80. Teraz nie mów... czas wyjść z problemów!

Dedykacja: Dla Igi w podziękowaniu za wielokrotną pomoc 💕😘

💞💞💞

                Plac zabaw był pełen rozwrzeszczanych dzieciaków, gotowych na świetną zabawę. Luna z uśmiechem patrzyła na to, jak Tilly szybko włączyła się w zabawę w berka z grupą małych mugoli, mniej – więcej w jej wieku. Mały Theo w tym czasie poprosił o wiaderko i łopatkę, które Luna przywołała ze swojej magicznie powiększonej torebki (prezent od zawsze praktycznej Hermiony), dziękując sobie w duchu, że zawsze nosiła ze sobą mnóstwo rzeczy, które mogą przydać się jej podopiecznym. Ona i Theodore usiedli na ławce w cieniu z delikatnymi uśmiechami wypominając sobie, kto mocniej ubrudził się lodami.

- Masz plamę na krawacie – wytknęła mu ze złośliwym uśmieszkiem.

- A ty posypkę we włosach – odciął się, wskazując na blond pasmo jej włosów.

- Wyglądamy, jakbyśmy bili się tymi lodami, a nie je jedli – zachichotała.

- Uroki jedzenia przy stole z tymi małymi potworami – Theodore z czułością patrzył, jak jego pociechy świetnie się dziś bawią.

- Są cudowni… Zazdroszczę ci, że je masz – Luna westchnęła tęsknie.

Theodore spojrzał na nią kątem oka, odczuwając dziwne podejrzenie, że Luna Lovegood, jest totalnie zakochana w dwójce jego dzieciaków.

- Skąd wziął się pomysł, by prowadzić magiczne przedszkole? – zapytał ją, ciesząc się, że rozmawia im się dość swobodnie.

Luna spojrzała na niego i przełknęła.

- Uwielbiam dzieciaki. Są takie ciekawe świata, pełne kreatywności i nieskrępowanej radości. Dawna redakcja mojego ojca mieściła się w tym budynku. Gdy zmarł, stwierdziłam, że nie chcę dalej prowadzić gazety. Usiadłam z Ginny i Hermioną i zaczęłyśmy planować, co mogłabym tam stworzyć… Przedszkole było strzałem w dziesiątkę. Nie sądziłam, że po ledwo kilku latach, ludzie będą napadać na mnie na ulicy, z prośbą o miejsca u mnie – Luna uśmiechnęła się pod nosem.

- Naprawdę, aż tak? – roześmiał się Theodore, szczerze zafascynowany jej opowieścią.

- Okazało się, że nagle każdy zna kogoś kto chce zapisać do nas swoje dziecko. Ludzie nawet zaczepiali Ginny i Hermionę w ich księgarni, z pytaniem czy mogą im to załatwić.

- Cóż, widać wyrobiłaś sobie dobrą markę.

- Chyba tak – Luna wzruszyła ramionami. – Wkrótce otwieramy dodatkową grupę, dlatego próbowałam wygrać z tobą, by zaciągnąć się do malowania klasy – wspomniała z rozbawieniem.

- Nigdy nie machałem pędzlem po ścianach, więc nie wiem jakby to wyszło – przyznał szczerze.

- Teraz, gdy wiem, że masz talent plastyczny, nie mogłabym ci kazać malować ścian – Luna uśmiechnęła się do niego. – Ale marzą mi się rysunki kilka scen z bajek dla dzieci…

Theodore uśmiechnął się do niej.

- Możemy o tym porozmawiać, w któryś weekend.

- Serio? Zaproponowałabym, że ci zapłacę, ale podejrzewam, że nie stać mnie na stawki jakie płaci Malfoy – zachichotała. – Ale mogę oddać jakąś przysługę! Zająć się dziećmi albo przyjąć do przedszkola dzieci jakiś twoich znajomych…

- Jestem pewien, że coś wymyślę – Theo mrugnął do niej, a Luna uśmiechnęła się promiennie w odpowiedzi.

- W tę sobotę jest otwarcie księgarni Hermiony, więc może w kolejną? – zapytała.

- Jasne, nie widzę problemu – zapewnił ją. – Potrzebuję kolejnej filiżanki kawy – wskazał jej wózek z napojami w drugiej części parku. – Coś dla ciebie?

- Mrożona herbata, jeśli możesz – Luna sięgnęła do torebki po portfel.

- Nawet nie mnie denerwuj, kobieto! – skarcił ją Theo, wstając. – Zerkniesz na dzieci?

- Nie musisz pytać – Luna posłała mu lekko oburzone spojrzenie.

W odpowiedzi uśmiechnął się do niej i żwawym krokiem ruszył po kawę, myśląc sobie, że od dawna nie czuł się tak dobrze… W zasadzie od bardzo dawna.

 💞💞💞

Luna delikatnie potarła lekko zaczerwieniony policzek. Siedzenie i swobodna rozmowa z Theodorem Nottem, była czymś co niezmiernie ją cieszyło. Wiedziała, że ten facet ma obecnie mnóstwo problemów w swoim życiu… Wystarczyło wspomnieć to, co spotkało dziś Tilly. Nie potrafiła jednak zagłuszyć tego, jak mocno biło jej serce ani tego jak mocno chaotyczne były jej myśli, gdy on był blisko. Starała się traktować go koleżeńsko i być dla niego po porostu pomocna… Nie mogła jednak zaprzeczyć, że pomiędzy nimi ciągle panowało dziwne napięcie. I nawet kiedy normalnie rozmawiali, żartowali czy lekko ze sobą flirtowali, ono ciągle wisiało w powietrzu. Nie mogła mieć pewności, ale przypuszczała, że Theo też mógł je odczuwać.

Nagle z jej myśli wybił ją głośny płaszcz. Podskoczyła na równe nogi, widząc jak zapłakany junior kuli się przed jakąś wrzeszczącą na niego kobietą. Krew jej dosłownie zawrzała i dopiero w ostatniej chwili przypomniała sobie, że są w mugolskim parku i nie może od razu sięgnąć po różdżkę.

Pobiegła tam co sił w nogach, od razu łapiąc małego na ręce.

- Co pani najlepszego wyprawia?! – krzyknęła na mugolkę, ledwo łapiąc oddech, co nie było łatwe, gdy Junior owiną ramionka wokół jej szyi z siłą diabelskich sideł.

- To pani dziecko? – spytała pogardliwie mugolka.

- Tak. Mogę wiedzieć jakim prawem pani na niego krzyczy? – Luna siliła się na spokój, ale jej ton był warkliwy i dobrze wiedziała, że jej mina przypominała teraz tą, którą miała, gdy walczyła na wojnie ze śmierciożercami.

- On popchnął mojego syna! – kobieta wskazała na stojącego obok niej ośmiolatka.

- I to jest powód, by krzyczeć na trzyletnie, bezbronne dziecko? Czy pani, aby na pewno jest normalna? – syczała rozeźlona.

- Ja? A jak pani wychowuje dziecko, że popycha inne? – kłóciła się kobieta.

- On go wcale nie popchnął! – zawołała płaczliwie Tilly, stając obok i oplatając Lunę rękami w talii.

- Nie kłam! Sama widziałam! – mugolka nadal się wydzierała.

- Cisza! – rozkazała Luna, a kobieta ucichała, nie mogąc wydobyć z siebie głosu. Poruszała ustami, jakby się dławiła, a Luna dopiero po chwili zorientowała się, że rzuciła na nią niewerbalne silencio, tak wściekła, że jej magia zadziałała bezróżdżkowo.

- Finite – mruknęła cicho, a mugolka zakaszlała i złapała się za gardło.

- Tilly, czy Junior popchnął tego chłopaka? – zapytała, biorą dwa szybkie, uspokajające oddechy.

- On zabrał Theo jego wiaderko! On tylko chciał, żeby mu je oddał! – Tilly mocniej zacisnęła rączki na ciele Luny, a Junior nadal płakał w zagłębieniu jej szyi.

- Słyszałaś paniusiu? Jak wychowujesz syna, skoro okrada na placu zabaw inne dzieci z zabawek? – zapytała cierpko Luna.

- To nie… Ja nie… - kobieta chyba wreszcie naprawdę przestraszyła się blondynki.

- Dość! Przeraziłaś moje dzieci i masz szczęście, że nie chcę wystraszyć ich bardziej, bo byś mnie popamiętała, a teraz zejdź mi z oczu, dobrze ci radzę!  – Luna wiedziała, że magia dosłownie trzaska jej pomiędzy palcami, dlatego poprawiła małego w swoim ramionach, tak by móc go trzymać jedną ręką, a drugą złapała Tilly. Odwróciła się, by odejść i zatrzymała się w pół kroku, widząc jak Theodore Nott stoi tuż przed nią z napojami w dłoniach.

- Drobne nieporozumienie, ale już po sprawie – wyjaśniła gładko, lekko się rumieniąc. Czy usłyszał, że nazwała jego dzieci własnymi?

- To dobrze – odpowiedział, będąc chyba w lekkim szoku.

Luna ruszyła z powrotem w kierunku ławki, na której wcześniej siedzieli, a Theodore niepewnie poszedł za nią.

- Pana żona to niezła lwica – burknął do niego jakiś facet, który stał nieopodal i widział całą scenę.

Theodore uśmiechnął się lekko.

- Tak, wiem – odpowiedział. – Być może ciągłe przebywanie z gryfonami jej to zrobiło – pomyślał, rozbawiony. Niemniej fakt, że teraz miał już pewność, że Luna Lovegood kocha jego dzieci, naprawdę mógł mu wiele ułatwić…

 
💞💞💞

                Była zła i nie zamierzała tego ukrywać. Zamiast wylegiwać się w ramionach męża i być może obudzić go jakoś miło, skoro nie mogli w pełni oddać się sobie przez jej niedyspozycję, ona właśnie zjeżdżała windą, by napić się kawy z jego byłą kochanką, na dodatek taką, która ciągle gdzieś krążyła na orbicie ich życia. Serio, kilka tygodni ciszy ze strony tej popieprzonej Ferson, odpuszczenie tematu przez Lachlan i w miarę spokój ze strony całej rzeszy fanek Dracona, pozwolił jej sądzić, że wreszcie wykaraskają się ze wszystkich problemów i będą mogli w spokoju cieszyć się sobą. Zaplanować coś, być może wspólnie urządzić dom w Australii, a w przyszłości powiększyć rodzinę… Ale z każdą jedną kłodą, która spadała pod ich nogi, zaczynała wątpić.

Z westchnieniem weszła do hotelowej restauracji, w duchu przypominając sobie, że wyładowanie wściekłości na Evie nie poprawi jej humoru na resztę dnia, więc lepiej odpuścić. Kobieta siedziała już przy tym samym stoliku, przy którym piły kawę poprzednim razem.

- Witaj – Eva zerwała się z miejsca, gdy tylko ją zauważyła.

- Tak, cześć. Zamówiłaś już? – zapytała chłodno Hermiona, siadając na swoim miejscu.

- Nie, czekałam na ciebie – Eva również usiadła i spojrzała na nią niepewnie.

Hermiona skinęła na kelnera i szybko zamówiła swoją kawę, czekając, aż Charmall zrobi to samo.

- O czym chciałaś porozmawiać? – zainteresowała się Hermiona, ledwo kelner odszedł od ich stolika.

- Ja… Chciałam przeprosić. Czuję, że znów niepotrzebnie stałam się problemem pomiędzy tobą, a Draconem…

- Nie. Nie jesteś naszym problemem. Jesteś tylko irytującym dodatkiem do naszych podróży tutaj. Mogę ścierpieć, że jesteś na tyle nieogarnięta, żeby pocałować faceta, nawet nie orientując się czy jest aktualnie sam czy ktoś mu towarzyszy oraz to, że mogłaś się nie domyślić, że to ja mogłam być tą kobietą, z którą Draco kiedyś się rozstał, ale nie wiem jakim cudem chcesz mnie przekonać, że jest ci przykro, że sypiasz z żonatym facetem – zakończyła ostro.

- Nie mam niczego na swoje usprawiedliwienie – Do oczu Evy napłynęły łzy.

- I dobrze, bo to nie mnie masz się usprawiedliwiać. To co robisz, to nie moja sprawa. Po prostu nie chcę byś kręciła się w pobliżu mojego męża i jego biura. Nie potrzebuję zastanawiać się, czy tym razem nie zastawiasz sideł na niego. Ufam Draconowi, ale mam dość innych rzeczy na głowie, by przejmować się jeszcze i tobą – ton Hermiony był zimny niczym sopel lodu.

- Nie mam nic do Draco, przysięgam! Ja… Spotkaliśmy się, bo ja… - Eva szybko otarła łzę z policzka. – Burt i ja byliśmy kiedyś razem… Aż poznał Sonię. On… zostawił mnie dla niej. Gdy dostałam zlecenie dla firmy Malfoya, nawet nie wiedziałam, że Burt tam będzie! On… Gdy dowiedział się, że spotkałam się z Draco, przyszedł do mnie i…

- Posłuchaj. Wcale mnie nie obchodzą twoje motywacje ani powody. To twoje życie, twoje łóżko, twoja sprawa. To co o tym myślę, zachowam dla siebie. Ponawiam tylko to co powiedziałam wczoraj. Zostaw nas w spokoju Charmall, jeśli nie chcesz bym zrobiła się nieprzyjemna – ostrzegła.

- Ja nie… Naprawdę. Przyszłam tylko przeprosić za wczoraj i prosić…- Eva przełknęła kolejne łzy.

- Byśmy nie mówili nic Soni? – zgadła Hermiona.

- Tak… Burt dzwonił i powiedział, że Draco go wczoraj zwolnił… Ja…

- Nie licz na to, że przyjmie go z powrotem.

- Ale jak on wytłumaczy Soni…

- To nie nasz problem – ucięła Hermiona.

Eva wyglądała na podłamaną. Kelner właśnie przyniósł ich kawy, więc na chwilę zapadła cisza. Hermiona w sumie nie wiedziała, co jeszcze mogłaby powiedzieć tej kobiecie. I choć potępiała ją całą sobą za wdanie się w romans z zajętym mężczyzną, nie mogło nie być jej żal, gdy widziała teraz jak Eva ociera łzę za łzą.

- Chciałam z tym skończyć, wiele razy, przysięgam – wyszeptała Australijka.

- Wierzę – westchnęła Hermiona.

- To on mi na to nie pozwala. To jest toksyczne i złe, ale nie mogę przestać. Ile razy próbuję, on zawsze jakoś mnie przekona… To chyba dlatego wtedy tak się ucieszyłam, że zobaczyłam Dracona… i go pocałowałam. Widząc go, pomyślałam, że nadchodzi wybawienie. Dostałam propozycję pracy w Londynie, ale nikogo tam nie znam i… Liczyłam, że Draco trochę mi pomoże się zaaklimatyzować.

- Nie zrobi tego! – warknęła Hermiona.

- Wiem, po prostu to była tylko nadzieja… Wtedy bym się wyrwała – Eva nerwowo potarła twarz.

Hermiona odetchnęła płytko i nerwowo przeczesała włosy.

- Mam wielu znajomych w Londynie. Jeśli tam przyjedziesz, mogę cię umówić na kilka randek z moimi kolegami – zdecydowała, w myślach już przeglądając swój notes z adresami.

- Naprawdę byś to zrobiła? – Eva szeroko otworzyła oczy.

Hermiona uśmiechnęła się lekko.

- Na tle innych kobiet, które kręciły się wokół mojego męża, nie wypadłaś najgorzej… Choć ta sprawa z Burtem mocno mnie zniesmaczyła. Jeśli jednak naprawdę chcesz od tego uciec, to mogę ci załatwić kilka spotkań, byś nie czuła się samotnie w Londynie. Nie licz jednak na naszą przyjaźń…

- Nie, nie… Rozumiem. W każdym razie bardzo dziękuję – Eva uśmiechnęła się przez łzy. – Draco ma wiele szczęścia, że cię odzyskał. Zresztą… Od początku czułam, że już ktoś jest w jego sercu.

Hermiona mimowolnie się uśmiechnęła. Widać Draco nie skłamał, gdy powiedział, że nie nawet na chwilę nie przestał jej kochać. Szybko dopiła swoją kawę, czując przemożną ochotę, by wrócić na górę i mocno wycałować swojego przystojnego małżonka.

- Daj znać, jak już przyjedziesz. Masz AurumTell?

- Tak, Burt podarował mi jeden…

- Wiesz, jak dodać kontakt do mnie?

- Tak… Ja napiszę, jak już się urządzę.

Hermiona wstała i Eva zrobiła to samo.

- W takim razie do zobaczenia – Hermiona wyciągnęła do niej dłoń.

- Dziękuję bardzo Hermiono, jesteś naprawdę wspaniałym człowiekiem – Eva mocno uściskała jej rękę.

- Nie sądzę, ale dzięki. Trzymaj się Charmall. Życzę ci byś poukładała swoje życie… – Hermiona uśmiechnęła się do niej pocieszająco, po czym odwróciła się i odeszła, słysząc za sobą słowa jej podziękowania.

W głębi ducha czuła, że Eva odnajdzie spokój i szczęście w Londynie i ona już nawet podejrzewała, kto może jej to tam dać.

 
💞💞💞

                Blaise chodził przed kominkiem w tę i z powrotem, nerwowo zaciskają pięści. Przeklęta, pieprzona Parvati! Przyszła zapytać czy przypadkiem nie zmienił zadania… Idiotka! Jak mógł je zmienić, gdy totalnie i bez reszty był zakochany w tym ognistym, narwanym rudzielcu. Posłała dziś w niego klątwę odpychającą… Kurwa! Miał przekichane i był tego w pełni świadomy. Nagle kominek w salonie Malfoyów ożył, a Blaise aż podskoczył z nadzieją, że to Ginny postanowiła jednak wrócić do domu… Zamarł, a zaraz później zaklął, gdy z płomieni wyłonił się wysoki, elegancki jegomość.

- Zabini – przywitał go chłodno.

- Czego tu szukasz Rodgeers? – zapytał zakładając ręce na piersi.

- Nie udawaj głupiego, zapewne wiesz – mężczyzna wykrzywił usta w drwiącym uśmiechu.

- Jeśli swojej puszczalskiej córeczki, to jej tu nie ma – Blaise uśmiechnął się złośliwie.

- Posłuchaj no chłopcze… Wiem, co się wydarzyło i…

- I jeszcze nie zszedłeś na zawał? Wiszę Draconowi pięć galeonów, bo założyłem się, że padniesz, jak tylko usłyszysz co Tammy odwaliła.

- Moja córka zbłądziła…

- Och tak cholernie daleko, że już nie ma powrotu – warknął Zabini.

- To nie twój interes! Marion powiedziała, że Theodore i dzieci są tutaj, chcę się z nimi zobaczyć.

- Są, ale teraz ich nie ma. Umów się na spotkanie sową – poradził cierpko Zabb.

- Chcę pogadać z Malfoyem – zażądał Rodegers.

- Nie ma go, jest w Australii razem z żoną.

- A tak, słyszałem, że wziął sobie jakąś mugolaczkę… - ojciec Tammy nie krył pogardy.

- Po pierwsze tą mugolaczką jest sama Hermiona Granger, znana bohaterka narodowa, o której zapewne słyszałeś i w Ameryce, a po drugie jak na to, że jesteś dziadkiem dziecka mugola, dość odważnie wypowiadasz się o innych.

- Mój wnuk jest synem Notta! Ma takie nazwisko i…

- I w przyszłym miesiącu będzie sprawa o rozwiązanie ojcostwa, bo magiczne linie rodowe Nottów, mogłyby go zabić, gdyby się zbliżył do jakiś rodowych artefaktów.

- Nott tego nie zrobi. On i Tammy wrócą do siebie – oznajmił twardo mężczyzna.

- A co córeczka już znudziła się swoim mugolskim kochasiem? Jeszcze niedawno bawiła się z nim w wesoły dom, sam widziałem – Blaise nie zamierzał odpuszczać.

- Tammy zrozumiała…

- Za późno Ulyssesie. O wiele za późno coś zrozumiała – roześmiał się Zabb.

Ojciec Tammy chciał mu coś odpowiedzieć, ale właśnie wtedy otworzyły się drzwi do rezydencji i słychać było wesołe głosy dzieci.

Zabini spojrzał w stronę drzwi. Tilly wbiegła pierwsza, a zaraz za nią szła Luna, niosąc na rękach lekko przysypiającego Juniora. Theodore śmiał się właśnie z czegoś, co powodowała, że Lovegood przewracała oczami, choć też była uśmiechnięta.
Słodki obrazek, który zapewne zaraz zostanie zniszczony… - pomyślał z niesmakiem Blaise.

- Dziadek? Och cześć! – Tilly uspokoiła się i powoli podeszła do dziadka, doskonale wiedząc, że nie lubił on, gdy zbytnio hałasowała.

Theodore wreszcie dostrzegł swojego teścia i dosłownie zamarł w miejscu.

- Ulysses? Co tu robisz? – zapytał chłodno.

- Dzień dobry Theodorze – przywitał się z wyższością Rodgeers, patrząc z niechęcią na Lunę.

- Robercie zabierz proszę dzieci na górę – poprosił Theo, mierząc teścia wrogo, doskonale wiedząc, że nie przyszedł tutaj w żadnym dobrym celu.

- Oczywiście, proszę pana – kamerdyner natychmiast odebrał Juniora z ramion lekko zdezorientowanej Luny, a Tilly posłusznie poszła za nim.

- Możemy porozmawiać na osobności? – Ulysses zmierzył Zabiniego niechętnie, zaraz później znów patrząc prosto na Lunę.

- Nie. Nie mam ci niczego do powiedzenia. Jeśli chodzi o jakieś sprawy Tammy, możesz rozmawiać przez mojego prawnika – wyjaśnił krótko Theo, robiąc krok w stronę Luny.

- Posłuchaj Nott. Nie będę załatwiał naszych rodzinnych spraw, przy twoim dziwnym przyjacielu ani tym bardziej przy jakiejś dziwce, którą już zdążyłeś sobie znaleźć na zastępstwo… - Rodegeers wskazał pogardliwie na Lunę.

Blaise nie zdążył się zastanowić czy wyjąć różdżkę, czy po prostu złapać za fraki ojca Tammy, gdy Theo jednym celnym ciosem posłał go na ziemię. Luna krzyknęła zszokowana, szybkością z jaką Nott powalił swojego teścia, a Zabini zdążył złapać przyjaciela, nim zdołał wymierzyć drugi cios.

- Wypierdalaj stąd, albo nie ręczę za siebie! Nie chce mieć nic wspólnego z twoją rodziną i wierz mi, że dopilnuję, by ten skandal was zniszczył! – krzyczał Theo.

Ulysses dotknął twarzy, czując jak krew zaczyna płynąc mu z nosa.

- Zapłacisz mi za to Nott! – warknął, podnosząc się niezgrabnie.

- To ty zapłacisz Rodegeers! Nie zapominaj, że przez lata dowiedziałem się sporo o twoich interesach! – przypomniał Theodore.

- Jak śmiesz mi grozić, ty…

- Jak śmiesz się tu pokazywać, po tym co zrobiła twoja córka? Po tym, jak najpierw się puściła, okłamała mnie i wykorzystała, a później porzuciła własne dzieci!

- Tammy żałuje. Postanowiła wrócić i się z tobą pogodzić – Ulysses wyjął chusteczkę i przyłożył ją do krwawiącego nosa.

Theodore roześmiał się z goryczą.

- Nie ma do czego wracać. Skończyłem z nią!

- Nie. Moja rodzina nie skala się rozwodem…

- W dupie mam twoją rodzinę. Nie chce mieć z nią nic wspólnego! – krzyczał Theodore.

- To nie ty tu decydujesz – warknął Ulysses.

Nagle znów zapłonęło w kominku i do salonu wpadła ojciec Theo, wyraźnie rozwścieczony.

- Rodegeers – warknął ojciec Theodora.

- Nott – odgryzł się na powitanie tamten.

- Marion dopiero co mi powiedziała, że wtargnąłeś do naszego domu, zastraszyłeś nasze skrzaty domowe i bez pozwolenia skorzystałeś z kominka, by się tu dostać.

- Nie potrzebuję…

- Aurorzy zaraz tu będą. Oskarżymy cię o włamanie i zastraszanie – uciął krótko Nott senior.

- Co? – Ulysses chyba niedowierzał.

- I o obrazę pani Lovegood, chyba że przeprosisz! – warknął Theodore, znów szarpiąc się z wciąż trzymającym go Zabinim.

- Ja… Nie róbmy takich scen, przecież wciąż jesteśmy rodziną! – Amerykanin wyraźnie zmiękł.

- Nie jesteśmy, niemniej skandal nie zrobi dobrze żadnemu z nas. Przeproś przyjaciół Theodora i przenieśmy się do nas, spróbujemy jakoś się dogadać.

- Ja… przepraszam, poniosły mnie nerwy – wymamrotał Rodegeers, patrząc w podłogę.

- To nie wystarczy! Masz przeprosić Lunę za to, jak ją nazwałeś! – wściekł się Theodore.

- Theo daj spokój – poprosiła cicho Luna.

- Przepraszam. Niepotrzebnie się uniosłem – Ulysses spojrzał na nią krótko, wyraźnie niezadowolony, że kazano mu ją przeprosić.

- W porządku – wyszeptała w odpowiedzi, heroicznie walcząc ze łzami.

- Chodźmy – Nott senior pierwszy skierował się do kominka. – Synu powinieneś iść z nami – poradził jego ojciec.

- Zaraz tam będę – obiecał Theodore.

Obaj starsi mężczyźni szybko zniknęli w płomieniach, a Blaise wreszcie puścił przyjaciela.

- Przepraszam cię za to – Theo z bólem spojrzał na roztrzęsioną Lunę. Ich wspólne fantastyczne popołudnie zostało doszczętnie zniszczone przez tę scenę.

- Nie przejmuj się, wszystko jest ok – skłamała, siląc się na uśmiech.

- Zadzwonię później do ciebie na AurumTell – obiecał, podchodząc do kominka.

- Jasne, powodzenia – odpowiedziała szybko.

Theodore ostatni raz spojrzał na nią przez ramię, po czym zniknął w płomieniach.

Blaise opadł na kanapę i potarł twarz dłońmi. Kolejna afera… Ile jeszcze, nim to wszystko się skończy?

- Ja już pójdę. Też skorzystam z kominka – zdecydowała Luna.

- Co? Nie! Nie możesz! – Zabini poderwał się na równe nogi.

- Dlaczego? – zdziwiła się szczerze.

- Masz połączenie Fiuu ze starym mieszkaniem Hermiony? – zapytał szybko, podejrzewając, że to właśnie tam mogła się ukryć Ginny.

- Chyba tak… Nie sądzę, by zmieniła osłony, ale dlaczego? – zdziwiła się.

- Musisz mnie tam zabrać!

- Niczego nie muszę, Zabini…

- Musisz! Proszę cię! – Blaise podszedł szybko do niej i mocno złapał ją za rękę.

- Co zrobiłeś? – zapytała podejrzliwie Luna.

- Naprawdę nic, ale Ruda i tak się na mnie wściekła. Pomożesz mi sprawdzić czy tam jest? Błagam cię Lovegood! – Blaise zrobił najbardziej błagalną minę, na jaką było go stać.

- Dobrze… Ale tylko dlatego, że mam dość afer na dziś i wolałabym pójść spać, ze świadomością, że chociaż u was jest w porządku – westchnęła i uśmiechnęła się blado.

- Świetnie! Przysięgam, że będę twoim dłużnikiem – Zabb szybko pociągnął ją w stronę kominka.

- Możesz być pewien, że będę o tym pamiętać – Luna posłała mu mały, aczkolwiek złośliwy uśmieszek, dobrze wiedząc, że malowanie klasy w jej przedszkolu, będzie idealną przysługą do wypełnienia.

💞💞💞

Hej, hej... 😊

Wiem, przepraszam Was, że rozdziały ostatnio są tak rzadko... Mam nadzieję, że wkrótce się to poprawi, ale jak wspominałam - już niczego nie obiecuję 😘 
Mam nadzieję, że szybko uporam się z ROS i TNMŻ i wkrótce podzielę się z Wami czymś nowym, bo bardzo bym już chciała 😋
Pozdrowionka dla Wszystkich wciąż regularnie tu zaglądających oraz dla moich kochanych dziewczyn z EGS 💓

Venetiia

PS. Jeśli ktoś z Was czyta aktualnie tłumaczenie Very Verto - "W kajdanach" ("Manacled" autorstwa SenLinYu), to pragnę poinformować Was, że powstała polska grupa wsparcia dla osób, które chciałyby podyskutować o swoich odczuciach w związku z tą historią - która jest naprawdę mocna. 

Zapraszam Was Serdecznie w imieniu Very Verto! 😊💖

Blog z tłumaczeniem Very Verto

Grupa Wsparcia Dramione