78. Teraz nie mów... zdrada wszędzie dookoła!

 Dedykacja: Dla wszystkich cierpiących ostatnio na chroniczny brak czasu i możliwości na realizowanie własnych planów, mimo najszczerszych chęci 😪😁

💞💞💞

                Kochała Hogwart za jego niepowtarzalność. Szkoła była dla niej jednym z najlepszych okresów w jej życiu. To właśnie wtedy bawiła się tak dobrze, jak nigdy później. Z daleka od apodyktycznych rodziców i znana ze swojej nieskazitelnej urody i świetnych ocen, była praktycznie księżniczką Slytheriniu, wielokrotnie w przyszłości łączona potencjalnie z jego księciem – Draco Malfoyem.
Uśmiechnęła się blado na to wspomnienie. Czy naprawdę kiedyś sama w to wierzyła? Czy mogła sądzić, że Draco podobnie jak ona, podda się bezwolnie woli rodziców i poślubi ją bez uczuć i bez specjalnej przyjemności?
Teraz już wiedziała, że te wizje nie miały szans na realizację, ale tak, kiedyś naprawdę wyobrażała sobie, że zostanie wielką Panią Malfoy z ogromnym majątkiem i ugruntowaną pozycją w społeczeństwie.
Sama nie wiedziała, kiedy doszło do niej, że nie chce tego wszystkiego. Czy to się stało właśnie na ślubie Dafne? Być może.
I nawet fakt, że Draco kompletnie ignorował jej próby flirtu z nim nie wpływał na nią tak bardzo, jak widok cienia rozpaczy w oczach Zabiniego. Wiedziała, że pomiędzy nim, a jej siostrą nie ma dosłownie niczego, na czym można by zbudować choć pozory związku. Widząc jak jej rodzice nadskakują Malfoyowi i jego macosze, coś zaczęło się w niej buntować. Nie chciała skończyć jak Dafne – uśmiechająca się głupio z wyższością, w czasie gdy prawie wszyscy goście wiedzieli, że jej kochankowie są wśród zaproszonych gości. To było takie żałosne… Na co ona liczyła? Że będzie zdradzać Zabiniego, w czasie gdy on pozostanie jej od dziś wierny i oddany?
To była komedia, w której ona nie chciała nadal brać udziału. Miała świetnie zdane wszystkie egzaminy, wysokie noty z sumów i owutemów, miała możliwości. Postanowiła je wykorzystać.

Dziś lubiła swoje życie. Niezależność i fakt, że rodzice poddali się w próbach znalezienia jej odpowiedniego, czystokrwistego męża. Nie chciała tego dla siebie.  Tak naprawdę, chciała się zakochać… Poznać kogoś, kto patrzyłby na nią tak, jak teraz Zabini patrzył na Ginny Weasley, albo tak jak Draco patrzył na swoją żonę. To było jej największe marzenie…
Kątem oka spojrzała na stojącego obok niej mężczyznę. Nigdy by się nie spodziewała, że w przyszłości stanie się kimś takim. Wydawał się taki idealny… Przystojny, zaradny, pełen pasji dla swojej pracy… Salazarze! Nie powinna zakochiwać się w Gryfonie! Ale cóż zrobić, kiedy jej rozum i serce, najwyraźniej nie planowały wcale słuchać?

- Dziękuję ci za pomoc – Neville uśmiechnął się do niej, gdy razem wnieśli do szklarni skrzynie z roślinami, które tu dostarczył.

- Nie ma za co. Masz jeszcze cały kwadrans mojego niewolniczego poddaństwa – zaśmiała się, pod skórą czując, że wcale nie chce by to się skończyło.

- Spisałaś się dzisiaj na medal, naprawdę. Nie musisz zostawać. Zapewne masz inne, bardziej ciekawsze plany – Neville uśmiechnął się do niej pogodnie, a Astoria znów poczuła, jak coś dławiąco ciepłego wpływa do jej wnętrza.

- Chętnie zostanę i pomogę. Nie mam na dziś zaplanowanych żadnych innych zajęć – zapewniła, odwzajemniając jego uśmiech.

- To super. Weź tę małą metalową łopatkę, zaraz pokażę ci co dokładnie musisz robić.

Pracowali razem szybko i sprawnie, a Longbottom zabawiał ją ciekawą rozmową o właściwościach magicznych roślin, które znajdowały się w szklarni.

- Skąd to zainteresowanie roślinami? Kiedy się to zaczęło? – dopytywała go.

- Wiesz, na początku szkoły szło mi raczej kiepsko – roześmiał się szczerze. – Długo uczyłem się rzucać każdego zaklęcia, na obronie przed czarną magią zawsze mnie pierwszego rozbrajali, a na eliksirach byłem tak przerażony, że chyba tylko dzięki pomocy Hermiony, nie wysadziłem całej szkoły w powietrze – wspominał, wciąż rozbawiony. – Zielarstwo było inne. Nie wymagało wielkiej magii tylko skupienia, zaangażowania i troski. Szybko to pokochałem… I zostało mi to do dziś. Roślin nie interesuje, jakie klątwy umiesz rzucić, ważne tylko, żebyś o nie zadbał – Neville uśmiechnął się i opuścił głowę, by przyjrzeć się roślinie, którą właśnie sadził, a Astoria nie mogła wprost oderwać od niego wzroku,  urzeczona i prawdziwie nim oczarowana.

- Chciałabym mieć też w sobie taką pasję – wyznała szczerze. – Gdy słyszę, jak Pansy mówi o Qudditchu, to czasami naprawdę jej zazdroszczę, że tak to kocha.

- Ty nie kochasz tak bardzo swojej pracy? – zainteresował się, unosząc głowę i patrząc jej w oczy.

- Ja… Nie. Lubię swoją pracę i lubię to, że pozwala mi się samej utrzymywać, ale nie mam z niej takiej frajdy jak ty z twojej – wyjaśniła.

- Frajda to najfajniejsza część. Mniej fajną jest to, że zawsze po pracy w szklarni w lecie jest się spoconym i brudnym, jak mały kołkogonek po deszczu – zażartował.

- Och, to prawda – przyznała Astoria, ocierając pot z czoła.

Neville roześmiał się szczerze.

- Właśnie rozmazałaś sobie ziemię na czole – poinformował.

- No świetnie! – westchnęła z rezygnacją.

- Nie martw się, możesz skorzystać z prysznica w szatni Qudditcha – zaproponował.

- Serio? Dzięki – Astoria podniosła się z kolan, gdy Neville też wstał.

- Są tam ręczniki i wszystko inne, czego możesz potrzebować – poinformował z ciepłym uśmiechem.

- Ty nie idziesz? – zapytała, mając nadzieję, że nie odbierze tego jako propozycji.

- Nie… Ja… Gdy jestem tu latem, lubię popływać w jeziorze – wyjaśnił.

- Serio? A wielka kałamarnica?

- To tylko mit, że jest niebezpieczna, tak naprawdę to dość przyjemny stwór. Luna Lovegood nawet się z nią zaprzyjaźniła – roześmiał się.

- Lovegood przyjaźniła się z różnymi dziwnymi stworami. Pewnie dlatego teraz prowadzi przedszkole z małymi potworami – Astoria wzdrygnęła się nieco.

- Nie lubisz dzieci? – zapytał Neville, gdy wyszli razem ze szklarni.

- Lubię, ale z daleka – odpowiedziała szczerze, czym znów szczerze go ubawiła.

- Tak, znam to. Boisko jest w tamtą stronę – wskazał jej kierunek, chyba sądząc, że go zapomniała.

- Ja… Pomyślała, że skoro nie ma obaw, że kałamarnica mnie nie zje, to może też mogłabym popływać w jeziorze? Powinnam chyba poćwiczyć, skoro mnie pokonałeś na basenie Malfoyów – przypomniała.

- Pływasz naprawdę świetnie, myślę, że sam na sam bym nie miał z tobą szans – pochwalił ją. – Jasne, jeśli masz możliwość wytrasmutowania sobie stroju kąpielowego to zapraszam. Woda o tej porze roku jest cudownie orzeźwiająca po ciężkiej pracy – Neville mrugnął do niej, a Astoria odetchnęła płytko, zastanawiając się jaki kolor kostiumu powinna tym razem wybrać.

 
💞💞💞

 Wypiła dwie szklanki wody w pokoju socjalnym, nim drżenie jej dłoni lekko ustąpiło. O Roweno! Czy naprawdę prawie się pocałowali? Luna z dezaprobatą pokręciła głową. Cholera! Nie powinni przecież tego robić! Nie powinna się z nim w ten sposób wygłupiać, ani tym bardziej go prowokować… Co ona sobie w ogóle myślała zgadzając się na ten cały zakład?
Potarła twarz i westchnęła cicho. Nie mogła się zachowywać jak głupia małolata, a zwłaszcza nie przy mężczyźnie, który miał trójkę dzieci i niezbyt stabilną żonę… jeszcze.

- Pierwszy dzień w biurze i już same laski do niego przychodzą – usłyszała rozmowę gdzieś za rogiem.

- Ta blondynka, która przyszła mu pomagać, to chyba Luna Lovegood, wiecie która? Ta co pomagała pokonywać Śmierciożerców w czasie wojny.

- Wiem. Ona teraz prowadzi takie super przedszkole. Mam nadzieję, że za rok poślę tam córkę. Myślisz, że mogłaby do niej zagadać?

- Jeśli umawia się z Nottem i będzie tu bywać, to na pewno będziesz miała okazję.

- Ale on ma żonę prawda? Tak kiedyś gdzieś czytałam…

-  Więc może to tylko jego kochanka? – zasugerował ktoś trzeci.

Luna ukryła twarz w dłoniach, płonąc ze wstydu. No jasne! Co ludzie mogli pomyśleć, gdy zobaczyli, że przychodzi dziś do jego biura? Co za koszmar…

- Chyba nie tylko kochanka – wtrącił jakiś kolejny głos. – Wiem, że Nott jest w trakcie rozwodu. Zabini dostał potwierdzenie z sądu o złożeniu pozwu, sama widziałam.

- Czyli przyprowadza do biura swoją nową dziewczynę, a potem ją wyprasza gdy przychodzi do niego napalona latawica, którą wszyscy kojarzą jaką „rozwiązłą panią prawnik”? – zarechotał ktoś.

- Nie wiemy czy ją wyprosił…

Nie wyprosił – pomyślała gorzko Luna. Tak naprawdę sama stamtąd uciekła na widok tej ślicznej lali, tłumacząc się koniecznością napicia się wody i pilnej rozmowy o czymś ważnym z Ginny. Nie chciała zostać i przysłuchiwać się jego prywatnej rozmowie z koleżanką po fachu. Sądziła, że zapewne łączą ich jakieś sprawy zawodowe. Nie przypuszczała, że ta kobieta przyszła do niego w innym celu… Cholera!

- W każdym razie Julia Fancourt jest boska! Żaden facet jej nie odmówi.

- Nott zapowiada się na niezłe ziółko. Ciekawe jak długo Malfoy będzie to tolerował! Wiecie, że nie znosi romansów w biurze…

- Ciekawe czy wie, że jego własna sekretarka za nim sika po nogach – kilka osób wybuchło szyderczym chichotem.

- Słabo trafiła. On właśnie się ożenił.

- I jeśli wierzyć plotkom, to kocha swoją żonę.

- Dziwisz się? To cholerna Hermiona Granger, jedyna w swoim rodzaju.

- No to na koniec… Co powiecie o tym, że żona Pottera umawia się z Zabinim?

- Jak dla mnie spoko, nigdy nie przepadałem za wybrańcem, a Blaise jest naprawdę w porządku. Dobrze, że uwalnia się od tej głupiej żony, która chciała nasz wszystkich rozstawiać po kątach.

Luna uznała, że ma dość podsłuchiwania. Postanowiła pójść poszukać Ginny i porozmawiać z nią chwilę choćby o jakiś głupotach, niedotyczących żadnego z ich wspólnych znajomych. Miała już naprawdę dość plotek na dziś.

 💞💞💞

                Woda w jeziorze faktycznie była przyjemnie orzeźwiająca. Astoria w swoim czerwonym bikini, zanurzyła w wodzie dopiero same kostki, gdy Neville Longbottom już wypływał daleko od brzegu. W promieniach zachodzącego słońca wyglądał naprawdę imponująco taki mokry i cholernie męski. Asti przygryzła wargę i weszła głębiej, licząc, że woda nie tylko ostudzi jej ciało, ale i emocje. Czuła, że naprawdę tego potrzebuje. Ten dzień był bardzo udany i jednocześnie nieco przerażający… Potrzebowała dużo spokoju i jeszcze więcej wina, by dobrze to przemyśleć.
Woda sięgała jej prawie do pasa i zastanawiała się czy wejść dalej, gdy to się stało. Poczuła dwie zimne macki owinięte dokoła swoich kostek i coś wciągnęło ją w stronę dna. Zdążyła krzyknąć, nim w całości znalazła się pod wodą.
W panice wynurzyła się, mocno machając rękami. Na szczęście po chwili stanęła na pewnym gruncie i otarła wodę z twarzy.
Neville wyłonił się z pod wody trzy metry dalej, śmiejąc się w głos.

- Ty! – Astoria uderzyła w taflę, chlapiąc na niego. – Cholera, przestraszyłeś mnie Longbottom!

- Słyszałem. Myślałaś, że to jednak kałamarnica postanowiła cię zjeść, prawda? – dokuczał jej, ciągle chichocząc.

- Spadaj! – obraziła się, zakładając dłonie na piersi i mierząc go zimnym spojrzeniem.

- No już się nie obrażaj! Chciałem tylko byś zamoczyła się na tyle, by zmyć ten ślad na czole – wyjaśnił. – Chyba nie chciałaś być naznaczona na zawsze niczym Harry, prawda? – dodał.

- Wielkie dzięki za pomoc, ale poradziłabym sobie sama! – Astoria mimo wszystko nie mogła dalej udawać obrażonej, za bardzo podobał jej się rozbawiony wyraz jego twarzy.

- Ale ja naprawdę lubię pomagać damom w opałach!

- W opałach byłam dopiero, jak mnie wciągnąłeś pod wodę! – Astoria znów chlapnęła w jego stronę.

Szybko tego pożałowała, bowiem Longbottom zemścił się z o wiele większą siłą, chlapiąc na nią bez opamiętania, tak że znów nic nie widziała i zaczęła kaszleć, gdy woda zalała jej usta i nos.

- Przepraszam, chyba trochę przesadziłem… - Neville stanął obok i złapał ją za ramię, w czasie gdy ona próbowała przywrócić sobie prawidłowy oddech.

- Chcesz mnie zabić, Longbottom? – pyta, opierając się o niego i oddychając chrapliwie.

- Absolutnie nie – mówił nadal nieco rozbawiony.

- Zapłacisz mi za to! – zawołała, skacząc i opierając się na jego umięśnionych ramionach, próbując tym sposobem wepchnąć go pod wodę.

Niestety Longbottom był tak silny i postawny, że jej próba nie zrobiła na nim kompletnie żadnego wrażenia, poza wybuchem śmiechu, gdy ją złap i przytrzymał w talii.
Powoli zsunęła się po jego mokrym ciele, dopiero po kilku sekundach uświadamiając sobie, że wylądowała w jego objęciach, przyciśnięta do niego całą sobą.

Oddech zamarł jej w piersi i poczuła, że i on się spiął. Jej wzrok nie odzyskał jeszcze pełnej ostrości po kontakcie z wodą, gdy nagle poczuła, jak jego dłonie dotykają jej twarzy.
Chciała jęknąć z powodu tego kontaktu, ale nie zdążyła, gdy jego usta opadły na jej.
Złapała go za ramiona i pozwoliła sobie na pogłębienie pocałunku. Tego właśnie chciała… Skosztować, czy jego usta są tak miękkie i władcze, jak sądziła.
Pomyliła się…
Były lepsze. O wiele, wiele lepsze! Neville Longbottom fantastycznie całował – mogła mu to przyznać, bo miała sporą skalę porównawczą.
Była zachwycona tym, że się odważył i pierwszy sięgnął jej ust. Cudowne przeżycie…

Nagle jednak Nev oderwał się od niej i spojrzał jej prosto w oczy, delikatnie gładząc kciukami jej szczupłe policzki.

- Jesteś zupełnie inną kobietą, niż się spodziewałem, Astorio Greengrass – wyszeptał wciąż trzymając jej twarz w swoich dużych dłoniach.

- Ja… - Nie do końca wiedziała, co chce mu powiedzieć, ale była zachwycona ich bliskością.

- Jednak ja nie jestem mężczyzną dla ciebie… Jesteśmy z dwóch różnych światów – Neville puścił ją i odsunął się kilka kroków.

- Ale…

- Nie jesteśmy z tej samej ligi. Zawsze tak było – Neville uśmiechnął się smutno. – Przepraszam, nie powinienem był cię całować. Dziękuję ci dziś za pomoc… Powodzenia – odwrócił się i wskoczył do wody, nurkując głęboko, po czym odpłynął daleko w stronę środka jeziora.

Astoria zamrugała, czując nagły ucisk w piersi. Żal dławił jej gardło, a niezrozumienie prawie wyrwało z niej krzyk. Dlaczego jej nie chciał? Czy coś źle zrobiła?
Zacisnęła pięści i odwróciła się, by ruszyć do brzegu. Całą sobą hamowała łzy upokorzenia i niezrozumienia. Teraz jeszcze bardziej niż przed tym, potrzebowała długiej chwili samotności i dużej ilości dobrego merlota.

💞💞💞

                Hermiona otworzyła oczy i zarejestrowała tylko błękit koszuli przed sobą. Draco mocno ją do siebie przyciskał, gdy ich świtoklik lądował w specjalnie do tego przeznaczonej hali w podziemiach australijskiego oddziału jego firmy.

- Wszystko w porządku? – zapytał z czułością, delikatnie odgarniając jej lok sprzed oczu.

- Jeśli pytasz o podróż to tak, jeśli o świat dookoła, to sam wiesz, że ostatnie dni to niezła jazda bez trzymanki – zaśmiała się, również poprawiając jego potargane włosy.

- To prawda, ale cieszę się, że ojciec ma się lepiej. Uzdrowiciel uważa, że może z tego wyjść…

- Kiepsko, że musieliśmy wyjechać akurat teraz, gdy biuro aurorów będzie badało sprawę jego potencjalnego otrucia.

- To tylko dwa dni. Zabb i reszta jakoś sobie poradzą – zapewnił.

- Myślisz, że sobotnie otwarcie księgarni to dobry pomysł? – zagadnęła, gdy weszli do windy.

- Doskonały. Wiem, że bardzo brakuje ci już twojej pracy. Jestem pewien, że humor ci się poprawi, gdy twoja księgarnia znów zacznie działać.

- Też tak myślę. Zapewne Ginny też już się nie może doczekać remontu i otwarcia punktu w Hogsmeade.

- Zaczniecie działać w przyszłym tygodniu. Jeśli chcesz, to weź już taksówkę do hotelu. Podpisywanie dokumentów nie powinno potrwa dłużej niż pół godziny, ale muszę zrobić to dzisiaj, tak by nowa sekretarka zajęła się tym od razu jutro z samego rana, gdy my będziemy na przesłuchaniu.

- Nie jestem zmęczona, choć w nocy słabo spałam… Ale tu już jest prawie ciemno, zapewne też jeszcze trochę się zdrzemniemy – uśmiechnęła się do niego.

- Skoro zaplanowałaś na nasz wyjazd, by być akurat niedysponowaną, to jak widać sen to nasza jedyna opcja – narzekał.

- Malfoy! Tego się nie da zaplanować, wiesz? – oburzyła się.

- Wiem, ale i tak jestem niezadowolony. Dobrze, że przynajmniej zgodziłaś się na przełożenie moich dwunastu godzin pełnej dominacji – uśmiechnął się do niej dwuznacznie.

- I tak nie zrobię niczego, czego nie będę chciała. Wcześniej cię przeklnę, jeśli tego zażądasz – poinformowała go z wyższością.

- Zobaczymy… Na pewno nie chcesz już pojechać do hotelu? Możesz poczekać też na dole w recepcji, nie musisz wjeżdżać na samą górę…

- Pójdę do automatu po jakiś napój, bo zawsze po podróży świstoklikiem chce mi się pić – zdecydowała.

- W gabinecie mam chyba tylko whisky – zaśmiał się.

- Jak przewidywalnie – Hermiona wywróciła oczami.

Winda dojechała akurat na piętro, gdzie znajdował się jego gabinet. Wysiedli razem, a Hermiona uznała, że w sumie chętnie napije się kieliszek whisky, czekając, aż Draco podpisze wszystko co powinien.

Jako pierwsza otworzyła drzwi do gabinetu i zamarła.

Na biurku stał kubełek szampana i dwa kieliszki, a obok znajdowała się misa truskawek w czekoladzie.

Fotel Dracona był odwrócony do drzwi, ale wyraźnie ktoś w nim siedział…

- Jesteś wreszcie! Już myślałam, że żona cię zatrzymała i nie znajdziesz dziś dla mnie czasu… - usłyszała dziwnie znajomy głos.

Z rosnącym w niej napięciem, patrzyła na to jak fotel się obraca, a przed jej obliczem pojawia się nie kto inny, tylko Eva Charmall, ubrana w rozpięty beżowy płaszczyk i komplet białej, koronkowej bielizny.

Gdy zobaczyła w drzwiach Hermione, uśmiech zamarł jej na ustach i szybkim ruchem zebrała poły płaszcza, zawiązując go ciasno.

- To dlatego chciałeś bym pojechała do hotelu? Spodziewałeś się gościa? – zapytała głucho Hermiona, patrząc przez ramię na stojącego tuż za nią Dracona.

- Ja… nie… - Malfoy wyglądał na kompletnie oszołomionego.

- To nie krępuj się, tylko wejdź. Twoja kochanka już czeka! – Hermiona pociągnęła go za koszulę do gabinetu, po czym od razu wyszła i z hukiem zatrzasnęła za sobą drzwi.

Niczym burza podbiegła do windy, uderzając w przycisk przywołujący i walcząc z gwałtownie napływającymi do oczy łzami. To było kompletnie nieprawdopodobne, że jego była kochanka, czekała na wpół nago, z szampanem w jego gabinecie.

- Hermiona! – Draco wyleciał z gabinetu, podbiegając do niej i łapiąc ją za ramiona.

- Odwal się! – szarpnęła się wściekle.

- Chyba nie sądzisz, że mam z tym cokolwiek wspólnego? – syknął przez zaciśnięte zęby. – Nie mam pojęcia, co ona tam robiła!

- To twój gabinet czy nie? – warczała, szarpiąc się z nim.

- Nie mam bladego pojęcia co tu się wyprawia, ale przysięgam, że zaraz się dowiem! – Draco nie zamierzał jej wypuścić.

W tym momencie winda się otwarła i ich oczom ukazał się…  Burt Carigan, dyrektor do spraw dystrybucji w firmie Dracona, trzymający w dłoni kolejną butelkę szampana.
Na ich widok mężczyzna zbladł, a jego szczęka opadła.

- Draco… Nie spodziewałem się… - zająkał się.

- Carigan! – głoś Draco ociekał ostrą stalą.

- Ale miło, że jesteś. Hermiona cześć!

- Normalnie nie wierzę! Jak możesz, Burt? – Hermiona z niedowierzaniem pokręciła głową.

- Ale co…

Ten moment wybrała sobie Eva, by wyjść z gabinetu Dracona.

- Wyjaśnisz nam to? – poprosił Draco, a Hermiona była praktycznie zdziwiona, że iskry nie lecą mu z nosa, niczym u prawdziwego smoka.

- Ja… nie… my… - jąkał się mężczyzna.

- Jak możesz to robić Sonii?! – zawołała Hermiona, odwracając się i wskazując na Evę, która była czerwona, a jej broda drżała.

- To nie tak... – Burt wyglądał na bliskiego omdlenia.

- Czyli, że nie umówiłeś się ze swoją kochanką dziś wieczorem na schadzkę w moim gabinecie?

- Draco pozwól mi…

- Pozwolę – przerwał mu Malfoy. – Pozwolę ci w tej chwili złożyć swoje wymówienie i wynieść się z mojej firmy, zanim sam cię wywalę na tę odrażającą twarz! – warczał.

Burt opuścił ramiona i lekko kiwnął głową.

- Idziesz z nami, skarbie? – zapytał Draco, choć jego głos nie brzmiał jeszcze do końca naturalnie.

- Poczekam tutaj – zdecydował Hermiona, mierząc wrogim spojrzeniem Evę, która podeszła do windy, nie patrząc na nikogo.

- Załatwię to szybko – obiecał blondyn, wchodząc do gabinetu i czekając, aż Carigan wejdzie tam zaraz za nim.

- Przepraszam… - wyszeptała Eva, a łzy spłynęły jej po twarzy, gdy naciskała przycisk przywołujący windę.

- Przez chwilę pomyślałam, że Draco ma coś z tym wspólnego… Już trzeci raz przez ciebie w niego zwątpiłam. Jesteś gorsza od klątwy! – syczała wściekle.

- Nie chciałam, naprawdę. Z tym gabinetem, to pomysł Burta…

- A romans z żonatym facetem, to czyj pomysł? – zaszydziła Hermiona.

Eva zaszlochała głośno.

- To nie do końca tak, to długa historia, ja naprawdę…

- Naprawdę to nie chcę cię już słuchać i oglądać Charmall. Masz się trzymać z daleka od firmy mojego męża, jasne? I pomyśleć, że przez chwilę uważałam cię za uczciwą i sympatyczną! – Hermiona nie kryła swojej pogardy.

- Musisz mi uwierzyć, że nie chcę nikogo skrzywdzić… To się stało… Ja wiem, że to złe… - Jej słowa przerywały spazmy płaczu.

- Nie obchodzą mnie twoje wyjaśnienia.

Winda właśnie przyjechała i Eva niepewnie weszła do środka.

- Przepraszam raz jeszcze… i przeproś Dracona. Nie chciałam, by to was dotknęło…

- Trzymaj się od nas z daleka raz na zawsze! – Hermiona posłała jej ostatnie, pewne jadu i pogardy spojrzenie, nim winda się zamknęła, a jedynym dźwiękiem nim odjechała, był głośny płacz Evy.

- Fantastycznie nam się zaczyna ten wyjazd – burknęła Hermiona, pocierając swoją skroń.
Miała tylko nadzieję, że był to tylko incydent, który nie zepsuje im humorów na całą resztę pobytu w Australii.

💞💞💞

Kochani!

Przepraszam za ten przestój, ale sprawy rodzinne mi się ostatnio nawarstwiły i nie wiem kiedy się tak dokładnie wykaraskam 😋
Niemniej obiecuję, że będzie przynajmniej jedna publikacja na tydzień każdego z opowiadań. Będę publikować na zmianę TNMŻ i OPC-ROS - to powinno zadowolić wszystkich.

Dziękuję za Wasze komentarze i odwiedziny - tylko dzięki Waszemu wsparciu walczę nawet z kapryśną weną 😂

Wasza Venetiia.

PS. Jeśli czujecie niedosyt naszych Luny&Theo i Ginny&Zabba w kwestii ich kar po przegranym zakładzie, to zapewniam, że wrócę do tego w kolejnym rozdziale 😋

PS. 2 Wątek Astorii i Nevilla - powróci do nas za jakiś czas 💗