

- Ale… - Molly poczerwieniała niczym dorodny pomidor.

- Nie ma ale. Jak sama słyszałaś, za pieniądze on zgodzi się dać mi rozwód. Sprawa jest przesądzona – Ginny przełknęła łzy i uśmiechnęła się blado, wyraźnie czując ulgę, że mimo wszystko dziś wyjdzie z tego budynku jako wolna kobieta.

Molly zacisnęła ciasno usta i nic nie powiedziała, patrząc na córkę z wyraźnym bólem i chyba wciąż niedowierzaniem.

- Rozprawa rozwodowa Potter/Potter – rozległ się donośny głos. – Strony w obecności swoich przedstawicieli prawnych proszone są na salę.

- Co robimy? – Samuelson spojrzał pytająco na Pottera.

- Miejmy to za sobą – Harry podniósł się z wózka i na własnych nogach wmaszerował do sali.

- Gotowa? – Blaise uśmiechnął się ciepło do Ginny.

- Nawet nie masz pojęcia jak bardzo! – odpowiedziała biorąc głęboki oddech.

- Ginny! – Hermiona podbiegła do przyjaciółki i rzuciła jej się na szyję. – O mało byśmy nie zdążyli. Chciałam ci jeszcze życzyć powodzenia!

- Dzięki Herm. Cieszę się, że to już…

- Czekamy, aż wyjdziesz z tej sali z powrotem jako panna Weasley, piękna, niezależna singielka – zaśmiała się Luna, dołączając do uścisku.

- Panna Weasley tak, ale nie singielka. Za to w nowym związku z przyszłością – Ginny spojrzała na Zabiniego, który uśmiechnął się do niej nie kryjąc dumy.

- Roznieś go tam Diable! – Draco klepnął przyjaciela w ramię.

- To najważniejsza sprawa w twoim życiu Zabb. Nie tylko możesz wygrać w niej zawodowo, ale i wiele uzyskać prywatnie – wspominał mu Theodore.  

- Dziękuję wam wszystkim za to, że tu jesteście – Ginny szybko otarła łzę wzruszenia.

- Czas na nas – Blaise gestem wskazał jej wejście do sali.

- Będziemy tu przez cały czas! – zapewniła ich rozemocjonowana Hermiona.

Ginny dumnie uniosła głowę i weszła do środka. Widać, że była zdeterminowana, by po wyjściu z tej rozprawy zacząć wszystko od nowa.  

- Będzie dobrze – wyszeptał Draco, całując Hermionę w skroń i przyciągając do siebie.

- Wiem – odpowiedziała z uśmiechem. I tak właśnie czuła. Wszystko musiało zacząć się im wreszcie układać. Najwyższy czas.

 

💞💞💞

- Uwielbiam tego szampana! – zaśmiała się Ginny, gdy bąbelki spłynęły do kieliszka.

- To prawda, że jest pyszny. Smokowaty od zawsze wie co dobre! – stwierdziła Pansy, podstawiając swój kieliszek po dolewkę, którą hojnie częstował Draco.

- To najwspanialszy dzień mojego życia. O milion razy lepszy niż ślub! – emocjonowała się Ginny.

- Zwłaszcza, że ślub był raczej porażką – zarechotał Ron, popijając swoją whisky.

- Oby wasz był lepszy! – Ginny mrugnęła porozumiewawczo do Pansy, która od razu zakrztusiła się szampanem.

- Ale my nie…!

- Teraz tak mówicie.  Wiem, że dopiero co próbujecie, ale i tak bardzo się cieszę. Moje dotychczasowe dwie szwagierki są niesamowicie irytujące, niełatwo będzie ci je przebić!  – Ginny przyjaźnie szturchnęła Pansy w ramię.

Parkinson przewróciła oczami, ale mimo wszystko roześmiała się pod nosem.

- A gdzie nasza druga nowa para? – zapytał Blaise, dolewając whisky sobie i Ronowi.

- Odstawiają dzieciaki do domu rodziców Theodora – odpowiedział mu Draco.

- Patrzcie kto przyszedł! – Hermiona rozpromieniona wprowadziła do ogrodu Astorię i Nevilla, którzy szli tuż za nią, trzymając się za ręce.

- Cześć wam! – przywitała się z uśmiechem Greengrass.

- Cześć wszystkim! Musieliśmy wpaść tu opić tak ważne wydarzenie – zaśmiał się Neville, podchodząc by pogratulować Ginny.

- Rozwód powinien być smutną okazją, ale ja jestem dziś tak szczęśliwa, że chcę tylko śpiewać i świętować! – zawołała Ruda, wpadając ze śmiechem w ramiona przyjaciela.

- Usiądźmy wygodnie – zaproponowała Hermiona, wskazując na nakryty stół, stojący pod białym namiotem.

- Malfoyowie wiedzą, jak przygotować przyjęcie na każdą okazję, nawet na rozwód – zauważyła z przekorą Pansy.

- Cóż… Najbardziej cieszą nas śluby. Możemy zorganizować wam po jednym w naszym ogrodzie – zaproponowała z rozbawieniem Hermiona, mrugając do dziewczyn, które od razu się uroczo spłoniły.

- Theo i Luna już wracają – zauważył Blaise, patrząc na parę wychodzącą razem z domu. Oni również trzymali się za ręce.

- A to nowość… – zauważyła Pansy.

- Tak, ale wszyscy bardzo się z tego cieszymy – oznajmiła dobitnie Hermiona. Wiedziała, że Pansy dość blisko przyjaźniła się z Tammy i miała nadzieję, że z tego powodu nie będzie niemiła dla Luny.

- Od zawsze wiedziałam, że Nott chciał kogoś innego, niż Tamm. Zresztą ona też była sercem gdzie indziej. Dobrze się stało, że sobie odpuścili – Parkinson zgrabnie opadła na krzesło, które Ron zdążył dla niej wysunąć.

- Zobacz, ile wokół nas miłości – wyszeptała Hermiona, podchodząc do Draco, który również czekał, by pomóc jej zająć miejsce.

- To wszystko nasza sprawka. My to zapoczątkowaliśmy – Draco uśmiechnął się do niej filuternie.

- W sumie można by tak o tym pomyśleć – Hermiona cmoknęła męża w policzek i wreszcie usiadła.

💞💞💞

Gdy wszyscy zdążyli się już przywitać i wymienić kilka uprzejmości, a nowa porcja drinków i przekąsek pojawiła się na stole, cała grupa pogrążyła się w przyjemniej rozmowie o planach na końcówkę sezonu wakacyjnego oraz zbliżających się urodzinach Hermiony.

- Nasz dom w Australii będzie do odbioru jeszcze w tym tygodniu – poinformował Draco. – Pomyśleliśmy sobie, że miło by było urządzić tam urodziny Hermiony. Nic wielkiego, ale oczywiście jeśli wam pasuje, to wszyscy jesteście zaproszeni.

- Mamy wtedy przerwę w sezonie… Co myślisz Parks? – Ron uśmiechnął się do swojej dziewczyny.

- Bosko! Dawno nie byłam w Australii, a jeśli Malfoy płaci za świstokliki, to możecie mnie policzyć! – zawołała z entuzjazmem Pansy.

- Oczywiście, że zorganizujemy też transport, nie musisz się o to martwić. Nikt nie każe ci tam przylecieć na twojej miotle! – Draco uśmiechnął się sarkastycznie do przyjaciółki.

- Mam kilka dni zaległego urlopu, który mogę wykorzystać – odezwał się Neville.

- To fajnie się składa, bo ja też – Astoria cmoknęła go w policzek, uśmiechając się z zadowoleniem.

- To wspaniale! Tak się cieszę, że przyjedziecie! – Hermiona była naprawdę zachwycona, że przyjaciele chcieli specjalnie dla niej na dostać się na drugi koniec świata, by mogli razem świętować jej urodziny.

- A nas nie zapytasz, czy będziemy? – Ginny posłała Hermionie oburzone spojrzenie.

- Wy nie macie żadnego wyboru – Hermiona pokazała jej język. – Draco da wolne Theo i Zabbowi, a ja tobie. Luna sama jest swoją szefową, więc spokojnie może wziąć sobie urlop. Nie wyobrażam sobie, żeby was tam nie było.

- W zasadzie racja – zaśmiała się Lovegood. – Ale musimy pomyśleć co z dziećmi…

Theodore uśmiechnął się ciepło do blondynki.

- Moi rodzice już wiedzą i zgodzili się znów z nimi zostać, pod warunkiem, że odbierzemy im z Australii kolekcję złotej biżuterii, którą mama sobie tam zamówiła.

- Żaden problem. Ktoś z firmy się tym zajmie i będzie już to na was czekało – obiecał Draco.

- Czyli wszyscy się tam spotkamy! – Hermiona zaklaskała z entuzjazmem.

- Lepiej nam powiedź, co chciałabyś dostać w prezencie. Wiemy, że twój mężulek może ci kupić dosłownie wszystko, ale też nie chcemy wypaść źle – poprosiła Pansy.

- Najlepszym prezentem będzie to, że tam będziecie – zapewniła gorąco Hermiona.

- Jeśli już jesteśmy przy temacie prezentów, to mamy coś dla ciebie Ginny – Ron sięgnął do kieszeni swojej marynarki i wyjął kopertę.

- Och! Widzieliście! Mój brat mnie kocha! – zawołała z euforią, odbierając prezent.

- Tak w zasadzie, to był pomysł Pansy… – Ron skrzywił się niezręcznie.

- Przyszła szwagierka też mnie kocha! Szczęściara ze mnie – Ginny posłała Pansy soczystego całusa.

Parkinson udała zniesmaczoną i przewróciła oczami, jednak po chwili zachichotała cicho, wyraźnie zadowolona.

- Uuuu! Wow! Czy to naprawdę vouchery na weekend w Paryżu? – Ginny przycisnęła kopertę do serca i zapiszczała z radości.

- Przyda ci się chwila odpoczynku, po tym całym koszmarze z Potterem – skomentowała Pansy.

- To naprawdę super! Bardzo dziękuję! – Ginny wstała i podbiegła uściskać Pansy i Rona.

- Są na dwie osoby, więc możesz zabrać kogo chcesz… Może na przykład Hermionę? – zaproponował szybko Ron. – Auua! Czemu mnie kopiesz? – zapytał z oburzeniem, patrząc z ukosa na Pansy.

- Ona pojedzie tam ze swoim chłopakiem i dobrze o tym wiesz. Nie próbuj jej przekonywać, że powinna zrobić inaczej – poczuła go zdecydowanym tonem.

Ron westchnął ponuro, ale po chwili uśmiechnął się przepraszająco do siostry.

- Wybacz… Musiałem chociaż spróbować.

- Wiem, wybaczam, ale jeśli jeszcze raz będziesz w jakiś sposób sugerował, że jesteś niezadowolony z mojego związku z Zabinim, to wetknę ci twoją własną miotłę głęboko w…

- Wystarczy! – krzyknął Ron. – Zgoda! Nic już nie powiem!

Wszyscy przy stole roześmiali się szczerze, słysząc tę deklarację.

- W zasadzie my też mamy coś dla ciebie Ginny – Hermiona wyjęła swoją różdżkę i przywołała kopertę. – Theodore pomógł nam to szybko załatwić.

- Co to jest? – zapytała Ginny, patrząc pytająco to na przyjaciółkę, to znów na Notta.

- Akt własności dawnego mieszkania Hermiony i księgarni w Hogsmead – wyjawił Theodore.

- Co takiego?! – wykrzyknęła Ruda z niedowierzaniem.

- Pomyśleliśmy razem z Draco, że przyda ci się własne miejsce i trochę niezależności, po tym wszystkim co przeszłaś – Hermiona uśmiechnęła się ciepło do przyjaciółki.

- To nie tak, że cię stąd wyrzucamy! Możesz tu mieszkać, ile zechcesz – wtrącił od razu Draco. – Chodzi tylko o to, że masz teraz dokąd pójść, jeśli poczujesz taką ochotę.

- To za dużo! Nie mogę tego przyjąć – w oczach Ginny błysnęły łzy.

Hermiona wstała i podeszła do przyjaciółki.

- Byłaś moim wsparciem przez całe lata. Tylko tak mogę ci się odwdzięczyć – powiedziała mocno ją obejmując.

- Zapominasz o tym, że ty też przez ten cały czas byłaś wsparciem dla mnie. Nie mogę przyjmować od ciebie tak drogich prezentów…

- To nie podlega dyskusji Weasley! – znów odezwał się Draco. – Dokumenty są już podpisane, a Theo załatwił wszystkie pozostałe formalności. Mieszkanie i księgarnia są twoje, a ty zrób z nimi co zechcesz.

- Dziękuję wam. Jesteście tacy wspaniali! – Ginny mocno wycałowała Hermionę w oba policzki, po czym ruszyła do Draco, by i jego mocno wyściskać.  

- Skoro na rozwód dajecie jej prace i dom, to co dostanie na ślub? – zapytał z rozbawieniem Ron.

- Stary zegar cioci Adromedy. Nienawidzę go i chętnie komuś oddam – Draco został wreszcie uwolniony z uścisku Ginny, po czym opadła na swoje krzesło i uśmiechnął się do Hermiony, która również wróciła już na swoje miejsce.

- Albo któryś z koszmarnych prezentów, jakie dostaliśmy z okazji ślubu. Wszystkie niepotrzebnie zalegają w piwnicy – wspomniała Hermiona.

- Jesteście najgorszą parą na świecie, jeśli idzie o kupowanie prezentów. Wszystko od dawna macie, a jak nie to możecie sobie sami kupić. Dwa tygodnie myślałam, co wam dać – narzekała Astoria.

- Wasze prezenty były wspaniałe – zapewniła ich od razu Hermiona, bojąc się, że niechcący uraziła przyjaciół.  

- Uznajmy, że tak właśnie było i nie wnikajmy w to głębiej – zaproponowała Luna, śmiejąc się wesoło.

- Jakie macie plany na ostatni weekend wakacji? – zapytał Draco, dolewając wszystkim whisky, w czasie, gdy Blaise sięgnął by uzupełnić szampana.

- Zapowiada się, że Paryż! – zawołała Ginny, wznosząc toast.

- Jeśli wszystko pójdzie dobrze, to będzie to Wenecja – Zabini uśmiechnął się do Ginny.

- Serio? – Ginny zrobiła wielkie oczy.

- Wiesz, że jestem półkrwi Włochem. Musisz tam pojechać ze mną pojechać.

- Fantastycznie! – zawołała Gin.

- Moja siostra podróżniczka – zaśmiał się Ron.

- A ty, co planujesz robić? – Ginny spojrzała na brata.

- Jedziemy do Walii odwiedzić moich znajomych – odpowiedziała za niego Pansy.

- Uuu Parks! Wspólna wizyta z chłopakiem? Czy świat jest na to gotowy? – zaśmiał się Zabb.

- Spadaj Diable! – Pansy pokazała mu język.

- Neville, a ty jakie masz plany? – zagadnęła Hermiona.

- Wystawa kwiatowa w Magic Hampton Court Palace. Zapewniłem Astorię, że to będą niezapomniane wrażenia – Neville uśmiechnął się uroczo do brunetki.

- Brzmi bardzo obiecująco – Astoria odwzajemniła jego uśmiech.

- A wy? – Blaise spojrzał na Theodora i Lunę.

- Będziemy malować – oświadczył ze śmiechem Theo.

- Malować ściany, czy ty będziesz coś malował Nott? – zainteresował się Draco.

- Ja będę malował na ścianie – uściślił Theodore.

- Theo zgodził się narysować scenę z bajki na ścianie w jednej z nowych klas w przedszkolu – wyjaśniła za niego Luna.

- Och! Zdecydowanie będę musiała wpaść to zobaczyć! – zapewniła Hermiona.

- Jeszcze nie wiadomo, jak to wyjdzie – Theo nieco się zawstydził.

- Na pewno będzie świetne. Pamiętam twój cudowny obraz Hogwartu. Zawsze próbowałam go od ciebie odkupić i nigdy się na to nie zgodziłeś – narzekała Pansy.

- Prawda, że jest przepiękny? Wisi teraz w moim biurze! – Luna nie kryła swojej radości.

- Wiedziałam, że trzeba być na specjalnych prawach, by dostać od ciebie obraz. To się nazywa dobry przyjaciel… – Pansy skrzywiła się w jego stronę.

- Nie narzekaj. Prowadziłem za darmo cztery twoje rozprawy o zbyt brutalne faule na boisku! – przypomniał jej Theodore.

- Cztery? Amatorze! Ja skończyłem liczyć gdzieś przy jedenastej. Parks to umie przyłożyć nawet lepiej niż pałkarze w tłuczki – zarechotał Blaise.

- To ile ty miałaś takich spraw? – Ron zrobił wielkie oczy w stronę swojej dziewczyny.

- Te co oni wymienili i jeszcze kilka, które prowadził Goldstein – Pansy błysnęła zębami w zadowoleniu.

- A ty i Draco, co planujecie na ostatni weekend? – zapytał Neville, zwracając się do Hermiony.

Już otworzyła usta, by powiedzieć, że akurat jako jedyni nic nie zaplanowali, gdy Draco odezwał się jako pierwszy.

- Niestety nie mogę głośno tego powiedzieć, bo to będzie niespodzianka – Draco uśmiechnął się delikatnie i uścisnął dłoń żony.

- Serio? Przecież wiesz…

- Tak, wiem, że nie znosisz niespodzianek. Tę jednak będziesz musiała jakoś przetrwać – Malfoy mrugnął do niej zadziornie.

- Napijmy się wszyscy za udany koniec wakacji! – zaproponowała Astoria, unosząc swój kieliszek.

- I za nową drogę życia – dodał Blaise, patrząc z uwielbieniem na Ginny.

Ruda odwzajemniła jego spojrzenie, po czym obydwoje stuknęli się kieliszkami. Od teraz wszystko miało się im poukładać.

 

💞💞💞

Stała na balkonie i obserwowała jak słońce powoli zachodzi za horyzont. To był przyjemny dzień, choć poranne spotkanie z Georgem na jakiś czas wytrąciło ją z równowagi. Cieszyła się jednak ze szczęścia Ginny. Chwilę wcześniej widziała, jak przyjaciółka wybrała się na spacer w głąb parku, trzymając za rękę Zabiniego. Z całego serca życzyła im szczęścia… Zwłaszcza, że rozprawa rozwodowa Blaisea miała się odbyć już jutro rano.

- Nie marzniesz? – Draco stanął tuż za nią i objął ją swoimi ramionami.

- Nie, jest w porządku – odpowiedziała, opierając się o niego i czule gładząc jego dłonie.

- Dużo się dziś uśmiechałaś. Lubię widzieć cię w takim wydaniu – przyznał, całując ją lekko za uchem.

- Bo było dziś naprawdę dużo powodów do radości. Nie tylko ze względu na rozwód Ginny, ale też za sprawą Luny i Theo, oraz pozostałych. Wszyscy są tacy szczęśliwi w swoich nowych związkach. Nawet Ron i Pansy przestali walczyć z tym, co do siebie czują – Hermiona uśmiechnęła się sama do siebie. To naprawdę było wspaniałe, że wszystko zdawało się iść w dobrym kierunku.

- Mimo to, wyraźnie czułem, że coś cię też trochę dręczy mój promyczku – wyszeptał, odwracając ją twarzą do siebie i patrząc jej w oczy.

- Nie… To nie tak…

- To spotkanie z Weasleyem to spowodowało prawda?

- Owszem – przyznała niechętnie.

- W porządku. To na pewno nie było nic miłego, gdy dowiedziałaś się, że bierze ślub z kobietą, z którą cię zdradzał… - Draco skrzywił się z niesmakiem.

- To akurat mnie cieszy – Hermiona zachichotała, oplatając szyję męża swoimi ramionami. – Zasługuje na to, by ta harpia jak najmocniej zatruła mu życie!

Draco również parsknął śmiechem. Obydwoje dobrze wiedzieli, że George wcale nie planował na poważnie wiązać się z Mariettą. Robił to, bo tak go wychowano – musiał wziąć odpowiedzialność za swoje czyny.

- Czyli chodzi o to, że będą mieli dziecko? – domyślił się blondyn.

- Tak. Poczułam się o to zazdrosna. Ten szczur i ta wywłoka okłamywali mnie i zwodzili, a los w zamian dał im coś tak niesamowitego. Dziecko… To nie tak, że źle im życzę. Absolutnie nie! Mam nadzieję, że George i Marietta odnajdą się w rodzicielstwie. Po prostu znów przypomniałam sobie, że też mogłam to mieć, ale… - w jej oczach mimowolnie błysnęły łzy.

Draco przytulił ją mocniej do siebie i pogładził jej włosy.

- Wiem co przeżywasz skarbie – wyszeptał jej do ucha. – I mam pomysł jak temu zaradzić.

- Co? – Hermiona ze zdziwieniem oderwała się od niego.

- Chodź – Draco złapał ją za dłoń i ku jej zdziwieniu poprowadził ją prosto do łazienki.

Stanęli razem przy dużej szafce z lustrem, za którym trzymali wszelkie środki lecznicze, eliksiry i maści.

- Draco… - zaczęła mówić, w czasie, gdy jej mąż wyjął z szafki jej kosmetyczkę w kwiaty.

- Wylej go. Jeśli czujesz się gotowa, to wylej eliksir, a później od razu zabierzmy się do dzieła – Draco uśmiechnął się do niej łobuzersko, po czym otworzył kosmetyczkę i wskazał jej rzędy fiolek wypełnionych jasnoniebieską substancją.

- Chcesz żebym przestała stosować eliksir antykoncepcyjny? – upewniła się.

- Jeśli czujesz, że jesteś gotowa na to, by nasza rodzina się powiększyła, to tak – oznajmił pewnie.

- Ja… - Hermiona spojrzała na fiolki i poczuła, jak mocno zabiło jej serce. Naprawdę? Czy on mówił poważnie?

- Mamy stabilną sytuację życiową i finansową, duży dom i mnóstwo ludzi, którzy nam pomogą. I całe lata, by nacieszyć się sobą, co w większym gronie może być tylko jeszcze lepsze – przekonywał.

- A ty czujesz się gotowy? – spytała, patrząc mu prosto w oczy.

- Hermiono… - Draco położył dłoń na jej policzku. – Byłem gotowy już sześć lat temu. Nie zaszłabyś wtedy w ciążę, gdybym nie był i tego nie chciał. Wiesz dobrze, jak działa ta magia.

- Godryku! Ty mówisz poważnie! – zawołała cała rozemocjonowana.

- Przez cały czas – Draco roześmiał się z jej zszokowanej miny.

Hermiona jeszcze raz spojrzała na fiolki, po czym sięgnęła po jedną.

- Zróbmy to! Jestem gotowa! – Odkorkowała flakonik, po czym z napięciem patrzyła, jak eliksir spływa do umywalki.

- Pomogę ci szybko się z tym uporać, a zaraz później… - Draco złapał za kolejną fiolkę.

- Później się tym zajmiemy! – Hermiona zrzuciła kosmetyczkę na ziemię, po czym szybko wskoczyła na blat i złapała go mocno za koszulę, przyciągając gwałtownie do siebie.

Po chwili całowali się żarliwie, spijając ze swoich ust wyznania miłości i wzajemne zapewnienia, że postarają się być jak najlepszymi rodzicami. To było szybkie, bardzo intensywne i jednym słowem doskonałe.

Hermiona oparła się o lustro, szarpiąc go za włosy, gdy namiętnie ssał jej sutki, jednocześnie wyswobadzając ją z majtek i spódnicy.

Obydwoje już planowali, że będzie potrzeba wielu prób, by zwiększyć szansę na szybkie zajście w ciążę. Żadne z nich nie miało zamiaru na to narzekać...

Gdy Draco wszedł w nią mocno, a ona wbiła paznokcie w jego barki, spojrzeli sobie w oczy i w tej chwili zrozumieli, że to ich połączenie jest na swój sposób inne. Od tej chwili coś się wyraźnie zmieniało. Całe ich życie od teraz miało pójść w nowym kierunku. Kolejna nowa droga.

Najwspanialsza z dotychczas przez nich wybranych. 

💞💞💞

Hej! 

Przepraszam Was bardzo za opóźnienie - znów złośliwość losu dała o sobie znać, ale na szczęście udało mi się skończyć rozdział. 

Ogłaszam co następuje: jutro (piątek 30.04) nie będzie kolejnego rozdziału ROS, ale za to pojawi się IV rozdział opowiadania "Przyrzeczona". 

W sobotę opublikowany zostanie prolog opowiadania "Sfera" - krótka notka o tej historii pojawi się rano, a sam prolog popołudniu lub wieczorem.

Od niedzieli dzień po dniu będą publikowane kolejne rozdziały "Sfery", aż do epilogu, który pojawi się w piątek 😎.

W razie pytań: venetiia.noks@gmail.com

Pozdrawiam! 

Venetiia