"Od pierwszej chwili... czyli Rozejm oczami Smoka" - ETAP AD. 8

 Dedykacja: Dla wszystkich, którzy mocno wsparli mnie dzisiejszego dnia. Dziękuję za wasze liczne wiadomości, maile i nasze rozmowy. Jesteście najlepsi! 💖

🐉🐉🐉

                Gdy Granger poszła za Pansy do łazienki, Draco odetchnął głębiej i sięgnął po swoje whisky. Jego napięty penis powoli stygnął, a on rozmyślał o najbardziej pojebanych chwilach swojego życia – takich, jak konfrontacja z Dumbledorem na wieży astronomicznej, albo historia tej całej włoszki – Biancy Cost, by pozwolić opaść swojemu podnieceniu i nie przywoływać go nagle, na samą myśl o jędrnych i gorących udach Granger.

Astoria Greengrass wychyliła się nieco, by na niego spojrzeć, zapewne licząc, że bez obecności swojej żony, być może się do niej odezwie. Niedoczekanie! Głupia, narwana idiotka…
Wiedział, że gdyby tylko chciał, mógłby teraz wstać i wyciągnąć do niej rękę, a ona wyszłaby z nim na korytarz i podciągnęła dla niego sukienkę, opierając się o pierwszą – lepszą ścianę. Rżnąłby ją, a ona przepraszałaby go gorączkowo za tę historię z Flintem.
Nie mógł jednak tego zrobić z więcej niż stu powodów na raz… A w zasadzie wcale by tego nie chciał. Zwierzęce zaspokojenie jego popędu, któremu hołdował przez wszystkie minione lata, o dziwo wcale nie było dziś jego  głównym celem… Spojrzał w stronę drzwi, za którymi chwilę wcześniej zniknęła Hermiona… Granger.
Musiał się pogodzić z tym, że była seksowna. Naturalnie piękna i zmysłowa. Mógł strzelać, że była też namiętna w seksie, patrząc na to, jak mocno rzucała się całą sobą w każdą sprawę, która ją zajmowała… Tak. Nie mógł się oszukiwać. Chciałby ją mieć w swoim łóżku, tak naprawdę i na poważnie. Chętną i zaangażowaną.

- A więc Malfoy…– zasyczał Flint, nie kryjąc się z wrednymi zamiarami. – Widzę, że układa ci się z żoneczką, co?

Draco odruchowo zacisnął szczękę na dźwięk jego głosu, ale szybko zmusił się do przywołania na twarz swojego triumfującego uśmiechu.

- Lepiej, niż mogłem sobie to wymarzyć. Gr… Hermiona, jest bardzo zaangażowana w utrzymanie dobrych relacji zawartych przy rozejmie, więc jesteśmy zgodni co do tego, że musimy się dobrze dogadywać i dawać przykład, że całkowite pojednanie pomiędzy naszymi stronami jest możliwe – mówił, nie tracąc Flinta z oczu i częstując go dużym samozadowoleniem z wyraźnym wskazaniem, kto znów tu wygrał.

Marcus zaciskał szczęki, ledwo tłumiąc swą zazdrość i wściekłość. Cała reszta zebranych przy stole, patrzyła pomiędzy nimi niczym na meczu MagicTenisa – raz w lewo, raz w prawo, raz na niego, raz na Marcusa… Pojedynek na słowa był, jak widać bardzo interesujący.

- A jak przebiegała noc poślubna? Dobrze się bawiłeś? – Flint uniósł brew.

Draco ledwo utrzymał na twarzy maskę zwycięzcy. Ten pojebany psychol trafił w najczulszy punkt. Noc poślubna, była jedną z największych traum, jakie Draco przeżył w swoim dotychczasowym życiu. Najbardziej na świecie, chciałby móc o niej raz na zawsze zapomnieć… Nie mógł jednak tego wyznać na głos.

- Zajebiście! Było o wiele lepiej, niż się spodziewałem… Pamiętasz plotki o gryfonkach? Nie kłamały. Są świetne – roześmiał się, mając nadzieję, że zabrzmiał szczerze i prawdziwie.

Flint wyglądał na ledwo panującego nad sobą, a z ust Astorii wyrwał się nagle cichy szloch. Misja wykonana – uwierzyli w jego słowa. Nawet Zabini patrzył na niego z cichym podziwem. Dobrze.

Tracey Davis zachichotała.

- Udany seks, to podstawa dobrego małżeństwa! Wasze zdrowie, Draco! – uniosła swój kieliszek z winem.
Wszyscy szybko poszli w jej ślady, spełniając toast i popijając ze swojego szkła. Milicenta rzuciła Tracey i Zabbowi zniesmaczone spojrzenie, patrząc na to, jak kobieta łasi się do rozbawionego Diabła, po czym wstała i też ruszyła do łazienki. Draco znów pozwolił sobie na głębszy oddech – musieli się stąd w miarę szybko zmyć, zanim ktoś zauważy, jak bardzo Granger była przy nim spięta.

- Cholerny farciarz z ciebie – mruknął Theodore, opróżniając swoją szklankę jednym, głębokim łykiem.

- Nie mogę zaprzeczyć – zaśmiał się Draco, wciąż nie rozluźniając dłoni zaciśniętej w pięść.
Fakt, że musiał kłamać przed najbliższymi ludźmi o relacji jego i Granger, nie był wcale fajny. Nie miał jednak wyboru. Theo nie mógł podejmować prób zbliżenia się do jego żony. To by tylko wszystko skomplikowało…

Drzwi prowadzące do sypialni Zabiniego ponownie się otworzyły i do pokoju weszły trzy kobiety. Pansy wyglądała na opanowaną, Milicenta na w lekko bojowym nastroju, a Granger była spięta i niepewna.
Wyciągnął do niej dłoń, by zachęcić ją do powrotu. Musiał się kontrolować i dopilnować tego, by jego erekcja nie wróciła. Myślenie o niej w tak lubieżny sposób, było wysoce niewłaściwie!

- Smoku, jakbyś się potem trochę zmęczył, to wiesz ja chętnie… - wtrącił Nott, patrząc tęsknie na Granger, niczym na coś związanego z jego marzeniem.

Draco zacisnął szczękę. Lubił Theodora, naprawdę. Dobrze mu życzył… Ale nie mógł on zakochać się i pragnąć jego żony, to było kompletnie niedopuszczalne!

- Zamknij się Nott, jeśli nie chcesz zaraz oberwać! Już od dzisiejszego popołudnia jesteś na mojej czarnej liście, ty zbereźny idioto! – przybrał warkliwy, terytorialny ton.
Nott był już lekko zalany, więc pewnie dotarło do niego, że musi odpuścić.

- Uuu, ciekawe! A czymże ci się nasz drogi Theo tak naraził, co Malfoy? – odezwał się pogardliwie Flint.

- Gapił się obleśnie na cycki Hermiony! – odpowiedziała Tracey, śmiejąc się przy tym jak idiotka, którą w sumie była.

- A od kiedy to ty jesteś taki zaborczy, co? To już nawet popatrzeć nie można? – Flint patrzył prosto na Hermionę, uśmiechając się pogardliwie.

- Nie, nie można. I jestem taki od zawsze  – Ta odpowiedź wiele go kosztowała. Musiał zachować opanowanie, bo syczenie i warczenie wypadłoby zbyt teatralnie.

- Jakoś o Astorię nigdy, zazdrosny nie byłeś! – wypomniał mu Flint

- Bo Greengrass nie była jego żoną, a ja jestem. Masz jeszcze jakieś mądre pytania Flint? Może chciałbyś się dowiedzieć, co zjedliśmy na pierwsze, wspólne, małżeńskie śniadanie? – odpowiedziała Granger.

Flint wyglądał na wypatroszonego. Fakt, że Granger nie bała się mu odpyskować i to tak bezpośrednio, chyba nieźle go zszokował. Nie mógł się nie roześmiać, widząc jak jego największy wróg, miota się w celu wymyślenia riposty na słowa jego żony. Była genialna… Taka bezpośrednia. Odważna. Kobieta, przy boku której można było odczuwać tylko dumę.

- Ale ja chciałem tylko zapytać… - zaczął coś mamrotać Flint.

- Ty to nie powinieneś zostać szefem departamentu do spraw cywilnych, tylko nowym redaktorem „Proroka”! Masz tyle pytań i przemyśleń, że idealnie byś się do tego nadawał! – Granger była nieprzejednana i piękna w swej determinacji, by zgasić Marcusa. Imponująca!

- Racja, Malfoy! Flint to się nadaje na takiego upierdliwego dziennikarzynę! – roześmiał się szczerze Zabb.

- Ale masz głupią minę, Marco! – dopowiedział Nott, chichocząc prawie do łez. Był już chyba mocno zalany.

- Widzisz Flint, tak się złożyło, że od szkoły niewiele się zmieniło i Hermiona nadal ma język ostry jak nóż księżycowy. Lepiej jej się nie narażaj bez potrzeby! – uwaga Pansy, była jak najbardziej trafna.
Granger niewiele się zmieniła, ale jeśli już miałby poczynić jakąś uwagę na ten temat, to Draco musiał przyznać, że zmieniła się na lepsze.

- Ale ci się trafiło, Malfoy… – Flint był zaczerwieniony ze wściekłości i zazdrości. Satysfakcjonujące było oglądanie go w takim wydaniu.

- Prawda, że szczęściarz ze mnie? – Draco czuł się prawdziwym zwycięzcą. Pokonał Flinta – znowu. Postanowił zaryzykować i dać ostatni popis – to właśnie dlatego pochylił się lekko i musnął ustami policzek Granger… Miała taką cudownie miękką skórę…
Prrry Draco! Opanuj się w tej chwili! – upomniał sam siebie.

Astoria nagle zerwała się od stołu z wielkim szlochem. Draco ledwo poskromił uśmiech. Idiotka, idiotka, idiotka! Mówił jej – uprzedzał – zada się  z Flintem, to więcej go nie dotknie! Znajdzie inną chętną wiedźmę… Mimowolnie spojrzał kątem oka na Granger.  A może jakoś ją przekona?

- Mógłbyś być subtelniejszy! – zaatakowała go Dafne.

- Nie, nie mógłbym być! A jej powiedz, że jak nie skończy wciąż ryczeć, to się stąd wyprowadzi! Nikt nie ma zamiaru utonąć w jej łzach! – ostrzegł ją, chcąc dosadnie podkreślić, że pomiędzy nim, a Astorią to był definitywny koniec.

- Palant z ciebie, Dracz! – zasyczała na niego Dafne.
Nie przejął się tym. Był palantem i draniem, jeśli chodziło o relacje z kobietami i wcale tego nie krył. Jego kochanki – choć zawsze zadowolone, mogły szczerze przyznać, że dla niego seks był czymś bliskim zaspokajania głodu czy pragnienia – chciał tego, potrzebował… Więc to robił. Nigdy jednak nie wiązało się to z głębszymi uczuciami.

- On ma rację, Daff. Jeśli Astoria ma zamiar nic tylko płakać, to niech przynajmniej robi to w swoich komnatach, a nie łazi za nami. Nie mamy ochoty tego dłużej oglądać! – przemówiła Bulstrode.

Dafne była wkurwiona. Nie dziwił jej się, że stała po stronie siostry i nie dziwił się, że wyszła, mocno trzaskając za sobą drzwiami.

- I świetny wieczór chuj strzelił! – Zabini wyraźnie obwinił o to Flinta i miał cholerną rację. Ten dupek, próbując grać Astorią w ich nienawistnej grze jeden na jeden, tylko wszystko psuł i komplikował.
Draco jednak, był już do tego dobrze przyzwyczajony. To Asti skrewiła, że się temu poddała. Słaba, głupia, pusta idiotka.

- Wybaczcie nam, ale mamy za sobą długi weekend, a jutro dużo na głowie. Widzimy się w ministerstwie – poinformował wszystkich, czując, że to cholerna prawda. Chciałby się móc już położyć i odciągnąć swój umysł – ale i ciało, od tego wszystkiego.

Granger zerwała się z jego kolan niczym rącza łania. Nie mógł jej za to winić. Zapewne wolała trzymać się od niego z daleka. Mimo to, złapał ją za dłoń, gdy pociągnął ją w stronę wyjścia.

- Musimy to powtórzyć i to szybko! – zaproponował Blaise.

- Jasne stary, na pewno! – Draco zdobył się na przyjacielski gest klepnięcia w ramię, w duchu obiecując sobie, że nigdy – naprawdę nigdy więcej, nie da Flintowi okazji do prowokacji i insynuacji na temat jego małżeństwa z Granger.

- Dobranoc, Hermiono Malfoy… - Blaise pożegnał ich wylewnie, nawet ściskając Granger na pożegnanie, niczym dobrą znajomą.

Granger też dobrze odegrała swoją rolę, mówiąc coś w ramach podziękowań.

- Idę z wami – Draco spojrzał na determinację Pansy. Był doskonale świadom tego, że związek jego najlepszej przyjaciółki z Zabinim daleki był od ideału, ale i tak nie znosił, gdy Panss  z tego powodu cierpiała.

- Nie zostaniesz? – Diabeł chyba, jak zwykle, liczył na dobry seks z Pansy.

- Nie. Dobranoc! – Przyjaciółka Draco była pełna determinacji, by posłać Zabba do diabła…

- Nie wygłupiaj się mała! Zostań! – nalegał bezczelnie, mocno zaprawiony alkoholem, Blaise.

Pansy jednak się nie poddała i wyszła razem z nim i Granger z komnat. Draco postanowił dać jej kilka chwil na zaciskanie szczęki i złość, nim zatrzymał się i objął ją swoim ramieniem. Panss była jego powiernikiem, przyjacielem – prawie siostrą. To co łączyło ją i Zabiniego, od początku mu się nie podobało – wiedział jednak, że nie może się wtrącać – obydwoje byli jego przyjaciółmi i z racji tego, okazywał im tylko wsparcie.

- Nie płacz, Panss! Nie płacz, bo zaraz tam wrócę i przekrzywię mu nos! – wyznał to bez ogródek, bo naprawdę był skłonny to zrobić. Cierpienie Pansy z rąk Zabba, zawsze niepomiernie go wkurzało.

Postanowił zmienić nieco ułożenie swoich ramion, tak by móc obejmować swoją przyjaciółkę, ale jednocześnie nie rezygnować z bliskości Granger. Wiedział, że to nieodpowiednie, ale mimo wszystko poczucie ciepła i jakiejś zgodności towarzyszyło mu przez cały czas, gdy ona była blisko.

- Myślał, że z nim zostanę, po tym jak pół wieczoru ją obmacywał! – wścieła się Pansy.

- Wiesz, że to taki beztroski głupek! Zapewne, jutro zrozumie co zrobił i zaraz przyleci cię przepraszać – starał się ją jakoś podnieść na duchu.

- Nie! Koniec z tym! Nienawidzę go! – narzekała ze łzami w oczach.

- On sam nie wie co ma począć. Dobrze wiesz, że też go dręczy ta cała sytuacja z waszymi rodzicami… – Draco ubolewał nad ich sytuacją od dawna i planował nawet poprosić ojca o pomoc, jeśli Pansy i Blaise zdecydowaliby się naprawdę być razem.

- Nic mnie to już nie obchodzi. Jutro powiem staremu, że może aranżować mój ślub z Nottem! – wypluwała z siebie Pansy.

- Przestań! Nie możesz wyjść za takiego obleśnego dupka!
Draco spojrzał na Granger, która patrzyła teraz na jego przyjaciółkę z godną podziwu determinacją. Była ognista, waleczna, taka piękna…

Draco spojrzał na nią kątem oka i roześmiał się lekko.

- Lwica ma rację, nie możesz wyjść za tego debila! – Nazywanie ją takim określeniem o dziwo, okazało się dla niego zadziwiająco proste. Wcale nie brzmiało to obco.

- Lwica? – zapytała Pansy.

- To przez ten naszyjnik, który mi kupiłaś – tłumaczyła jej gorączkowo Granger.

- Och… Jestem pewna. Jak nic! – zaśmiała się Panss.
Draco rzucił jej ukradkowe spojrzenie. Czego była pewna?

- Wejdziesz do nas na drinka? – zaproponował.

- Nie chcę wam przeszkadzać… - odparła szybko Pansy.

- Nie wygaduj głupot! Chodź! – zachęciła ją gorąco Granger, a Pansy się zgodziła bez dalszych oporów.


🐉🐉🐉


- Co pijecie? – zapytał obie kobiety, gdy rozsiedli się przy stole w jego… w sumie to teraz już w ich salonie.

- Ja whisky!

Wcale nie zdziwił go wybór jego przyjaciółki – zawsze wolała whisky od wina czy innych koktajli.

- Masz tutaj to dobre, niebieskie coś? – zapytała Granger.

Uśmiechnął się lekko pod nosem. Widać naprawdę jej zasmakowało to, czym poczęstował ją w swoim apartamencie.

- Błękitny sen – wyjaśnił jej nazwę i uniósł butelkę.

- Uuu! Pijesz wynalazki Smoka? Nie boisz się? – zażartowała Pansy.

- Wynalazki? – Granger wyglądała na szczerze zaintrygowaną.

- To taka nalewka, którą sam wymyśliłem – wyjaśnił jej pokrótce.

- Sam wymyślasz nalewki? Ile razy mnie jeszcze zaskoczysz, co?
Granger patrzyła na niego z lekkim uśmiechem, a w jej oczach błyszczała ciekawość. Pierwszy raz, przypomniała mu teraz tą napuszoną wiedźmę, którą była w Hogwarcie.

- Wiele – odpowiedział, mimowolnie czując jak jego flirciarska natura zaczyna się włączać do rozmowy.
Lubił czarować swoim urokiem ładne wiedźmy – a ona była tą, którą w sumie chciałby oczarować.

- Jak nic, jak nic, jak nic! – zaśpiewała nagle Pansy.

- A tobie co? – Draco nie miał pojęcia o co znów chodziło jego przyjaciółce.

- A jakoś tak poprawiliście mi humor! Dzięki! – Pansy uśmiechnęła się do niego dwuznacznie i już wiedział, że jej mała główka zaczynała coś planować…  

Po kilku kieliszkach „Błękitnego Snu”, Granger zaczęła mówić coraz więcej i coraz głośniej. Opowiadała o tym, jak trudno im było przetrwać w Zakonie Feniksa i jak mocno sfrustrowana była swoją niemocą w niektórych kwestiach. Wojna odcisnęła na niej swoje piętno – ale też wzmocniła jej waleczność.
Draco patrzył na to, jak mówiła i zastanawiał się - Czy ona zawsze taka była? W szkole jakoś nigdy nie dostrzegał niczego, poza tym, że była irytująca i przemądrzała.

- Muszę do łazienki! – oznajmiła nagle z chichotem, podnosząc się z krzesła i chwiejnie kierując się w stronę sypialni.

Draco odprowadził ją wzrokiem, jeszcze raz gratulując sobie w duchu swojej samokontroli… Ta jej sukienka… Te nogi… Udawanie, że pije równo z dziewczynami było właściwe. Mogło go ponieść, jeśli faktycznie by się dziś upił.

- Nie tak ją sobie wyobrażałeś, prawda? – zagadnęła Pansy, szczerząc się jak wredny chochlik.

- Doskonale wiesz, że nie. Zresztą chyba wszyscy wciąż są w szoku – odpowiedział z bladym uśmiechem.

- Całe Mirum Pars zwariowało, gdy ją stąd zabrałeś. Choć jestem kobietą, przyznam szczerze, że ona jest naprawdę no wiesz… wow…- zaśmiała się Pansy.

- Wcale mnie to nie cieszy. Jej uroda wszystko utrudnia. Dobrze wiesz, że to tylko układ – westchnął z rezygnacją Draco.

- Może i tak, ale wiesz… ja mam przeczucie. Czuję, że się w niej zakochasz, a ona zakocha się w tobie. Myślę, że zostaniecie ze sobą już na zawsze… - Pansy znów zachichotała i wzniosła szklaneczkę w geście toastu.

- Nie wymyślaj takich historii Panss. One się nie wydarzą – Draco starał się poskromić kwaśny grymaś twarzy.

Parkinson wstała i roześmiała się w dość wrednym chichocie.

- Będziecie razem Smoku. Ty i ona. Kładę na to moje lewe przedramię i nawet Mroczny Znak!

- To się nie wydarzy – powtórzył twardo Draco.

- Zobaczymy! – Pansy pożegnała go szerokim uśmiechem, kierując się do wyjścia.

Pansy wyszła z jego komnat, podśpiewując coś o gorącej miłości, a Draco westchnął i dopił szklaneczkę swojej ognistej. Musiał pójść do swojej sypialni… Dotknąć świata, który znał, ze zmienną w postaci seksownej Hermiony Granger.

🐉🐉🐉


Ostrożnie złapał za klamkę, nie chcąc jej przestraszyć. Granger siedziała na łóżku, chwiejąc się nieco i chyba próbowała zdjąć swoje szpilki.

- Gdzie Panssss? – zapytała, patrząc na niego nieco nieprzytomnie.

- Wyszła. Jutro musimy pójść do pracy, a jest już późno – wyjaśnił, przyglądając jej się uważnie.

- Och nie! Tak dobrze się bawiłam! – Granger wstała i zachwiała się, po czym czknęła i zachichotała sama z siebie.

- Nieźle się zaprawiłaś, lwico – uśmiechnął się do niej, nieco spięty tym, że się do niego zbliżała.

- Teraz mi wolno! Nie ma już wojny. Nie mam obowiązków… Wiesz za to co mam? – zapytała, uśmiechając się i dźgając go palcem w klatkę piersiową.

- Wiem, że jutro będziesz mieć kaca – Draco zastanawiał się, jak ma ją przekonać, by grzecznie poszła spać.

- Mam teraz męża! Bogatego! I takiego ładnego! – Granger odrzuciła głowę do tyłu, śmiejąc się nieomal histerycznie.
Znów się zachwiała, a Draco złapał ją w talii, by nie upadła. Nie spodziewał się jednak, że Hermiona zarzuci mu ręce na szyję i wtuli nos w jego szyję, niczym mała, ufna dziewczynka. Chyba nie miała już pełni świadomości swoich czynów…

- Poradzisz sobie sama w łazience? – zapytał z niepokojem, starając się nie spinać od jej bliskości.
Była pijana. Nie mógł jej dotknąć, nawet jeśli była na to chętna.

- Przebiorę się tu. W końcu nie mam się kogo wstydzić, prawda? – Granger wciąż chichotała, rozpinając swoją sukienkę.

- When all is dark and there's no light. Lost in the deepest star of night. I see you
Your hands are shaking baby. You ain't been sleeping lately… - zaczęła śpiewać, zsuwając sukienkę z ramion.
Miała na sobie ciemnozielony, koronkowy stanik.
Draco zaklął cicho, gdy jego przyrodzenie drgnęło w spodniach na ten widok. Musiał ją powstrzymać, nim rozbierze się do końca i będzie mógł zobaczyć jej majtki…

- Wystarczy Granger… Chodź, pora się położyć – odwrócił ją do siebie plecami i ostrożnie poprowadził w stronę łóżka.

- I'm going crazy in this hazy fantasy. You put a spell on me…*- nuciła dalej, gdy usiadła na łóżku, wcześniej ściągając do końca sukienkę i rzucając ją na drugi koniec pokoju.

- W porządku, a teraz się połóż – Draco uniósł kołdrę i delikatnie pchnął jej ramię.

- Będę spać nago, bo nie mam piżamy – oznajmiła, chichocząc w pijackim amoku.

- Lepiej nie! – Draco nerwowo przełknął ślinę, widząc jak sięga za plecy, by rozpiąć stanik.

- Nie wstydź się Malfoy! To ja jestem w twoim łóżku – Granger chyba usiłowała mrugnąć do niego zalotnie, ale zamiast tego zachwiała się tylko.

- Widzę – burknął, zły na samego siebie, że podnieca się na widok pijanej kobiety w ładnej bieliźnie.

- Chodź tu! Zabraliście mi mój świat. W zamian niech mam chociaż dobry seks – Niespodziewał się tego, że Granger złapie go za koszulę i przyciągnie do siebie.

- Kurwa mać – zaklął siarczyście, czując jak krew spływa mu w dół ciała prosto do penisa, gdy jej usta nagle znalazły się na jej szyi.

Musiał się szybko uwolnić z jej uścisku, albo to mogło naprawdę źle się skończyć. Dlatego zrobił pierwsze co przyszło mu na myśl. Rzucił niewerbalne zaklęcie usypiające, licząc na to, że zadziała.
Uścisk Granger natychmiast się poluźnił, a ona opadła na łóżko, niczym bezwolna kukiełka.

- Gdybym się upił, to by się skończyło katastrofą – westchnął i nerwowo potarł twarz.
Delikatnie podniósł jej nogi, ułożył je na łóżku i przykrył ją kołdrą.

🐉🐉🐉

To był naprawdę pokręcony dzień… A w zasadzie kilka ostatnich dni. Musiał się pilnować, bo nie było co ukrywać, że Granger naprawdę mocno na niego działała. Potrzebny był mu jakiś plan działania… Nie miał jednak dziś siły, by próbować go wymyślić.

Zdjął koszulę, czując na niej jej perfumy i rzucił nią w kierunku krzesła. Nawet nie zauważył, że zsunęła się z oparcia, gdy wszedł do łazienki. Rozpiął spodnie. Zirytował się lekko, widząc jak jego męskość wciąż się pręży. To był tylko lekki dotyk ust na szyi! Musiał przestać o niej myśleć w taki sposób… Nie miał prawa tak o niej myśleć. Nie po tym, co jej zrobił…
Jednak jego erekcja nie opadła, gdy pierwsze strumienie ciepłej wody spływały mu na głowę. Powinien przekręcić kurek i oblać się lodowatą wodą, wtedy na pewno jego podniecenie by opadło. Wiedział jednak, że jeśli za chwilę ma wrócić do sypialni i położyć się z nią do jednego łóżka, powinien to zrobić…

Zamknął oczy i oparł jedną dłoń o kafelki. Wypuścił cichy oddech, nim sięgnął w dół swojego ciała. Jego fiut był gorący i lekko obolały. Potrzebował ulgi…
Chwila sam na sam z jego fantazją.
Przywołał pod powieki obraz Astorii, klęczącej z zawiązanymi za plecami rękami. Ssała go z zaangażowaniem, mocno poruszając głową w górę i w dół. To było świetne… Ale nie działało tak, jak powinno. Chciał zrobić to szybko i pójść wreszcie spać. Ciało jednak nie współpracowało. Doskonale wiedział czego chce… Spojrzał na drzwi. Ona była tuż za nimi…
Ponownie zamknął oczy. Widok tego seksownego  stanika od razu nawiedził jego głowę. Powolny ruch jego kciuka na sutku zakrytym zieloną koronką. Cichy jęk…
Delikatna, alabastrowa skóra i drobne piegi. Miękkie loki. Słodkie usta, znaczące skórę na jego szyi. Palce przeczesujące jego włosy, gdy jego usta zastępują palce i zaczynają bawić się jej idealnie okrągłymi piersiami.  Piękna… Naturalna… Jego…
Jej paznokcie wbite w jego plecy, gdy pchnął ją na łóżko. Długie nogi oplatające jego biodra. Jej głośny krzyk, gdy wszedł w nią mocno. Szybkie ruchy, kołyszące się biodra, jej słowa uznania, błaganie go o więcej. 

- Tak Draco, jeszcze… Jesteś taki doskonały… - jęczała mu wprost do ucha.

- Jestem. Jestem stworzony dla ciebie, moja mała, słodka lwico… 

- Draco tak! – doszła pod nim, mocno, gorąco.

Wystarczyły trzy długie pociągnięcia dłoni, aby skończył jęcząc mimowolnie: - Hermiona.

Obrzydzenie do samego siebie ścisnęło mu żołądek. To nie powinno było się wydarzyć. To była kobieta, którą wziął siłą… A on już drugi raz wyobraził sobie, że była dla niego chętna. Musiał pilnować, by nigdy więcej się to nie wydarzyło. Jeśli będzie trzeba, będzie musiał znaleźć sobie nową kochankę, która zaspokoi jego potrzeby… I będzie mógł być pewien, że będzie trzymał łapy z dala od Granger. Pozostawała jeszcze kwestia konieczności spłodzenia potomka… Musiał jak najszybciej wymyślić, jak ich z tego wymiksować. Niestety, po intensywnym orgazmie nie miał teraz siły na myślenie. Chciało mu się tylko spać… Miał nadzieję, że zmęczenie wystarczy, by potrafił się powstrzymać przed zbliżeniem się do niej.

🐉🐉🐉


- O Boże! – dobiegł go pełen napięcia szept.

Uśmiechnął się delikatnie pod nosem. Tak… Wiele razy słyszał, jak nazywano go w łóżku bogiem. To było miłe. Trzymał w ramionach ciepłą i miło pachnącą wiedźmę. Lubił takie poranki. Niestety wiedźma wyraźnie próbowała mu się wyrwać.

- Śpij… Jeszcze wcześnie… - chciał ją zatrzymać, czując, że poranny seks mógłby dobrze mu zrobić.

Poczuł nagłe szarpnięcie za przegub swojej dłoni i dopiero teraz uświadomił sobie, że od wczoraj nawet na chwilę nie zdjął z nadgarstka zegarka od Granger…
Zacisnął mocniej powieki. Kurwa, to nie była żadna chętna wiedźma, którą wczoraj zerżnął. To była Granger… A w zasadzie Malfoy. Jego żona…
Przyłożył dłoń do czoła, próbując nie krzywić się i nie kląć na głos.

- O cholera! – zaklęła głośno Granger i wyskoczyła z łóżka.

Wydawała zdecydowanie za głośne dźwięki, jak na tak wczesną porę i fakt, że lekko łupało go w głowie od wczoraj wypitej whisky. Uniósł rękę na wysokość oczu i postanowił sprawdzić godzinę.

- O kurwa! – krzyknął, wyplątując się niezgrabnie z pościeli. - Pośpiesz się! Za pół godziny mamy być w ministerstwie! – zawołał do niej, szybko podchodząc do szafy.
Nie mogli się dziś spóźnić! Ojciec byłby wysoce niezadowolony, a Draco nie chciał rozpoczynać pierwszego dnia pracy od kłótni z nim.

- A prysznic? – zapytała Granger

- Zaklęcie czyszczące musi nam dziś wystarczyć! Cholera! Gdzie moja różdżka? – odpowiedział jej, mimowolnie przypominając sobie, co zrobił wczoraj podczas swojego prysznica.
Nie potrafił sobie przypomnieć, gdzie rzucił wczoraj spodnie. Czy jego różdżka w nich była? A może zostawił ją wczoraj w salonie? Nagle coś mocno pacnęło go w tył głowy.

- Przepraszam, to niechcący… – zapewniła go, Granger.

- Dobra! Ruszaj się, bo stary nas ochrzani, jeśli się dziś spóźnimy! I tak będzie się pieklił, że nie zjedliśmy z nim i resztą śniadania! – szybko podniósł różdżkę i wciągnął na siebie spodnie.

Kątem oka spojrzał na Granger. Nie wyglądała zaciekawie. Najpewniej bolała ją głowa i miała mdłości. Dobrze, że Draco był zawsze przygotowany i miał duży zapas eliksiru na kaca.

- Masz! Wypij! – nakazał jej, wysyłając do niej fiolkę z cudowną miksturą.

- Co to?

- Dobry eliksir na kaca. Pij i ruszaj się wreszcie! – Nie dziwił się jej, że zapytała. Granger zawsze miała pytania – nic się nie zmieniła pod tym względem.

Patrzył, jak Granger szybko się ubiera, nie krępując się specjalnie tym, że znów widział ją tylko w bieliźnie. Była świadoma tego, że ma ładne ciało i nie ma potrzeby się go wstydzić. Lubił pewne siebie kobiety… A skoro nie kryła się przed nim, nie uciekała, ani nie rumieniła, naprawdę mógł mieć nadzieję, że nie ma do niego żalu o ich noc poślubną. To dobrze…

- Szybciej! Na razie mamy tylko jeden kominek z siecią Fiuu w holu. Na pewno będzie cholerna kolejka! – popędzał ją, przywołując swoją teczkę.
Musieli zdążyć na czas, tak by wszyscy mogli zobaczyć, że przychodzą razem.
Ona była teraz jego żoną i nikt nie powinien mieć co do tego wątpliwości. Spojrzał na nią, gdy kończyła zapinać bluzkę. Dobrze, że musieli się spieszyć, bo inaczej mógłby naprawdę poświęcić jeszcze kilka niepokojących myśli na to, jak ładnie dziś wyglądała.


🐉🐉🐉

- Ale wczoraj przesadziliśmy… - odezwała się, gdy w pośpiechu opuścili ich komnaty.

- My? To nie ja zrobiłem dla ciebie striptiz w rytm największego hitu Fatalnych Jędz! – wytknął jej z wrednym uśmiechem.
Naprawdę miała szczęście, że więcej nie wypił… Bo wtedy na pewno rzuciłby się na nią, a jeśli byłaby naprawdę chętna, to fantastycznie by się z sobą zabawili…

- Kłamiesz! – Granger płonęła z zażenowania.

- Nie! Masz tylko szczęście, że ja mam jeszcze jakieś zasady, bo naprawdę ty ich wczoraj nie miałaś… – nie krył swojego rozbawienia jej zawstydzeniem.
Zbliżali się do holu i wiedział, że musi ją złapać za rękę. Stwarzanie pozorów udanego małżeństwa musiało być jak najbardziej dla wszystkich wiarygodne.

Kolejka do Fiuu była długa, ale Draco nie miał zamiaru czekać. Wszyscy wiedzieli, że należy go przepuścić, dlatego schodzili im z drogi, zanim zdążył choć otworzyć usta i im to nakazać.

- Dziękuję! Dziękuję bardzo! – powtarzała raz za razem, Granger, a Draco zdusił chęć poinformowania jej, że nie musi tego robić, bo to ich obowiązek, ustępować przed synem ich dowódcy.
Postanowił jednak, że jeśli chce gryfońsko wszystkim dziękować, to niech to robi.

Gdy znaleźli się przy kominku, szybko owinął swoje ramię wokół jej talii i wciągnął ją w zielone płomienie. Miał nadzieję, że ktoś znaczący zauważy ich razem, gdy pojawią się w atrium ministerstwa ciasno ze sobą objęci i rozpuści te plotkę dalej. Gdy lądowali, zauważył pobłysk rudej czupryny, choć nie rozpoznał, który to łasic stał w pobliżu. Granger potknęła się o jego nogę i oparła na nim, by utrzymać równowagę.

- Uważaj lwico! – powiedział to głośno i wyraźnie, mając nadzieję, że rudzielec usłyszy.
 
- Nie możesz mnie tak porywać, bez ostrzeżenia! – Granger się zaśmiała i wciąż się go trzymała, gdy poprawiała swoją szpilkę.
Z boku zapewne wyglądali na rozbawioną i zażyłą parę. Doskonale!

- Oczywiście, że mogę! – odpowiedział jej, też się uśmiechając.

Hermiona nagle usłyszała gdzieś z boku rozwścieczone syknięcie. Draco odwrócił się w tamtą stronę i prawie podskoczył z radości. Całą tę scenę widział nie kto inny, tylko sam Ronald Pieprzony Łasic Weasley. Lepiej być nie mogło! Draco uśmiechnął się szeroko. Coś mu mówiło, że to będzie naprawdę świetny dzień.

 
*Prawdziwy przebój Fatalnych Jędz - tekst za stroną harrypotter.fandom.com/

🐉🐉🐉

Hej...💜

Bardzo przepraszam za brak publikacji w obiecanym czasie - przykro mi jeśli ktoś się poczuł z tego powodu urażony. Sprawa była o tyle skomplikowana, że dotyczyła choroby mojej córki i naprawdę blog nie był na szczycie listy moich zadań. Mam nadzieję, że będzie to zrozumiane i więcej nie poruszane.
Od dziś nie będę informowała o żadnych planach publikacji - dlatego bardzo proszę - nie pytajcie kiedy możecie się spodziewać kolejnego rozdziału, bo na wszelki wypadek nie będę niczego planować, ani obiecywać, żeby nie powtórzyła się niemiła sytuacja z wczoraj i dziś. 

Pozdrawiam. 

Venetiia 

PS. To prawda, że na blogu 18+ publikacje są codziennie - ale ja sama publikuję tam tylko raz w tygodniu, a inne dni to prezentacja pracy bardzo wielu różnych autorek.